คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 1 (100%)
“เออ ๆ บาย เจอกัน ๆ”
หลังจากที่ซูยองบอกลากลับห้องตัวเองไปแล้ว สองคู่ซี้ลิงกะหมาก็เดินเข้ามาในห้อง
“งั้นฉันไปอาบน้ำก่อนดีกว่า พรุ่งนี้มีเข้าเรียนเช้า” แทยอนพูดก่อนจะเดินไปเตรียมเสื้อผ้าและหายไปในห้องน้ำ
ระหว่างที่รอยูริที่ไม่รู้จะทำอะไรก็เดินไปนอนแหมะอยู่บนเตียง
ผ่านไปประมาณสิบห้านาที
ขณะที่ร่างสูงกำลังเคลิ้ม ๆสายตาก็ไปสะดุดกับกระจกที่ตั้งอยู่เยื้อง ๆ กับปลายเตียง
อ่า!~ กระจกนั่นกำลังเรืองแสง
ยูริหัวเราะน้อย ๆ กับภาพที่ตัวเองเห็น
…สงสัยจะง่วงจนเบลอ…
แต่แล้วก็ต้องเด้งตัวขึ้นมาพร้อมกับขยี้ตาตัวเองเมื่อแสงนั่นเริ่มสว่างขึ้นจนชักจะไม่แน่ใจว่าหลอนไปเองจริง ๆ หรือเปล่า
อ…อะไรเนี่ย!! O_O!!
ร่างสูงเบิกตาโพลงกับภาพที่เห็น
“อ…ไอ้แท!! ออกมาหาหน่อย ไอ้หมาแท!!! ”
ตะโกนเรียกเพื่อนรักโดยที่สายตายังคงจับจ้องไปยังกระจกนั้น
“มีไร!! อาบน้ำอยู่!!!”
เสียงร่างเล็กดังออกมาจากในห้องน้ำ
“อาบเป็นชั่วโมง มัวแช่ไฮเตอร์อยู่หรือไง!!! บอกให้ออกมาเดี๋ยวนี้!!!”
“ก็คนมันยังอาบไม่เสร็จ มีไรก็ว่ามาเซ่!!”
“ก…กระจก!! กระจกที่ซื้อมามันเรืองแสง!! ม…มันมีแสงออกมาอ่ะ! ทำไงวะเนี่ย!!!”
ยูริทำอะไรไม่ถูกเมื่อแสงนั้นเริ่มสว่างขึ้นจนน่ากลัว
“ฮ่า ๆ แกอย่ามาอำฉันให้ยากเลย กระจกบ้าไรเรืองแสง ฉันไม่เชื่อแกหรอกไอ้ ลิง ดำ!!!”
“โอ้ยยย ย!!….อำบ้าแกสิ ไอ้หมาเตี้ย!!!! T^T”
ร่างสูงกระโดดไปที่หน้ากระจกพร้อมกับยกมือบังแสงสว่างที่ส่องมากระทบตา
หรือว่ามันจะมีสวิตซ์?...ใช่แล้ว!...มันต้องมีสวิตซ์ที่ทำให้กระจกบ้านี่เปิดไฟได้แหง ๆ เลย!!
นึกแล้วมือเรียวก็เอื้อมไปเพื่อที่จะควานหาสวิตซ์ไฟ
แต่วินาทีที่มือของยูริสัมผัสกับผิวกระจกนั้นเอง ราวกับเกิดแรงระเบิดทำให้ร่างสูงปลิวไปกองกับพื้น
ยิ่งไปกว่านั้น ยังมีร่างใครบางคนหล่นลงมาทับตัวเธออีก
“อั๊ก!!~” ร่างสูงนิ่วหน้าเพราะความจุก
“เห้ย!! อะไรวะเนี่ย!! O_O!!” แทยอนเบิกตาโพลงเมื่อเดินออกมาเห็นละอองสีดำลอยออกมาจากกระจกและทะลุหน้าต่างไป กับสภาพของเพื่อนรักที่มีใครก็ไม่รู้นอนทับอยู่
“อ…อย่าพึ่งตกใจ…ม…มาช่วยฉันก่อน T^T” ยูริพูดออกมาอย่างยากลำบาก
“เออ ได้ๆๆ”
ร่างเล็กเดินเข้าไปเพื่อที่จะจับร่างหญิงสาวแปลกหน้าออกจากเพื่อนรัก เพราะหญิงคนนั้นดูท่าจะยังไม่ได้สติ
แต่ไม่ทันไรก็มีอีกร่างหลุดออกมาจากกระจกไปชนกับแทยอนเข้า เป็นเหตุให้ร่างเล็กที่กำลังจะช่วยเพื่อนรักกลับล้มไปทับอีกแรง
“อ๊อก!!!~” <<<< เสียงของยูริ ตายอย่างสงบ (. .)
“อูยยย ย!~ ค…ใครอีกละเนี่ย!” แทยอนสบถออกมาหลังจากลุกขึ้น แล้วหันไปมองตัวต้นเหตุที่ชนเธอ
หญิงสาวผมสีน้ำตาลเข้ม ที่สลบอยู่ จมูกโด่ง ริมฝีปากเรียวสีชมพูระเรื่อ ชุดที่ใส่อยู่เป็นชุดกระโปรงยาว มองแล้วไม่ต่างอะไรกับเจ้าหญิงที่หลุดออกมาจากโลกนิทาน
หันไปมองกระจกอีกครั้ง แสงสว่างก็หายไปแล้ว กลายเป็นแค่กระจกธรรมดา ๆ เหมือนเดิม
เกิดเรื่องบ้าอะไรกันเนี่ย!!!
“เธอ ๆๆ” คิดอยู่นาน แทยอนจึงตัดสินใจเข้าไปเขย่าร่างคนแปลกหน้า
ดวงตาคู่สวยค่อย ๆ ลืมขึ้นช้า ๆเหมือนกับพึ่งตื่นนอน
“ก…กรี๊ดดดดดดดดดดดดด!!! “
พลั๊ก!!!
ร่างแทยอนถึงกับกลิ้งไปสามตลบ(เวอร์) เมื่อโดนอีกคนผลักราวกับโดนแรงปะทะจากหมีขั้วโลก
“เจ้าเป็นใคร!!! ใครบังอาจให้เจ้ามาแตะเนื้อต้องตัวข้า!!”
คนที่พึ่งตื่นโวยวายท่าทางโกรธจัด ทำเอาแทยอนถึงกับเหวอไปชั่วขณะ
“ฉันต่างหากที่ต้องเป็นฝ่ายถามเธอ ดูดี ๆ สิ นี่มันเป็นห้องของฉันนะ!!” แทยอนเถียง
หญิงสาวดังกล่าวได้ยินดังนั้นก็มองไปรอบ ๆห้อง สีหน้าแสดงออกถึงความประหลาดใจ
“เห็นไหมหละ? นี่หนะไม่ใช่ห้องของเธอซะหน่อย”
“ท่านพี่!!”
หญิงสาวคนนั้นสบถพร้อมกับรีบลุกขึ้นไปพยุงผู้ที่เป็นพี่ขึ้นมา และนั่นทำเอาแทยอนพึ่งนึกได้ว่ามีลิงกำลังนอนตายอยู่
“เห้ย ๆ ไอ้ยูลตายรึยังวะ!!” ร่างเล็กวิ่งไปเขย่าตัวเพื่อนรักอย่างแรงชนิดที่ว่าวิญญาณหลุดออกจากร่างได้เลยทีเดียว
“ฉ…ฉันจะตายเพราะแกเนี่ยแหละ ไอ้หมาเตี้ย!!!” ยูริพูดก่อนจะค่อย ๆ ยันตัวขึ้นมาแล้วก็ต้องตกใจเมื่อเห็นคนแปลกหน้าสองคน
“ไอ้แท…สองคนนี้ใครวะ??” ยูริกระซิบถาม
“ไม่รู้เหมือนกัน ต…แต่ฉันเห็นพวกเขาออกมาในกระจกอ่ะ” แทยอนกระซิบตอบ
“จะบ้าหรอ! ใครที่ไหนเขาจะออกมาจากกระจก!”
“เอ๊า! แกก็เห็นว่ากระจกบ้านั่นมีแสง แล้วผู้หญิงคนนั้นก็หลุดออกมาล้มทับแกเนี่ย”
“มันจะจริงได้ยังไงกัน! ไม่จริงอ่ะ ๆ ฉันต้องฝันอยู่แน่ ๆ นี่ไม่ใช่เรื่องจริง ยูริ นี่ไม่ใช่เรื่องจริง…”
ร่างสูงพึมพำกับตัวเอง ทำเอาแทยอนเกลือกตาเล็กน้อยก่อนจะยกมือเล็กฟาดไปที่ใบหน้าคมเข้าให้
เพี๊ย!!
“โอ้ย!! นี่แกตบฉันทำไมเนี่ยไอ้แท เจ็บนะโว้ย!!”
“ก็ตบให้แกแน่ใจไง ที่นี้รู้รึยังว่านี่มันคือเรื่องจริงหรือความฝัน?”
ได้ยินดังนั้นยูริก็ยกมือลูบแก้มตัวเอง ก่อนจะตอบเสียงอ่อย
“เรื่องจริง…”
“นี่…พวกเจ้าสติไม่ดีอย่างนั้นหรือ?” ร่างบางถามขึ้น ทำเอาทั้งสองหันกลับมามองอย่างงง ๆ
“พวกฉันหรอสติไม่ดี?” แทยอนชี้หน้าตัวเอง
“ก็ข้าเห็นพวกเจ้าซุบซิบอะไรกันอยู่นาน หลังจากนั้นก็ทำร้ายกันเอง ข้าก็เลยคิดว่า…” เว้นวรรคไว้ เป็นอันรู้กัน
“ฉันว่าเธอต่างหากที่สติไม่ดี พูดก็ใช้ภาษาแปลก ๆ” ร่างเล็กเถียง
“นี่เจ้าเป็นใคร ทำไมถึงบังอาจมาตำหนิติเตียนข้า!!?” ร่างบางเริ่มโกรธ
“แล้วเธอหละเป็นใคร ทำไมฉันจะว่าเธอไม่ได้?” แทยอนพูดสวนกลับอย่างกวน ๆ
“นี่พวกเจ้าไม่รู้จักเจ้าหญิงมิยอง แห่งอาณาจักรโซวอนหรืออย่างไรกัน”
“เจ้าหญิง?!! นี่เธอกำลังจะบอกว่า…เธอเป็นเจ้าหญิงงั้นหรอ?!!” แทยอนพูดด้วยน้ำเสียงตื่น ๆ
“ใช่…ทำไม? ถึงกับอึ้งเลยรึ?” ร่างบางพูดพลางยิ้มออกมาราวกับผู้ชนะ
“เหอะ ๆ …เจ้าหญิงหรอ?...คิคิ…ฮ่า ๆๆๆๆๆ”
รอยยิ้มที่ปรากฏบนใบหน้าสวยหายไปทันทีเมื่อเห็นร่างเล็กระเบิดหัวเราะออกมา
“เจ้าหัวเราะอะไร? มีอะไรน่าขำหรืออย่างไรกัน?”
“เธอจะบอกว่าเธอเป็นเจ้าหญิงมิยอง แล้วที่นอนสลบอยู่นั่นก็คือพี่สาวของเธอ เจ้าหญิงซูยอนที่ทะลุออกมาจากกระจกเหมือนในตำนานกระจกวิเศษบ้าบออะไรนั่นน่ะหรอ? ฮ่า ๆๆๆ” ร่างเล็กยังคงพูดออกมาอย่างขำ ๆ ราวกับเป็นเรื่องตลก
“นี่เจ้ารู้…” / “อื้อ!~” เสียงเอะอะทำให้ร่างที่นอนสลบอยู่เริ่มรู้สึกตัว
“ท่านพี่! ท่านพี่ฟื้นแล้ว!!” เจ้าหญิงมิยองโผเข้ากอดผู้เป็นพี่ด้วยความดีใจ
“มิยอง…” เรียกชื่ออีกคนเบา ๆ ก่อนจะมองไปรอบ ๆ ด้วยอาการมึนงง
และแล้วสายตาก็ไปหยุดอยู่ที่กระจกที่ตั้งอยู่…เรื่องราวต่าง ๆ ที่เคยเกิดขึ้นในอดีตเริ่มผุดขึ้นมาในหัวเป็นฉาก ๆ
ในเมื่อตอนนี้เธอได้เป็นอิสระก็หมายความว่ามีคนมาปลดปล่อยอสูรร้ายแล้วหนะสิ…!!!
นึกแล้วก็หันไปหาสองคู่ซี้ที่นั่งมองอยู่…มีสองคน…แล้วใครกันหละ??
“ท่านคือผู้ที่ปลดปล่อยข้าใช่หรือไม่?” เจ้าหญิงซูยอนหันไปถามร่างเล็ก
นาทีนั้นเองยูริที่นั่งเงียบอยู่นานชะงักไปเมื่อได้เห็นใบหน้าสวยนั้นชัด ๆ
“ผู้ปลดปล่อยอะไร ฉันไม่รู้เรื่อง!!” แทยอนรีบปฏิเสธทันควัน
“ถ้าเช่นนั้นก็ต้องเป็นท่าน” หันไปหาร่างสูง
“………..”
ไม่มีการปฏิเสธ…ยูริเอาแต่นั่งจ้องหญิงสาวตรงหน้าราวกับโดนมนต์สะกด
“ไอ้ยูล” แทยอนหันไปสะกิดเพื่อนรักเบา ๆ
“………….”
“ไอ้ยูล!!” เพิ่มแรงสะกิด
“………….”
“ไอ้ยูล!!!!”
ป๊าบ!!!
“โอ้ย!!ตบหัวฉันทำไมเนี่ย!! เจ็บนะโว้ย!!” ร่างสูงหันไปโวยวายเมื่อได้สติ
“เป็นอะไร…เห็นแกเอาแต่นั่งจ้องเขาตั้งนานแล้วเนี่ย…เอ๊ะ ๆ…หรือว่าแกชอบ…” แทยอนเว้นช่วงไว้ก่อนจะส่งสายตาจับผิด
“จ…จะบ้าหรอ!! ไม่ใช่ซะหน่อย!!” รีบปฏิเสธเสียงสูง ก่อนจะแสร้งหันไปถามอีกคนเพื่อเปลี่ยนเรื่อง
“ว…ว่าแต่เธอเป็นใคร?…มาจากไหน?…ออกมาจากกระจกได้ยังไง?...มาทำไม?...มาเพื่ออะไร?...แล้ว…”
“โอ้ยยยย ย !!! ทีละคำถามก็ได้มั้งไอ้ลิง - -* ” แทยอนอดที่จะขัดแทนไม่ได้ ทำเอายูริปิดปากเงียบแต่โดยดี
“ข้าชื่อจอง ซูยอน ที่ข้าออกมาจากกระจกนั่นได้ก็เป็นเพราะท่านปลดปล่อยข้า…” เสียงหวานอธิบาย
“เห๊อะ! ไร้สาระ!~” ร่างเล็กพึมพำ ต่างจากอีกคนที่นั่งฟังคนตรงหน้าอย่างใจจดใจจ่อ
“แต่การที่ข้าได้เป็นอิสระก็หมายความว่าตอนนี้อสูรแห่งความมืดก็ถูกปลดปล่อยให้เป็นอิสระแล้วเช่นกัน…”
“อย่าไปฟังเลยไอ้ยูล ฉันว่าพวกเธอต้องเป็นนักมายากลแน่ ๆ…อั๊ก!!~”
ใบหน้าของแทยอนถูกมือเรียวของยูริผลักออกไป
“แล้วไงต่อ?”
“ผู้ที่จะกำจัดอสูรตนนั้นได้ก็คือผู้ที่ปลดปล่อยเขาออกมา ซึ่งนั่นก็คือท่าน”
“โอ้ย!! ฉันไม่เชื่อหรอกนะ ว่าตำนานกระจกวิเศษบ้าบออะไรนั่นจะเป็นเรื่องจริงอ่ะ!!” แทยอนโวยวาย
“นี่เจ้าหนะ…หุบปากบ้างไม่ได้หรือไง…รำคาญ” เจ้าหญิงมิยองเริ่มฉุนหลังจากทนดูอยู่นาน
“ไม่หุบ! แล้วจะทำไม!! ฉันไม่มีทางเชื่อเรื่องไร้สาระพวกนี้หรอก!! จริงมั๊ยไอ้ยูล??”
หันไปถามเพื่อนรักหากแต่อีกคนกลับ…
เพี๊ย!!!
“โอ้ย! ไอ้ยูล นี่แกตบหน้าฉันทำไมเนี่ย!!” ร่างเล็กถามอย่าง งง ๆ เมื่อโดนเพื่อนรักตบเข้าให้
“ก็เตือนให้แกรู้ไงว่านี่มันคือเรื่องจริง…^^ ” ยูริยิ้มอย่างสะใจที่ได้เอาคืน
“-[]-” และนั่นทำเอาแทยอนถึงกับหน้าเหวอไปเลยทีเดียว
“คิกคิก…สมน้ำหน้า” เจ้าหญิงมิยองที่มองอยู่อดหัวเราะไม่ได้
“มิยอง…เจ้าไม่ควรหัวเราะเยาะเย้ยผู้อื่นแบบนี้นะ…” ผู้เป็นพี่หันไปตำหนิ
“คนประเภทนี้ ท่านพี่ไม่เห็นต้องใส่ใจเลยนี่คะ”
ประโยคนั้นทำเอาเจ้าหญิงซูยอนส่ายหน้าน้อย ๆ ในความหัวดื้อของอีกคน ก่อนจะหันไปมองรอบ ๆ ห้องที่เต็มไปด้วยข้าวของเครื่องใช้ต่าง ๆ
แล้วข้าจะต้องใช้เวลาอีกนานแค่ไหน จึงจะปรับตัวให้เข้ากับสภาพแวดล้อมและผู้คนแปลก ๆ ที่ไม่คุ้นเคยเช่นนี้กัน…??
--------------------------
มาต่อให้ครบแล้ว
สำหรับใครที่กำลังรอยุนอาก็...รอไปก่อนนะ ยังไม่ถึงคิว ฮ่า ๆๆๆ
ปล.อย่าลืมเม้น ๆ กันน้า ^^
ความคิดเห็น