~รักเทอน่ะ..ยัยปีศาจ~

ลำดับตอนที่ #5 : ~Ch.5:ความขื่นขมภายใต้ต้นไม้~

  



     วันรุ่งขึ้น พ้มก้อโดนไอ้พี่อิฐเรื่องหนีซ้อมบาส-__-+ จนพ้มต้องไปซ้อมตลอด 1 สัปดาห์หั้ยหลังเปนการไถ่โทษ

ส่วนใหญ่ยัยปีศาจ ตอนนี้ก้อป๊อปปูลาร์ หนุ่มติด ถึงแม้ว่า...ทุกคนก้อยังเกรงจั้ยพ้มในฐานะคู่หมั้นเทอ

แต่ยังงั้นก้อเถอะครับ--___-- ก้อมีหนุ่มๆ(ที่ถือคติ...หมั้นแล้วก้อถอนได้!!)เที่ยวเข้ามาคุย เข้ามาทัก..

แต่ยัยปีศาจก้อเอาแต่เกาะพ้มแจ เลิกเรียนปุ๊ปมารอ ตอนเช้าก้อยืนรอไปเรียนพร้อมกันถ้าวันไหนเรียนตรงกัน

(วันที่ไม่ตรงยัยนี้ไปเอง) มีแต่คนว่ายัยนี้น่ะ ดาวรุ่งของนิเทดดวงใหม่เลยทีเดว!!

แนนดาวคณะที่ว่าหนุ่มติด(พ้มก้อหนึ่งในนั้น^o^\") ก้อโดนยกขึ้นมาเปรียบเทียบกันอย่างเปนทางการ

ด้วยความที่คนหนึ่งน่ารัก คนหนึ่งสวยคม ก้อเลยตัดสินกันไม่ลงซะที..



     พ้มนั่งสเก็ต์ภาพตึกใต้ต้นจามจุรีต้นใหญ่ ท่ามกลางอากาศสบายๆของต้นฤดูฝน

สายลมเอื่อยๆนำพาบรรยากาศน่านอนมา ขณะที่ผมเริ่มเอนหลังพิงลำต้นที่สูงใหญ่--o--

ภาพของสาวร่างเล็กวิ่งผ่านตรงหน้าพ้มไป แนนนั้นเอง! ดูเหมือนเทอกำลังหนีอะไรสักอย่าง?

พ้มวางของไว้ที่พื้นข้างตัวแล้ววิ่งตามเทอไป จนตามร่างบางนั้นทัน พ้มพลางคว้าแขนเล็กๆนั้นได้

เทอหันหน้ามาอย่างตกจั้ย แต่พ้มตกจั้ยมากกว่าตรงที่ว่า \"เทอร้องไห้\'



น้ำใสๆจากตาสีน้ำตาลเข้ม ไหลอาบแกมสีชมพูของเทอ

(คนอะไรร้องไห้ก้อน่ารัก^o^<==มันใช่เวลามาคิดแบบนี้เหรอห่ะไอ้คุนไลท์!!:คนแต่ง)



\"แนน เปนอะไรรึป่าว? ร้องไห้ทำไม?\"

พ้มถามเทอด้วยความเปนห่วง ดูแลเทอกำลังเสียจั้ยมากๆ



\"นายที่ชื่อ..ไลท์ คู่หมั้น ยัยเด็กใหม่นั้นเหรอ?TT_TT\" เทอตอบพลางเช็ดน้ำตาด้วยมือเรียวเล็กนั้น



\" อืม(ทำไมต้องจำแค่ว่าเปนคู่หมั้นยัยปีศาจฟ่ะ!!) ว่าแต่..เทอร้องไห้ทำไมล่ะ??\"



\"ก้อเลิกกับแฟน จะหั้ยยิ้มเหรอไงล่ะ??TT^TT\" เทอตอบพลางทำหน้าเส้า



\"เทอเลิกกับแต้งเหรอแล้วเหรอ!! ทำไมล่ะ??\"

พ้มถามพลางสงสานเทอ แต่อีกจั้ยนึงก้อดีจั้ย^^ (ทำเหมือนเค้าจะมองแกยังงั้นล่ะเนอะ)



\"แต้งมีคนใหม่แล้ว เค้าเบื่อเราแล้วอ่ะYY_YY\"\" เทอพลางก้มหน้าร้องไห้อีกครั้ง



ถึงที่นี้คนจะน้อย แต่ก้อมีคนเริ่มมองพวกเรา

ดีน่ะเนี่ยที่ตอนนี้ส่วนหย่ายมีคาบเรียนกันหมด ไม่งั้นพ้มได้เปนข่าวอีกแน่เลย ทำดาวคณะนิเทดร้องไห้!!

พ้มหยิบผ้าขนหนูสีขาวผืนเล็กๆในกระเป๋ากางเกง(เอาไว้เช็ดเหงื่อตอนซ้อมบาส) ยื่นหั้ยเทอ

เทอลังเลสักพัก และรับผ้าขนหนูผืนนั้นไปเช็ดน้ำตา..

พ้มพลาง ดึงแขนเทอไปที่ๆ ไม่ค่อยมีคน เพื่อเทอจะได้ระบายได้สบายขึ้น



\"พามานี้ทำไม?? \" เทอถามพ้ม ขณะที่เราอยู่หลังตึกศิลปะ ที่เปนลานจอดรถที่มีต้นไม้ร่มรื่น



\"ก้ออยากร้องไห้ไม่ใช่เหรอ? ก้อร้อง ให้หมดแล้วกัน จะอยู่เปนเพื่อนตรงนี้\"

พ้มพูดพลางรุสึกว่า..หน้าตัวเองมานร้อนขึ้นจนต้องหันหน้าไปทางอื่น



\"ขอบ..จั้ย น่ะ..นะ ฮือๆๆTT^TT\" เทอร้องไห้อีกครั้ง ร่างเล็กๆของเทอสั่นเทา

พ้มจึง...........................

เอามือคว้าเทอมากอด หน้าของเทอซบตรงหน้าอกของผม เสียงเล็กๆพลางร้องไห้

แล้วก้อพูดซ้ำไปมา \"ทำไม ทำไม ทำไมแต้งทำแบบนี้กะแนน!!\"



พ้มลูบพ้มสีน้ำตาลยาวที่มีไฮไลท์ประปลาย เทอร้องไห้หนักขึ้น

ไม่รุว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไร?

แต่จั้ยของผมคิดแค่ว่า.....



พระเจ้าคับ!! พ้มขอหยุดเวลาไว้ที่ตรงนี้จะได้มั้ย?



===============================================



     เสียงสะอื้นของหญิงสาว เริ่มเงียบสงบลง ผ้าขนหนูสีขาวชุ่มไปด้วยน้ำตา

เทอเงยหน้าขึ้นมามองชายหนุ่มที่กอดเทอ นี้ไม่ใช่กอดแบบฉวยโอกาด

แต่เปนการกอดแบบปลอบโยน...มันช่างทำหั้ยเทอรุสึกดีขึ้นมาก



\"รุสึกดีขึ้นมั้ย? แนน^_^\" ตาสีน้ำเงิน มองเทอ ราวกลับจะทำหั้ยเทอละลายได้เลยทีเดว



\"อืม..ขอบจั้ยน่ะ^^\" ชั้นยิ้มตอบร่างสูงใหญ่นั้น ที่พลางคลายอ้อมกอดที่บางเบานั้นไป..



\"แนนไม่รุจาพูดยังไงดี แต่ว่า..ขอบคุนที่ทำหั้ยรุสึกดีขึ้น\"



\"ไม่เปนไรหรอก เรื่องแค่นี้เอง เรา..ไม่อยากเหนแนนไม่สบายจั้ย\"

ไลท์ตอบพลางหันหน้าไปทางอื่น ไม่รุเค้ากำลังมองอะไร

(มันเขิลไง!!ยัยบ๊อง--o--:คนแต่ง)



\"ว่าแต่..คู่หมั้นนายไม่โกรดเหรอ ไลท์มากับแนนแบบนี้ เหนเค้าหวงไลท์จะตาย!!\"

ชั้นถามพลางสงสัย ไม่อยากหั้ยเค้ามาลำบากเพราะเรื่องของชั้น>_<



\"โกรธก้อเรื่องของยัยนั้นเหอะ เราไม่ไดรักเค้าซะหน่อย โดนจับคลุมถุงชนน่ะ!!\"

ตาสีน้ำเงินมองเทอราวกับจะสื่ออะไรบางอย่าง



\"เหรอ แต่ดูเค้ารักไลท์มากเลยน่ะ ไม่น่าเชื่อว่ายังมีคลุมถุงชนอยู่อีก สมัยนี้!!\"

ชั้นออกความคิดเห็นไป..



\"ช่าย..แย่มาก เพราะเราชอบคนอื่นอยู่แล้ว!!\"

ไลท์ตอบ พลางทำหน้าแดง ตอนเค้าอายก้อน่ารักดีน่ะเนี่ย>_<



\"ไลท์ชอบครายล่ะ แนนรุจักรึป่าว? แนนช่วยไลท์ได้น่ะ^^\"

ชั้นยิ้มเพราะอยากตอบแทนที่เค้าช่วยชั้น



\"อืมมม..\" ตาสีน้ำเงินมีแววตาเส้าเจือปน \"เอาไว้ไลท์ค่อยบอกแนนแล้วกันน่ะ!!^_^\"



สงสัยเค้าคงกัวชั้นปากโป้งล่ะมั่งเนี่ย (ไม่จิงเลยน่ะนายไลท์>__<)



\"งั้น..ต่อจากนี้ไปเราเปนเพื่อนกันน่ะ แนนอยู่กับไลท์แล้วสบายจั้ย^^\"

ชั้นยิ้มหั้ยเค้า ซึ่งดูตกจั้ยกับคำขอ



\"จิงเหรอ!! ได้สิ เราก้ออยากเปนเพื่อนกะแนน^____^\"

ตาสีน้ำเงินกลับมาเปร่งประกายสดใสอีกครั้ง



\"แต่ไลท์สุงจังน่ะเนี่ย ถ้าไลท์สูงไล่ๆกะแนนน่ะ แนนคงจีบไลท์ไปล่ะ\"

ชั้นแกล้งแหย่เค้า แต่เค้าก้อหล่อจิงๆน่ะ ด้วยความที่เปนลูกครึ่งไทย-อมริกา ตาสีน้ำเงินเปล่งประกายดูสดใส

โครงหน้าแบบฝรั่ง เพียงแต่พ้มและคิ้วของเค้าเปนสีดำแบบคนไทย

รวมทั้งความที่เปนนักบาสของมหาลัย และความอัธยาศัยดี ยิ้มง่ายนั้นล่ะ ทำหั้ย

บาดจั้ยสาวๆไปเยอะร่วมทั้งเพื่อนของชั้นด้วย แต่สาเหตุที่เค้าไม่ป๊อปมากก้อคงเพราะ

ส่วนสูงที่มากไปมากเลยเท่านั้นเอง (รึชั้นที่เตี้ยเอง>____<)



ไลท์ยิ้มหั้ยชั้น \"แนน..ทานข้าวรึยัง??\"



\"ยังเลย-__-\" จะว่าไปพอไลท์พูดถึงท้องชั้นก้อร้อง



\"งั้นไปกินข้าวกันมั้ย? แนน ไม่มีเรียนนิ\"



\"ไปสิ เดวแนนเลี้ยงเอง ว่าแต่...ไลท์รุได้ไงว่าแนนไม่มีเรียน!!\"

ชั้นสงสัย



\"เอาน่า ป่ะ..เดวเราไปเก็บของแล้วไปกินข้าวกัน ไลท์เลี้ยง อ่ะๆ!!อย่าน่ะ ไลท์เปนสุพาบบุรุษคับ..

หั้ยผุญเลี้ยงข้าว ถ้าแม่รุ แม่ไลท์ตีตายแน่เลย ไม่ได้ๆ^^\"



ไลท์ขัดตอนชั้นจะบอกว่า ชั้นเลี้ยง ชั้นหัวเราะเบาๆ^^

กับการแอ๊คท่าสุพาบบุรุดของเค้า



\"งั้นไปกันเถอะ!!แนนหิวจะตายอยู่แล้ว!>_<\"

ทั้งสองคนจึงเดินไปด้วยกันพร้อมรอยยิ้ม แห่งความสุข....





โดยที่ทั้งสองไม่รุเลยว่า บนต้นไม้ต้นนั้น ดวงตาสีนิลกำลังจับจ้องด้วยความขื่นขม........



=====================================================



เอิ้กๆ ตอนนี้นางเอกไม่ได้ออกโรงเลยแหะ

ไม่เปนไร มีสาวสวยดีกรีดาวคณะมาช่วยเล่าเรื่องแล้ว

อยากรุอ่ะว่า ทุกคนเชียร์ครายกัน

แนน รึว่า ยูเอะ