คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Chapter 2 (100%)
“นี่ แล้วคืนนี้พวกเธอจะไปอยู่ไหนกัน?” หลังจากใช้เวลาทำความเข้าใจกันอยู่นาน แทยอนก็ถามขึ้น
“ก็พักอยู่ที่นี่กับพวกเจ้าไง ^^ ” เจ้าหญิงมิยองตอบ และนั่นทำเอาร่างเล็กหันมาปฏิเสธแทบจะทันที
“ไม่ได้! ที่นี่หนะมีเตียงแค่สองเตียง! ถ้าพวกเธอมาอยู่…อุ๊บ!!!” ปากเล็กถูกมือเรียวของเพื่อนสนิทปิดไว้แน่น
“ไม่เป็นไรหรอก ถ้าพวกเธอยังไม่มีที่พัก ก็พักอยู่ด้วยกันที่นี่แหละ ^^” ยูริพูด
“ไอ้ยูล!! ทำไมยอมง่ายอย่างนี้วะ!! พวกนี้อาจจะเป็นนักต้มตุ๋นก็ได้นะเว้ย!!” ร่างเล็กแกะมืออีกคนออกแล้วก็เถียงต่อไป
“เออหน่า ดู ๆ ไปก่อนแล้วกัน” ร่างสูงพูด
จากสิ่งที่เห็นมันก็พอจะทำให้เธอเชื่อในสิ่งที่คนแปลกหน้าได้เล่ามา หากแต่มันก็ยังเป็นเรื่องที่น่าเหลือเชื่อเกินไปจนทำให้ตอนนี้ยังไม่ปักใจเชื่อถึงร้อยเปอร์เซ็นต์
“ขอบคุณท่านมาก ^^ ” เจ้าหญิงซูยอนพูดอย่างอ่อนโยน ทำเอาร่างสูงที่ยืนอยู่ตรงหน้าแทบจะละลายเลยทีเดียว
“ท่านใจดีจัง…ต่างจากสหายของเจ้ายิ่งนัก…” เจ้าหญิงมิยองพูด ประโยคสุดท้ายเหลือบไปมองร่างเล็กอย่างประชดประชัน
“อะไร! พี่สาวเธอก็ดูเรียบร้อย ต่างจากเธอเหมือนกันแหละ!!” แทยอนเถียงอย่างไม่ยอมแพ้
“เอ้อ หยุดๆๆ!! ฉันว่าตอนนี้ แกไปหาชุดมาให้พวกเขาก่อนไป” ยูริขัดขึ้น ทำให้ทั้งสองได้แต่มองหน้ากันอย่างไม่พอใจ
“แล้วจะไปหาชุดที่ไหนหละ? นี่มันดึกแล้วนะ” ร่างเล็กพูดอย่างไม่สบอารมณ์เท่าไหร่นัก
“ก็ชุดแกไง”
“ห๊ะ!! ทำไมต้องเป็นชุดฉันด้วยวะ!!”
“ก็ดูแล้วเขาตัวพอ ๆ กับแกอ่ะ อีกอย่างชุดของฉันก็มีแต่หลวม ๆ ด้วย”
ได้ยินดังนั้นแทยอนถอนหายใจออกมาน้อย ๆ ก่อนจะเดินไปยังตู้เสื้อผ้า
“ตามมาสิ จะเอามั๊ยชุดหนะ!”
ระหว่างที่รอแทยอนพาเจ้าหญิงมิยองไปหาเสื้อผ้า เจ้าหญิงซูยอนก็เดินออกมาที่ระเบียง
ดวงตาคู่สวยมองออกไปยังเบื้องหน้า เห็นอาคารบ้านเรือนในสภาพที่แปลกไป ประกอบกับแสงสีระยิบระยับจากหลอดไฟทำให้คืนนี้ไม่ได้มืดสนิทอย่างที่เคยเป็น
“เอ่อ…คือ…” ยูริเดินมายืนข้าง ๆ โดยที่ยังไม่รู้ว่าควรจะเริ่มพูดอะไรดี
เจ้าหญิงซูยอนหันมามองร่างสูงและส่งยิ้มให้บาง ๆ ราวกับกำลังรอฟังว่าอีกคนจะพูดอะไร แต่นั่นทำให้ยูริยิ่งพูดไม่ออกเข้าไปใหญ่
“ร…เรื่องที่เธอบอก...ป…เป็นเรื่องจริงหรอ?” ตัดสินใจถามออกไป ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมถึงพูดติด ๆ ขัด ๆ แบบนี้
“ข้าดูไม่น่าเชื่อถืออย่างนั้นหรือ?” เสียงหวานถามกลับ
“ป…เปล่า ๆ ไม่ใช่อย่างนั้น…เพียงแต่ว่า…,มันดู…น่าเหลือเชื่อเกินไปหนะ” ร่างสูงปฏิเสธพลางหลุบตาลงต่ำไม่กล้าสบตาคนตรงหน้า
“น่าเหลือเชื่อเกินไป?” ร่างบางเอียงหน้าน้อย ๆ
ยูริเหลือบมองอีกคน ก่อนจะหันหน้าออกนอกระเบียง
“ลองมองออกไปอีกทีสิ”
ได้ยินดังนั้นเจ้าหญิงซูยอนก็ทำตามที่อีกคนบอก
“ไหนหละ อสูรแห่งความมืดที่เธอบอก?”
“ข้า…ข้าก็ไม่รู้…”
“ถ้างั้นจะให้ฉันเชื่อเธอได้ยังไงหละ?”
“ทุก ๆ อย่างที่ท่านเห็น ยังพิสูจน์ไม่ได้อีกหรืออย่างไรกัน?”
ร่างบางพูดให้ร่างสูงคิดไปถึงตอนที่เธอออกมาในกระจก
ยูริได้แต่ถอนหายใจออกมาเฮื้อกใหญ่…ในหัวสับสนไปหมด ไม่รู้ว่าจะเชื่อดีหรือเปล่า และถ้าหากเป็นเรื่องจริง คนธรรมดาอย่างเธอจะเอาอะไรไปสู้กับอสูรได้หละ??
และแล้วความคิดทั้งหมดต้องหยุดลงเมื่อมีมือนุ่มมาวางสัมผัสกับมือของเธอ
“ท่านยังไม่ต้องเชื่อข้าก็ได้…กาลเวลาจะช่วยพิสูจน์เรื่องทั้งหมดเอง…” เสียงหวานเอ่ย
ร่างสูงมองมือตัวเองที่มีมืออุ่นของอีกคนวางทาบอยู่ก็รู้สึกได้ถึงใบหน้าที่ร้อนผ่าวของตัวเอง
“อ…อืม” พูดพลางก้มหน้างุด ๆ ปกปิดใบหน้าที่แดงลามมาถึงหู
“อ่ะ นี่!”
“ไม่!!”
“นี่หละ!”
“ไม่!!”
“งั้นตัวนี้!”
“ไม่เอา!!”
“เนี๊ยอ่ะ!”
“ม่าย!!”
“โอ้ยยยย!!! ตัวนั้นก็ไม่เอา ตัวนี้ก็ไม่เอา แล้วจะเอาตัวไหนละห๊ะ!!?”
แทยอนตะโกนออกมาอย่างเหลืออด หลังจากที่ขนเสื้อผ้ามาจนจะหมดตู้แล้ว แต่อีกคนก็ไม่ยอมเลือกสักที
“ก็ดูแต่ละชุดที่เจ้าเอามาสิ…ไม่มิดชิดเอาเสียเลย แล้วข้าจะใส่ได้อย่างไร!!?” เจ้าหญิงมิยองเถียง
ปกติเธอจะสวมชุดกระโปรงยาวปกปิดมิดชิด ไม่มีทางที่เธอจะใส่ชุดที่อีกคนเอามาให้แน่ ๆ
“นี่! เสื้อยืดกับกางเกงขาสั้น มันไม่ได้ทำให้เธอโป๊เท่าไหร่หรอกนะ” พูดพลางหยิบเสื้อยืดกับกางเกงตัวหนึ่งโยนไปให้ร่างบาง
“แล้วอีกอย่างนะ…หุ่นแบบหมีขั้วโลกอย่างเธอหนะ ต่อให้ใส่บีกินี่โชว์ก็ไม่มีใครเขาอยากดูหรอก มันไม่เซ็กซี่พอ!!~” พูดพลางทำหน้าทะเล้น
ไม่ใช่ว่าอีกคนหุ่นไม่ดีนะ…เพียงแค่พูดกวนประสาทคนตรงหน้าเล่น ๆก็เท่านั้นเอง…
“กรี๊ดดดดดดดดดด ด!!! ทำไมวาจาเจ้าถึงได้หยาบคายเช่นนี้!!!” เสียงแปดหลอดทำเอาแทยอนยกมือปิดหูแทบไม่ทัน
“โอ้ยยย ย!! แก้วหูจะแตก กินนกหวีดเป็นอาหารหรือไง?!!!”
“เจ้าบังอาจมาก!! อย่าอยู่เลย!! ย๊ากกกก ก!!!”
เจ้าหญิงมิยองกลายร่างเป็นหมีขั้วโลกเข้าไปตะปบร่างเล็กทันที
“อ๊ากกกกก ก!!!”
เสียงเอะอะโววายทำให้ยูริกับซูยอนรีบตรงเข้ามาเพื่อดูว่าเกิดอะไรขึ้น
“มิยอง!! O_O!!” ร่างบางมีท่าทีตกใจไม่น้อยเมื่อเข้ามาเห็นน้องสาวตัวเองกำลังงับหูแทยอน
“ช…ช่วยด้วย ๆๆ ไอ้ยูล ช่วยฉันด้วย!!” แทยอนพยายามร้องขอความช่วยเหลือ
“อ…เอ่อ…”ยูริได้แต่ยืนอ้ำ ๆ อึ้ง ๆไม่รู้ว่าจะช่วยเพื่อนรักยังไง
“มิยอง พอได้แล้ว” กระทั่งผู้เป็นพี่พูดห้าม ถึงยอมปล่อยร่างเล็กแต่โดยดี
“ทำไมจึงทำเช่นนี้ เจ้าเป็นถึงเจ้าหญิงนะ” ซูยอนตำหนิน้องสาว
“ก็สตรีผู้นี้บังอาจมาเยาะเย้ยข้าหนิ” พูดเชิงฟ้อง
“ก็เธอนั่นแหละ ที่เรื่องมากไม่ยอมเลือกชุดซักที ฉันอุส่าขนมาหมดตู้แล้วเนี่ย!!” ร่างเล็กโวยวายกลับ
“แล้วทำไมมิยองถึงไม่ยอมเลือกชุดหละ?” ยูริถามขึ้นบ้าง
“ท่านก็ดูเสื้อผ้าที่สหายของท่านนำมาให้ข้าสิ ชุดโป๊ ๆ แบบนี้ข้าจะใส่ได้อย่างไรกัน!”
ได้ยินดังนั้น ร่างสูงก็เดินไปยังกองเสื้อผ้า และหยิบขึ้นมาดูทีละตัว
“เอ่อ…ไม่เห็นโป๊นี่หน่า…”
“เห็นมั๊ยหละ ยัยนี่หนะเรื่องมากเองตะหาก!!” ประโยคที่ร่างเล็กพูดทำเอาผู้ถูกกล่าวหาหันไปมองตาขวาง
“เอ่อ…ข้าต้องขอโทษแทนน้องสาวข้าด้วย…คือ…เราไม่เคยใส่เสื้อผ้าแบบนี้ ก็เลยไม่ชิน” เสียงหวานอธิบาย ทำเอาอารมณ์ของแทยอนลดลงไปบ้าง
“เดี๋ยวนี้หนะ เขาก็แต่งตัวกันแบบนี้แหละ…เอางี้ดีมั๊ย พวกเธอก็ใส่ ๆ ไปก่อน ไม่ถูกใจยังไงเดี๋ยวฉันจะพาไปซื้อใหม่ ตกลงไหม?” ยูริเสนอ
“ ท่านไม่ต้องลำบา…”/“ตกลง!!” ร่างบางที่กำลังจะปฏิเสธถูกน้องสาวสวนขึ้นมาซะก่อน ทำเอาร่างสูงยิ้มออกมาน้อย ๆ
“งั้นก็ตกลงตามนี้ ทีนี้ก็แยกย้ายกันไปอาบน้ำได้แล้ว ^^ ” พูดก่อนยื่นผ้าขนหนูและเสื้อผ้าให้สองพี่น้องคนละชุด
“ขอบคุณนะ ^^” เจ้าหญิงมิยองยิ้มให้ยูริก่อนจะหันไปมองร่างเล็กด้วยสายตาอาฆาต - -+ แล้วสะบัดหน้าเดินเข้าห้องน้ำไป
“มาไอ้แท เก็บชุดเข้าตู้กันดีกว่า”
“เห้อ!~…อยู่ดี ๆ แท้ ๆ ทำไมฉันต้องมาทำอะไรแบบนี้ด้วยเนี่ย!”
“เลิกบ่นแล้วก็เก็บไปเถอะน่า!~”
“ให้ข้าช่วยนะ”
ระหว่างที่สองคู่ซี้กำลังช่วยกันพับเสื้อผ้าที่ขนออกมา เจ้าหญิงซูยอนก็เดินมานั่งลงใกล้ ๆ แล้วช่วยพับเสื้อผ้ากองโต
“ไม่ต้องหรอก ๆ เธอไปนั่งรออยู่เฉย ๆ ก็ได้” ยูริห้าม
“แค่นี้ข้าก็รบกวนท่านทั้งสองมากแล้ว ให้ข้าช่วยเถอะ ^^ ” พูดพลางยิ้มให้อย่างอ่อนโยน ทำเอาร่างสูงรีบก้มหน้าพับเสื้อต่อไปด้วยความเขินเลยทีเดียว
“เธอนี่ก็ดีเน๊อะ ทำไมดูนิสัยต่างจากน้องเธอจัง…คนพี่ดูเรียบร้อย แต่คนน้องนี่สิ…ไม่อยากจะพูด” แทยอนบ่น
“อย่าไปถือสานางเลย นางยังยังเด็ก ^^ ” เจ้าหญิงซูยอนพูดขณะพับผ้าไปด้วย
“อย่างนี้เนี่ยนะเรียกว่าเด็ก!! ดู ๆ แล้วอายุก็ไม่ต่างกันเท่าไหร่นี่”
“เห็นแบบนี้แต่นางก็เป็นคนดีนะ ถ้าท่านทำความรู้จักกับนางให้มากกว่านี้ บางทีท่านอาจจะชอบนาง ^^”
“เหอะ! ไม่เอาด้วยหละ! แค่นี้ยังถึงขั้นงับหู ต่อไปจะขนาดไหน!”
ได้ยินดังนั้นร่างบางก็ได้แต่ยิ้มน้อย ๆ ก่อนจะมีเสียงอีกคนตะโกนออกมาจากในห้องน้ำ
"ท่านพี่!! ท่านพี่!!"
“มิยอง…”
เจ้าหญิงซูยอนรีบลุกไปดูน้องสาวทันที ปล่อยให้สองคู่ซี้หันมามองหน้ากัน ก่อนจะรีบลุกตามไป
“เกิดอะไรขึ้นมิยอง!” ร่างบางวิ่งไปที่หน้าประตูห้องน้ำและพูดด้วยน้ำเสียงตื่น ๆ
แอ๊ด!!~
ประตูห้องน้ำถูกเปิดออกพร้อมกับร่างเจ้าหญิงมิยองที่ยังอยู่ในชุดเดิม
“ทำไมเจ้าถึงยังไม่อาบน้ำ?” ร่างบางถาม
“ไม่มีอ่างอาบน้ำ แล้วข้าจะอาบน้ำได้อย่างไร?” ประโยคที่ได้ยินทำเอาสองคู่ซี้เกือบหลุดขำออกมา
“โถ่! ยัยบื้อ! ก็อาบฝักบัวงาย!!~” แทยอนตอบอย่างเอือม ๆ
“ฝักบัว?” หากแต่อีกคนยังทำหน้างง ๆทำให้ยูริต้องเดินเข้าไปเปิดให้
“น…นี่! ท…ทำไมท่านถึงทำให้น้ำไหลออกมาจากของสิ่งนี้ได้หละ?!!”
เจ้าหญิงมิยองถามด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นปนประหลาดใจ ทำเอาร่างสูงถึงกับตอบไม่ถูกเลยทีเดียว
“เอ่อ…เอาเป็นว่า สมัยนี้เขาก็อาบน้ำด้วยเครื่องนี้กันทั้งนั้นแหละ เดี๋ยวก็ชิน” พูดก่อนจะเดินหนีออกมาเพราะกลัวอีกคนจะถามอะไรแปลก ๆ อีก
“ฉันพอจะเชื่อแล้วหวะไอ้ลิง…คนบ้าอะไรไม่รู้จักฝักบัว” แทยอนที่เดินตามยูริมาพูดขำ ๆ
“สงสัยต้องให้เวลาเขาปรับตัวมั๊งไอ้แท - -* ” ร่างสูงพูดอย่างเหนื่อยใจ
หนึ่งชั่วโมงผ่านไป…
หลังจากที่ยูริและแทยอนเก็บเสื้อผ้าเข้าตู้เรียบร้อย ก็นั่งคุยกันไปเรื่อย ๆ ระหว่างรอสองพี่น้องอาบน้ำ
“ไอ้ยูล ผ่านมาเป็นชั่วโมงละ สองคนนั้นยังไม่มาอีก ปิดฝักบัวไม่เป็นรึเปล่าวะ??”
“นี่ไอ้หมาเตี้ย หยุดพูดกวนสักวันมันจะตายมั๊ยห๊ะ!!?”
“เอ๊า! ก็มันจริงนี่หว่า..”
แอ๊ด!!~
เสียงเปิดประตูห้องน้ำทำให้สองคู่ซี้หยุดการสนทนาไว้เพียงแค่นั้น
เจ้าหญิงมิยองเดินออกมาท่าทางเก้ ๆ กัง ๆในชุดเสื้อยืดกับกางเกงขาสั้นเหนือเข่าไปนิดเดียว ส่วนผู้เป็นพี่ก็สวมชุดไม่ต่างจากน้อง แต่เดินออกมาด้วยท่าทางสงบเสงี่ยมเรียบร้อย
ภาพที่เห็นทำเอายูริผงะ ไม่เว้นแม้กระทั่งแทยอน
จากที่เคยแต่งตัวชุดกระโปรงยาวสวยสง่าราวกับเจ้าหญิง เปลี่ยนมาเป็นชุดธรรมดา ๆไม่ได้ทำให้เสน่ห์ของพวกเธอลดลงไปเลยแม้แต่นิด กลับทำให้ดูน่าหลงใหลเสียด้วยซ้ำ
“……….”
“……….”
เงียบ…
ไม่มีใครปริปากพูดอะไรออกมา จนบรรยากาศตอนนี้เริ่มอึกอัด
“จะเงียบกันอีกนานไหม? จะให้ข้ากับท่านพี่นอนตรงไหนหละ?” เจ้าหญิงมิยองเอ่ยทำลายความเงียบ
“ไปนอนโซฟาเลยเธอหนะ!”
แทยอนพูด แต่อีกคนก็ไม่ได้เถียงอะไร แถมทำท่าจะไปนอนจริง ๆ ด้วยซ้ำ เห็นดังนั้นยูริก็รีบเอ่ยปากห้าม
“ไม่ต้อง! ไม่ต้องหรอก เธอไปนอนเตียงนั่นแหละ เธอก็ด้วยนะซูยอน”
“อ้าวไอ้ยูล! ไมพูดงี้อ่ะ! แล้วฉันจะไปนอนไหน?!!” ร่างเล็กหันไปโวยวายเพื่อนรักทันที
เรื่องอะไรเธอจะยอมให้คนที่พึ่งรู้จักได้ไม่นานมาแย่งเตียงสุดที่รักไปหละ
“โซฟา” ร่างสูงตอบหน้าตาเฉย ทำเอาอีกคนถึงกับขึ้น ชี้นิ้วไปที่เตียงตัวเอง
“นั่น!! เตียงฉัน!! ในเมื่อฉันมีเตียงเป็นของตัวเอง ทำไมฉันต้องไปนอนโซฟานั่นด้วย!!!”
ร่างเล็กเถียงเหมือนเด็ก ๆ ที่หวงของเล่น
เจ้าหญิงซูยอนเห็นท่าไม่ดีจึงเอ่ยขึ้น
“พวกท่านนอนเตียงของพวกท่านเถอะ ส่วนข้ากับน้องจะไปนอนที่โซฟานั่นเอง”
“ไม่ได้! พวกเธอเป็นแขก จะให้ไปนอนโซฟาได้ไง” ร่างสูงไม่ยอม
“แต่ฉันไม่ยอมให้ยัยขี้โวยวายนั่นมานอนเตียงฉันเด็ดขาด!!”
“นี่เจ้าบังอาจมาว่าข้าอีกแล้วหรอ!!!” เจ้าหญิงมิยองเริ่มโวยวายบ้าง
“แล้วใครว่าฉันจะให้มิยองไปนอนเตียงแกหละ?” ยูริพูดเมื่อนึกอะไรบางอย่างออก
สรุปคือ…
“ฮือออ อ!!~ ทำไมฉันต้องมาทนลำบากแบบนี้ด้วยวะไอ้ยูล!~”
เสียงแทยอนหันไปโอดครวญกับเพื่อนรักที่นอนอยู่ข้าง ๆ
“หยุดสำออยแล้วนอนได้แล้ว พรุ่งนี้มีเรียนแต่เช้าไม่ใช่หรือไง?”
“ฮือออ อ!!~ แกไม่รู้หรอกว่าฉันปวดหลังแค่ไหน! แกไม่เข้าใจฉัน! ฮือออ อ!~ ยูลไม่เข้าใจแท!~ ToT”
“โอ้ย!! หุบปากสักทีเหอะ ฉันก็นอนพื้นเหมือนกับแกเนี่ย! ถ้าแกไม่หุบปากนะ ฉันจะจับแกโยนไปนอนนอกห้อง!”
พูดขู่แค่นั้นทำเอาร่างเล็กถึงกับปิดปากเงียบทันที
ชิ๊!~ นอนก็ได้ว้า!~
นึกแล้วก็พลิกตัวก็หันไปเห็นคนที่นอนอยู่บนเตียงยูริ
ใบหน้าสวยของเจ้าหญิงมิยองกำลังหลับตาพริ้มเนื่องจากเข้าสู่ห้วงนิทรา
ดูแล้วหลาย ๆคนอาจจะหลงรักได้ง่าย ๆ…แต่ไม่ใช่กับคิม แทยอน!
หึ! นอนหลับสบายเลยสิท่า…แต่อย่าหวังเลยว่าจะสบายไปได้ตลอด…!! ว่ะฮ่าฮ่าฮ่า!!!
และแล้วก็ขำอยู่กับความคิดชั่วร้ายของตัวเองไปเพียงคนเดียว…
ยูริที่นอนอยู่ข้าง ๆ <<< ไอ้หมาเป็นอะไรของมันฟระ?? - -*
-----------------------------------
มาต่อให้ครบแล้ว
สำหรับคนที่รอ ยุนซอ ตอนหน้าเหม่งออกแน่ ๆ ^^
ปล.อ่านแล้วอย่าลืมเม้น ๆ กันน้า ><
ความคิดเห็น