คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : YOU ARE YOU [JINMARK]
Title: YOU ARE YOU
Paring: JinyoungxMark
Author: cccccaramel.m
“ไง มาร์ค ทำไมวันนี้มาได้” เจบีเอ่ยทักเมื่อเห็นหนุ่มสุดฮอทประจำมหาวิทยาลัยเดินหน้าบูดเข้ามายังสถานบันเทิงที่เป็นแหล่งนัดแนะสังสรรค์ประจำวันศุกร์
มาร์คไม่ตอบอะไร เพียงแค่ยิ้มเบาๆทักทายเพื่อนฝูงที่นั่งอยู่รอบโต๊ะ
“แล้วแฟนนายล่ะมาร์ค” ปาร์คจินยองที่นั่งพิงโซฟาตัวยาวถามขึ้น เห็นหน้าบูดๆนั่นก็พอรู้แล้วว่าทำไมวันนี้หนุ่มหล่อถึงมาพบปะเพื่อนฝูงกับเขาได้
"กลับบ้านไปแล้ว" มาร์คตอบห้วนๆ
"แล้วแฟนนายล่ะ จินยอง" มาร์คถามกลับบ้าง
จินยองไม่ได้ตอบอะไร เพียงแค่ยักไหล่แสดงท่าทางเท่านั้น การที่คนสองคนที่ปกติตัวติดกันอย่างกับอะไรดีจะแยกกันได้แบบนี้ ก็คงไม่พ้นเรื่องขัดใจกันอีกตามเคย
"ไรว้าาาา พวกแกเนี่ย วู้วๆ มาๆ กินๆๆๆ กะอิแค่แฟนแกสองคนไม่มา ฉันว่าไม่ใช่เรื่องใหญ่เลยสักนิด จริงมั้ยวะ ฮ่าๆๆๆ" แจบอมพูดก่อนส่งสายตาเป็นอันรู้กันให้กับมาร์คและจินยอง
แก้วแล้วแก้วเล่าที่ถูกยกขึ้นเพื่อส่งน้ำขมๆเข้าปาก วาง และเติม เวียนไปเรื่อยๆจนถึงเวลาที่พวกเขาเห็นสมควรแล้วว่าควรจะแยกย้ายกันกลับบ้านใครบ้านมันเสียที จินยองไปกับมาร์คแน่นอน อิมแจบอมไม่จำเป็นต้องถามให้มากความ ถ้าแฟนมาก็คงจะต่างคนต่างไปส่งแฟนที่บ้าน แต่นี่แฟนไม่มา......
ส่วนตัวอิมแจบอมเอง....
"พี่แจบอมฮะ บ้านของพี่มาร์คกับพี่จินยองอยู่ทางเดียวกันหรอฮ่ะ ทำไมกลับด้วยกันล่ะ" ยองแจคนรักของอิมแจบอมที่ถูกเขาเรียกให้มารับถามขึ้น ก็เท่าที่ยองแจเคยรู้มา บ้านของทั้งสองคนอยู่กันคนละทางกันเลยนี่
"ไม่อะ คนละฝั่งของเมืองเลย" แจบอมยิ้มกริ่มก่อนดื่มเหล้าเพียวๆในแก้วให้หมด
"เราก็กลับกันเถอะ ยองแจ" แจบอมพูดอย่างอารมณ์ดีหลังจากวางแก้วที่ไม่มีอะไรหลงเหลือแล้วลงบนโต๊ะ
"พี่เขาเมากันทั้งคู่เลย จะกลับไหวหรอครับ"
"เหอะ เมาหรอ" เสียงเหอะที่ดังเป็นพิเศษทำเอายองแจสงสัย "ยองแจเคยเห็นคนแกล้งเมามั้ยครับ"
"พี่แจบอมหมายถึงใคร พี่จินยองหรือพี่มาร์คฮะ"
"ทั้งคู่เลย ฮ่าๆๆๆๆ" แจบอมตอบก่อนหัวเราะออกมาใหญ่ เวลาอยู่ต่อหน้าเพื่อน หรือแม้แต่แฟนของพวกมันเองก็เถอะ คนนึงแกล้งเมาเพื่อจะได้ฉวยโอกาส ส่วนอีกคนแกล้งเมาเพื่อจะได้ถูกอีกฝ่ายฉวยโอกาสและยอมได้อย่างไม่เสียฟอร์มเพราะมีข้ออ้างว่าเมา พวกมันทำอะไรกัน อิมแจบอมก็ไม่ค่อยเข้าใจนักหรอกนะ
"ไปบ้านพี่นะ" แจบอมชิงพูดขึ้นมาตอนที่อีกยองแจกำลังงุนงงกับพฤติกรรมแปลกประหลาดของเพื่อนแฟนทั้งสองคน
"ครับ แล้วพี่ไม่ต้องแกล้งเมานะครับ เพราะผมไปกับพี่อยู่แล้ว" นี่ก็จะถามทำไม เขาไปอยู่แล้วน่า
รอยยิ้มรู้ทันจากริมฝีปากบาง...แล้วอิมแจบอมจะไปไหนรอด
"อื้อ.......จินยอง...อย่าเล่น" สายตาปรือปรอยของมาร์ค และใบหน้าที่กำลังแหงนขึ้นเพื่อหลบหลีกจากจู่โจมอันซุกซนของอีกผ่าย มาร์คเบี่ยงตัวหลบและพยายามปัดมือจินยองที่กำลังรุ่มร่ามอยู่ที่กระดุมเสื้อเชิ้ตสีขาวตัวเขา
จินยองควรรอเข้าห้องก่อน ไม่ใช่มือปลาหมึกหน้าห้องแบบนี้
จริงๆแล้วตั้งแต่นั่งรถมา มือของจินยองไม่มีตอนไหนที่ไม่สัมผัสตัวมาร์คเลยต่างหาก
สัมผัสของจินยองที่เริ่มเร่งเร้าทำให้มาร์คต้องรีบเปิดประตูก่อนนำพาทั้งตัวเองและจินยองเข้ามาให้ห้องพักสุดหรูที่เป็นบ้านของมาร์ค จินยองผลักมาร์คเข้ากับบานประตูที่เพิ่งถูกปิดลง
"ทำไมล่ะ ฮื้อ" จินยองถามอย่างอารมณ์ดี จมูกยังคงซุกไซร้ไปตามซอกคอขาวของอีกฝ่าย
มาร์คขืนตัวเพื่อให้อีกฝ่ายหยุดแล้วมองหน้าเขาให้ชัดๆเพื่อรับฟังสิ่งที่เขากำลังจะพูด
"เพราะฉันเอาจริง" มาร์คยิ้ม ในเมื่อเข้ามาในสถานที่ส่วนตัวแล้ว สิ่งที่อยากทำก็ไม่มีความจำเป็นที่จะต้องรออีกต่อไป
"งั้นหรอ อืม... เอาจริงให้ฉันดูหน่อยสิ" จินยองยกคิ้วและยังคงยิ้มกวน
มาร์ค ต้วน ไม่ชอบให้คนท้าซะด้วยสิ
มาร์คจับจินยองพลิกตัวให้เป็นฝ่ายที่แผ่นหลังติดกับกำแพงแทน ริมฝีปากสวยของทั้งสองประกบเข้าหากันอย่างรุนแรง โดยไม่กลัวเลยสักนิดว่าไม่ใครก็ใครอาจได้รับบาดเจ็บ ศีรษะกลมๆของจินยองกระแทกเข้ากับผนังเสียงดัง แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้คนทั้งสองลดความรุนแรงที่จะเริ่มต้นบทรักด้วยกันเลยแม้แต่น้อย
สองริมฝีปากที่ต่อสู้กันอย่างไม่ลดละและยาวนาน นานจนทั้งสองผละออกจากกันเพื่อสูดอากาศหายใจ จินยองได้โอกาสพูดในขณะที่ยังหายใจหอบ
"นายมันไม่ได้เรื่องเลยมาร์ค รุงแรงได้ไม่มีศิลปะเอาซะเลย" จินยองมั่นใจว่าคำที่เขาพูดต้องยั่วมาร์คได้ไม่มากก็น้อย จินยองก็เป็นแบบนี้ แม้แต่คำพูด มาร์คก็ไม่เคยเป็นฝ่ายเหนือกว่าได้เลยแม้แต่ครั้งเดียว
ไม่ทันที่มาร์คจะได้เอ่ยเถียง ริมฝีปากก็ถูกอีกฝ่ายปิด จินยองกอดรัดตัวมาร์คให้แนบกับร่างกายตัวเองให้มากขึ้น ฝ่ามือร้อนเข้าลูบไล้ผิวลื่นที่อยู่ภายใต้เสื้อเชิ้ตตัวบางของมาร์ค ก่อนจะปลดกระดุมทีละเม็ดอย่างรวดเร็ว จินยองเป็นคนเก่ง เขารู้ว่าตอนไหนที่ควรจะหนัก หรือตอนไหนที่ควรจะเบา เขารู้จักร่างกายของมาร์คมากพอ มากจนอีกฝ่ายไม่สามารถต้านทานเขาได้เลย
จินยองเดินหน้าพร้อมกับกอดอีกฝ่ายให้ไปที่ห้องนอน
ที่เตียง....ที่พวกเขามักใช้มันร่วมกัน...เสมอ
มาร์คลืมตาขึ้นมา มองนาฬิกาที่บอกเวลาตีห้ากว่า เขานอนเหม่อมองเพดาน คิดๆไปแล้วก็แปลก เขากับจินยองต่างคนต่างก็มีแฟนแล้วทั้งคู่ เป็นผู้หญิงสวยน่ารักติดอันดับท๊อปของหมาวิทยาลัย แล้วนี่อะไร ไอที่ทำกันเมื่อคืนและอีกหลายๆคืนก่อนหน้าจนเรียกได้ว่าเป็นประจำ มาร์คตะแคงตัวกลับมามองคนข้างๆที่กำลังนอนลืมตามองเขาอยู่ก่อนแล้ว
"คิดอะไรอยู่" จินยองรู้ใจมาร์คเสมอ
จินยองยิ้มละมุนให้กับมาร์ค ยื่นมือมาเกลี่ยไรผมที่กำลังปิดบังดวงตาของมาร์คอยู่
"ฉันแค่คิดว่า...เราสองคนควรใส่ใจแฟนตัวเองให้ดีกว่านี้ มั้ย จีอึนหนีฉันกลับบ้านไปแล้ว ส่วนมินอาของนายก็งอนนายบ่อยเหลือเกิน มันดีแล้วหรือไงจินยอง"
"พูดได้หล่อตลอดเลยนะ" จินยองรู้ทันจนบางทีก็มากกว่ามาร์คที่จะรู้ทันตัวเองเสียอีก มันก็แค่ความรู้สึกผิดเล็กๆน้อยๆของมาร์คที่เจ้าตัวอยากจะกำจัดออกไปจากห้วงความคิดเท่านั้น และคนที่จะช่วยมาร์คได้ ก็คือปาร์คจินยองคนนี้
"ก็แน่นอน...เพราะฉันหล่อ" มาร์คพูดพลางใช้มือเท้ากับศีรษะ มองนิ่งที่จินยอง เฝ้ารอคำตอบอย่างตั้งใจ
"นายคือมาร์คสำหรับฉัน ส่วนนั่นคือแฟน แต่นาย คนที่อยู่ตรงหน้าฉันคนนี้" ตำแหน่งฝ่ามือของจินยองเลื่อมมาลูบที่ใบหน้าขาวของมาร์คอย่างอ่อนโอน สองสายตาประสานกันสื่อความหมายในสิ่งที่ได้พูดออกมาอย่างชัดเจน "คือมาร์ค"
มาร์คระบายยิ้มบาง พอใจกับคำตอบ เขาดีใจและมีความสุขที่ได้มีจินยองอยู่แบบนี้ อยู่ข้างๆเขาแบบนี้ และตราบใดที่เขาทั้งสองรู้สึกตรงกัน.... แค่นั้นก็เพียงพอแล้ว....
"นั่นสินะ นายก็คือจินยองสำหรับฉัน จีอึนคือแฟน แต่นาย คนที่อยู่ตรงหน้าฉัน คือจินยอง" มาร์คพูดจบ ใบหน้าของสองคนก็เลื่อนเข้าใกล้กันเข้า ริมฝีปากนิ่มของมาร์คประทับเข้ากับริมฝีปากของจินยองอย่างนุ่มนวล อ่อนโยน และลึกซึ้ง
ความสัมพันธ์ที่ไม่รู้จะเรียกมันว่าอะไร แต่ชัดเจนอยู่ในความรู้สึกมากที่สุดเสมอ
สถานะที่ชื่อว่ามาร์ค
สถานะที่ชื่อว่าจินยอง
สถานะบางอย่างเราก็ตั้งมันขึ้นมาเพื่อคนคนนี้ เพียงคนนี้...คนเดียวเท่านั้น
สถานะที่ใครก็แทนที่ไม่ได้.....
END
ความคิดเห็น