อาถรรพ์โรงเรียนเก่าแก่

ลำดับตอนที่ #4 : ฟามลัก ครั้งแรก....(100%)

“กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้วมีเด็กหญิงสาวสวยคนหนึ่ง….” ฉอดๆๆๆๆๆๆๆ







อาจารย์สอนวิชาภาษาไทย เธอบ่นอีกแล้ว







ไม่รู้ว่าที่เธอเล่ามาจะออกข้อสอบหรือเปล่า







แต่พูดถึง…หญิงสาวแล้ว…เราก็ยังไม่เคยมีแฟนเลยนี่น่า…







ผมนั่งครุ่นคิดอยู่นาน…







ใจผมเริ่มเหม่อลอย……….







มองเห็นภาพผู้หญิงผมยาวที่ยืนมองผมอยู่ตรงชั้น 7







เฮ้ย!!!!! นี่เราคิดอะไรอยู่เนี๊ยะ…..









อย่าบอกนะว่า…เรากำลังแอบรัก ผี!!!!! T^T









รักครั้งแรกของเราเป็น ผี!!! หรอเนี๊ยะ…







สมองผมเริ่มฟุ้งซ่านซะแล้ว -*-







“อาจารย์ครับ ผมขออนุญาติไปเข้าห้องน้ำหน่อยนะครับ…”







“เบื่อที่ครูเล่ามากเลยใช่ไหม –“---- นายเสน….”







“เออ…..ครับ เอ๊ย! ป่าวครับ พอดีผมปวดท้องกระทันหัน”







ผมเดินออกจากห้องมาได้ไกลพอควร







พอกำลังจะเปิดประตูห้องน้ำ…







กึก!…….









ผมเกือบลืมไปเลย…ว่า วันแรกที่เดินเข้าไปเจออะไรบ้าง…







จะเดินกลับห้อง เรียกเพื่อนมาเข้าด้วยก็กลัวจะหน้าแตก…







จะเดินไปเข้าห้องน้ำชั้น 9 ก็มีแต่กลิ่นบุหรี่โชยมา…







อืม…จะเดินเข้าห้องน้ำคนเดียวหรอ… หึหึหึ! ...







ผมจึงตัดสินใจเดินไปเข้าห้องน้ำชั้น 7…







ทางบันได ค่อนข้างมืด เพราะไม่มีแสงลอดเข้ามา







ผมกำลังจะเปิดประตูห้องน้ำชั้น 7เพื่อเข้าไปล้างหน้า…









ในใจผมกลับคิด… “ชั้น 7 นิ…”









อาาาาา….. นี่เราคิดอาราย…ชั้น 7แล้วยังไง









-“- ขณะกำลังนึกถึงความคิดของตัวเองที่หน้าห้องน้ำชายชั้น 7









ก็เหลือบไปเห็น มุมตึกมีหญิงสาวร่างงามคน(ตน)หนึ่ง







คนกำลังมี ฟามลัก อะไรๆก็ดูดีไปหมด (สงสัยต้องยกเว้นหน้าตาตัวเอง)







ถึงแม้ว่าสิ่งที่ผมเห็นไม่รู้ว่าจะเป็นใคร







แต่ผมก็เดาไว้ก่อนแหละ..







ว่าเป็นคนที่ผมเห็นอยู่ตลอด…(ผีก็ผีซิก็คนมันหลงรักนิ…)







ผมรีบวิ่งเข้าห้องน้ำปิดประตู…ล้างหน้าล้างตา…ถูห้องน้ำ ขัดส้วม…







(อันหลังไม่เกี่ยวนะ) พอเสร็จแล้ว ผมก็ออกจากห้องน้ำ







อยากจะเดินเข้าไปทักทายซักเล็กน้อย







…ขนาดแอบชอบคนธรรมดา ยังไม่กล้าเข้าไปคุย







แต่นี่….ผี….-*- ใครจะกล้าเข้าไปคุยจริงไหม…







ผมรีบวิ่งขึ้นไปนั่งเรียนต่อ…โดยที่ไม่ได้สนใจมุมตึกตรงนั่นซักนิด…







วันนี้ก็ผ่านไปโดยไม่ได้มีอะไร







ผมกลับบ้านไปนั่งครุ่นคิด…







หน้าตาก็ไม่เคยเห็น เห็นแต่ว่าเป็นร่างของหญิงสาว…ผมเผ้าปิดหน้า…







นี่ผมหลงรักผี! หรอเนี๊ยะ….-*-





เฮอ….ไหนๆก็ไหนๆ พรุ่งนี้ลองไปคุยกับเค้าหน่อยละกัน (กับผี)







….zZ …zZ …zZ







ตื่นเช้ามา…ผมรีบแต่งตัว…(ต้องเรียกว่าแทบไม่ได้หลับมากกว่า)







เตรียมสายสินญน์ หลวงพ่อรอด ไม้กางเขน กระเทียม พริกไทย ใบมะกรูด ขิง ข่า ตะไคร้ มะนาว (ไปกันใหญ่แล้ว) -*-







ออกเดินทางไปโรงเรียน…





วันนี้ก็ยังคงนั่งเรียนเซ็งๆ เหมือนเดิม







อาจารย์ยังคงเล่านิทานต่อจากเมื่อวานไม่จบ…-*-







สงสัยผมว่าวิชานี้ผมจะได้ท๊อปแน่ๆ







ผมรอให้ถึงช่วงเวลาตอนเย็น…ผมจะได้เข้าไปคุยด้วย…







พักกลางวัน ผมลงเดินไปกินข้าวต้องเดินผ่านชั้น 7ด้วย





พอมองไปตรงมุมตึก ผมก็ยังเห็นเธออยู่…





คนอื่นอาจไม่เห็น แต่ผมเห็น -*-





            กิงก๊อง! กังก๊อง! แก๊งโก๊ง! แก๊งกิ๊ง!  







เสียงออดหมดเวลาเรียนดังขึ้น…(เสียง ทุ เรศ ชะมัด) -*-









ผมก็ลงไปเล่นบาส…โดยบอกในใจว่ายังไม่ถึงเวลา…มันยังไม่ถึงเวลา…







ผมเล่นจนเวลาประมาณ ห้าโมงเย็นเศษๆได้…







เพื่อนๆชวนกลับบ้าน…ผมก็กลับ…







จนลืมนึกไปเลยว่า วันนี้เราจะทำอะไร ---*---







ผมกลับบ้านมานั่งคิดไตร่ตรองดูอีกครั้ง –“---







ผมควรจะไปคุยกับเค้าดีหรือไม่





คำตอบก็เหมือนเดิม…





ตื่นเช้าไปโรงเรียน





เห็นเธออยู่มุมตึกชั้น 7





จะเข้าไปคุยกับเธอตอนเย็น





เย็นมาก…





ลืม…





กลับบ้าน…





นั่งคิดว่าจะเข้าไปคุยด้วย…





หลับ…





ตื่น….





ไปโรงเรียน….





ฯลฯ





เป็นอย่างงี้ได้เกือบ 2 สัปดาห์





จนในวันศุกร์  ตอนพักกลางวัน ผมเดินผ่านชั้น 7





ผมมองไม่เห็นเธอ…..





ผมไม่รู้ว่าเธอไปไหน….





นั่นแหละ ช่วงบ่ายของผมไม่เป็นอันเรียนเลย





ผมรอ…รอ…รอ…และหลับ….zZ ..zZ





จนตื่นมาช่วงเย็น…พบว่าผมนั่งอยู่ในห้องคนเดียว…





ประตูปิด…พัดลมปิดด…หน้าต่างปิด…ห้องมืดสนิท…





แต่ผมกลับรู้สึกหนาวๆที่สันหลัง จนขนลุกซู่ แล้วก็สะบัดขน…-*- (อันหลังไม่เกี่ยวนะ)





ผมมองไปหน้าห้อง…ไม่มีอะไร…





เพดาน….ไม่มีอะไร….





ตรงหน้าต่าง….ไม่มีอะไร…





ตรงประตู….ไม่มีอะไร…





ด้านหลังห้อง……….





ผมมองไปด้านหลังห้อง……















ไม่มีอะไร…-*-











ผมลุกขึ้นเปิดไฟ มองนาฬิกาหน้าห้อง…นี่มัน…บ่าย 4โมงกว่าๆแล้ว…





(เพื่อนเนรคุณ ไม่มีปลุกกันเลย…)







ผมรีบออกจากห้องก่อนที่จะได้เจออะไร…







มองไปรอบๆ…







ไม่มีนักเรียนเดินผ่านซักคน…ก็นี่มันชั้น 8 ใครจะมาอยู่จริงไหม…







ผมรีบเดินลงบันได ผ่านหน้าห้องน้ำชาย…พยายามไม่คิดอะไร…







วิ่งลงไปชั้น 7 ผมมองตรงมุมตึกนั้น…ผมกลับมองไม่เห็นใครเลย…





ผมรีบวิ่งหาทั่วทั้งชั้น 7…(ไม่รู้ว่าจะเป็นห่วงทำไม)







ผมก็มองเห็นเธอกำลังยืนอยู่ที่กันสาดหน้าระเบียงห้องริมตึก







ตอนนี้เป็นเวลาเย็น ไม่ค่อยมีแสงแดด…







แต่ผมก็มองเห็นหน้าเธอได้ลางๆ







ผมของเธอยาวถึงหลัง…ผิวสีขาว…ชุดของเธอเป็นชุดนักเรียนสีขาว แต่ว่ามีเลือดเปรอะอยู่ทั้งชุด ทำให้ดูเหมือนเธอใส่ชุดสีแดง…ที่ใบหน้าของเธอมีเลือดไหลเยิ้ม…ที่มือข้างซ้ายของเธอดูเหมือนจะหัก เพราะมีกระดูกข้อต่อที่นิ้ว บางชิ้นทะลุออกมาจากผิวหนัง…







ผมเห็นเธอกำลังจะโดดลงไปจากชั้น 7









“หยุดนะ!!!” ผมส่งเสียงไปตามอารมณ์โดยลืมคิดไป…







มาคิดอีกที…(นี่ผมห้ามผีฆ่าตัวตายหรอเนี๊ยะ T^T)







เธอหันมามองผมอย่างช้าๆ…สีหน้าของเธอเหมือนจะจ้องกินเลือดกินเนื้อผม…





ผมรีบวิ่งหาที่ซ่อน…







รู้สึกตัวอีกที่ผมก็หลบอยู่ที่มุมตึก ที่เธอเคยยืนอยู่ T-T







มันคงจะหลบไม่มิดหรอก….







เฮอ….ผมนั่งกอดเข่าทำใจ สงสัยผมจะไม่รอดซะแล้ว….









เสียงฝีเท้าคนเริ่มเดินเข้ามาใกล้ๆ….แล้วมาหยุดข้างหน้าผม…





ผมเงยหน้าขึ้นไปมอง…เป็นเธอ…   O_O… ผมจะทำยังไงดี







ผมก็นั่งก้มหน้าตัวสั่นงิกๆ ต่อไป…







“ห้…า…ม..ฉั..น..ทำ..ไ..ม…..” เสียงที่แหบแห้งดังก้องที่หูของผม







ผมยังก้มหน้าต่อไปแต่ในใจผมก็ตอบ… “ก็ไม่อยากให้ตายนิ”…







“เ…ง…ย..ห..น้..า.ม.า..พู..ด..กั...น..เ…ถ…อ..ะ...” เสียงดังก้องที่หูผม







ผมเงยหน้าขึ้นช้าๆ…เห็นเธอมานั่งข้างๆผมเสียแล้ว… O_O







ผมได้นั่งคุยกับเธอ เพราะคำว่า “หยุดนะ” เพียงคำเดียว







ผมได้รู้จักเธอ มากขึ้น…







… เธอชื่อว่า “มิ้ง” …







เธอบอกว่า น้อยคนมาก ที่ สามารถมองเห็นเค้าได้น่ะ…







ผมนั่งคุยจนถึงเวลาประมาณ ห้าโมงเย็นผมจึงขอตัวกลับ…





ในใจผมก็คิด…ผมยาวถึงหลัง…ใบหน้ามีเลือดไหลเยิ้ม…





เสื้อสีแดงสด…กระดูกหักโผล่ออกจากผิวหนัง





แต่…ผมก็หลงรักเธอแล้วล่ะ…















                             ….นี่ไง ที่เค้าว่า ความรักไม่มีพรหมแดน….







                                 ----------------*---------------------











________________________-___-_____________________+_____+__________________________





[K] o [R] n



เพื่อนผมบอกว่า...ไปเขียนนิยายรักโรแมนติกเถอะ...ไม่อยากอ่านแนวสนองหมัน เอ๊ย! สยองขวัญเลย....



ผมก็เลยประชด โดยการเอานิยาย  ฟามลัก มาปนกับเนื้อเรื่องให้ดูมีสีสันไปด้วย



เนื้อหาตอนนี้ ดูจะเป็นเรื่องฮาๆ ซะมากกว่าที่จะเป็นเรื่อง สยองขวัญ



คิดซะว่า...พลิกแนวการอ่านไปอีกแนวนึงละกัน ----*----



เออ....ใช่....มีคนบอกว่า....ในเรื่องมีคนชื่อเหมือนเพื่อนเราเลย.... (เราว่าเราตั้งแบบไม่น่าจะมีใครเหมือนแล้วนะ....)

เราก็ถามว่าชื่ออะไรหรอ?

เค้าบอกว่าชื่อ ปอม....???

เออ....ในเรื่องเราไม่มีคนชื่อ ปอมนะ.....-*- สงสัยมีใครแอบเอามาเขียนเพิ่มมั้ง หึหึหึ อันนี้ไม่รู้ด้วยนะ กร๊ากกกกกกก >O<