+ปฏิหารย์รักล้นใจ..ของนายเพลย์บอย+the Endless Love

ลำดับตอนที่ #2 : +ชีวิตที่น่าเบื่อ+

      คุณเคยคิดกันมั้ยครับว่าทำไม?..ชีวิตทุกๆวันมันช่างน่าเบื่อเสียเหลือเกิน

ทั้งๆที่คุณอาจจะมีทุกอย่าง ทั้ง เพื่อน เงิน ครอบครัวที่ดีพร้อม น่าตาดี รึแม้แต่คนรักแต่ชีวิตก็ยังน่าเบื่อ เหมือนเดิม..

ผมเป็นคนนึงที่กำลังเบื่อชีวิตในขั้นรุนแรง..
จนกระทั่ง....
วันนี้ขณะที่ผมกำลังเดินไปโรงเรียนเหมือนทุกๆวัน
ตอนนี้หน้าหนาวเริ่มย่างกรายเข้ามา และดูท่าจะหนาวกว่าทุกๆปี
ผมกระชับผ้าพันคอให้แน่นขึ้นเพื่อให้ไออุ่นอย่างเต็มที่
ในขณะที่ผมกำลังมองผ้าพันคอตัวเอง ผมก็เหลือบไปเห็น..


อีกา..บนพื้นถนนตรงหน้า


มันกำลังจะตายดูจากสภาพแล้วคงโดนแมวไม่ก็หมากัดแน่นอน
ตัวมันกระเพื่อมเบาๆ ตามจังหวะหายใจที่ใกล้จะหมดไป
เลือดสีแดงกำลังไหลรินออกมาจากตัวมันอย่างช้าๆ..

ผมควรจะเดินผ่านไป รึ ควรจะช่วยมัน...


แต่ด้วยอะไรดลใจผมก็ไม่ทราบ ผมแกะผ้าพันคอออกแล้วเอาไปอุ้มอีกาและ
นำมันไปหาหมอที่คลีนิคใกล้ๆ..

============================================

   "เคียวเฮ!!..ไหนว่าจะไม่โดดคาบแรกไงว่ะ?" เสียงเทปเป้เพื่อนสนิทผมพูดขึ้น
ขณะที่ผมกำลังเก็บรองเท้าใส่ล๊อกเกอร์

"ไม่มีอะไรมากหรอก..ว่าแต่วันนี้มีโปรแกรมอะไรมั่งล่ะ?"
ผมเอ่ยขึ้นอย่างเซงๆ พลางจัดของในล๊อกเกอร์
และเดินไปห้องเรียนพร้อมๆกับเทปเป้

"วันนี้ฉันขอบายว่ะ..แม่จ้างครูสอนพิเศษมาที่บ้าน ขืนเบี้ยวคราวนี้มีหวังเละ
ว่าแต่..นายกับรูมิที่เจอเมื่อคืนก่อนเป็นไงบ้าง เจ๋งป่าวว่ะ?"
เทปเป้ถามอย่างมีเลศนัย พร้อมรอยยิ้ม ขณะที่ผมนั่งลงที่โต๊ะ

"ก็ดี..."
รูมิที่เจ้านี้พูดถึง ผมกับเธอเจอกันที่นัดบอด ก็เหมือนคู่อื่นๆเราจบลงด้วย
การนอน มันเหมือนกับวัฐจักรงี่เง่าอะไรสักอย่าง..ไม่เห็นมีใครที่จะแตกต่าง
ผู้หญิงก็เหมือนๆกันหมด ดีแต่แต่งตัว หลอกล่อหนุ่มๆ สุดท้ายก็..แค่เรื่องบนเตียง

    ผมเป็นคนหนึ่งที่มีสาวๆรุมล้อมอยู่บ่อยๆ เนื่องจาก น่าตาก็ดี ฐานะทางบ้านก็ดี
จึงไม่มีเหตุผลอะไรที่พวกผู้หญิงจะไม่เลือก แต่..มันช่างน่าเบื่อ

ทำไมชีวิตผมมันไม่มีอะไรที่แปลกรึแตกต่างไปบ้าง..นอกจาก
มาเรียน เที่ยว คบหญิง และ มีเซ็กซ์ เพื่อนๆของผมส่วนใหญ่ชอบใช้ชีวิตแบบผม
และมันก็มีความสุขกันดี ทำไมผมกับไม่รู้สึกอย่างนั้น

เพลย์บอย เสือผู้หญิง คาสโนว่า อะไรก็ตามที่ไม่ว่าใครๆก็เรียกผม
ดูเหมือนจะเป็นชื่อที่มีแต่ความสนุกสนาน.. แต่ผมเบื่อเต็มทนกัยชีวิตแบบนี้

"เคียวเฮ วันนี้ว่างไปกับฉันมั้ยจ้ะ?"
เสียงแหลมของหญิงสาวที่เพิ่งทิ้งตัวลงบนตักผมดังขึ้น

"ไม่ล่ะ..นัตสึ ฉันเลิกกับเธอแล้วน่ะ ไว้ว่างๆฉันค่อยโทรไปเรียกเธอแล้วกัน"
ผมพูดพลางขยับตัวให้เธอลุกไปเสียที

"นัตสึ..ฉันยังว่างน่ะ เธอไม่สนฉันมั่งเหรอ เคียวเฮมันเพิ่งได้แฟนใหม่
เป็นเด็กสตรีNเชียวน่ะ เธอสู้เค้าไม่ได้หรอก"
เทปเป้พูดขึ้นด้วยเสียงสดใส

"ไม่หรอกน่ะ..ว่าแต่..จริงเหรอเคียวเฮ ที่ตาบ้านี้พูดน่ะ"

"อืม...ไปซะทีสิ ฉันหนัก"
นัตสึลุกไปด้วยหน้าบูดบึ้ง แต่ผมกลับรู้สึกดี..


ครืด~* ครืด~*
มือถือของผมสั่นขึ้น ผมมองดูเบอร์แล้วพลางส่ายหน้าอย่างเสียไม่ได้..

"ฮัลโหล..รูมิ"

"เคียวเฮ..วันนี้จะมาหาฉันรึป่าว??"
เสียงรูมิพูดผ่านโทรศัพท์

"ไม่ล่ะ..ฉันรู้สึกไม่ค่อยสบาย"
ผมโกหกออกไป เพราะวันนี้รู้สึกอยากกลับบ้าน และเบื่อที่จะคุยกับเธอ..

"จริงเหรอ เคียวเฮอยากจะให้ฉันไปดูแลที่ห้องเธอมั้ย?"
เสียงรูมิที่ฟังดูก็รู้ว่า เธอไม่ได้ต้องการจะมาดูแลแค่อย่างเดียว

"ไม่เป็นไร ไว้เดี๋ยวฉันโทรหาเธอเองแล้วกัน แค่นี้น่ะ อาจารย์เข้าแล้ว"
ผมพูดเสร็จ พร้อมกับกดวางทันที..

"อะไรกัน..เคียวเฮ คนนี้แค่สองวันเองน่ะ "
เทปเป้พูดพร้อมมองผมด้วยสายตา ไม่น่าเชื่อ..

"ไม่มีอะไรหรอก..ฉันแค่เบื่อๆ"

=======================================

อ๊อดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด~*

หมดไปอีกวัน..วันที่น่าเบื่อ เจ้าเทปเป้รีบวิ่งกลับบ้านด้วยเหตุผลที่ว่า..
ไม่อยากโดนที่บ้านตัดเงินเดือนเพราะเบี้ยวเรียนพิเศษ มันช่างทำให้ผมรู้สึกว่า..

พ่อแม่ผมนี้ช่างประเสริฐเสียเหลือเกิน

การเรียนของผมไม่ได้ถือว่าแย่ แต่ก็ไม่ได้ถือว่าดี แต่ท่านก็ไม่เคยว่าอะไร
แถมทันทีที่ขึ้นม.ปลาย ผมก็ขอมาอยู่ห้องพัก ด้วยเหตุผลว่าใกล้โรงเรียน
แต่ความจริงแล้วมันมีไว้เอาสาวไปค้าง เวลาผมหมดเงินไปโรงแรมนั้นเอง

เงินท่านก็ส่งมาให้ใช้ทุกเดือน มากพอที่จะพาสาวเที่ยวได้ทุกๆคืน

   ผมเดินออกจากโรงเรียน ด้วยความหนาวที่คอ เพราะไม่มีผ้าพันคอใช้
ว่าแต่..ไม่รู้ว่าป่านนี้ อีกา ตัวนั้นจะเป็นยังไงบ้าง หวังว่ามันคงจะดีขึ้น..
อย่างน้อยผมก็จะได้ไม่รู้สึกว่า เสียผ้าพันคอไปโดยเปล่าประโยชน์

แต่ทันทีที่ผมเดินออกจากประตุโรงเรียน..

"เคียวเฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ"
เสียงใสๆ เล็กๆดังขึ้น พร้อมกับการปรากฎตัวอย่างรวดเร็วของสาวน้อยผมดำ

"เฮ้ย!!"

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

คอมเม้นท์จงมาๆ~~*
(- / -) เม้นท์กานหน่อยน่ะ ติชมติ้ดเนิงน่ะจ้ะ

จุ๊บๆๆๆๆๆ