คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Chapter 5 (100%)
เสียงหวานเอ่ยถามคนยืนคิดอะไรไปเรื่อยอยู่หน้าระเบียง
เธอชอบออกมายืนอยู่ตรงนี้บ่อย ๆ เพราะสามารถมองเห็นทิวทัศน์สวย ๆ ที่อยู่รอบ ๆ ได้ชัดเจน
“หืม?”
ร่างสูงหันไปมองร่างบางด้วยแววตาสงสัยกับคำถามของอีกคน
“ก็…เรื่องเมื่อวาน…คนรักของท่าน…”
คำพูดนั้นทำเอายูริถึงกับร้องอ๋อ
“ฉันไม่เป็นไรหรอก ^^ ” พูดพลางฉีกยิ้มให้ร่างบาง สร้างความสงสัยให้กับอีกคนเข้าไปอีก
ไม่รู้สึกเสียใจบ้างหรืออย่างไรกัน…
และดูเหมือนว่าความสงสัยมันคงจะแสดงออกมาทางสีหน้า ยูริจึงพูดเสริม
“ไม่รู้ทำไม…ฉันไม่รู้สึกเสียใจเลย แล้วก็ไม่คิดจะรั้งเขาไว้ด้วย…”
พูดพลางสบตาของคนตรงหน้า ดวงตาคู่สวยที่มองกลับมา ทำเอายูริยิ้มออกมาบาง ๆ
เหมือนมีความสุขน้อย ๆ วิ่งแล่นเข้ามาที่หน้าอกข้างซ้าย จนทำให้หัวใจเต้นเร็วผิดปกติ
เป็นเพราะเธอรึเปล่านะ…ซูยอน
“คนดี ๆ อย่างท่าน วันหนึ่ง ท่านต้องได้พบคนที่รักท่านจริง แน่ ^^ ”
เสียงหวานเอ่ยและยิ้มออกมาอย่างจริงใจ
เป็นร่างสูงยิ้มได้ แค่นี้เธอก็สบายใจแล้ว
“จริงสิ เรื่องเสื้อผ้า ข้าต้องขอบคุณท่านอีกครั้ง…ท่านดีต่อข้าและน้องมาก ข้าไม่รู้จะตอบแทนท่านอย่างไรดี”
“หืม…อยากตอบแทนหรอ?”
ซูยอนพยักหน้ารับ
“ถ้างั้นถ้าฉันจะขออะไรเธอ… เธอจะทำใช่มั๊ย?”
“ถ้าข้าทำได้ ข้าจะทำเพื่อตอบแทนท่าน ^^ ”
ได้ยินดังนั้นยูริก็ฉีกยิ้มอย่างพอใจ
“งั้นอย่างแรกเลยนะ เลิกเรียกฉันว่าท่าน หรือ ท่านยูริ”
คำของ่าย ๆ หากแต่ทำให้คนฟังเลิกคิ้วด้วยความประหลาดใจ
“ถ้าไม่ให้ข้าเรียกท่านว่าท่าน แล้วจะให้ข้าเรียกท่านว่าอย่างไรหละ?”
“เรียกยูลเฉย ๆ”
“ได้ ท่า…อ๊ะ…ยูลเฉย ๆ”
ร่างบางที่เกือบจะหลุดสรรพนามที่เรียกคนตรงหน้ารีบแก้ แต่มันก็ยังผิดอยู่ดี
ยูริได้ยินดังนั้นก็หัวเราะออกมาน้อย ๆ
“ไม่ใช่ยูลเฉย ๆ เรียกฉันว่า ยูล”
“นี่ เจ้าจะนอนขี้เกียจไปถึงไหนกัน”
มิยองบ่น หลังจากอาบน้ำกินข้าวเสร็จพร้อมกับยูริและซูยอนแล้ว แต่คนร่างเล็กที่นอนบนพื้นก็ไม่มีทีท่าว่าจะตื่น
ไม่รู้ไปอดหลับอดนอนมาจากไหน
“นี่! ตื่นได้แล้วเจ้าคนขี้เกียจ!” ร่างบางพูดเสียงดัง แต่ก็เหมือนเดิม…อีกคนยังคงนอนนิ่ง
เห็นดังนั้นมุมปากเรียวก็ยกขึ้นเล็กน้อยเมื่อนึกอะไรออก
…ได้เวลาแก้แค้นแล้ว…
ก๊อก ๆๆ
“พี่ยุนคะ ลงไปทานข้าวนะคะ ^^ ” ซอฮยอนเคาะประตูเรียกคนข้างใน
แอ๊ด!~
ประตูห้องถูกเปิดออก พร้อมปรากฏร่างสูงในชุดที่ซอฮยอนนำมาให้เมื่อวาน เนื่องจากทนรำคาญ…เอ๊ย…ทนฟังเด็กน้อยอ้อนไม่ไหว
“ข้าไม่กิน” ยุนอาพูดเสียงเรียบ ก่อนทำท่าจะปิดประตู แต่มือเรียวของอีกคนเข้ามาขวางไว้ก่อน
“อาหารเช้าสำคัญมาก ไม่ทานไม่ได้นะคะ ^^ ”
พูดจบก็ถือวิสาสะคว้าข้อมือร่างสูงลงไปทันที โดยไม่ฟังคำทักท้วงจากอีกคน
“พี่ยุนยุนมาแล้ว เย้ๆ!~” เด็กน้อยซึงยอนร้องอย่างดีใจ
“นี่หนะหรอหนูยุนอา? สวยมากเลยนะคะเนี่ย” ป้าฮโยมินพูดยิ้ม ๆ เมื่อเห็นซอฮยอนลากยุนอาลงมา
“ค่ะ พี่ยุนคะ นี่ป้าฮโยมินค่ะ ^^ ” ซอฮยอนแนะนำ
ร่างสูงที่อยู่ในอารมณ์ที่ดูไม่ออก เหลือบมองคนที่ถูกแนะนำเล็กน้อย ก่อนจะพยักหน้ารับอย่างไม่ใส่ใจ
ถ้าเป็นคนอื่นคงมองว่าเป็นการกระทำที่ไม่มีมารยาท หากแต่ครอบครัวนี้มีแต่ยิ้ม…ยิ้มออกมาอย่างจริงใจ…
“มากันครบแล้ว ป้าว่าเรามาทานอาหารกันเถอะ เดี๋ยวกับข้างจะเย็นหมด ^^ ” ป้าฮโยมินพูด ก่อนทุกคนจะแยกย้ายกันไปนั่งประจำที่ด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม
จะมีก็แต่ยุนอาคนเดียวเท่านั้นแหละ ที่เดินไปนั่งอย่างไม่สบอารมณ์
เห็นคนมีความสุขแล้วมันหงุดหงิด…ให้ตายสิ…จะมีความสุขอะไรกันนักหนาเนี่ย!!
“หาววว ว!!~” แทยอนปิดปากหาววอด ๆ
เสียงทีวีที่ดังสนั่นทำเอาร่างเล็กหงุดหงิดน้อย ๆ เพราะมันเป็นต้นเหตุที่ทำให้เธอตื่น
เดินไปดูก็พบมิยองกำลังนั่งดูรายการตลกอย่างอารมณ์ดี
นึกแล้วก็ขำ…
เมื่อวานหลังจากกลับมาจากห้าง
แทยอนเปิดทีวีดูรายการเพลงอยู่ดี ๆ ร่างบางเดินมาเห็นก็มีท่าทีตกใจมาก โวยวายใหญ่คิดว่าเป็นฝีมือของอสูรยุนอาใช้เวทมนต์ทำให้คนเข้าไปอยู่ในวัตถุสี่เหลี่ยมเล็ก ๆ…เหอะ ๆ ไร้สาระสิ้นดี
ใช้เวลานานมากกว่าจะอธิบายให้อีกคนเข้าใจ…พอมาวันนี้สิ ดูทีวีอย่างสบายอารมณ์เชียว
“นี่! จะเปิดดังทำไมนักหนา หูตึงหรือไง?”
ประโยคแรกที่เอ่ยออกมาหลังจากยืนมองอยู่นาน แทยอนนึกว่ามิยองจะหันกลับมาโวยวาย แต่เปล่าเลย…
อีกคนหันกลับมามองเธอ และยิ้มกว้างจนดวงตาคู่สวยกลายเป็นรูปเสี้ยวพระจันทร์
การกระทำนั้นทำเอาร่างเล็กขมวดคิ้วน้อย ๆ ด้วยเความเหตุผลสองประการคือ
หนึ่ง…สงสัยว่า แทนที่ยัยหมีนี่จะหันมาเถียงทำไมถึงหันมายิ้ม?
และสอง…ไม่ยักจะรู้ว่าคนตรงหน้าจะยิ้มได้…น่ารัก ขนาดนี้
“อารมณ์ดีหรือไง ถึงได้ยิ้มหน้าบานขนาดนี้?” ถามอย่างกวน ๆ อีกครั้ง
คราวนี้มิยองหันกลับไปดูทีวีต่อ และพูดอย่างไม่ใส่ใจเท่าไหร่
“คนอย่างเจ้า พูดดี ๆ ไม่เป็นหรืออย่างไรกัน…แต่ก็เอาเถอะ…ตื่นนอนเจ้าควรจะไปอาบน้ำล้างหน้านะ…หน้าของเจ้าดูไม่สดใสเลย”
ทันทีที่ฟังจบ มือเล็กก็ยกมือขึ้นลูบหน้าตัวเอง
“จริงหรอ!? หน้าฉันดูหมองมากไหมเนี่ย!”
หลังจากที่ร่างเล็กวิ่งเข้าไปในห้องน้ำ มิยองก็นั่งหัวเราะคิกคักอยู่คนเดียว
แล้วก็เป็นไปตามคาด เสียงของแทยอนดังลั่นออกมาเหมือนว่าตกใจกับอะไรบางอย่าง
“อ๊ากกกกกกกกกกกก ก!!!!”
“เธอทำอะไรกับหน้าของฉันห๊ะ! ยัยหมีอ้วน!!”
ร่างเล็กโวยวายออกมาจากห้องน้ำ ใบหน้ายังเต็มไปด้วยรอยขีดเขียนดำ ๆ จากหมึกปากกา
“ทำอะไร? ข้าไม่ได้ทำอะไรเลย 0.0”
มิยองตอบ พลางทำหน้าตาใสซื่ออย่างจงใจกวนประสาทอีกคน
มือทั้งสองข้างยกขึ้นมาไว้ข้าง ๆ เป็นการยืนยันว่าตนบริสุทธิ์
“เธอนี่มัน!...ฝากไว้ก่อนเถอะ! เดี๋ยวฉันออกมาจัดการเธอแน่!!”
แทยอนพูดทิ้งท้ายก่อนจะเดินขบฟันเข้าห้องน้ำไปอีกครั้งเพื่อจัดการกับใบหน้าของตัวเอง ปล่อยให้มิยองหัวเราะท้องแข็งต่อไป
ก๊อก ๆๆ
เสียงใครบางคนมาเคาะประตู ทำให้มิยองต้องหยุดการหัวเราะเยาะร่างเล็กไว้แค่นั้น
ดวงตาคู่สวยเหลือบไปมองที่ระเบียงก็พบยูริกำลังคุยอยู่กับพี่สาวตนเองอยู่
มองไปยังประตูห้องน้ำ แทยอนก็ยังวุ่นอยู่กับใบหน้า ไม่ว่างมาเปิดหรอก
ก๊อก ๆๆ!!!
เสียงเคาะประตูดังขึ้นอีกครั้ง หากแต่มันแรงขึ้นกว่าเดิม เหมือนกับว่าคนเคาะเริ่มจะอารมณ์เสียที่ไม่มีใครไปเปิดสักที
มิยองชังใจอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะตัดสินใจเดินไปเปิดซะเอง
แอ๊ด!!~
ประตูห้องถูกเปิดออก เผยให้เห็นสาวสวยกำลังยืนฉีกยิ้มอยู่
ทว่า ทันทีที่เห็นคนเปิดประตู รอยยิ้มนั้นก็เริ่มจางหายไป เหลือไว้แต่ใบหน้าที่กำลังบ่งบอกว่า งงสุด ๆ
“สวัสดี เจ้ามาหาใครหรือ?”
มิยองถาม หวังจะได้คำตอบที่เป็นชื่อของยูริ หรือไม่ก็แทยอน
แต่สิ่งที่ได้กลับมากลับไม่ใช่ช้อยที่อยู่ในหัวเธอ
“ก...กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด!! ”
“ 0[]0 ” มิยองผงะ
ตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยมีใครมากรี๊ดใส่หน้าเธออย่างนี้เลยนะ!
“เธอเป็นใคร! ทำไมถึงได้มาอยู่ในห้องของแทแทยะ!!”
หญิงสาวแว้ดใส่มิยองและเดินเข้ามาในห้อง ทำให้อีกคนต้องถอยกรูดเข้ามาด้วย
“แทคะ! แทอยู่ไหน ออกมาคุยกันให้รู้เรื่องเดี๋ยวนี้นะคะ!!”
หญิงสาวตะโกนลั่น ก่อนจะหันกลับมาทางมิยองที่ยังอยู่ในอาการมึน ๆ
“เธอ! เธอเป็นใคร? เอาแทแทของฉันไปไว้ที่ไหน ห๊ะ!!”
“-[]-”
คนถูกถามมองตาปริบ ๆ
ยัง งงอยู่ว่าอยู่ดี ๆ ทำไมถึงโดนตะคอกใส่
หากแต่เมื่อได้สติจึงโต้กลับไปบ้าง
“ข้าต่างหากที่ควรถามเจ้า! ข้าอยู่ของข้าดี ๆ ก็มาพูดเสียงดังใส่ข้า ไม่มีมารยาทเอาเสียเลย…”
ประโยคนั้นทำเอาหญิงสาวเบิกตาโพลงราวกับจะถลนออกมานอกเบ้า
ปากของเธออ้ากว้างเตรียมจะส่งเสียงอันทรงพลังที่แสนจะแสบแก้วหูออกมา
หากแต่การปรากฏตัวของอีกคน ต้องทำให้เธอหยุดชะงัก
แอ๊ดดด ด!~
“อ้าว ฮาร่า”
แทยอนเดินออกมาจากห้องน้ำ มือข้างหนึ่งถือผ้าขนหนูเช็ดหน้าที่เปียกหยดน้ำของตัวเอง
“แทคะ! นังนี่เป็นใคร! บอกฮาร่ามาเดี๋ยวนี้นะ! มันเป็นกิ๊กแทใช่มั๊ย!!”
ได้ยินแฟนสาวแว้ดใส่ดังนั้นแทยอนก็มีท่าทีตกใจ ก่อนจะรีบแก้ตัวพัลวัน
“ไม่ใช่นะฮาร่า เขาเป็นแค่…แค่เพื่อนแทเฉย ๆ!”
ยังไม่ทันที่ฮาร่าจะเชื่อคำแก้ตัวนั้น มิยองก็หันควับมาพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด
“ข้าไม่ใช่สหายของเจ้า! แต่ข้าเป็นมากกว่านั้น!”
สิ่งที่มิยองจะสื่อก็คือ เธอเป็นถึงเจ้าหญิง แต่แทยอนเป็นเพียงคนธรรมดา
แต่ทว่าประโยคนั้นมันไม่ได้ชัดเจนพอ จึงทำให้หญิงสาวที่ได้ยิน ตีความไปในทางที่ผิด
“เป็นมากกว่าเพื่อน!? นี่แสดงว่าเป็นกิ๊กกันจริง ๆ ใช่มั๊ยคะแท!!!”
โอ้ยยยย ย!! ไปกันใหญ่แล้ว!!
แทยอนนึกอยากจะเอาหัวตัวเองไปโขกกับผนังสักสองสามที
“ไม่ใช่นะฮาร่า เขาเป็นแค่เพื่อนแทจริง ๆ ช…ใช่มั๊ย มิยอง?”
ร่างเล็กหันไปทำหน้าขอร้องร่างบาง ซึ่งหวังว่าสรรพนามที่เธอใช่เรียกอีกคนดี ๆ จะทำให้มิยองใจอ่อน ยอมเออออตามเธอ
ดวงตาคู่สวยเหลือบมองร่างเล็กนิ่ง ๆ
ก็อยากจะช่วยอยู่หรอก แต่ทำไมเธอต้องยอมลดตัวไปเป็นเพื่อนกับคนที่พูดจาไม่ดีกับเธอมาโดยตลอดด้วยหละ?
“ไม่!”
คำตอบสั้น ๆ นั้นเป็นเหมือนคำชี้ชะตาของแทยอนเลยทีเดียว
“ว่ายังไงคะแท!!!”
ฮาร่าหันไปตะคอกให้ร่างเล็กสะดุ้งโหยง
ตอนนี้อารมณ์โกรธของเธอพุ่งขึ้นราวกับไฟที่กำลังลุก แต่แล้วก็มีฟืนเข้ามาสุมอีก
“ทำอะไรกันอยู่หรือ เสียงดังเชียว? ^^ ”
เสียงหวานของฟืนดังขึ้น ก่อนเจ้าตัวจะเดินเข้ามาโดยไม่รู้ว่ามีไฟกำลังลุกอยู่เบื้องหน้า
“ส…สองคนเชียวหรอ!! ไม่ไหวแล้วนะ!! พวกเธอ รู้ไว้ซะด้วยว่าแทเป็นของฉัน! ขอสั่งสอนทีเถอะ!”
“ฮ…ฮาร่า อย่า!!”
เพี๊ย!!!
แทนที่มือของหญิงสาวจะปะทะกับใบหน้าสวยของมิยอง หากมันกลายเป็นใบหน้าขาว ๆ ของแทยอนเนื่องจากร่างเล็กรีบไปขวางไว้
และนั่นทำเอาผู้ที่อยู่ในเหตุการณ์อึ้งไปตาม ๆ กัน
“นี่แท…ถึงกับออกตัวรับแทนมันเลยหรอคะ!!”
ฮาร่ายังคงไม่สำนึกผิด
มิยองที่ทนเห็นท่าทางน่ารำคาญนั้นไม่ได้ จึงเดินเข้าไปจัดการเตือนสติอีกคนบ้าง
เพี๊ย!!!
ผู้ถูกเตือนสติ ยกมือจับแก้มตัวเองพร้อมมองคนตรงหน้าอย่างอึ้ง ๆ
“นี่เธอ!”
“เงียบนะ!!”
“………..”
ดวงตาคู่สวยฉายแววดุดัน ทำเอาฮาร่ายอมสงบปากสงบคำแต่โดยดี
แม้แต่ยูริที่เดินเข้ามาเห็นฉากหวาดเสียวเมื่อครู่ ก็ไม่ยังกล้าที่จะปริปากถามอะไรสักแอะ
“เจ้าไม่มีสิทธิมาทำร้ายใครตามใจของเจ้า! หน้าตาเจ้าก็ดี แต่ช่างโง่เขลายิ่งนัก เจ้าควรจะประพฤติตัวดี ๆ เสียบ้าง!!”
ไม่บ่อยนักที่มิยองจะกลายเป็นคนที่อบรมคนอื่น เพราะจริง ๆ เธอก็ไม่ใช่คนเรียบร้อยอะไร
แต่อย่างมากเธอก็แค่โวยวายกับคนที่ควรจะโวยวายเท่านั้น แล้วก็ไม่ถึงขั้นกับลงไม้ลงมือใครก่อนด้วย
“ข…ขอโทษนะ ฉันคงต้องขอตัวฮาร่าไปคุยข้างนอกก่อน…แทด้วย”
เป็นยูริที่กล้าเสี่ยงตายหยุดสงครามขนาดย่อมลง
ร่างสูงลากฮาร่ากับแทยอนออกไปคุยข้างนอกให้รู้เรื่อง ทิ้งให้มิยองสงบสติอารมณ์อยู่ในห้องกับพี่สาว
ซูยอนเดินเข้ามาหาน้องพลางลูบหลังอีกคนเบา ๆ
“ใจเย็นนะมิยอง”
เสียงหวานเป็นเหมือนน้ำที่สาดให้กองไฟที่ลุกโชนอยู่ค่อย ๆ ดับลง
มิยองมองพี่สาวของตน ก่อนจะถอนหายใจน้อย ๆ
“ข้าขอโทษท่านพี่…ข้าประพฤติตัวไม่เหมาะสมอีกแล้ว…”
พูดพลางทำหน้าสำนึกผิด…แต่ที่เธอเดือดขนาดนั้นก็เป็นเพราะเธอเกือบจะโดนทำร้ายไม่ใช่หรือไง…
หรือบางทีอาจเป็นเพราะเธอทนเห็นแทยอนโดนทำร้ายไม่ได้กันแน่…ไม่ใช่หรอก! ต้องเป็นอย่างแรกสิ!
คราวนี้ซูยอนไม่ได้ตำหนิอะไรน้องสาวแต่กลับยิ้มให้อย่างอ่อนโยน
“เพียงแค่เจ้าสำนึกได้ก็ดีแล้วมิยอง ^^ ”
---------------------------------------------------------------------
มาต่อแล้ววว ว
ทายถูกกันหมดเยย 5555+
อ่านแล้วก็อย่าลืมเม้น ๆ กันน้า ><
ความคิดเห็น