คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Chapter 6 (100%)
ยุนอาถอนหายใจออกมาน้อย ๆ
ยังดีที่วันนี้เด็กน้อยซึงยอนไปโรงเรียน เธอจึงไม่มีคนมาคอยเกาะแกะกวนใจเหมือนหลาย ๆ วันที่ผ่านมา
ขาเรียวก้าววนไปมาอยู่ภายในตัวบ้านอย่างไม่รู้ว่าจะทำอะไร
กระทั่งมันหยุดลงเมื่อหูของเธอรับรู้ถึงเสียงอะไรบางอย่าง ดังแว่วมาจากห้อง ๆ หนึ่ง ชั้นบน
ไม่รอช้า เธอเดินขึ้นไปตามเสียงนั้นทันที
ยิ่งเข้าใกล้มากเท่าไหร่ ก็ยิ่งได้ยินเสียงนั้นชัดเจน
เสียงที่คล้าย ๆ กับเครื่องดนตรีชนิดหนึ่ง…
ร่างสูงวางมือลงบนลูกบิดประตูห้องที่แน่ใจว่ามีเสียงเล็ดรอดออกมา ก่อนจะหมุนมันช้า ๆ แล้วดันออกไปเบา ๆ เพื่อไม่ให้คนข้างในรู้ตัว
ซอฮยอน…
ในที่สุดยุนอาก็รู้ตัวต้นเหตุที่ทำให้เกิดเสียง
สาวน้อยตากลมโตกำลังไล่นิ้วไปตามแผงเปียโนอย่างคล่องแคล่ว
บทเพลงที่ไม่เคยได้ยิน เหมือนตรึงให้คนที่ยืนดูอยู่ไม่สามารถขยับไปไหนได้
นิ้วเรียวของซอฮยอนกดรัวไปตามตัวโน๊ต เกิดเสียงอันไพเราะดังก้องกังวานไปทั่วห้อง
ถึงคราวคีย์หนัก ก็ทำให้คนฟังหัวใจเต้นระทึกไปตามเสียงนั้น
แต่พอเบาลงก็ทำให้คนฟังผ่อนคลายลงไปได้อย่างเหลือเชื่อ
กระทั่งหญิงสาวที่นั่งเล่นเปียโนอยู่หยุดชะงัก เสียงอันไพเราะหยุดลงกะทันหัน ยุนอาจึงพึ่งรู้ตัวว่าแอบมองดูอีกคนอยู่นาน
บทเพลงนั่น มีอิทธิพลต่อข้าได้ขนาดนี้เชียวหรือนี่…?
ร่างสูงสะบัดหัวเล็กน้อย ก่อนทำท่าจะปิดประตูแล้วเดินไปจากตรงนี้
“เข้ามาก่อนสิคะ…พี่ยุน”
เสียงใสที่ดังขึ้นจากคนที่อยู่ในห้อง ทำให้ยุนอาต้องชะงัก
คิ้วเรียวเลิกขึ้นน้อย ๆ ก่อนจะทำตามสิ่งที่อีกคนเอ่ยชวนแต่โดยดี
“เจ้ารู้ว่าข้าแอบฟังอยู่?”
ถามออกไปตรง ๆ หากแต่หญิงสาวยิ้มให้น้อย ๆ แทนคำตอบ
“พี่เข้ามานั่งฟังดี ๆ ก็ได้ค่ะ ไม่ต้องแอบหรอก ^^ ”
“ข้าทำเช่นนั้นได้รึ?”
“ทำไมจะไม่ได้ละคะ ดีซะอีกที่มีคนฟังเพลงที่ซอเล่น ^^ ”
ซอฮยอนพูดพลางมองกระดาษโน้ตเพลงด้วยแววตาหลงใหล
“พี่ชอบเสียงดนตรีมั๊ยคะ?” หญิงสาวกล่าวทำลายความเงียบ
“ข้าไม่ค่อยได้ฟัง จึงไม่รู้ว่าชอบ ไม่ชอบ”
ซอฮยอนยิ้มน้อย ๆ กับคำตอบที่ได้ ก่อนจะพูดเสียงใส
“งั้นซอหวังว่าพี่คงจะชอบเพลงที่ซอเล่นนะคะ ^^ ”
พูดจบ นิ้วเรียวก็เริ่มขยับบรรเลงเสียงเปียโนขึ้นอีกครั้ง
ยุนอาไม่ได้พูดอะไร เพียงแต่นั่งมองและฟังอีกคนเงียบ ๆ
แล้วก็ต้องยอมรับว่า…
เสียงเปียโนที่อีกคนกำลังเล่นนั้น มันช่างไพเราะจริง ๆ…
“ซูยอน!~ วันนี้ซื้ออะไรไปทำกินกันดีหละ?”
ยูริถามคนข้าง ๆ ขณะกำลังเดินไปตลาด
“อะไรก็ได้ที่ยูลอยากทาน ^^ ”
ซูยอนตอบยิ้ม ๆ ตอนนี้เธอเริ่มจะชินกับสรรพนามที่ใช้เรียกอีกคนแล้ว
“เธอเนี่ยทำอาหารเก่งจังเลยนะ” ยูริพูดชื่นชม
หลังจากที่อยู่ด้วยกันมาได้สักพัก สิ่งที่รู้เพิ่มก็คือร่างบางทำอาหารได้เก่งมาก
มีวัตถุดิบอะไร เธอก็จับมาทำอาหารได้หมด แถมยังอร่อยอีกด้วย จนตอนนี้ซูยอนกลายเป็นแม่ครัวประจำห้องไปแล้ว
“เมื่อก่อนข้าชอบเล่นทำอาหารหนะ ^^ ”
แหมะ!
ของเหลวใส ๆ หยดลงมาโดนใบหน้าสวย ทำให้เจ้าตัวหยุดชะงัก
“หยุดทำไมหรอ?” ยูริที่เดินเลยไปหันกลับมาถาม
แหมะ…แหมะๆๆๆ….ซ่า!~
หยดน้ำฝนล่วงลงมาหนักขึ้น ๆ แทนคำตอบได้เป็นอย่างดี
“หาที่หลบเร็ว!” ร่างสูงคว้ามืออีกคนก่อนจะออกวิ่งหาที่หลบที่ใกล้ที่สุด
“ให้ตายสิ เปียกหมดเลย ทำไมจู่ ๆ ฝนถึงตกละเนี่ย” ร่างสูงบ่นเบา ๆ
กว่าจะหาที่หลบได้ก็ทำเอาเธอกับซูยอนเปียกไปทั้งตัวแหละนะ
ผ่านไปนานพอสมควร
ยูริเหลือบไปมองคนข้าง ๆ เห็นซูยอนยกแขนขึ้นกอดตัวเอง
ร่างที่ดูบอบบางนั้นสั่นน้อย ๆ
ยังดีที่เสื้อที่ใส่นั้นไม่ใช่สีขาว …
“ใส่ซะ…พอจะช่วยให้อุ่นขึ้นบ้างหละนะ”
ร่างสูงถอดเสื้อคลุมตัวนอกของตัวเองไปห่อตัวอีกคนไว้
“ล…แล้วยูล…” ซูยอนเงยหน้าขึ้นมา ทำให้ยูริได้เห็นชัด ๆ ว่า ริมฝีปากที่กำลังสั่นของคนตรงหน้าซีดลงมาก
คงต้องรีบกลับไปที่ห้องก่อนสินะ…
“ฉันหนะเล่นกีฬาบ่อย แข็งแรงจะตาย…ฝนแค่นี้ไม่ระคายเคืองฉันหรอก ^^ ”
“ข…ขอบคุณมาก…^^ ”
ร่างสูงยิ้ม และหันออกไปมองหยาดฝนที่ดูจะเบาลงแล้ว
มันคงจะโรแมนติกเหมือนในหนังที่มีพระเอกกับนางเองวิ่งฝ่าสายฝนไปพร้อมกันภายใต้เสื้อกันหนาวสักตัวหรือไม่ก็ร่มสักคัน
มันคงจะเป็นเช่นนั้น…
ถ้าไม่มีใครบางคนผ่านมาพอดี…
“อ้าว! ไงยูริ มาทำอะไรตรงนี้เนี่ย” เสียงใครบางคนทัก
ถ้าเป็นคนอื่นคงคิดว่านั่นเป็นเพียงประโยคทักทายธรรมดา ๆ แล้วทักตอบ
แต่สำหรับยูริแล้ว…เธอเกลียดมันมากที่สุด…ไม่ว่าจะเป็นประโยคที่แสนจะธรรมดาสักแค่ไหน หรือแม้จะเป็นเพียงแค่เสียงถอนหายใจ…หากมันออกมาจากปากคน ๆ นี้…คนที่เธอเกลียดเข้าไส้…คนที่เป็นคู่แข่งเธอมาโดยตลอด…
“ไง อึนจอง”
ถึงอย่างนั้นก็ยังอุส่าตอบกลับอย่างไม่สบอารมณ์เท่าไหร่…ก็คนฟังหนะมันสนที่ไหนหละ…
“นั่นใครหนะ? แฟนใหม่หรอ? น่ารักดีนี่ ^^ ”
อึนจองถามพลางมองไปทางซูยอน สายตานั้นหวานเยิ้มเสียจนคนที่ยืนมองอยู่อยากจะควักมันออกมาจริง ๆ
“ไม่ใช่เรื่องของเธอ” ยูริตอบเสียงเรียบ
มือเรียวเอื้อมไปคว้ามือคนที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไร แล้วออกแรงดึงให้อีกคนเข้าไปหลบอยู่ข้างหลัง
“อะไรกัน…แค่นี้ก็ต้องหวงด้วย ^^ ” อึนจองหันกลับมายิ้มให้ยูริอย่างกวน ๆ
“งั้นฉันไปก่อนก็ได้…หวังว่าจะได้เจอกันอีกนะ สาวน้อย ^^ ”
ประโยคสุดท้ายหันไปพูดกับร่างบาง แล้วทำท่าจะเดินจากไป หากแต่ยูริพูดขึ้น
“เรื่องจียอน…อย่าคิดว่าฉันไม่รู้นะ…อึนจอง…” เสียงเรียบนั้นแฝงไปด้วยความโกรธแค้น
เรื่องวันนั้น…วันที่จียอนทิ้งเธอไป เธอรู้ดีว่ามันเป็นแผนของผู้หญิงคนนี้…คนที่ตั้งตัวเป็นศัตรูกับเธอ…คนที่ชื่ออึนจอง!
อึนจองหยุดชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนจะก้าวเดินต่อไปโดยไม่หันกลับมา
แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่ลืมที่จะพูดทิ้งท้ายด้วยน้ำเสียงยียวน แต่ต่างไปจากเดิม
“รู้ก็ดี…งั้นผู้หญิงข้างหลังเธอ ก็ระวังเอาไว้ให้ดีแล้วกัน…ควอน ยูริ”
“ว่ายังงาย หิวรึยังละจ๊ะ น้องสาว!~”
“= =”
แทยอนนั่งทำหน้าเซ็งอยู่หน้าทีวี พยายามข่มใจไม่ให้หันไปแว้ดใส่คนข้าง ๆ
ใครจะไปเชื่อหละว่าประโยคกวน ๆ เมื่อครู่ ออกมาจากปากคนที่บอกว่าตัวเองเป็นเจ้าหญิง!!
“ทำไมไม่ตอบหละเบเบ้!~”
“นี่! หุบปากสักทีเถอะ ได้ยินศัพท์แต่ละคำของเธอแล้วฉันรำคาญ!”
ในที่สุดแทยอนก็อดใจไม่ไหว หันไปว่าอีกคนจนได้
“ก็เจ้าบอกว่าข้าพูดภาษาโบราณ ข้าก็กำลังฝึกพูดคำใหม่ ๆอยู่… จะเอายังไง!!”
มิยองโต้กลับ ภาษาเก่า ๆ ใหม่ ๆ เริ่มปนกันมั่วหมด
ใช่แล้ว…แม้เวลาจะผ่านไปก็ไม่ได้ทำให้หมากับหมีสมานฉันท์กัน…ไม่เหมือนลิงกับเป็ด...
“งั้นก็ช่วยหัดพูดคำที่มันควรจะพูดหน่อยได้มั๊ย ไม่ใช่ไปดูรายการบ้า ๆ บอ ๆ แล้วไปเอามาหัดพูด”
“ยุ่งยากจริง ไม่เอาแล้ว ข้าพูดเช่นเดิมดีกว่า”
ร่างบางพูดซึ่งแทยอนก็เห็นด้วยอยู่ในใจ
rrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrRRRRRRRRRRRRrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr………
เสียงโทรศัพท์ของแทยอนดังขึ้น ก่อนเจ้าตัวจะหยิบขึ้นมาดูหน้าจอและกดรับอย่างรวดเร็ว
“ว่าไง ฮาร่า ^^”
เพียงแค่ได้ยินชื่อหญิงสาวที่เคยจะทำร้ายตนคราวก่อน มิยองก็เกิดอาการหงุดหงิดขึ้นมาน้อย ๆ
ร่างเล็กคุยโทรศัพท์กับแฟนสาวอย่างอารมณ์ดี ราวกับลืมไปว่ามีอีกคนนั่งอยู่ข้าง ๆ
“เจ้านี่ช่างโง่เขลายิ่งนัก เห็นฤทธิ์ของนางแล้วก็ยังหลงนางหัวปักหัวปัม”
มิยองพูดหลังจากคนข้าง ๆ คุยโทรศัพท์เสร็จเรียบร้อย
“มันเรื่องของฉันหน่า”
แทยอนลุกขึ้นไปหยิบประเป๋า กุญแจ ทำท่าจะออกไปข้างนอก
“เจ้าจะไปไหน?” ร่างบางเดินไปถาม
ใจคอไม่คิดจะบอกกันสักนิดเลยใช่ไหม?
แล้วอีกอย่าง จะทิ้งเจ้าหญิงตาดำ ๆ อย่างเธอไว้คนเดียวเนี่ยนะ?
“ไปสวนสนุก” ตอบโดยไม่คิดจะหันมาชวนอีกคนแม้แต่น้อย
“สวนสนุกหรือ? ข้าไปด้วย ! 0-0”
แทยอนหยุดชะงัก หันกลับไปก็พบว่า แววตาอีกคนดูเปล่งประกายเมื่อได้ยินคำว่า สวนสนุก
“ไม่ได้ ฉันจะไปเที่ยวกับแฟน ^^ ” ร่างเล็กยิ้มกริ่ม
“แต่ข้าอยากรู้นี่ว่ามันเป็นอย่างไร…ขอข้าไปกับเจ้าด้วย นะ ๆ” มิยองเริ่มเปลี่ยนมาใช้ไม้อ่อน
แหม…ทีเมื่อกี้ยังว่าฉันอยู่เลยหนิ - -
“แล้วอีกอย่าง…เจ้าจะใจร้าย ทิ้งข้า ให้อยู่ตัวคนเดียวได้หรือ? TT ”
แทยอนถอนหายใจน้อย ๆ
อยากจะบอกว่าที่มิยองกำลังแสร้งทำหน้าตาน่าสงสารอยู่นั้น มันทำให้เธอหมันไส้เสียมากกว่า
“เออ ๆ ก็ได้ ๆ … แต่ห้ามไปก่อเรื่องอะไรอีกนะ”
ถึงอย่างนั้นก็ตอบตกลงไปจนได้…
"ได้! ^^ "
มิยองยิ้มร่าแต่แทยอนถอนหายใจน้อย ๆ
ให้มันจริงเถอะ!
---------------------------------------------------
อ่า...ยูริเริ่มงานงอกอีกแล้ว
ส่วนแทยอนก็นะ... - -
บอกก่อนเลยว่าตัวละครอาจจะมีเพิ่มออกมาอีกจ้า
วุ่นวายกันเข้าไป ไม่มีตัวร้ายก็ไม่สนุกอ่ะจิ คริคริ
จะเกิดเรื่องวุ่น ๆ อะไรอีกมั๊ย? ติดตาม ๆ ^^
ปล.อ่านแล้วอย่าลืมเม้น ๆ กันน้า ><
ปล2. ใกล้สอบแล้ว อ่านฟิคแล้วอย่าลืมอ่านหนังสือสอบน๊ะจ๊ะ
แถม ๆ รูปอึนจอง ><
ความคิดเห็น