คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Chapter 4 (100%)
ขณะนี้ยูริ ซูยอน แทยอน และมิยองมาอยู่ภายในห้างชื่อดัง
“ไปดูแถว ๆนั้นกันเถอะ” ยูริพูดก่อนจะเดินนำไปแผนกเสื้อผ้า
“อยากได้ตัวไหน เลือก ๆ เอาเลยนะ ไอ้ยูลมันรวย ” แทยอนพูดแอบประชดเล็กน้อย
“ใช่ เลือก ๆ เลย อย่างน้อยหมาแทก็จะช่วยออกให้ครึ่งนึง ^^ ” ร่างสูงกวนกลับ
“เห้ย ๆ ได้ไงเล๊า! - - ”
“ท่านพี่ ดูสิ มีแต่เสื้อผ้าอะไรก็ไม่รู้ T.T” มิยองพูดพลางทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ ขณะที่มือหนึ่งถือกางเกงขาสั้น อีกมือหนึ่งถือสายเดี่ยวสีชมพูหวานแหวว
“ค่อย ๆ หาตัวอื่นนะมิยอง…” ผู้เป็นพี่เอ่ย ก่อนจะค่อย ๆหยิบเสื้อผ้าในมืออีกคนไปวางไว้ที่เดิม
เห็นแบบนั้นยูริกับแทยอนก็อดที่จะเข้ามาช่วยไม่ได้
“เดี๋ยวฉันช่วยเลือกดีกว่า” ร่างสูงพูดก่อนจะออกค้นหาเสื้อผ้าที่เหมาะกับสองพี่น้อง
“นี่ ๆ เอาตัวนี้ดีมั๊ย? ส๊วยสวย” แทยอนพูดพร้อมกับชูเกาะอกสีแดงเพลิงขึ้นมาอย่างภาคภูมิใจ
“เชิญเจ้าใส่ไปคนเดียวเถอะ!” มิยองพูดฉุน ๆ
“ทำไม? ไม่กล้าใส่ กลัวเขาเห็นสัดส่วนของหมีขั้วโลกหรอ??”
ประโยคกวน ๆ ทำเอาอีกคนถึงกับละสายตาจากเสื้อผ้ามามองตาขวาง
“แล้วเจ้าคิดว่าอย่างเจ้าจะใส่ได้รึ?!”
ได้ฟังดังนั้นแทยอนถึงกับเบิกตาโต
โอโห!~ จี๊ดเลย จี๊ดเลยยยย ย!!!!! ><!
“พูดแบบนี้หมายความว่าไง?!”
“แล้วเจ้าคิดว่าข้าหมายความว่าอย่างไรหละ?” คราวนี้เป็นมิยองที่เลิกคิ้วถามอย่างกวน ๆ บ้าง
ร่างเล็กได้ยินดังนั้นก็ได้แต่เก็บความแค้นไว้ในใจ ก่อนจะหันหลังกลับไปทิ้งเกาะอกไว้ที่เดิม
แบบนี้มันว่ากันทางอ้อมชัด ๆ ฝากไว้ก่อนเถอะ ยัยหมีอ้วน!!
หลังจากที่สองพี่น้องได้เสื้อผ้าตามที่ต้องการแล้ว (ซึ่งส่วนใหญ่จะเป็นยูริที่เลือกให้) ก็หาซื้อข้าวของเครื่องใช้ที่จำเป็น
สุดท้ายทั้งสี่ก็มาหาอะไรกินในโซนอาหาร
“เอ๊ะ! นั่นมัน…” แทยอนสบถเบา ๆ ขณะรออาหารที่สั่ง
ดวงตาคู่เล็กเพ่งมองไปที่หญิงสาวคนหนึ่งที่ดูคุ้น ๆกำลังเดินเกาะแขนมากับชายร่างสูง
จ…จียอน เวรละสิ! 0.0
“เป็นอะไรไอ้แท หิวมากหรือไง?” ยูริที่นั่งรออยู่ที่โต๊ะร้องทักเมื่อเห็นร่างเล็กเดินมาหน้าตาตื่น ๆ
ส่วนสองพี่น้องก็มองดูแทยอนที่มีอาการแปลก ๆ โดยไม่ได้พูดอะไร
“อ…เอ่อ ฉันว่ารีบ ๆ กินแล้วก็รีบ ๆ กลับกันเถอะ”
“จะรีบทำไม? เป็นอะไรรึเปล่าวะแท สีหน้าไม่ค่อยดี?” ร่างสูงถามเมื่อรู้สึกถึงอาการผิดปกติของอีกคน
“เอ่อ…ก็…ปวดท้องนิดหน่อยหนะ” แก้ตัวพลางยิ้มแหย ๆ
“เออ ๆ เอางั้นก็ได้” พูดก่อนจะจัดการอาหารตรงหน้า
“พี่ค่ะ จะทานอะไรดีค่ะ?” เสียงใสที่ดังขึ้นใกล้ ๆ ทำเอาแทยอนที่กำลังจัดการอาหารตรงหน้าเกือบจะสำลักออกมา
เดินมาทำไมตรงนี้เนี่ย ไอ้ลิงก็นั่งอยู่หัวโด่ ไม่เห็นหรือไง!!
ยูริที่ได้ยินเสียงที่คุ้นหู เมื่อหันไปดูข้างหลังก็พบคนที่คุ้นเคยอยู่กับผู้ชายอีกคน ทั้งสองเดินเกาะแขนอย่างกับคู่ฝาแฝดที่มีตัวติดกัน
“จียอน…” ร่างสูงพึมพำ
แทยอนเหงื่อตกเล็กน้อยเมื่อสังเกตเห็นมือของเพื่อนรักกำลังกำแน่น ถ้ามีอะไรอยู่ในมือของยูริตอนนี้ มันคงจะแหลกกไปเป็นเสี่ยง ๆ
“เอ่อ…ไอ้ยูล ฉันว่า…” / “เดี๋ยวมา”
ยังไม่ทันพูดจบ ร่างสูงก็พูดแทรกขึ้นมาด้วยเสียงเรียบแฝงไปด้วยความเย็นชาที่ไม่ค่อยได้ยินเท่าไหร่นัก
ร่างเล็กที่นั่งอยู่กับโต๊ะได้แต่มองเพื่อนรักที่ก้าวดุ่ม ๆ ไปหาคนคุ้นเคยอย่างหัวเสีย…เป็นเรื่องแล้วไง…
“ท่านยูริเป็นอะไรไป?” ซูยอนมองยูริอย่าง งง ๆ กับท่าทีที่เปลี่ยนไปราวกับเป็นคนละคน
“ก็ผู้หญิงที่ไอ้ยูลกำลังเดินไปหาหนะ…เป็นแฟนของมันหนะสิ” แทยอนตอบ
“เจ้าหมายถึงคนรักหน่ะหรือ? คนรักของท่านยูริเป็นสตรี??” มิยองขมวดคิ้วพันกันยุ่งพอ ๆ กับพี่สาว
ไม่เข้าใจว่าทำไมยูริซึ่งเป็นผู้หญิงถึงได้มีคนรักเป็นผู้หญิงเหมือนกัน
“สมัยนี้มันก็เป็นงี้แหละ อย่าพึ่งถามอะไรมากเลย ดูไอ้ยูลดีกว่า - - ”
ร่างเล็กตอบอย่างเนือย ๆ ขี้เกียจจะอธิบายเรื่องที่อธิบายได้ยากให้สองพี่น้องได้ฟัง
“จียอน”
เสียงเรียบทำเอาคนถูกเรียกถึงกับสะดุ้งด้วยความตกใจ
“ย…ยูล”
“ใครหรอ?” ยูริถามเสียงเรียบ สายตามองไปยังชายอีกคนที่กำลังมองมาทางเธออย่าง งง ๆ
“เอ่อ…คือ…” หญิงสาวได้แต่อ้ำ ๆ อึ้ง ๆ พูดอะไรไม่ออก
“ฉันต่างหากที่ต้องถาม…” ชายหนุ่มพูดแทรกขึ้นมา ทำเอายูริหันไปตะคอกด้วยความไม่พอใจ
“ฉันคุยกับจียอน!!”
“ว่าไงหละ? ยูลถามว่าเขาเป็นใคร? ทำไมไม่ตอบ?!” คราวนี้ร่างสูงคว้าข้อมืออีกคนขึ้นมา
“เห้ย! ปล่อยมือจากแฟนฉันนะโว้ย!!”
ผลั๊วววว ว!!!~
ใบหน้าคมถูกหมัดของชายหนุ่มพุ่งเข้าใส่อย่างไม่ทันตั้งตัว ทำเอาร่างนั้นเสียหลักล้มลงไป
ผู้คนที่อยู่บริเวณนั้นต่างพากับหลบ ส่งเสียงวี้ดว้ายเป็นแถบ ๆ
“ท…ท่านยูริ!” ซูยอนอุทานอย่างตกใจกับเหตุการณ์ที่ได้เห็น ทำท่าจะเข้าไปช่วย แต่ถูกแทยอนห้ามไว้
“อย่าเข้าไปนะ”
“นี่! สหายของเจ้ากำลังโดนทำร้าย ทำไมเจ้าจึงไม่คิดเข้าไปช่วย?” มิยองถามอย่างรน ๆ เธอก็ชักอดที่จะเข้าไปช่วยไม่ไหวแล้วเหมือนกัน
“ไอ้ยูลมันไม่ชอบให้เข้าไปยุ่งเรื่องแบบนี้ อีกอย่างมันไม่เป็นไรหรอก เชื่อฉันสิ”
จะเป็นก็มีแต่อิตากิ๊กของจียอนนั่นแหละนะ - -
ยูริพยุงตัวขึ้นมา ก่อนจะตรงไปหาชายหนุ่มอย่างเอาเรื่อง
“อย่านะยูล!!”
เสียงของคนที่ได้ขึ้นชื่อว่าแฟน ทำเอาร่างสูงชะงัก
หมัดที่คิดว่าจะจัดให้ชายหนุ่มสักดอก ค่อย ๆลดลงเปลี่ยนมากำไว้แน่นข้าง ๆ ลำตัวแทน
“เลือกเขาใช่มั๊ย?”
ยูริเปลี่ยนมาถามเสียงเรียบ
แล้วคำตอบที่ได้ก็คือความเงียบ…
“นี่ เธอจะเป็นใครฉันไม่สนหรอกนะ แต่ตอนนี้ฉันกับจียอนเราเป็นแฟนกัน…แล้วก็อย่ามายุ่งกับแฟนฉันอีก!” เสียงทุ้มของชายหนุ่มเอ่ย
ยูริได้แต่มองทั้งสองเดินจากไปนิ่ง ๆ
มองดูคนที่ได้ขึ้นชื่อว่าเคยเป็นแฟนเดินจากไปพร้อมกับใครอีกคน…
ฉันจะไม่รั้งเธอหรอกนะ…ไม่คิดจะรั้งเธอเลยแม้แต่นิดเดียว…
“กลับกันเถอะ ^^ ” ยูริพูดแล้วยิ้มบาง ๆ ก่อนจะเดินนำไปหน้าตาเฉย เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
คนที่เหลือมองหน้ากันอย่าง งง ๆ กับท่าทางของอีกคน ก่อนจะรีบเดินตามไปทันที
แม้กระทั่งแทยอนก็ยังไม่ค่อยเข้าใจกับการกระทำของยูริ
แต่ก็เอาเถอะ…ตอนแรกเธอคิดว่าอิตากิ๊กของจียอนจะได้ไปนอนที่โรงพยาบาลซะอีก…แต่ยังดีที่ยูริไม่ทำแบบนั้น…
“พี่ยุน! พี่ยุนอยู่ไหนคะ!?”
ซอฮยอนออกมาเดินหายุนอาบริเวณสวนหน้าบ้าน เนื่องจากใกล้มืดเต็มทีแล้ว ตามหาอีกคนในบ้านจนทั่วก็หาไม่เจอ
“ข้าอยู่นี่” เสียงของยุนอาดังขึ้น ก่อนที่ซอฮยอนจะมองกลับไปด้านหลัง แต่ก็ไม่พบอะไร
“ตรงไหนคะ?”
“ข้างบน”
ซอฮยอนมองไล่ขึ้นไป ก็ต้องเบิกตาโพลงเมื่อเห็นอีกคนนั่งอยู่บนหลังคา
“พี่ยุน! ขึ้นไปได้ยังไงคะ มันอันตรายนะคะ!” พูดอย่างตื่น ๆ
“เจ้าจะโวยวายทำไมกัน- - ” ยุนอาพูดนิ่ง ๆ เพราะการที่เธอขึ้นมาบนนี้ ไม่ใช่เรื่องอยากอะไรสำหรับเธอเลย
ก็แค่ชอบตอนที่ท้องฟ้ามันกำลังจะมืดเท่านั้นเอง
“พี่ยุนอยู่เฉย ๆ อย่าพึ่งขยับนะคะ ซอจะหาวิธีช่วยพี่ลงมา” ซอฮยอนพูดแล้วกวาดสายตามองหาอุปกรณ์ที่จะช่วยให้อีกคนลงมาอย่างปลอดภัย
ยุนอามองดูท่าทางของอีกคนแล้วก็ต้องขมวดคิ้วน้อย ๆ
“ทำอะไรของเจ้า? ข้าลงเองได้” พูดจบก็ลงไปที่อีกฝั่งของหลังคา
“พ…พี่ยุน!” ซอฮยอนรีบวิ่งไปทางอีกฝั่งของบ้านด้วยท่าทางตกใจ แต่ก็ต้องชะงักเมื่อเห็นอีกคนได้ลงมายืนอยู่บนพื้นเรียบร้อยแล้ว
“พี่ยุน…ลงมาได้ยังไงคะ?” ถามด้วยความสงสัย มองไปรอบ ๆ ก็ไม่มีอะไรที่จะใช้ปีนขึ้นหรือลงมาจากหลังคาได้เลย
“หรือว่า…พี่เป็นนักกายกรรม? 0.0”
ยุนอาถอนหายใจด้วยความหงุดหงิดน้อย ๆ ก่อนจะเดินผ่านอีกคนเข้าบ้านไปโดยไม่คิดจะตอบคำถาม
เห็นดังนั้นซอฮยอนจึงเดินตามเข้าไปในบ้านโดยไม่ถามอะไรต่อ เพราะกลัวอีกคนจะรำคาญ
“ว่าแต่เจ้า ตามหาข้า มีเรื่องอะไร?”
“เห็นพี่ไม่มีเสื้อผ้า ฉันก็เลยเอามาให้เปลี่ยนค่ะ ^^ ” ตอบอย่างยิ้ม ๆ อย่างน้อยยุนอาก็ยังสนใจเธอบ้าง
ดวงตาเรียวเหลือบมองเสื้อผ้าที่อีกคนเข้ามาให้ และตอบทันทีโดยไม่ต้องคิด
“ไม่”
“ทำไมละคะ? พี่ไม่ชอบหรอ?” ถามด้วยน้ำเสียงผิดหวังเล็กน้อย
“มันไม่จำเป็นสำหรับข้า”
“พี่ยุนยุน!! ไปอาบน้ำแล้วไปนอนกันเถอะ!~”
เสียงใส ๆ ของซึงยอนดังแทรกขึ้นมาก่อนที่เจ้าตัวจะวิ่งไปจับข้อมือยุนอาแล้วออกแรงดึงสุดกำลัง
หากแต่อีกคนไม่มีท่าทีว่าจะขยับแม้แต่น้อย
“ข้าไม่นอนกลางคืน” ตอบเสียงเรียบ
“ทำไมอ่ะคะ? พี่ซอบอกว่านอนดึกไม่ดีต่อสุขภาพน้า!~” เด็กน้อยยังคงอ้อนต่อไป
เสียงใสที่ดังอยู่แจ้ว ๆ กับมือน้อย ๆ ที่ออกแรงดึงข้อมือทำเอาร่างสูงเริ่มหงุดหงิดขึ้นมา
“ข้าบอกว่าข้าไม่นอนไง! แล้วก็ปล่อยมือจากข้าได้แล้ว ก่อนที่ข้าหมดความอดทน เสกเจ้าให้เป็นกบจริงๆ!”
คำขู่ที่เคยทำให้หลาย ๆ คนกลัวกันจนหัวหด แต่ตอนนี้มันกลับไม่มีผลกระทบอะไรเลยสำหรับเด็กน้อยคนนี้
ตรงกันข้าม ซึงยอนยิ้มกว้าง ก่อนจะพูดเสียงใส
“ดีเลยค่ะ ซึงกับพี่ซอชอบกบ…กบเคโรโระ!!~ ^0^ ”
“นี่เจ้า! ไม่กลัวข้าเลยรึ?!!”
“กลัวทำไมค่ะ? พี่ยุนยุนไม่ใช่ผีสักหน่อย ^^ ”
ได้ยินดังนั้น ร่างสูงก็ได้แต่ถอนหายใจออกมาเฮื้อกใหญ่
“ข้าเบื่อที่จะเถียงกับเจ้าแล้ว! เห็นว่าพลังของข้ายังไม่ฟื้นตัวดี จะเสกเจ้าเป็นกบก็เสียแรงเปล่า วันนี้ข้าจะปล่อยเจ้าไปก่อน!”
ซอฮยอนอมยิ้มมองน้องสาวตัวเองกับยุนอาเล่นกันก็หัวเราะออกมาน้อย ๆ
เห็นน้องมีความสุข เธอก็มีความสุขแหละนะ…
---------------------------------------------
อ่านแล้วอย่าลืมเม้น ๆ กันน้า ^^
ความคิดเห็น