ลำดับตอนที่ #15
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : Part'14:: เสื่อม ?
ชีวิตของผมก็เหมือนเดิมปกติไปทุกๆวัน .. --w-- ผมส่งยอลมีนเข้าเรียน ส่ง(ไอ้)คุณชายไปทำงาน ส่งนาริไปหาคุณมินฮวางที่ร้านกาแฟ (คุณมินฮวางเป็นเจ้าของร้านกาแฟเล็กๆแถวๆบ้านครับ) ผมก็เลยได้แต่นั่ง = = นั่งๆนอนๆดูทีวี ดูกระต่ายน้อย ช่วยป้าเขาทำงานบ้านบ้าง ไปล้างรถบ้าง ไปทำอะไรต่อมิอะไรบ้าง =__= (ว่างจัด)
"คุนจ๊ะ ไปตลาดกับป้าไหม ^^"ป้าที่เป็นแม่ครัวชวนผม (จำชื่อไม่ได้ = = )
"อ่า .. ไปครับ ๆ"ผมขานรับ แล้วหยิบตะกร้ามาถือไว้ด้วย ในที่สุดก็มีอะไรทำแหะ !
"ป้าครับ เท๊มเขาชอบทานอะไรหรอครับ"ผมถามในขณะที่กำลังเดินไปตลาด
"เขาก็ชอบทานหลายๆอย่างหล่ะจ๊ะ ทานเก่งมาตั้งแต่เด็กๆ"ป้าบอก จากนั้นเราก็เดินคุยกันไปเรื่อยๆจนถึงตลาด ผมกับป้ายีนา (พึ่งนึกออก) ก็ช่วยกันเลือกซื้อกับต่างๆเพื่อนำมาทำอาหารเย็น
"ครบแล้วใช่ไหมครับป้า"ผมถามขึ้น ป้ายีนาใช้นิ้วไล่ลิสรายการอาหารไปที่ละรายการ
"อืม .. ครบแล้วจ๊ะ หนักไหมคุน"ป้าถามพลางยิ้มมาทางผม
"จิ๊บๆครับป้า ^^"ผมยิ้ม จากนั้นพวกเราสองคนก็เดินกลับเข้าไปในซอยบ้าน .. จู่ๆก็มีวัยรุ่นชายสองสามคนวิ่งมาฉุดกระเป๋าจากมือป้ายีนาไป
"ช่วยด้วย ! โจรขโมยกระเป๋า"ป้าตะโกน ยังดีนะครับที่เป็นช่วงใกล้ๆเย็น คนที่กำลังจะเข้าบ้านก็หันมาได้ยินพอดี จึงรีบช่วยๆกัน ผมก็วางของแล้วรีบวิ่งด้วยดีกรีนักกีฬากรีฑาของโรงเรียน =w= (ตั้งแต่ผมอยู่ประมานป.4ละมั้ง = =)
"หยุดนะเว้ย !"ผมตะโกนออกไป โจรคนนั้นก็วิ่งออกถนนใหญ่แล้ววิ่งข้ามถนนไป .. ผมจึงวิ่งตามอย่างไม่คิดชีวิต ..
เอี๊ยดดดด ! ปัง ! (ปล.ไม่ใช่โดนปืนยิง = =)
- TEMP : -
ผมหยิบกองเอกสารสุดท้ายขึ้นมาจัดให้เรียบร้อยอย่างว่องไวก่อนที่จะวางลงบนอีกกองหนึ่งที่เสร็จแล้ว =w= ~~ โอ้ว ว เวลาพัก 5 วันของผมก็มาถึง ><~~ ผมจะได้กลับไปจึกกึก = =; กับคุนเสียที ~
~~ โทรศัพท์ครับ โทรศัพท์ ~~
ผมหยิบโทรศัพท์ที่มีเสียงธีมที่ผมบังคับ = = ให้คุนพูดขึ้นมารับสาย
"ครับ ป้ายีนา"ผมกรอกเสียงลงตามสายโทรศัพท์
[คุณชายคะ ! รีบไปที่โรงพยาบาลด่วนเลยค่ะ !!]เสียงของป้ายีนาดูร้อนรน
"ใครเป็นอะไรครับป้า"ผมถาม
[คุนค่ะ คุนถูกรถชน !] สิ้นเสียงของป้ายีนา .. โทรศัพท์รุ่นหรูของผมร่วงลงไปกองบนพื้น .. ตอนนี้ผมรู้สึกราวกับว่าใจผมสลายไปทันที ..
-- โรงพยาบาล --
ผมถือสูทสีดำวิ่งเข้ามาตามทางที่ป้ายีนาบอก เมื่อมาถึงหน้าห้อง ICU ก็พบป้ายีนาที่กำลังร้องห่มร้องไห้ มินฮวางที่คอยปลอบนาริที่กำลังร้องไห้อยู่เช่นกัน
"มินฮวาง คุนเป็นไงบ้าง"ผมวางสูทลง
"หมอยังไม่ออกมาบอกเลยค่ะ"มินฮวางตอบ
"เพราะป้า .. ถ้าป้าระวังตัวกว่านี้ คุน .. คุนก็คงไม่ .. "ป้ายีนาพูดขึ้น ผมลูบหลังป้าเบาๆแล้วปลอบแก
"ป้าครับ ผมเชื่อว่าคุนต้องฟื้น คุนต้องไม่เป็นอะไร"ผมบอกพลางสะกดจิตตัวเองไว้ว่า .. คุนไม่เป็นอะไร .. ผมนั่งอยู่หน้าห้อง ICU อยู่ประมาน1 ชม กว่าๆ หมอก็เดินออกมา
"หมอ .. หมอคะ .. พี่ชายหนูเป็นยังไงบ้าง"นาริรีบหรี่เข้าไปถามหมอเป็นคนแรก
"คนไข้พ้นขีดอันตรายแล้วครับ"หมอพูด"คนไข้อาจจะความจำเลอะเลือนไปซักระยะหนึ่ง อย่าพยายามทำให้คนไข้เครียจนะครับ ตอนนี้ฟื้นแล้ว หมอกำลังนำตัวไปที่ห้องพักผู้ป่วย"
"ความจำเลอะเลือน .. ความจำเสื่อมหรอครับ"ผมถามขึ้น
"ครับ คงต้องใช่ระยะเวลาในการจดจำเรื่องราวใหม่ทั้งหมด"หมอพูด .. ทำเอาผมอึ้งไปสิบห้านาที"หมอขอตัวนะครับ"
"ครับ .. "ผมตอบกลับ .. พยาบาลเข็นร่างของคุนออกมาจากห้อง ICU .. ผมมองหน้าคุน .. ทำไมมันต้องเกิดขึ้นกับผมด้วยนะ ..
"มินฮวาง พาป้ายีนากับนาริกลับบ้านไปก่อน เดียวพี่ดูแลคุนเอง"ผมบอก
"ค่ะพี่"มินฮวางเดินไปพยุงป้ายีนาแล้วเดินออกไป
-- ห้องพัก 302 --
ผมนั่งจ้องหน้าคุนที่หลับไหลมาสามวันติดต่อกัน สามวันมานี่ผมแทบจะไม่ได้นอน .. ผมกลัวว่าตอนผมหลับไป แล้วคุนเกิดฟื้นขึ้นมา .. ใครจะดูแลเขาละ .. ผมจับมือคุนตลอดสามวันมานี่ ..
"ตาโหลเลยนะคะพี่"มินฮวางวางแก้วกางแฟลงบนโต๊ะตรงหัวเตียง
"=__= เลิกตอกย้ำพี่แล้วกลับไปดูแลที่บ้านซะ"ผมสั่ง
"T^T พี่อะ ฉันก็เป็นห่วงคุนนะ"มินฮวางบอกพลางยกแก้วกาแฟขึ้นจิบ
"มินฮวาง .. "ผมเรียกชื่อน้องสาวขึ้น"ถ้าเกิดคุนตื่นขึ้นมาแล้วจำพี่ไม่ได้ละ .. "
"พี่คะ .. มันต้องมีทางสิคะ เขาต้องจำพี่ได้แน่ๆ"มินฮวางยิ้ม รอยยิ้มของน้องสาวทำให้ผมรู้สึกสบายใจตั้งแต่เด็กๆ
"พะ .. พี่ .. พี่คุน .. !!" จู่ๆมินฮวางก็เรีกยชื่อคุนดังขึ้น ผมหันไปมองก็พบว่าคุนค่อยๆลืมตาขึ้น
"มินฮวาง .. ไปตามหมอหรือพยาบาลมาสิ"ผมบอกแล้วับมือคุนไว้แน่น
"นะ .. น้ำ"เสียงแหบพร่าของคุนดังขึ้น ผมรีบเทน้ำใส่แก้ว(ซึ่งหกไปบ้างเล็กน้อย)ก่อนที่จะค่อยๆรินใส่ปากของคุน
"พอไหม .. "ผมถาม เขาผงกหัวน้อยๆ
"คุณ .. คุณเป็นใคร .. ที่นี่ที่ไหน .. "เขาถามขึ้น .. อา .. จริงสินะ .. เขาความจำเสื่อมนิ
"ผม .. เอ่อ .. ชื่อ ชเวซึงฮยอน .. เรียกเท๊มก็ได้ ที่นี่โรงพยาบาลในเครือข่ายพ่อผมเอง ไม่ต้องเป็นห่วงค่าใช้จ่ายนะครับ"ผมบอก
"หวา .. ท่าทางจะเยอะนะครับ .. ให้ผมชดใช้เถอะนะครับ"เขาพูด
"ไม่เป็นไรหรอกครับ"ผมบอก
"ให้ผมชดใช้เถอะครับ ผมติดหนี้บุญคุณคุณนะครับ"เขาบอกแล้วจับแขนผมไว้แน่น
"ก็ได้ครับ ๆ"ผมแพ้สายตาลูกหมาอ้อนอ่ะ T^T
---------------------------------------------------------------------------------------------------------
ปล. แต่งในร้านคอม = =;;
ปลล.เพื่อนยืนอ่าน อายมากมาย -/ /-
ปลลล.เม้นนาว !
"คุนจ๊ะ ไปตลาดกับป้าไหม ^^"ป้าที่เป็นแม่ครัวชวนผม (จำชื่อไม่ได้ = = )
"อ่า .. ไปครับ ๆ"ผมขานรับ แล้วหยิบตะกร้ามาถือไว้ด้วย ในที่สุดก็มีอะไรทำแหะ !
"ป้าครับ เท๊มเขาชอบทานอะไรหรอครับ"ผมถามในขณะที่กำลังเดินไปตลาด
"เขาก็ชอบทานหลายๆอย่างหล่ะจ๊ะ ทานเก่งมาตั้งแต่เด็กๆ"ป้าบอก จากนั้นเราก็เดินคุยกันไปเรื่อยๆจนถึงตลาด ผมกับป้ายีนา (พึ่งนึกออก) ก็ช่วยกันเลือกซื้อกับต่างๆเพื่อนำมาทำอาหารเย็น
"ครบแล้วใช่ไหมครับป้า"ผมถามขึ้น ป้ายีนาใช้นิ้วไล่ลิสรายการอาหารไปที่ละรายการ
"อืม .. ครบแล้วจ๊ะ หนักไหมคุน"ป้าถามพลางยิ้มมาทางผม
"จิ๊บๆครับป้า ^^"ผมยิ้ม จากนั้นพวกเราสองคนก็เดินกลับเข้าไปในซอยบ้าน .. จู่ๆก็มีวัยรุ่นชายสองสามคนวิ่งมาฉุดกระเป๋าจากมือป้ายีนาไป
"ช่วยด้วย ! โจรขโมยกระเป๋า"ป้าตะโกน ยังดีนะครับที่เป็นช่วงใกล้ๆเย็น คนที่กำลังจะเข้าบ้านก็หันมาได้ยินพอดี จึงรีบช่วยๆกัน ผมก็วางของแล้วรีบวิ่งด้วยดีกรีนักกีฬากรีฑาของโรงเรียน =w= (ตั้งแต่ผมอยู่ประมานป.4ละมั้ง = =)
"หยุดนะเว้ย !"ผมตะโกนออกไป โจรคนนั้นก็วิ่งออกถนนใหญ่แล้ววิ่งข้ามถนนไป .. ผมจึงวิ่งตามอย่างไม่คิดชีวิต ..
เอี๊ยดดดด ! ปัง ! (ปล.ไม่ใช่โดนปืนยิง = =)
- TEMP : -
ผมหยิบกองเอกสารสุดท้ายขึ้นมาจัดให้เรียบร้อยอย่างว่องไวก่อนที่จะวางลงบนอีกกองหนึ่งที่เสร็จแล้ว =w= ~~ โอ้ว ว เวลาพัก 5 วันของผมก็มาถึง ><~~ ผมจะได้กลับไปจึกกึก = =; กับคุนเสียที ~
~~ โทรศัพท์ครับ โทรศัพท์ ~~
ผมหยิบโทรศัพท์ที่มีเสียงธีมที่ผมบังคับ = = ให้คุนพูดขึ้นมารับสาย
"ครับ ป้ายีนา"ผมกรอกเสียงลงตามสายโทรศัพท์
[คุณชายคะ ! รีบไปที่โรงพยาบาลด่วนเลยค่ะ !!]เสียงของป้ายีนาดูร้อนรน
"ใครเป็นอะไรครับป้า"ผมถาม
[คุนค่ะ คุนถูกรถชน !] สิ้นเสียงของป้ายีนา .. โทรศัพท์รุ่นหรูของผมร่วงลงไปกองบนพื้น .. ตอนนี้ผมรู้สึกราวกับว่าใจผมสลายไปทันที ..
-- โรงพยาบาล --
ผมถือสูทสีดำวิ่งเข้ามาตามทางที่ป้ายีนาบอก เมื่อมาถึงหน้าห้อง ICU ก็พบป้ายีนาที่กำลังร้องห่มร้องไห้ มินฮวางที่คอยปลอบนาริที่กำลังร้องไห้อยู่เช่นกัน
"มินฮวาง คุนเป็นไงบ้าง"ผมวางสูทลง
"หมอยังไม่ออกมาบอกเลยค่ะ"มินฮวางตอบ
"เพราะป้า .. ถ้าป้าระวังตัวกว่านี้ คุน .. คุนก็คงไม่ .. "ป้ายีนาพูดขึ้น ผมลูบหลังป้าเบาๆแล้วปลอบแก
"ป้าครับ ผมเชื่อว่าคุนต้องฟื้น คุนต้องไม่เป็นอะไร"ผมบอกพลางสะกดจิตตัวเองไว้ว่า .. คุนไม่เป็นอะไร .. ผมนั่งอยู่หน้าห้อง ICU อยู่ประมาน1 ชม กว่าๆ หมอก็เดินออกมา
"หมอ .. หมอคะ .. พี่ชายหนูเป็นยังไงบ้าง"นาริรีบหรี่เข้าไปถามหมอเป็นคนแรก
"คนไข้พ้นขีดอันตรายแล้วครับ"หมอพูด"คนไข้อาจจะความจำเลอะเลือนไปซักระยะหนึ่ง อย่าพยายามทำให้คนไข้เครียจนะครับ ตอนนี้ฟื้นแล้ว หมอกำลังนำตัวไปที่ห้องพักผู้ป่วย"
"ความจำเลอะเลือน .. ความจำเสื่อมหรอครับ"ผมถามขึ้น
"ครับ คงต้องใช่ระยะเวลาในการจดจำเรื่องราวใหม่ทั้งหมด"หมอพูด .. ทำเอาผมอึ้งไปสิบห้านาที"หมอขอตัวนะครับ"
"ครับ .. "ผมตอบกลับ .. พยาบาลเข็นร่างของคุนออกมาจากห้อง ICU .. ผมมองหน้าคุน .. ทำไมมันต้องเกิดขึ้นกับผมด้วยนะ ..
"มินฮวาง พาป้ายีนากับนาริกลับบ้านไปก่อน เดียวพี่ดูแลคุนเอง"ผมบอก
"ค่ะพี่"มินฮวางเดินไปพยุงป้ายีนาแล้วเดินออกไป
-- ห้องพัก 302 --
ผมนั่งจ้องหน้าคุนที่หลับไหลมาสามวันติดต่อกัน สามวันมานี่ผมแทบจะไม่ได้นอน .. ผมกลัวว่าตอนผมหลับไป แล้วคุนเกิดฟื้นขึ้นมา .. ใครจะดูแลเขาละ .. ผมจับมือคุนตลอดสามวันมานี่ ..
"ตาโหลเลยนะคะพี่"มินฮวางวางแก้วกางแฟลงบนโต๊ะตรงหัวเตียง
"=__= เลิกตอกย้ำพี่แล้วกลับไปดูแลที่บ้านซะ"ผมสั่ง
"T^T พี่อะ ฉันก็เป็นห่วงคุนนะ"มินฮวางบอกพลางยกแก้วกาแฟขึ้นจิบ
"มินฮวาง .. "ผมเรียกชื่อน้องสาวขึ้น"ถ้าเกิดคุนตื่นขึ้นมาแล้วจำพี่ไม่ได้ละ .. "
"พี่คะ .. มันต้องมีทางสิคะ เขาต้องจำพี่ได้แน่ๆ"มินฮวางยิ้ม รอยยิ้มของน้องสาวทำให้ผมรู้สึกสบายใจตั้งแต่เด็กๆ
"พะ .. พี่ .. พี่คุน .. !!" จู่ๆมินฮวางก็เรีกยชื่อคุนดังขึ้น ผมหันไปมองก็พบว่าคุนค่อยๆลืมตาขึ้น
"มินฮวาง .. ไปตามหมอหรือพยาบาลมาสิ"ผมบอกแล้วับมือคุนไว้แน่น
"นะ .. น้ำ"เสียงแหบพร่าของคุนดังขึ้น ผมรีบเทน้ำใส่แก้ว(ซึ่งหกไปบ้างเล็กน้อย)ก่อนที่จะค่อยๆรินใส่ปากของคุน
"พอไหม .. "ผมถาม เขาผงกหัวน้อยๆ
"คุณ .. คุณเป็นใคร .. ที่นี่ที่ไหน .. "เขาถามขึ้น .. อา .. จริงสินะ .. เขาความจำเสื่อมนิ
"ผม .. เอ่อ .. ชื่อ ชเวซึงฮยอน .. เรียกเท๊มก็ได้ ที่นี่โรงพยาบาลในเครือข่ายพ่อผมเอง ไม่ต้องเป็นห่วงค่าใช้จ่ายนะครับ"ผมบอก
"หวา .. ท่าทางจะเยอะนะครับ .. ให้ผมชดใช้เถอะนะครับ"เขาพูด
"ไม่เป็นไรหรอกครับ"ผมบอก
"ให้ผมชดใช้เถอะครับ ผมติดหนี้บุญคุณคุณนะครับ"เขาบอกแล้วจับแขนผมไว้แน่น
"ก็ได้ครับ ๆ"ผมแพ้สายตาลูกหมาอ้อนอ่ะ T^T
---------------------------------------------------------------------------------------------------------
ปล. แต่งในร้านคอม = =;;
ปลล.เพื่อนยืนอ่าน อายมากมาย -/ /-
ปลลล.เม้นนาว !
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น