คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Best Options ll [ TNTRO ]
Best Options
.....INTRO.....
“ฉันมาแล้ว….” ยุนกิเดินเข้ามาในร้านพร้อมกับนั่งลงฝั่งตรงข้ามของชายคนหนึ่ง
“นายมีอะไรจะพูดกับฉันหล่ะ” คยตรงหน้าพูดข้นทันทีที่ยุนกินั่งลง
“เรื่องที่ฉันเคยบอกว่าฉันชอบนายหน่ะ….มันเป็นเพียงแค่การโกหกที่ฉันพนันไว้กับเพื่อนว่าจะจีบนายให้สำเร็จ….” ยุนกิก้มหน้าพูด
“……….” คนตรงหน้านิ่งเงียบไม่มีเสียงใดๆ
“ที่ฉันบอกนายเพราะ ตอนนี้นายไม่ได้รักฉัน ฉันไม่อยากหรอกนายแล้วถ้าเกิดนายชอบฉันขึ้นมาจริงๆ นายอาจจะต้องเจ็บ ฉันถึงรีบมาบอกนายให้เร็วที่สุด” ยุนกิค่อยๆเงยหน้าขึ้นมองคนตรงหน้าก่อนจะถามออกไปเบาๆ
“นายไม่ได้ชอบฉันหรอกใช่ม่ะ?”
เพล้ง!!
คนฝั่งตรงข้ามปัดแก้วน้ำบนโต๊ะหล่นลงพื้นจนแตกก่อนจะลุกขึ้นยืน
“นายคิดว่าฉันเป็นหุ่นไล่กาที่ยืนนิ่งๆให้คนทำอะไรก็ได้ใช่ไหม!!! หึ!! บอกไว้ก่อนเลยว่าไม่ใช่และฉันก็ไม่เคยจะชอบคนแบบนายด้วย!!” ชายตรงหน้าตะคอกใส่ยุนกิก่อนจะเดินผ่านยุนกิมุ่งหน้าไปยังประตูของร้านอาหารแห่งนี้
“จองกุก!! ฉันขอโทษ ฟังฉันก่อน…” ยุนกิตะโกนตามแผ่นหลังของชายในชุดสีขาวที่ชื่อว่าจองกุก…..
………………………………………………………………………….
1 ปีต่อมา
“ฉันจะบอกนายยังไงดีน่ะจองกุกกับสิ่งที่ฉันไม่ได้บอกนายไปในตอนนั้น…..” ฉันที่นั่งอยู่ในห้องเรียนคนเดียวพูดขึ้นพรางนึกถึงอดีตที่ฝังใจมาหนึ่งปี
“มีแค่ฉันที่แสดงต่อนายว่าคนที่ยุนกิคนนี้ชอบนาย…ไม่สิแกล้งทำเป็นชอบมากกว่า แต่นายไม่เคยแสดงออกมาเลยว่านายชอบฉัน…ฉันแพ้…”
“สิ่งที่ฉันอยากบอกนายจริงๆก็คือ…..ที่จริงแล้วฉัน….”
กรี๊ดดดดดดดดดดดด
อร๊ายยยยยยยยยยย
เสียงกรี๊ดที่ดังขึ้นทำให้ฉันชะงักแล้วหันไปตามเสียง
เสียงนักเรียนต่ากรี๊ดกันเกรียวกราวและลุมล้อมดูอะไรกันซักอย่าง ฉันลองเดินแทรกกลางระหว่างนักเรียนที่ลุมล้อมเข้าไปแต่ยังไม่ทันได้ดูเลยก็โดนเบียดออกมาและแน่นอนตอนนี้ฉันใช้คอยีราฟของฉันยืดดูสิ่งที่อยู่ข้างใน
“ดูอะไรกันน่ะ…” ฉันพยามยามเขย่งเท้าสุดความสามารถ แต่ก็มองไม่เห็น
ฉันใช้วิธีเดินอ้อมไปอ้มมาเพื่อหาที่เข้าไปดู
“เฮ้ย!!”
ตึ่บ!!
แย่แล้วสิฉันเดินไปสะดุดสายเครื่องเสียงตอนที่พยายามเดินแทรกเข้าไปด้านใน ทำให้ฉันล้มไปพร้อมกับทับร่างของใครบางคน
ตอนนี้ฉันรู้แล้วหละว่าคนมุงดูอะไรกัน พวกเค้าดูพวกผู้ชายเต้นบีบอย ซึ่งมันไม่คุ้มกับที่ฉันพยายามแทรกตัวเข้าไปดูแถมยังทำสายเครื่องเสียงที่ใช้เปิดเพลงในการเต้นอีก…..
“นี่ นาย…จะทับฉันอีกนานไหม ฉันหนัก..” ชายที่ฉันทับร่างพูดสีหน้านิ่ง
เมื่อได้ฟังดังนั้นฉันก็รีบลุกพรวดขึ้นด้วยความรวดเร็ว และรีบขอโทษทันที เพราะตอนนี้ทุกคนมองมาที่ฉันด้วยสายตาที่หน้ากลัว เพราะไปขัดจังหวะการดูของคนบุคคลเหล่านั้น
“อ่อ…. ขอโทษน่ะครับ ผมไม่ได้ตั้งใจ แค่อยากดูว่าพวกคุณทำอะไรกัน แต่ไม่คิดว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้ ขะ!!” ฉันยังพูดไม่จบชายที่ฉันทับร่างยืนต่อหน้าฉันดึงแขนฉันให้เข้าไปข้างในตรงกลางของวงที่มีคนล้อมลอบแล้วก็เต้นบีบอยตีลังกาตลบหน้าตลบหลังโชว์
กึก!!
“อ่ะ!! เจ็บนะทำอะไรเนี่ย!!” เมื่อเต้นอีตาที่โดนฉันทับก็เดินมาแล้วใช้มือดันปากที่อ้าค้างให้หุบอย่างไม่ตั้งตัวเล่นเอาฉัดกัดลิ้นตัวเอง เจ็บชิบ
“นายได้ดูแล้วแล้วก็ไปได้ล่ะ” ชายคนเดิมพูดก่อนจะเดินไปจับกระเป๋านักเรียนแล้วเดินแทรกวงล้อมออกไป
คนท่าดูก็ต่างเดินทยอยกันออกไปจนบางเบา ทิ้งให้ฉันยืนเอ๋ออยู่คนเดียว
“หวัดดี” ^^
“ห๊ะ!! นายอยู่วงกับไอ้นั่นหรอ” ยุนกิถามโฮซอกที่เป็นเพื่อนห้องเดียวกันและสนิทกัน
“ช่ายแล้ว” โฮซอกตอบแล้วยกมือข้นมาเก็กหน้าหล่อ
“ชิ นายคงจะเด็กเสริฟน้ำสิน่ะ คงเต้นไม่ได้หรอก…” ยุนกิว่า
“ไว้ฉันจะเต้นให้ดูล่ะกัน ไปล่ะ ยุนกี้จัง!!”
“บอกแล้วไงว่านายจะเรียกฉันแบบนี้เฉพาะตอนอยู่ที่คอนโดเท่านั้น อยากตายรึไง!!” ยุนกิว่าพรางกำหมัดยกขึ้น
ทำเอาโฮซอกรีบวิ่งจู๊ดดดหนีไปทันที
โฮซอกเป็นเพื่อนที่สนิทกับยุนกิและพักอยู่ที่เดียวกัน โฮซอกจะเป็นคนที่คอยสร้างรอยยิ้มบนใบหน้าของยุนกิเมื่อยุนกิเครียดเรื่องงาน การบ้าน หรือมีเรื่องไม่สบายใจเค้าคนนี้จะมีวิธีที่ปลอบยุนกิเป็นอย่างดี
ณ คอนโดแห่งหนึ่ง
“ยุนกิเสร็จหรือยังเรารีบไปกันเถอะ เดียวเพื่อนๆจะหาว่าผิดเวลานัด” ชายน่ารักยืนพิงประตูพูดกับยุนกิที่แต่ตัวอยู่ในห้อง
“เสร็จแล้วกำลังจะออกไปเดียวนี้แหละ” ยุนกิพูดจบประตูห้องก็เปิดทันทีเล่นเอาคนที่ยืนหันหลังพิงประตูหงายหลังลงไปกองกับพื้น
“อ้าว เฮ้ย โทษทีๆ ฉันรีบไปกัเถอะ!!” ยุนพูดจบก็เดินไปอย่างรวดเร็วโดยไม่สนใจคนที่ก้นจ้ำเบ้าอยู่กับพื้น
“ดะ เดี๋ยว รอฉันด้วย โอย…เจ็บชิบ” โฮซอกว่าพรางลุกข้นยืนด้วยเสียงโอดโอยแล้วรีบวิ่งตามยุนกิไป
ณ ร้ายอาหารที่มีเฉพาะบุคคลที่อายุ 18 ปีขึ้นไปเข้าได้ (บาร์)
“ทำไมต้องนัดมาสถานที่แบบนี้ด้วยน่ะ” ยุนกิบ่นพึมพำขณะที่เดินไปหาโต๊ะของเพื่อนร่วมห้องที่นัดกันไว้
“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน ที่นี่มันมีแต่กลิ่นเหล้า ฉันไม่ชอบซ่ะเลย” โฮซอกที่มากับยุนกิบ่นพึมพำ
“เอะ!! นั่นไงเจอล่ะ” ยุนกิชี้ไปยังโต๊ที่มีคนรู้จักให้โฮซอกเห็นและเดินไปที่โต๊ะนั่น
“หวัดดี…ทำไมต้องนัดที่นี่มันค่อยข้างจะ…”
“ดีจะตายไปนั่งลงเลย โฮซอกนายก็ด้วย”
“อืมๆ มีอะไรก็รีบๆพูด ฉันจะได้รีบๆไปทำงานแล้วส่งอาจารย์” จินว่า
“นี่งานกลุ่มก็ต้องทำด้วยกันสิว่ะ นายทำคนเดียวไม่ได้หรอกไอ้โฮป ฉันถึงนัดมาปรึกษากันที่นี่ไง” ชายในกลุ่มว่า
“รีบๆพูดมาเถอะ ฉันอยากกลับล่ะ” ยุนกิว่า
“จะรีบกลับไปไหนพึ่งจาถึง…” ชายคนหนึ่งว่าพรางยื่นแก้วเหล้าให้ยุนกิดื่ม
“ไม่ฉันไม่ดื่ม” ยุนกิปฏิเสธ
“นิดหน่อยก็ได้”
“ไม่”
“เถอะน่า…นิดเดียวเอง” ชายคนเดิมยังคงไม่ยอมแพ้
“บอกว่าไม่ก็คือไม่สิว่ะ” โฮซอกพูดแทรกขึ้น
Girl let me know….. ~ Girl let me know…..̃~
เสียงโทรศัพท์ของโฮซอกดังขึ้นขัดจังหวะ
“เดี๋ยวฉันมาน่ะ…” โฮซอกว่าแล้วก็ลุกขึ้นแล้วเดินไปทางห้องน้ำ
“นี่ยินกิ นายจะไม่ดื่มจริงๆหรอ?” ชายคนเดิมพูดขึ้น หลังจากที่โฮซอกเดินไปได้ไกลแล้ว
“ฉันบอกว่าไม่ มีไรก็รีบๆพูดมาเสียเวลา…” ยุนกิพูดหน้านิ่ง ไม่สนใจสิ่งที่ชายคนนั้นยื่นมาให้
“ถ้าไม่ดื่มฉันก็ไม่พูด….” ชายคนนั้นว่า ทำให้ยุนกิหันไปจิกตาใส่อย่างไม่พอใจ
“นี่!! แกนี่มัน ไอ้..” ยุนกิกำหมัดแน่น
“แก้วเดียวเองไม่เป็นไรหรอกน่า!” ชายคนนั้นว่าพรางเลิกคิ้วกวน
พลึ่บ!!
ยุนกิหยิบแก้วเหล้ากระดกรวดเดียวก่อนจะวางลงแล้วพูดกับไอ้หน้าเอี้ยนั่น
“ฉันดื่มล่ะ รีบๆพูดมา” ยุนกิว่า
“โอเคๆ…..เรื่องงาน….ที่เรา” ชายนิสัยแย่พูดช้าๆ และยิ้มที่มุมปากเมื่อเห็นยุนกิเริ่มอาการไม่ดี
“ทำไม มันออกลิทธ์เร็วอย่างนี้ แกเอาอารายให้ฉันดื่ม” ยุนกิเริ่มไม่มีสติ ตามัวไปหมด
“ฉันก็เอาเหล้าธรรมดาให้นายดื่มน่ะ” ชายคนเดิมว่า
“ฮ่าๆๆๆ ไอ้หมูอ้วนมานนนน เดินมาแล้ว มันกำลางงงจะกิน ไอกระร๊อกอยางนาย!!” ยุนกิสะติหลุดเพราะลิทธิ์ของเหล้าทำให้พูดไม่รู้เรื่อง
“ว่าไงงานเรียบร้อยดีไหม” ชายตัวอ้วนใหญ่เดินเข้ามาถามคนที่นั่งอยู่กับยุนกิ
“เรียบร้อย ตอนนี้เมาเป็นหมาเลย ฮ่าๆๆ” ชายคนที่เอาเหล้าให้ยุนกิดื่มพูดรายงานพร้อมหัวเราะ
“ดีๆ เฮ้ยเอามันไปขึ้นรถ” ชายร่างใหญ่ว่า
“จาพาฉันไปหนายยยยย ปลอยยยยยย” ยุนกิเดินโซซัดโซเซ แถมโดนชายสองคนจับให้เดินไปด้วยเพื่อจะออกไปนอกร้าน
อีกด้านหนึ่งของร้าน
“เฮ้ย นั่นมันไอ้เด็กคนที่ทำงานเราพังนี่” ชายคนหนึ่งพูดขึ้น
“อ่อ คนที่เดินเตะสายเครื่องเสียงเราหน่ะหรอ” จีมินว่า
“คนนั้นได้ยินว่าเป็นเพื่อนไอ้โฮปนิ ชื่อยุนกี้จังอะไรซักอย่าง ฉันไปทักเค้าดีไหมน่ะ” จินว่าพรางจะเดินเข้าไปยังตรงที่ยุนกิและชายร่างใหญ่สองสามคน
“อย่าไปสนใจเลยนายกลับบ้านไปแล้วไปซ้อมดีกว่า เรามีแข่งในอาทิตย์หน้า มีคนมาท้าแข่งเต้นกับทีมเรา…” แทฮยองพูดแค่นั้นก่อนจะเดินหนีออกไปจากกลุ่มเพื่อนๆ
“เฮ้ยเอาตัวมันไปขึ้นรถ รีบๆหน่อยดิว่ะ ตอนที่เมาไม่รู้เรื่องอะไรเดียวมันจะได้สติสะก่อน!!”
ผมไม่ได้อยากฟังแต่มันมาเข้าหูผม ไอ้ชายสองคนมันกำลังพูดเรื่องอะไรก็ไม่รู้ ช่างเถอะอย่าไปสนใจเลย
ผมเดินผ่านพวกมันไป แต่…ผมดันเดินไปชนกลับพวกมัน
“เฮ้ย!! เดินดีๆหน่อยดิว่ะ” ชายคนที่โดนผมชนพูดขึ้น
ผมไม่สนใจคำพูดของมัน ผมเหลือบไปมองยังร่างบางที่นอนหมดสติ
“เค้าเป็นอะไรหรอครับ” ผมถามพวกมันไป
“ไม่ใช่เรื่องของเอง ไปซ่ะไอ้หน้าหล่อ ถ้าไม่อยากหมดหล่ออย่ามาเสือก” ชายร่างใหญ่พูดขึ้น
“อ่อ….ฉันก็ไม่ได้อยากหมดหล่อรอกน่ะ” ผมว่าพรางเดินหนีไป ผมจะไม่เอาใบหน้าหล่อๆนี่ไปเสี่ยงกับคนๆหน่งที่ผมไม่รู้จักหรอก และผมก็ไม่จำเป็นต้องสนใจ
“เฮ้ยเอามันขึ้นรถ งานนี้ฉันรวยแน่ ฉันจะเรียกค่าตัวพ่อมันเยอะๆเลย ฮ่าๆๆๆๆ” ชายร่างใหญ่พูดขึ้นพรางหัวเราะสะใจ
ผมได้ยินไม่ผิดแน่!! นั่นเป็นการรักพาตัวไปเรียกค่าไถ่ ที่แท้ไอ้คนพวกนี้ไม่ได้รู้จัก อ่อ ยุนกี้จังนั่น แต่พวกมันกำลังจะทำเรื่องชั่วๆ ไอ้พวกเลว
“อ่อ เดียวผมไปส่งเค้าก็ได้เราอยู่ใกล้ๆกัน” ผมเดินเข้าไปขัดจังหวะพวกเลวพวกนั้น
ถึงมันจะไม่ใช่หน้าที่ของผมที่จะต้องช่วยคนที่ไม่รู้จักแต่มันเป็นหน้าที่ของคนที่อยู่ร่วมโลกกับพวกสารเลวนี่ไม่ได้ น้องสาวของผมต้องตายก็เพราะไอ้พวกเลวแบบนี้….
“เฮ้ยบอกแล้วไงว่าอย่ายุ่ง ไม่เข้าใจรึไง” ชายในกลุ่มคนหนึ่งพูดขึ้นพรางเดินมาดึงคอเสื้อผม
พลึ่บ!!
“อย่าเอามือสกปรกของมึงมาจับเสื้อผ้ากู” ผมว่าพรางปัดคอเสื้อตัวเอง
“อ้าวไอ่นี่มึงวอนสะแล้ว”
พลึ่บ!!
ผัวะ!!
ปัก!!
อัก!!
ภายในสามวิพวกมันทั้งสี่คนลงไปนอนกลับพื้น ผมจึงไปอุ้มเอาร่างบางแล้วไปขึ้นรถของตัวเองแล้วพาไปที่ๆนายคนนี้น่าจะปลอดภัย
หลักจากขับมาได้ไม่นานผมก็จอดรถที่หน้าร้านสะดวกซื้อแห่งหนึ่งที่มีเก้าอี้ยาว ผมเปิดประตูและเตรียมที่จะอุ้มร่างบางไปนอนยังโต๊ะยาวตรงนั้น
“ฮึก!! ….อย่าหละขอร้องอย่าทำอะไรแม่เลยน่ะ ผมขอร้องพ่อ แม่ไม่ได้เป็นแบบนั้น อย่า!! อย่าน่ะ อย่า!! ม๊ายยยย!!!” อยู่ๆร่างบางนี่ก็ร้องไห้สะอึกสะอื้นพึมพำเบาๆ คงจะฝันร้ายเรื่องในอดีตละมั้ง
“อย่าทิ้งฉันไป ขอร้องหละ อย่า….” ร่างบางดึงแขนผมเข้าไปกอดก่อนจะพูดเสียงเบาลงและหมดสติไป พร้อมกับน้ำตาที่ไหลลงมา
ต่อให้นายจะร้องให้หนักแค่ไหนฉันก็จะไม่ยอมให้คนที่ทำแขนเสื้อฉันเปลียกเพราะน้ำตานั่งรถไปด้วยหรอกน่ะ
พรวด!!!
บ้าชิบ!! ไอ่บ้านี่ดันอวกใส่ผมอีก ฉันไม่ยอมให้นายไปกับฉันแน่ๆ
ว่าแล้วผมก็รีบอุ้มเอาเจ้าร่างเบานี่ลงไปวางไว้ที่เก้าอี้ทันที
“เฮ้อ….ทำไมฉันต้องทนขับรถโดยมีอวกเปื้อนเสื้อผ้า เหม็นจะตายอยู่ล่ะ อย่าได้เจอกันอีกเลย” ผมบ่นคนเดียวบนรถก่อนจะขับรถออกไปด้วยความเร็วเพราะถ้าขับช้ากว่าจะถึงที่หมายผมต้องเป็นลมตายแน่ๆ
ผมควรจะปล่อยคนๆนั้นไว้แบบนั้นหละดีแล้ว หวังว่าคงจะไม่มีเรื่องโชคร้ายเกิดขึ้นกับนาย นายมินยุนกี้……..
เมื่อแทฮยองขับรถออกไปได้ไม่นานนัก รถของโฮซอกก็ขับมาทางถนนเส้นทางนี้เพื่อตามหายุนกิ
“นั่นมันรถไอ้แทนิ โอ๊ะนั่นมันยุนกินิ!!” โฮซอกว่าแล้วก็รีบขับรถไปจอดตรงโต๊ะยาวหน้าร้านสะดวกซื้อแล้วรีบเปิดประตูรถลงมาดูร่างบางทันที
“ยุนกิ ยุนกิ!! อื้อหือ กลิ่นเหล้ากระฉูดเชียวนี่มันเกิอะไรขึ้นกับนายเนี่ย!!” โฮซอกว่าก่อนจะนึกถึงคนที่เพิ่งขับรถผ่านจากตรงนี้ไปเมื่อกี้
“ไอ้แท….ฉันจะต้องไปถามมันว่าเกิดอไรขึ้น” โฮซอกว่าแล้วก็อุ้มร่างบางขึ้นรถไปก่อนจะขับรถตามแทฮยองไป
ตื๊ด ตื๊ด….
เสียงโทรศัพท์ของแทฮยองดังขึ้นเค้าหยิบมันขึ้นมาดูก่อนจะรับสายขณะขับรถอยู่
“ว่าไง…” แทฮยองกรอกเสียงลงไปยังปลายสาย
“ไอ้แทแกทำอะไรยุนกิว่ะ….!! จอดรถมาคุยกันให้รู้เรื่อง” โฮซอกตะโกนใส่ปลายสาย
“ถามฉันหรือยังว่าฉัน….เป็นคนทำไหม?” แทฮยองว่า……
“หมายความว่าไงว่ะ….”
แสงแดดยามเช้าปลุกให้ร่างบางตื่นขึ้นอย่างสะลืมสะลือ
“ตื่นแล้วหรอ…” เสียงของชายคนหนึ่งพูดขึ้นเมื่อยุนกิเริ่มรู้สึกตัวและลืมตาขึ้น
“อือ……ใครเนี่ย!!”
พั่ว!!
ตึง!!
ยุนกิว่าพรางใช้มือปัดใบหน้าของคนตรงหน้าที่ลุ้นรอให้ยุนกิตื่นจนล้มหน้าควว่ำลงกับพื้น
“โอยเจ็บชิบ ทำบ้าอะไรของนายห๊ะ!!” โฮซอกโวยวายทั้งที่นั่งอยู่กับพื้น
“ห่ะ!! อะไรหรอ…” ยุนกิค่อยๆพยุงตัวขึ้นนั่ง
ฟุ่บ!!
“โอยทำไมถึงเวียนหัวแบบนี้น่ะ” ยุนกิล้มตัวลงนอนอีกครั้ง
“ก็เมื่อคืนนี้นายหน่ะโดนไอ่พวกนั้นมอมเหล้าแล้วมันก็จะจับนายไปเรียกค่าตัวจากพ่อนาย…” โฮซอกว่า
“เมื่อคืน…..” ยุนกิใช้ความคิด “อ้อ จริงไอ่พวกหมูบ้านั่นมันบังคับให้ฉันดื่ม ไม่งั้นมันจะไม่บอกเรื่องงาน หน๋อย!! พวกแก อย่าให้ฉันเจอน่ะ จะอัดให้น่วมเลย..” ยุนกิว่ากำหมัดแน่น
“ตัวแค่นี้….มีแต่จะโดนพวกมันสิอัด” โฮซอกจิปากพูด
“นี่!! ถ้าไม่ติดว่านายไปช่วยฉันไว้ทัน ฉันจะบีบคอนายให้ตายเดี๋ยวนี้เลย” ยุนกิตะโกนใส่หน้าโฮซอก
“ฉันไม่ได้เป็นคนช่วยนาย…ไอ่แทต่างหากหล่ะ มันเป็นคนอัดพวกนั้นซ่ะเละ” โฮซอกว่า
“ไอ่แทไหน ไม่เห็นรู้จัก…” ยุนกิเกาหัวตัวเอง
“ก็คนที่ลากนายเข้าไปกลางวงบีบอยของพวกฉันเมื่อวานนี้ไง….”
“อ่อ…ไอ่คนนั้นชื่อแทหรอ ทำไมถึงมาช่วยฉันน่ะ ทั้งๆที่ดูเหมือนจะไม่ชอบหน้าฉันด้วยซ้ำ”
“มันชื่อแทฮยอง…” โฮซอกว่า
“หรอ…ไม่เห็นอยากรู้เลย..” ยุนกิว่าพรางยิ้มที่มุมปากก่อนจะลุกข้นอีกครั้งแล้วเดินตรงไปที่ห้องน้ำ
“ฉันขอโทษที่ทิ้งนายไว้แบบนั้น….”โฮซอกพูด และรู้สึกผิด
ยุนกิหยุดชะงักแล้วหันลงเดินกลับมายังโฮซอกที่ยังนั่งอยู่ที่พื้น แล้วยื่นมือไปบีบแก้มโฮซอกเบาๆ
“แค่นายพักอยู่ที่เดียวกับฉันนายยอมมาอยู่เป็นเพื่อนฉันและอยู่เคียงข้างฉันแบบนี้ ถือวาฉันโชคดีแค่ไหนแล้ว….นายไม่ต้องคิดมากมันไม่ใช่ความผิดของนาย” ยุนกิว่าพรางดึงแก้มโฮซอกไปมาเล่นเอาคนที่นั่งอยู่กับพื้นหน้าแดงและรีบแก้เขินทันที
“ไปอาบน้ำได้แล้วฉันเหม็น ไปเลยไป” โฮซอกว่าพรางดันหลังยุนกิเข้าให้ไปในห้องน้ำ
……………………………………………………………………………
“เฮ้อ ง่วงเป็นบ้าเลย…” ยุนกิว่าหลังจากเข้าห้องเรียนได้สามสิบนาทีแต่ก็ต้องออกมาจากห้องเรียนเพราะโดนอาจารย์ไล่ออกมาเนื่องจากนั่งหลับในห้องเรียน
“โอ๊ะ ตรงนั้นมีอะไรกันน่ะ….” ยุนกิสังเกตเห็นกลุ่มนักเรียนที่กำลังมุงดูอะไรบางอย่าจึงพยายามจะเข้าไป ในระหว่างเดินเข้าไปก็ไปชนกับใครเข้า
“นี่ เดินยังไง ขะ ของ….” ยุนกิเงยหน้าข้นมองคนี่ชนก่อนจะเปลี่ยนคำพูด
“นายที่ช่วยฉันนี่ ฉันกำลังตามหานายเพื่อจะขอบคุณพอดีเลย” ยุนกิว่า
“ฉันไม่ได้ตั้งใจจะไปช่วย” แทฮยองว่า
“แต่ฉันก็ต้องขอบคุณนาย ป่ะไปร้านอาหารกันฉันจะเลี้ยงน้ำนายเพื่อเป็นารขอบคุณ” ยุนกิคว้ามมือของแทฮยองแล้วลากตัวเค้าไป
พลึ่บ!!
“ฉันไม่ไป และไม่ต้องมาขอบคุณบอกแล้วไงว่าไม่ได้ตั้งใจจะช่วย” แทฮยองสะบัดมือยุนกิออก
“อืมงั้นนายชื่ออะไรน่ะ แท แท อะไรน่ะฉันจำไม่ได้” ยุนกิว่า
“ไม่จำเป็นที่ฉันจะต้องบอก…” แทฮยองว่าแล้วก็เดินผ่านร่างบางไปทันที
ทำให้ยุนกิไม่พอใจเล็กน้อย คิดจะหนีใครหนีได้แต่หนีคนอย่างยุนกิมันไม่ง่ายหรอกน่ะ…
“อืมไม่รู้ก็ได้งั้นฉันจะเรียกนายว่า……ดาร์ลิ้งล่ะกัน” ยุนกิว่า
และมันได้ผล แทฮยองหันกลับมาอย่างเร็วและพูดเสียงดัง!!
“อะไรน่ะ!!”
>>>>>>>> To be continue >>>>>>>>
อันยอง อัพอินโทรแล้วววว ฟิคเรื่องใหม่ เปลี่ยนลุคมาดามก้าและ
พี่โฮปของเราจากเรื่องเดิมรอบนี้ขอมาดามแบบแรดๆหน่อย 555
ส่วนรอบนี้เป็นเรื่องที่ไม่ลี้ลับลึกลับแต่จะสับสน
เรื่องสับสนหรือคนแต่งทำให้สับสนอันนี้ก็ไม่รู้เหมือนกันเอาเป็นว่า
อ่านแล้วอย่าลืม เม้นให้ด้วยน้า
ผิดพลาดตรงไหนช่วยติด้วยน้า จะได้รีบแก้ไข….
1 ตอน 1เม้น 1กำลังใจ = ตอนต่อไป
ความคิดเห็น