คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : [SF] FIGHT
Title: FIGHT
Paring: JinyoungxMark
Author: cccccaramel.m
"มันเป็นใครวะ" มาร์คกระแทกเสียงก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งอย่างหงุดหงิด เขาเพิ่งถูกอิมแจบอมหัวหน้าแกงค์คู่อริโรงเรียนตรงข้ามซ้อนแผนเล่นงานจนเขาแทบจะเอาตัวไม่รอด เขาอยากรู้นักว่าใครเป็นคนทำให้เขาต้องแพ้ไม่เป็นท่าและเสียหน้าแบบนี้ ใครกันที่มันช่วยอิมแจบอมคนที่เขาไม่เคยแพ้เลยแม้แต่ครั้งเดียว
"ปาร์คจินยอง มันชื่อปาร์คจินยองเว้ยได้ข่าวว่าเป็นเพื่อนกับไอ้แจบอม"
"เพื่อนหรอวะ คู่ขาหรือเปล่า มีหน้ามันมั้ย"
"ฉันไปสืบมาแล้ว นี่รูป" อีกคนพูดพร้อมยื่นโทรศัพท์มือถือเพื่อให้คนเห็นรูป
"ห๊ะ!! ไอนี่เนี่ยนะ" มาร์คไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเองนัก เมื่อคนในรูปที่เขาเห็นเป็นนักเรียนธรรมดาที่ดูสุภาพ ใส่แว่นหนาเตอะ แต่งตัวเรียบร้อยอย่างกับว่าอยู่คนละโรงเรียนกับอิมแจบอม
"แน่ใจนะเว้ย แล้วมันไปอยู่ไหนมา ไม่มาช่วยคู่ขามันตั้งแต่แรกวะ" ข้อสงสัยเกิดขึ้นมากมายหลังจากที่เห็นรูปของครที่เป็นประเด็นสำคัญของเรื่องนี้ ดูดีๆ มันก็น่ารักจิ้มลิ้มนี่หว่า ไอแจบอมมันหามาจากไหนวะ แต่จะยังไงก็ช่าง เรื่องที่เขาพ่ายแพ้เมื่อวานต้องมีคนรับผิดชอบ
"เดี๋ยวเย็นนี้ฉันตามไปจัดการมันเอง"
ตอนเย็นหลังเลิกเรียน
การเดินมาโรงเรียนของคู่อริคงไม่ใช่เรื่องดีนักสำหรับคนที่มีเรื่องมาเมื่อวาน มาร์คจึงตัดสินใจเฝ้ารอเป้าหมายของเขาอยู่บริเวณใกล้ๆหน้าโรงเรียน และการรอคอยของเขาก็ไม่สูญเปล่า ไม่นานนักคนที่เขากำลังรอก็เดินออกมา คนที่หน้าตาตรงกับในรูป ที่เพื่อนของเขาให้ดูเมื่อเช้านี้
มาร์คเดิมตามคนตรงหน้าไปเรื่อยๆอย่างเงียบๆหวังว่าจะจัดการกับคนที่มายุ่งไม่เข้าเรื่อง อีกฝ่ายเดินอย่างไม่สนใจสิ่งรอบข้างใดๆ และไม่รู้เรื่องเอาเสียเลยว่ากำลังถูกติดตามจากคนไม่ประสงค์ดี คนแบบนี้เนี่ยนะที่จัดการเขา มาร์คเย้ยหยันในใจ เพื่อนของเขาคงจะจำผิดซะแล้ว
เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายฉลอความเร็วการก้าวเดิน มาร์คจึงเร่งจังหวะเท้าขึ้นเรื่อยๆ อีกฝ่ายก็ยังคงไม่รู้ตัวว่ากำลังถูกติดตามอยู่ มาร์คเข้าจู่โจมกระชากข้อมือเล็กให้หยุดการเคลื่อนไหวแล้วเหวี่ยงร่างเข้ากระแทกกำแพงที่อยู่ใกล้ๆ
มาร์คเท้าแขนเข้ากับกำแพง กักกั้นอีกคนเอาไว้ไม่ให้ไปไหน สายตาจดจ้องไปยังดวงตาคู่สวยภายใต้กรอบแว่นทรงกลมที่ดูยังไงมาร์คก็รู้สึกว่ามันเฉิ่มเสียเหลือเกิน
"เก่งนักหรอไง ปาร์คจินยอง" มาร์คเริ่มหาเรื่องทันทีในขณะที่อีกคนหลุบตาลง
"หน้าแบบนี้เนี่ยนะ ที่ทำให้ฉันต้องแพ้ไอ้แจบอม"
"อย่าเข้ามายุ่งเรื่องคนอื่นอีก"
จินยองเหลือบสายตาขึ้นมองคนตรงหน้าช้าๆสายตาจดจ้องกันไปมาอย่างไม่ลดละแต่ก็ยังไม่มีคำพูดอะไรหลุดออกมาจากปาก
"เห้ย!!! พูดดิวะ!!!" มาร์คตะคอกเสียงดังขึ้นอีก ตั้งแต่เดินตามมาจนถึงตอนนี้ มาร์คไม่ได้ยินเสียงจินยองสักคำเดียว แม้กระทั้งเสียงอุทานตกใจก็ไม่มี จินยองยังคงไม่พูดอะไร แต่ยกยิ้มขึ้นเล็กน้อยแทน และนั่นทำให้มาร์คหมดความอดทน
มาร์คเงื้อมมือขึ้นหวังจะต่อยหน้าเจ้าแว่นที่บังอาจะมาท้าทายเขา กำปั้นหนักๆกำลังสำผัสถูกใบหน้าใส แต่แล้วมาร์ก็ต้องตกใจเมื่ออีกฝ่ายยกแขนขึ้นมาป้องกัน มือเรียวจับเข้ากับข้อมือของมาร์คต้านแรงเอาไว้ อีกมือผลักประตูรั้วที่อยู่ในแนวกำแพงเดียวกัน ก่อนจะเพิ่มแรงผลักไปที่ตัวมาร์ค ดันให้ทั้งร่างของตนเองและอีกฝ่ายเข้าไปในประตูรํ้ว แล้วพลิกตัว ทำให้ตอนนี้มาร์คเป็นฝ่ายที่แผ่นหลังแนบเข้ากับกำแพงแทน และกำแพงนั้นก็เป็นกำแพงที่อยู่ด้านในบริเวณบ้านของปาร์คจินยอง
มาร์คพยายามจะสบัดตัวให้หลุดพ้นจากการกอบกุมของอีกฝ่าย แต่ไม่ทันจะทำอะไรตอนนี้มือของมาร์คก็ถูกปาร์คจินยองจับให้ยกสูงขึ้นและชิดกับกำแพงด้วยมือข้างเดียว ลำตัวของอีกฝ่ายก็เข้าใกล้แนบชิด ขาแข็งแรงทั้งสองข้างล๊อคตัวของเขาไว้จนไม่สามารถขยับไปทางใดได้เลย หรือจะพูดให้ถูกต้องร้อยเปอร์เซนต์ สายตาที่จ้องมาอย่างจริงจังและเรี่ยวแรงที่ไม่รู้มาจากไหนของเด็กแว่นเรียบร้อยคนนี้ต่างหากที่สะกดเขาเอาไว้
มือเรียวค่อยๆถอดแว่นทรงกลมของตนเองออกอย่างช้าๆ รอยยิ้มร้ายก็เช่นกัน
"ว่าไงครับ" ปาร์คจินยองเอ่ยปากพูดเป็นคำแรก มือข้างที่เหลือจากการพันธนาการมือของมาร์คลูบไล้เข้าที่แก้มใสที่มีรอยเขียวช้ำจากการต่อสู้เมื่อวาน
"ผมรออยู่เลยครับ...มาร์ค" เสียงนุ่มแต่ชัดเจนในทุกความหมายที่ต้องการสื่อ
"หมายความว่าไง"
"คิดว่าไงล่ะครับ... คนอย่างผม ถ้าไม่อยากให้ใครรู้ ก็จะไม่มีวันได้รู้ แต่ถ้าอยาก..." มือค่อยๆเลื่อนจากแก้มมายังริมฝีปากนิ่ม
"ทำไมไม่พูดอะไรเลยครับ มาร์ค" ประโยคที่ใจความคล้ายกันแต่มีความสุภาพมากกว่าถูกถามย้อนขึ้นมา
"อยากทำอะไรก็เชิญ" มาร์คเบี่ยงหน้าหลบไปด้านข้าง เขาไม่อยากจ้องตากับคนตรงหน้าอีกต่อไป เพราะมันทำให้เขารู้สึกแทบจะหยุดหายใจทุกครั้งที่อีกคนเลื่อนใบหน้าเข้ามาใกล้เรื่อยๆ ช่างเถอะ อยากทำอะไรก็ทำอย่างมากเขาก็ไปนอนหยอดข้าวต้มที่โรงพยาบาล
แต่มาร์คคงคิดผิดเสียแล้ว
จากการหันหน้าหลบทำให้ลำคอขาวของมาร์คถูกเปิดเผยให้กับคนตรงหน้าได้เห็น จินยองเข้าใกล้มาร์คมากขึ้น มากขึ้นจนได้สูดกลิ่นเฉพาะตัวของมาร์คที่ซอกคอขาว นั่นทำให้มาร์คตกใจจนต้องสะดุ้งสุดตัว
"ทำอะไร! ปล่อยนะเว้ย" อีกครั้งที่มาร์คพยายามขืนตัวออกแต่ก็ไม่เป็นผล ยิ่งดิ้นอีกฝ่ายก็ยิ่งเพิ่มแรงกดทับที่ลำตัวมาร์คมากขึ้น
มาร์ครู้สึกได้ถึงบางอย่าง....บางอย่างที่ปาร์คจินยองจะทำ คงไม่ใช่การต่อยตีเขาให้เลือดอาบแน่ๆ
จินยองบีบที่ปลายคาง บังคับให้มาร์คหันกลับมาประชันหน้ากับเขาอย่างเดิม
"ผมแค่...อยากจะรู้จักมาร์ค แล้วก็อยากให้มาร์ครู้จัก เท่านั้นเองครับ" คำพูดสุภาพ น้ำเสียงที่อ่อนโยน มันช่างขัดแย้งกับการกระทำ รวมถึงสายตาที่ส่งมาเหลือเกิน สายตาที่ปิดความรู้สึกบางอย่างไว้ไม่มิด ความรู้สึกอยากได้ อยากครอบครอง ความรู้สึกที่ทำให้เขาอยากจะมอดไหม้ไปซะตรงนี้เลย
จินยองเข้าใกล้มากขึ้นอีกจนไม่มีระยะห่างระหว่างคนสองคนอีกต่อไป ริมฝีปากนุ่มทั้งสองแนบชิดบดเบียดเข้าหากัน
ทั้งอารมณ์และสัมผัสวาบหวามจากจินยองทำให้แข้งขาของมาร์คอ่อนปวกเปียกแทบจะทำให้เขาไม่สามารถยืนได้ด้วยตนเอง จินยองจำเป็นต้องปล่อยมือจากข้อมือที่ยึดตรึงมาร์คเอาไว้เปลี่ยนมาประคองเข้ากับเอวเล็ก แขนทั้งสองที่ได้รับการปลดปล่อยคล้องเข้ากับลำคอของอีกฝ่ายอย่างอัตโนมัติ
ในวินาทีนี้ มาร์ครู้แล้วว่าเขากำลังพ่ายแพ้ต่อปาร์คจินยองอย่างสิ้นเชิง และสิ่งที่มาร์ครู้อีกอย่างก็คือ เขาคงไม่ได้ตื่นอีกครั้งที่โรงพยาบาลอย่างแน่นอน อาจจะเป็นที่ไหนสักที หรือไม่ก็อาจจะเป็น....ตรงนี้….
flashback
"พี่แจบอม!!! มีคนมาหา" เสียงตะโกนจากหน้าห้อง
"ใคร" ไม่สบอารมณ์นัก เขากำลังหงุดหงิดที่ต้องแพ้ให้กับมาร์คเป็นรอบที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้
"เขาบอกว่าชื่อปาร์คจินยอง" ปาร์คจินยองเพื่อนเก่าของเข้าน่ะเหรอ มาหาเขาทำไมนะ
"เออ เข้ามา"
"มีอะไรอยากให้นายช่วยหน่อย"ปาร์คจินยองภายใต้กรอบแว่นหน้าตาเรียบร้อยเอ่ยเข้าเรื่องอย่างไม่รีรอ
"เหอะ! คนอย่างปาร์คจินยอง ต้องการความช่วยเหลือจากคนอื่นเป็นด้วย" น้ำเสียงติดจะเย้ยหยันหน่อยๆ
"ไม่ได้ให้ช่วยฟรีๆหรอก ฉันมีสิ่งตอบแทนให้"
"อะไรวะ"
"ได้ข่าวว่ายกพวกตีกันทีไรนายแพ้มาร์คต้วนโรงเรียนนั้นตลอด อยากจะชนะบ้างมั้ยล่ะ" ปาร์คจินยองยกยิ้มขึ้นอีกครั้ง รอยยิ้มที่อิมแจบอมแน่ใจว่าถ้าเขาตอบตกลงแล้วจะไม่มีทางผิดหวังแน่นอน....
END
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
“หงุดหงิดเว้ยยยยยย พี่แจบอม ผมคันนนนน ผมอยากตีคน” เสียงร้องโวยวายจากรุ่นน้องตัวใหญ่ของอิมแจบอมดังขึ้น ก็คงน่าเบื่ออยู่หรอก พวกเขาไม่มีเรื่องกับใครมาเป็นเดือนแล้ว
“นั่นดิ ว่าแต่...ไอ้มาร์คมันหายไปไหนวะ ตั้งแต่แพ้พวกเราตอนนั้นมันก็ไม่โผล่มาอีกเลย” แจคสัน หวัง เพื่อนของแจบอมเอ่ยถามถึงคู่อริประจำ
"เออ ไปหาเรื่องกลุ่มอื่นไป ไอมาร์คนี่สงสัยจะไม่มาตีกับฉันอีกแล้วว่ะ ฮ่าๆๆ" เสียงหัวเราะที่แฝงด้วยความนัยของอิมแจบอม ช่างเป็นโชคดีของเขาจริงๆ ที่คนอย่างปาร์คจินยองเลือกมาร์ค เพราะต่อจากนี้ไปเขาคงไม่มีคู่อริชื่อมาร์คต้วนอีกแล้ว ก็'คนของปาร์คจินยอง' ใครจะกล้าแตะ...
Talk…..
ชั่ววูบมาก รีบเขียนรีบลงทั้งที่งานรัดตัว ;-;
เหตุจากโมเมนต์ที่มาร์คทำท่า(จำชื่อไม่ได้) กับจินยอง
เห็นมีคนเอาไปแต่งมาร์คจินแล้ว เราก็เลยสนองนี้ดตัวเอง
ด้วยจินมาร์คซะหน่อยค่ะ 5555
ติชมได้ที่ #ฟิคคาราเมล นะคะ ^^
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านกันค่าาาาาาา
ความคิดเห็น