คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Chapter 7 (100%)
เครื่องเล่นขนาดใหญ่มากมาย เป็นสถานที่แปลกใหม่สำหรับเธอ
“นี่! ช้า ๆ หน่อยสิ ฉันต้องหาฮาร่าก่อนนะ” แทยอนเอ็ดหลังจากวิ่งตามอีกคนทัน
ก็ร่างบางเห็นอะไรน่ารัก ๆ แปลก ๆ ก็เล่นวิ่งไปดูไม่รอเธอเลยหนะสิ
“จ…เจ้าดูสิ! เด็กน้อยกำลังกินหยากไย่! 0.0”
มิยองชี้ไปทางเด็กน้อยที่กังกินหยากไย่แมงมุมสีชมพูอย่างตกใจ
ร่างเล็กมองตามนิ้วที่อีกคนชี้ก็ต้องระเบิกหัวเราะออกมา
“นั่นมันใช่หยากไย่ที่ไหนหละ ยัยบื้อ! เขาเรียกว่าสายไหม”
“สายไหม?”
เห็นร่างบางมีท่าทีข้องใจ แทยอนจึงเดินไปทำอะไรบางอย่างที่รถขายของเล็ก ๆ สีฟ้า แล้วเดินกลับมาพร้อมสายไหมสีชมพูในมือ
“อ่ะ! ลองกินดูสิ”
มิยองมองสิ่งที่อีกคนยื่นให้ หน้าตาแสดงออกว่าไม่ได้อยากกินเลยสักนิด
ถึงจะเป็นสีโปรดก็เถอะ แต่มองยังไง ๆ มันก็เหมือนหยากไย่นี่หน่า…
“ลองดูเถอะหน่า ไม่ตายหรอก…ฉันกินให้ดูก่อนก็ได้”
ว่าแล้วก็ดึงเส้นสายไหมออกมากินเป็นตัวอย่าง ก่อนจะยื่นไปให้อีกคนตามเดิม
คราวนี้ร่างบางยอมรับมาดี ๆ ก่อนจะดึงสายไหมออกมาเพียงน้อยนิด แล้วจัดการเอาเข้าปากช้า ๆ
“หวานจัง ><” มิยองพูด พลางยู่หน้าเหมือนเด็ก ๆ ทำเอาคนตรงหน้าอดยิ้มออกมาไม่ได้
“แต่ก็อร่อยใช่ไหมหละ? ^^ ”
“อื้ม ขอบใจเจ้ามากนะ ^^ ”
ประโยคที่ได้ยินทำเอาแทยอนนิ่งไป
ดูเหมือนว่านี่จะเป็นครั้งแรกที่มิยองพูดและยิ้มให้เธอดี ๆ โดยออกมาจากใจจริง ๆ ถึงแม้ว่าเจ้าตัวจะไม่ได้ใส่ใจมากก็เถอะ
แล้วเธอก็ไม่ค่อยอยากจะยอมรับเท่าไหร่ด้วยสิ ว่า…การกระทำนั้นมันทำให้เธอรู้สึกดีจริง ๆ…
“แทแทคะ ^^ ”
เสียงคนที่แทยอนนัดไว้ดังขึ้น ก่อนเจ้าตัวจะเดินเข้ามา
“นี่เธอ!...มาด้วยหรอ” หญิงสาวเบ้หน้า ทันทีที่เห็นมิยอง
“ไม่มา ก็คงไม่เห็น” มิยองพูดหน้าตาเฉย
แน่นอนว่ามันกวนประสาทอีกคนได้เป็นอย่างดี
“ชิ๊! มาก็มาเป็นก้างขวางคอ ไม่รู้จะมาทำไม!” ฮาร่าจีบปากจีบคอพูดสีหน้าไม่พอใจ
เห็นดังนั้น มิยองก็แสระยิ้ม ก่อนจะส่งสายตาชั่วร้ายอย่างที่ไม่เคยทำมาก่อนให้ฮาร่า เป็นเชิงว่า ‘นั่นแหละ สิ่งที่ฉันจะทำ! - -+’
“เอ่อ… แทว่า ไปหาอะไรเล่นกันเถอะ”
แทยอนยิ้มแหย ๆ ดันฮาร่าให้เดินนำหน้า แล้วก็ไม่ลืมที่จะคว้ามืออีกคนให้ตามไปด้วย เพราะกลัวหาย
ยิ่งไม่ค่อยรู้เรื่องอยู่ด้วย…
“นี่! ข้าเดินเองได้”
มิยองเริ่มมีอาการขัดขืน บิดข้อมือน้อย ๆ จนแทยอนต้องหันมาพูดเสียงเบาเพราะกลัวแฟนสาวจะได้ยิน
“เธอก็เห็นว่าคนเยอะ เกิดหลงขึ้นมา กลับไม่ถูกทำไง?”
คำขู่ของแทยอนได้ผล เมื่ออีกคนยอมเดินหน้าบูดตามไปแต่โดยดี
ร่างเล็กกระชับมือให้แน่นขึ้น ก่อนจะเดินต่อไป
ลางสังหรถึงอะไรบางอย่าง ทำให้เธออดกังวลนิด ๆ ไม่ได้…
ขอให้การมาเที่ยวครั้งนี้(?)…ผ่านพ้นไปด้วยดีด้วยเถอะ! TT
แอ๊ดดดด ด!!!~
“รีบไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน แล้วค่อยออกมาเช็ดผมให้แห้งนะ”
ยูริพูดทันทีที่เปิดประตูห้องเข้ามา ซึ่งอีกคนก็ทำตามอย่างว่าง่าย
แม้ว่าระหว่างตอนกลับนั้น ฝนจะหยุดตกไปพักนึงแล้ว แต่เสื้อผ้าพวกเธอก็ยังไม่แห้งอยู่ดี
ในขณะที่ซูยอนถือเสื้อผ้าเข้าไปเปลี่ยนในห้องน้ำ ร่างสูงก็เดินไปหยิบผ้าขนหนูมาเช็ดผมของตัวเองบ้าง
แล้วเธอก็สังเกตได้ถึงความเงียบผิดปกติ…
“ไอ้แท!”
ตะโดนเรียกเพื่อนรัก พร้อมกับเดินหาไปรอบ ๆ ห้อง
ความเงียบที่เข้าปกคลุม และความว่างเปล่าทำให้รู้ว่า แทยอนและมิยองไม่ได้อยู่ที่นี่…
“ไปไหนกันนะ?” ยูริสบถเบา ๆ ก่อนที่สายตาจะเหลือบไปเห็นโน้ตเล็ก ๆ แปะไว้บนตู้เย็น
ไม่รอช้า มือเรียวรีบคว้ามันมาอ่านทันที
‘ไปสวนสนุกกับมิยอง ไม่รับประกันว่ายัยหมีนี่จะปลอดภัย แล้วจะรีบกลับ’
ลายมือที่น่าเกลียดที่สุดในความคิดของยูริทำให้รู้ว่าแทยอนเป็นคนเขียน!
ร่างสูงถอนหายใจน้อย ๆ ก่อนจะแปะกระดาษนั้นไว้ที่เดิม
มือเรียวอดยกขึ้นมากุมขมับตัวเองไม่ได้
ให้ตายเถอะ…ทะเลาะกันทั้งวันแล้วยังจะไปด้วยกันอีก…แล้วทั้งคู่จะกลับมาโดยสวัสดิภาพไหมเนี่ย!!?
“ข้าเปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อยแล้ว ยูลไปเปลี่ยนบ้างเถอะ ^^ ” ซูยอนเดินมาพร้อมกลับผ้าขนหนูผืนน้อยที่วางแปะบนหัว
“อื้ม ^^ ” ยูริยิ้มตอบอีกคน ก่อนจะเดินไปจัดการกับเสื้อผ้าของตัวเองบ้าง แต่ก็ไม่ลืมที่จะบอกข่าวอีกคนไว้
“เอ้อ…มิยองไปเที่ยวกับแทยอนนะ ไม่ต้องเป็นห่วง เย็น ๆ คงกลับ”
ผ่านไปไม่นาน ร่างสูงก็ออกมาจากห้องน้ำ
คิ้วเรียวเลิกขึ้นน้อย ๆ เมื่อเห็นอีกคนนั่งกอดอก ตัวดูเกร็งนิด ๆ
“ซูยอน เป็นอะไรรึเปล่า?” ยูริเดินเข้าไปถาม
คนที่นั่งอยู่ส่ายหน้าน้อย ๆ ก่อนจะเงยหน้ามาตอบ เผยให้เห็นริมฝีปากที่ซีดลงกว่าเดิมยิ่งนัก
“ข้าไม่เป็นไร ^^ ”
แม้จะตอบอย่างนั้น แต่สีหน้ากลับไม่ค่อยดีซะจนคนตรงหน้าดูออก
“ฉันว่าเธอไปนอนพักดีกว่านะ เดี๋ยวฉันจะลงไปซื้อของ”
ว่าแล้วก็พาอีกคนไปนอนบนเตียงนุ่ม พร้อมจัดแจงห่มผ้าห่มให้เรียบร้อย
ซูยอนปิดเปลือกตาที่หนักอึ้งลงทันทีที่หัวถึงหมอน
อยากจะพูดขอบคุณอีกคน แต่ไม่รู้ทำไมจู่ ๆ เรี่ยวแรงก็หายไปหมด
ยูริยืนมองอีกคนอยู่พักหนึ่ง พลางคิดถึงประโยคที่มิยองเคยพูดกับเธอ
'พี่ของข้าร่างกายอ่อนแอมาตั้งแต่ยังเล็ก โดนอะไรเข้าเพียงเล็กน้อยก็ทำให้ป่วยได้โดยง่าย นี่เป็นเหตุผลที่ทำให้ข้าเป็นห่วงพี่สาวของข้ายิ่งนัก'
“แล้วฉันจะรีบมานะ” ร่างสูงกล่าว
ถ้าซุยอนลืมตาขึ้นมาได้ ก็คงจะเห็นว่าสายตาที่ร่างสูงมองเธอนั้น แสดงออกถึงความเป็นห่วงขนาดไหน…
“เดินเร็ว ๆ สิคะ พี่ซอ พี่ยุนยุน! ><”
เด็กน้อยซึงยอนพูดขณะออกแรงดึงพี่สาวและยุนอาเข้ามาในสวนสนุกอย่างตื่นเต้น
“ใจเย็น ๆ ซึงยอน ไม่ต้องรีบก็ได้ค่ะ” ซอฮยอนพูดอย่างใจเย็น
“เห้อ!~ ทำไมข้าต้องมาที่นี่ด้วย” ยุนอาถอนหายใจ และบ่นเบา ๆ
สวนสนุก…ไม่ว่าจะมองไปทางไหน ก็เห็นแต่คนมีความสุข
ไม่ชอบที่นี่เอาเสียเลย!
“พี่ยุนยุน อย่าทำหน้าเบื่อแบบนั้นสิคะ พี่เป็นคนสัญญาเองนะว่าจะพาซึงมาที่นี่ ^^ ”
เด็กน้อยหันไปพูดยิ้ม ๆ กับร่างสูง
ยุนอาเห็นดังนั้นก็เบ้หน้า
เป็นสัญญาที่ไม่ได้สมัครใจเลยสักนิด…
เมื่อวานอยู่ดี ๆ เด็กน้อยก็มาขอเล่นเป่ายิงฉุบกับเธอ
ก็ไม่ได้อยากเล่นด้วยหรอกนะ หากแต่ขนาดเชื้อโรคยังรู้เลยว่าซึงยอนขี้อ้อนขนาดไหน - -
ถึงคราวยอมเล่นเธอก็ดันแพ้ซะงั้น เด็กน้อยจึงร้องออกมาด้วยความดีใจแล้วประกาศก้องโลกว่า
‘คนแพ้ต้องพาคนชนะไปเที่ยวสวนสนุก!’
โถ…เด็กน้อย…
“พี่ซอคะ ซึงอยากเล่นม้าหมุน ^^ ” ซึงยอนเริ่มหันไปอ้อนพี่สาว
“ค่ะ งั้นเดี๋ยวพี่พาไปนะ ^^ ” ซอฮยอนจับมือน้องสาวทำท่าจะเดินนำไป
แล้วก็ต้องชะงักเมื่อเด็กน้อยรั้งมือไว้
“มีอะไรหรอคะ?”
คิ้วเรียวเลิกขึ้นน้อย ๆ เมื่อเห็นน้องสาวยิ้มกรุ้มกริ่ม เหมือนมีแผนในใจ
ซึงยอนเขย่งตัวและดึงเสื้ออีกคนเบา ๆ เพื่อให้พี่สาวย่อตัวลงมาเทียบเท่ากับตน แล้วกระซิบอะไรบางอย่าง
สองพี่น้องนี่อะไรกันเนี่ย!!?
ยุนอาได้แต่ขมวดคิ้ว มองทั้งสองอย่างเงียบ ๆ
ถึงแม้จะอยากรู้ว่าสองคนนั้นกระซิบอะไรกัน แต่ก็ใช่เรื่อง…
ระหว่างที่รอ ดวงตาเรียวจึงมองไปรอบ ๆ บริเวณ ก่อนจะบังเอิญไปสะดุดกับใครบางคนเข้า
หญิงสาวตัวเล็ก ๆมีผิวขาวราวกับกินสำลีเป็นอาหารกำลังเดินอยู่ไม่ไกลจากจุดที่เธอยืนอยู่มากนัก
หากแต่ที่ทำให้ยุนอาชะงักไป ไม่ใช่หญิงคนนั้น แต่เป็นคนที่หญิงตัวเล็กกำลังจูงมืออยู่ต่างหาก…
เหมือน…เหมือนเจ้าหญิงมิยอง…ใช่รึเปล่านะ!?
“พี่ยุน ไปกันเถอะค่ะ ^^ ”
ยุนอาที่กำลังจะเดินไปหาใครบางคน ถูกซอฮยอนคว้าข้อมือไว้ซะก่อน
และที่หญิงสาวตากลมต้องทำแบบนี้ก็เป็นเพราะน้องสาวตัวแสบนั่นแหละ บอกกับเธอว่ายุนอาไม่รู้จักสวนสนุก ให้จับมือไว้ เดี๋ยวหลง
กลายเป็นว่ามือข้างหนึ่งของซอฮยอนจับมือของเด็กน้อยซึงยอน ส่วนอีกข้างก็จับมือยุนอา
เด็กอะไร…แสบจริง ๆ
ทางด้านยุนอาก็เดินตามอีกคนไปหน้าตาเหลอหลา
สัมผัสที่มือทำให้เธอรู้สึกแปลกอย่างบอกไม่ถูก
มันเป็นความอบอุ่นที่เธอไม่เคยได้รับมาก่อน…
“อ๊ะ!”
ยุนอาสะบัดหัวน้อย ๆ ไล่ความรู้สึกเหล่านั้นออกไป
นี่ข้าเป็นอะไรไปเนี่ย! ล…แล้วเจ้าหญิง…เจ้าหญิงหละ!!
หันไปดูทิศทางเดิม…คนที่อยากเจอก็หายไปแล้ว…
“พี่ยุน หาอะไรหรอคะ?” ซอฮยอนหันมาถาม เมื่อเห็นอีกคนดูเหมือนกำลังชะเง้อมองหาอะไรบางอย่าง
“เอ่อ…ไม่…ข้าไม่ได้มองหาอะไร”
“งั้นพาซึงยอนไปเล่นม้าหมุนต่อนะคะ ^^ ”
ร่างสูงไปแต่ปล่อยให้หญิงสาวจูงมือเดินไปอย่างเงียบ ๆ
ไม่เป็นไร…ถึงจะคลาดกัน…แต่ไม่นาน เราได้เจอกันแน่…เจ้าหญิง!
---------------------------------------------------------
ใกล้ปีใหม่แล้ว ไปฉลองที่ไหนกันน้า อิอิ
กวางกะหมี เกือบเจอกันแล้วไง
เป็นยังไงต่อ ติดตาม ๆ ><
ปล.อ่านแล้วอย่าลืมเม้น ๆ กันน้า ^^
ความคิดเห็น