~รักเทอน่ะ..ยัยปีศาจ~

ลำดับตอนที่ #1 : ~Ch.1:แสงแห่งดวงจันทร์~ รีไรท์+แก้คำผิด

"น่ารักทุกวันจิงๆน้า~"





   และวันนี้ผมก็มีความสุขเมหือนทุกๆวัน ตามประสาผู้ชายที่แอบชอบผู้หญิงคนหนึ่งไปวันๆ และทำได้เพียงแค่ได้นั่งมองเธอ ซึ่งแค่นั้นก็ทำให้ผมสุขใจได้แล้ว

แนน ดาวคนะนิเทศ สาวน้อยร่างเล็ก(สูงแค่158เอง) น่าตาจิ้มลิ้มน่ารักแบบเด็กญี่ปุ่น ที่กำลังนิยมกันอยู่ขนาดนี้

เธอช่างเหมือนนางฟ้าตัวน้อยๆ เวลาเทอยิ้มโลก..ช่างสว่างสดใสสสส~~

ส่วนตัวผมน่ะเหรอครับ ขออยู่ในมุมมืด เปนหมาเห่าเครื่องบินไปวันๆอย่างงี้ล่ะดีแล้ว..



   ไม่ใช่ว่าผมหน้าตาแย่อะไรขนาดนั้น..รึว่า ป๋อดจนไม่กล้าบอกชอบเธอ 
ผมถือว่าเป็นหน้าตาดีพอสมควร เนื่องจากผมเป็นลูกครึ่งไทยขอเมริกัน
ผมจึงได้ตาโตสีน้ำเงินและโครงหน้าฝรั่งมาจากพ่อที่เปนคนอเมริกา

และผมสีดำจากแม่ที่เปนคนเหนือ ทำให้มีสาวๆมาจีบอยู่เยอะเหมือนกัน
แต่...................


ด้วยความสูงของผม !! เนี่ยล่ะที่เป็นตัวปัญหา..

เลยทำให้ผมไม่ได้ป๊อปมาก เพราะเดี๋ยวนี้สาวๆเค้าตัวเล็กๆกันทั้งนั้น
และนี้ก้อเป็นสาเหตุสำคัญที่ผมไม่กล้าไปจีบแนน

  ตอนแรกผมก็ไม่เคยคิดเลยว่า ความสูงจะเป็นอุปสรรคระหว่างเราหรอกน่ะครับ
จนวันหนึ่งพ้มไปบังเอิญได้ยินแนนคุยกับเพื่อนของเธอเข้า..





"แนนได้ข่าวว่า พี่อิฐ เค้ามาจีบเธอเหรอย่ะ?"
เพื่อนของแนนพูดขึ้น ขณะที่พวกเธอเดินผ่านหน้าโต๊ะที่ผมใช้นั่งแอบมองเธอเป็นประจำ



"อืม แต่เราไม่ชอบหรอก หน้าตาก้โอเคหรอก แต่สูงตั้ง175แน่ะ
คบกับเราคงตลกตายเลยอ่ะ ส้ม"



   เหมือนมีฟ้าผ่ามาที่กลางหัวของผม ไอ้อิฐ รุ่นพี่ที่ชมรมบาสของผม
มันสูง 175 เซน เค้ายังไม่เอาเลย นับประสาอะไรกับเปรตสูง 180 อย่างผมล่ะเนี่ย




    ตั้งแต่นั้นมาผมก็ได้แต่นั่งมองเธอไปวันๆ โดยไม่คิดที่จะพูดอะไร
หรือเอ่ยความในใจ เพราะผมคงตัดขาตัวเองออกไม่ได้อยู่แล้ว

เห็นว่าตอนนี้เธอคบกับ ไอ้แต้ง ก็เหมาะสมกันดีอ่ะมั่งครับ

(ไอ้แต้งสูงแค่165 เซนเอง เตี้ยชะมัด!!)





"ไอ้ไลท์ ทำไรว่ะ? เหม่อทุกวานอ่ะมึง"
ไอ้แป๊ก เพื่อนซี้ผมถามเสียงดัง ขณะที่มันเดินมายังโตะที่ผมนั่ง
โดยที่ไม่สนใจบุคคลรอบข้างที่ มองมันด้วยสายตาต่อว่า..ที่มันไม่มีมารยาท



"เรื่องของกรู ว่าแต่มึงเถอะ เรียนเสร็จแล้วเหรอว่ะ?"
ผมตอบด้วยความรำคาญ
กรูคลาดสายตาจากแนนจนได้ เพราะมึงเลย ไอ้เว นแป๊ก!!



"ก็เออสิ ไปร้านเกมกันเลยป่ะ"
ว่าแล้ว...ไอ้แป๊กก็ลากผมไป ร้านเกมขาประจำหน้า ม.



เราจัดแจงหาที่นั่งกันเรียบร้อย ขณะรอเปิดเกมไอ้แป๊กก็เอ่ยขึ้นว่า..



"กรุรู้น่ะเว้ย!! ที่มึงมารอกรุทุกวันเพราะ มึงอยากมานั่งมองแนน ดาวคณะกรุ"



"เห้ย!! ไอ้สาด เบาๆดิว่ะ คนเต็มร้านเดวแมร่ งรุกันหมด ม."
แต่กระนั้น ทุกคนต่างใจจดใจจอกับหน้าจอเกินกว่าจะมาสนใจเราสองคน



"แต่กุว่าแนน เตี้ย ไปสำหรับมึง
(แล้วมึงจะตอกย้ำกรุทำซากอะไรว่ะ)
อย่างมึงต้องยัยริสา สูงเท่าเทียมกัน ฮาๆ"
เพื่อนแป๊กเสนอ



"คือ..กูไม่ชอบกะ หรี่ ปั๊ป อ่ะ"
พ้มสนอง





    เราคุยกันไปเรื่อยเปื่อย แต่ผมรุสึกตัวเองโชคไม่ดีเท่าไร เวลไม่อัพ ตีเท่าไรแตกหมด

เลยขอแยกจากไอ้แป๊ก(สาดไลท์!! ทิ้งเพื่อนน่ะมึง) แล้วรีบขับรถกลับคอนโด

คืนนี้แทบจะไม่มีแสงจันทร์คงเพราะเป็น คืนจันทร์แรม
เหมือนวันที่ผมลืมตาดูโลก และนั้นก็เป็นที่มาของชื่อผม
ซึ่งแม่ผมแกเห็นว่า ผมเกิดคืนจันทร์แรม เลยได้ความคิดประหลาดๆมาว่า..

ผมไปแย่งแสงสว่างจากดวงจันทร์ (ซะยังงั้น!!)
แกเลยตั้งชื่อผมว่า ศศิกร ที่แปลว่า พระจันทร์
และชื่อเล่น ว่า ไลท์ (LIGHT) ที่แปลว่าแสงสว่างนั้นล่ะคับ
รวมๆคือ แสงสว่างแห่งดวงจันทร์ นั้นเอง...


   ผมขับรถไป พลางคิดอะไรเพลินๆเกี่ยวกับชื่อตัวเองจนถึงคอนโด
รถเต่าบีเทิลสีดำของผมจอดสนิทที่ลานจอดรถที่แน่นขนัดไปด้วย
รถนักศึกษาของมหาลัยเรา ผมรีบเดินขึ้นคอนโดเพราะเหนื่อยล้าเต็มที...

ผมรีบเปิดประตูห้องและโยนอุปกรณ์วาดภาพต่างๆ ลงบนโซฟา
(ผมเรียนคณะศิลป สาขาออกแบบคร้าบ)

แล้วจัดแจงอาบน้ำอย่างรวดเร็ว ผมต้องรีบนอนเพราะถึง
แม้พรุ่งนี้มีเรียนสายๆ แต่แนนมีเรียนเช้า หากผมตื่นสายผมก็จะอดเจอเธอ
(แค่นั้นเองล่ะ)

ผมกำลังล้มตัวลงนอน


โดยที่ผมไม่รู้เลยว่า...

..คืนนี้..จะมีสิ่งหนึ่งที่เข้ามาเปลี่ยนแปลงชีวิตของผมไปตลอดกาล..


------------------------------------------------------

รีไรท์นิดหน่อย เนื่องจากไม่มีเวลาแต่งตอนใหม่..
และแก้คำผิด เพราะคิดว่า อาจจะส่งเรื่องนี้ไปตีพิมพ์

ช่วยๆกานตรวจทานด้วน่ะจ้ะ...

เปนกำลังจั้ยหั้ยนิดนึง ขอคำติชมหน่อย