คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 1 : บอดี้การ์ดคนใหม่ : )
โรงแรมหรูในกรุงโซลที่พลุกพล่านไปด้วยผู้คนมีชั้นตระกูล เสียงดนตรีดังบรรเลงเบา ๆไปทั่งทั้งงาน
บนเวทีมีหญิงสาวกล่าวคำอวยพรให้เจ้าของงานหรือมารดาของเธอนั่นเอง
เมื่อหญิงสาวพูดจบ ทุกคนยกแก้วขึ้นพร้อมกล่าวคำว่า ‘ไชโย’
เสียงกึกก้องไปทั่วโรงแรมตามด้วยเสียงปรบมือ .
หญิงสาวก้าวลงบันได เธอหยิบถุงผ้าที่วางข้างเวทีและมุ่งตรงไปยังลิฟต์เพื่อขึ้นไปเปลี่ยนชุดที่ห้องชั้นบน
ทิฟฟานี่ ฮวัง หรือ ฮวัง มิยอง ลูกสาวคนแรกของตระกูลฮวัง เธออายุเพียง 22 ปีแต่ต้องรับหน้าที่ธุรกิจพันล้านมาจากบิดาของเธอ ควบคู่กับการเรียนหนังสือไปด้วย
“โอ้ย...ร้อนเป็นบ้าเลยชุดอะไรเนี่ย แม่นะแม่”หญิงสาวบ่นตลอดทาง ในมือถือถุงกระดาษซึ่ง
แน่นอนมีชุดลำลองที่เธอเตรียมมาจากบ้านอยู่ในถุงนั่นด้วย
“มีใครอยู่ไหมคะ?”หญิงสาวเอ่ยเบา ๆ มือแง้มประตูดูภายในห้องกว้างสีขาว เธอกวาดสายตามองไปรอบๆ
เมื่อเธอแน่ใจว่าไม่มีคนอยู่จึงก้าวเข้ามาในห้อง เธอปิดประตูเบา ๆก่อนจะถอดเสื้อผ้าอาภรออก
ตึก ตึก ตึก ตึก .
“แฮ่ก แฮ่ก ... ตามมาอะไรนักหนาวะเนี่ย” เสียงฝีเท้าดังมาตลอดทาง สาวผมยาวหน้าตาคมเข็มหล่อเหลาเอาการ วิ่งหูดับตับไหม้แบบไม่คิดชีวิต ข้างหลังมีชายชุดดำสองสามคนวิ่งตามมาติดๆ
“เอาวะ”เธอเอ่ยขึ้นก่อนจะวิ่งเข้าไปในโรงแรมหรู ขาสั้น ๆ(?)วิ่งสุดแรง วิ่งเข้าไปหลบหลังม่านสีขาวหยุดพักหายใจ ร่างเล็กชะโงกหน้าไปดูชายชุดดำเล็กน้อย
“ฮู๊ว... ซวยจริง ๆเลย ทำไมยังไม่ไปอีก ตามอะไรนักหนา” ร่างเล็กบ่น เธอก้าวเท้าวิ่งต่อไป
นิ้วมือเรียวกดลิฟต์รัวหลายที เมื่อไม่ได้ดั่งใจ เธอจึงตัดสินใจวื่งขึ้นทางบันไดหนีไฟแทน
“เฮ้ย นั่นไง ตามไปเร็ว”ชายชุดดำคนหนึ่งเอ่ยขึ้นพรางชี้มาที่เธอ
“เวนแล้ว” ร่างเล็กเอ่ยก่อนจะวิ่งซุ่ม ๆ มือบิดลูกบิดประตู เปิดประตูห้องใหญ่
“แค่นี้ก็รอด”เธอชะโงกหน้ามองออกไปข้างนอกก่อนจะหันกลับมา
ตึก ตึก ตึก ตึก
“สะ .... เสียงอะไรหนะ” หญิงสาวที่พึ่งถอดชุดออกเหลือเพียงชุดชั้นในตัวบางของเธอ
ประตูเปิดออก หญิงสาวสะดุ้งสุดตัว เธอหยิบเสื้อผ้าของเธอขึ้นมาปิดร่างกาย
“แค่นี้ก็รอด อึก..”
“กะ....กรี๊ด ด ด!!” หญิงสาวแหกปากกรีดร้องสุดเสียง ในมือถือเสื้อผ้าที่ปิดบังร่างกายที่เปลือยเปล่าของเธออยู่
“เฮ้ย!!”สาวร่างเล็กถลาเข้ามาปิดปากอีกคนทันที
“เงียบ เว้ย เฮ้ย! เงียบ หยุดร้อง”
“อื้อ อื้อ”หญิงสาวดิ้นไปมาอยู่นานแต่ก็เงียบเสียงลงในที่สุด
“เออ เงียบได้ก็ดี กรี๊ดทำไม ฉันก็คนไม่ทำอะไรเธอหรอก หุ่นยังกับหมู”ร่างเล็กพูดขึ้น หญิงสาวอ้าปากค้างเล็กน้อย เธอไม่คิดเลยว่า สาวร่างเล็กหน้าตาดีคนนี้จะปากเสียได้ขนาดนี้
“มองหน้าอีก มองหน้าฉันทำไม มีอะไรติดอยู่หรอ หรือเพราะฉันสวยเกินเธอ”ร่างเล็กเอ่ยพรางลูบหน้าตัวเองไปมา
“นะ ....นี่เธอด่าฉันหรอ !”
“ฉันชมเธอรึไง หรือคำว่าหุ่นแบบหมูมันคือคำชม จะคิดงั้นก็ได้นะ”ร่างเล็กยักไหล่เล็กน้อย ก่อนจะทำหน้ากวนเบื้องล่าง
“เธอรู้ไหมตั้งแต่ฉันเกิดมา แม่ฉันพ่อฉันยังไม่เคยด่าฉันขนาดนี้เลย แล้วเธอกล้าดียังไงมาด่าฉัน !”
“ไม่รู้อ่ะ แล้วทำไมฉันจะด่าเธอไม่ได้”
“คิดว่าหน้าตาดีแล้วจะทำนิสัยยังไงก็ได้หรอ”หญิงสาวยิ้มเยาะ
“จะหน้าตาดีหรือไม่ แต่ฉันว่าเธอใส่เสื้อผ้าก่อนดีกว่า ฉันไม่อยากเห็นหุ่นใหญ่ ๆไซล์บิ๊กของเธอ เดี๋ยวกินข้าวไม่ลง”ร่างเล็กเอ่ย พรางชี้ไปที่หญิงสาว
“ฮึ่ย! หันไปอีกทางนึง ฉันจะใส่เสื้อผ้า”หญิงสาวเอ่ย ร่างเล็กยิ้มเล็กน้อย
“ไม่ต้องฉันจะไปละ ไม่อยากอยู่นาน”
“อ๋อ ที่แท้เธอก็เป็นพวกโรคจิตที่ทำเป็นว่าร้ายแต่จริง ๆก็แอบดูใช่ไหม เลว เลวที่สุด”หญิงสาวเอ่ย มือของเธอทุบลงบนไหล่ของร่างเล็ก ทำให้อีกคนร้องเสียงหลง
“โอ้ย โอ้ย ! ฉันเจ็บนะ โอ้ย !” ร่างเล็กจับข้อมือของอีกคนไว้แน่น พรางยื่นหน้าเข้ามาใกล้ ตอนนี้เสื้อผ้าที่เธอใช้ปิดร่างกาย หลุดไปอยู่ที่พื้น ทำให้ชุดชั้นในตัวบางออกมาอวดโฉม
“ว่าไป เธอก็ใหญ่ดีนะ” ร่างเล็กเอ่ยพรางทำสีหน้าทะเล้น มือยังคงจับข้อมือของหญิงสาวไว้
“ปล่อยฉันนะ ยัยโรคจิต ช่วยด้วย ช่วยด้วยค่ะ ใครอยู่ข้างนอกช่วยด๊วยยย !”
หญิงสาวร้องเสียงดัง ทำให้ร่างเล็กใช้มือปิดปากอีกคนไว้
“อื้อ อ่วยอ้วย ไออ็ไอ้อ่วยอี อื๊ออ!” หญิงสาวเอ่ยพรางดิ้นไปมา
“เธอจะเงียบดี ๆหรือจะให้ฉันจูบปิดปากเธอห๊ะ !”ร่างเล็กตวาดเสียงดัง หญิงสาวตกใจเล็กน้อย แต่เธอก็ยังคงดิ้นไปมาอยู่ดี
ประตูเปิดออก ชายชุดดำยืนอยู่หน้าประตู
“เฮ้ยพวกเราเจอตัวมันแล้ว”ชายชุดดำตะโกนรียกเพื่อนอีกสองคน
“เห็นมั้ยเพราะเธอคนเดียว ”ร่างเล็กเอ่ย เธอวิ่งกระแทกชายชุดดำโดยที่อีกฝ่ายไปทันตั้งตัวแล้ววิ่งหนีไป ชายชุดดำทั้งสามคนจึงวิ่งตามไปเหมือนกัน
“ฮู๊ว เกือบตายแล้ว”ร่างเล็กวิ่งเข้ามาหลบอีกห้องหนึ่ง เธอนั่งหอบข้าง ๆประตู
“เธอเป็นใคร??”ร่างเล็กหันไปตามเสียง ชายคนหนึ่งอายุอานามแลดูก็ไม่ใช่น้อย ๆนั่งอยู่ที่โต๊ะทำงาน มองมาที่เธอ
“แฮ่ก คุณไม่ต้องคิดมากหรอก ฉันแค่ขอหลบแปปเดียวเอง”หญิงสาวเอ่ย ก่อนจะเอามือกุมอกหายใจถี่
“หนีอะไรมาหละ?”ชายชราคนนั้นถาม หญิงสาวยิ้มน้อย ๆ
“เจ้าหนี้”
“แล้วไปยืมมาเท่าไหร่หละ ยืมไปทำอะไร”ชายชราถามต่อไป ทำให้ร่างเล็กเริ่มหงุดหงิด
“คุณจะรู้ไปทำไม รู้ไปก็เท่านั้นช่วยอะไรฉันไม่ได้หรอก”
“ฉันช่วยเธอได้ ถ้าเธอตอบ”ชายชราเอ่ย ร่างเล็กตามันวาว เธอลุกขึ้นก่อนจะเดินตรงไปที่ชายแก่
“คุณช่วยฉันได้หรอ จะใช้หนี้แทนฉันใช่ป่ะ”ร่างเล็กยิ้มแก้มปริ ชายชราหัวเราะเบา ๆ
“ฉันจะให้เธอทำงาน แต่เงินดี เธอต้องบอกมาก่อนว่ายืมไปทำอะไรและเท่าไหร่”
“ฉันยืมแค่สามหมื่นเอง แต่ดอกเบี้ยไป ๆมาๆ กลายเป็น แสนสองแล้วเนี่ย ฉันเอาไปผ่าตัดแม่ แห่ะๆ”ร่างเล็กเกาหัว ชายชราพยักหน้าก่อนจะยิ้มออกมา
“ฉันมีงานให้เธอทำ งานดี เงินดี ที่อยู่มี อาหารก็มี และพวกเจ้าหนี้ตามเธอไม่ถึงด้วย”ชายชราเอ่ย หญิงสาวทำตาลุกวาว แต่ก็แปลกใจเล็กน้อยที่คนที่พึ่งรู้จักกันจะมาให้ทำงานเนี่ยนะ
“งานอะไร ระ .... หรือว่าแกจะเอาฉันไปขาย ไม่นะ”ร่างเล็กกอดตัวเอง ก่อนจะส่ายหัวไปมา ชายชราหลุดหัวเราะเล็กน้อย
“ฉันจะให้เธอไปเป็นบอดี้การ์ดให้ลูกสาวฉันเงินเดือน เดือนละสามหมื่น ที่อยู่มี อาหารมี สนใจไหม?”ชายชรายิ้ม ก่อนจะมองหน้าร่างเล็ก
“สะ...สนใจสิ แต่ทำไมถึงเป็นฉัน ร่างกายฉันยิ่งไม่แข็งแรงอยู่ งานเบา ๆมีไหม แบบ แม่บ้านอะไรแบบนี้”
“ฉันคิดว่าเธอแข็งแรงดี หรือเธอจะทำงานแม่บ้านด้วย จะได้บวกเงินให้ เป็นสี่หมื่น แล้วอีกอย่างฉันชอบนิสัยเธอ เธอคงจะเข้ากับลูกสาวฉันได้ดีทีเดียว”
“ฉันจะแน่ใจได้ไงว่าคุณจะไม่หลอกเอาฉันไปขาย”ร่างเล็กหลี่ตามองอีกคนเล็กน้อย ชายชราหยิบเอกสารบางอย่างก่อนจะเซ็นบางอย่างลงไป
“สัญญาระหว่างฉันและเธอ”ร่างเล็กหยิบมาอ่าน ก่อนจะพยักหน้า
“โอเคฉันจะลองดู”ร่างเล็กจรดปลายปากกาลงบนกระดาษ เธอรู้สึกดีใจมากในที่สุดก็มีงานทำโดยที่ไม่ต้องหา
“เริ่มงานวันนี้เลย ฉันจะพาเธอไปบ้าน ไปรู้จักกับลูกสาวฉันซักหน่อย”
ฝากฟิคเรื่องใหม่ด้วยนะเคอะ
ความคิดเห็น