คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : [CH.6] Just 'Love' isn't enough (100%) -edit เรียบร้อย-
Just “Love” isn’t enough
“ช่วงนี้พี่ไม่ว่างจริงๆ…ขอโทษนะคะฟานี่” ปลายสายตอบเสียงอ่อนแต่ฟังดูท่าทางร้อนรนอย่างเห็นได้ชัด ทิฟฟานี่ฟังแล้วก็ต้องถอนใจที่ทุกอย่างยังเหมือนเดิม…หลายอาทิตย์แล้วที่ซูยองเป็นเช่นนี้
…ละเลยสิ่งที่เรียกว่าความรัก
“ค่ะ…ไม่เป็นไรหรอก” ทิฟฟานี่เองก็ทำเหมือนเดิมเช่นกัน…
ปลายนิ้วกดวางสายจากคนรักแล้วทิ้งตัวลงนอนแผ่หลาบนเตียงขนาดใหญ่ น้อยใจเหลือเกินที่ความรักระหว่างเธอกับซูยองไม่เหมือนเมื่อก่อน…เวลาที่เคยมีมันหายไป
ทิฟฟานี่รู้สึกน้อยใจซูยองบ่อยๆ จนต้องระบายสิ่งเหล่านั้นให้ยูริฟังอยู่หลายครั้งหลายหน แต่อีกฝ่ายก็ไม่มีทีท่าว่าจะรำคาญกันเลยแม้แต่น้อย นั่นยิ่งทำให้เธอสบายใจมากขึ้นไปอีกที่ได้คุยกับยูริ ไม่นึกไม่ฝันมาก่อนว่าจอมตามตื๊อที่คอยจีบจองเจสสิก้าจะน่ารักนิสัยดีได้ถึงเพียงนี้
ครืดดด…
ผู้จัดการหมีสาวหยิบมือถือข้างๆ ตัวมาดูแล้วก็ต้องยิ้มกว้าง ลืมอารมณ์น้อยใจซูยองที่มีอยู่เมื่อครู่นี้ไปจนหมด…เพียงแค่ควอนยูริส่งข้อความมาเท่านั้นเอง
พรุ่งนี้ยูลว่าง
ไปเที่ยวกันมั้ยคะ?
22.03 sent by Yul
เห็นอย่างนั้นทิฟฟานี่ก็ไม่รอช้าที่จะตอบตกลงกลับไปในทันทีโดยไม่คิดพิจารณาอะไรผ่านสมองเลยแม้แต่น้อย เพราะนานมากแล้วที่ทิฟฟานี่ไม่ได้ใช้เวลาว่างไปเที่ยวเล่นไร้สาระ และที่สำคัญเหนือสิ่งอื่นใด…คนชวนคือควอนยูริ
การที่เธอเริ่มรู้สึกดีกับคนอื่นนอกจากซูยอง…
“อย่างนี้เรียกว่านอกใจรึเปล่านะ…” พูดกับตัวเองด้วยเสียงที่แผ่วเบาก่อนจะแค่นหัวเราะออกมาน้อยๆ…ทิฟฟานี่ไม่คิดว่าตัวเองผิดหรอก!
ใช่…ควอนยูริก็ไม่คิดว่าตัวเองผิดเช่นกัน เพราะชเวซูยองไม่ดูแลคนรักของตนให้ดี…มันไม่ใช่เรื่องแปลกที่คนรักกับเพื่อนสนิทจะหันมารักกันเอง
ใครจะปล่อยให้ผู้หญิงในอุดมคติหลุดลอยไปล่ะ?
“แต่แบบนี้ยังไม่เรียกว่ารัก…” ดาราสาวหน้าคมถอนหายใจเบาๆ ขณะที่กำลังรอข้อความตอบกลับจากทิฟฟานี่ สำหรับเธอตอนนี้มันเป็นเหมือนกับความชอบความหลง…ก็แค่นั้น
ได้เลย!
ไปเที่ยวกันนะคะ!!
22.07 sent by fanybear
รอยยิ้มกว้างปรากฏขึ้นเมื่อเห็นข้อความจากผู้จัดการหมีสาวตอบกลับมา หัวใจที่เริ่มเต้นผิดจังหวะ…ความสุขเล็กๆ แบบไม่มีเหตุผล ที่ทำให้ร่างกายอุ่นวาบ…เมื่อเป็นแบบนี้ควอนยูริก็คงไม่อาจจะปฏิเสธสิ่งที่ตัวเองกำลังคิดอยู่ได้อีกแล้ว
“อยากดูแล…”
“ซอคะ”
“หื้มมม?”
“เดี๋ยวนี้หัดตอบแบบนี้เหรอ!” เจสสิก้าไม่พูดเปล่า มือเรียวเล็กนั้นยังหยิกสีข้างของคนอายุน้อยกว่าไปพร้อมๆ กันจนอีกฝ่ายร้องโอดโอย
“เจ็บค่ะเจ็บ T T” เด็กตัวโตรีบคว้าตัวร่างบอบบางเข้ามากอดออดอ้อนออเซาะในทันใด ปากก็พรมจูบไปทั่วใบหน้าสวยๆ นั้นอย่างเอาอกเอาใจซะจนเจสสิก้าต้องยอมแพ้ให้กับความน่ารัก…
วันนี้เป็นวันหยุด…ที่เวลาของเจสสิก้าและซอฮยอนตรงกันพอดีทั้งวันทั้งคืนอย่างไม่น่าเชื่อ เพราะตามปกติแล้วจะได้อยู่ด้วยกันก็เฉพาะตอนกลางคืนก่อนนอนหรือสไกป์กันบ้างคลายความคิดถึง ดังนั้นในวันที่ได้ใช้เวลาด้วยกันมากมายขนาดนี้พวกเธอจึงตัดสินใจอยู่ด้วยกันที่บ้านของเจสสิก้า…
“พี่อยากปลูกต้นไม้ค่ะ…” เจสสิก้าโอบกอดรอบเอวคอดของซอฮยอนแล้วเอาคางเกยไหล่มนไว้ ซอฮยอนมองแล้วก็อดคิดไม่ได้…เหมือนลูกแมวไม่มีผิดเพี้ยน
“ที่ไหนดีคะ ใกล้ๆ ม้านั่งหน้าบ้านมั้ย?” ซอฮยอนเสนอความคิด
“ก็ดีค่ะ” ดาราสาวสวยยิ้มดีใจเป็นเด็กๆ ก่อนจะกดปลายจมูกลงบนแก้มนุ่มของซอฮยอนแล้วสูดหายใจเข้าอย่างแรง…แรงซะจนเจ้าของแก้มชื่นใจได้ทั้งวัน…
“ไปดูพันธุ์ต้นกล้ากันมั้ยคะ?”
“ไม่ค่ะ เดี๋ยวพี่จะปลูกเอง”
“อ้าว…แล้วชวนทำไม”
“หลอกให้เด็กอยากปลูกค่ะ” …มันน่าจับฟัดมั้ยล่ะกวนกันแบบนี้
ซอฮยอนพ่นลมเป่าหน้าม้าตัวเองอย่างเซ็งๆ เพราะคำตอบที่ได้รับไม่เป็นตามที่ตัวเองคาดคิดไว้ แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้เธอหงุดหงิดอะไร มันเป็นเพียงการหยอกล้อของคนที่รักกันก็เท่านั้น
“ซอคะ…”
“คะพี่สิก้า?” ร่างสูงโปร่งตอบรับพร้อมรอยยิ้ม มือเรียวก็บรรจงจัดผมของคนรักให้เข้าที่เข้าทาง เจสสิก้ามองการกระทำของอีกฝ่ายแล้วก็ต้องเม้มริมฝีปากแน่น
…ความรักยังอยู่ในการกระทำเพียงอย่างเดียวเช่นเคย
เจสสิก้า…เป็นผู้ถูกสร้าง
สมองของเธอถูกปลูกฝังว่าเป็นเด็กกำพร้าโดยมีพ่อและแม่ของทิฟฟานี่เป็นผู้อุปการะ ความทรงจำทุกอย่างที่มีอยู่เพิ่งจะเริ่มต้นเมื่อตอนม.ต้นปีสุดท้าย…ทำไมถึงได้เริ่มตอนนั้นน่ะเหรอ?
…เพราะ ‘ผู้สร้าง’ ของเจสสิก้าคือคิมแทยอน
ฟังดูแปลกแต่แทยอนสามารถสร้างทุกอย่างที่ตนเองต้องการได้ดั่งใจ…ไม่มีใครรู้เรื่องนี้ยกเว้นตัวแทยอนเองและคนในครอบครัว แทยอนเพิ่งจะมารู้ว่าตัวเองประหลาดก็ตอนที่สร้างดินสอสีให้ซอฮยอนทำงานเนี่ยแหละ…แต่ในตอนนั้นซอฮยอนก็ไม่ได้ประหลาดใจนักหรอกนะ
“ทำอะไรของเธอน่ะคิมแทยอน!!!” ทิฟฟานี่ล่ะอยากจะกรีดร้องเสียจริงเมื่อเห็นเพื่อนตัวเล็กแบกผู้หญิงแปลกหน้าที่กำลังหมดสติจากไหนไม่รู้มาหาเธอถึงหน้าห้อง…นี่แทยอนแบกคนที่มีขนาดตัวใกล้เคียงกันขึ้นมาชั้น 9 ได้เนี่ยนะ!?
“ขอโทษ…ฉันก็แค่เผลอ” แทยอนพูดไปก็ก้มหน้าไปด้วยความรู้สึกผิดเพราะคุณเพื่อนหมีขาวมองหน้าเธอเขม็งราวกับว่าเธอไปฆ่าใครมายังไงยังงั้น ทิฟฟานี่ส่ายหัวอย่างเอือมระอาก่อนที่จะช่วยแทยอนพาร่างหญิงสาวอีกคนเข้ามานอนพักบนโซฟาในห้องอย่างยากลำบาก…แหม ถึงจะเหมือนหมีก็บอบบางนะ!
“เธอรู้ใช่มั้ยแทยอน…” ทิฟฟานี่พูดขึ้นขณะที่กำลังห่มผ้าให้กับคนหมดสติ ตาก็ช้อนมองตัวปัญหาคาดคั้นเอาคำตอบ
“รู้สิ”
‘ผู้สร้าง’ ที่สร้างสิ่งมีชีวิตขึ้นมา…ไม่อาจ ‘สร้าง’ อะไรได้อีก
ทิฟฟานี่ฮวังหรือฮวังมิยองเป็นหนึ่งในผู้ที่ล่วงรู้พลังผิดธรรมชาติของคนตระกูลซอ…แปลกอยู่อย่างหนึ่งคือแทยอนเป็นบุตรบุญธรรมที่ไม่มีความเกี่ยวข้องทางสายเลือด…เป็น ‘ผู้สร้าง’ ได้อย่างไร
แทยอนกุมขมับบ่นพึมพำกับตัวเองไม่หยุดจนทิฟฟานี่เหนื่อยใจ…แต่ก็อดคิดไม่ได้เหมือนกันว่าแทยอนกำลังดีใจกับผลงานของตัวเองอยู่ลึกๆ
เพราะแทยอนอยากมีเพื่อน…
อาจจะไร้สาระเกินไปในความคิดของใครหลายคนแต่ทิฟฟานี่เข้าใจความรู้สึกของแทยอนได้ดีแม้ว่าจะไม่เคยตกอยู่ในสถานภาพเดียวกันก็ตาม
“ฉันจัดการเอง” สิ้นเสียง แทยอนก็เงยหน้ามองทิฟฟานี่ด้วยสายตางุนงง
“เธอหมายความว่าไง?”
“ฉันจะให้แด๊ดดี้กับหม่ามี๊รับอุปการะผู้หญิงคนนี้ไว้ไง ไม่คิดเหรอว่าถ้าทางบ้านเธอรู้เรื่องที่สร้างอะไรขึ้นมาโดยพลการแล้วจะไม่เอาเรื่องจนถึงตายน่ะ”
“…” แทยอนเงียบ…และเริ่มคิดถึงน้องสาวต่างสายเลือด
“อย่า…แม้แต่จะคิดถึงซอฮยอนเชียวนะแท” ทิฟฟานี่รีบพูดห้ามปรามไม่ให้แทยอนได้คิดอะไรที่มันเลยเถิดมากไปกว่านี้
“แทยอน…ฟังฉันนะ” มือเรียวตบบ่าคนตัวเล็กกว่าเบาๆ แล้วพูดต่อ
“ซอฮยอนจะต้องไม่รู้เรื่องนี้”
ไม่นานนักทิฟฟานี่ก็จัดการทุกอย่างให้เรียบร้อยเสร็จสรรพไร้ปัญหาใดๆ และพา ‘เจสสิก้าจอง’ หรือ ‘จองซูยอน’ เข้าเรียนที่โรงเรียนเดียวกันโดยไม่ลืมแนะนำให้ซอฮยอนรู้จัก…
“เอ่อ พี่…จองซูยอนค่ะ…ร เรียกเจสสิก้าก็ได้” เจสสิก้าก้มหน้าพูดเสียงตะกุกตะกัก ใบหน้าขึ้นสีชมพูอ่อนเมื่อซอฮยอนสบตากับเธอแล้วมีอาการที่คล้ายกัน
แค่เด็กม.1 มีเสน่ห์ขนาดนี้เชียวหรือ?
“ซอจูฮยอนค่ะ…พี่สิก้า” เด็กสาวที่ตัวเล็กกว่าเล็กน้อยพูดไปพลางก็เกาแก้มไปพลางเพื่อระงับความเขินอาย…แต่มันก็ช่วยอะไรไม่ได้เลย
นี่หรือเปล่าที่เรียกว่ารักแรกพบ…?
ซอฮยอนอมยิ้มน้อยๆ เมื่อนึกถึงวันแรกที่ได้พบกับเจสสิก้า ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมอยู่ดีๆ ก็นึกถึงขึ้นมา อาจจะเป็นเพราะเธอนั่งเล่นนอนเล่นอยู่คนเดียวเลยคิดนั่นคิดนี่ฟุ้งซ่านไปเรื่อยระหว่างรอเจสสิก้าประทินโฉมอาบน้ำแต่งตัว
จะว่าไป…เธอต้องรอเจสสิก้าอาบน้ำทุกตอนเลยรึเปล่านะ?
“ตอนนี้กี่โมงแล้วคะซอ?” ร่างบางเดินกลับเข้ามาในห้องนอนพร้อมกับผ้าขนหนูผืนเล็กในมือ ก่อนที่จะเดินมายื่นมันให้ซอฮยอน ส่วนสายตาก็ออดอ้อนซะ…
“สองทุ่มกว่าค่ะ” ยิ้มจนแก้มแทบปริกับความน่ารักของคนอายุมากกว่า ซอฮยอนยันตัวลุกขึ้นนั่งที่ขอบเตียง รวบตัวอีกคนมานั่งคร่อมตัก คว้าผ้าขนหนูมาจากมือบางได้ก็เริ่มเช็ดผมที่เปียกชื้นให้เบาๆ อย่างทะนุถนอม
คนบนตักได้แต่ยิ้มเล็กๆ ที่มุมปาก โอบกอดรอบคอเด็กตัวสูงไว้หลวมๆ ก่อนจะจุ๊บที่ปลายจมูก…ทำแบบนี้ฆ่ากันเลยเถอะ!!
“ซอคะ”
“คะ?” ซอฮยอนตอบไปแบบงงๆ เมื่อเจสสิก้าเอนตัวลงมาซบไหล่ แต่ก็ไม่ได้สงสัยอะไรมากมาย มือก็ยังคงเช็ดผมให้อีกคนเรื่อยๆ จนเกือบแห้ง
“บอกรัก…มันยากมากหรือเปล่าคะ…?” เลื่อนวงแขนลงมากอดรอบเอวคนอายุน้อยกว่า ในใจแอบหวั่นอยู่บ้างว่าซอฮยอนจะมองเธอเป็นผู้หญิงงี่เง่า
ซอฮยอนหลุดขำแล้วหอมแก้มคนในอ้อมแขนฟอดใหญ่…นึกว่าเป็นอะไรซะอีก ที่แท้ก็เรื่องนี้นี่เอง ไม่รู้ว่าเจสสิก้าจะคิดมากไปไหนต่อไหนแล้ว…คงกลัวว่าเธอจะมองไม่ดีแน่ๆ
“พี่สิก้า…” ได้ยินอีกคนเรียกเจสสิก้าก็ผละออกมาส่งสายตาถามเป็นเชิงว่า ‘เรียกทำไม’
ยังไม่ทันที่เจสสิก้าจะเอ่ยถามอะไรต่อ ริมฝีปากอุ่นนุ่มของซอฮยอนก็ทาบทับลงมาบนริมฝีปาก…สัมผัสอุ่นละมุนละไม ลิ้นร้อนที่บรรจงละเลียดละเมียดเชยชิมความหอมหวานในโพรงปากอย่างนุ่มนวลไร้ซึ่งการจาบจ้วงและแรงอารมณ์แต่อย่างใด ทุกการกระทำนั้น…แทบหลอมละลายทั้งร่างกายและหัวใจ
ซอฮยอนค่อยๆ ผละริมฝีปากออกแล้วกดจูบแผ่วเบาอีกครั้ง
“รู้สึกอะไรมั้ยคะ?” เด็กตัวโตพูดเสียงนุ่มพร้อมกับส่งยิ้มให้อย่างอ่อนโยน
“ฉันรักเธอ…” เจสสิก้าตอบ…ขอบตาเริ่มมีน้ำตารื้นเพราะความสุขในใจ สุขมากจนอยากจะร้องไห้ออกมา…เธอรู้ดีว่าซอฮยอนจะพูดอะไรต่อ
“ใช่ค่ะ…จูฮยอนรักซูยอน” ซอฮยอนกระชับอ้อมกอดแล้วจูบซับน้ำตาให้เจสสิก้า
“พี่สิก้าคะ”
“…?”
“ฉันรักเธอ…” ซอฮยอนพูดอีกครั้ง…แต่มันช่างแผ่วเบาเหลือเกิน ริมฝีปากร้อนที่ค่อยๆ กดจูบลงมาบนต้นคอขาวซ้ำแล้วซ้ำเล่าทำเอาเจสสิก้าเคลิบเคลิ้มและเปิดทางให้อย่างเต็มใจ
---ตัด NC ออกค่ะ---
“เหนื่อย…” ดาราสาวดันไหล่อีกคนออกเพราะเดิมทีก็หายใจจะไม่ทันอยู่แล้ว สายตาอ่อนระโหยโรยแรงจ้องมองคนรักอย่างออดอ้อน ซอฮยอนเห็นอย่างนั้นจึงพาเจสสิก้าให้นอนสบายๆ บนเตียง
วันนี้เป็นอะไรกันนะ…ช่างอ้อนจริงๆ
“รักนะคะ” ซอฮยอนพูดเสียงหวานเอาอกเอาใจร่างบอบบางในอ้อมกอดแล้วจุ๊บเบาๆ ที่ปลายจมูกอย่างแสนรัก
“รักที่สุดค่ะ…” เจสสิก้าตอบพร้อมหลับตาพริ้มรับสัมผัสอุ่น ซอฮยอนยิ้มแล้วเอื้อมมือปิดไฟเพื่อเข้านอนและให้คนรักได้พักผ่อน
ร่างบางซุกหน้ากับอกอุ่นเตรียมเข้าสู่ห้วงนิทรา…ในใจก็คิดว่าไม่น่าเชื่อเลยที่แค่การบอกรักจากคนที่รักมันจะทำให้มีความสุขมากมายถึงเพียงนี้
เธอไม่สามารถขาดคนๆ นี้ในชีวิตไปได้อีกแล้ว…
เจสสิก้ารักซอฮยอนมากเหลือเกิน…
“อยากไปเที่ยวมั้ย?”
“ห๊ะ?” แทยอนไม่อยากจะเชื่อหูตัวเองเท่าไหร่เลยแฮะ…นี่ยุนอากำลังชวนเธอไปเที่ยวงั้นเหรอ? เห็นร้อยวันพันปีไม่เคยจะชวน…
“อยากเที่ยวเองมากกว่าสิไม่ว่า” พูดอย่างรู้ทันแล้วยักคิ้วใส่รุ่นน้อง
“ยุนรู้ว่าพี่แทก็อยากเที่ยว”
ไอ้นี่มันดันรู้ทันมากกว่าหนึ่งก้าวทุกทีเลยเว้ยเฮ้ย…
“ยุนอยากไปไหนล่ะคะ?”
“ยุนตามใจพี่แทค่ะ” ว่าแล้วก็แกล้งทำตาใสปิ๊งๆ แอ๊บเคะแตกใส่จนแทยอนอดไม่ได้ที่จะฟาดแรงๆ สักทีด้วยความหมั่นเขี้ยว
“งั้นไม่ต้องไป!”
“ทะเลค่ะทะเล!!” ยุนอารีบเอ่ยปากพูดออกไปทันที แทยอนเห็นอย่างนั้นก็แสยะยิ้มอย่างผู้มีชัย…มันน่าจับฟัดมั้ยล่ะเด็กแบบนี้
“ซอน่ะ…รู้เรื่องของพี่กับสิก้ารึเปล่า”
“อ่า…”
“ที่ถามไม่ใช่เพราะพี่ยังคิดอะไรกับซอนะคะ แต่พี่แค่ถามเพราะอยากรู้ในฐานะพี่สาวคนหนึ่งที่เป็นห่วงน้องสาวก็เท่านั้น”
ให้ตายสิผู้หญิงคนนี้…รู้ได้ยังไงกันนะว่าเธอแอบหึงเบาๆ
“ฮ่าๆ…คิดเหรอว่าซอจะไม่รู้ ซอมันรู้ตั้งแต่ตอนต้นจนถึงตอนนี้ด้วยซ้ำไป”
“งั้นเหรอ…” แทยอนยกยิ้มบางๆ…นี่เป็นอีกครั้งแล้วที่แทยอนรู้สึกผิดมากถึงมากที่สุด…เพราะที่ผ่านมาซอฮยอนไม่มีทีท่าโกรธเคืองอะไรเธอเลยแม้แต่น้อยจนเธออยากจะตบในบางครั้ง
“พี่แทอย่าคิดมากเลยนะ…” ยุนอาพูดเสียงอ่อนพร้อมกับสวมกอดคนตัวเล็กแน่นเป็นการปลอบ
“ซอเองก็ทำหน้าที่ของน้องสาวคนหนึ่งที่เป็นห่วงพี่สาวเหมือนกัน”
แทยอนได้ยินอย่างนั้นก็ยิ้มกว้าง ยุนอามักจะเป็นแบบนี้อยู่เสมอเวลาที่เธอนึกโทษโยนความผิดให้ตัวเอง คิดไม่ผิดเลยที่เธอเลือกมอบหัวใจให้อิมยุนอาดูแล
“ขอบคุณนะคะ…ที่รัก” แทยอนพูดคำสุดท้ายแผ่วเบาราวกับกระซิบ…แต่มันช่างชัดก้องในใจของยุนอาซะเหลือเกิน ยุนอาเองก็คิดไม่ผิดเช่นกันที่เลือกจะดูแลคิมแทยอนผู้เปราะบาง
“งั้นเดี๋ยวเราไปจัดของเตรียมเที่ยวกันเถอะที่รัก!” พูดจบยุนอาก็ทำตาปิ๊งๆ อีกครั้ง…
“ได้ทีเอาใหญ่เลยนะ!!”
“โอ้ยยยยยยย!!!!” ด้วยความหมั่นไส้สุดขีดแทยอนจึงบิดพุงขาวๆ นั้นอย่างแรง ส่วนเหตุการณ์ต่อมาคือการงอนง้อกันของคู่กวางหมา(?)
ซอจูฮยอนน้องสาวสุดที่รัก…ขอบคุณมากสำหรับทุกอย่าง
ตอนนี้ฉันมั่นใจจริงๆ…ว่าฉันสามารถลืมเธอได้แล้วล่ะ
เช้าวันนี้ยูริมารับทิฟฟานี่ไปเที่ยวด้วยกัน ระหว่างที่กำลังขับรถยูริก็แอบลอบมองทิฟฟานี่หลับอยู่ตลอดจนกระทั่งจู่ๆ คุณเธอก็เบิกตาโพลงขึ้นมาซะดื้อๆ
โครมมม!!
เออค่ะ…จูบตูดรถคันอื่นจนได้
“ยูล…ใจเย็นๆ นะ T T” ทิฟฟานี่รีบปลอบทันทีที่เห็นว่ายูริกำลังอยู่ในสภาวะอึ้งกิมกี่ก็มิปาน…ทำไมเธอถึงรู้สึกว่าตัวเองผิดกันนะ?
ทิฟฟานี่ปลอบยูริได้สักพักก็เงยหน้าขึ้นมองคู่กรณี…ช็อคกว่าเดิมค่ะ คนสวยล่ะอยากจะกรี๊ดจริงๆ! Hyundai Sonata รุ่นใหม่สีขาว…เลขทะเบียนที่ดูก็รู้ว่าแพงหลุดโลกแพงซะยิ่งกว่าราคารถ(?) ตุ๊กตาเคโรโระครบเซ็ตด้านหลัง…พระเจ้าเถอะ!!
ทำไมรถของซอฮยอนถึงมาอยู่ที่นี่?
“ยูลขอลงไปดูหน่อยนะ ยังไงยูลก็ต้องรับผิดชอบ” พูดจบยูริก็เดินลงจากรถไปดูท้ายรถคันที่เธอเผลอชนอย่างไม่ได้ตั้งใจ ส่วนเจ้าของรถก็หายไปไหนไม่รู้…เธออยากไปเที่ยวกับทิฟฟานี่แล้ว!
“ขอร้องล่ะอย่าตีกันนะ…” ผู้จัดการหมีสาวได้แต่นั่งภาวนาอยู่ในรถไม่ให้เหตุการณ์ต่อไปนี้เกิดขึ้น แต่ของแบบนี้คงห้ามกันไม่ได้
“ตายจริง…คุณยูริอย่าขับรถประมาทเลินเล่อแบบนี้สิคะ”
“ตรงนี้เขาห้ามจอดไม่ใช่เหรอ?”
“ฉันมีสิทธิ์จอดเพราะเป็นพื้นที่ของทางบ้านฉันค่ะ”
“มันเป็นพื้นที่ส่วนกลางนะ!”
“ดูโฉนดที่ดินมั้ยคะ?”
โอ้คุณพระ! …ทิฟฟานี่ฮวังแทบจะอกแตกตาย สองคนนั้นเอาแต่กัดกันไปกัดกันมาจนปัญหาเกิด นี่ถ้าเจสสิก้าอยู่ด้วยก็คงจะดีกว่านี้
เดี๋ยวนะ…
“สิก้าขอลาพักงานไปเที่ยวกับซอ…ซออยู่ที่นี่…”
แล้วเจสสิก้าไปไหน?
“ยัยหมี!” ช่างตายยากตายเย็นเหลือเกินนะ แค่นึกถึงไม่ทันไรก็โผล่มาเสนอหน้าให้เห็นแบบไม่ทันตั้งตัว จะบ้าตาย!
เจสสิก้ามองเพื่อนสาวงงๆ ก่อนกวาดสายตามองตัวรถที่ทิฟฟานี่นั่งอยู่…Porche Cayenne สีดำ เลขทะเบียนที่คุ้นตาแบบนี้เหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อนแฮะ…
“ฟานี่มากับใครน่ะ?”
“คนที่กำลังกัดกับสามีเธอนั่นไง” ทิฟฟานี่พูดพร้อมกับชี้ไปทางสองเสาไฟฟ้าที่กำลังกัดกันอย่างเผ็ดร้อนได้ใจ เจสสิก้าปรายตามองแล้วก็ต้องยิ้มกริ่ม…เพราะมันเป็นไปตามที่เธอคาดเดาไว้เกือบเป๊ะ
ซูยองโดนเขี่ยลงถังแน่นอน!
“เคยบอกว่ายูลซื่อบื้อบ้องตื้นไม่ใช่เหรอ?” เจสสิก้ายักคิ้วหยอกล้อเพื่อนสาว
เพราะซื่อบื้อเนี่ยแหละ…ถึงได้น่ารัก
ดาราสาวพูดคุยกับคุณผู้จัดการเสร็จเรียบร้อยก็เดินไปทางซอฮยอน ทิฟฟานี่มองตามไปก็เห็นเจสสิก้าห้ามปรามศึกระหว่างสองยอดเมะได้สำเร็จ แต่ทว่า Honda CR-Z สีแดงแปร๊ดกลับเลียบๆ มาจอดข้างฮุนไดของคนที่อายุน้อยที่สุดในกลุ่ม…อย่าบอกนะว่า…
“เฮ้น้องสาว เกิดอะไรขึ้นน่ะ” ยุนอาเปิดกระจกรถแล้วยื่นหน้าออกมาถามไถ่เหตุการณ์ ส่วนคนที่อยู่ในรถนั่นก็ไม่ใช่ใครอื่น…คิมแทยอน!?
นี่มันวันมหาวิบัติอะไรกันเนี่ย!!!
ความคิดเห็น