~รักเทอน่ะ..ยัยปีศาจ~

ลำดับตอนที่ #7 : ~Ch7:นางฟ้า กับ ปีศาจ~

ตอนนี้ผมสนิทกับแนนมากๆ เราโทรคุยกันทุกวัน
ก่อนนอน มันทำให้ผมฝันดีทุกๆวันเลยล่ะครับ
(ถ้าไม่เห็นยัยปีศาจนั่งอยู่หน้าทีวี ก่อนนอนน่ะ)
แนน ทั้งน่ารัก มีรอยยิ้มที่ไร้เดียงสา จริงใจ และอ่อนหวาน
ไม่เหมือนกับยัยปีศาจ ที่ทั้งหน้าบึ้งไม่เคยยิ้ม
ไม่เคยหัวเราะ แทบจะไม่พูดอะไร ดีแต่สั่งๆๆๆๆ

ยังไงซะ..ผู้ชายทุกคนก็ต้องเลือก แนนอยู่แล้ว จริงมั้ยครับ?

ช่วงหลังมานี้ผมรู้สึกว่า ยัยปีศาจกลับบ้านดึกๆดื่นๆ
แถมเนื้อตัวมอมแมม แต่ผมก็ไม่อยากรู้หรอกว่ายัยนั้นไปไหนมา
ก็แค่สงสัยเฉยๆ (จริงๆน่ะ)

ผมไม่คิดว่า ไอ้การแต่งงานบ้าๆบอๆ จะช่วยโลกได้หรอกครับ
มันดูมหัศจรรย์เกิดบรรยาย(จะว่าไปที่ยัยนี้มาโผล่ในห้องผมก็...มหัศจรรย์เหมือนกัน)

ผมเปิดคอมเล่นเกมเรื่อยเปื่อย ตามประสาหนุ่มโสด
และเป็นการรอแนนโทรมาไปในตัวด้วย..แต่แล้ว...

พรึ่บ............................


"เฮ้ย!!...ไม่น้า................................."
ไฟดับ เหรอเนี่ย ไม่จริงใช่มั้ย?? ผมยังไม่ได้เซฟเกมเลยยยยยย อ๊ากกกก!!

ผมมองคอมอย่างหมดอารมณ์ และจึงตัดสินใจไปเดินเล่นที่
สวนสาธารระใกล้ๆคอนโด อย่างน้อยก็เป็นการฆ่าเวลาไปในตัว..

ยามเย็น ณ สวนสาธาณะ ผู้คนเริ่มเสร็จจากการออกกำลังกาย
หรือพักผ่อน ผมเลือกที่จะนั่งที่ม้านั่ง ใต้ต้นไม้ต้นใหญ่ๆ ที่ห่างไกลผู้คน
เพื่อ....นอนเล่น


"ไม่รอนางฟ้าของเจ้าโทรมาหารึ?"
เสียงคุ้นหูดังขึ้น

ผมหันไปรอบๆ แต่ก็ไม่เห็นใคร แต่นึกเอ่ะใจเลยมองขึ้นไปบนต้นไม้

"ว่าไง...นางฟ้า ของเจ้าไปไหนซะล่ะ?"
ยัยปีศาจนั้นเอง หล่นอยู่ในชุดนักศึกษาและนั่งอยู่บนกิ่งไม้อย่างเอกเขนก..
(ดีน่ะที่กระโปรงเจ้าหล่อนยาว ไม่งั้น....)

"นี้เธอตามฉันมาเหรอไง!!"
ผมถามด้วยความหงุดหงิด

"ข้า..อยู่ของข้ามาตั้งนานแล้ว!! เจ้านั้นล่ะมาทีหลัง"
เธอตะคอกใส่ผม พร้อมทำท่าหงุดหงิด

"ก็....เธอชอบตามฉันไปไหนมาไหนนิ ฉันจะไปรู้มั้ยเล่า ยัยปีศาจ"

"ใช่ ข้ามานเปนปีศาจ..ใครจะไปดีเหมือนยัยนางฟ้าจอมปลอมของเจ้าเล่า?"

ปึ้ง!!....
เส้นความอดทนผมขาด........
ใครด่าผมผมไม่โกรธ แต่ด่าคนที่ผมชอบมาแรมปี ผมเอาตาย

"ก็เธอก็รู้อยู่แล้วว่าเธอสู้เขาไม่ได้ เพราะฉะนั้นก็ไปจากชีวิตฉันซะทีซิ!!
เลิกมาพูดว่า..ต้องแต่งงานกันช่วยโลก รึอะไรนั้น ฉันไม่สนหรอก
ฉันสนแต่ตัวฉันเองตอนนี้เท่านั้น รู้ไว้ซะ!!"

ชั่ววินาทีนึง..ผมคิดอยากจะพูดคำว่า ขอโทษ
แต่....

"ใช่สิ..เจ้าไม่เคยมองข้าในแง่ดี ตลอดเวลา เจ้าก็มองแต่นางฟ้าของเจ้า
ก็ข้าบอกเจ้าแล้วไง ว่ายังไงเจ้าก็ต้องเป็นเนื้อคู่ของข้า..เจ้ามันบ้า
นังนางฟ้าอะไรนั้นของเจ้า เจ้ากะลังถูกมันหลอก เจ้ามัน....บ้าไปเอง!!"

น้ำใสๆ หยดลงมาตรงหน้าผม..

ทันทีที่หยดน้ำแตะลงพื้น

ผมเงยหน้ามองขึ้นไป.......

ร่างสูงบางก็หายลับไปกับตา


++++++++++++++++++++++++++++++++++++


"นี้...เกิดอะไรขึ้นกะลุกสาวข้ากันล่ะเนี่ย"
พระราชาทอดพระเนตรมอง
ร่างธิดาของตนที่นั่งเหม่อลอยอยู่บนดาดฟ้าของคอนโดในลุกแก้วส่งโลก....


"พระองค์...ข้าก็ยังมิสามารถทูลได้พระเจ้าค่ะ?"
เฟริก์ เอ่ยขึ้นอย่างเบาๆ

"เราเป็นห่วง..ยุเอะเหลือเกิน ดุเหมือน อีกฝ่ายจะตั้งรับเราไว้นานแล้วซะด้วย?"
พระราชาเอ่ย

"ตราบใดที่องค์หญิงยังมีสร้อยเส้นนั้นอยู่ ข้าพเจ้าเชื่อว่านางจะไม่อยู่ในอันตราย"

"เราก็ได้แต่หวัง ว่า..จะไม่มีอะไรแย่กว่านี้แล้วล่ะเฟริก์"


ทั้งสองปรึกษากันอย่างเงียบๆ พลางจ้องมองลุกแก้วใสๆนั้นเปลี่ยนเป็นสีขาวขุ่น
โดยที่ไม่รู้ว่า มีผู้จ้องมองเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอยู่ในความมืดมิดที่อยากจะหยั่งถึง

++++++++++++++++++++++++++++++++


หายไปนานมาก ตอนแรกกะจะปิดเรื่องอ่ะ

แต่เหนคนบ่นเยอะ

ก้อมาอัพแล้วน่ะค่ะ

เม้นๆๆหน่อยน้า