โรงเรียนหรรษา...>O<

ลำดับตอนที่ #1 : เข้าเรียน........(100%)

ถนนๆ >o< ทำไมเล็กลงเรื่อยๆ....อ้อ....เป็นซอยนี่เอง.... แม่ ทามมาย ต้องให้มาเรียนที่นี่ด้วยน้า........-O-\"





บังคับให้ผมมาเรียนที่โรงเรียนนี้ทามมาย....>o< เบื่อๆๆๆ......…อยู่โรงเรียนเดิมก็ดีอยู่แล้ว…ไม่เห็นจะมีอะไรเลย…





ตอนอยู่ม.2 ขณะกลับบ้าน.....ก๊วนมอไซค์ขี่ผ่าน 2 เลนข้างทาง ถึงคราวซวย! ดันมายิงกันตอนเราข้ามถนน (คิดสภาพ คนยืนเกาะกลางถนนในฝูงลูกปืน >o<\")

ตอนอยู่ม.3 ขณะเข้าค่ายลูก เสือ กำลังกลับบ้าน...เพื่อนที่เดินข้างหน้า ถูกรถทับ หัวเละ ตายคาที่....>i<

ตอนอยู่ม.4 มีนักเรียนชายถูกลักพาตัวไป สัปดาห์ละ 1คนๆ >l< (สงสัยต้องเป็นพวกสะสม......สะสม.....อะไรคิดเอาเอง...>o<)





ไม่เข้าใจแม่เหมือนกันว่าให้มาเรียนที่นี่ทำไม…ขณะนั่งอยู่ในรถ..ม่ายมีไรทำ เลยมองลอดกระจกรถออกไป.....





                         กึ้ง...!!!   โอ๊ย!....หัวชนเสาเหล็ก.....T-T โง่บรม.....





มองเห็นป้ายบอกทาง แล้ว.......



เขียนตัวหนังสือตัวใหญ่ๆว่า…





                                           “ขอต้อนรับนักเรียนทุกคนเข้าสู่ โรงเรียนฆาตวันวิทยา”





-O-\" อารายนะ....ชื่อโรงเรียนอะไรนะ.... \"ฆาตกรรมทุกเวลา\" -0-\" แม่....ให้ผมมาเรียนที่นี่ทำมาย........





นี่ก็เป็นอีกเหตุผลหนึ่งที่ผมไม่เข้าใจเหมือนกัน โรงเรียนมีออกเยอะแยะทำไมถึงเลือกโรงเรียนนี้…





ชื่อช่างเป็นสิริมงคลแก่การเรียนจริงๆ = =







พอรถแล่นเข้ามาถึงหน้าประตูโรงเรียน ผมก็ลาคุณแม่…แล้วก็เดินมายังหน้าประตูโรงเรียน





ผมมองนาฬิกาตัวเอง นี่มัน9โมงกว่าแล้วนิ… -O-\"





วันแรกก็มาสายจนได้ เฮอ…ผมสอดส่องสายตามองดูรอบๆโรงเรียน   เป็นโรงเรียนที่ค่อนข้างเล็กขนาดไม่ถึงสนามฟุตบอลด้วยซ้ำ…





หน้าโรงเรียนเป็นประตูเหล็กขนาดใหญ่ ( รุสึกจะ มีกระแสไฟไหลผ่านด้วย -O-\")





มองดูแล้วคงจะเป็นทางออกทางเดียวของโรงเรียนนี้ด้วยซ้ำไป





ผมแหงนหน้ามองเป็นมุมเงย 73องศา มองไปยังตึกเรียนข้างหน้า เป็นตึกที่สูง 10ชั้นได้ (โดยระยะห่างระหว่างตึกกับตัวผมเป็นระยะ 10เมตร จงหาว่า...ตึกเรียนแต่ละชั้นสูงกี่เมตร -O-\")





ขณะที่สังเกตชั้นเรียนอยู่นั้นผมเห็นคนๆนึงยืนอยู่บนชั้น 7 และกำลังจ้องมองมาทางผม -0-\"





แต่สิ่งที่ผมเห็นมัน......!!! ร่างของคนนั้นตกลงมาจากชั้น 7 ช้าๆ ช้าๆ....ตกลงมาอย่างสโลโมชั่น -O-\" (อันหลังไม่เกี่ยวนะ)

แล้วร่างเธอก็หายไปก่อนจะตกลงผ่านชั้น 4 อย่างสโลโมชั่น....(ย้ำสโลโมชั่น) -O-\"  ผมไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเองเลย





ผมไม่ค่อยเข้าใจเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นต่อหน้าซักเท่าไร...เนื่องจากผมเป็นคนไม่ค่อยเชื่อเรื่องผีสางอยู่แล้ว ก็มันสโลโมชั่นนิ...-O-\"







                                                  “นี่!! นักเรียนคนนั้นน่ะ ยืนทำอะไรอยู่”





ผมได้ยินเสียงๆนึงดังมาจากทางด้านขวาของประตูโรงเรียน O_o ท่าทางดูน่าเกร็งขา เอ๊ย! เกรงขาม

ดูจากลักษณะท่าทางแล้วน่าจะเป็นอาจายร์สอนวิทยาศาสตร์ไม่ก็วิชาคณิตศาสตร์แน่ๆ





เค้าตัดผมรองทรงแต่ยาวกว่านิดหน่อย ก็ยังคงเป็นรองทรง -*-  ใส่แว่นตาเล็กๆ.....เหมาะแก่เค้าโครงหน้า...ใส่เสื้อสีน้ำตาลตัดกับสีผิวของเค้าที่เป็นสีขาว





มนุษย์คนนั้นก็เดินมาทางผม.......>o<





“เธอเป็นเด็กใหม่ใช่ไหม ที่ย้ายมาระหว่างชั้นเรียน ครูพอรู้จากอาจารย์ใหญ่แล้วล่ะ  มาๆเดี๋ยวครู จะพาเธอไปยังห้องเรียน อ่ะ! ลืมไปเลยครูชื่อ วินาตชัย เรียกครูสั้นๆว่า อาจารย์ชัยก็ได้นะ” ครูคนนั้นกล่าวอาลัมภบทอยู่นาน





ผมคิดในใจผมเริ่มรำคาญกับคำพูดที่ยืดยาวแต่อัดแน่นด้วยสาระของอาจารย์แล้วล่ะ





แต่สิ่งที่ติดใจผมก็มีอยู่อย่างเดียว >o< ใครเป็นคนตั้งชื่ออาจารย์ให้น้าาาาาา.......





ชื่อช่างเป็นสิริมงคลต่อการดำเนินชีวิตจริงๆ แต่ก็คงดีกว่าชื่อ “โศกนาฏชัย”

หึๆๆ คิดแล้วขำ... อาจารย์พาผมมายังห้องปกครองที่อยู่ชั้น 2 ของตึกเรียนนี้…





อาจารย์บอกผมว่า ผมเรียนอยู่ห้อง B น่าจะเป็น 5/B แน่ๆ อาจารย์บอกผมว่าห้องเรียนผมอยู่ชั้น 8 แต่ตอนนี้เป็นเวลาเข้าเรียนแล้ว

และบอกให้ผมรีบขึ้นไปเรียน





ผมมองไปที่บันไดทางขึ้นแทบจะไม่มีแสงลอดส่องเข้ามา ทำให้บันไดทางเดินดูน่าวังเวง ชวนขนลุกชะมัด.....- -





อาจารย์ยังย้ำเตือนผมอีกว่า…

ระหว่างเดินขึ้นไป ไม่ว่าได้ยินเสียงอะไรเธออย่าทักเป็นอันขาด (งั้นอาจารย์ก็ไม่ต้องคุยกับผมเสะ)

อย่าหันหลังมองในสิ่งที่มองไม่เห็น (ก็มันมองไม่เห็นแล้วจะมองทำไม)

อย่าก้มหน้าเดิน (ไม่มองบันไดก็สะดุดดิ)

หรืออย่าวิ่งขึ้นบันได (ถ้ามันจำเป็นก็ไม่แน่)

อย่าเข้าห้องน้ำคนเดียวด้วยนะ...(สงสัยให้ฉี่ทีเดียว 2คนเลยมั้ง)







แล้วผมก็รีบเดินขึ้นไปยังชั้น 8 ระหว่างเดินขึ้น มันดูมืดๆ (วังเวงชอบกล) - -\" แม้จะมีแสงลอดมาบ้างนิดหน่อย แต่ไม่ได้ทำให้บรรยากาศรอบๆดูเป็นสิริมงคลขึ้นเลย…- -







                                                         แคร่ก! แคร่ก แคร่ก! แคร่ก! แคร่ก แคร่ก!







ผมได้ยินเสียงประหลาดๆ จากข้างหลังของผม ระหว่างเดินจากชั้น 4ขึ้นไปชั้น 5 แต่ผมไม่กล้าหันหลังกลับไปมอง เนื่องจากอาจารย์สั่งไว้ ผมยังคงเดินต่อไปเรื่อยๆจนถึงชั้น 6







                                 แคร่ก! แคร่ก แคร่ก! แคร่ก! แคร่ก แคร่ก! แคร่ก! แคร่ก แคร่ก! แคร่ก! แคร่ก แคร่ก!









เสียงเริ่มถี่มากขึ้น และดังมากขึ้นด้วยเช่นกัน ผมรู้สึกว่ามันเริ่มใกล้ผมเข้ามาเรื่อยๆ โดยที่ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามันคืออะไร ผมรีบวิ่งขึ้นบันได โดยลืมคำของอาจารย์ แน่นอนว่าเสียงนั้นไม่ได้ลดละจากผมไปเลยล่ะ เสียงมันเหมือนมาอยู่ข้างๆหูของผมด้วยซ้ำไป ผมวิ่งขึ้นไปจนเกือบถึงชั้น 8 >o<







                   พลั๊ก...!!!







อู๊ย!....เหมือนผมกำลังวิ่งชนอะไรบางอย่างเข้าอย่างจัง แต่มันทำให้เสียงที่ตามผมมามันหายไป







                         “เป็นอะไรไหมครับ”





มีเสียงหนึ่งถามแว่วมาในหูผม ผมจึงหันไปมองทิศทางที่มาของเสียง จึงรู้ว่าสิ่งที่ผมวิ่งชนไปน่ะเป็นชายคนนี้นี่เอง







“เออ…ขอโทษนะ ที่วิ่งชนนาย นายไม่เป็นอะไรนะ”







ผมมองหน้าเค้าเป็นคนที่ตัวเตี้ยสูงประมาณ 155เซนได้มั้ง ผอม ดูเหมือนคนอ่อนแอและใส่แว่นหนาๆ เหมือนเด็กเรียน…







“เด็กใหม่? ไม่เคยเห็นหน้า เรียนห้องไหนล่ะ” ชายคนดังกล่าวถาม







ในสมองของผมยังจำเรื่องเมื่อกี้อยู่เลย…เสียงอะไรไม่รู้ ดันตามหลังเรามา… -*-







“อืม…เราอยู่ 5/B น่ะ เราชื่อ อัล  นะ แล้วนายชื่ออะไรล่ะ”







เค้าตอบผมด้วยเสียงเอื่อยๆ “มากิ…”  ผมรู้สึกว่าคนที่ผมวิ่งชนเนี๊ยะค่อนข้างอัธยาศัยดี (คิดได้ไง-*-) อัธยาศัยดีเพราะวิ่งชน --\"--







แต่สงสัยอยู่อย่างนึงว่า ทำไมผมซึ่งตัวสูงกว่ามาก ชนเค้าแล้วผมล้มเอง…  (พวกอ่อนแอ โอดครวญ)







ชายคนนั้นพาผมเดินเข้าห้องน้ำให้มาล้างเนื้อล้างตัวที่ค่อนข้างจะสกปรก







ผมมองเข้าไปยังห้องน้ำนั้น มองดูแล้วเป็นห้องน้ำเล็กๆอีก 4ห้อง และโถสำหรับปัสสาวะเรียงติดกัน ตรงข้ามประตูห้องน้ำเล็กๆนั้นเป็นกระจกบานใหญ่บานหนึ่งชึ่งผมกำลังล้างเนื้อล้างตัวอยู่นั่นเอง…







ผมเห็นเค้าเดินเข้าห้องน้ำห้องนึง…ที่อยู่ชิดกับกำแพงแล้วปิดประตูไป…ผมก็คิดว่าเค้าจะเข้าไปแป๊บเดียว…ผมรอประมาณ 10นาทีเห็นจะได้…







ก็เลยรู้สึกว่ามันนานเกินไป จึงเคาะประตูเรียก แต่…ประตูไม่ได้ล็อก ผมยังไม่ทันได้มองเข้าไป…เห็นน้ำสีแดงๆไหลออกมาจากห้องน้ำที่ผมยืนอยู่ จึงรีบเปิดประตูไปดู…







สิ่งที่ผมเห็นแทบไม่อยากเชื่อสายตาตัวเอง…





ร่างของชายผิวขาวที่ผมเห็น    แทบไม่เหลือเค้าโครงเดิมเลย ^^\'





ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยถูกกรีด เฉือน มีลิ่มเลือดเกาะบางๆ ^o^





ที่แขนทั้งสองข้างมีเศษเนื้อที่หลุดออกมาพร้อมกับเลือดที่พุ่งกระฉูด ไปตามฝาผนังรอบห้องน้ำเล็กๆนั้น  ^-^





ที่ขาของเค้าเหมือนถูกกระชากอย่างรุนแรง เส้นเอ็นบางส่วนยังยึดกันอยู่  น้ำไขมันไหลเยิ้มออกมาผสมกับเลือด....-O-\"





นัยน์ตาของเค้าจ้องมองมาที่ผม…เหมือนกับจะบอกว่า สิ่งที่เกิดขึ้นนี้ไม่ใช่การกระทำของเค้า… TT^TT (แล้วใครทำอ่าาาา)







ผมรีบผละหนีแล้วปิดประตูห้องน้ำนั้นแล้ววิ่งมายังห้องเรียนที่ผมจะห้องเรียน แล้วยืนอยู่หน้าห้องเรียน แน่นอนผมดูเหนื่อยหอบ แต่ผมก็ยังพูดออกมาด้วยเสียงเหนื่อยหอบนั่น…









                      “ม...มี..คนตายอยู่ในห้องน้ำ…”   





                               \" ม...มากิ.......\"







สิ้นเสียงที่ผมพูดทั้งห้องเงียบกริบ…

อาจารย์ที่กำลังสอนอยู่ เดินมาทางผม

แล้วพาผมเดินออกไปนอกห้องแล้วบอกกับผมว่า “มากินะ…ตายไปนานแล้ว ที่เธอเห็นน่ะ เธอตาฝาด”









ผมแทบไม่อยากจะเชื่อกับหูที่ผมได้ยินเลย นี่ผมเจอผี กลางวันแสกๆ T^T จริงๆหรอเนี๊ยะ









“เธอเป็นเด็กใหม่ใช่ไหม เดี๋ยวครูจะแนะนำเพื่อนๆให้เธอรู้จักทีละคนนะ”







เฮอ…ผมก็คิดในใจแล้วล่ะว่ามันคงเป็นเพียงความฝันที่ไม่ได้เป็นความจริง (ถึงคิดอย่างงั้นก็ตาม มันก็ไม่ได้ทำให้จิตใจตัวเองดีขึ้นเลย)







อาจารย์ให้เพื่อนในห้องแต่ละคนทักทายและแนะนำตัวให้ผมฟัง… ผมจำได้ไม่หมดหรอก มันเป็นธรรมเนียมที่ต้องรับฟัง....







พอเพื่อนๆแนะนำตัวครบแล้ว....ผมก็มองไปเห็นคนนั่งริมหน้าต่างด้านหลังสุด







เธอไว้ผมยาวๆ แต่เธอนั่งก้มหน้าอยู่ ชุดที่เธอใส่แตกต่างจากชุดที่เพื่อนๆใส่รอบข้าง…เธอใส่ชุดสีแดง…แต่คนอื่นๆใส่ชุดสีขาว…เธอเป็นคนเดียวที่ยังไม่ได้แนะนำตัวให้ผมรู้จัก…







แน่นอน! ผมท้วงอาจารย์  







“อาจารย์ครับ เพื่อนคนนั้นยังไม่ได้แนะนำตัวเลย” ผมก็ชี้นิ้วไปที่โต๊ะที่เค้านั่งก้มหน้าอยู่







อาจารย์และเพื่อนๆ หันไปมองที่โต๊ะนั้น แล้วหันกลับมามองที่ผมเป็นตาเดียวกัน…???







O_o ผมกำลัง งง ว่า ผมพูดอะไรผิดไปรึเปล่า อาจารย์ที่ยืนอยู่ข้างๆผมก็กระซิบข้างหูว่า… “ตรงนั้นน่ะ ไม่มีใครนั่งอยู่หรอกนะ”







ผมรู้สึกว่า…นี่ผมเจออะไรเข้าอีกแล้วหรอเนี๊ยะ TT^TT







มีเพื่อนร่วมห้องคนนึง เดินไปยังเก้าอี้ตัวที่ผมชี้ เอาพระไปวางไว้บนโต๊ะ กระเทียมวางบนเก้าอี้ แล้วพรมน้ำมนต์ให้ทั่วพื้นตรงนั้น -*-







ผมว่าเค้าต้องเป็นคนออกแนว ติ๋งต๋อง แน่ๆ -*-







“นี่! นายโช …ทำอะไรน่ะ...” อาจารย์ประจำชั้นของผมพูดขึ้นมา







“มันช่วยไม่ได้นิน่าอาจารย์ ก็พวกมันมาหลอกให้เพื่อนๆผมกลัวนี่น่า” โช ตอบกลับ…







“เออ...ตามสบายละกัน” อาจารย์ตอบ







ผมมองดูโช   โชเป็นคนตัวสูงมากถ้าเทียบกับผม หุ่นนักกีฬาเลยก็ว่าได้...







“อ่อ! ลืมบอกไป ครูชื่อ จักรพรรดิ  ส่วนคนนั้นเป็นหัวหน้าห้องนี้น่ะ ออกจะดูห้าวนิดๆ แต่พึ่งพาได้เสมอเลยล่ะ” ครูแนะนำ…









โรงเรียนนี้ชื่อของอาจารย์แต่ละคนน่านับถือจังเลย....(ไม่ได้ประชด พูดเรื่องจริง)









จบการแนะนำตัวแล้ว…ผมได้นั่งริมหน้าต่างแถวถัดจากแถวหน้าสุดมาแถวนึง







ผมไม่ค่อยซีเรียส กับที่นั่งหรอก…มันไม่เกี่ยวกันอยู่แล้ว…พอถึงเวลาเที่ยง







หัวหน้าห้องโช  นั่นแหละ ก็เข้ามาคุยกับผม ผมก็เล่าเรื่องที่ผมเจอมากิให้จอมฟัง







โชก็เล่าให้ผมฟังว่าเมื่อ4ปีที่แล้ว มีนักเรียนแลกเปลี่ยนคนนึงจากญี่ปุ่นมาเรียนที่โรงเรียนนี้แหละ





แต่เป็นคนอ่อนแอ และถูกรังแกได้ง่าย จึงเป็นคนที่ค่อนข้างจะเก็บตัว







และเพื่อนๆของมากิ ในรุ่นเดียวกันพยายามแกล้งเค้า ต่างๆนาๆ จนถึงขั้นรุนแรง







มากิไม่ยอมพวกมัน จึงเอาเรื่องนี้ไปฟ้องอาจารย์ พอรู้ถึงหูอาจารย์เข้ากลายเป็นว่าอาจารย์เข้าข้างนักเรียนตัวเอง





มากิจึงถูกเพื่อนๆกลุ่มนั้น พาตัวไปยังห้องน้ำ ชั้น 8 หวังทำมิดีมิร้าย(ม่ะใช่นะ - -\") ห้องริมกำแพงนั่นแหละ





คนหนึ่งในพวกนั้น...ดึงลิ้นของมากิออกมา...แล้วเฉือนลิ้นนั้นจนขาด...เลือดไหลพุ่งออกมากระเด็นโดนหน้า....







มันยังไม่สะใจ...เอาคัตเตอร์เฉือนที่คอหอยช้าๆ......เลือดจำนวนมากไหลออกมาไม่หยุด....ร่างกายของมากิเริ่มรับสภาพไม่ได้







มันยังไม่พอใจ จับแขน จับขาของมากิคนละข้าง แล้วกระชากสุดแรง.....







ทำให้มากิร้องไห้ลั่น  แต่...เสียงของเค้าเล็ดลอดไปไม่ได้ เพราะเค้าโดนตัดลิ้นและเฉือนคอหอย ไปเรียบร้อย (น่าสนุกจังเลย -O-\")







มากิ...พยายามดิ้นแล้วดิ้นอีก จนขาของตัวเองฉีก...มองเห็นกระดูกและน้ำสีแดงๆเริ่มไหลออกมาเป็นทางยาว...-O-\"







มากิได้โอกาสเอามือข่วนไปยังหน้าคนนึงในกลุ่มนั้น…-*-







คนในกลุ่มที่โดนข่วนหน้านั้นโมโหมาก…(บังอาจทำให้หน้าหอันหล่อเหลาเป็นรอย)

จึงกระชากเนื้อของชายร่างเล็กนั้นเป็นชิ้นๆ -O-\" (ทำไปได้)









แล้วก็ปล่อยให้ทรมาน จนตายอยู่ในห้องนั่นคนเดียว…(โหด  อำมหูด เอ๊ย! อำมหิต)









เรื่องทั้งหมดถูกปิดเงียบ ครูแจ้งไปยังทางประเทศที่มากิอยู่ว่า…เกิดอุบัติเหตุรถชน ( ชนจนร่างแหลกคาห้องน้ำเลยล่ะ ^-^ )







เรื่องก็จบลง…







แต่…วิญญาณของมากิ ยังคงอยู่ อยู่ที่นี่ไปตลอด







พอเวลาจากนั้นผ่านไปได้หนึ่งปีกว่าๆ ก็พบกว่า







รุ่นพี่กลุ่มนั้นที่ทำร้ายมากิ เสียชีวิต !!!







กลับต้องมาตายอย่างอนาถในที่ใกล้ๆกับห้องน้ำชั้น 8น่ะแหละ…







ทั้งกลุ่มถูกให้ไหว้วานขึ้นมาหยิบจอบ เสียม เคียวตัดหญ้า มีดตอนกิ่ง ฯลฯ







จากชั้น 10 เพื่อนำไปปลุกต้นไม้ที่ชั้น 1







พอทั้งหมดเดินผ่านมาชั้น 8







ก็ไม่ทราบว่าเกิดเหตุการณ์อะไรขึ้น







คนทั้งกลุ่มนั้นกลับตายอย่างน่าสงสัย ในมือของทุกคน







กำอุปกรณ์พวกนั้นไว้แน่น มีเลือดไหลท่วมที่บริเวณต้นขา







และบริเวณใบหน้า ผิวหนังถูกฉีกขาด…O_o









ว่ากันว่า เรื่องทั้งหมด มากิเป็นคนทำ…









ผมได้ยินดังนั้น ผมก็รู้สึกขนลุก แน่นอน มันเป็นเรื่องที่ไม่น่าเชื่อ









แต่เมื่อเห็นกับตาแล้วนี่น่า…









ผมก็ถามโชต่อว่า…. “แล้วจะทำยังไง ให้วิญญาณของมากิ หายไปล่ะ”









“คงต้องปรึกษากับอาจารย์แล้วล่ะมั้ง” โชตอบสั้นๆ…







\"ง้านหรอ...ไม่ลองเอาพระ กระเทียม น้ำมนต์ ของนายลองทำบ้างหรอ แบบเมื่อกี้ไง\" -O-\"







\"......\"







วันนี้เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว







พอตกเย็น ผมก็อยากจะเล่นกีฬาที่ผมชอบ นั่นคือบาส…







ผมก็เพิ่งรู้ว่ากีฬาที่โชเล่นนั่นก็คือบาสเหมือนกัน







วันนี้อาจจะผ่านไปโดยไม่มีอะไร







แต่ผมเหลือบไปมองที่ชั้น 7 ผมเห็นผู้หญิงคนนึงผมเผ้าปิดหน้า ยืนอยู่ที่กันสาด หน้าระเบียง

ผมรู้สึกว่าเค้า...กำลังจ้องมองมาทางผม....













________________________-___-_____________________+_____+__________________________







[K] o [R] n



ลองปรับแต่งเนื้อเรื่องนิดหน่อยแล้วเอาลงมาเขียนใหม่ ปรับแต่งชื่อตัวละครนิดหน่อย +แก้ไขจุดพลาด



ไม่รู้ว่าจะดีขึ้นรึเปล่าอ่ะนะ



แต่จะพยายามต่อไป



สู้เค้าลูกพ่อ.....-0-\"