ลำดับตอนที่ #27
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #27 : Part'24 :: เฝ้า/หื่น
-- Taec --
ผมได้แน่นั่งมองเพื่อนของผมที่เคยเช็ดเนื้อเช็ดตัวให้อีกฝ่าย .. ผมไม่สามารถทำอะไรได้ หรือแม้แต่จะเข้าไปช่วย .. ผมก็ทำไมได้ เพราะเขามักจะปฏิเสธตลอด หลังจากวันนั้นแล้ว คุนก็มักจะรู้สึกผิดมาตลอด แล้วพูดกับกลุ่มน้องๆของเท๊มว่า ขอโทษที่ทำเรื่องงี่เง่าแบบนี้ จีก็จะปลอบ ๆ
"คุน กินอะไรไหม ฉันกับแดซองจะไปหาอะไรให้จุนซูกะจุนโฮกระแทกปากซะหน่อย - -"ผมบอก
"ไม่ละ ไปเถอะ"คุนยิ้มให้ผมน้อยๆ ผมเลยเดินออกไปพร้อมกับแดซอง
"พี่คุนน่าสงสารจัง"หลังจากที่ออกมาจากห้องแล้ว แดซองก็พูดขึ้น
"ก็มันสมควรไหมละ ทั้งๆที่ตัวเองจะเข้างานแต่งอยู่แล้ว แต่กลับมาง้ออีกคนให้กลับไปอยู่ด้วยกัน"ผมบอก
"แต่พี่เท๊มก็น่าสงสารนะ สาวๆที่พี่เท๊มคบ ไม่มีคนไหนเลยที่พี่เท๊มจะง้อนานแบบนี้ ไข้ขึ้นสูงมากเลยละ"แดซองบอก
"อะ แดซอง เอากาแฟให้คุนด้วย"ผมบอกแล้วหยิบขนมยัดๆใส่ตะกร้าที่ผมถือ
"ผมไม่ได้เอากระเป๋าตังลงมานะ TT'' "แดซองว่า
"ไม่เป็นไร ผมมีตังค์ติดตัว ไม่ต้องห่วงหรอกน่า"ผมยี้หัวแดซองอย่างหมั่นเขี้ยว .. อา .. อยากจะโน้มลงไปหอมแก้มป่องๆนั่นจริง ๆ แต่ ..
"ลูกอมโดราเอม่อน >O<~~~~"แต่ผมลืมไป .. แฟนผมเห็นโดราเอม่อนไม่ได้ครับ พุ่งเข้าใส่ตลอด
"วนิลาก็น่าอร่อย สตอเบอร์รี่่ก็น่ากิน โกโก้ โอ๊ย ๆๆ สุดยอด !! อ๊ากก ~~ เลือกไม่ถูกแล้ว >O<!!"แดซองวี๊ดว๊าย(?)
"เอาโกโก้สิ อร่อยดี"ผมบอก
"อร่อยจริงอะ -3-"แดซองบู่ปาก
"อร่อยอยู่แล้วน่า"เพราะวานิลามันคุน สตอก็จุนโฮ =__=; (เหมือนด่า) ส่วนโกโก้ .. ก็ผมไง ฮ่าๆ
"เอาอันนี้ละ"แดซองโยนลูกอมลงตะกร้าแล้วเดินไปจ่ายตัง (ตังผม =__=) จากนั้นก็พากันหิ้วของขึ้นไปข้างบน ผมถือของเต็มสองมือ ส่วนแดซองลั่นล้ากับลูกอมโดราเอม่อน
"กินละน๊า .. ง่ำ ๆ"แดซองอมลูกอมด้วยกิริยาท่าทางน่ารัก(น่ากด)
"อร่อยไหม"ผมถาม
"หวานๆอะ แต่ก็อร่อยดี"แดซองบอกแล้วกินอย่างเอร็ดอร่อย
"ชิมหน่อยสิ"ผมก้มลงไปเลียริมฝีปากแดซอง
"O / / O ทำบ้าอะไรหน่ะ ที่นี่มัน รพ.นะ !"แดซองดุผมแล้วตีผมเบาๆ
ผมหยิบขึ้นมาดู มันมีการ์ตใบหนึ่งเสียบอยู่ ผมเลยหยิบขึ้นมาอ่าน ผมได้แต่ยิ้มแก้มฟริหลังจากที่อ่านการ์ตใบนั้นจบ
'แด่ .. พี่คุน
เมื่อคุนเข้ามาในชีวิตเฮียเท๊ม มันทำให้เฮียเท๊มมีชีวิตชีวานะ !
ปล.จากจียง : สู้ๆ เฮียเท๊มต้องฟื้น !
ปล.จากซึงรี : คุนฮยอง ไฟท์ติ้ง ! พี่เท๊มต้องฟื้นแน่ ๆ เชื่อผมสิ !
ปล.จากแดซอง : อย่าร้องไห้นะพี่ สู้ ๆ
ปล.จากแทยัง : ดอกไม้มันเหมากับพี่มากเลยนะ
ปล.จากแทคยอน : เชื่อพวกฉันดิ เท๊มต้องฟื้น ๆๆ
ปล.จากเจย์บอม : เลิกร้องไห้ได้แล้ว นายมียศศักดิ์เป็นเจ้าชายเชียวนะ เจ้าชายจากประเทศไทย นิก-คุณ !
ปล.จากอูยอง : พี่ ดอกไม้มันแพงนะ แต่ผมไม่อยากเห็นพี่ร้องไห้ พี่เลิกร้องได้แล้ว ตาสวยๆบวมหมด (' ')
ปล.จากจุนบราเทอร์ : (จุนโฮ)>>ฟื้น ฟื้น ฟื้น ! (จุนซู)>>จะไปภาวนาให้นะ !
ปล.จากชานซอง : ห้ามยอมแพ้นะ แค่นี้ไม่ใช่อุปสรรคสำหรับพี่หรอก !
แทยัง & น้องๆคนอื่นๆ '
ผมมองการ์ตที่มีลายมือของทุกคน ผมต้องไม่ร้องไห้สิเนอะ ! ผมสูดหายใจเข้าลึกๆแล้วเดินไปเปลี่ยนดอกไม้ให้เท๊ม ก่อนที่จะใช้มือลูบใบหน้าเรียวมนที่ไม่ยอมลืมตาขึ้นมาคุยกับผมซักที อุณหภูมิในตัวเขายังสูงอยู่ .. แต่จู่ๆผมก็รู้สึกอะไรมาแปะๆอยู่ที่ก้นผม .. โรคจิตหรอวะ !
"อื้ม ม~ นุ่มจัง ยังนุ่มไม่เคยเปลี่ยนเลยแหะ -.,-"เสียงคุ้นหูของผมพูดขึ้น ผมหันไปมองก็เจอเท๊มทำหน้าตาเคลิบเคลิ้ม ผมเลยจัดการเอาพัดกระดาษ(ที่เจย์ทำทิ้งไว้แถวนี้)ฟาดหัวทันที -_-****
"โอ๊ย ! คุนนี่อะ TOT เจ็บนะ"เท๊มกุมหัวตัวเอง"โอ๊ย .. ปวดหัว .. "
"ขะ .. ขอโทษครับ ปวดตรงไหน .. "ผมก้มลงไปดู แต่กลับโดนลักหอมแก้มซะงั้น - -**
"ฮ้า า แก้มนุ้มเนียน ไหนดูสิ ตรงไหนยังไม่ได้แตะอีก =..="เขาำทำหน้าทะเล้ นผมเลยจัดการฟาดแขนเขาแรงๆ =__=+
"เจ็บนะคุณพยาบาล TOT คุณพยาบาลคนสวย พอแล้วน่า ผมเจ็บ"ผมยังไม่หยุดตึเขา "ไม่หยุดใช่ไหม .. ได้ =w= "เขาดึงผมลงไปทำให้ผมอยุ่ในสภาพ .. นั่งคร่อมเขา !
"บ้า .. บ้าที่สุด ! "ผมทุบอกเขา
"อย่าทุบสิ เดียวหัวใจทะลุออกปาก -*-"เขาขมวดคิ้วแล้วดึงผมลงไปกอด
"ไม่ได้กอดคุนมาสี่เดือนแล้ว .. คิดถึงจัง"เขาพูดแล้วลูบหัวผมเบา ๆ ตอนแรกผมก็งอนๆที่เขาฟื้นแล้วไม่ยอมบอก .. ตอนนี้ชักหายแล้วละ
"เล่นต่อประโยคกันไหม : )"จู่ๆเขาก็พูดขึ้น
"เล่นบ้าอะไร .. / นอมู โพโกชิบพอ (คิดถึงเธอมากๆ)"เขาพูดสวนขึ้น
"ผม .. ผมพูดเกาหลีไม่เก่งนะ !"ผมพูดขึ้น
"ต่อๆมาเถอะ"เขาพูดแล้วลูบแก้มผมเบาๆ
"ชุรึลแร? (อยากตายมากหรอ?)"ผมคิดอะไรไม่ออกแล้วฮะ TT_TT
"มวาราโก๊?(ว่าไงนะ)"
"โอแรโอแร ซอโร ซารังฮากี พารัมนีดา .. (ขอให้้คุณกับเขารักกันนานๆนะ)"
"ไม่เอาประโยคนี้สิ ไหนว่าพูดเกาหลีไม่เก่งไง โกหกชัดๆ -3-"เขาบู่ปาก
"ชอกี(สุดที่รัก)"
"คิ-ซึ-แฮ-จวอ (จูบฉันสิ) : ) "เขายิ้มน้อยๆ ประโยคนี้ทำเอาผมแก้มแดง
"จะบ้าหรอ นี่มันโรงพยาบาลนะ ! - -*"ผมตะวาด
"เร็วๆสิ ๆ "เขาบอก ผมแค่โน้มลงไปจุ๊บหน้าผากเขาเบาๆ
"ไม่คุ้มเลยแหะ -_- สลบต่อดีกว่าตู"เขาบอก ผมเลยตีเหม็งเขาไปหนึ่งที =__= สะใจครับ
"รังแกคนป่วยอ่ะ TT"เขาบอกแล้วทำน้ำตาคลอ
"คนเค้าอุส่าเป็นห่วง แต่คนไข้ดันตื่นขึ้นมาแล้วหื่น มันน่าไหมละ .. "ผมนั่งข้างเตียงแล้วกอดอก
"ขอโทษคร้าบ บ -/\- ต่อไปนี้ผมจะเคารพบูชาเมียคนเดียวนะคร้าบ บ"เขาพูดแล้วดึงมือผมไปจับ
"แล้วทำไมถึงทำอะไรบ้าระห่ำแบบนั่นละครับ ถ้าเกิดจู่ๆผมไม่ไปขึ้นมาจริงๆ คุณก็ยังจะนั่งรอแบบนั้นจริงๆหรอ .. "ผมถามขึ้น
"ก็ผมบอกไปแล้วไง จะรอว่าคุนจะมา ต่อให้ตัวเองจะเป็นอะไรก็ตาม"เขายิ้ม อา .. ผมแพ้รอยยิ้มเขาจริงๆ -/ / /- เวลาเขายิ้ม แก้มเขาจะบุบลงไป มันน่ารักจริงๆนะ = / / =
"บ้าระห่ำที่สุด"ผมบ่นอุบอิบ
"ยังไงก็รักคุนคนเดียวแหละครับ "เขาบอกแล้วลูบแก้มผมเบาๆ ฮึ้ย ! ผมเกลียดคนปากหวานครับ !
-- TEMP --
หึหึ -____,- ในที่สุดผมก็ได้ครอบครองคุนอย่างสมใจปรารถนา ตอนที่ผมนั่งรออยู่หน้าศูนย์การค้า พอฝนตกปุ๊บ ผมก็คิดไปเรื่อยว่าคุนคงจะไม่มาแล้ว ผมกะว่าจะรอกอีกซักสองชม. ถ้ากลับไหวก็จะกลับ แต่เขาดันมาก่อน ทำเอาผมหมดแรงไปดื้อ ๆ
"อ้าม ม ~ .. งั่ม ๆ "ผมอ้าปากกินแอปเปิ้ลที่คุนปลอกให้ผมกิน ตอนนี้อยู่ที่บ้านกันแล้วครับ หมออนุญาตให้กลับได้
"กินแล้วจะได้กินยานะครับ"เขาบอกแล้วจิ้มแอปเปิ้ลชิ้นสุดท้ายเข้าปากผม .. แหวะ .. ยาหรอ ไม่อยากกินแหะ =__=~~
"ไม่เอา ไม่กิน ไม่กิน !"ผมประท้วง
"อย่าทำตัวเป็นยอลมีนหน่อยเลยครับ =___= กินยา ๆ "เขายื่นเม็ดกลมๆหลากสีมาให้ผม ผมส่ายหน้ารัว ๆ
"เฮ้อ ~ ผมเอายาไปให้คุณมินฮวางป้อนดีกว่า"เขาถอนหายใจแล้วทำท่าลุกขึ้น ผมเลยดึงแขนรั้งไว้
"กิน .. ก็ได้ แต่ .. "
"แต่อะไรอีกละครับ"เขาทำหน้าเบื่อหน่าย
"คุนป้อนผมนะ ^^"ผมยิ้ม
"อื้อ ๆ "เขาส่งน้ำกับยาให้
"เดียวสิ พูดยังไม่ทันจบเลย ป้อน .. ทางปากหน่ะ ^^~"ผมยังคงยิ้มอยู่ ตอนนี้ใบหน้าจากเบื่อหน่ายของคุนกลายเป็นซีดแทน
"ป้อน ~ ป้อน ~~"ผทเรียกร้องแบบเด็กๆ
"กะ .. ก็ได้ครับ -/ / /-"เขาเอายาใส่ปากพร้อมกับน้ำแล้วเข้ามาประกบริมฝีปากผมทันที เมื่อส่งยาเสร็จแล้ว แต่มีเรอะ อย่างหมาป่าผมจะปล่อยลูกแกะตัวน้อยๆอย่างคุนออกไปได้ง่าย ๆ -____,-
"อื้อ .. อื้อ ~"คุนครางในลำคอ ผมยังคงรั้งคุนจูบไว้อยู่ มือของผมเริ่มละลาบละล้วงเข้าไปในกางเกง สัมผัสบั้นท้ายเนียนุ่มของคุนอย่าเต็มมือ =..=
"อ๊ะ .. ยะ .. อย่านะ .. อื้อ .. "ผมไล่เลียใบหูของคุน เขาครางออกมาเสียงหวานจนผมหยุดไม่ได้
"พี่คะ ! พี่ .. อะ .. เอ่อ .. ขอโทษค่ะ > / / /<"นาริที่พุ่งเข้ามาโดยไม่เคาะประตูห้องก่อน พอเธอเห็นผมกำลังจะ "ฉึก ฉึก" กับคุน เธอก็รีบโค้งแล้วออกไปชิ .. ขัดจริง ๆ
"ปล่อยได้แล้ว = / / / ="คุนทุบผมเบาๆ
"ก็ได้คร้าบบบ"ผมลากเสียงยาวแล้วปล่อยมือออกจากเอวคุน
"กินยาแล้วก็นอนได้แล้วครับ นี่มันก็ดึกมากแล้ว"เขาบอก
"นอนด้วยกันสิ ^^"ผมดึงคุนลงมานอนบนเตียงแล้วกอดแน่นราวกับหมอนข้าง
"ฝันดีนะครับ"เขาบอกแล้วหอมแก้มผมเบาๆ
"เช่นกันครับ"ผมก็หอมแก้มคุนกลับ เอ่อ .. พวกคุณได้เวลาเลิกอ่านแล้วรีบๆไปนอนกันได้แล้วนะครับ เพราะผมจะ "ฉึก ฉึก" กะภรรเมียผม จะให้ผมบรรยายความน่ารักของภรรเีมียไม่ได้หรอกนะครับ ^^
---------------------------------------------------------------------------------------------------------
(เตะปู่กระเด็น)
ปล.ปากบวม TOT
ผมได้แน่นั่งมองเพื่อนของผมที่เคยเช็ดเนื้อเช็ดตัวให้อีกฝ่าย .. ผมไม่สามารถทำอะไรได้ หรือแม้แต่จะเข้าไปช่วย .. ผมก็ทำไมได้ เพราะเขามักจะปฏิเสธตลอด หลังจากวันนั้นแล้ว คุนก็มักจะรู้สึกผิดมาตลอด แล้วพูดกับกลุ่มน้องๆของเท๊มว่า ขอโทษที่ทำเรื่องงี่เง่าแบบนี้ จีก็จะปลอบ ๆ
"คุน กินอะไรไหม ฉันกับแดซองจะไปหาอะไรให้จุนซูกะจุนโฮกระแทกปากซะหน่อย - -"ผมบอก
"ไม่ละ ไปเถอะ"คุนยิ้มให้ผมน้อยๆ ผมเลยเดินออกไปพร้อมกับแดซอง
"พี่คุนน่าสงสารจัง"หลังจากที่ออกมาจากห้องแล้ว แดซองก็พูดขึ้น
"ก็มันสมควรไหมละ ทั้งๆที่ตัวเองจะเข้างานแต่งอยู่แล้ว แต่กลับมาง้ออีกคนให้กลับไปอยู่ด้วยกัน"ผมบอก
"แต่พี่เท๊มก็น่าสงสารนะ สาวๆที่พี่เท๊มคบ ไม่มีคนไหนเลยที่พี่เท๊มจะง้อนานแบบนี้ ไข้ขึ้นสูงมากเลยละ"แดซองบอก
"อะ แดซอง เอากาแฟให้คุนด้วย"ผมบอกแล้วหยิบขนมยัดๆใส่ตะกร้าที่ผมถือ
"ผมไม่ได้เอากระเป๋าตังลงมานะ TT'' "แดซองว่า
"ไม่เป็นไร ผมมีตังค์ติดตัว ไม่ต้องห่วงหรอกน่า"ผมยี้หัวแดซองอย่างหมั่นเขี้ยว .. อา .. อยากจะโน้มลงไปหอมแก้มป่องๆนั่นจริง ๆ แต่ ..
"ลูกอมโดราเอม่อน >O<~~~~"แต่ผมลืมไป .. แฟนผมเห็นโดราเอม่อนไม่ได้ครับ พุ่งเข้าใส่ตลอด
"วนิลาก็น่าอร่อย สตอเบอร์รี่่ก็น่ากิน โกโก้ โอ๊ย ๆๆ สุดยอด !! อ๊ากก ~~ เลือกไม่ถูกแล้ว >O<!!"แดซองวี๊ดว๊าย(?)
"เอาโกโก้สิ อร่อยดี"ผมบอก
"อร่อยจริงอะ -3-"แดซองบู่ปาก
"อร่อยอยู่แล้วน่า"เพราะวานิลามันคุน สตอก็จุนโฮ =__=; (เหมือนด่า) ส่วนโกโก้ .. ก็ผมไง ฮ่าๆ
"เอาอันนี้ละ"แดซองโยนลูกอมลงตะกร้าแล้วเดินไปจ่ายตัง (ตังผม =__=) จากนั้นก็พากันหิ้วของขึ้นไปข้างบน ผมถือของเต็มสองมือ ส่วนแดซองลั่นล้ากับลูกอมโดราเอม่อน
"กินละน๊า .. ง่ำ ๆ"แดซองอมลูกอมด้วยกิริยาท่าทางน่ารัก(น่ากด)
"อร่อยไหม"ผมถาม
"หวานๆอะ แต่ก็อร่อยดี"แดซองบอกแล้วกินอย่างเอร็ดอร่อย
"ชิมหน่อยสิ"ผมก้มลงไปเลียริมฝีปากแดซอง
"O / / O ทำบ้าอะไรหน่ะ ที่นี่มัน รพ.นะ !"แดซองดุผมแล้วตีผมเบาๆ
--(ปล.นี่ฟิคเท๊มคุน 55+)--
-- Khun --
ลมเย็นๆโกรกพัดใบหน้าผม .. ผมยืนอยู่ ณ ริมระเบียงของห้องพักของเท๊ม ผมจัดการปิดแอร์แล้วเปิดหน้าต่างแทนเพื่อให้ลมระบายเข้าออกได้อย่างสะดวก แจกันถูกประดับด้วยดอกกุหลาบตูมสีขาวที่ผมวิ่งออกไปซื้อเมื่อครู่ .. มันหมายความว่า ..
'แด่เธอ .. ที่ไม่มีความรู้สึก'
ผมนั่งเฝ้าเท๊มมานานมาก .. นานจนไม่รู้ว่าผ่านไปกี่วัน กี่เดือน กี่ชม.แล้ว .. ผมได้แต่นั่งมองเขาที่นอนหลับนิ่ง ..
"คุน ผมเอาข้าวมาให้ทาน"ผมหันไปมองตามเสียง แทยังเดินเข้ามาพร้อมกับวางถุงข้าวไว้บนโต๊ะ
"ขอบคุณนะครับ"ผมตอบกลับไปแล้วยิ้มน้อย ๆ รอยยิ้มของแทยังนี่ช่างมีเสน่ห์จริง ๆ ..
"เห็นอูยองรึเปล่าครับ พอดีผมเอาชีทมาให้เขา"เขาเอ่ยถามขึ้น
"ยังไม่เจอเลยครับวันนี้ สงสัยคงไปทานข้าวกับพวกจียง"ผมตอบ
"ครับ อ้อ ! ผมเอาดอกไม้มาให้คุนเปลี่ยนน่ะครับ เห็นว่าดอกกุหลาบนั่นมันไม่ค่อยเหมาะซักเท่าไหร่"เขาบอกแล้วยิ้มให้ผม"ไปก่อนนะครับ"
"ฝากบอกอูยองว่าซื้อกาแฟขึ้นมาฝากผมด้วยนะครับ"ผมบอกแล้วยิ้มให้เขา เขาเดินออกไปจากห้อง ผมเดินไปดูดอกไม้ที่แทยังนำมาฝาก มันคือช่อดอกไม้ที่มีชื่อว่า
โรสแมรี่
ลมเย็นๆโกรกพัดใบหน้าผม .. ผมยืนอยู่ ณ ริมระเบียงของห้องพักของเท๊ม ผมจัดการปิดแอร์แล้วเปิดหน้าต่างแทนเพื่อให้ลมระบายเข้าออกได้อย่างสะดวก แจกันถูกประดับด้วยดอกกุหลาบตูมสีขาวที่ผมวิ่งออกไปซื้อเมื่อครู่ .. มันหมายความว่า ..
'แด่เธอ .. ที่ไม่มีความรู้สึก'
ผมนั่งเฝ้าเท๊มมานานมาก .. นานจนไม่รู้ว่าผ่านไปกี่วัน กี่เดือน กี่ชม.แล้ว .. ผมได้แต่นั่งมองเขาที่นอนหลับนิ่ง ..
"คุน ผมเอาข้าวมาให้ทาน"ผมหันไปมองตามเสียง แทยังเดินเข้ามาพร้อมกับวางถุงข้าวไว้บนโต๊ะ
"ขอบคุณนะครับ"ผมตอบกลับไปแล้วยิ้มน้อย ๆ รอยยิ้มของแทยังนี่ช่างมีเสน่ห์จริง ๆ ..
"เห็นอูยองรึเปล่าครับ พอดีผมเอาชีทมาให้เขา"เขาเอ่ยถามขึ้น
"ยังไม่เจอเลยครับวันนี้ สงสัยคงไปทานข้าวกับพวกจียง"ผมตอบ
"ครับ อ้อ ! ผมเอาดอกไม้มาให้คุนเปลี่ยนน่ะครับ เห็นว่าดอกกุหลาบนั่นมันไม่ค่อยเหมาะซักเท่าไหร่"เขาบอกแล้วยิ้มให้ผม"ไปก่อนนะครับ"
"ฝากบอกอูยองว่าซื้อกาแฟขึ้นมาฝากผมด้วยนะครับ"ผมบอกแล้วยิ้มให้เขา เขาเดินออกไปจากห้อง ผมเดินไปดูดอกไม้ที่แทยังนำมาฝาก มันคือช่อดอกไม้ที่มีชื่อว่า
โรสแมรี่
ผมหยิบขึ้นมาดู มันมีการ์ตใบหนึ่งเสียบอยู่ ผมเลยหยิบขึ้นมาอ่าน ผมได้แต่ยิ้มแก้มฟริหลังจากที่อ่านการ์ตใบนั้นจบ
'แด่ .. พี่คุน
เมื่อคุนเข้ามาในชีวิตเฮียเท๊ม มันทำให้เฮียเท๊มมีชีวิตชีวานะ !
ปล.จากจียง : สู้ๆ เฮียเท๊มต้องฟื้น !
ปล.จากซึงรี : คุนฮยอง ไฟท์ติ้ง ! พี่เท๊มต้องฟื้นแน่ ๆ เชื่อผมสิ !
ปล.จากแดซอง : อย่าร้องไห้นะพี่ สู้ ๆ
ปล.จากแทยัง : ดอกไม้มันเหมากับพี่มากเลยนะ
ปล.จากแทคยอน : เชื่อพวกฉันดิ เท๊มต้องฟื้น ๆๆ
ปล.จากเจย์บอม : เลิกร้องไห้ได้แล้ว นายมียศศักดิ์เป็นเจ้าชายเชียวนะ เจ้าชายจากประเทศไทย นิก-คุณ !
ปล.จากอูยอง : พี่ ดอกไม้มันแพงนะ แต่ผมไม่อยากเห็นพี่ร้องไห้ พี่เลิกร้องได้แล้ว ตาสวยๆบวมหมด (' ')
ปล.จากจุนบราเทอร์ : (จุนโฮ)>>ฟื้น ฟื้น ฟื้น ! (จุนซู)>>จะไปภาวนาให้นะ !
ปล.จากชานซอง : ห้ามยอมแพ้นะ แค่นี้ไม่ใช่อุปสรรคสำหรับพี่หรอก !
แทยัง & น้องๆคนอื่นๆ '
ผมมองการ์ตที่มีลายมือของทุกคน ผมต้องไม่ร้องไห้สิเนอะ ! ผมสูดหายใจเข้าลึกๆแล้วเดินไปเปลี่ยนดอกไม้ให้เท๊ม ก่อนที่จะใช้มือลูบใบหน้าเรียวมนที่ไม่ยอมลืมตาขึ้นมาคุยกับผมซักที อุณหภูมิในตัวเขายังสูงอยู่ .. แต่จู่ๆผมก็รู้สึกอะไรมาแปะๆอยู่ที่ก้นผม .. โรคจิตหรอวะ !
"อื้ม ม~ นุ่มจัง ยังนุ่มไม่เคยเปลี่ยนเลยแหะ -.,-"เสียงคุ้นหูของผมพูดขึ้น ผมหันไปมองก็เจอเท๊มทำหน้าตาเคลิบเคลิ้ม ผมเลยจัดการเอาพัดกระดาษ(ที่เจย์ทำทิ้งไว้แถวนี้)ฟาดหัวทันที -_-****
"โอ๊ย ! คุนนี่อะ TOT เจ็บนะ"เท๊มกุมหัวตัวเอง"โอ๊ย .. ปวดหัว .. "
"ขะ .. ขอโทษครับ ปวดตรงไหน .. "ผมก้มลงไปดู แต่กลับโดนลักหอมแก้มซะงั้น - -**
"ฮ้า า แก้มนุ้มเนียน ไหนดูสิ ตรงไหนยังไม่ได้แตะอีก =..="เขาำทำหน้าทะเล้ นผมเลยจัดการฟาดแขนเขาแรงๆ =__=+
"เจ็บนะคุณพยาบาล TOT คุณพยาบาลคนสวย พอแล้วน่า ผมเจ็บ"ผมยังไม่หยุดตึเขา "ไม่หยุดใช่ไหม .. ได้ =w= "เขาดึงผมลงไปทำให้ผมอยุ่ในสภาพ .. นั่งคร่อมเขา !
"บ้า .. บ้าที่สุด ! "ผมทุบอกเขา
"อย่าทุบสิ เดียวหัวใจทะลุออกปาก -*-"เขาขมวดคิ้วแล้วดึงผมลงไปกอด
"ไม่ได้กอดคุนมาสี่เดือนแล้ว .. คิดถึงจัง"เขาพูดแล้วลูบหัวผมเบา ๆ ตอนแรกผมก็งอนๆที่เขาฟื้นแล้วไม่ยอมบอก .. ตอนนี้ชักหายแล้วละ
"เล่นต่อประโยคกันไหม : )"จู่ๆเขาก็พูดขึ้น
"เล่นบ้าอะไร .. / นอมู โพโกชิบพอ (คิดถึงเธอมากๆ)"เขาพูดสวนขึ้น
"ผม .. ผมพูดเกาหลีไม่เก่งนะ !"ผมพูดขึ้น
"ต่อๆมาเถอะ"เขาพูดแล้วลูบแก้มผมเบาๆ
"ชุรึลแร? (อยากตายมากหรอ?)"ผมคิดอะไรไม่ออกแล้วฮะ TT_TT
"มวาราโก๊?(ว่าไงนะ)"
"โอแรโอแร ซอโร ซารังฮากี พารัมนีดา .. (ขอให้้คุณกับเขารักกันนานๆนะ)"
"ไม่เอาประโยคนี้สิ ไหนว่าพูดเกาหลีไม่เก่งไง โกหกชัดๆ -3-"เขาบู่ปาก
"ชอกี(สุดที่รัก)"
"คิ-ซึ-แฮ-จวอ (จูบฉันสิ) : ) "เขายิ้มน้อยๆ ประโยคนี้ทำเอาผมแก้มแดง
"จะบ้าหรอ นี่มันโรงพยาบาลนะ ! - -*"ผมตะวาด
"เร็วๆสิ ๆ "เขาบอก ผมแค่โน้มลงไปจุ๊บหน้าผากเขาเบาๆ
"ไม่คุ้มเลยแหะ -_- สลบต่อดีกว่าตู"เขาบอก ผมเลยตีเหม็งเขาไปหนึ่งที =__= สะใจครับ
"รังแกคนป่วยอ่ะ TT"เขาบอกแล้วทำน้ำตาคลอ
"คนเค้าอุส่าเป็นห่วง แต่คนไข้ดันตื่นขึ้นมาแล้วหื่น มันน่าไหมละ .. "ผมนั่งข้างเตียงแล้วกอดอก
"ขอโทษคร้าบ บ -/\- ต่อไปนี้ผมจะเคารพบูชาเมียคนเดียวนะคร้าบ บ"เขาพูดแล้วดึงมือผมไปจับ
"แล้วทำไมถึงทำอะไรบ้าระห่ำแบบนั่นละครับ ถ้าเกิดจู่ๆผมไม่ไปขึ้นมาจริงๆ คุณก็ยังจะนั่งรอแบบนั้นจริงๆหรอ .. "ผมถามขึ้น
"ก็ผมบอกไปแล้วไง จะรอว่าคุนจะมา ต่อให้ตัวเองจะเป็นอะไรก็ตาม"เขายิ้ม อา .. ผมแพ้รอยยิ้มเขาจริงๆ -/ / /- เวลาเขายิ้ม แก้มเขาจะบุบลงไป มันน่ารักจริงๆนะ = / / =
"บ้าระห่ำที่สุด"ผมบ่นอุบอิบ
"ยังไงก็รักคุนคนเดียวแหละครับ "เขาบอกแล้วลูบแก้มผมเบาๆ ฮึ้ย ! ผมเกลียดคนปากหวานครับ !
-- TEMP --
หึหึ -____,- ในที่สุดผมก็ได้ครอบครองคุนอย่างสมใจปรารถนา ตอนที่ผมนั่งรออยู่หน้าศูนย์การค้า พอฝนตกปุ๊บ ผมก็คิดไปเรื่อยว่าคุนคงจะไม่มาแล้ว ผมกะว่าจะรอกอีกซักสองชม. ถ้ากลับไหวก็จะกลับ แต่เขาดันมาก่อน ทำเอาผมหมดแรงไปดื้อ ๆ
"อ้าม ม ~ .. งั่ม ๆ "ผมอ้าปากกินแอปเปิ้ลที่คุนปลอกให้ผมกิน ตอนนี้อยู่ที่บ้านกันแล้วครับ หมออนุญาตให้กลับได้
"กินแล้วจะได้กินยานะครับ"เขาบอกแล้วจิ้มแอปเปิ้ลชิ้นสุดท้ายเข้าปากผม .. แหวะ .. ยาหรอ ไม่อยากกินแหะ =__=~~
"ไม่เอา ไม่กิน ไม่กิน !"ผมประท้วง
"อย่าทำตัวเป็นยอลมีนหน่อยเลยครับ =___= กินยา ๆ "เขายื่นเม็ดกลมๆหลากสีมาให้ผม ผมส่ายหน้ารัว ๆ
"เฮ้อ ~ ผมเอายาไปให้คุณมินฮวางป้อนดีกว่า"เขาถอนหายใจแล้วทำท่าลุกขึ้น ผมเลยดึงแขนรั้งไว้
"กิน .. ก็ได้ แต่ .. "
"แต่อะไรอีกละครับ"เขาทำหน้าเบื่อหน่าย
"คุนป้อนผมนะ ^^"ผมยิ้ม
"อื้อ ๆ "เขาส่งน้ำกับยาให้
"เดียวสิ พูดยังไม่ทันจบเลย ป้อน .. ทางปากหน่ะ ^^~"ผมยังคงยิ้มอยู่ ตอนนี้ใบหน้าจากเบื่อหน่ายของคุนกลายเป็นซีดแทน
"ป้อน ~ ป้อน ~~"ผทเรียกร้องแบบเด็กๆ
"กะ .. ก็ได้ครับ -/ / /-"เขาเอายาใส่ปากพร้อมกับน้ำแล้วเข้ามาประกบริมฝีปากผมทันที เมื่อส่งยาเสร็จแล้ว แต่มีเรอะ อย่างหมาป่าผมจะปล่อยลูกแกะตัวน้อยๆอย่างคุนออกไปได้ง่าย ๆ -____,-
"อื้อ .. อื้อ ~"คุนครางในลำคอ ผมยังคงรั้งคุนจูบไว้อยู่ มือของผมเริ่มละลาบละล้วงเข้าไปในกางเกง สัมผัสบั้นท้ายเนียนุ่มของคุนอย่าเต็มมือ =..=
"อ๊ะ .. ยะ .. อย่านะ .. อื้อ .. "ผมไล่เลียใบหูของคุน เขาครางออกมาเสียงหวานจนผมหยุดไม่ได้
"พี่คะ ! พี่ .. อะ .. เอ่อ .. ขอโทษค่ะ > / / /<"นาริที่พุ่งเข้ามาโดยไม่เคาะประตูห้องก่อน พอเธอเห็นผมกำลังจะ "ฉึก ฉึก" กับคุน เธอก็รีบโค้งแล้วออกไปชิ .. ขัดจริง ๆ
"ปล่อยได้แล้ว = / / / ="คุนทุบผมเบาๆ
"ก็ได้คร้าบบบ"ผมลากเสียงยาวแล้วปล่อยมือออกจากเอวคุน
"กินยาแล้วก็นอนได้แล้วครับ นี่มันก็ดึกมากแล้ว"เขาบอก
"นอนด้วยกันสิ ^^"ผมดึงคุนลงมานอนบนเตียงแล้วกอดแน่นราวกับหมอนข้าง
"ฝันดีนะครับ"เขาบอกแล้วหอมแก้มผมเบาๆ
"เช่นกันครับ"ผมก็หอมแก้มคุนกลับ เอ่อ .. พวกคุณได้เวลาเลิกอ่านแล้วรีบๆไปนอนกันได้แล้วนะครับ เพราะผมจะ "ฉึก ฉึก" กะภรรเมียผม จะให้ผมบรรยายความน่ารักของภรรเีมียไม่ได้หรอกนะครับ ^^
---------------------------------------------------------------------------------------------------------
(เตะปู่กระเด็น)
ปล.ปากบวม TOT
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น