คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Best Options ll ((1)) : Draling
((1))
Draling
“อะไรน่ะ!! เมื่อกี้นายเรียกฉันว่าอะไร” แทฮยองว่า
“อืม ก็ดาร์ลิ้งไง ทำไมไม่เพราะหรอ งั้นฉันเรียกนายว่าที่รักแทนก็ได้” ยุนกิว่าอย่างอารมณ์ดี
“ว่าไงน่ะ ถ้านายพูดฉันจะฆ่านาย!!” แทฮยองพูดทั้งหน้าแดงไม่รู้ว่าโกรธหรืออะไรกันแน่
“เอาซิ ถ้านายกล้าทำคนที่อ่อนแอกว่าอย่างฉัน….” ยุนกิว่าอย่างเชิดๆ
“นาย!! นายต้องการอะไรว่ามา” แทฮยองว่า พยายามใจเย็นสุดๆ
“ที่รักรู้ไหมว่าไม่เคยมีใครกล้าปฏิเสธฉันเลยน่ะ ไม่ว่าจะเพศไหนแต่นายคนแรกที่กล้าทำแบบนี้ กับฉัน กล้าปฎิเสธที่ฉันชวนไปกิน…”
“ต้องการอะไรก็รีบๆพูดมาซะ!!” แทฮยองพูดตัดบท
“นายต้องไปกินข้าวกับฉัน เคป่ะ!!” ยุนกิว่าก่อนจะหันหลังแล้วเดินไปนั่งที่โต๊ะใต้ร่มไม้ใกล้ๆ
ก่อนจะตะโกนขึ้น
“ฉันรอคำตอบอยู่น่ะ ที่รัก เร็วๆสิ!!” ยุนกิตะโกนจงใจจะให้คนแถวนั้นได้ยินเพื่อที่แทฮยองจะได้ไม่กล้าปฏิเสธ
“เฮ้ย!! หยุดน่ะ นายนี่มัน…” แทฮยองว่าแล้วรีบวิ่งไปปิดปากยุนกิไว้
“โอเคๆฉันตกลง ที่ไหนเมื่อไหร่ว่ามา…” แทฮยองยอมตกลง ข้อเสนอของยุนกิ
ยุนกิยิ้มพอใจกับคำตอบ ก่อนจะบอกสถานที่และเวลา
“ทุกที่ๆฉันอยากจะไป และเวลา เช้า กลางวัน และเย็น” ยุนกิว่า
“นี่!! เฮ้อ….ก็ได้ๆ แค่วันเดียวเอง ฉันจะยอมไป….” แทฮยองว่าพรางถอนหายใจ
“ป่าว…นายต้องไปกับฉันเป็นเวลา 8 วัน”
“อะไรกัน!! นายคิดจะทำบ้าอะไร….ฉันจะไปแค่วันเดียว” แทฮยองว่าอย่างโกรธๆ
“อะไรกัน ที่รักไม่อยากไปกินข้ากะ…” ยุนกิตะโกนรอบที่สอง แต่ก็โดนมือหนาๆปิดปากไว้
“ก็ได้…แค่แปดวัน ฉันจะไป แค่แปดวัน…” แทฮยองกำหมัดแน่นอย่างเจ็บใจ
“โอเค!! งั้นเที่ยงนี้เลยป่ะล่ะ” ยุนกิว่าแล้วก็หยิบกระเป๋าแล้วเดินหนีไป ในระหว่างที่หันหลังเดินให้จองกุกใครจะไปรู้ว่ายุนกิจะแอบหัวเราะสะใจไม่น้อย
หลังจากยุนกิเดินหนีไป ก็เหลือเพียงแทฮยองที่ยืนกำหมัดอย่างเจ็บใจ คนอย่างแทฮยองเคยยอมใครที่ไหนกัน นี่มันครั้งแรกเลย!! แถมต้องมายอมไอ้คนร่างบางตัวเล็กนี่อีก เสีหน้าชะมัด!!
ก่อนหน้านั้น
“ฮ้าว…ง่วงชิบไปหาที่แอบนอนดีกว่า” ยุนกิว่าทั้งหาวขณะเดินผ่านห้องเรียนห้องหนึ่ง
“มานอนในใจฉันก็ได้น่ะยุนกิ” ชายคนหน่งพูดขึ้น ทำให้ยุนกิหยุดชะงักและเริ่มคลื่นไส้
ป๊อก!!
“แก…ว่าอะไรน่!!” ชายคนหนึ่งที่ดูเหมือนจะเป็นนักเลงประจำห้องนี้ละมั้ง เดินมาแล้วเข็กหัวชายคนก่อน
“ป่ะ ป่าว…” ชายที่โดนเข็กหัวรีบปฏิเสธแล้วก้มหน้าก้มตาทำท่าเขียนหนังสือ
“เฮ้ย!!” ชายหัวหน้านักเลงเดินตรงมาทางยุนกิ ยุนกิค่อยๆถอยหลังพรวดไปติดกับระเบียง
พลึ่บ!!
“ระวังหน่อยสิ เดียวก็ตกลงไปหรอก” ชายนักเลงรวบเอวยุนกิไว้แล้วพูดเสียงหวาน
“ปล่อยโว้ย!!”
ปัก!!
“โอ๊ย!!”
ยุนกิเตะเข้าไปที่เป้าของไอ่นักเลงนั่นจนมันลงไปกองกับพื้น จนมันร้องเสียงดัง
“เฮ้ยลูกพี่เป็นไรไหม…” ลูกน้องของมันว่า
“เจ็บดิว่ะ!!”
“สมน้ำหน้า คิดจะมายุ่งกับพี่ชูก้าของฉันมันก็ต้องเจอแบบนี้แหละ ฮ่าๆๆ” หญิงสาวน่าตาน่ารักคนหนึ่งเดินออกมาเยาะเย้ยพวกนักเลง
“ยัย หมี่โซ๊ะ!! หุบปากไปเลย” ไอ่นักเลงที่โดนยุนกิเตะว่า
“ฉันชื่อ มิซิโกะ เดียวโดนเตะอีกรอบ เอาไหม!! นี่พวกแกพาเจ้านายแกไปไกลๆเลยน่ะก่อนที่จะโดนเตะ” หญิงสาวว่าแล้วทำท่าจะเตะ ทำให้ลูกน้องรีบอุ้มไอ่คนที่นอนเจ็บอยู่พื้นขึ้นแล้วเข้าไปในห้องเรียนของมัน
เมื่อรู้ว่าไม่มีอะไรจะต้องให้ยืนอยู่ตรงนี้อีกแล้ว ยุนกิก็ก้าวขาเดินต่อ แต่….
“อ่อ…พี่ชูก้าค่ะ คือขอถ่ายรูปด้วยได้ไหมค่ะ” หญิงสาวคนเดิมพูดขึ้น
“อือ ได้สิ” ยุนกิว่าก่อนจะเดินเข้าไปหา
หญิงสาวหญิบกล้องถ่ายรูปขึ้นมาแล้วถ่ายมุมสูง
แชะ!!
“โหย พี่ชูก้าขาวกว่าอ่ะ แถมน่ารักกว่าด้วยอิจฉาจัง” หญิงสาวว่า
“พี่ว่าเราก็น่ารักน่ะ จะอิจฉาพี่ทำไมกัน” ยุนกิว่า
“จริงหรอค่ะ…” หญิงสาวว่าพรางบิดตัวไปมาอย่างเขินอาย
“ว่าแต่พี่ไม่คิดจะหาแฟนซักคนหรอค่ะ จะได้ไม่ต้องเจอพวกแบบนี้…พี่มีคนชอบตั้งเยอะผู้ชายบางคนยังชอบพี่เลย…ทำไมถึงยังไม่มีแฟนน้า”
“ฉันควรทำอย่างนั้นหรอ? หึ!! ไม่หล่ะ บาย….” ยุนกิพูดจบก็เดินหนีไป
อืมหาแฟนสักคนงั้นหรอ? แล้วฉันจะไปหาที่ไหนกันหละ ส่วนมากคนที่มาชอบฉันล้วนแล้วแต่เป็นพวกขี้เก็กบ้างหละ หวังผลประโยชน์บ้างหละ หวังเงินจากฉันบ้างหละ เราะว่าฉันรวย คราวที่แล้วถูกมอมเหล้าไปเรียกค่าตัว เฮ้อ…… ใครกันหละจะช่วยฉันได้
โอ๊ะ!!
เจอแล้ว
นี่แหละคนที่จะช่วยฉันให้รอดพ้นจากจุดๆนั้น
คิม แทฮยอง!!
แต่ดูเหมือนหมอนั่นจะไม่ชอบฉันเลย มันคงเป็นไปได้ยาก ไม่สิแต่มันก็มีโอกาสเป็นไปได้ ถ้าฉันเป็นคนรุกจีบเค้า เอาหละ เริ่มปฏิบัติการ ภายใน 8 วันเค้าจะต้องเป็นแฟนฉัน……
พักกลางวัน
ปั๊ก!!
ปั๊ก!!
เสียงจานข้าวของผู้ชายสอวคนวางลงอย่างแรง โฮซอกวางจานข้าวแล้วนั่งลงข้างๆยุนกิอย่างไม่ค่อยพอใจนักที่แทฮยองมานั่งกินข้าวด้วย
“นี่!! วันนี้นายเป็นอะไรเนี่ย!!” ยุนกิถาม
“ป่าวหนิ ฉันก็เป็นแบน้อยู่แล้ว นายแค่ไมสังเกตแค่นั้นเอง ฉันวางจานข้าวแบบนี้ประจำอยู่แล้ว” โฮซอกว่าและยกจานข้าวขึ้นมาแล้ววางใหม่แรงๆ
ยุนกินั่ง งงกับการกระทำของโฮซอกที่วันนี้ดูแปลกๆ
“รีบๆกิน ฉันจะได้รีบไป” แทฮยองพูดขึ้น
“อ้าว ถ้านายรีบก็ไปเลยซิ” โฮซอกว่า
“นี่ เป็นบ้าอะไรของนาย โฮซอก” ยุนกิว่า
“ก็มันรีบก็ให้มันไปสิ” โฮซอกว่า
“นายเหมือนไม่ชอบ แทฮยองเท่าไหร่เลย ฉันคิดว่าพวกนายจะสนิทกันซ่ะอีก เห็นอยู่วงเดียวกัน” ยุนกิว่า
“ไม่!!/ไม่!!” แทฮยองและโฮซอกพูดพร้อมกัน
“ไม่….สะ สนิทกัน ระ หรอกหรอ” ยุนกิพูดติดขัด เพราะตกใจกับคำพูดคำเดียวแต่ดูจริงจังและน่ากลัวของพวกเค้าทั้งสอง
“ฉันกับแกเราไม่สนิทกันจำไว้ซะ” โฮซอกว่าพรางชี้หน้า
“ฉันอิ่มแล้ว…” แทฮยองว่าพรางวางช้อนลง
“อิ่มแล้วก็ไปดิ” โฮซอกว่า
“ฉันไปก็ได้ แต่…..”
“แต่อะไรว่ะ”
พลึ่บ!!
“ฉันจะต้องพาคนของฉันไปด้วย” แทฮยองจับมือยุนกิแล้วลุกข้นแล้วรีบพายุนกิวิ่งออกไปจากโรงอาหารสุดหรูของโรงเรียน
โดยทิ้งให้โฮซอกตะโกนตามหลังอยู่ภายในร้านคนเดียว
แทฮยอง
“แฮ่กๆ….หยุดวิ่งเถอะฉัน เหนื่อยแล้ว” ร่างบางที่ผมลากมาด้วยว่า
นี่ผมเองก็เพิ่งจะรู้สึกตัวว่าผมจับมือคนที่ผมไม่รู้จักได้ยังไง…..
พลึ่บ!!
ผมรีบสะบัดมือ ออกทันทีที่รู้สึกตัว
“แค่นี้ทำเป็นเหนื่อย…” ผมว่าขณะมองร่างบางที่ค้ำเข้าตัวเองแล้วหายใจหอบ
“นายพาฉันวิ่งออกมาจากโรงเรียนตั้งไกล จะไม่ให้เหนื่อยได้ไง แฮ่กๆ”
“ฉันกลับหล่ะ” ผมว่าแล้วหันหลังเดินกลับ
“เฮ้ย!! อย่าทิ้งฉัน….รอด้วย!!” ร่างบางว่า หึ! ใครจะรอกัน สมน้ำหน้า นายมันตัวแสบโดนแกล้งซะบ้าง
ผมเดินไปโดยไม่สนใจร่างบางที่เดินตามมาช้าๆ
พลึ่บ!!
เสียงแบบนี้นี่มัน อย่าบอกน่ะว่า…..
เฮ้ย!! คิดไว้ไม่มีผิดคนอะไรเป็นลมง่ายชิบ!!
“นี่ๆ ตื่นขึ้นมาน่ะ…” ผมรีบวิ่งเข้าไปดู
พลึ่บ!
ไอ้ตัวแสบ
อยู่ๆร่างบางที่นอนไม่ได้สติเมื่อกี้ใช้แขนทั้งสองข้างรอบคอผมไว้ หน้าผมเกือบจะติดกับหน้าของร่างบางแล้ว นี่ผมโดนหลอก แสบมาก ฉันจะเอานายคืนให้ได้ ฮึ่ย!!
“ที่รัก….ให้ฉันขึ้นหลังหน่อยสิ ฉันไม่ไหวแล้ว” ยุนกิว่าเบาๆแล้วส่ายหัวเป็นเชิงบอกว่าไม่ไหว
และยังเรียกผม น่าอวกอีก นี่มันไม่ใช่การขอร้องแต่มันคือการบังคับถ้าผมไม่แบก ยุนกิต้องเรียกผมแบบนั้นอีกแน่
“ปล่อยฉันก่อน….” ผมว่า
“โอเคๆ” ยุนกิว่าแล้วก็ปล่อยคอของผม ผมรีบลุกขึ้นยืนอย่างเร็ว
เมื่อผมยืนขึ้นร่างบางก็ส่งมือมาให้ผม ดึงลุกขึ้นอีก เฮ้อผมไม่อยากจะจับมือเลยจริงๆ
“ขอบคุณน่ะ” ร่างบางว่า ยิ้มอย่างอารมณ์ดี ต่างจากผม อารมณ์เสียโว้ย
หลังจากนั้นผมก็ต้องนั่งลงแล้วให้ร่างบางขึ้นหลัง
“นี่ไม่ต้องกลับไปที่โรงเรียนน่ะ เดินไปข้างหน้าไม่ไกล จะมีร้านไอศกรีม ฉันอยากกิน” ร่างบางว่าขณะอยู่บนหลังผม
“นี่ หนักยังกับหมูยังจะกินอีก” ผมพูดแซวไปเผื่อร่างบางจะเปลี่ยนใจ แล้วไม่ไปผมจะได้ไม่ต้องเหนื่อย แต่ที่จริงแล้ว ผมอยากจะบอกว่า นี่คนหรือตุ๊กตาเบาชิบ
“ก็กินติมไงน้ำหนักจะได้ลด” ร่างบางว่า
ผมงงอยู่เล็กน้อยแต่ก็อดขำไม่ได้ กินไอศกรีมแล้วน้ำหนักลด มันเป็นไปได้ซะที่ไหนเล่า
“แฮกๆ….” ตอนนี้ผมต้องการน้ำด่วน เหนื่อยโว้ย
“ไหนบอกว่าไม่ไกล นี่ฉันเดินแบกนายมานานแล้วน่ะ” ผมว่าขณะที่หายใจแทบไม่ออก
“อ้าว เหนื่อยหรอ แค่นี้ทำเป็นเหนื่อย” ร่างบางว่า
นี่มันแกล้ง และล้อเลียนคำพูดผมชัดๆเลย ไอ้ตัวแสบนายตายแน่!!
“นายอยากตายใช่ไหม!!” ผมว่าแล้วเหวี่ยงตัวไปมาเพื่อให้ร่างบางตกจากหลังผม
“หยุดน่ะ!! ทำอะไรของนาย” ยุนกิโวยวาย
“ก็จะทำให้นายตกจากหลังฉันไง ฉันจะได้ไม่เหนื่อย!!” ผมว่าและยังคงสะบัดตัวอยู่
“โอ๊ะ ที่รัก!! ถึงแล้วถึงแล้ว ที่รัก!!” ผมหยุดการกระทำทั้งหมดเพราะคำนี้อีกแล้ว คำนี้ทำให้ผมหมดความมั่นใจในใบหน้าอันหล่อและเย็นชานี้หมด
“ฮึ่ย!! ฝากไว้ก่อนเถอะ” ผมว่าแล้วก็เดินเข้าไปในร้านไอศกรีมพร้อมกับมีร่างบางอยู่บนหลัง อย่างเจ็บใจ นายคงจะหัวเราะสะใจน่าดูสิน่ะ ไว้ฉันจะเอาคืน
เฮ้อ
ไม่น่าเลยไอ่แท วันนั้นแกไม่น่าเข้าไปช่วยเลย น่าจะปล่อยให้โดนลักพาตัวไปซ่ะ ความดีที่ฉันทำกับสิ่งที่ได้ตอบแทนมามันช่างไม่ยุติธรรมเอาซ่ะเลยเฮ้อ
>>>>>>>> To be continue >>>>>>>>
อันยอง
อัพตอนที่ 1 แล้วเน้อ บางคนอ่านไปอวกไปเพราะบทบาท
ของมาดามก้ามันช่างเอิ่ม……ไรท์เต้อเองแต่งไปลบไป
อวกไป 5555 พี่ก้าเรียกแทฮยองว่า‘ที่รัก’ ถ้าเป็นชีวิตจริง
ไม้อยากจะคิดเลย เอาเป็นว่าอ่านแล้วมีความคิดยังไงก็คอมเม้น
บอกด้วยน่ะค่ะ คอมเม้นสำคัญสุดสำหรับไรท์ทุกคนทุกเรื่องเลย
เพราะมันคือกำลังใจในการแต่ง….
อย่าลืม!!
1 ตอน 1เม้น 1กำลังใจ = ตอนต่อไป
ความคิดเห็น