คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : TT' ผมกำลังเสียใจสินะ... ???
Hee Talk ^__^
"นู๋เรียว..."
"…"
"ตื่นสิ..."
"…"
"สายแล้วนะ...ตื่นสิๆๆ"
"อื้ม..." ร่างเล็กลุกขยับตัวเล็กน้อย เปลือกตาเปิดขึ้นเห็นภาพลางๆก่อนตาทั้งสองข้างจะเบิกกว้างอย่างเต็มที่ O.O
"อ่า...ตื่นแล้วหรอ"
"พี่ฮีชอล...พี่มาอยู่นี่ได้ไงอ่า"
"พอดีคยูโทรไปบอกพี่ พี่เลยเอาชุดนักเรียนมาให้นายไง"
"อ่อ..."
"ลุกไปอาบน้ำได้แล้ว จะได้รีบไปโรงเรียนกัน"
"อ่าฮะ"
อ่า...สบายตัวจังเลย ลัลล้า~~ น้ำเย็นดีจริง อ๊ะ...รีบอาบน้ำดีกว่า เดี๋ยวไปโรงเรียนไม่ทันอีก เฮ้อ...ว่าแต่
คยูฮยอนหายไปไหนของเค้าน๊า เค้าน่าจะมาปลุกเราสิ รึว่าจะไปโรงเรียนก่อนแล้ว ไม่สิๆ คยูฮยอนก็น่าจะบอกเราก่อน
"นู๋เรียว..."
"…"
"นี่ๆ ออกมาได้แล้วววว"
"อ่ะ...ครับๆ" รีบออกไปดีกว่า เดี๋ยวพี่ฮีชอลพังประตูเข้ามาจะแย่...
"ครับๆ"
"อ้อ...พี่ลืมบอก วันนี้คยูไปร.ร.ก่อนนะ"
"อ่า...ผมกำลังจะถามพี่พอดี"
"อื้มๆ คยูบอกพี่ไว้หน่ะ"
ผมบอกน้องรักเรื่องคยูอย่างข่มใจ วันนี้พอผมมาถึงบ้านคยูฮยอน ก็เห็นหน้าเจ้าคยูที่ดูท่าไม่ดีนัก ใบหน้าคมคายนั้นดูซึมๆเหม่อลอยแปลกๆ บอกผมแค่ว่าให้ไปปลุกเรียววุคแล้วบอกว่าเค้าจะไปร.ร.ก่อน เฮ้อ...2คนนี้เป็นอะไรกันนะ รึว่าจะทะเลาะกัน ? แต่ดูท่าทางเรียววุคแล้ว ก็เหมือนไม่ได้มีอะไรเกิดขึ้นนิ เอ๊ ? เจ้าคยูมันเป็นอะไรกันแน่นะ ไม่ได้การณ์แล้วคนอย่างฉัน เจ๊ฮีชอลผู้นี้จะรับหน้าที่สืบคดีนี้เอง วะฮ่าฮ่า !!! (ขนาดเจ๊แกคิดในใจนะนิ -*-)
"อ่า...อิ่มแล้วครับ"
"โอเค งั้นเราไปร.ร.กัน"
"พี่ฮีชอลจะไปยังไงฮะ"
"อ๋อ...ลืมบอก เจ้าแก้มแตกจะมารับหน่ะ"
"เจ้าแก้มแตก ???"
"555 คิบอมไง นายเคยเห็นไม่ใช่หรอ"
"อ๋อ...ฮั่นแน่ พี่จะกินเด็กหรอฮะ"
"ปล่าวซักหน่อย พี่แค่บอกให้นายนั่นมารับไปด้วย ก็แค่นั้น ประหยัดน้ำมัน"
"พี่ฮีชอล...เอาความจริง"
"พี่กลัวดำง่า -*-" (ขนาดแดดตอนเช้านะนิ เอิ๊กๆ ><)
"555 ก็สิ้นเรื่อง"
"ไปเถอะๆ นายแก้มแตกมาแล้ววว"
ผมบอกเรียววุคพลางจูงมือคนตัวเล็กวิ่งไปขึ้นรถที่คิบอมมาจอดรอรับหน้าบ้าน.... จับน้องรักยัดใส่รถให้นั่งหน้า
กับคิบอม ส่วนตัวเองมานั่งไขว่ห้างอยู่ข้างหลังพลางหัวเราะคิกคัก
"อ่า...ทำไมพี่ฮีชอลไม่มานั่งหน้าล่ะฮะ"
"คิคิ นาย2คนจะได้นั่งด้วยกันไง"
"เหอๆ" ร่างเล็กหันมองหน้าพี่ชายที่หัวเราะร่าอยู่ ก่อนจะหันมามองคนข้างๆที่ยิ้มจนแก้มจะปริอยู่แล้ว
"เอ่อ...ยิ้มอะไรหรอคิบอม"
"อ่า...ปล่าวๆไม่มีอะไร ^^" ร่างสูงบอกพลางหันหน้ากลับไปจับพวกมาลัยเตรียมตัวออกรถ
"แหะๆ"
"นี่ๆ นายแก้มแตกไปได้แล้ว เดี๋ยวไม่ทันเข้าเรียน" ผมบอกแล้วนั่งพิงหลังกับเบาะอย่างสบายใจ
"…"
"…"
"…"
เกิดความเงียบขึ้นระหว่างทั้ง 3 คน ต่างคนต่างไม่พูด แม้แต่ผมก็ไม่พูดเช่นกัน มันจะเงียบกันทำไมว่ะ ??? ต้องทำลายบรรยากาศซะแล้ว...
"นี่ นายแก้มแตก !"
"…"
"นี่...ฉันเรียกไม่ได้ยินหรอห๊ะ"
"…"
"กรี๊ดดดดดดดดดด !"
"พี่ครับ ผมชื่อคิบอมไม่ใช่นายแก้มแตก" คิบอมบอกพลางทำหน้าเย็นชาใส่ผม
"อ่า...ฉันรู้แล้วน่า ก็แก้มนายมันป่องนิ"
"ป่องแล้วไงฮะ ?"
"ชิ ! ฉันเรียกนิดเรียกหน่อยก็ไม่ได้ เดี๋ยวแม่ก็ไม่ช่วยเลย"
"เอ๊ะ ? ช่วยอะไรหรอฮะ" คนตัวเล็กที่นั่งนิ่งอยู่นานถามขึ้น
"เอ่อ..."
"ช่วย....ช่วยติวก่อนสอบอ่า"
"อ่อ...หรอฮะ"
"เออๆ ใช่"
ผมและคิบอมตอบพลางพยักหน้าหงึกหงัก เฮ้อ...โล่งอกไป เกือบไปแล้วมั้ยล่ะ ปากนะปากไม่น่าเผลอพูดไปเลย คืองี้นะครับท่านผู้อ่าน เรื่องที่คิบอมกะผมปกปิดเรียววุคกันอยู่ก็คือ... เจ้าแก้มแตก....มัน....มัน....มันแอบชอบน้องผมอ่ะครับ !!!! 555 ผมเชื่อว่าตอนนี้ทุกคนคงตะลึงตาโตเท่าไข่ห่านแล้วใช่มั้ยล่ะ ? ตอนแรกที่ผมรู้ ผมก็อึ้งเหมือนกัน
คิบอมบอกว่า ชอบเรียววุคเลยอยากให้ผมช่วยเป็นพ่อ(รึแม่)สื่อให้ ด้วยความที่ว่า ผมเป็นพวกดูคนที่หน้าตา(มั้ง) ซึ่งหน้าตาของคิบอมก็ผ่าน ความรู้ บุคลิก ชาติตระกูล ทุกอย่างครบ แต่มันติดที่ว่า...
น้องรักผมมีเจ้าคยูฮยอนแล้วอ่ะสิครับ เฮ้อ... ผมก็บอกเจ้าบอมมันไปนะ แต่มันก็บอกว่า มันจะไม่เลิกชอบเรียววุค
ง่ายๆหรอก แต่ไม่ใช่จะไปแย่งเจ้าคยูนะ เพียงแค่อยากจะดูเรียววุคห่างๆ(อย่างห่วงๆ)เท่านั้นเอง ผมก็เลยปล่อยมันไป ตอนนี้
ที่ผมทำได้ดีที่สุด ผมคงได้แค่เปิดโอกาสให้ทั้งสองคนอยู่ใกล้กัน ให้คิบอมมีความสุขจนกว่าจะเจอคนที่ถูกใจกว่าเรียววุคก็เท่านั้น...
"คิบอม เดี๋ยวพาเรียววุคไปส่งที่ห้องเรียนด้วยนะ"
"อ่า...ได้ครับ"
"ไม่ต้องก็ได้ฮะพี่ฮีชอล ผมไปเองได้"
"ไม่เอาๆ น้องพี่ยิ่งน่ารักอยู่ เดี๋ยวมีคนมาเกาะแกะ 55"
"เอ่อ...พี่พูดเหมือนให้ผมไปเป็นก้างคอยขวางเลย"
"รึจะไม่ไปฮะ คิม คิมบอม ! ??"
"ไปฮะๆ แหะๆ"
"ถึงแล้วๆ พี่ไปก่อนนะตัวเล็ก เดี๋ยวตอนเย็นพี่จะโทรหานะ"
"ครับๆ"
ผมรีบวิ่งออกมาจากตรงนั้น ปล่อยทั้งสองไว้ตรงที่จอดรถ โฮะๆ ถ้าคยูมาเห็นคงวีนแตกแน่เลย กร๊ากกกๆๆ ไปดีกว่า โชคดีนะจ้ะน้องทั้งสอง ฮ่าฮ่า (เจ๊เริ่มน่ากลัว - -*)
กลับมาที่นู๋เรียว ^o^
"เอ่อ..."
"..."
"ไปห้องกันเถอะ ฉันจะไปส่ง"
"อืม" ร่างเล็กรับคำสั้นๆก่อนจะเดินนำหน้าร่างสูงไป
"เรียววุค...."
"หืม..."
"เที่ยงนี้ไปกินข้าวด้วยกันมั้ย ?"
"อ่า...ฉันต้องไปกินกับเพื่อนๆอ่ะ"
"งั้นหรอ"
"เอางี้ นายไปกินกับฉันสิ"
"มันจะดีหรอ"
"อื้ม เพื่อนฉันไม่มีใครว่าหรอก มากินด้วยกันๆ"
"อ่า...งั้นก็ได้ เดี๋ยวเรียนเสร็จฉันจะมารอนายหน้าห้องนะ จะได้ไปพร้อมกัน"
"อื้ม โอเคตามนี้นะ ฉันเข้าห้องก่อนหละ"
"ครับๆ ตั้งใจเรียนนะครับ"
"อื้ม" ร่างเล็กยิ้มรับก่อนโบกมือลาคิบอม
สายตาจับจ้องคนรักของตนที่โบกมือลาร่างสูงอีกคน ในใจร้อนรุ่มแทบทนไม่ไหว ความหึงหวงก่อเกิดขึ้นทันที ดวงตาแทบลุกโชนเป็นไฟ เมื่อคืนครางชื่อเยซอง วันนี้กลับมากับผู้ชายอื่น เรียววุค...นายคิดจะนอกใจฉันหรอ !!! ได้...ในเมื่อนายนอกใจฉัน ฉันก็จะนอกใจนายเหมือนกัน...
"เฮ้ ! เรียววุค" ร่างบางร้องเรียกเพื่อนพลางยิ้มจนเห็นเหงือก
"อื้ม ว่าไง"
"ใครมาส่งอ่ะ"
"อ๋อ...คิบอม"
"ฮะ ? ชื่อคิบอมหรอ" ทางดงแฮที่เงียบอยู่นานเอ่ยถามขึ้นพลันสายตาทั้งหมดก็จ้องมองมาที่เขา
"แหมๆ ดูสนใจจริงนะดงแฮ ชอบคิบอมหละสิ" ชินดงเอ่ยแซวพลางหัวเราะ
"ปล่าวนะ ก็แค่ถามเฉยๆ"
"เหอๆ วันนี้คิบอมจะไปกินข้าวกับเราด้วยนะ"
"ว๊าวๆ จะมีสมาชิกเพิ่มอีกคนแล้ว" อึนฮยอกพูดอย่างตื่นเต้น
"นี่ เรียววุค ดูเหมือนคิบอมเค้าจีบนายเลยง่ะ"
"ห๊ะ ? นายจะบ้าหรอชินดง คิบอมเนี่ยนะชอบฉัน ไม่มีทางอ่า"
"ฉันก็เห็นด้วยกับชินดงนะ ใช่มั้ยดงแฮ" ร่างบางบอกพลางหันไปถามดงแฮ ทั้งสองต่างพยักหน้าพร้อมกัน
"บ้าไปแล้ว คิดมากน่า ฉันกับคิบอมเป็นแค่เพื่อนกัน"
"หรอ ?"
"จิงอ่ะ ?"
"แน่ใจ ?"
"อื้ม...ฉันไปนั่งที่ดีกว่า"
ผมพูดแล้วเดินไปนั่งที่ของตัวเองที่มีคยูฮยอนนั่งอยู่ข้างๆที่ผม ผมเดินไปหาคยูฮยอนแต่สิ่งที่ได้กลับมาคือ
คยูฮยอนเดินหนีผมไป... ดวงตาเหลือบมองไปยังจุดหมายที่คยูฮยอนเดินไปหา เขาคนนั้นก็คือ...ซองมิน....
ในใจเหมือนรู้สึกมีอะไรบางอย่าง...มันเจ็บอย่างบอกไม่ถูก...เพียงแค่คนรักเดินหนีไปหาคนอื่น...แค่ไม่สนใจเรา....ทำไมเราต้องเจ็บขนาดนี้ด้วยนะ...พยายามคิดในแง่ดีไว้ว่าคยูฮยอนคงไปคุยธุระกับซองมินเฉยๆล่ะ...แต่มันคงไม่ใช่....เพระสิ่งที่เห็นตรงหน้า...ทั้งสองคนพูดคุยหยอกล้อกันอย่างสนุกสนาน...หวังว่าสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นต่อไปคงไม่ใช่สิ่งที่ผมคิดหรอกนะ...
ตลอดคาบเช้าทั้งผมและคยูฮยอนต่างไม่มีใครพูดอะไรเลย...ผมรู้สึกอึดอัดอยากจะพูดกับคนที่รัก...แต่ปฏิกิริยาที่ได้กลับมามันมีแต่...ความเย็นชา...ปกติคยูฮยอนไม่เคยเป็นแบบนี้ เค้าจะพูดจะแกล้งผมตลอด ตั้งแต่เช้าเค้าก็เปลี่ยนไป ปมควรจะทำยังไงดี....
"คยู..."
"…"
"คยูฮยอน"
"หืม..."
"เอ่อ...เป็นอะไรรึป่าว ดูนายแปลกไป"
"ป่าวนิ ฉันปกติดี"
"หรอ"
"อื้ม"
"..."
"..."
"เราไปกินข้าวกันเถอะ"
"นายไปเหอะ ฉันไม่หิว"
"แต่ว่า..."
"ไปเถอะ คิบอมรอนายอยู่หน้าห้องแล้ว" ผมหันไปมองทางประตูก็เห็นคิบอมยืนโบกไม้โบกมือเรียกผมอยู่
"อื้ม ตามใจนายละกัน"
ผมบอกแล้วเดินจากคยูฮยอนไป...จิตใต้สำนึกเป็นห่วงร่างสูงจับใจ...กลัวคยูฮยอนหิว...กลัวเค้าจะโกรธที่ตัวเองเดินออกมาก่อน...ที่สำคัญกลัวว่าคยูฮยอนจะเปลี่ยนไป....
"นี่เรียววุค แล้วคยูฮยอนไม่ไปกินด้วยหรอ"
"เค้าบอกว่าไม่หิวน่ะ"
"หรอ"
"อื้ม"
"งั้นเราไปกินข้าวกันเถอะ"
"อืม"
ภายในโรงอาหาร นักศึกษาทั้งหลายต่างเดินกันให้วุ่น เลือกซื้อของกินกันจ้าละหวั่น จะมีเพียงแต่ผม ที่เอาแต่นั่งเขี่ยข้าวในจานเล่น จนเพื่อนร่วมโต๊ะอย่างอึนฮยอกแขวะเข้าให้
"นี่ เรียววุค นายจะเขี่ยข้าวเล่นอีกนานมั้ย"
"ฮะ ? เอิ่ม...ฉันไม่หิวอ่ะ"
"อ่า กินเอามาฉันกินเอง" ชินดงบอกพลางยกจานข้าวผมไป
"อย่าตะกละนักซิชินดง เรียววุค นายจะไม่กินอะไรหน่อยหรอ" ดงแฮถามอย่างเป็นห่วง
"ไม่ล่ะ ฉันไปก่อนนะ"
"อ่า จะรีบไปไหนล่ะครับ" คิบอมที่นั่งเงียบมานานถามขึ้น
"ฉันจะซื้อของไปให้คยูฮยอนกินด้วยน่ะ"
"ที่แท้ก็เป็นห่วงเจ้าหมาป่านั่นเอง 55" อึนฮยอกพูดก่อนหันไปแย่งไก่ในจานชินดงกิน
"งั้นฉันไปก่อนนะ ยังไงคิบอมกินเสร์จแล้วก็ไปกับเพื่อนฉันแล้วกันนะ"
"อ่า เอางั้นหรอ ก็ได้ๆ" คิบอมตอบแล้วหันไปมองเพื่อนเรียววุคที่ยิ้มรับแก้มปริกันทุกคน
"แล้วเจอกันที่ก้องนะ"
พูดจบผมก็เดินปลีกตัวออกมาจากโต๊ะ พลันสายตาก็เหลือบไปเห็นร่างของคน 2 คน คนแรกคือคนรักของผม ส่วนอีกคนคือเพื่อนรวมห้อง ภาพที่ทั้งสองจับมือกัน ป้อนขนมให้กันอย่างมีความสุข ดวงตาทั้งสองข้างร้อนผ่าว น้ำตา
ที่กลั้นไว้พลันจะไหลออกมาทันที ผมหันหลังกลับแล้ววิ่งไปเรื่อยๆ ฮึก... ไม่อยากเห็นภาพนั้น มันเจ็บ... เจ็บที่หัวใจ...
ผมหันหลังกลับวิ่งออกไปจากที่ตรงนั้นภาพทั้งสองคนยังคงฉายซ้ำในหัว...ความเสียใจก่อตัวขึ้นมากขึ้น...ผม
วิ่งไปเรื่อยๆโดยไม่มีจุดหมายปลายทางดวงตาเรียวแดงก่ำน้ำตาไหลออกมาไม่หยุด...จิตใจพร่ำเรียกหาใครบางคน...เพื่อต้องการที่พักพิงใจในตอนนี้เหลือเกิน...
บางที่เค้าอาจจะไม่เป็นอย่างที่ผมคิดหรอก สมองของผมสั่งให้คิดแบบนั้นใช่สิ ! คยูเค้ารักนายนะเรียวอุคจะคิดมากทำไม แต่...เมื่อเช้าล่ะที่เค้าทำเป็นเชยชาใส่ผมแล้วเดินไปคุยสนุกสนานกับซองมิน แถมพอมาตอนกลางวัน เค้าสองคนยังจับมือป้อนขนมกันอีก ผมจะทำยังไงดี ตอนนี้.. ผมทำอะไรไม่ถูกเลยนะมันมืดแปดด้านไปหมด ใจหนึ่งก็อยากจะไว้ใจคนที่อยู่ในฐานะของคำว่า "คนรัก" แต่อีกใจภาพกับการกระทำมันฟ้องกันเห็นๆ อยู่ว่าเค้ากำลัง ‘นอกใจผม’ มันเจ็บยิ่งกว่าถูกมีดบาดอีกนะ บางที...หัวใจของผมตอนนี้อาจจะหยุดเต้นไปแล้วก็ได้...
คิดได้ดังนั้นมือเรียวก็ยกขึ้นมากุมที่หน้าอกด้านซ้ายที่หัวใจอาศัยอยู่ ไหล่บางยังคงสั่นเทากับเรื่องร้ายๆ ที่เค้าไม่คิดว่าจะเกิดกับคู่ของเค้า น้ำตาใสยังคงไหลนองอยู่เต็มใบหน้าหวานที่เมื่อก่อนไม่ว่าจะหันไปทางไหนก็จะเห็นแต่รอยยิ้ม แต่...มันคงไม่ใช่ตอนนี้มือเล็กปาดน้ำตาทิ้งอย่างลวกๆ ลิ้นเล็กสัมผัสถึงรสน้ำตาที่มีความเค็ม มีเรื่องนึงที่เค้าเคยได้ยินมาว่า ‘ถ้าดีใจน้ำตาจะหวาน ถ้าเสียใจน้ำตาจะมีรสเค็ม’ ตอนนี้นายคงเสียใจอยู่สินะคิมเรียวอุค...
-------------------------------------- 100 % -----------------------------------
จงเม้น !
เฮือกกก ! เหนื่อย
วันนี้แอบเล่น(อีกแล้ว)
เมื่อวานวันเกิดจขกท.ค่ะ
วันนี้เลยมาอัพหั้ย ^___^
พอเรียกน้ำย่อยนะคะทุกคน
หายไปหลายวัน(มาก)
ช่วงนี้เรียกหนัก งานเยอะ
ขอเม้นเป็นกำลังใจ
อวยพรย้อนหลังก้ได้นะคะ
รักคนเม้น ปลื้มคนโหวต !
ความคิดเห็น