คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : [SF] What is LOVE... (SehunxBaekhyun ft:Chanyeol) Chapter-2
Title: What is the Love…
Couple: Sehun x Baekhyun ft: Chanyeol
Rate: PG-13
Author: LL1990
-2-
กว่าจะถึงปูซานก็ดึกมากแล้ว กิจกรรมจะมีอีกทีก็คงพรุ่งนี้พวกรุ่นพี่เลยบอกกำหนดการคร่าวๆ แล้วก็ให้ทุกคนแยกย้ายกันเข้าห้องเลย อ่าแบคฮยอนก็หวังว่ามันจะเป็นอย่างนั้นแหละ จะได้นอนแผ่หรอบนเตียงนุ่มๆสักที แต่!
“โอเซฮุน บยอนแบคฮยอน คิมมุนกยู ห้อง 104 นี่กุญแจ”
นี่มันหมายความว่ายังไง! ทำไมเขากับไอ้หมาเซฮุนนั่นต้องมาอยู่ห้องเดียวกันอีก นี่เขามาค่ายหรือมาทำอะไรกันแน่วะ
ให้ตาย ....แบคฮยอนหมดสนุกแล้วจริงๆนะ
“พี่ผม....”
“บยอนแบคฮยอนใช่ไหม ถ้าจำไม่ผิดตั้งแต่อยู่บนรถไฟแล้วนะเรา”
“แต่....ผม”
“เอากุญแจไป แล้วเข้าห้องไปซะ มุนกยู เซฮุนมาพาเพื่อนนายไปด้วย” ยังไม่ทันจะได้เอ่ยอะไรออกไปก็เหมือนรุ่นพี่จะอ่านปากออก แล้วตัดบทด้วยกันยัดลูกกุญแจใส่มือแบคฮยอนก่อนจะเดินไปสนใจคนอื่นต่อ แบคฮยอนเลยได้แต่ยู่ปากอย่างขัดใจ แล้วนี่เขาจัดห้องกันยังไง คณะเดียวกันก็ไม่ใช่สักหน่อย
ว่าแต่เดี๋ยวก่อนเขาเห็นไอ้คนที่จะมานอนกับเขา.. ไม่ๆๆ ไอ้คนที่ต้องนอนร่วมห้องกับเขาต่างหาก มันกำลังแอบหัวเราะเยาะเขาอยู่!
“นายน่ะ มุนกยูใช่ไหม” เพราะไม่อยากจะสนใจอีกคนที่ต้องนอนห้องเดียวกัน แบคฮยอนเลยหันไปถามเพื่อนอีกคนที่ยืนอยู่ข้าง ใช่......เขาต้องหาพวกเอาไว้ก่อน เผื่อมีอะไรเกิดขึ้นหมอนี่จะได้อยู่ข้างเขา หึหึหึ
“อือ” เจ้าของชื่อพยักรับหน้าก่อนจะหันไปสนใจมือถือในมือต่อ แบคฮยอนกรอกตาขึ้นมองเพดานเมื่อเพื่อนใหม่เพียงหนึ่งเดียวดูจะไม่ค่อยสนอกสนใจเขาเท่าไรนัก แต่สักพักใบหน้าซุกซนนั่นก็ยิ้มขึ้นมาอีกครั้งอย่างต้องการเป็นมิตร
“โอเค งั้น.... เรา เข้าห้องกันดีกว่า” แบคฮยอนกวักมือขึ้นชวนเดินไปที่ห้องพัก เซฮุนเองก็ก้าวเท้าเดินตามไปเงียบๆ แต่สิ่งที่ผิดปกติคือ ไอ้เพื่อนใหม่ที่มันต้องนอนห้องเดียวกับเขาอย่างมุนกยูทำไมมันไม่เดินตามมา!
“มุนกยู ห้องอยู่ทางนี้”แบคฮยอนเรียก
“พวกนายไปเลย”
“ห๊า?ว่าไงนะ”
“ฉันจะไปนอนกวางชิน พวกนายตามสบายเลย” มุนกยูว่ายักคิ้วทะเล้น
“เฮ่ย!/เฮ่ย!” คราวนี้ไม่ใช่แค่แบคฮยอนเท่านั้นที่อุทานเสียงเพราะมันจะมีเสียงของเซฮุนที่ยังหลุดอุทานออกมาอย่างตกใจไม่แพ้กัน ทำเอาทั้งสองคนหันหน้ามองกันเลิ่กลั่กอย่างช่วยไม่ได้
“เฮ่ย อะไร ไม่ดีรึไงจะได้ไม่ต้องเบียดกัน”
“ไม่ดี!”แบคฮยอนโพล่งขึ้นกลับทันที
“อ่า.....แต่ฉันจะไปนอนกับกวางชิน” มุนกยูยังคงเน้นความตั้งใจของตนเอง “ส่วนพวกนาย...ถ้ามีปัญหากันก็จัดการกันเองล่ะนะ บาย” ใบหน้ากวนๆของมุนกยูยื่นหน้าเข้ามายักคิ้วให้แบคฮยอนหนึ่งก่อนก่อนจะเดินสะพายกระเป๋าจากไปทิ้งให้คนตัวเล็กโกรธจนแก้มพองๆเริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดง
“อย่าให้กลับไปมหาลัยนะโว้ย!”แบคฮยอนตะโกนไล่หลัง “คณะบัญชีใช่ไหม?! จะให้ชานยอลมันตามไปอัดให้น่วมเลย!คอยดู”
“เก่งแต่ปาก”เซฮุนว่าเสียงเบา ทำเอาเอาสายตาที่กำลังมองตามหลังมุนกยูไปตวัดกลับมาเหวี่ยงใส่ทันที
“นายก็ด้วย!ไอ้หมาเซฮุน!” มือบางพลักเข้าไปที่อกของเซฮุนเข้าอย่างจังจน ร่างโปร่งเซไปเล็กน้อย ก่อนจะเดินกระทืบเท้าไปยังห้องของตัวเอง เซฮุนที่ยืนอยู่จึงได้ส่ายหัวอย่างระอาแล้วเดินตามไปบ้าง
หวังว่าอีก 4 วันที่เหลือเขาคงไม่เผลอบีบคอไอ้เตี้ยนี่จนแหลกคามือไปก่อนหรอกนะ
+++++++
“อ่า.....เมื่อยชะมัด....” ถึงห้องได้แบคฮยอนก็เขวี้ยงเป้ใบโตทิ้งลงข้างเตียงก่อนจะกระโดดคว่ำหน้าลงบนเตียงนอนทันที ถึงจะนอนมาบนรถไฟตลอดทางก็เถอะ แต่ก็สู้เตียงนุ่มๆอย่างนี้ไม่ได้หรอก...
ทว่านอนถูไถหน้ากับหมอนนุ่มได้ไม่นาน ไอ้คนที่แบคฮยอนลืมไปแล้วว่ามันต้องมาเป็นเมทก็เดินเปิดประตูตามเข้ามาพร้อมกับวางกระเป๋าไว้บนเตียง
“ไอ้เตี้ย ไปอาบน้ำ”
“นอนเลยไม่ได้รึไงกันเล่า” แบคฮยอนยู่หน้าใส่ ก็อีกไม่กี่ชั่วโมงก็เช้าแล้ว จะอาบไปทำไมกันเดี๋ยวตอนเช้าก็ต้องอาบอีกรอบอยู่ดี
“มันสกปรก”
“จะสกปรกยังไงมันก็ตัวฉัน” เสียงใสเถียงฉับ ก่อนจะหันกลับไปเอาหน้าไถกับหมอนอีกครั้งอย่างไม่สนใจ ใบหน้าคมกรอกตาขึ้นมองเพดานอย่างระอา แล้วเอื้อมมือไปดันผลักร่างเล็กให้นอนหงายขึ้นมามองหน้าเขา
“ไป-อาบ-น้ำ-บยอน-แบค-ฮยอน” เซฮุนเน้นเสียงดุ
“นายเป็นพ่อฉันรึไง”
“ไม่ได้เป็น แต่ถ้ายังงี่เง่าอยู่ล่ะก็นายได้ฉันเป็นมากกว่าพ่อแน่” ไม่พูดเปล่า เซฮุนย่างเท้าเข้าไปใกล้คนตัวเล็กแล้วแกล้งปลดเข็มขัดตัวเองออก “ลองดูไมล่ะ..”
“เฮ่ย ! อย่านะโว๊ย” แล้วก็ได้ผลเมื่อคนตัวเล็กรีบเด้งตัวขึ้นยืนบนเตียงแทบจะทันที ดวงตากลมเบิกกว้างขึ้นมองรอบๆห้องเหมือนจะช่วยได้ “ไม่งั้น ไม่งั้น ฉันจะให้ชา...”
“หุบปากแล้วไปอาบน้ำ” เซฮุนตัดบทด้วยการคว้าผ้าขนหนูที่พับอยู่บนปลายเตียงยัดใส่มือบางอย่างนึกรำคาญกับประโยคถัดมาที่อีกคนกำลังจะเอ่ย แหงล่ะคงไม่พ้นชื่อไอ้ชานยอลนั่นหรอก
“นายไม่กล้าหรอก” แบคฮยอนลุกขึ้นบนเตียงความสูง ท้าเซฮุนที่ยืนอยู่ต่ำกว่า ทำเอาเซฮุนของขึ้นอีกรอบ ใบหน้าหล่อยิ้มขึ้นมุมปากก่อนจะก้าวฉับขึ้นบนเตียงส่วนคนที่ยืนอยู่ก่อนแล้วแม้จะขึ้นกระโดดหนีก็เสียไปเสียแล้วเมื่อมือโดนมือแกร่งของเซฮุนรวบเอวเข้ามาแนบตัวเอาไว้แน่น
“อันที่จริงฉันก็ไม่นิยมเอาของแปลกทำเมียหรอก” นัยน์ตาซุกซนเบิกกว้างขึ้นทันทีกับประโยคที่หลุดออกมาจากปากของเซฮุน “แต่ถ้าแก้ขัดไปก่อน ก็อย่าคิดว่าฉันไม่กล้า แบคฮยอน” จบประโยคก็ปลายจมูกได้รูปก็เฉียวแก้มใสแล้วไปหยุดอยู่ที่ตรงกกหูที่ตอนนี้แดงไปหมดแล้วอย่างใจเย็น
“จะอาบไปดีๆ หรือจะให้ฉันเตะเข้าไปเลือกเอา” ว่าเสร็จเซฮุนก็ผละใบหน้าออก ส่วนแบคฮยอนก็ได้แต่อ้าปากค้างมองหน้าอีกคนอย่างนึกสรรหาคำด่าไม่ถูก
“ไอ้บ้.........”
“หนึ่ง”
“นายมัน...”
“สอง”
“อาบแล้ว อาบแล้ว!” คนตัวเล็กรีบผละตัวออกมาทันทีก่อนที่อีกคนจะนับถึงเลขสาม เขาไม่รู้ว่าไอ้หมาบ้าเซฮุนมันจะนับไปถึงไหนอาจจะสิบ หรือร้อย แต่ที่แน่ๆเขาไม่ควรรอให้มันถึงเลขสาม แต่ เฮ่ เขาไม่ได้กลัวมันหรอกนะ ก็แค่...ก็แค่... ช่างเห่อะ อาบก็อาบสิวะ
“ก็เท่านั้น” เซฮุนหัวเราะในลำคอ มองคนตัวเล็กกอดผ้าขนหนูเอาไว้แน่นกระโดดจากเตียงลงไปยังประตูห้องน้ำ แต่ก็ยังไม่วายโผล่หน้ากวนๆออกมาอีกครั้ง
“นายมันบ้า โอเซฮุน!” ด่าจบแล้วก็รีบปิดประตูดังปัง แผ่นหลังบางพิงไปที่ยานประตู แล้วยกผ้าขนหนูสีขาวมากุมเอาไว้แนบอกแน่น จนนึกแปลกใจกับแรงเต้นบางอย่างภายใต้เสื้อที่มันเต้นถี่รั่วเสียจนเหมือนกับมันจะหลุดออกมา......
ใช่....เขาต้องโกรธหมอนั่นมากแน่ๆ
เวลาโกรธใครๆกับเป็นแบบนี้ทั้งนั้นแหละน่า.....
หัวใจมันถึงได้เต้นแรงขนาดนี้....หึยยยย
“จะให้ไคกับชานยอลอัดให้น่วมเลยคอยดู...”ใบหน้าซุกซนงอง้ำอย่างหัวเสียก่อนจะยกมือขึ้นมาถูแก้มตัวเองไปมาแรงๆ ราวกับต้องการให้สัมผัสบางเบาเมื่อครู่นั้นหายไปให้หมด
“ย๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก” แล้วทำไมยิ่งถูมันยิ่ง .....มันยิ่ง....ฮึก..... “แย่ชะมัดเลย” ยิ่งคิดแบคฮยอนก็ยิ่งอยากจะร้องไห้ออกมาดังๆ อะไรตอนนี้ก็ดูเหมือนจะขวางหูขวางตาไปเสียหมด
หมอนั่นจงใจแกล้งเขา....แบคฮยอนอยากกลับไปหาชานยอลแล้ว!
++++++++++++
ส่วนคนที่โดนค่อนค่อดอยู่ด้านนอกนั้น พอจัดการเอาข้าวของออกจากกระเป๋าเสร็จ ก็มานั่งเล่นบนเตียงแม้จะมีทีวีหรือว่ามือถือเอาไว้ให้เล่นแต่เซฮุนก็ไม่นึกสนใจสักนิด ทั้งที่คิดอยากจะมาทำอะไรเงียบๆคนเดียวเพื่อทำใจกับเรื่องเก่าๆ แต่ดูท่าว่าทุกอย่างจะผิดแผนไปเสียแล้ว...ยิ่งเพื่อนสนิทตัวยุ่งของจงอินมาที่นี่ด้วยอย่างนี้
แล้วชีวิตของเซฮุนมันจะสงบได้อย่างไรกัน....
“นี่ ฉันอาบแล้วนะ” ทว่าเพียงไม่ถึง 10 นาที คนที่เซฮุนนึกถึงอยู่ก็โผล่หน้าออกมาจากกรอบประตู แล้วค่อยๆเดินออกมาพาดผ้าขนหนูไว้ที่ราวก่อนจะเดินมาทิ้งตัวลงบนเตียงทำเอาเซฮุนขยับหลบแทบไม่ทัน
“อาบรึวิ่งผ่านน้ำกันแน่”
“แล้วมันจะอะไรกันนักหนาเล่า” แบคฮยอนว่าอย่างขัดใจก่อนจะใช้ปลายเท้าเขี่ยๆให้อีกคนลุกขึ้นไปอาบต่อ เซฮุนเองก็ขี้เกียจต่อล้อต่อเถียง ร่างโปร่งจึงลุกขึ้นเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวแล้วเข้าห้องน้ำไป และแม้จะทำเป็นนอนกลิ้งบนเตียงไม่สนใจ แต่พอแผ่นแกร่งลับหายไป แบคฮยอนก็เด้งตัวลุกขึ้นนั่งมองตามทันที
“อ๊ะ ลืมโทรหาชานยอลเลย” เหมือนเพิ่งนึกขึ้นได้แบคฮยอนก็รีบวิ่งไปหยิบมือถือในกระเป๋ากดโทรหาอีกคนทันที แล้วก็ต้องตกใจเมื่อเห็น สายที่ไม่ได้รับเกือบยี่สิบ ไม่ต้องบอกแบคฮยอนก็รู้ว่าไม่ใช่ของใครนอกจาก...
“ชานยอลอ่า ถึงแล้ว”
((มึงรู้ไหมว่ากูเป็นห่วง ทำไมเพิ่งโทรมา ไม่ได้ยินเสียงรึไง))ปลายสายร่ายยาวจนแบคฮยอนต้องเอามือถ้าออกห่างจากหู ดูท่าว่าอีกคนกำลังอารมณ์ไม่ดีเท่านัก
“ก็พอดีกูลืมเปิดเสียง...” แล้วทำไมเขาต้องแก้ตัวกับมันเสียงอ่อยเหมือนเขาเป็นคนผิดด้วยวะ
((แล้วนี่เขาดูแลมึงดีรึเปล่า กินข้าวรึยัง นอนอย่าลืมห่มผ้าด้วย” แวบแรกที่ได้ยินคำว่าเขาของชานยอล แบคฮยอนนึกอยากจะตะโกนไปดังๆว่าไอ้หมาเซฮุนมันไม่เห็นจะดูแลเขาเลย แต่ก็ต้องกลืนลงคอเมื่อนึกขึ้นได้ว่า “เขา”ที่ว่านั้นคงหมายถึงรุ่นพี่
ใบหน้าน่ารักมองไปยังประตูห้องน้ำและยู่ปากก่อนตอบ
“อือ ดูแลดีมากกก...ส่วนเรื่องอื่นไม่ต้องเป็นห่วงคับผม!” ว่าเสียงดังฟังชัด เพราะแบคฮยอนรู้ดีว่าถ้าลองเขาได้ตอบอะไรนอกเหนือจากนี้ล่ะก็ ก่อนเช้าเขาต้องได้เห็นร่างโย่งๆของไอ้ชานยอลมายืนอยู่หน้าประตูลากเขากลับโซลแน่ๆ
((..............))
“ว่าแต่แค่นี้ใช่ไหม กูจะนอนแล้ว” แบคฮยอนว่าขึ้น เมื่อเห็นว่าอีกคนเงียบไป แต่เขาก็ง่วงจริงๆอย่างที่พูดแหละ
((แบคฮยอน่า))
“หือ?”
((กูคิดถึงมึงว่ะ)) รอยยิ้มบางของคนถูกบอกคิดถึงระบายออกมาน้อยๆ เมื่อได้ยินประโยคนั้น นี่แค่กี่ชั่วโมงเองหะ หมาชานยอล....
“อือ เดี๋ยวก็กลับแล้ว”
((ดูแลตัวเองด้วย ยิ่งเตี้ยอยู่ด้วยมึงอ่ะ))แบคฮยอนหัวเราะน้อยๆ นี่ถ้าอยู่ต่อหน้าเขาคงตบหัวมันไปหนึ่งทีเต็มโทษฐานว่าเขาเตี้ย แต่ตอนนี้แบคฮยอนรู้ดีว่าไอ้ประโยคกวนๆนั่นของชานยอลมันเต็มไปด้วยความห่วงใย
“อือ ฝันดี บาย” มือบางกดวางสาย แต่ยังไม่ทันที่จะได้วางลงกับเตียง มือบางนั่นก็ยกโทรศัพท์ขึ้นมาแนบหูอีกครั้ง รอยยิ้มซุกซนจุดที่ตรงมุมปากของแบคฮยอนเมื่อเห็นอีกคนเดินเช็ดผมออกมาจากห้องน้ำ
“โหยยยยย ไคกับรุ่นพี่จุนมยอนอยู่ที่ญี่ปุ่นหรอเนี่ย”
“......................”
“ห๊า ไปเที่ยวน้ำพุร้อนด้วย?” ดวงตากลมลอบมองปฏิกิริยาของอีกคน แต่ก็เหมือนจะไม่ได้ผลนักเมื่อเซฮุนยังคงทำอย่างอื่นเหมือนไม่ใส่ใจกับประโยคที่เขาพูดใส่โทรศัพท์(ปลอมๆ)เท่าไรนัก
“.................”
“งั้นฉันไม่กวนไคกับรุ่นพี่แล้ว” พูดจบก็แกล้งทำเป็นกดมือถือแล้วเอื้อมไปวางบนหัวเตียงอย่างเซ็งๆ.... ไม่สนุกเลยสักนิด ถ้าหมอนั่นจะแสดงท่าทีเจ็บปวดหน่อยล่ะก็ ท่านแบคฮยอนคงสนุกพึลึก
ใบหน้าน่ารักยู่ปากตามสไตล์ก่อนจะทิ้งตัวลงบนเตียงแล้วซุกตัวลงใต้ผ้าห่อก่อนจะคลานจากปลายเตียงไปยังหัวเตียงแล้วโผล่หน้าออกมามองคนที่กำลังง่วนกับกับเช็ดผมอย่างลืมตัว และก็เหมือนจะรู้ตัวพอเซฮุนหันมามอง ใบหน้านั้นซุกกลับเข้าใบยังใต้ผ้าห่มดังเดิม
เซฮุนส่ายหน้าน้อยๆ ก่อนจะวางผ้าขนหนูผืนเล็กลงบนกับโต๊ะเครื่องแป้ง แล้วเดินไปยังประตูห้องเพื่อกดสวิตซ์ไฟ ทว่ายังไม่ทันได้ได้กดปิดเสียงแวดพร้อมกับร่างเล็กๆของใครบางคนก็เด้งขึ้นมาจากที่นอน
“เฮ่ย ห้ามปิดไฟนะ”
“ไม่ปิดแล้วจะนอนได้ยังไง” เซฮุนหันกลับไปถามอย่างหาเรื่อง
“ก็หลับตาไปสิ”
“หลับตาก็มืดเหมือนกัน”
“แต่....” นึกอยากจะเถียงออกไปแต่ประโยคมันดันจุกอยู่ที่คอ เพราะแบคฮยอนไม่รู้จะเถียงอะไรน่ะซิ! แล้วอีกอย่างจะให้เขาบอกได้ยังไงว่ากลัว....ผีน่ะ มีหวังหมอนั่นหัวเราะเยาะเขาตายกันพอดี
“แต่มันมืด!” และพอไม่รู้จะพูดอะไร แบคฮยอนก็เลยได้แต่ยืนยันคำเดิมที่ดูจะไรเหตุผลสิ้นดี และมีหรอที่เซฮุนจะฟัง เขากดปิดไฟทันทีก่อนจะเดินกลับมาที่เตียงแล้วทิ้งตัวนอนลง แต่ดูท่าว่าอีกคนจะยังไม่ยอมนอนง่ายๆ
“ไอ้หมาเซฮุนใจร้าย”
“นายมันตัวปัญหาจริงๆ” เสียงถอนหายใจดังออกมาเฮือกใหญ่ เซฮุนเอื้อมมือไปเปิดไฟดวงเล็กบนหัวเตียง ไม่นานนักแสงน้อยๆก็สว่างขึ้นแม้จะไม่เหมือนดวงใหญ่ แต่ก็สว่างพอที่จะทำให้เซฮุนเห็น แบคฮยอนกำลังนั่งจุ่มปุ๊กอยู่บนเตียงมองเขาตาแป๋ว “เปิดดวงนี้โอเคไหม”
แบคฮยอนพยักหงึกหงั่กๆเป็นเชิงตกลง ก่อนจะยอมซุกตัวเข้ากลับไปในผ้าห่มอีกครั้ง แต่ว่านะ... วูบหนึ่งเซฮุนเห็นหมอนั่นอมยิ้มชอบใจ
เซฮุนส่ายหน้าอีกครั้งอย่างระอา เขาอยากจะรู้จริงๆว่าไอ้ชานยอลกับจงอินมันทนไอ้เตี้ยนี่ได้ยังไง ขนาดลู่หานที่เขาเคยควงด้วงเองยังไม่เจ้าเล่ห์ขนาดนี้เลย ....แล้วอย่างนี้เขาจะหาความสงบสุขได้จากที่ไหน
ร่างโปร่งเอนตัวลงนอนอีกครั้ง แม้จะไม่ค่อยชินกับการนอนที่สว่างเท่าไรนัก แต่ตอนนี้ความเหนื่อยจากการเดินทางก็คงทำให้เขาหลับได้ไม่ยาก
ทว่ายังไม่ทันที่เซฮุนจะจัดผ้าห่มให้เข้าที่เข้าทาง มือเล็กๆก็เอื้อมมาจับเอาไว้ เรียกร้องความสนใจ ใบหน้าคมกรอกตาขึ้นมองเพดานก่อนจะหันหน้าไปมองคนตัวเล็กที่นอนตะแคงมาตีหน้าเข้มให้เขาอย่างเอาเรื่อง
โอ เซฮุนนึกอยากจะกัดลิ้นตาย วันนี้เขาจะได้นอนไหมวะ!
“ห้ามกรน” อ้าปากได้ก็สั่งเสียงห้วน
“...................”
“ห้ามดิ้นด้วยเข้าใจไหม” แหนะยังมีหน้ามายกนิ้วชี้สั่งอีก เอากับเขาซิ
“อ่อ..ห้ามละเมอด้วย”
“แล้วก็ห้า.....”
“ไอ้เตี้ย ถ้ายังไม่หยุดบ่นละก็ฉันบีบคอนายโดยไม่ต้องละเมอแน่แบคฮยอน” จบประโยคดวงตากลมก็เบิกกว้าง มือเล็กทั้งสองข้างยกขึ้นมาปิดปากตัวเองทันที แต่ก็ไม่วายบ่นอุบอิบให้อีกคนได้ยิน “นายมันซาดิสต์....”
++++++++++++++
กว่าเซฮุนจะได้นอนก็ปาเข้าไปเกือบตีหนึ่ง นี่ขนาดเขายังไม่ได้ออกแรงอะไรเลยด้วยซ้ำ แต่ไอ้เตี้ยที่นอนข้างๆก็ทำเอาหมดพลังไปอย่างบอกไม่ถูก และพอนึกไปถึงประโยคที่ได้ยินแบคฮยอนพูดเมื่อตอนที่เขาเดินออกมาจากห้องน้ำก็พาลทำเอาหัวใจกระตุกวูบ
.....สองคนนั้นไปญี่ปุ่นด้วยกันอย่างงั้นหรือ....
ทั้งที่อยากจะลืม แต่ทำไมทุกอย่างมันไม่เป็นไปอย่างที่ใจของเขาต้องการเลยสักนิด
จุนมยอนคงกำลังมีความสุข....แล้วหัวใจของเขาที่มันกำลังบีบแน่นจนเจ็บไปหมดตอนนี้ล่ะ
....ใครจะสนใจ
“เฮ่ย!” เสียทุ้มอุทานขึ้นเมื่อมีอะไรบางอย่างมาพาดทับตัวเอาไว้ และพอก้มมองลงที่หน้าอกของตนเองก็ต้องพบกับร่างเล็กๆที่ตอนนี้ดิ้นมาก่ายตัวเขาเอาไว้แน่น
“ที่บอกว่าห้ามดิ้นเพราะจะดิ้นเองใช่ไหม” ว่าพลางดันแบคฮยอนออกห่าง ให้หันกลับไปนอนหงายเหมือนเดิม ทว่าไม่นานร่างเล็กนั้นก็คลานกลับมาแถมยังปืนขึ้นมานอนบนตัวเซฮุนอีก!
“บยอนแบคฮยอน.....” ร่างโปร่งขบฟันแน่น พยายามจะแงะคนเล็กออกทว่ามือบางนั้นกลับเกาะแขนเขาเอาไว้แน่นเป็นลูกลิง “แล้วใครมันบอกว่าห้ามละเมอ” ใบหน้าคมมองตัวจุ้นที่นอนแหมะอยู่บนอกตัวเองอย่างหัวเสีย สรุปว่าไอ้ที่ห้ามเขาเอาไว้หมอนี่เป็นทำเองหมดทุกอย่าง อ่อ ยังเหลือ...
“ฮึ้ง~” พระเจ้าหมอนี่ไม่ได้กรน แต่ครางเป็นลูกหมา!
เซฮุนถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ พร้อมเสียงครางเล็กเหมือนลูกหมาของแบคฮยอนที่ดังขึ้นเป็นระยะ แม้จะนึกรำคาญอยู่ไม่น้อย แต่ยังไงคืนนี้เขาก็ต้องหลับให้ได้ไม่งั้นพรุ่งนี้ไม่มีแรงทำกิจกรรมแน่ๆ ดูท่าว่าต้องปล่อยเลยตามเลยซะแล้ว...
“นายมันตัวน่าปวดหัว....” บ่นไปทั้งที่รู้ว่าอีกคนไม่รับรู้แม้แต่น้อย มือแกร่งค่อยขยับเอื้อมไปหยิบผ้าห่มมาคลุมล่างข้างบนเอาไว้เมื่ออุญภูมิจากเครื่องปรับอากาศยังคงทำงานไม่หยุด และก็เหมือนจะชอบใจเมื่อใบหน้าหวานๆนั้นซุกลงเข้ากับอกของเซฮุนเพื่อหาความอบอุ่นมากขึ้น...
“ไอ้ลูกหมา......”
TBC
หายไปตามเด็กๆเมื่ออาทิตย์ที่แล้ว กลับมาไม่สบายด้วย T_T
ความคิดเห็น