ลำดับตอนที่ #23
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #23 : Part'20 :: ชิงช้า
[ไทย เวลา 2:00PM]
ผมตีตั๋วออกจากเกาหลีเมื่อคืน รีบพานาริกลับมาที่ไทยทันที ยังดีนะครับที่ผมพอมีตังค์อยู่ไม่น้อย เลยเช่าบ้านหลังเล็กๆอยุ่ได้
"พี่คะ พี่ทะเลาะกับพี่เท๊มหรอค่ะ"นาริถามขึ้นอย่างห่วงใย
"เปล่าหรอก พี่แค่อยากกลับมาบ้านเก่าหน่ะ"ผมตอบ"พี่ไปซื้อกับข้าวก่อนนะ"
"พี่ >__< ไปด้วยสิคะ"นาริว่าแล้ววางของก่อนที่วิ่งตามผมมา
ผมเดินผ่านร้านอาหารต่างๆ และซื้อของกิน ของใช้มามากมาย ผมเดินผ่านร้านขนม .. ร้านชัสเค้ก .. มันพาลให้ผมนึกถึงหน้าเขาแหะ .. ผมสะบัดหัวสองสามทีก่อนที่จะเดินไปตามถนน
ใครหนอใคร ทำให้เธอต้องเสียใจ ร้องไห้ฟูมฟาย อย่างคนไร้วิญญาณ มองดูเธอทรมาน เธอร้องไห้จน ดูสิน้ำตาจะหมดตัว .. ~~
ผมสะดุดกับเพลงที่ในร้านอาหารเปิดออกมา .. ผมไม่ได้ร้องมากมายขนาดนั้นซะหน่อย .. ผมหัวเราะกับตัวเองเบาๆแล้วฮัมเพลงไปเรื่อย ๆ
ผิดหวังพ่ายแพ้ มันก็แค่เพียง ชีวิตบางครั้ง ที่ฟ้านั้นลำเอียง แต่เธอ ในยามที่เธอต้องเหน็บหนาว หรือคราวที่เธอไม่เหลือใคร ซบซบลงตรงไหล่ฉัน ในคืนที่เธอต้องเจ็บช้ำ หรือวันที่เธอต้องทุกข์ทน ยังมีฉันอีกคน ~~
"จะทำอะไรก็ทำเถอะ .. แต่ขอให้เธอแค่ซบลง .. ก่อนจะดีไหม"นาริร้องต่อ เมื่อเห็นผมน้ำตาปริมที่ตา นาริจุงมือผมไปนั่งตรงที่ม้านั่ง แล้วดึงผมให้นั่งลงก่อนที่จะกดหัวผมให้ไปซบไหล่ของเธอ
"พี่คะ พี่อยากกลับไปเกาหลีไหม ?"เธอถาม
"พี่ .. พอแล้ว .. พี่พอกับเขาแล้ว"ผมพูด
"แต่เหมือน 'เขา' จะไม่ยอมปล่อยพี่นะคะ"เธอยิ้มน้อยๆแล้วชี้ข้างหน้าผม ผมเงยหน้าขึ้นไปมอง .. ร่างสูงใส่ชุดสูทสีขาวในสภาพหลุดลุ่ย หน้าตาคมเข้มอันหล่อเหลาโดยไม่ต้องพึ่งมีดหมอ .. เท๊ม .. เขามาที่นี่ได้ไง !!
"นาริ เธอเจ๋งมากเลย -__- ยัยแม่ตัวแสบได้ตัดบัตรฉันแน่"เท๊มบ่นอุบอิบ ผมลุกขึ้นแล้วหยิบของก่อนที่จะใส่เกียร์หมาวิ่งร้อยเมตร
"หยุดเดี๋ยวนี้เลยนะ คุน !!"เขาตะโกนลั้น ผมวิ่งเลี้ยวเข้าซอยอย่างว่องไว แต่ก็ตามผมมาได้ ไม่นานนักผมก้ถูกฉุดแขนแล้วดึงให้ไปชนกับกำแพงแถวๆนั้น
"หนีฉันมาทำไม"เขาถามขึ้นพลางหอบเล็กน้อย แต่ผมหอบโครตเยอะอะ T^T
"ละ .. แล้วคุณไม่ .. // ตอบฉันมาว่าหนีฉันมาทำไม !!!"เขาตะคอกใส่ผม .. น้ำตาที่ปริมๆของงตามันก็ไหลออกมาทันที
"กะ .. ก็ผม .. ฮึก .. คุณเป็นของผมแค่ในบ้าน .. แต่นอกบ้าน .. คุณเป็นของใครก็ไม่รู้ .. ฮึก .. ฮือ ๆๆๆๆๆ"ผมปล่อยโฮออกมาทันที
"..."เขาเงียบ
"ผม .. ผมไม่รู้หรอกนะ .. ฮือ ๆๆ ว่าทำไมคุณทำแบบนี้ .. แต่ที่ผมรักคือคุณคนเดียว .. ฮือ ๆๆๆ "ผมพูดมั่วไปหมดเลย =__=;;
"หล่อนชื่อโยคี อายุ 49 เพื่อนแม่ฉันเอง มีอะไรจะพูดอีกไหม"เขาพูดขึ้น
"ละ .. แล้วทำไมต้องจูบกันด้วยละ T__,T"
"หล่อนคิดว่าที่นี่เป็นอเมริกาละมั้ง -_-; "เขาบอกแล้วกอดผมแน่น
"แก้ตัวน้ำขุ่นชะมัด"ผมเลิกร้องไห้แล้วเปลี่ยนมาหัวเราะเบาๆแทน
"ยิ้มแล้ว คุนไม่เหมาะกับหน้าเบะๆที่เต็มไปด้วยน้ำตาแถวนี้หรอกนะ"เขาก้มลงมากระซิบข้างหู"เก็บเสียงร้องไห้ไปครางให้ฉันฟังดีกว่านะ ^^"
"ผะ .. ผมยังโกรธคุณอยู่นะ"ผมว่าแล้วผลักดันเท๊มที่กำลังจะซุกไซร้ซอกคอผม
"ให้ฉันทำแบบหนังดีไหม แบบว่าทำอย่างว่าจนกว่าจะหายโกรธ ^^"งั้นผมก็คงเอวพังพอดี = =;;
- Tempo -
ผมเปล่ากลัวเมียนะท่านผู้อ่าน T^T ทำไมมีแต่คนหาว่าผมกลัวเมียนะ =__=; ผมไม่กลัวเล๊ยยย ฮ่าๆ ๆๆ
"อ้าว คุน ! กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่เนี้ย"ผมชำเลืองมอง เด็กผู้ชายอายุเท่าคุน ผมสีดำตาแป๋วๆโตๆ ดูท่าทางห้าวๆพูดขึ้น
"โยนี่น่า ^^ กลับมาตั้งแต่เมื่อวานจ้า"คุนยิ้มกลับ ผมงี้แทบจะฉีกหนังสือพิมทิ้ง -_-; (อ่านไม่ออกแล้วอ่านหาอะไรวะ : คุน) เขาคุยกันเป็นภาษาไทย ผมพอแปลออกได้บางคำ
"ยังน่ารักเหมือนเดิมเลยน๊า"คุนเอามือไปลูบหัวอีกฝ่าย
"คุนตะหาก แล้วนั่นใครละ"เขาชี้เข้ามาหาผมที่นั่งหน้าเป็นตูดบนโซฟา
"เอ่อ .. เพื่อนหน่ะ ว่าแต่โยจะไปไหนหรอ"เขารีบบอกปัด .. อะไรนะ !! ผมเป็นเพื่อนเขางั้นหรอ .. TT^TT I Am so sad !!
"ไปทำงานพิเศษหน่ะ ไปก่อนนะ จะสายแล้ว"เขาพูดขึ้นแล้วรีบวิ่งออกไป คุนหันมามองผมพลางหัวเราะคิกคัก
"สนุกนักรึไงครับ"ผมพูดขึ้น
"เห็นคุณทำหน้าบูดๆแล้วสนุกมากเลยละครับ"เขายิ้ม ผมเลยดึงเขาลงมานั่งบนโซฟาแล้วสูดกลิ่นหอมๆที่ซอกคอ =..=
"ผมต้องไปทำอาหารเช้าแล้วนะครับ ! "เขาแงะมือผมออกจากเอว แต่มีเรอะ ผมจะปล่อยง่าย ๆ =..=!
"เดียวค่อยกินก็ได้น่า"ผมบอกแล้วยิ้มน้อยๆ โยนคุนลงบนโซฟาแล้วขึ้นคร่อมทันที
"ผม - ยัง - โกรธ - คุณ - อยู่ -นะ !!"เขาพูดขึ้น .. ทำเอาผมลงมาจากโซฟาแล้วนั่งหงอยเลย =__=;;
"หายโกรธซักทีสิครับ อ๊ะ เพลงนี้เพราะจัง"ผมฟังเพลงจากวิทยุของคุนที่เปิดไว้ ฟังไม่ออกแต่รู้ว่ามันเพราะอะ
"เพลงนี้อะหรอ ให้แปลให้ฟังไหม"คุนถามขึ้น ผมผงกหัวหงึก ๆๆ
"ความคิดถึง มองไม่เห็นแต่อยู่รอบๆตัวเธอ หลับไปแล้วก็ยังเจอ ความคิดถึง ยังคิดถึง ยังคิดถึงเธอเหลือเกิน .. ความรักยังมีอยู่เสมอ ก็ฉันนั้นคิดถึงเธอ .. "คุนร้องปรื๋อจนผมฟังแทบไม่ทัน
"แอบเพราะนิดๆนะที่คุนร้องอะ"ผมหัวเราะเบาๆ
"น่าน้อยใจชะมัด คนอุส่าร้อง"เขาพูดพลางทำแก้มป่อง ๆ ทำให้ผมต้องโน้มตัวเข้าไปดึงเขาลงมาจากโซฟาแล้วหอมแก้มเนียนๆนั่นซักสองสามที
"ปล่อยผมได้แล้วครับ ผมจะไปทำกับข้าว นาริกับคุณมินฮวางกำลังจะกลับมาแล้ว"เขาบอก ผมยอมปล่อยแต่โดยดี (เพราะหิว)
กับข้าวของคุนนั้นอร่อยไม่เคยเปลี่ยน =..= ไม่ว่าจะกินเมนูซ้ำ ๆ เช่นข้าวผัดเวรนรก (ใส่ผักโครตเยอะ ทั้งๆที่ผมโครตเกลียด) ซุปเต้าหู้ (อันนี้อร่อยมาก ๆ) หรือแม้แต่กาแฟแก้วเล็กๆ ที่คุนชงมันก็ยังจะอร่อย =w=~
"พี่คะ เดียวหนุกับนาริจะออกไปเดินแถวๆนี้หน่อย เห็นนาริบอกว่าแถวๆนี้มีงานวัดหน่ะคะ"มินฮวางพูดขึ้น
"เป็นผู้หญิง ไปเดินที่มืดๆสองคนได้ไง"ผมถามขึ้น
"พี่ก็ไปด้วยกันสิคะ =w="มินฮวางบอก แต่ผมไม่อยากไปอ่ะ ผมอยากจะ จึ๊ก ๆ กับคุนมากกว่า -w-;
"ผมไปด้วยนะครับ ผมเป็นห่วงนาริ"คุนพุดขึ้น
"ไปก้ได้"ผมพูดอย่างหน่ายๆก่อนที่จะหันไปกระซิบกับมินฮวาง"ดูแลนาริดีๆนะ ฉันจะพาคุนไปเดินสองต่อสอง -w-"
"พี่คะ หนูดูแลนาริกับตัวเองได้ พี่ไม่ต้องเป็นห่วงหรอกน่า"เธอยิ้มน้อย ๆ ผมใส่เสื้อแขนยาว เพราะข้างนอกมันออกหนาวนิด ๆ เน้นนะว่านิด ๆ ยังไม่ได้ครึ่งของเกาหลีเลย =__=;; เออ .. เมืองไทยเขตร้อนนี่หว่า
ไม่นานนักพวกผมก็เดินมาถึงงานวัด ซึ่งมีหลายๆซุ้มให้เล่น เช่นปาโป่ง ยิงลูกดอก แล้วก็ บลา ๆๆๆๆ -*-
"พี่ แยกกันตรงนี้นะ หนูกับมินฮวางจะไปเล่นแถวๆนั้นนะ"นาริพูดขึ้นกับคุน
"ดูแลตัวเองดีๆละ "คุนลูบหัวน้องสาวอย่างเอ็นดู แล้วเธอก้ไปหามินฮวางทันที
"อยากเล่นอะไรก่อนละครับ"เขาถาม
"ไอ้นั้นอะ น่าหนุกดี"ผมชี้ไปที่ซุ้มปาโป่ง
"อื้อ ๆ ตามมาสิครับ"คุนเอามือมาจับมือผม .. กลัวผมหลงมั้ง
"พี่ ๆ เอาไอ้นี่ยี่สิบ"คุนยื่นแบงค์ยี่สิบ พี่ตนขายก็ส่งลูกดอก 7 ลูกมาให้คุน
"ปาสิ ๆ "คุนพุดแล้วยื่นลูกดอกมาให้ผม ผมเลยปาอย่างไม่ลังเล =w=; ผมนี่เก่งจริงๆ เข้าหมดทุกดอกเลย
"เอาอันไหนดีน้อง"เขาหันมาถามคุน คุนมองหมีตัวใหญ่ๆสีชมพูตาวาว
"อันนี้"ผมพูดภาษาไทยแปร่งๆพร้อมกับดึงตุ๊กตาหมีสีชมพูมา
"พูดไทยได้ด้วย นึกว่าพุดเกาหลีได้อย่างเดียว .. "คนขายพูดขึ้น ผมมองเขา เขารู้ได้ไงว่าผมเป็นคนเกาหลีน่ะ =O=; หรือเขามีญาณพิเศษ !!
"เขาพุดได้บงคำหน่ะครับ ไปเถอะ ๆ "คุนตัดบทแล้วดึงผมออกจาากที่ซุ้มปาโป่ง
"อยากเล่นอะไรอีกละครับ"เขาถาม ผมก็ชี้ไปที่ซุ้มยิงเป้า ซึ่งคราวนี้ก็ได้เป็นแหวนวงเล็ก ๆ สีชมพู เป็นรูปยิ้ม ☺ แบบนี้ จากนั้นพวกเราก็เล่นไปเรื่อย ๆ ได้ของมาเพียบ =__=;; ยกเว้นช้อนปลา ผมช้อนไม่เป็นง่ะ TT^TT
"ได้แล้ว ๆๆ "คุนร้องเสียงดัง คุนจับได้ตัวที่ 4 แล้ว ส่วนผม ในขันมีแต่น้ำเปล่า ๆ =__=;; ผมตัดสินใจช้อนอีกครั้ง ในที่สุดก็ได้ปลาทองตัวใหญ่ (มาก) หุ ๆ คนหล่อก็งี้ละ =w=;;
"ไปเล่นอันสุดท้ายกัน"ผมพูดขึ้น
"เล่นอะไรครับ"คุนหันมาถามผม ผมเอาทิชชู่เช็ดปากคุนที่มีซอสเลอะเต็มปาก =__=
"นี่ไง"ผมชี้ไปที่ไอ้กลมๆหมุดได้ =__=;; เขาเรียกว่าอะไรอ่ะ TT^TT
"ชิงช้าสวรรค์หรอฮะ"เขายิ้มน้อย ๆ เมื่อคุนลุก ผมก็ลุกตามโดยไม่ลืมแบกหมีไปด้วย ส่วนแหวน เราใส่ไว้ที่นิ้วก้อยครับ =^^= พอรอต่อคิวแบบว่า 'นานมาก' =__=; ผมก็ได้ขึ้นซักที ผมนั่งอยู่ในกรงกลมๆ ที่เสียวตกมาก =__=;;;
"วิวสวยชะมัด แถมลมเย็นด้วย ^______^" ยังคงมีคุนที่ยิ้นหน้าบาน ผมมองเขาแล้วยิ้มตามน้อย ๆ ก่อนที่จะแอบลุกไปนั้งข้าง ๆ แล้วกอดคุนหมับ =w=;
"ปล่อยนะครับ =__=;;"เขาพูด มีเรอะผมจะปล่อย
"จุ๊บก่อนดิ๊ แ้ล้วจะปล่อย"ผมบอก
"ตลกน่า =__= ปล่อยได้แล้วครับ"เขายิ้มเจือนๆให้ผม ผมก็ยังคงรุกล้ำเข้าไปใกล้ๆอีกนิด ปากของผมเกือบชนแก้มคุน
"จุ๊บก็จุ๊บครับ"เขาทำหน้าบูดๆนิด ๆ แต่ในสายตาผม มันน่ารักมากๆเลยละ เขาหยิบหมีตัวโตขึ้นมาจุ๊บปาก แล้วเอาหมีจุ๊บปากผม .. น่ารักชะมัด
"จุ๊บแล้วนา -3-"เขาพูด
"ครับ ๆ จุ๊บก็จุ๊บ"ผมกอดคุนเหมือนเดิม =w=; ซักพักพวกเราก็ลงมาจากชิงช้า แล้วเดินไปหานาริก่อนที่จะพากลับบ้านกัน ผมจับมือคุนแน่น ผมไม่จะมีวันที่จะปล่อยมือนิ่ม ๆ เล็กๆของคุนหรอกนะ ^^
---------------------------------------------------------------------------------------------------------
ปล. ปีนจากเตียงมาแต่งต่อ
ปลล.ไข้แดร๊ก TT^TT
ปลลล.ดูแลสุขภาพกันด้วยน๊า ช่วงนี้อากาศวิปริด (เหมือนปู่) ฝนจะตกก็ไม่ตก แดดจะออกก็ไม่ออก เลยรวมกันเป็น ฝนตกแดดออก =__=;;
ปลลลล. ชอบตอนนี้จัง ^^ จุ๊บๆกะหมีแล้วเอาไปแตะปากปู่ 55+
ผมตีตั๋วออกจากเกาหลีเมื่อคืน รีบพานาริกลับมาที่ไทยทันที ยังดีนะครับที่ผมพอมีตังค์อยู่ไม่น้อย เลยเช่าบ้านหลังเล็กๆอยุ่ได้
"พี่คะ พี่ทะเลาะกับพี่เท๊มหรอค่ะ"นาริถามขึ้นอย่างห่วงใย
"เปล่าหรอก พี่แค่อยากกลับมาบ้านเก่าหน่ะ"ผมตอบ"พี่ไปซื้อกับข้าวก่อนนะ"
"พี่ >__< ไปด้วยสิคะ"นาริว่าแล้ววางของก่อนที่วิ่งตามผมมา
ผมเดินผ่านร้านอาหารต่างๆ และซื้อของกิน ของใช้มามากมาย ผมเดินผ่านร้านขนม .. ร้านชัสเค้ก .. มันพาลให้ผมนึกถึงหน้าเขาแหะ .. ผมสะบัดหัวสองสามทีก่อนที่จะเดินไปตามถนน
ใครหนอใคร ทำให้เธอต้องเสียใจ ร้องไห้ฟูมฟาย อย่างคนไร้วิญญาณ มองดูเธอทรมาน เธอร้องไห้จน ดูสิน้ำตาจะหมดตัว .. ~~
ผมสะดุดกับเพลงที่ในร้านอาหารเปิดออกมา .. ผมไม่ได้ร้องมากมายขนาดนั้นซะหน่อย .. ผมหัวเราะกับตัวเองเบาๆแล้วฮัมเพลงไปเรื่อย ๆ
ผิดหวังพ่ายแพ้ มันก็แค่เพียง ชีวิตบางครั้ง ที่ฟ้านั้นลำเอียง แต่เธอ ในยามที่เธอต้องเหน็บหนาว หรือคราวที่เธอไม่เหลือใคร ซบซบลงตรงไหล่ฉัน ในคืนที่เธอต้องเจ็บช้ำ หรือวันที่เธอต้องทุกข์ทน ยังมีฉันอีกคน ~~
"จะทำอะไรก็ทำเถอะ .. แต่ขอให้เธอแค่ซบลง .. ก่อนจะดีไหม"นาริร้องต่อ เมื่อเห็นผมน้ำตาปริมที่ตา นาริจุงมือผมไปนั่งตรงที่ม้านั่ง แล้วดึงผมให้นั่งลงก่อนที่จะกดหัวผมให้ไปซบไหล่ของเธอ
"พี่คะ พี่อยากกลับไปเกาหลีไหม ?"เธอถาม
"พี่ .. พอแล้ว .. พี่พอกับเขาแล้ว"ผมพูด
"แต่เหมือน 'เขา' จะไม่ยอมปล่อยพี่นะคะ"เธอยิ้มน้อยๆแล้วชี้ข้างหน้าผม ผมเงยหน้าขึ้นไปมอง .. ร่างสูงใส่ชุดสูทสีขาวในสภาพหลุดลุ่ย หน้าตาคมเข้มอันหล่อเหลาโดยไม่ต้องพึ่งมีดหมอ .. เท๊ม .. เขามาที่นี่ได้ไง !!
"นาริ เธอเจ๋งมากเลย -__- ยัยแม่ตัวแสบได้ตัดบัตรฉันแน่"เท๊มบ่นอุบอิบ ผมลุกขึ้นแล้วหยิบของก่อนที่จะใส่เกียร์หมาวิ่งร้อยเมตร
"หยุดเดี๋ยวนี้เลยนะ คุน !!"เขาตะโกนลั้น ผมวิ่งเลี้ยวเข้าซอยอย่างว่องไว แต่ก็ตามผมมาได้ ไม่นานนักผมก้ถูกฉุดแขนแล้วดึงให้ไปชนกับกำแพงแถวๆนั้น
"หนีฉันมาทำไม"เขาถามขึ้นพลางหอบเล็กน้อย แต่ผมหอบโครตเยอะอะ T^T
"ละ .. แล้วคุณไม่ .. // ตอบฉันมาว่าหนีฉันมาทำไม !!!"เขาตะคอกใส่ผม .. น้ำตาที่ปริมๆของงตามันก็ไหลออกมาทันที
"กะ .. ก็ผม .. ฮึก .. คุณเป็นของผมแค่ในบ้าน .. แต่นอกบ้าน .. คุณเป็นของใครก็ไม่รู้ .. ฮึก .. ฮือ ๆๆๆๆๆ"ผมปล่อยโฮออกมาทันที
"..."เขาเงียบ
"ผม .. ผมไม่รู้หรอกนะ .. ฮือ ๆๆ ว่าทำไมคุณทำแบบนี้ .. แต่ที่ผมรักคือคุณคนเดียว .. ฮือ ๆๆๆ "ผมพูดมั่วไปหมดเลย =__=;;
"หล่อนชื่อโยคี อายุ 49 เพื่อนแม่ฉันเอง มีอะไรจะพูดอีกไหม"เขาพูดขึ้น
"ละ .. แล้วทำไมต้องจูบกันด้วยละ T__,T"
"หล่อนคิดว่าที่นี่เป็นอเมริกาละมั้ง -_-; "เขาบอกแล้วกอดผมแน่น
"แก้ตัวน้ำขุ่นชะมัด"ผมเลิกร้องไห้แล้วเปลี่ยนมาหัวเราะเบาๆแทน
"ยิ้มแล้ว คุนไม่เหมาะกับหน้าเบะๆที่เต็มไปด้วยน้ำตาแถวนี้หรอกนะ"เขาก้มลงมากระซิบข้างหู"เก็บเสียงร้องไห้ไปครางให้ฉันฟังดีกว่านะ ^^"
"ผะ .. ผมยังโกรธคุณอยู่นะ"ผมว่าแล้วผลักดันเท๊มที่กำลังจะซุกไซร้ซอกคอผม
"ให้ฉันทำแบบหนังดีไหม แบบว่าทำอย่างว่าจนกว่าจะหายโกรธ ^^"งั้นผมก็คงเอวพังพอดี = =;;
- Tempo -
ผมเปล่ากลัวเมียนะท่านผู้อ่าน T^T ทำไมมีแต่คนหาว่าผมกลัวเมียนะ =__=; ผมไม่กลัวเล๊ยยย ฮ่าๆ ๆๆ
"อ้าว คุน ! กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่เนี้ย"ผมชำเลืองมอง เด็กผู้ชายอายุเท่าคุน ผมสีดำตาแป๋วๆโตๆ ดูท่าทางห้าวๆพูดขึ้น
"โยนี่น่า ^^ กลับมาตั้งแต่เมื่อวานจ้า"คุนยิ้มกลับ ผมงี้แทบจะฉีกหนังสือพิมทิ้ง -_-; (อ่านไม่ออกแล้วอ่านหาอะไรวะ : คุน) เขาคุยกันเป็นภาษาไทย ผมพอแปลออกได้บางคำ
"ยังน่ารักเหมือนเดิมเลยน๊า"คุนเอามือไปลูบหัวอีกฝ่าย
"คุนตะหาก แล้วนั่นใครละ"เขาชี้เข้ามาหาผมที่นั่งหน้าเป็นตูดบนโซฟา
"เอ่อ .. เพื่อนหน่ะ ว่าแต่โยจะไปไหนหรอ"เขารีบบอกปัด .. อะไรนะ !! ผมเป็นเพื่อนเขางั้นหรอ .. TT^TT I Am so sad !!
"ไปทำงานพิเศษหน่ะ ไปก่อนนะ จะสายแล้ว"เขาพูดขึ้นแล้วรีบวิ่งออกไป คุนหันมามองผมพลางหัวเราะคิกคัก
"สนุกนักรึไงครับ"ผมพูดขึ้น
"เห็นคุณทำหน้าบูดๆแล้วสนุกมากเลยละครับ"เขายิ้ม ผมเลยดึงเขาลงมานั่งบนโซฟาแล้วสูดกลิ่นหอมๆที่ซอกคอ =..=
"ผมต้องไปทำอาหารเช้าแล้วนะครับ ! "เขาแงะมือผมออกจากเอว แต่มีเรอะ ผมจะปล่อยง่าย ๆ =..=!
"เดียวค่อยกินก็ได้น่า"ผมบอกแล้วยิ้มน้อยๆ โยนคุนลงบนโซฟาแล้วขึ้นคร่อมทันที
"ผม - ยัง - โกรธ - คุณ - อยู่ -นะ !!"เขาพูดขึ้น .. ทำเอาผมลงมาจากโซฟาแล้วนั่งหงอยเลย =__=;;
"หายโกรธซักทีสิครับ อ๊ะ เพลงนี้เพราะจัง"ผมฟังเพลงจากวิทยุของคุนที่เปิดไว้ ฟังไม่ออกแต่รู้ว่ามันเพราะอะ
"เพลงนี้อะหรอ ให้แปลให้ฟังไหม"คุนถามขึ้น ผมผงกหัวหงึก ๆๆ
"ความคิดถึง มองไม่เห็นแต่อยู่รอบๆตัวเธอ หลับไปแล้วก็ยังเจอ ความคิดถึง ยังคิดถึง ยังคิดถึงเธอเหลือเกิน .. ความรักยังมีอยู่เสมอ ก็ฉันนั้นคิดถึงเธอ .. "คุนร้องปรื๋อจนผมฟังแทบไม่ทัน
"แอบเพราะนิดๆนะที่คุนร้องอะ"ผมหัวเราะเบาๆ
"น่าน้อยใจชะมัด คนอุส่าร้อง"เขาพูดพลางทำแก้มป่อง ๆ ทำให้ผมต้องโน้มตัวเข้าไปดึงเขาลงมาจากโซฟาแล้วหอมแก้มเนียนๆนั่นซักสองสามที
"ปล่อยผมได้แล้วครับ ผมจะไปทำกับข้าว นาริกับคุณมินฮวางกำลังจะกลับมาแล้ว"เขาบอก ผมยอมปล่อยแต่โดยดี (เพราะหิว)
กับข้าวของคุนนั้นอร่อยไม่เคยเปลี่ยน =..= ไม่ว่าจะกินเมนูซ้ำ ๆ เช่นข้าวผัดเวรนรก (ใส่ผักโครตเยอะ ทั้งๆที่ผมโครตเกลียด) ซุปเต้าหู้ (อันนี้อร่อยมาก ๆ) หรือแม้แต่กาแฟแก้วเล็กๆ ที่คุนชงมันก็ยังจะอร่อย =w=~
"พี่คะ เดียวหนุกับนาริจะออกไปเดินแถวๆนี้หน่อย เห็นนาริบอกว่าแถวๆนี้มีงานวัดหน่ะคะ"มินฮวางพูดขึ้น
"เป็นผู้หญิง ไปเดินที่มืดๆสองคนได้ไง"ผมถามขึ้น
"พี่ก็ไปด้วยกันสิคะ =w="มินฮวางบอก แต่ผมไม่อยากไปอ่ะ ผมอยากจะ จึ๊ก ๆ กับคุนมากกว่า -w-;
"ผมไปด้วยนะครับ ผมเป็นห่วงนาริ"คุนพุดขึ้น
"ไปก้ได้"ผมพูดอย่างหน่ายๆก่อนที่จะหันไปกระซิบกับมินฮวาง"ดูแลนาริดีๆนะ ฉันจะพาคุนไปเดินสองต่อสอง -w-"
"พี่คะ หนูดูแลนาริกับตัวเองได้ พี่ไม่ต้องเป็นห่วงหรอกน่า"เธอยิ้มน้อย ๆ ผมใส่เสื้อแขนยาว เพราะข้างนอกมันออกหนาวนิด ๆ เน้นนะว่านิด ๆ ยังไม่ได้ครึ่งของเกาหลีเลย =__=;; เออ .. เมืองไทยเขตร้อนนี่หว่า
ไม่นานนักพวกผมก็เดินมาถึงงานวัด ซึ่งมีหลายๆซุ้มให้เล่น เช่นปาโป่ง ยิงลูกดอก แล้วก็ บลา ๆๆๆๆ -*-
"พี่ แยกกันตรงนี้นะ หนูกับมินฮวางจะไปเล่นแถวๆนั้นนะ"นาริพูดขึ้นกับคุน
"ดูแลตัวเองดีๆละ "คุนลูบหัวน้องสาวอย่างเอ็นดู แล้วเธอก้ไปหามินฮวางทันที
"อยากเล่นอะไรก่อนละครับ"เขาถาม
"ไอ้นั้นอะ น่าหนุกดี"ผมชี้ไปที่ซุ้มปาโป่ง
"อื้อ ๆ ตามมาสิครับ"คุนเอามือมาจับมือผม .. กลัวผมหลงมั้ง
"พี่ ๆ เอาไอ้นี่ยี่สิบ"คุนยื่นแบงค์ยี่สิบ พี่ตนขายก็ส่งลูกดอก 7 ลูกมาให้คุน
"ปาสิ ๆ "คุนพุดแล้วยื่นลูกดอกมาให้ผม ผมเลยปาอย่างไม่ลังเล =w=; ผมนี่เก่งจริงๆ เข้าหมดทุกดอกเลย
"เอาอันไหนดีน้อง"เขาหันมาถามคุน คุนมองหมีตัวใหญ่ๆสีชมพูตาวาว
"อันนี้"ผมพูดภาษาไทยแปร่งๆพร้อมกับดึงตุ๊กตาหมีสีชมพูมา
"พูดไทยได้ด้วย นึกว่าพุดเกาหลีได้อย่างเดียว .. "คนขายพูดขึ้น ผมมองเขา เขารู้ได้ไงว่าผมเป็นคนเกาหลีน่ะ =O=; หรือเขามีญาณพิเศษ !!
"เขาพุดได้บงคำหน่ะครับ ไปเถอะ ๆ "คุนตัดบทแล้วดึงผมออกจาากที่ซุ้มปาโป่ง
"อยากเล่นอะไรอีกละครับ"เขาถาม ผมก็ชี้ไปที่ซุ้มยิงเป้า ซึ่งคราวนี้ก็ได้เป็นแหวนวงเล็ก ๆ สีชมพู เป็นรูปยิ้ม ☺ แบบนี้ จากนั้นพวกเราก็เล่นไปเรื่อย ๆ ได้ของมาเพียบ =__=;; ยกเว้นช้อนปลา ผมช้อนไม่เป็นง่ะ TT^TT
"ได้แล้ว ๆๆ "คุนร้องเสียงดัง คุนจับได้ตัวที่ 4 แล้ว ส่วนผม ในขันมีแต่น้ำเปล่า ๆ =__=;; ผมตัดสินใจช้อนอีกครั้ง ในที่สุดก็ได้ปลาทองตัวใหญ่ (มาก) หุ ๆ คนหล่อก็งี้ละ =w=;;
"ไปเล่นอันสุดท้ายกัน"ผมพูดขึ้น
"เล่นอะไรครับ"คุนหันมาถามผม ผมเอาทิชชู่เช็ดปากคุนที่มีซอสเลอะเต็มปาก =__=
"นี่ไง"ผมชี้ไปที่ไอ้กลมๆหมุดได้ =__=;; เขาเรียกว่าอะไรอ่ะ TT^TT
"ชิงช้าสวรรค์หรอฮะ"เขายิ้มน้อย ๆ เมื่อคุนลุก ผมก็ลุกตามโดยไม่ลืมแบกหมีไปด้วย ส่วนแหวน เราใส่ไว้ที่นิ้วก้อยครับ =^^= พอรอต่อคิวแบบว่า 'นานมาก' =__=; ผมก็ได้ขึ้นซักที ผมนั่งอยู่ในกรงกลมๆ ที่เสียวตกมาก =__=;;;
"วิวสวยชะมัด แถมลมเย็นด้วย ^______^" ยังคงมีคุนที่ยิ้นหน้าบาน ผมมองเขาแล้วยิ้มตามน้อย ๆ ก่อนที่จะแอบลุกไปนั้งข้าง ๆ แล้วกอดคุนหมับ =w=;
"ปล่อยนะครับ =__=;;"เขาพูด มีเรอะผมจะปล่อย
"จุ๊บก่อนดิ๊ แ้ล้วจะปล่อย"ผมบอก
"ตลกน่า =__= ปล่อยได้แล้วครับ"เขายิ้มเจือนๆให้ผม ผมก็ยังคงรุกล้ำเข้าไปใกล้ๆอีกนิด ปากของผมเกือบชนแก้มคุน
"จุ๊บก็จุ๊บครับ"เขาทำหน้าบูดๆนิด ๆ แต่ในสายตาผม มันน่ารักมากๆเลยละ เขาหยิบหมีตัวโตขึ้นมาจุ๊บปาก แล้วเอาหมีจุ๊บปากผม .. น่ารักชะมัด
"จุ๊บแล้วนา -3-"เขาพูด
"ครับ ๆ จุ๊บก็จุ๊บ"ผมกอดคุนเหมือนเดิม =w=; ซักพักพวกเราก็ลงมาจากชิงช้า แล้วเดินไปหานาริก่อนที่จะพากลับบ้านกัน ผมจับมือคุนแน่น ผมไม่จะมีวันที่จะปล่อยมือนิ่ม ๆ เล็กๆของคุนหรอกนะ ^^
---------------------------------------------------------------------------------------------------------
ปล. ปีนจากเตียงมาแต่งต่อ
ปลล.ไข้แดร๊ก TT^TT
ปลลล.ดูแลสุขภาพกันด้วยน๊า ช่วงนี้อากาศวิปริด (เหมือนปู่) ฝนจะตกก็ไม่ตก แดดจะออกก็ไม่ออก เลยรวมกันเป็น ฝนตกแดดออก =__=;;
ปลลลล. ชอบตอนนี้จัง ^^ จุ๊บๆกะหมีแล้วเอาไปแตะปากปู่ 55+
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น