~รักเทอน่ะ..ยัยปีศาจ~

ลำดับตอนที่ #6 : ~Ch.6:ปีศาจ กับ รักแรกพบ~

  

     พ้มได้กินข้าวกับแนน มันเหมือนเปนแค่ความฝันลมๆแล้งที่ไม่น่าเปนไปได้

แต่ตอนนี้ \'นางฟ้าตัวเล็กๆ\' ก้อนั่งทานข้าวอยู่ตรงหน้าของผม^^

นอกจากเทอจะน่ารักแล้ว ยังนิสัยดีมากเลยทีเดียว^o^

ไม่ได้หยิ่งรึคิดว่าตัวเองดีกว่าคนอื่น แถมเทอยังมีนิสัยฮาๆให้ได้หัวเราะตลอดเวลาที่เรานั่ง

ทานข้าวด้วยกัน ช่างเปนเวลาที่พ้มมีความสุขที่สุดในโลกเลยทีเดียว



\"แล้วรุป่ะ?ไลท์ แนนก้อแบบว่า เออ มีคนใหม่ใช่ม่ะ แต้ง แล้วแนนน่ะก้อตบหน้าไปเต็มๆเลยอ่ะ

ท่าทางจะเจ็บหน้าดูเลยอ่ะ สมน้ำหน้า^o^\"

เทอพูดพร้อมรอยยิ้ม เทอดูรุสึกดีกับเรื่องเลิกกับไอ้แต้งมากขึ้น มันทำหั้ยพ้มรุสึกดีไปด้วย^^



\"แนน ยังเสียจั้ยอยู่รึป่าว?\" พ้มถามด้วยความเปนห่วง..



\"ไม่อ่ะ! อืมม..แต่ก้อนิดๆ แต่พอมาคิดดูแล้ว แต้งก้อไม่ได้ดีเลิศอะไรหรอก ช่างเหอะ--o--

แนนไม่แคร์หรอก ว่าแต่ ไลท์จะแต่งงานเมื่อไรล่ะ? แล้วหมั้นนานรึยัง?\"



พ้มไม่รุจาบอกเทอยังไง ไม่รุว่าจะอธิบายเรื่องกฎบ้าบอของยัยปีศาจนั้นแบบไหน

\"เอ่อ..เราไม่รุหรอกแนน แล้วเราก้อไม่อยากแต่งงานด้วย!!

เราไม่ได้รักยัยนั้นซะหน่อย นิสัยก้อไม่ค่อยดี ทำตัวเหมือนตัวเองเปนนางพญายังงั้นล่ะ?



\"แต่แนนว่ายูน่ะสวยมากเลยน่ะ ยังกะนางแบบแหน่ะ แต่เรื่องนิสัยแนนไม่รุหรอก

เพราะไม่เคยคุย จะว่าไปเค้าก้อมองแนนแปลกๆน่ะ มองเหมือนแนนไปทำอะไรหั้ยเค้าไม่พอจั้ยอย่างนั้นล่ะTT^TT\"



\"แนนอย่าไปยุ่งกับยัยนั้นนะ ระวังตัวหั้ยดีด้วย ยัยนั้นน่ะร้ายจะตาย!!\"

พ้มพูดพลางบ่น นึกถึงหน้าสวยๆ นิสัยเสียๆ ของยัยปีศาจ



\"แนน ขอเบอร์ไลท์ได้ป่ะ เอาไว้โทรไปหาเวลาเหงาๆอ่ะ-^^-\"

เทอถามพ้มด้วยน่าตาเขิลๆนิดๆ ดูน่ารักดีครับ



\"อืม เอาไปดิ ขอเบอร์แนนด้วยไว้โทหาน่ะๆ ^o^\"



เรานั่งคุยกันจนเวลาบ่ายเกือบเย็น แนนขอตัวกลับบ้านก่อน พ้มเดินไปส่งเทอที่รถ

แล้วจึงเดินไปที่บีเมิลน้อยด้วยความรุสึกสุขสุดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

โดยลืมไปว่า วันนี้พ้มโดดสองวิชารวดเลย



=================================================



    ขณะที่พ้มเดินขึ้นบันไดคอนโด ก้อพลางคิดเรื่องต่างๆของวันนี้

ทั้งได้คุยกะนางในฝัน ทั้งไม่มียัยปีศาจโผล่มาหั้ยเห็นอีก

ช่างเปนวันที่ดีเสียนี้กะไร พ้มเปิดประตูห้อง

วันนี้ยัยปีศาจไม่อยู่แหะ ปกติต้องนั่งหน้าทีวีแล้วก้อพลางบ่น

มนุษย์เนี่ย ช่างหาอะไรมาทำน่ะ ไร้สาระชะมัดเลย

แต่ยัยนี้ก้อนั่งดูทุกวันล่ะคับ เหอๆ



พ้มพลางอาบน้ำ และนั่งทำงาน ไปเรื่อยๆ จนเวลาพลบค่ำ

ยัยปีศาจก้อยังไม่กลับมา ไม่รุไปตะลอนๆที่ไหน

พ้มรุสึกทั้งเหนือ่ยทั้งง่วง และอยากจะนอนฝันถึงหน้าแนนจึงล้มตัวลงนอน

ก่อนที่ยัยปีศาจจะมาทำพ้มฝันร้ายเสียก่อน





\"แอ๊ดดดด~~~~\" เสียงประตูห้องถูกเปิดด้วยมือเรียวยาว



พ้มลืมตาตื่นขึ้นอย่างงัวเงีย กี่โมงแล้วฟ่ะเนี่ย พ้มเหลือบตาขึ้นไปมองนาลิกาที่ผนัง ตีสอง~สี่สิบห้า

ยัยปีศาจเดินเข้ามา โดยที่ไม่มองพ้ม พร้อมกับวางของลงบนเตียง



\"นี้เทอ ขอโทดสักคำมันก้อไม่ทำหั้ยเสียศักดิ์ศรีเจ้าหญิงอะไรนั้นหรอก^^\"

พ้มพูดประชดประชันปนงัวเงียใส่ยัยปีสาจ ที่ทำหั้ยพ้มตื่นขึ้นมา



\"ข้าต้องขอโทดเจ้าเรื่องอะไร ไม่ทราบ-o-\"

เทอพูดพลางวางท่านางพญาอีกครั้ง แต่พ้มสังเกดว่าชุดนักศึกษายัยนี้เปื้อนๆแหะ..



\"ก้อเทอน่ะเดินเข้ามาดึกดื่น ทำชั้นตื่นตอนกลางดึกแบบนี้ ไม่มีมารยาทซะบ้างเลย เนี่ยน่ะเจ้าหญิง--o--\"



\"เรื่องของข้า ครายจะไปดีเลิศเลอแบบยายตัวเล็กนั้นล่ะ \"

ยัยปีศาจตอกผมกลับ



\"รุก้อดีแล้วจะได้ไปหาคนอื่นเปนคู่หมั้นซะ เพราะอีกไม่นาน ชั้นจะเปนแฟนแนนหั้ยเทอดู\"

พ้มพูดแล้วจึงล้มตัวลงนอนอย่างหงุดหงิด โดนไม่หันไปมองยัยปีศาจอีก

ทำหั้ยพ้มไม่รุเลยว่า ดวงตาสีนิลนั้น รื้นไปด้วยน้ำตา และไม่ได้เข้าห้วงนินทราสักนิดเลย



===========================================



\"ยูเอะ เจ้าจะว่าอย่างไร??\"

ราชาแห่งโลกปีศาจเอ่ย อย่างแผ่วเบาแต่ยังแฝงไปด้วยอำนาจ



\"ตามแต่เสด็จพ่อจะลงพระทัยเพค่ะ\"

ร่างสูงชรูด ในชุดสีดำสนิท ตอบอย่างหนักแน่น



\"ข้าขอโทดเจ้าด้วยน่ะ ลูกรัก หากแต่เจ้าเพียงเท่านั้นที่จะช่วยประชาชนของเราได้\"

ราชาพูดพลางคิด เราเปนถึงกษัตริย์ หากแต่กลับได้แต่วางเฉย ช่วยเหลือคนของเราไม่ได้

กลับต้องพึ่งลูกสาวเราเพียงเท่านั้นรึเนี่ย??



ตั้งแต่จันทราส่งข่าวสาสน์มาถึงพระราชาว่า...

จะมีการก่อกบฎจากเหล่าปีศาจร้าย ที่ยังอาศัยอยู่ทั้งในโลกมนุษย์และปีศาจ

พวกนั้นหวังจะล้มบัลลังค์ และก่อตั้งทุกสิ่งขึ้นใหม่ โดยกฎของพวกมันเอง

พวกมันคิดจะเปิดทางเข้าออกไปโลกมนุษย์อย่างเสรี และ นั้นทำให้ง่ายต่อการ

สิงร่างมนุษย์ และทำเรื่องเลวร้าย



ทางออกที่จันทราส่งมา บอกเพียงแค่ ตามหาร่างบุรุษแห่งแสง และ ทำหั้ยผู้นั้นแต่งงานกับผู้คุมจันทรา

แล้วทั้งสองจะช่วยกันต่อต้านเหล่าปีศาจนั้น



ยูเอะ ลูกของข้า หาเคยมีความรักไม่ แล้วจะทำเช่นไรดีเนี่ย?? ราชายิ่งคิดยิ่งกลุ้มพระทัย



\"พระราชาพระเจ้าค่ะ หม่อมชั้นส่งข่าวไปยัง สวรรค์แล้ว ทางนั้นตอบว่าจะค่อยช่วยเหลืออย่างเต็มที่พระเจ้าค่ะ\"

เสียงมหาดเล็กคนที่วิ่งกระหืดกระหอบ พลางเอ่ย โดยลืมแม้กระทั่งความสำรวม



\"ดี ว่าแต่ เฟริก์เจอชายผู้นั้นรึยัง ??\"

เฟริก์ที่ว่า เปนขุนนางผู้ครอบครอง ลูกแก้วไตรภพ ที่สามารถส่องทุกๆแห่งในไตรโลกได้



\"ข้าพเจ้าอยู่ที่นี้แล้วพระเจ้าค่ะ\" เฟริก์ ปรากดตัวขึ้น ร่างสูงใต้เสื้อคลุมสีเทา เดินอย่างฉับไว

พลางคำนับเจ้าชีวิตของตน



เฟริก์ หยิบลูกแก้วออกมาจากใต้เสื้อคลุม พลางวางลงข้างหน้าของยูเอะ



\"ลูกแก้วเอ๋ย ด้วยอำนาจของเจ้า จงแสดงร่างของบุรุษแห่งแสง ต่อข้าด้วยเทอญ\"



ควันขาวคลุ้งในลูกแก้ว เริ่มวนกันเร็วขึ้นแล้วเปลี่ยนเปนสีฟ้าใส

ปรากดร่างของผู้ชายคนหนึ่งใต้ต้นไม้ต้นใหญ่ กำลังนั่งวาดภาพในสมุดของตน

สีตาสีน้ำเงินดูน่าค้นหาและสดใส



\"ยูเอะ ข้าฝากด้วยน่ะ\" ราชาเอ่ยอย่างเหนื่อยพระทัย กลับปันหานี้



\"เพค่ะเสด็จพ่อ แล้วข้าจะรีบกลับมา ภายในเวลาของเรา \"ยูเอะพูดพลางนั่งจ้องชายผู้นั้นในลูกแก้ว

\"ข้าไปล่ะเสด็จพ่อ \"ว่าแล้วนางก้อเดินออกจากประตูวังไป





\"ข้าล่ะเหนื่อยจั้ยจิงๆ พวกท่านก้อรุว่า ยูเอะ น่ะ เคยมีความรักซะที่ไหนกัน--___--\"

พระองค์ทรงตรัสทันที ทีลูกสาวคนเดวเดินออกไป



\"หม่อมชั้น ก้อทรงคิดเช่นเดียวกันพระเจ้าค่ะ\"

เฟริก์เอ่ยขึ้น พลางมองไปทางประตูวัง



แต่ทุกคนต่างรุไม่ว่า.....



เทอตกหลุมรักเค้าโดยที่เทอก้อไม่รุตัวตั้งแต่...เทอสบตาสีฟ้าคู่นั้น