~รักเทอน่ะ..ยัยปีศาจ~

ลำดับตอนที่ #8 : ~Ch8:30วันที่ผ่านไปและใจของคน~

ทำไมข้าต้องเสียใจกับสิ่งที่มนุษย์อย่างเจ้านั้นพุดด้วย..
ทำไมข้าต้องสนใจกับการที่เจ้าบ้านั้นไปไหนต่อไหน
รึคุยโทรศัพท์กับยัยนางฟ้าจอมปลอมอะไรนั้น..

ทำไมคนอย่างข้า เจ้าหญิงผู้ที่ต้องคอยคุ้มครองเหล่าปีศาจในอนาคต
ต้องมาเสียน้ำตาให้กับคำพูดไม่กี่คำของผู้ที่ไม่เคยเข้าใจอะไรข้าเลย

คำตอบของทุกๆคำถาม...

ก็คือ....ข้ารักเค้า

เพราะเหตุใด ณ หรือ ข้ายังไม่สามารถตอบใจตัวเองได้เช่นกัน
ยามเค้ายิ้มตาสีฟ้าอมน้ำเงินนั้น ช่างเป็นประกาย
ต่างจากข้า ดวงตาของข้ามันช่างดำสนิท ราวกับความมืดที่ไม่มีทางหยั่งถึง

ตาของข้าไม่เคยเป็นประกาย...เพราะข้าไม่มีชีวิต

ไลท์มีในสิ่งที่ข้าไม่มี แต่สิ่งที่เค้ามีไม่ว่าจะเป็นรอยยิ้ม รึ ประกายในดวงตา
เค้าก็ได้หมอบมันให้แก่นังนางฟ้าตัวกระจิ๋วนั้น..


ร่างสูงบางมองไปยังจันทราที่สุกสว่างราวกับต้องการให้แสงจันทร์นั้น
ปลอบโยนให้ความเจ็บปวดที่มีนั้นได้หายไป..

สามสิบวันแล้วซิน่ะ...แต่งานของข้ายังไม่ไปถึงไหนเลย
สามวันแล้วหลังจากที่ข้าต้องเสียน้ำตานั้นไป..
ข้าไม่ต้องการพบหน้าของเจ้านั้นสักเท่าไร
ไหนจะต้องมานั่งรับแสงจันทร์ทุกคืนแบบนี้ เพื่อทดแทนพลังที่หายไป
ข้าจะทำได้ดีเท่าไรกันเชียว..

อีก69วันที่เหลือ...
ข้าจะปกป้องโลกนี้ไว้ได้รึป่าวน่ะ?
และ.....


เค้าจะรักข้าบ้างมั้ย??

------------------------------------------------------

ยุเอะเปดประตูห้องอย่างช้าๆ พร้อมกับดูให้แน่ใจว่า..
ร่างสูงๆของเจ้าของห้องไปเรียนแล้วเรียบร้อย

เธอจึงมานั่งลงหน้าทีวีที่ตั้งอยู่กลางห้อง พร้อมกับเปิดมันขึ้นมา..

แต่ทันใดนั้นเอง หน้าจอของทีวก็มีแสงจ้าปรากฏขึ้น..

"มีอะไรรึท่านพ่อ?"

พระราชาแห่งโลกปีศาจมองลุกสาวตนผ่านจอทีวี พลางส่ายหน้า
"ยังจะถามข้าอีกรึ?? เจ้าก็รู้ว่าพ่อเห็นทุกอย่าง เจ้าเป็นเช่นไรบ้าง ยูเอะ"

"ก็อย่างที่ท่านเห็น บุรุษแห่งแสง เกลียดข้า..เค้าเทิอทูนนังนางฟ้านั้น"

"แต่เจ้าก็ต้องเตือนเขา..ยูเอะ พ่อบอกเจ้าไปแล้วนิ..ว่าหญิงคนนั้นเป็นอะไร"

"ข้ารู้ท่านพ่อ..แต่...เจ้านั้นมันไม่เคยเชื่อข้า"
หญิงสาวพูดอย่างถือทิฐิ

"ยูเอะ..เจ้าก็รู้ว่าพ่อเห็นทุกอย่าง เจ้าน่ะ...เห้อ!!..เจ้าน่ะมันแข็งเกินไป"

"ข้าก็เป็นของข้าแบบนี้.."

"แต่ถ้าเจ้าไม่อ่อนลงบ้าง..งานเราก็จะไม่สำเร็จ ดีไม่ดีพ่อหนุ่มนั้น
อาจจะตกอยู่ในอันตราย ยูเอะ..จงอย่าเอาอารมณ์ของเจ้ามาเป็นที่ตั้ง
ข้าไม่เคยว่าเจ้าเลยก็จริง แต่..อนาคตเจ้าต้องปกครองคน
หากเจ้าไม่รู้จักยับยั้งอารมณ์ของเจ้าเอง เจ้าจะไม่มีวันทำอะไรได้สำเร็จ"
พระราชาตรัสพลางมอง..ลุกสาวอย่างห่วงใย


"ข้าจะพยายามเพค่ะ เสด็จพ่อ"

"อีกอย่าง...สร้อยเส้นนั้นยังปลอดภัยดีอยู่รึป่าว? ยุเอะ"

"ท่านพ่อหมายถึง..สร้อยผู้พิทักษ์น่ะรึเพค่ะ?"

"ใช่น่ะสิ..มันยัง..อยู่ในตัวเจ้าใช่มั้ย??"

"เพค่ะ..ท่านพ่อต้องการมันรึป่าว ข้าจะได้เอามันออกมา"

"ไม่ต้องๆ...ข้าแค่อยากจะทำให้แน่ใจว่า เจ้ายังมีอะไรคุ้มครองอยู่
ข้าไม่รู้ว่าทาง เมมอน มันจะรู้เรื่องนี้รึป่าว เพราะฉะนั้นเก็บมันไว้ให้ดี"

พระราชาเงียบไปสักพัก..พร้อมเอ่ยต่อว่า..
"สร้อยผู้พิทักษ์จะเป็นสิ่งสุดท้ายที่คุ้มครองเจ้าได้ จากปีศาจพวกนั้น
เพระฉะนั้นอย่าเอามันออกมาจนกว่า..เจ้าจะเผชิญหน้ากับมัน"

"เพค่ะ.."

แกร๊ก..เสียงประตูห้องเปิดออกอย่างช้าๆ

ทีวีกลายเป็นละครยามบ่ายที่กำลังได้อารม
โดยมีฉากตบตีกันของนางเอกและตัวร้าย.....

--------------------------------------------------------

      ผมคิดถึงยัยปีศาจตลอดหลายวันผ่านมานี้ ทั้งๆที่ผมได้คุยกับแนน
ทั้งๆที่ผมมีความสุขตลอดเวลาที่อยู่กับเพื่อนๆ

แต่น้ำตาของยัยปีศาจ..ภาพยัยนั้นยังคงค้างอยู่ในตาผม..
ผมพูดแรงไปรึป่าว? แต่อย่างยัยนั้นมีความรู้สึกได้ยังไงกัน

แต่...สิ่งที่พิสูจน์คือ...ยูไม่ได้กลับมาที่ห้องหลังจากนั้นอีกเลย

รึว่า..จะเลิกล้มความตั้งใจแล้วน่ะ??

แล้วผมจะคิดทำไม ในเมือ่ถ้ายัยนั้นไปผมจะได้ไปอยู่กับแนน
อย่างสบายจั้ย โดยไม่มีคู่หมั้นมาตามจองล้างจองผลาญ..

แต่บางสิ่งในใจผมมันรู้สึกแปลกๆ...

ผมเปิดประตูห้องพลางมองไปเห็นทีวีเปิดไว้ และ...

ร่างสูงๆที่นั่งอยู่หน้าทีวี..

"สวัสดี เธอไปไหนมาตั้งหลายวัน"
ผมเอ่ยขึ้นอย่างหวาดๆ....

"ข้าแค่...ไป....ดูอะไรแถวนี้มา"
ยัยนั้นตอบพลางลุกขึ้นเดินไปนั่งบนโซฟา ผมมองไปที่ชุดนักศึกษา
ที่ยัยนั้นใส่..แล้วพลางส่ายหน้า

"นี้เธอจะไม่เปลี่ยนชุดมั่งเหรอ.."
จะว่าไปผมก็ไม่เคยเห็นยัยนี้ใส่ชุดอื่นๆเลย
นอกจากชุดสีดำที่หล่อนใส่เป็นประจำกับชุดนี้

"ข้าไม่มีแรง..ที่จะเนรมิต ข้าไม่มีพลังเหลือเฟือขนาดนั้น"
ยัยปีศาจพูดพลางลุกขึ้น พาร่างมอมแมมเดินมาหาผม..

"ข้า..ขอโทษที่...ว่า....แนน..."
ไม่น่าเชื่อผมได้ยินคำขอโทษหลุดออกมาจากปากยัยนี้เหรอเนี่ย!!

"ฉันก็ควรจำขอโทษที่ว่าเธอซะขนาดนั้น ฉันนี้มันแย่...เฮ้ยยยยยยยยย!!"

ยัยปีศาจเป็นลมล้มพับไปต่อหน้าผม...