[fic zoroxsanji]Together Forever

ลำดับตอนที่ #4 : Chapter IV : Helper

สติของร่างบางค่อยๆกลับมาช้าๆ แสงสว่างค่อยๆปรากฏแทนความมืด ภาพตรงหน้าคือภายในโกดังเก็บของเมื่อครู่ที่มืดมิด แต่บัดนี้กลับสว่างด้วยแสงจากคบเพิงข้างกำแพง เมื่อภาพคงที่ ก็ปรากฏร่างของชายผู้หนึงยืนอยู่ตรงหน้า เขาพยายามจะลุกขึ้นแต่ขากลับไม่มีแรง แถมแขนทั้งสองข้างถูกกุญแจมือล็อกไขว้หลังไว้

“หึหึหึ เป็นไง บ้างซันจิคุง ได้ลิ้มรสความพ่ายแพ้แล้วรู้สึกดีมั้ย” เสียงทุ้มของยูระเอ่ยพร้อมกลับค่อยๆก้าวเข้ามาหาร่างบาง

 

“ฮึ” ร่างบางสบถเบาๆอย่างไม่ยอมแพ้

 

“ฮะฮะฮะ แต่คุณอย่าคิดว่าโทษที่คุณกล้ามาทำร้ายลูกน้องแสนน่ารักของผมจะจบแค่นี้นะ”ยูระเดินมาหยุดตรงหน้าร่างบางแล้วกระชากหน้าร่างบางที่ีนั่งก้มหน้าให้เชยคางขึ้น

 

“ถุย!!” ร่างบางถุยน้ำลายใส่หน้าร่างสูงอย่าไม่กลัวเกรง ยิ่งทำให้ร่างสูงโมโหยิ่งขึ้น รอยยิ้มธรรมดาเมื่อครูกลับเปลี่ยนเป็นแสยะยิ้มด้วยความโมโห

 

“แก! แกจะต้องได้รับความอัปยศที่สุดในชีวิต!!”สิ้นคำยูระก็กระชากร่างปากขึ้นมาจูบอย่างหนักหน่วง น้ำสีใสใหลออกจากมุมปากของร่างบาง มือหนากระชากกระดุมเสื้อของร่างบางที่พยายามขืนตัวออก

 

“อื้อ..” ร่างบางครางเสียงหวานและพยายามเอนหลังลงหนีริมฝีปากหนา ร่างสูงจึงนอนคร่อมร่างบางอยู่ใต้ตนให้ขยับไม่ได้ น้ำตาค่อยๆไหลจากตาหวานเนื่องจากทรมานเพราะขาดอากาศหายใจ ในที่สุดร่างสูงก็ผละริมฝีปากออก ร่างบางหอบหาอากาศหายใจอย่างเหนื่อยอ่อน แต่ไม่ทันที่จะได้พักหายใจ  ร่างสูงของยูระก็เริ่มใช้มือลูบไล้แผ่นอกเปลือยเปล่าของคนใต้ร่างของตน ลิ้นร้อนค่อยๆโลมเลียขบเม้นตั้งแต่ใบหูไล่ลงมาถึงซอกคอขาว มือข้างหนึ่งค่อยๆลูบต้นขาของร่างบางขึ้นลงไปมา ก่อนมือจะค่อยๆเลื่อนขึ้นไปกอบกุมส่วนอ่อนไหวของร่างบาง

 

“ยะ..หยุด...นะ..” กางเกงของร่างบางค่อยๆถูกปลดออกทีละชั้นจนร่างใต้ตนเปลือยเปล่า เผยให้เห็นส่วนอ่อนไหวที่ตื่นตัวอยู่

 

“หึ ปากบอกว่าหยุดแต่ ของนาย ดูจะไม่ตรงตรงกับคำพูดนะ” ยูระพูดพร้อมใช้มือบีบส่วนอ่อนไหวของร่างบางเบาๆ

 

“อื้อ..ยะ..อย่า..” ร่างบางร้องด้วยเสียงแหบพร่า ใบหน้าแดงซ่านเต็มไปด้วยหยาดน้ำตา ยูระไม่ฟังเสียงร้องของร่างบาง ค่อยๆใช้มือลากผ่านส่วนอ่อนไหวของร่างบางเบาๆ เสียงครางหวานดังต่อเนื่องตามแรงอารมณ์ที่ใกล้จะถึงขีดสุด แต่จู่ๆนิ้วของยูระก็หยุดลง

 

“หึหึ ไม่เอาดีกว่า ปล่อยให้คุณทรมานอย่างดีแหละ หึหึ” มือหนาแกล้งลูบแก่นกายร้อนเบาๆแล้วค่อยๆลุกขึ้นจัดเสื้อผ้าให้ดูเรียบร้อนแล้วเดินออกจากห้องไป ทิ้งให้ร่างบางดิ้นเร้าด้วยความทรมานจากแรงอารมณ์ที่ไม่ได้ปลดปล่อย มือทั้งสองข้างที่ถูกล็อกอยู่บิดเกร็งจนเลือดไหลซึม เล็บจิกเกร็งอยู่กับพื้น เหงื่อไหลท่วมร่าง น้ำสีใสค่อยๆไหลอาบแก้ม ช่วงเวลานี้เขาเริ่มนึกถึงคนๆนึง คนที่่หาเรื่องทะเลาะกับเขาอยู่เป็นประจำ คนที่ชอบมาด่าว่าเขาเสมอ กวนประสาทเขาเสมอ และคอยเป็นห่วงเขาเสมอ ‘โซโล’ ฉันขอโทษที่ไม่เชื่อแก

 

แต่จู่ๆประตูโกดังก็เปิดออก ปรากฏร่างที่คุ้นตาของคนที่เขาเพิ่งคิดถึง ‘โซโล’

 

“ซะ.ซันจิ!” ร่างสูงกวาดตามองสภาพของร่างบางด้วยสีหน้าตกใจ ร่างบางอยู่ในร่างเปลือยเปล่า นอนหอบหน้าแดงซ่านตัวสั่นเทา ใบหน้าหวานเต็มด้วยหยาดเหงื่อและหยาดน้ำตาที่ไหลออกมาไม่หยุด มือบางที่ถูกล็อกด้วยกุญแจมือบิดเกร็งจนเลือดไหลเปรอะเต็มพื้น อีกทั้งยังส่วนอ่อนไหวที่ตื่นตัวตัวนี่อีก ร่างบางหายไปแค่ชม.เดียว ใครบังอาจทำถึงขนาดนี้ได้เนี่ย!?

 

“แฮ่ก..ซะ..โซโล..อื้อ..” ร่างบางร้องเสียงแหบพร่าอย่างแทบจะหมดแรง ร่างสูงรีบวิ่งไปหาร่างบางทันที

 

“...ช่วย..ฉัน..ที..อื้อ…” ร่างสูงค่อยๆย่อลงแล้วใช้มือรูดส่วนอ่อนไหวของร่างบางขึ้นลงเบาๆซักพักของเหลวสีขาวขุ่นก็พุ่งออกมาเปรอะมือของร่างสูง โซโลยกมือของตนขึ้นแล้วเลียปลายนิ้วของตน ก่อนจะช่วยร่างบางแกะกุญแจมือที่มือของร่างบางออก(ใช้ไอท่าตัดเหล็กไรซักอย่าง จำชื่อไม่ได้ = =;;) เขาถอดเสื้อของตนออกมาสวมให้ร่างบางที่เปลือยเปล่าแล้วช้อนร่างซึ่งไร้แรงขัดขืนขึ้นมาในอ้อมแขน

 

“ฮึก..ฮึก”ร่างบางกอดร่างสูงสะอื้นตัวสั่นอยู่ในอ้อมแขนด้วยความตื่นกลัวจากเรื่องเมื่อครู่

 

“ไม่เป็นไร....”ร่างสูงพูดเสียงเรียบแล้วลูบหัวร่างบางเบาๆกลับทำให้ร่างบางสงบลง ซันจิเบนหน้าไปอีกทางเพื่อไม่ให้ร่างสูงเห็นหน้าแดงๆของตน แล้วเอ่ยถามร่างสูง

 

“กะ แก หาฉันเจอได้ไง” ร่างสูงยิ้มตอบ

 

“ก็คนอย่างแก จะไม่ให้เป็นห่วงได้ไงเล่า” แสงสีขาวนวลจากดวงจันทร์ส่องกระทบหน้าของชายร่างสูงตรงหน้าเผยให้เห็นรอยแผลจากการต่อสู้ สงสัยกว่าโซโลจะมาช่วยเขาได้คงต้องต่อสู้กับโจรสลัดมกมายมาเหมือนกัน ร่างบางยกตัวขึ้นแล้วค่อยๆเอื้อมหน้าไปใกล้ๆแก้มของร่างสูงแล้วประกบริมฝีปากลงเบาๆ แล้วรีบหันหน้าหนี

 

“ขอบใจนะ..” ร่างบางพูดหน้าแดง

 

“หึหึ ไว้วันหลังจะทวงค่าตอบแทน ^^” ร่างสูงพูดแล้วจ้องร่างบางด้วยสายตาเจ้าเล่ห์จนคนโดนจ้องซึ้งหน้าแดงอยู่แล้วหน้าแดงกว่าเก่า

 

“ไอโรคจิตต - //-” ร่างบางพูดแล้วทุบแผ่นหลังของร่างสูงเบาๆเนื่องจากหมดแรง

 

“555+” เสียงหัวเราะดังกังวานไปทั่วถนนยามราตรีท่ามกลางแสงจันทร์สีขาวนวล ถึงจะเจอเรื่องอะไรความรู้สึกในใจของเขาไม่เคยเปลี่ยน

 

Fin….

 

Talk : จบ!!เป็นไงบ้างคร้าฟฟ ฝากเม้นติชมทีเน้ออ อย่าลืมติดตามผลงานเรื่องหน้า(ถ้าไม่ขี้เกียจอัพลงคอม)ด้วยนะ! >/\<