คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : [[ ชั้นเกลียดนาย !! ]]
เฮ้อ...ที่นี้ผมก็ต้องทำตามที่ซองมินบอกซินะ ทำอะไรก่อนดีหละ เช็ดตัวปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนแล้วกัน...
Ye Talk ^__^
"ชั้นจะทำยังไงกับนายดีนะเรียววุค หวังว่านายตื่นมาคงไม่อาละวาดชั้นนะ" ผมพูดกับตัวเองเบาๆ
ผมนั่งทำใจสักพักใหญ่ก่อนที่มือของผมจะเริ่มขยับไปปลดกระดุมเสื้อนักเรียนของเรียววุค ผมไม่เข้าใจเลยว่าทำไม
มือผมมันถึงสั่นอย่างนี้ คงเป็นเพราะผมไม่เคยทำกับผู้ชายคนไหนๆแบบนี้สินะ กระดุมเม็ดแรกหลุดไปแล้วผมได้แต่นั่งถอนหายใจไปเรื่อยๆ ทำไมเรียววุคถึงผิวขาวเนียนจังนะ มันชั่งน่าสัมผัสเหลือเกิน...เฮ้อ ไม่ได้ ! ผมสบัดหัวไล่ความคิดบ้าๆของผมออกแล้วก็ปลดกระดุมมาจนถึงเม็ดสุดท้าย เฮ้อ...เสร็จซักทีเล่นซะมือผมสั่นหมดเลย
ผมเอื้อมมือไปหยิบกะลังมังที่มีผ้าชุบน้ำอุ่นๆไว้ บิดผ้าให้หมาดแล้วผมก็เช็ดหน้าให้เรียววุค หน้าเค้าตอนนี้ดูซีดเหลือเกินปากเรียวที่เมื่อก่อนยังอมชมพูแต่เดี๋ยวกลับซีดจางและแห้งผาด ผมเช็ดหน้าที่เนียนใสของเรียววุคไล่มาถึงลำคอ ลงต่ำไปเรื่อยๆจนถึงหัวไหล่ เนินอก แขน และต่ำไปเรื่อยๆจนถึงสะดือ....
"เฮ้ย ! แกคิดอะไรอยู่เนี่ยเยซอง ทะลึ่งแล้วนะ รีบเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วออกไปดีกว่า ก่อนที่เราจะห้ามใจไม่ไหว"
ผมพูดเตือนสติตัวเอง
ตอนนี้ผมเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เรียววุคเรียบร้อยแล้ว ทุกคนไม่ต้องตกใจครับ เพราะผมเปลี่ยนให้แต่เสื้อ ขืนถ้าเปลี่ยนกางเกงด้วยหละก็... เหอะๆ ไม่อยากจะคิด - - ผมว่าผมน่าจะไปเตรียมข้าวเตรียมยาให้เรียววุคดีกว่านะ
Cin Talk ^__^
"หวัดดีฮะแม่"
"หวัดดีจ้ะลูก"
"นู๋เรียวอยู่ไหนหรอฮะ"
"อ้าว น้องไม่ได้มากะลูกหรอกหรอ ?"
"ไม่ได้มาด้วยกันนิฮะ เรียวออกมาก่อนผมอีก พอดีวันนี้ผมติดทำเวรนะฮะ"
"ตายแล้ว...แล้วน้องไปไหนหละลูก น้องยังไม่กลับบ้านเลย"
"งั้นเดี๋ยวผมลองโทรหาน้องดูนะฮะ"
"จ้าๆ"
"ตู๊ด...ตู๊ด"
"ตู๊ด...ตู๊ด"
"ทำไมไม่รับโทรศัพท์สักทีนะ"
"ตู๊ด...ตู๊ด"
"หมายเลขที่คุณเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้"
"ชั้นจะทำยังไงดีเนี่ย อ่ะ จิงสิ ลองโทรถามนายคยูดีกว่า"
"ตู๊ด...ตู๊ด"
"ตู๊ด...ตู๊ด"
"ฮัลโหลครับ"
"คยู นี่ชั้นเองนะ"
"อ่า...ว่าไงครับพี่ซิน"
"เรียววุคอยู่กับนายรึป่าว"
"ป่าวนี่ครับ เจอกันครั้งสุดท้ายก็ที่ร.ร.อ่ะครับ"
"งั้นหรอ"
"ครับๆ มีรัยอะไรรึป่าวฮะ"
"คือตอนนี้เรียววุคยังไม่กลับบ้าน ชั้นคิดว่ากลับมาก่อนแล้วแต่พอมาถึงก็ไม่เห็น"
"งั้นเดี๋ยวผมไปตามหาเรียวเองฮะ"
"ฝากด้วยแล้วกัน"
"ถ้ารู้ว่าเรียวอยู่ไหน ผมจะโทรบอกนะครับ"
"จ้าๆ"
"แค่นี้ก่อนนะครับ"
"จ้า"
เฮ้อ...นู๋เรียวอยู่ไหนนะ นายจะรู้มั้ยว่าพี่เป็นห่วงนายแค่ไหน...
กลับมาที่นู๋เรียว ^o^
โอ๊ยย ! ทำไมผมปวดหัวจังนะ เราเป็นอะไรไปเนี่ย ผมค่อยๆลุกขึ้นขยับตัวมองไปรอบๆห้อง และหยุดชะงักที่ประตูห้อง
เพราะผู้มาใหม่ที่กำลังเดินเข้ามาหาผม นั่นก็คือ 'ไอ้หน้าซาลาเปา'
"อ้าว...ตื่นแล้วหรอ กินข้าวก่อนนะ"
"ชั้นอยู่ที่ไหน"
"อ่อ บ้านชั้นแล้วนี่ก็ห้องชั้นเอง"
"ชั้นจะกลับบ้าน" ผมพูดแล้วพยุงตัวลุกขึ้นยืนแต่ก็ล้มลงซะก่อน
"นายยังกลับไม่ได้หรอก นายยังไม่หายดี"
"อย่ามายุ่งกับชั้น"
"ชั้นจะยุ่ง"
"เอ๊ะ ! นายนี่ พูดไม่รู้เรื่องรึไง"
"ชั้นจะยุ่ง"
"ทำไมนายต้องมายุ่งกับชั้นห๊ะ"
"ชั้นเอ่อ..."
"เอ่ออะไร"
"ชั้นเป็นห่วงนาย"
"..."
"ที่ชั้นยุ่งเพราะชั้นเป็นห่วงนายนะ"
"ไม่ต้องมาห่วงชั้นชั้นดูแลตัวเองได้"
"..."
"...."
ทั้งผมและเยซองต่างคนก็ต่างเงียบ จนในที่สุดเยซองก็เป็นคนเริ่มพูดก่อน...
"นายกินข้าวก่อนแล้วกัน จะได้กินยา"
"..."
"งั้นชั้นป้อนนะ"
"ไม่ต้อง ชั้นมีมือกินเองได้"
"ไม่เอา ชั้นจะป้อน"
"ชั้นบอกว่าจะกินเองไง"
"ชั้นจะป้อน ถ้านายไม่ให้ชั้นป้อนดีๆ ชั้นจะป้อนนายทางปากนะ"
"ไอ้หื่น นายมันบ้า"
"ถึงจะบ้าแต่ชั้นก็บ้ารัก..."
"รักอะไร"
"รักซาลาเปา - -"
"เหอะ..."
"อ้ำๆ อ้าปากเร็ว"
"..."
"จะอ้าดีๆมั้ย"
"O" แล้วผมก็ต้องยอมอ้าปากอยู่ดี
"อ้ำ"
"O"
"อร่อยมั้ย"
"..." ผมไม่ตอบ
"ไม่ตอบแสดงว่าอร่อย" พูดเองเออเองอีกแล้ว (=_=')
"อิ่ม"
"ห๊ะ อะไรนะ"
"ชั้นบอกว่าอิ่ม"
"อะไรอ่ะ เพิ่งกินไปแค่ 3 คำเองนะ"
"แล้วยังงัย"
"นายกินน้อยเกินไปนะ"
"เรื่องของชั้น"
"แต่..."
"ชั้นจะนอนแล้ว"
"เดี๋ยวนะ ชั้นไปเอายาให้ก่อน"
"ชั้นไม่ชอบกินยา" ผมน่ะเป็นโรคที่เกลียดการกินยาที่สุดเลย กินทีรัยจะอ้วกทุกที คัยบังคับผมกินได้ก็เก่งแล้ว 5 5
"ไม่กินแล้วมันจะหายหรอ"
"ไม่หายก็ชั่งมัน"
"นายนี่มันยังงัยกันนะ" นายเยซองพูดพร้อมกับถือน้ำและยามาในมือ
"ชั้นบอกว่าไม่กินงัย ฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องหรอ"
"..."
"มองอะไร"
"..."
"เฮ้ย...ยะ อย่ ! "
สิ้นเสียงปากของผมก็ถูกปิดด้วยริมฝีปากของไอ้หน้าซาลาเปา แม้อยากจะขัดขืนแต่แรงกลับหายไปหมด เพราะรสชาติของยาภายในปากรึเปล่านะ ยาที่หมอนี่กำลังป้อนให้มันช่างหวาน จนคนที่ถูกป้อนเองแทบไม่อยากจะละออกจากปากเลยสักนิด
"อื้อ" ผมที่อยู่ในอ้อมกอดของเยซอง ผลักหน้าอกกว้างออกเบาๆ หมอนี่ก็ดูเหมือนจะชำนาญซะเหลือเกิน จนผมแทบ
จะหายใจไม่ออก
"..."
"..."
"ชั้นอยากอยู่คนเดียว"
"เอ่อ...คือ"
"ชั้นบอกว่าอยากอยู่คนเดียว"
"อื้ม"
"เดี๋ยว...โทรศัพท์ชั้นอยู่ไหน"
"อยู่บนโต๊ะหน่ะ" เยซองบอกและหยิบโทรศัพท์มาให้ผม
"นายออกไปได้แล้ว"
"อื้ม"
เยซอง...นายมันคนฉวยโอกาส...คนไม่มีเหตุผล...นายมันคนไม่มีหัวใจ...
ชั้นเกลียดนาย !
ไม่ว่ายังไงชั้นจะไม่มีวันญาติดีกับนายแน่ !!
--**--**--**--**--**--**--**--**--**--**--**--**--**--**--**--**--**--**--**--**--**--**--**--**--**--**--**--
จงเม้น !
มาอัพแล้วนะคะไรเตอร์หายไปหลายวัน
คิดถึงกันบ้างป่าว ?? >> คัยจะคิดถึงแก - -
เหนื่อยค่ะ ! วันนี้ทำหลายอย่างมากเลย
อัพตั้งแต่บ่าย 3 จนถึง 6 โมงเย็น
นานมากกกกกกก แต่ในที่สุดก็เสร็จ
เม้นกันหน่อยนะคะ
ตอนนี้เรียวเกลียดเย่ของเราแล้ว
เรื่องราวจะเป็นยังไง
คยูจะหาเรียวเจอมั้ย
ติดตามค่ะ...
ความคิดเห็น