คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Chapter 3 (100%)
เสียงอะไรบางอย่างที่ดังมาจากในครัว บวกกับกลิ่นหอม ๆที่ลอยออกมาเตะจมูก ทำเอายูริค่อย ๆ ลืมตาขึ้นมา
เมื่อเดินไปดูก็พบร่างบางกำลังหันหลังทำอะไรบางอย่าง ซึ่งคนที่มองดูอยู่ก็ไม่ได้เข้าไปขัดอะไร
ไม่รู้ทำไม…แค่มองจากด้านหลังก็ไม่อยากจะละสายตาออกจากคนตรงหน้าแล้ว…
“อ้าว ท่านยูล ตื่นแล้วหรือ? ^^” กระทั่งซูยอนหันมาเห็นเข้า จึงทักทายด้วยรอยยิ้มอ่อนหวานเช่นเคย
“อ…อื้ม…ทำอะไรอยู่หรอ?” พูดก่อนจะเดินเข้าไป ทำตัวให้เป็นปกติ
“ข้ากำลังทำอาหารเช้า อ้อ…จริงสิ! ข้าพึ่งรู้ว่าของสิ่งนี้ก็จุดไฟได้ด้วย”
ร่างบางพูดอย่างตื่นเต้นพลางชี้ให้ยูริดูสิ่งที่ตัวเองพึ่งค้นพบว่ามันใช้จุดไฟได้
“อ๋อ นั่นหนะ เขาเรียกว่าเตาแก๊ส ใช้จุดไฟทำกับข้าวนั่นแหละ” ร่างสูงอธิบายยิ้ม ๆ ในความซื่อของอีกคน
“ข้าไม่นึกเลยว่าจะมีสิ่งวิเศษเช่นนี้ ><”
ประโยคนั้นทำเอายูริขมวดคิ้วน้อย ๆ
“ฉันว่า…กระจกของเธอวิเศษกว่าตั้งเยอะ - -*”
อีกด้านหนึ่ง
แทยอนที่กำลังนอนอยู่เริ่มรู้สึกปวดหลังขึ้นมา หลังจากนอนบนพื้นแข็ง ๆ ตลอดทั้งคืน
มือเล็กควานหาเตียง ก่อนจะพยุงตัวเองขึ้นมานอนโดยที่ไม่ลืมตาเพราะยังอยู่ในอาการง่วง
พึ่งรู้แหะว่าหมอนข้างของไอ้ลิงจะนิ่มแล้วก็หอมขนาดนี้
นึกในใจหลังจากกอดสิ่งที่ตัวเองนึกว่าเป็นหมอนข้าง โดยลืมไปว่า…มีบางคนนอนอยู่
ไม่นานนักร่างอีกคนที่นอนหลับอยู่ก็เริ่มขยับ เนื่องจากรู้สึกอึดอัดเหมือนมีอะไรบางอย่างกำลังรัดตัว
ดวงตาคู่สวยกระพริบถี่ ๆ เพื่อปรับให้เข้ากับแสงสว่างที่สาดส่องเข้ามาในห้อง และเมื่อมองไปข้าง ๆ ก็พบกับ…
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด ด!!!~”
พลั๊ก!!!
โครม!!
“โอ้ยยยย ย!!!”
เสียงที่เกิดขึ้นทำเอาสองคนที่กำลังช่วยกันทำกับข้าวอยู่ในครัวหันมามองหน้ากัน ก่อนจะรีบวิ่งมาที่เกิดเหตุ
เมื่อมาถึงก็พบมิยองกำลังนั่งอยู่บนเตียงกับอีกคนที่…ลงไปนอนร้องโอดโอยอยู่กับพื้น
“ไอ้แท เป็นไรวะ!!” ยูริรีบวิ่งไปดู
ร่างเล็กเมื่อมองไปบนเตียงก็พบต้นเหตุที่ทำให้เธอต้องเป็นแบบนี้…ยัยนี่อีกแล้ว!!
“นี่เธอ!! ถีบฉันทำไมเนี่ย?!!”
“ก็ใครให้เจ้าแอบขึ้นมานอนบนเตียง แถมยังกอดข้าอีกหละ!!” ร่างบางเถียงด้วยอารมณ์โกรธไม่แพ้กัน
“อ้าว! ไอ้แท! - - ” ประโยคที่ได้ยินทำเอายูริที่กำลังช่วยพยุงเพื่อนรักขึ้นมาปล่อยมือให้อีกคนล้มไปอีกรอบ
“โอ้ย! ฟังฉันก่อน มันไม่ใช่อย่างที่แกเข้าใจ!!...คือ ฉันลืมไปว่ามียัยนี่นอนอยู่!!” ร่างเล็กรีบอธิบาย
“หรอ? - - ” ร่างสูงถาม ทำหน้าไม่ค่อยเชื่อเท่าไหร่
“นี่แกไม่เชื่อฉันหรอ?!!”
“แล้วเหตุผลแกน่าเชื่อไหมหละ?”
คำถามที่อีกคนสวนขึ้นมาทำเอาแทยอนอ้าปากค้าง แก้ตัวไม่ถูก
“โอ้ยยยย!! เอาเป็นว่าขอโทษละกัน!! ไปอาบน้ำเล๊า!!!”
ไอ้ลิงนะไอ้ลิง ขนาดเพื่อนตัวเองยังไม่เชื่อเลย!! วันนี้มันทำไมซวยแต่เช้างี้เนี่ย!!!
ยูริมองเพื่อนรักกระแทกเท้าเข้าไปในห้องน้ำด้วงอารมณ์หงุดหงิดก็ขำออกมาน้อย ๆ
“ต้องขอโทษแทนเพื่อนฉันอีกทีนะ แทมันไม่ได้ตั้งใจจริง ๆ นั่นแหละ ฉันรู้นิสัยมันดี ^^”
ใช่แล้ว…เธอไม่ได้ไม่เชื่อในสิ่งที่เพื่อนพูด ก็แค่อยากแกล้งอีกคนเล่น ๆ เท่านั้นเอง
“สายแล้ว ฉันไปก่อนนะ อ้อ! ขอบคุณสำหรับอาหารเช้า” แทยอนพูดอย่างรีบ ๆ หลังจากเก็บจานเสร็จเรียนร้อย
“เดี๋ยวไอ้แท! รอฉันด้วย!” ยูริรีบคว้ากระเป๋าวิ่งตามอีกคน
“อ้าว แกมีเรียนหลังฉันไม่ใช่หรอ?”
ร่างเล็กหันมาถามเพราะเธอเรียนอยู่คนละคณะกับร่างสูง เวลาเรียนจึงไม่ตรงกัน
“ฉันยังมีงานต้องแวะเอาไปส่งอีก ไปพร้อมแกเลยเนี่ยแหละ”
“เออ ๆ ปะ ๆ”
แล้วยูริก็เดินออกไปพร้อมกับเพื่อนตัวเล็ก โดยไม่ลืมหันมาพูดกับคนที่อยู่ในห้อง
“พวกเธอรออยู่ที่นี่แหละนะ เดี๋ยวฉันกลับมา”
“แค่ก ๆๆ”
ใครบางคนเริ่มรู้สึกตัวเพราะสำลักอะไรบางอย่าง ร่างสูงที่อยู่ในชุดสีดำค่อย ๆ ยันตัวลุกขึ้น
กลิ่นเหม็นที่โชยมาไม่ได้คลายความสงสัยที่ว่าตอนนี้เธออยู่ที่ไหน เท่าไหร่นัก
ดวงตาคู่สวยเหลือบไปเห็นดาบเล่มยาวสะท้อนแสงวิบวับของดวงอาทิตย์ก่อนมือเรียวจะเอื้อมไปหยิบมันขึ้นมา
เธอใช้เวลาอยู่ครู่หนึ่ง ในการฟื้นความทรงจำต่าง ๆ ที่เคยเกิดขึ้น
ไม่นานปากบางก็ยกขึ้นน้อย ๆ
หึหึ…ในที่สุด…ก็ถึงเวลาของข้าสักที…
ว่าแต่…
ทำไมกระจกบ้า ๆ นั่น ถึงต้องส่งข้ามาอยู่ข้าง ๆ กองขยะด้วย!!!
วืบบบบ บ!!~
ชุดสีดำกลับมาดูสะอาดเงางามอีกครั้ง กลิ่นสาบที่ติดมากับกองขยะลดหายไปพร้อม ๆ กับละอองสีดำจำนวนหนึ่ง
“แฮ่ก ๆๆ” ร่างสูงหายใจหอบเนื่องจากใช้พลังไปกับการกระทำเมื่อครู่
“อะไรกัน…แค่นี้ก็เหนื่อยแล้วรึ!” สบถออกมา ก่อนจะเริ่มเดินไปเรื่อย ๆ อย่างไร้จุดหมาย
สงสัยต้องใช้เวลาอีกสักระยะ กว่าพลังของข้าจะฟื้นตัว…
เป็นเพราะชุดที่สวยงามแต่ไม่คุ้นตา ทำให้ยุนอาตกเป็นเป้าสายตาของคนจำนวนมากที่เธอเดินผ่าน
บ้างก็มองด้วยความตกตะลึงในความงามของเธอ บ้างก็มองราวกับว่าเธอเป็นตัวประหลาด
มนุษย์พวกนี้…ทำไมถึงได้แต่งตัวประหลาดกันนักนะ?? แล้วไหนจะที่อยู่อาศัยรูปร่างพิลึกนี่อีก??
บรื้นนนนนนน น!!~
ยานพาหนะที่ผู้คนใช้สัญจรบนท้องถนนก็สร้างความประหลาดใจให้ร่างสูงไม่น้อย
เธอได้แต่เก็บความสงสัยมากมายไว้ในใจ กระทั่งมาหยุดอยู่ที่หน้าบ้านหลังหนึ่ง
ดูดีแหะ…
บ้านหลังขนาดกลางที่มีสนามเล็ก ๆอยู่ข้างหน้า ถูกประดับด้วยของตกแต่งน่ารัก ๆหลายอย่าง ทั้งยังปลูกไม้ดอกไม้ประดับไว้หลายชนิด ดูร่มรื่นน่าอยู่ไม่น้อย
และเนื่องจากประตูรั้วไม่ได้ล็อกจึงเดินเข้าไปได้ง่าย ๆ
มัวแต่ชมบรรยากาศรอบ ๆ จึงไม่ทันสังเกตว่ามีเด็กหญิงอายุราว ๆ 6-7 ขวบ นั่งเล่นอยู่ใต้ต้นไม้ริม ๆ รั้ว
ปิ๊ด ปิ๊ด ปิ๊ด!!!
“นี่แหนะ ๆ หัวขโมย!”
“ย๊า!! หยุดเดี๋ยวนี้นะ!!”
ยุนอาโวยวาย หลังจากที่เด็กน้อยดังกล่าวนำปืนฉีดน้ำมาฉีดใส่เธอ
“ข้าบอกให้เจ้าหยุดไง!”
“ตายซะเถอะ คนหัวขโมย!!”
เมื่อเห็นอีกคนไม่ยอมหยุด มือเรียวจึงจับดาบคมกริบคู่กายออกมา
“เดี๋ยวข้าก็สาปเจ้าให้เป็นกบซะหรอก!! ถึงจะเป็นเด็กน้อย แต่ข้าก็ไม่สนหรอกนะ!!”
“กรี๊ดดดดดดดด ด!!! ปีศาจ! ปีศาจมาแล้ว ช่วยด้วย!! ><!”
“ซึงยอน…เป็นอะไรคะ??” เสียงหนึ่งดังขึ้น
หญิงสาวดวงตากลมโต อายุราว ๆ20 ปี วิ่งออกมาจากตัวบ้านเพื่อมาดูเด็กน้อย
“กำลังเล่นกับพี่สาวคนนี้อยู่ค่ะ” ซึงยอนหันไปตอบ
อ้าว! แสดงว่าเมื่อกี้ไม่ได้กลัวจริงนี่หว่า - -
ได้ยินดังนั้น หญิงสาวก็หันไปมองอีกคนด้วยแววตาสงสัย
“เอ่อ…คุณเป็นใคร แล้วเข้ามาทำอะไรหรอคะ??”
ได้ยินคำถาม ร่างสูงก็ถึงกับหงุดหงิดขึ้นมาน้อย ๆ
“ข้าอิม ยุนอา เจ้าไม่รู้จักหรอกรึ!?”
“ฉันจะรู้ได้ยังไงคะ ในเมื่อเราไม่ได้รู้จักกัน ^^” หญิงสาวตอบอย่างใสซื่อ
“อย่ามาโกหกข้าเสียให้ยาก! ไม่มีใครไม่รู้จักข้า อสูรแห่งความมืด อิม ยุนอา!”
ยุนอาพูดออกมาอย่างเกรี้ยวกราด หากแต่อีกคนกลับยืนนิ่ง ก่อนจะหลุดหัวเราะออกมา ทำเอาร่างสูงขมวดคิ้วพันกันยุ่ง
“นี่เจ้าหัวเราะอะไร!!?”
“พี่แสดงเก่งจังเลยค่ะ^^ ”
“แสดง??”
“เอ้อ! ฉันว่าพี่เข้าไปข้างในก่อนดีกว่าไหมคะ? ซึงยอนทำชุดพี่เปียกหมดเลย เดี๋ยวฉันจะไปเอาผ้ามาให้ ^^”
และแล้วยุนอาก็เข้ามาในตัวบ้านอย่าง งง ๆ
ร่างสูงนั่งลงบนโซฟา ก่อนจะนำผ้าที่อีกคนเอามาให้เช็ดตัวในส่วนที่เปียก
“พี่คะ ตกลงพี่ชื่ออะไรคะ?” ซอฮยอนถามอีกครั้งเพราะไม่แน่ใจว่าก่อนหน้านี้อีกคนพูดจริง ๆ รึเปล่า
“ยุนอา” ตอบเสียงเรียบก่อนจะมองไปรอบ ๆ สถานที่ที่ไม่คุ้นตา
“แล้วทำไมพี่แต่งตัวแบบนี้ละคะ พี่เป็นนักแสดงหรอ??”
“ก็ข้าบอกเจ้าแล้วไงว่าข้าเป็นอสูร ไม่เชื่อก็ตามใจเจ้าเถอะ!”
ยังไม่ทันที่ซอฮยอนจะถามอะไรต่อ น้องสาวก็พูดแทรกขึ้นมาซะก่อน
“พี่ยุนยุนสวยจัง พี่ยุนยุนพักอยู่ที่ไหนหรอ? o.o” เด็กน้อยก็กระตุกเสื้อถามร่างสูงพลางทำหน้าตาสงสัย
“ขอบคุณที่ชม แต่ตอนนี้ข้าไม่มีที่พัก อีกอย่างข้าชื่อยุนอา ไม่ใช่ยุนยุน” ตอบอย่างไม่ใส่ใจเท่าไหร่
มือเรียวพยายามแกะมือเล็กของเด็กน้อยออกเพราะเธอไม่ถูกกับเด็กเท่าไหร่นัก หากแต่มือปลาหมึกน้อยก็ยังไม่ยอมปล่อย ซ้ำยังจับแน่นยิ่งกว่าเดิมอีก
“งั้นพี่ยุนยุนก็พักอยู่กับซึงที่นี่ก่อนจิ ซึงจะได้มีเพื่อนเล่น ^^” เอ่ยปากชวนทันทีโดยไม่ถามความเห็นของพี่สาว
“ไม่จำเป็น” ตอบไปตามตรง เพราะไม่มีที่พักเธอก็สามารถอยู่ได้ และอีกอย่าง…ใครจะอยากไปอยู่เป็นเพื่อนเล่นกับเด็กนี่กัน!
“งื้อ!~ พี่ซอ…พี่ซอชวนพี่ยุนยุนให้อยู่กับเราที่นี่เถอะนะ ซึงอยากให้พี่ยุนยุนอยู่กับเราที่นี่ นะนะนะ…” เด็กน้อยเริ่มหาตัวช่วย
“เอ่อ…ที่นี่มีแค่ซอกับน้องแล้วก็ป้าฮโยมินอยู่แค่สามคม…ยังมีห้องว่างเหลืออยู่ ถ้าพี่ไม่รังเกียจ จะพักอยู่ที่นี่ไปก่อนก็ได้นะคะ”
ถามออกไป ทั้ง ๆ ที่เธอก็ยังสงสัยอยู่ว่าทำไมน้องสาวของเธอถึงชอบผู้หญิงคนนี้นักนะ
ยุนอาได้ยินดังนั้นก็เกิดอาการสงสัยขึ้นมา
“เจ้าพึ่งรู้จักข้า เจ้าจะแน่ใจได้อย่างไรว่าข้าจะไม่ทำร้าย หรือคิดไม่ดีต่อเจ้า?”
ซอฮยอนยิ้มน้อย ๆ ก่อนจะตอบอย่างใสซื่อ
“ถ้าพี่คิดไม่ดีจริง ๆ พี่ก็คงไม่ถามแบบนี้ใช่ไหมคะ?...แล้วอีกอย่างป้าของซอก็บอกว่า ถ้าเห็นใครลำบากก็ต้องช่วยเหลือค่ะ ^^ ”
คำตอบนั้นทำเอาร่างสูงนึกขำในใจ เหอะ! สาวน้อยนี่ช่างใสซื่อยิ่งนัก…
“แล้วตกลง พี่จะพักอยู่ที่นี่ก่อนไหมคะ?”
ยุนอามีสีหน้าครุ่นคิดอีกครั้ง…
ในเมื่อตอนนี้พลังของเธอก็ยังไม่ฟื้นตัว จะทำสิ่งที่ตั้งใจให้สำเร็จก็คงต้องใช้เวลาสักระยะ พักอยู่ที่นี่ไปก่อนก็คงไม่มีปัญหาละมั๊ง…
“ก็ได้…แต่ถึงอย่างนั้นข้าก็ไม่มีความดีความชอบอะไรให้เจ้าหรอกนะ”
“เย้!!” เด็กน้อยถึงกับร้องออกมาด้วยความดีใจ
ซอฮยอนก็ได้แต่ยิ้มออกมาน้อย ๆ
พึ่งรู้ว่าคนแปลก ๆ แบบนี้ก็มีบนโลกด้วย…
-----------------------------------------
มาต่อแบบมึน ๆ -..-
ยังไงก็อย่าลืมเม้น ๆ กันน้า ^^
ความคิดเห็น