อาถรรพ์โรงเรียนเก่าแก่

ลำดับตอนที่ #2 : ชายร่างยักษ์ แต่ตัวติดดิน...(100%)

ผมพอเข้าใจอะไรบ้างเกี่ยวกับที่นี่แล้วล่ะ…







เสียงที่ผมได้ยิน ดัว แคว่ก! แคว่ก!  นั่นก็ด้วย คงเป็นรุ่นพี่รุ่นเดียวกับพี่มากิแน่ๆเลย (ทำไมต้องดังแคว่ก! ด้วยไม่เข้าใจ -*-)







แต่ผม ยังสงสัย…ผู้หญิงที่ผมเห็นเธออยู่ชั้น 7…







อ่ะ…นี่คิดไปไหนเนี๊ยะ…





-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-





เช้าตรู่…เวลา 5.30







-*- นี่เรามาโรงเรียนเร็วขนาดนี้เลยหรอเนี๊ยะ โรงเรียนยังไม่เปิดเลย…







ต้องมานั่งคอยหน้าโรงเรียน







               แอ๊ด!!!!!!!!!!!





ประตูขนาดใหญ่เปิดออก….ผมมองดูรอบๆ ไม่มีคนเลื่อนนิน่า







สงสัยเป็นประตูอัติโนมัติ = =’ คิดทำใจให้สบาย - -“









พอผมเข้ามาในโรงเรียน มันดูเงียบๆ ได้ยินแค่เสียงลม…เบาๆ….









มันมืดมาก…แต่ก็พอที่จะเดินขึ้นตึกเรียนไปยังห้องตัวเองได้…





ผม ต้องหยุดชะงัก…เมื่อเห็นไฟชั้น 7 เปิด…. มันติดๆดับๆ…





ผมก็เกิดความสงสัย…โรงเรียนนี้ไม่มีหอพักนิน่า…





ถึงมีก็ไม่น่าจะมีคนอยู่ชั้น 7 ได้





เค้าล็อกโซ่หมดแล้วนิ….ใครอยู่ข้างบนนั้นน้า….







ในใจผมนั่งคิด… ก่อนจะเดินไปหาที่นั่ง ผมเงยหน้าไปมองอีกทีนึง…





แสงไฟที่ผมเห็นนั่น ตอนไม่มี…? ไม่มีแสงไฟ…  (มีคนมาจุดพลุมั้ง....-O-\")





หรือว่าผมตาฝาดไปเอง…เฮอ…ค่อยยังชั่วหน่อย…





ผมนั่งหลับไปซักพัก…ที่ใต้อาคารเรียน ชั้น 1นั่นแหละ





ก็เริ่มมีนักเรียนเดินทยอยเข้ามา…





เรื่อยๆ…เรื่อยๆ…ผมเริ่มสังเกตเห็นสิ่งผิดปกติ…





เหวอ!!! ทั้งหมดนั่นไม่มี… ไม่มีแขน…





                               ว๊าก!!!!!!!!!!!!!!





ผมตื่นขึ้นจากความฝัน…คนที่นั่งข้างๆผมสะดุ้งโหยงขึ้นมา





ผมฝันไปจริงๆ ขอให้มันเป็นแค่ความฝันด้วย…





คงจะไม่มีอะไรเลวร้ายไปกว่านี้แล้ว…





ผมมองไปที่บันไดทางขึ้น…ทั้งตึกมีบันไดทางขึ้น 3ทาง





ด้านข้างตึกเรียนสองทางและตรงกลาง…





ผมเห็นอะไรบางอย่าง…







มันมองมาจาก ชั้น 2…







รู้สึกจะเป็นคนนี่แหละ แต่ค่อนข้างจะตัวใหญ่เท่านั้นเอง…





เหมือนมนุษย์ยุคหินเลยล่ะ…





ผมนั่งเหม่อซักพัก…





ก็มีมือนึงมาสะกิดไหล่ผม…เฮือก!





“ไง เสน…นี่ เรา จอมไง….? นายเป็นอะไรไป” จอมถามด้วยความสงสัย







ผมก็ไม่ได้ตอบอะไร…





ด้วยความสงสัยที่ผมเห็นอะไรบางอย่างที่อยู่ตรงชั้น 2นั้น…







จึงชวนจอมไปดูว่าคนนั้นคือใคร





เป็นอาจารย์? เป็นนักเรียน? เป็น…?





เวลาตอนนี้ 6.20 แน่นอนมีนักเรียนทยอยมากันมากขึ้นเรื่อยๆ





แต่ท้องฟ้ายังคงมืดอยู่…





ผมกับจอมเดินขึ้นบันไดกลาง ตามผู้ชายร่างยักษ์คนนั้นไป…







สิ่งที่ผมเห็นคือ ร่างของชายคนนั้นเดินเข้าไปยังห้องน้ำที่อยู่ริมบันได…







ผมกับจอมจึงเดินไปดูช้าๆ…







“อ้าว! ห้องน้ำห้องนี้ถูกปิดตายนี่?” จอมพูดขึ้นอย่างสงสัย







“แล้วเมื่อกี้มันอะไร เค้าเข้าไปข้างในได้ไงล่ะ” ผมงงกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับตาตัวเอง







…สงสัยพวกเราตาฝาด…





นี่คงเป็นคำตอบเดียว ที่แก้ไขปัญหาของผมกับจอมได้







ถึงเวลาเข้าเรียน…เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อเช้ายังคงค้างอยู่ในหัวของผม







ผมนั่งครุ่นคิดอยู่นานว่าเกิดอะไรขึ้น…







“นี่! เสน เดี๋ยวพักกลางวัน เราจะลงไปถามอาจารย์ ไปด้วยกันไหม” จอมบอกกับผม





ผมว่าจอมก็คงสงสัยไม่น้อยกว่าผมเช่นกัน







“ได้ เราก็อยากรู้เหมือนกันแหละ” ผมตอบไปอย่างนั้น







“แล้วอาจารย์ที่นายไปถามเนี๊ยะ ใคร?” ผมเกือบลืมนึกไปเลย ว่าจอมจะไปถามใคร







“อืม…นายไม่รู้จักหรอก เดี๋ยวเราพาไปเอง” จอมบอกขึ้น







เมื่อเราสองคนตกลงกันเรียบร้อยแล้ว พักกลางวันจึงไปถามอาจารย์คนดังกล่าว







ขณะที่อาจารย์กำลังนั่งกินข้าวอย่างสบายใจในห้องพักครู…







“อาจารย์ครับ! ผมมีเรื่องจะถามอาจารย์หน่อยครับ” จอมถามขึ้น







ผมมองดูอาจารย์ อาจารย์ไว้ผมเหมือนทรงนักเรียนเกือบๆโล้นเลยก็ว่าได้ (ต้องบอกว่าหัวล้าน ถึงจะถูกกระมั้ง -O-\")







หน้าตาของอาจารย์ดูซีด ขอบตาของอาจารย์คล้ำ เหมือนไม่ได้นอนมาหลายวัน (จับไปรวมกับหมีแพนด้า พวกหมีก็คงแยกไม่ออก -O-\")







ส่วนสูงของอาจารย์น่าจะ 180ได้ ผมว่าอายุของเค้าน่าจะราวๆ 45ได้







ผมก็เริ่มเข้าใจว่าทำไมมาถามกับอาจารย์คนนี้แล้วล่ะ…







บทสนทนาที่อาจารย์คุยกับจอมผมไม่ค่อยได้ฟังอะไรมากนัก







รู้แต่เพียงว่าอาจารย์ชื่อ “ชัยวิทย์”







ระหว่างที่จอมคุยอยู่กับอาจารย์ผมเหลือบมองไปเห็นของสิ่งหนึ่ง







ที่วางไว้ข้างๆโต๊ะของอาจารย์…





มันเป็น …โครงกระดูก…









ผมไม่อยากจะสงสัยอะไรมากนัก ผมคิดว่าคงเป็นของสะสมของอาจารย์ละมั้ง







เมื่อบทสทนาของอาจารย์กับจอมจบลง







จอมได้รับคำตอบว่า ที่พวกเราเห็นน่ะตาฝาดไปเอง







ห้องน้ำก็เป็นห้องปิดตาย ใครจะเดินทะลุเข้าไปได้







เรื่องที่เกิดขึ้น เราทั้งสองคนไม่เชื่อแน่นอนจริงไหมล่ะ







ถึงจะกลัวๆกล้าๆ แต่ดูเหมือนว่าอาจารย์จะปิดบังเรามากกว่า







ผมกับจอมตกลงกันว่าหลังเลิกเรียน ตอนเล่นบาสเสร็จแล้ว







เราสองคนจะไปดูในห้องน้ำนั้นให้แน่ใจ (อยากลองของ ว่างั้น)







ถามว่ากลัวไหม! ก็กลัวนะ แต่…ความอยากรู้อยากเห็นมันมากกว่าน่ะซิ







ช่วงเย็น… 17.30





ผมเล่นบาสเสร็จแล้ว ท้องฟ้าดูมืดลงอย่างเห็นได้ชัด





ผมกับจอมก็รอโอกาสนี้ล่ะ เวลาที่ไม่มีคน ไม่มีอาจารย์เดินไปมา





ผมกับจอมก็เตรียมอุปกรณ์บางอย่างสำหรับพังประตูนั่นเข้าไป







“พี่! จะทำอะไรกันน่ะ” ปอมรุ่นน้องคนนึงที่เล่นบาสด้วยกัน  ถามขึ้นด้วยความสงสัย







ผมกับจอม มองหน้ากันซักพัก แล้วมองอุปกรณ์ที่อยู่ในมือของเรา







ผมถือธูป เทียน กระเทียม ไม้กางเขน = =’





จอมถือค้อนอันใหญ่กับใบเลื่อยเล็กๆ







ผมกับจอมรู้แล้วว่าคงปิดบังรุ่นน้องคนนี้ไม่ได้







จึงให้รุ่นน้องคนนี้ไปด้วยกัน เพราะความสอดรู้สอดเห็นของเค้านั่นแหละ







ขณะนี้เวลา 18.00 เสียงเพลงชาติของโรงเรียนดังขึ้น







แน่นอนผมกับจอมไม่ได้สนใจเลยล่ะ







มันดีซะด้วยซ้ำ จะได้กลบเสียงที่เราจะพังประตูห้องน้ำนี่เข้าไป







                         ปึง!!!  







ประตูที่พวกเรากำลังงัดนั้นเปิดออกแล้ว เพลงชาติก็จบพอดีเช่นกัน







ห้องน้ำในนั้นมืดมากๆ





มีแสงไฟส่องมาจากหน้าต่างบานเล็กๆ ที่อยู่ริมกำแพงข้างหน้าพวกเรา







“เหม็นฉิบ…” ปอมรุ่นน้องกล่าวขึ้น…





ใช่…ผมก็เริ่มรู้สึกถึงกลิ่นดังกล่าวแล้วเหมือนกัน







มันเหมือนกลิ่น …สัตว์เน่า…







พวกเราสามคนมองไปรอบๆห้องน้ำ ไม่เห็นสิ่งผิดปกติใดๆ







“เฮอ…ไม่เห็นจะมีอะไรเลย สงสัยพวกเราคิดมากไปเอง” จอมกล่าวขึ้น คลายความกังวล







ผมก็คิดว่ามันคงไม่มีอะไรหรอก เราคงตาฝาดไปเองจริงๆ (ตาฝาด2คนพร้อมกัน)







                 เผละ!!!!!  







เสียงเหมือนมีอะไรนิ่มๆ มากระทบพื้น







ผมว่าได้ยินมาจากห้องน้ำ ห้องเล็กเหล่านั้น







                       เผละ!!!!!!!!!







เสียงมันเริ่มดังขึ้น จนรู้ได้ว่ามันดังมาจากห้องไหน







เวลาตอนนี้ก็มืดมาก สิ่งที่พวกเราลืมเอามาคือ “ไฟฉาย”







พวกเราสามคนเริ่มถอดสีหน้า หน้าของเราสามคนซีด…







เรารีบหันหลังเตรียมวิ่ง





                   เผละ!!!!!!!!!!!!!







เสียงที่พวกเราได้ยินมันอยู่ข้างๆหูของเรานี่เอง…







พวกเราสามคนหันหลังกับไปมองช้าๆ







สิ่งที่พวกเราเห็นคือ มือ…มือของคน มันอยู่ตรงพื้นที่พวกเรายืนอยู่ ห่างไปไม่กี่เซน







พวกเรากำลังก้าววิ่งหนี แต่ก้าวไม่ออก ไม่รู้เพราะอะไร







ตอนนี้เวลา 18.30 แล้ว ยอมรับว่ามืดสนิท…







ผมเห็นเงาลางๆออกมาจากห้องน้ำในนั้น







แสงที่ลอดส่องเข้ามาเพียงนิดเดียวนั้น ทำให้รู้ว่าเป็นร่างของคน







  มันนอนกองอยู่ที่พื้น!







มันเริ่มขยับตัวมาช้าๆ…พวกเราทั้งสามคนก้าวถอยไปข้างหลัง







มือที่ผมเห็นในตอนแรก มันเริ่มขยับมาทางพวกเรา







พวกเรากำลังช็อคกับสิ่งที่เห็นตรงหน้า







จนลืมนึกถึงกลิ่นที่เหม็นโชยมายิ่งกว่ากองขยะเสียอีก







           “ฉัวะ!!!”  







= =’ ผมมองเห็นอาจารย์ชัยวิทย์กำลังถือ อีโต้อันใหญ่ๆยาวๆด้ามหนึ่ง







มันคล้ายๆที่ใช้สับขาหมูบนเขียง...เค้าฟันมันลงไปที่มือที่อยู่ข้างๆตัวพวกเรา







เสร็จแล้ว.....เค้าเดินเข้าไปในห้องน้ำนั้น แล้ว….







ฟิ้ว…..  “ฉัวะ!!!…. ฉัวะ!!!!”







O_O ผมไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเองเลย







ไม่เหลือคราบของอาจารย์เลยแม้แต่นิดเดียว -O-\"







สิ่งที่ผมเห็นตรงหน้า…







ชายคนหนึ่งกำลังสนุกสนานกับการกระทำเบื้องหน้า -O-\"









“แปะ!”   เศษเนื้อบางชิ้นลอยมาติดหน้าผม…    ....ผมใช้ลิ้นเลียมันเข้าปาก รสชาติมันค่อนข้างแย่ -O-\" (ไม่มีนะ ล้อเล่น)







มันช่างเป็นอะไรที่โหดร้าย T^T







น่าสงสารผีร่างยักษ์ตนนั้นเหลือเกิน







หลังจากที่เหตุการณ์จบลงแล้ว







ร่างผียักษ์นั้นแทบไม่เหลือชิ้นดีเลย ^0^







อาจารย์เก็บกระดูกส่วนหนึ่งของร่างผีนั่นเอาไว้…







(น่านไง นึกแล้วต้องเป็นของสะสมของอาจารย์) = =







มันไม่ค่อยตลกซักเท่าไรเลย ของสะสมนี่มาจากผีทั้งนั้นนี่น่า…







อาจารย์เตือนเราบอกว่าอย่าไปยุ่งกับพวกนี้อีก  (แต่ในมืออาจารย์ยังถืออีโต้ เล่มยาว นั่นอยู่เลยนะ -O-\")







พวกเรารับคำ เฮอ…รอดไปได้…







ผมเถียงกับจอมระหว่างกลับบ้าน







อยากสอดรู้สอดเห็นดีนัก…เกือบเจอดีเลยเห็นไหม







นี่รอดมาได้เพราะ อีโต้สับหมู ของอาจารย์นะเน๊ีี๊ยะ -*-







----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------