คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : O_o การกระทำอันป่าเถื่อน !!
90.
100..
120...
200....
220.....
อ๊ากกก ! มันชักเร็วเกินไปแล้วนะนายเยซอง นายจะพาชั้นไปตายหรอเนี่ย ม่ายยยยยยย ชั้นยังไม่อยากตาย
คยูช่วยชั้นด้วยย ! T^T
"นายจะพาชั้นไหนเนี่ย ?" ผมพูดพร้อมกับจับเบาะไว้แน่น ><'
"เดี๋ยวนายก็รู้ หึหึ..." ยิ่งพูดยิ่งเร่ง ไอ้หมอนี่มันโรคจิตจิงๆ - -
"บอกชั้นมาเดี๋ยวนี้นะ นายจะพาชั้นไปฆ่าหมกป่าเรอะ"
"เงียบๆน่า"
"ชั้นไม่เงียบ ถ้านายไม่บอกว่าจะพาไปไหน"
"ชั้นบอกหั้ยเงียบ !!"
"ชั้นไม่เงียบบบบบบ"
"บอกดีๆแล้วนะ"
"เอี๊ยดดดดดดด !"
"นี่ ! นายจะหยุดรถทำไมห๊ะ" ผมถามเพราะตลอดทางหมอนี่ขับรถเร็วยังกะจะรีบไปตายแน่ะ (=_=')
แต่ตอนนี้หยุดรถแล้ว หวังว่านายเยซองคงไม่ฆ่าผมหมกป่าจิงๆนะ - -
"..." เงียบ ไร้การตอบรับ
"เฮ้ย ! อย่าเข้ามานะ ไอ้บ้า" อีตาบ้านี่มันขยับหน้ามาใกล้ผมอ่า ลมหายใจอุ่นๆรดใส่หน้าซึ่งกันและกัน
ตอนนี้หน้าเราห่างกันไม่ถึง 5 เซนแล้ว
"..."
"นายจะทำอะไรอ่ะ ปล่อยนะ"
"ชั้นก็จะปล้ำนายไง" นายเยซองคร่อมอยู่บนตัวผม แขนทั้งสองข้างจับแขนผมกดไว้กับเบาะไว้แน่น ใบหน้าซุกไซร้อยู่แถวๆซอกคอผม
"อ๊ากกก ! ไอ้บ้ากาม ถอยไปนะ" ผมทั้งดิ้น ดิ้น และดิ้น ภาวนาในใจหั้ยคยูช่วยผมที...
"ปล่อย ปล่อย ชั้นบอกหั้ยปล่อยไง ปล่อยนะโว้ยยยยยย" (นู๋เรียวเริ่มคลั่งแล้ว - -)
"..." ยังไร้การตอบรับ
"..." ผมเริ่มนิ่ง เอาสิ ในเมื่อมันมาถึงขนาดนี้ผมก็ไม่มีอะไรจะเสียแล้ว ความรู้สึกมากมายมันปะปนกันจนน้ำใสๆเริ่มคลอที่ดวงตาของผม
"อึก...ฮึก"
"..."
"อึก...ฮึก"
"เฮ้ย ! นายร้องทำไมเนี่ย" นายเยซองมองผมด้วยความตกใจ ตอนนี้หมอนี่ลุกออกจากตัวผมแล้ว
ผมที่เป็นอิสระสติเริ่มกลับคืนมา ผมผลักนายเยซองออก แล้วรีบวิ่งลงจากรถนายเยซองทันที
"เรียววุค หยุดนะ"
"ชั้นบอกหั้ยหยุดไง โธ่เว้ย !"
"ฮือ...ฮือ"
ผมทั้งร้องทั้งวิ่งทำให้ตอนนี้เหนื่อยเหลือเกิน มองไปทั้งสองข้างทางก็มีแต่ป่า ป่า และป่า แล้วผมจะไปทางไหนดี ?
ความรู้สึกตอนนี้ทั้งเสียใจ ทั้งโกรธ ทั้งเหนื่อย ผมร้องไห้ฟูมฟายเหมือนคนขาดสติไปแล้ว นึกถึงเรื่องที่เพิ่งผ่านมาเมื่อกี้น้ำใสๆจากดวงตาก็เริ่มไหลลงมาอีกครั้ง คนที่ผมคิดถึงที่สุดในตอนนี้คือ 'คยูฮยอน' อยากให้คยูมาช่วยผมจัง ผมนึกก่อนที่สติสัมปชัญญะของผมจะดับวูบ...
Ye Talk ^__^
หลังจากที่เรียววุควิ่งหนีผมไป ผมก็วิ่งตามหาเค้าหั้ยทั่ว ความรู้สึกตอนนี้เหมือนผมคลั่งจนบ้าไปแล้ว ไม่รู้ว่าเพราะอะไร
ผมถึงกังวลและเป็นห่วงเค้ามากขนาดนี้ ผมได้แต่ภาวนาในใจขอหั้ยพระเจ้าช่วยคุ้มครองเรียววุคที... จนในที่สุดผมก็เจอเค้า ตอนที่เจอเรียววุคนอนสลบอยู่ริมทาง ใจนึงก็ดีใจ ใจนึงก็เสียใจที่ทำเค้าเป็นแบบนี้ ผมกลัว...กลัวเหลือเกิน...กลัวว่าเรียววุคจะเป็นอะไรไป ถ้าเค้าเป็นอะไรไปผมคงไม่หั้ยอภัยตัวเองเด็ดขาด !
ผมพาเรียววุคมาที่บ้านของผม ซึ่งตอนนี้เค้านอนหลับอยู่ในห้อง ผมเอื้อมมือไปแตะหน้าผากเค้า ตัวร้อนจี๋เลย
สงสัยจะไม่สบาย แล้วผมจะทำยังงัยดีเนี่ย ??? คิดออกแล้ว โทรถามซองมินดีกว่า
"ตู๊ด...ตู๊ด"
(ว่าไง...เยซอง)
"ซองมิน ชั้นมีอะไรจะถามหน่อย"
(อะไรอ่ะ)
"คือ...ถ้าคนไม่สบายจะต้องทำอะไรก่อนหรอ"
(เฮ้อ...นี่นายไม่รู้หรือแกล้งเนี่ยเยซอง)
"ชั้นไม่รู้จิงๆ" (เยเย่เริ่มซื่อ -*-)
(ฟังนะ ชั้นจะบอกหั้ย)
"อื้ม"
(อย่างแรกนายต้องเช็ดตัว เปลี่ยนเสื้อผ้า)
"แล้วไงต่อ"
(แล้วก็ให้กินยา นอนพักผ่อนซะ)
"อื้มๆ"
(ถ้าตื่นก็หั้ยกินข้าวนะ)
"อ่อๆ"
(นี่ แล้วนายถามทำไมอ่า)
"เอ่อ...พอดีพี่ฮันไม่สบายน่ะ"
(หรอ ? ไม่น่าเชื่อ)
"เชื่อเถอะน่า"
(อื้มๆ ฝากบอกพี่ฮันว่าหายไวๆแล้วกันนะ)
"ได้ๆๆ"
(อืม)
"ขอบใจมากนะซองมิน"
(จ้า ไม่เป็นรัย)
"แค่นี้ก่อนนะ"
(อื้ม บะบาย)
"บาย"
เฮ้อ...ตอนนี้ผมก็ต้องทำตามที่ซองมินบอกผมซินะ เริ่มทำอะไรก่อนดีหละเนี่ย เช็ดตัวเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนแล้วกัน
--**--**--**--**--**--**--**--**--**--**--**--**--**--**--**--**--**--**--**--**--**--**--**--**--**--**--**--
จงเม้น !
เฮือกกก ! เมื่อวันก่อนฟิคหาย
วันนี้ก้อหาย ดีแค่ครึ่งตอน ไม่งั้นไม่อัพแน่
เหนื่อยมากๆๆๆๆ
ขอเม้นเป็นกำลังจัยหน่อยนะคะ
หายไป 2 วัน
เพราะฟิคเริ่มตัน
แต่ไรเตอร์ก็ดันทุรังแต่ง
เพื่อทุกคนจะได้อ่าน
ตอนต่อไป เปลี่ยนเสื้อผ้า
จะเป็นยังไงเนี่ย ?
ขอร้องนะคะ เม้นเถอะ !
ความคิดเห็น