คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : [CH.3] Damn Mischance (100%) edit -|+2.5%|-
Damn Mischance
ยูริทิ้งตัวลงนอนบนเตียงอย่างเหนื่อยอ่อน เคยคิดว่าการเดินแบบจะสบายกว่าทำงานอย่างอื่นแต่ที่ไหนได้…ทั้งวิ่งทั้งรีบเปลี่ยนเสื้อผ้าไหนจะออกมาเดินโชว์ตัวโพสต์พร้อมยิ้มสวยแบบปรับอารมณ์แทบไม่ทัน รู้งี้ตั้งใจเรียนแล้วหางานที่เหมือนกับชาวบ้านชาวช่องเขาทำกันดีกว่า การใช้ชีวิตของดารามันไม่ง่ายเลย…ถ้าไม่ออกสื่อให้ผู้คนได้รับรู้ชื่อเสียงเรียงนามก็เป็นเพียงคนธรรมดา
“ว่าไงซูยอง” กรอกเสียงใส่สมาร์ทโฟนอย่างง่วงงุน ในใจแอบโกรธเคืองเพื่อนสนิทตัวแสบไม่น้อยที่โทรมาในช่วงเวลาพักผ่อนเช่นนี้
“ว่างวันไหนบ้างจะชวนไปกินข้าว” ซูยองถามเสียงใสจนยูริอดแปลกใจไม่ได้
“ฉันเป็นดารานะ ไม่ใช่พนักงานบริษัท”
“เออน่า ฉันจะแนะนำแฟนให้แกรู้จัก” ฟังแล้วก็ต้องงงไปพักใหญ่ แต่พอมาคิดดูให้ดีอีกทีแล้วก็เริ่มจะจำอะไรได้บ้างนิดๆ หน่อยๆ
“น้องมิยองของแกอ่ะนะ?”
“นั่นแหละๆ น้องเค้าน่ารักมากนะแก”
“ชื่อเชยเป็นบ้า…มะรืนนี้สองทุ่มเจอกันที่ร้านเดิม” พูดจบยูริก็กดวางสายแล้วปิดเครื่องไปในทันที เธออยากใช้เวลาว่างที่มีให้ร่างกายได้พักผ่อนเพื่อทำงานตามตารางที่แสนหนักในวันต่อไป
“แค่ได้ยินชื่อก็เห็นหน้าแล้ว…” ร่างสูงบ่นงึมงำกับตัวเองเบาๆ ก่อนจะเผลอหลับไป
ทั้งที่ยังไม่ได้อาบน้ำ!!
“คิก…” มองหน้าจอแล้วก็ต้องหัวเราะคิกคักอยู่คนเดียว ร่างบางทิ้งตัวลงนั่งที่ขอบเตียงแล้วหยิบผ้าขนหนูผืนเล็กข้างๆ ขึ้นมาเช็ดผมที่เปียกชื้น
“คิดถึงค่ะ…” พูดทวนแล้วแก้มเนียนนั้นก็พาลขึ้นสีแดงระเรื่อ
จริงอยู่ที่เขิน…แต่มันดีใจมากกว่า
คิดถึงเหมือนกัน…
มะรืนนี้ว่างรึเปล่า?
00.14 send to Seohyun
ดาราสาวยิ้มขำกับตัวเอง ไลน์มีก็ไม่คิดจะคุยเบอร์มีก็ไม่โทร…จะเขินอะไรกันนักกันหนาก็ไม่รู้ทั้งที่สัมพันธ์ทางกายก็ผ่านกันมาแล้ว…
สงสัยพวกเธอจะข้ามขั้นเร็วไปหน่อย…
ว่างค่ะ จะพาเด็กโดดเรียนเหรอคะ? ฮ่าๆ
ดึกมากแล้วนะ ไปนอนๆ
00.15 sent by Seohyun
แน่ะ!! กล่าวหาว่าเธอจะพาตัวเองโดดเรียนยังไม่พอ แถมไล่ให้เธอไปนอนได้แล้วอีกต่างหาก ให้ตายเถอะแบทแมน!! ใครโตกว่าใครกันแน่เนี่ย
เอาเวลาหลังเลิกเรียนสิคะ!
ยังคิดถึงอยู่เลย…นอนไม่หลับหรอก
00.18 send to Seohyun
สิ่งที่บอกไปนั้นไม่ได้โกหกปลิ้นปล้อนแต่อย่างใด…จองเจสสิก้าคิดยังไงรู้สึกอะไรก็พูดก็บอกออกไปตามตรง เพราะเธอไม่อยากถูกมองว่าเป็นคนเข้าใจยาก…
00.52
ใกล้จะล่วงเลยเวลาเที่ยงคืนแล้วแต่ก็ยังไม่มีข้อความใดๆ ส่งตอบกลับมา เจสสิก้าจึงคาดเดาว่าเจ้าเด็กตัวสูงโปร่งคงจะหลับไปแล้วเป็นแน่ มือเล็กบางวางมือถือลงบนโต๊ะข้างๆ หัวเตียงก่อนจะทิ้งตัวเองนอนแผ่หลาบนเตียง เท้าก็เขี่ยผ้านวมผืนหนาขึ้นมาห่มมิดคอเตรียมตัวข่มตานอน…
กริ๊งๆ!!
ใครมันมาเอาป่านนี้วะคะ!!
เจสสิก้าผุดลุกขึ้นจากเตียงนุ่มอย่างหัวเสีย ในใจนึกก่นด่าผู้มาก่อกวนเวลาพักผ่อนอันแสนมีค่าและหายากของเธอจนเสียผู้เสียคน เรียวขาพาร่างบางก้าวเดินออกจากห้องนอนลงไปที่ประตูบ้าน มือจับลูกบิดประตูแล้วเปิดออกทันทีโดยไม่สนใจจะมองดูตาแมว
ถ้ามาก่อกวนแม่จะจับเชือดหมกส้วมที่บ้านซะเลย!!!
“ยังไม่ได้หลับไปซะก่อนใช่มั้ยคะ?” เอ๊ะ…เสียงคุ้นๆ นะ
ดาราสาวสวยเงยหน้าขึ้นเล็กน้อยเพื่อที่จะมองคนตรงหน้าได้อย่างชัดเจน…พบว่าไม่ใช่ใครที่ไหนแต่เป็นคนที่เธอคิดถึงอยู่…เธอจำได้ว่าไม่เคยบอกที่อยู่นี่นา?
ยังไม่ทันจะได้ถามไถ่อะไรกันต่อเด็กตัวสูงก็ตรงเข้าไปกอดร่างบอบบาง วงแขนโอบรอบเอวเล็กไว้แล้วแทรกตัวเข้าไปภายในบ้านก่อนจะดันประตูให้ปิดสนิท
“เดี๋ยวก็มีคนแอบถ่ายหรอกค่ะ” ซอฮยอนกระชับอ้อมกอดแนบแน่นก้มลงกดจูบเบาๆ ที่ริมฝีปากอิ่ม …บรรยากาศของบ้านหลังนี้ยังคงเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนไปเลย
“ฮื่อออ เล่นอะไรคะเนี่ย” เจสสิก้าพูดเสียงดุ แต่แขนกลับยกขึ้นโอบรอบคออีกคนไว้
“คิดถึงไม่ใช่เหรอคะ…” ปลายจมูกกดลงสูดดมกลิ่นกายหอมกรุ่นที่ซอกคอจนเต็มปอด จริงอยู่ที่เจสสิก้าคิดถึงเด็กคนนี้มาก…หากการกระทำและสัมผัสทุกอย่างทำให้เจสสิก้ารู้สึกได้อย่างชัดเจน
…ซอฮยอนคิดถึงเธอมากเหลือเกิน
ริมฝีปากบางระบายยิ้มออกมาด้วยนึกเอ็นดูคนอายุน้อยกว่าตรงหน้า หอมแก้มให้รางวัลซะฟอดใหญ่ก่อนจะผละจากอ้อมแขนจับจูงมือเรียวพาซอฮยอนขึ้นไปที่ห้องนอน
เจสสิก้าดึงกระเป๋าสะพายออกจากไหล่ของอีกฝ่ายแล้วเอาไปวางไว้ที่โซฟาหน้าทีวีจอใหญ่ภายในห้อง ซอฮยอนมองไปรอบๆ พร้อมกับสูดหายใจเข้าช้าๆ…ทุกอย่างยังคงเหมือนเดิม ไม่ว่าจะมองตรงไหนก็ทำให้ชวนคิดถึง แม้แต่เจ้าของห้องเองก็น่ารักขี้อ้อนและช่างเอาอกเอาใจเช่นเดิมไม่เปลี่ยนแปลง
“นอนกันนะคะ” วงแขนบอบบางโอบกอดรอบเอวคอดจากด้านหลัง เรียกรอยยิ้มจากซอฮยอนได้เป็นอย่างดี…เหมือนจะน่ารักช่างอ้อนมากกว่าเดิมแฮะ
“อื้อ นอนกันๆ” ตากล้องจำเป็นช้อนตัวร่างเล็กขึ้นมาอุ้มท่าเจ้าสาวแล้วพาไปนอนที่เตียงขนาดใหญ่ซึ่งอยู่มุมห้อง แต่ทันทีที่วางอีกคนลงบนเตียงมือบางนั้นก็ฉุดกระชากลากดึงเธอไปกอดซะงั้น…กลายเป็นว่าตอนนี้ซอฮยอนอยู่ในอ้อมกอดของเจสสิก้า
มะม่วงเต็มหน้าเต็มตาเลยค่ะ…
“ฝันดีนะคะเด็กน้อยของพี่สิก้า” ว่าแล้วก็จูบเบาๆ ที่หน้าผากของคนในอ้อมแขน…ไม่รู้อะไรบันดาลใจให้เธอทำเช่นนี้…ราวกับมันเป็นความเคยชิน
“ฝันดีมากค่ะ…พี่สิก้า” ซอฮยอนหลับตาลงรับสัมผัสอุ่น มือเลื่อนไปโอบกอดรอบเอวบางไว้แน่นแล้วจูบปลายคางมนแผ่วเบาก่อนจะซบหน้าลงกับอกอิ่ม…แม้ว่าร่างกายจะอยู่ใกล้กันมากถึงเพียงนี้แต่หัวใจก็ยังคงคิดถึง…ตลอดเวลา
“ซอฮยอน”
“หื้ม?” ได้ยินเสียงหวานเอ่ยเรียกจึงส่งเสียงตอบรับในลำคอ
…
“ขอบคุณที่มานะคะ…” หัวใจเต้นเป็นจังหวะเร็วและแรงคล้ายกับคนที่เพิ่งเคยพบเจอความรัก…ยิ่งร่างกายถ่ายเทความอบอุ่นให้กันและกันก็ยิ่งคุ้นเคยและโหยหา
ภายในห้อง…อบอวลไปด้วย ‘ความคิดถึง’ …
สายตากวาดอ่านเนื้อหาของเอกสารในมือผ่านเลนส์ใสอย่างตั้งอกตั้งใจตัดขาดจากโลกภายนอกโดยสิ้นเชิง เสียกโหวกเหวกโวยวายรอบด้านไม่ได้ทำให้สมาธิของซอฮยอนลดลงเลยแม้แต่น้อย และไม่รู้ด้วยว่ามีสายตาหลายคู่กำลังมองมาที่เธอ…
“ยังไม่ใกล้ช่วงสอบเลยนะซอ” ยุนอาที่นั่งเท้าคางมองรุ่นน้องอ่านหนังสืออยู่นานพอสมควรเอ่ยทักด้วยความขัดใจ หันไปมองทางซ้ายหรือทางขวาก็พบแต่สายตาโคตรจะประหลาดใจส่งมาที่เธอทั้งสองคนแบบไม่มีปกปิด…เด็กนิเทศมานั่งคุยกับเด็กสัตวแพทย์มันมีอะไรผิดปกติตรงไหนงั้นหรือ ยุนอาเพียงแค่มาถามสารทุกข์สุกดิบน้องรหัสทั้งที่ตึกเรียนของคณะอยู่กันคนละฟากเท่านั้นเอง
“ถ้าเกรดตกพี่แทอาจจะสงสัยได้น่ะ” มือเรียววางเอกสารลงบนโต๊ะหินอ่อนแล้วถอดแว่นตากรอบสีขาวออกจากใบหน้า
“ทำเป็นเด็กมัธยมไปได้ พี่แทคงไม่ใจร้ายกับน้องสาวตัวเองขนาดนั้นหรอกมั้ง” ทันทีที่ยุนอาพูดจบซอฮยอนก็ถอนหายใจซะเฮือกใหญ่ ใช่…แทยอนไม่ได้ใจร้าย
แต่แทยอนอารมณ์ร้าย…เพราะรักน้องสาวมากจนเกินไป
“ได้ข่าวว่าพี่แทออดิชั่นที่ SM ผ่านเหรอ?”
“ค่ะ ซอว่าจะชวนพี่ยุนไปฉลองด้วยกัน” ซอฮยอนถอนหายใจอีกรอบ
“พี่ว่างเย็นนี้พอดีเลย เอาอะไรไปฉลองกันดีล่ะหรือจะตั้งวงเหล้า?” ยุนอาพูดเสียงกลั้วหัวเราะ เด็กรุ่นน้องฟังแล้วก็ต้องยิ้มแห้งๆ ให้มุกขำขันตลกร้ายของรุ่นพี่
“ไม่มีงานผู้กำกับแล้วเหรอคะ”
“ก็จบละครเรื่องที่ทำอยู่คงหยุดทำงานไปก่อนแล้วค่อยกลับไปเริ่มใหม่น่ะ จริงสิ!! พี่สิก้าเขาเป็นนางร้ายในละครที่พี่กำกับอยู่พอดีเลย…เค้าเป็นยังไงบ้าง?” ฟังจบประโยคก็ต้องฉีกยิ้มกว้างซะจนคนถามอดสงสัยกับท่าทีเช่นนั้นไม่ได้ หรือเธอพลาดอะไรไป?
“คืนก่อนไปนอนบ้านพี่สิก้ามา…”
อิมยุนอา…แกพลาดไปทุกช็อตเลย
“ไหนล่ะน้องมิยองของแก” ยูริเอ่ยถามเพื่อนสนิทแล้วยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดู
20.30
“เดี๋ยวเขาก็มาเองแหละน่า” ซูยองยิ้มกว้างอย่างอารมณ์ดีซะจนน่าหมั่นไส้ ยูริไม่เข้าใจเลยว่าทำไมซูยองถึงได้ใจเย็นมากมายขนาดนี้ทั้งที่แฟนตัวเองมาผิดนัดตั้งครึ่งชั่วโมง
“ขอโทษที่มาช้าค่ะ…” เพื่อนสนิทพี่ซูยองของเธอคือ…ควอนยูริ?
“คุณทิฟฟานี่!?” ดาราสาวหล่อคมเข้มถึงกับช็อคค้างไปถนัดตาเมื่อเห็นว่าแฟนสาวของเพื่อนสนิทตัวเองเป็นผู้จัดการของหญิงสาวที่เธอคอยตามจีบไม่ลดละ…
…แถมยังเป็นแบบที่เธอวาดฝันเอาไว้อีกด้วย!!
“อ้าว รู้จักกันมาก่อนหน้านี้แล้วเหรอ?” ซูยองแอบงงเล็กน้อย
การทำความรู้จักกันดำเนินไปอย่างราบรื่นไม่มีอะไรติดขัดเลยสักนิดแต่ก็แฝงไปด้วยความอึดอัด…สำหรับควอนยูริ ให้ตายเถอะ…ผู้จัดการของเจสสิก้าน่ารักขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน
ทิฟฟานี่ทำผมเป็นลอนใหญ่และใส่ชุดเดรสเปิดไหล่สีชมพูอ่อนสั้นเหนือเข่าเล็กน้อยที่ดูเรียบง่ายแต่มีระดับทำให้ดูไม่ใช่ผู้หญิงจัดจ้าน ใบหน้าก็ไม่ได้แต่งแต้มอะไรมากมายนักทำให้ดูเหมือนยังเป็นเด็กสาวม.ปลายแตกต่างจากผู้หญิงใบหน้าหวานคมสวยจัดอย่างเจสสิก้าโดยสิ้นเชิง
“แล้วสิก้าล่ะคะคุณฟานี่?” ยูริทำเป็นถามถึงเจสสิก้าเพื่อหาเรื่องคุย
“อืม…ไม่รู้สิคะ อาจจะกำลัง…ช้อปปิ้ง” …บ้าเอ้ย ตายยากจริงๆ
ทิฟฟานี่แอบด่าเพื่อนรักในใจทั้งที่ใบหน้ายังคงรักษาตายิ้มไว้ได้เป็นอย่างดี แม้สายตาจะมองตามแผ่นหลังบางๆ ของเพื่อนสาวก็เถอะ…ส่วนคนตัวสูงข้างๆ คงจะเป็นซอฮยอนสินะ
22.00
“ฉันไปที่บริษัทก่อนนะยูล พอดีพวกเด็กก่อปัญหาไว้นิดหน่อย” ซูยองพูดกับยูริอย่างหัวเสียหลังจากที่วางสายโทรศัพท์ไปเมื่อครู่ ตาก็มองแฟนสาวของตัวเองอย่างรู้สึกผิด
“ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวฟานี่บอกสิก้าให้มารับก็ได้” ทิฟฟานี่พูดจบแล้วซูยองก็ก้มลงหอมแก้มเธอเบาๆ ก่อนจะเดินไปที่รถของตัวเอง ทำเอายูริหงุดหงิดเล็กน้อยที่ซูยองทำอะไรไม่คิด…เพื่อนก็อยู่ตรงนี้ทั้งคน
“งั้นฟานี่ขอตัวก่อนนะคะคุณยูล”
“ไม่ต้องบอกสิก้าหรอก ให้ยูลไปส่งฟานี่ก็ได้ค่ะ” ทิฟฟานี่แปลกใจเล็กน้อยที่ยูริพูดเช่นนี้ ไม่เข้าใจว่าอยู่ๆ เกิดผีเข้าหรือยังไงถึงได้คิดจะไปส่งผู้จัดการของเพื่อนร่วมวงการ
จะว่าไป…สรรพนามก็เปลี่ยน?
“สิก้า…”
“ยูลเชื่อว่าวันนี้สิก้าคงไม่ได้อยู่ที่บ้านตัวเองพร้อมจะมารับฟานี่ได้ มือถือก็อาจจะลืมไว้ที่บ้านด้วยซ้ำไป เพราะงั้นให้ยูลไปส่งเถอะค่ะดีกว่าฟานี่นั่งแท็กซี่กลับเองนะ ตอนนี้ดึกมากแล้วด้วย”
ทิฟฟานี่ชั่งใจเล็กน้อยจึงกดโทรหาเจสสิก้า…กระทั่งผ่านไปหลายสายแล้วเจสสิก้าก็ยังไม่รับสักทีจึงต้องปักใจเชื่อคำพูดของคนตัวสูงข้างๆ …แต่ทำไมยูริถึงคาดการณ์อะไรได้เก่งขนาดนี้กันนะ?
“เฮ้อ…งั้นฟานี่รบกวนหน่อยนะคะยูล”
ในใจลึกๆ…แอบคิดว่าควอนยูริก็ไม่ได้เลวร้ายอะไรนัก…
วันนี้ซอฮยอนเลิกเรียนตอนบ่ายแก่ๆ จึงตัดสินใจไปหาซื้อของสำหรับปาร์ตี้ฉลองความสำเร็จของแทยอนพี่สาวสุดที่รัก และของที่ต้องซื้อเองมันก็ไม่ได้มากมายอะไรนักสำหรับ Hyundai Sonata รุ่นใหม่เอี่ยมที่ทางบ้านจัดหามาให้เพราะสอบติดคณะในฝันของตัวเองได้…เรื่องถ่ายรูปเป็นเพียงงานอดิเรก
และพรสวรรค์…
“ให้ไปด้วยมั้ย?” ซอฮยอนที่กำลังเก็บของอยู่หลังรถเงยหน้าขึ้นมองต้นเสียงสบตากับพี่รหัสคนสนิทที่ยืนพิงกระโปรงรถพร้อมส่งยิ้มแฉ่งมาให้
“โดดเรียนมาเหรอคะ?”
“เปล๊า!!” …คงห้ามไม่ได้สินะ
ยุนอาฮัมเพลงอย่างอารมณ์ดีจนซอฮยอนอดหนักใจไม่ได้ อายุของเธอทั้งสองคนก็ไม่ได้แตกต่างห่างเหินกันมากมายเท่าไรนักแต่ความคิดและอะไรหลายๆ อย่างไม่เหมือนกันเลยสักนิด
เมื่อมาถึงที่หมายแล้วยุนอาและซอฮยอนก็เดินเลือกของกันสักพักจนกระทั่งตัดสินใจร่วมกันว่าจะทำบาร์บีคิวแทนที่จะเป็นอาหารอย่างอื่น…เข้าครัวแล้วกลัวบ้านจะไฟไหม้เอา
“ยุนอา?” แทยอนมองหน้าผู้มาเยือนแล้วก็ต้องอึ้งสุดขีดด้วยไม่คาดคิดว่าน้องสาวจะพาคนที่ตัวเองแอบชอบมาบ้านจริงๆ…ให้ตายเถอะ เธอน่าจะเตรียมใจไว้ก่อนนะคิมแทยอน
“ยินดีด้วยนะคะที่ออดิชั่นผ่าน” ยุนอาพูดยิ้มๆ พร้อมกับยื่นดอกกุหลาบขาวช่อใหญ่ให้เพื่อแสดงความยินดี ทำเอาผู้หญิงตัวเล็กแทบลมจับด้วยความเขินอาย
“ขอบคุณค่ะ .///.” แทยอนก้มหน้างุดๆ เพื่อซ่อนใบหน้าที่ขึ้นสีแดงระเรื่อ ซอฮยอนเห็นสถานการณ์เช่นนั้นก็ปลีกตัวไปจัดเตรียมของภายในห้องครัวปล่อยให้พี่ๆ สองคนนั้นได้คุยกันสะดวกมากขึ้นสักหน่อย ซอฮยอนรู้ดีว่ายุนเอาก็ชอบพี่สาวของเธอแต่กลับเก็บอารมณ์ได้เก่งจนน่าตกใจ…นี่ถ้ายัยพี่รหัสหน้าเป็นนั่นหัดกระมิดกระเมี้ยนเขินอายแทยอนซะบ้างก็คงจะดีไม่น้อย
ซอจูฮยอน!!!
16.59 sent by MySooyeon
อ่านแล้วก็ต้องขมวดคิ้วมุ่น…นี่เธอทำอะไรไม่ดีไว้งั้นเหรอ?
มือเรียววางของในมือทุกอย่างไว้ที่เคานท์เตอร์แล้วหยิบมือถือบนโต๊ะกินข้าวมาเบิ่งดูชัดๆ ว่ามีข้อความอะไรต่อจากนั้นหรือไม่ แต่ดูแล้วดูอีกก็ไม่มี
คะพี่สิก้า?
17.01 send to MySooyeon
ไหนว่าวันนี้ว่างไง :(
17.01 sent by Mysooyeon
เออเนอะ…เธอลืมไปเลยว่าวันนี้ว่างตอนเย็นและได้บอกกับเจสสิก้าแล้ว ที่สาวเจ้าดูงอนเป็นเพราะเธอไม่ได้ไปหาที่บ้านสินะ น่ารักจริงๆ
คิดอย่างนั้นซอฮยอนก็แกล้งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้จัดเตรียมของสำหรับปาร์ตี้บาร์บีคิวต่อไปเพื่อรอดูว่าเจสสิก้าจะงอแงโวยวายเอาแต่ใจอีกรึเปล่า…ไม่มีใครได้รู้จักกับอีกด้านหนึ่งของดาราสาวสวยคนนี้สักคนนอกจากซอจูฮยอน ไม่มีใครได้รับรู้ว่ายามที่เจสสิก้ามีความรักเป็นเช่นไร น่ารักและอ่อนหวานมากแค่ไหน..
ที่ซอฮยอนรู้…เพราะเธอเป็นคนที่จองซูยอนรักคนแรกและคนเดียวในช่วงชีวิตที่ผ่านมา
แต่สำหรับซอฮยอน…จองซูยอนคือคนสุดท้าย
“ดื่มให้ความสำเร็จของพี่แท” ยุนอาพูดจบก็ยกแก้วขึ้นดื่มโกลด์เลเบลผสมโคล่ารวดเดียวหมดเกลี้ยง แทยอนยิ้มรับแล้วดื่มตาม…เหลือก็แต่ซอฮยอนที่ไม่ยอมดื่ม
“ยุนดื่มไปแล้วนะซอ” แทยอนว่าพร้อมส่งแก้วที่คิดว่าผสมเตรียมไว้แล้วให้น้องสาว
“ซอไม่อยากดื่มแอลกอฮอล์…แค่โคล่าได้มั้ยคะ?” คืนนี้ต้องไปหาพี่สิก้านะ…
“งอนนะ” คนตัวเล็กขมวดคิ้วยู่ปากด้วยความไม่พอใจที่น้องสาวของเธอไม่ยอมทำตาม น่าแปลกใจ…ทั้งที่ตามปกติแล้วซอฮยอนจะตามใจเธอทุกอย่าง
ซอฮยอนได้ยินอย่างนั้นก็กลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก มือเรียวรับแก้วเหล้าจากแทยอนมายกขึ้นดื่มโดยมืออีกข้างบีบจมูกตัวเองพร้อมกับกระดกซดโฮกของเหลวสีเข้มในแก้วรวดเดียวหมดจนคนเป็นพี่ทั้งสองแอบตกใจ…น้องสาวที่รักของพี่แทจะตายมั้ยเนี่ย
ไม่ใช่ว่าซอฮยอนไม่อยากดื่มให้กับความสำเร็จของแทยอนหรอกนะ แต่เพราะว่าวันนี้ซอฮยอนต้องไปหาสวีทฮาร์ทต่างหากล่ะ ขนาดไม่มีแอลกอฮอล์ในเส้นเลือดเธอยังมองว่าเจสสิก้าน่าขย้ำทุกอิริยาบถ…
“ยุน…น้องซดหมดแก้วเลยนะ” แทยอนหันไปดุรุ่นน้องคณะเดียวกันที่เล่นอะไรไม่เข้าท่า...นั่นผสมห้าหกฝาเชียวนะ
“ยุนไม่คิดว่าซอจะบีบจมูกตัวเองนี่นา…” ยุนอาหน้าสลดลงทันทีที่แทยอนหันมาทำหน้ายักษ์มารใส่โทษฐานมอมเหล้าคุณน้องสาวสุดที่รัก สายตาก็เหลือบไปมองคนอายุน้อยกว่าที่ตอนนี้นอนแผ่ตามยาวอยู่บนโซฟาหมดสภาพซะจนน่าสงสาร…ทำเกินไปจริงๆ แฮะ
ซอฮยอนกุมขมับตัวเองเมื่อเห็นว่าพี่สาวของตัวเองกับรุ่นพี่สายรหัสกำลังถกเถียงกันโดยมีเธอเป็นประเด็นหลัก มือเรียวหยิบมือถือขึ้นมากดดูอย่างยากลำบาก
รออยู่หน้าบ้านนะคะ
19.42 sent by MySooyeon
บ้าจริง…สภาพนี้จะไปบ้านเจสสิก้าไหวได้ยังไง
ยุนอาเห็นน้องรหัสทิ้งสมาร์ทโฟนเครื่องยักษ์ลงกับพื้นอย่างหมดเรี่ยวแรงจึงพอจะเดาทางออกเล็กน้อย…เจสสิก้าคงมาตามซอฮยอนแต่เจ้าเด็กคนนี้ดันไม่พร้อมเพราะโดนมอม…
เมื่อช่วงบ่ายเจสสิก้าเข้ามาที่มหาลัยเพื่อมาลงวิชาเรียนและหาที่อยู่ของซอฮยอนแล้วก็ได้เจอกับพี่รหัสของซอฮยอน…ถ้าพี่รหัสของยุนอาไม่ใช่ปาร์คโซยอนเจสสิก้าก็คงไม่รู้ว่าเธอกับซอฮยอนสนิทกัน
“ซอ…พี่สิก้ารออยู่หน้าบ้านนะ” ยุนอาแอบกระซิบ
“ไป…ไม่ไหว” ซอฮยอนตอบเสียงงึมงำ
“หน้าบ้านเธอนะ” ยุนอาพูดจบก็กลับไปนั่งคุยนั่งเล่นกับแทยอนต่อ ซอฮยอนได้ยินดังนั้นก็พยายามลากสังขารไปล้างหน้าล้างตาจัดเตรียมเสื้อผ้าเก็บใส่กระเป๋าให้เรียบร้อยแบบมึนๆ
“ซอจะไปไหนน่ะ?” แทยอนเลิกคิ้วด้วยความสงสัยสุดใจเมื่อเห็นน้องสาวที่เมื่อครู่นี้เมามายไม่รู้เรื่องสะพายเป้ใส่ร้องเท้าเตรียมพร้อมจะออกไปนอกบ้านเต็มที่
“คงไปทำรายงานบ้านเพื่อนมั้ง ยุนเห็นซอนั่งคุยกับเพื่อนที่มหาลัยซะเครียดเลย”
“แต่ไปสภาพนั้นจะดีเหรอ?”
“ไม่เป็นไรหรอกน่าพี่แท นั่นซอฮยอนนะ”
ช่วยแถได้เยี่ยมจริงๆ อิมยุนอา…
“รอนานมั้ยคะ?” เด็กตัวโตปิดประตูแล้วรีบเดินไปสวมกอดร่างบอบบางที่ยืนคอยอยู่หน้าบ้านจากข้างหลัง แต่ทว่าอีกฝ่ายกลับสะบัดสะบิ้งเดินหนีขึ้นรถไป…สงสัยจะรอนานจนหงุดหงิด
“อย่างอนนะคะ ซอไม่รู้ว่าพี่สิก้าจะมา” ซอฮยอนรีบสาวเท้าเดินตามเจสสิก้าอ้อมมานั่งที่ฝั่งข้างคนขับแล้วดึงมือบางมากุมไว้หลวมๆ ตอนนี้เธอค่อนข้างมึนแต่การง้อเจสสิก้าต้องมาก่อนเรื่องนอน
“ดื่มกับใครตั้งแต่หัวค่ำ” เอ่ยถามเสียงเย็นเยียบพร้อมกับสะบัดมือเรียวที่กุมมือของเธออยู่ออกจนซอฮยอนใจเสีย จะให้ตอบว่าดื่มกับแทยอนก็กลัวเจสสิก้าจะส่งเสียงโลมา…
ทุกคนอยู่ในความทรงจำของเจสสิก้า…ยกเว้นซอจูฮยอน
“เพื่อนออดิชั่น SM ผ่านน่ะค่ะ ตอนแรกซอก็ปฏิเสธไปแล้วนะแต่มันก็ยังบังคับจะให้กิน” สวมกอดออดอ้อนออเซาะเป็นเด็กๆ แล้วจุ๊บไปทั่วใบหน้าสวยจัดนั้นเป็นการง้อ…เจสสิก้าใจอ่อนง่ายโดยเฉพาะกับเธอ ไม่ว่าจะเป็นอะไรเจสสิก้าก็ให้ซอจูฮยอนได้ทั้งหมดแม้แต่ร่างกายก็ยังให้…
“เดี๋ยวพี่หาอะไรอุ่นๆ ให้ดื่มนะคะ” …ใจอ่อนแล้ว
ขับรถออกมาจากบ้านของซอฮยอนได้สักพักเจสสิก้าก็จอดรถที่ข้างทางแล้วลงไปกดตู้น้ำก่อนจะกลับมาพร้อมกับโกโก้ร้อนหนึ่งกระป๋อง
“ขอบคุณค่ะ” ซอฮยอนรับเครื่องดื่มจากอีกฝ่ายแล้วค่อยๆ จิบทีล่ะน้อย
“ดีขึ้นบ้างมั้ย?” เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเป็นห่วงพร้อมกับขับรถต่อไป…เหมือนเธอจะไม่ค่อยสนใจ แต่จริงๆ แล้วเธอสนใจและใส่ใจเอามากๆ นะ…
“ได้อยู่กับพี่สิก้าก็สร่างเมาแล้วล่ะ” ร่างสูงพูดเสียงกลั้วหัวเราะ คนที่กำลังขับรถอยู่เกิดอาการหมั่นไส้ขึ้นมาอย่างกะทันหันจึงออกแรงฟาดต้นแขนขาวของคนข้างๆ
“ไปทำปากหวานแบบนี้กับใครล่ะก็น่าดู!” เจสสิก้าทำเสียงดุจนซอฮยอนแอบกลัวเบาๆ
“พี่สิก้าหาอะไรทานด้วยนะคะ ซอรู้ว่าพี่สิก้ายังไม่ได้ทานข้าวเย็น” ซอฮยอนซดโกโก้อึกสุดท้ายแล้ววางทิ้งลงถังขยะใบน้อยภายในรถ
ซอฮยอนรู้ได้ยังไงกันว่าเธอยังไม่ได้ทานข้าวเย็น?
เจสสิก้าเลี้ยวเข้าที่จอดรถในภัตตาคารใกล้ๆ ทันทีที่ซอฮยอนเริ่มบ่นเรื่องกินข้าวไม่ครบสามมื้อจะส่งผลกับสุขภาพและการทำงานอย่างไร เธอก็ไม่รู้หรอกนะว่าเจ้าเด็กตัวโตนั่นบ่นเก่งมากขนาดไหน…แต่ดูจากลักษณะท่าทางแล้วคงจะหูชาเป็นแน่…
หลังจากที่ทั้งคู่ทานเสร็จเรียบร้อยแล้วก็เดินลงมาจากชั้นสองของร้าน
พี่ฟานี่?
ซอฮยอนสังเกตเห็นผู้จัดการสาวคนสวยนั่งโต๊ะเดียวกับยูริและซูยองจึงโอบเอวบางของคนตัวเล็กกว่าแล้วรีบเดินออกไปจากร้าน…ไม่ใช่ว่ากลัวทิฟฟานี่จะเห็นหรอกนะแต่กลัวว่าจะมีเรื่องกับควอนยูริ
“ซอคะ”
“หื้ม? ว่าไงคะพี่สิก้า?” ซอฮยอนคาดเข็มขัดนิรภัยแล้วเงยหน้ามองอีกฝ่าย
“คืนนี้นอนกับพี่นะคะ…” เจสสิก้าเอ่ยออดอ้อนเสียงหวานเข้าสวมกอดแนบแน่นพร้อมกับขบกัดริมฝีปากล่างของคนอายุน้อยกว่าแผ่วเบาอย่างซุกซนทำเอาซอฮยอนอยากจะจับปล้ำซะเดี๋ยวนั้น…
ซอฮยอนยกยิ้มที่มุมปากแล้วพยักหน้ารับ กดจูบบดขยี้ริมฝีปากอุ่นนุ่มนั้นอย่างแรงจนเจสสิก้าต้องเป็นฝ่ายผละออกมา
“เด็กบ้า ทะลึ่ง!”
พี่สิก้ายั่วซอก่อนไม่ใช่เหรอคะ…
ซอฮยอนค่อยๆ หย่อนกายลงแช่น้ำอุ่นในอ่างอาบน้ำ ขมวดคิ้วมุ่นเล็กน้อยด้วยความสงสัยว่าทำไมทิฟฟานี่ถึงไปสนิทกับยูริได้…ซูยองจะโดนแย่งแฟนรึเปล่านะ อันนี้ต้องดูต่อไป
“อาบด้วยสิ” เจสสิก้าส่งยิ้มให้แล้วลงไปแช่น้ำในอ่างเบียดเสียดกับเด็กตัวสูงโดยที่เธอสองคนหันหน้าเข้าหากัน มือบางเปียกชื้นลูบไปตามเนื้อตัวของคนตรงหน้าอย่างเอาอกเอาใจ
“คิดอะไรอยู่คะเด็กน้อยของพี่สิก้า” ว่าพลางเอนตัวลงซบกับไหล่ลาด ปลายนิ้วเกลี่ยปอยผมที่มัดเป็นมวยของอีกคนเล่น…ไม่รู้ว่าเพราะอะไรเธอถึงรู้ว่าซอฮยอนกำลังคิดอะไรอยู่สักอย่าง
“คิดว่า…พี่สิก้าเซ็กซี่สุดๆ ไปเลยค่ะ…” พูดจบก็กลืนน้ำลายลงคออย่างยากจะหักห้ามใจเพราะตอนนี้หน้าอกของอีกฝ่ายกำลังบดเบียดแนบชิดอยู่กับเนินอกของเธอ
ตัด NC ออกค่ะ
“เก่งมากค่ะซูยอนของจูฮยอน” กระซิบเสียงหวานข้างใบหูแล้วจูบหน้าผากชื้นนั้นอย่างอ่อนโยน
“รักพี่นะคะ…” เจสสิก้าอยากจะตบปากตัวเองเสียจริง…
ทำไมต้องวอนขอความรักจากคนที่เจอกันได้ไม่นาน…
ซอฮยอนไม่ตอบอะไร…เธอทำเพียงแค่ยิ้มบางๆ แล้วลูบแก้มเนียนนุ่มนั้นอย่างแสนรัก…เจสสิก้าไม่เข้าใจ…ทุกสัมผัสเต็มไปด้วยรักจนรู้สึกได้ว่ามากมายเพียงใด
ทำไมถึงไม่บอก…ไม่พูดให้เธอได้ยิน
แม้เว้าวอนไปก็ยังไม่สมความต้องการสักที
เจสสิก้ามองคนตรงหน้าอย่างตัดพ้อแล้วขยับร่างกายถอยห่างออกมาลุกขึ้นไปล้างเนื้อล้างตัวเดินออกจากห้องน้ำทันที…ทำไมถึงรู้สึกน้อยใจเหลือเกิน เจ็บปวดอย่างที่ไม่เคยเป็น…
เด็กตัวโตได้แต่นั่งนิ่ง รอยยิ้มที่มีเมื่อครู่หายไปเมื่อสบสายตากับเจสสิก้า…ทรมานและอึดอัดจนแทบขาดใจ ยิ่งเห็นว่าแววตาคู่นั้นดูไหวระริกราวกับจะร้องไห้ก็ยิ่งอยากทำร้ายตัวเอง…
“รักที่สุดค่ะ…ซูยอนของจูฮยอน” พูดกับตัวเองเบาๆ แล้วเริ่มชำระล้างคราบรักออกจากร่างกาย ได้แต่นึกเป็นห่วงจิตใจของคนอายุมากกว่าที่เพิ่งตัดพ้อเธอไป
เจสสิก้าจะรู้รึเปล่า…
“รักมานานแล้ว…”
ความคิดเห็น