คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Jr.xJB
Jr x JB
ปาร์ค จินยอง ศัลยแพทย์หนุ่มไฟแรงประจำโรงพยาบาลถูกปลุกด้วยโทรศัพท์สายสำคัญ
เขาเพิ่งออกเวรไปเมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่ผ่านมาและนอนพักผ่อน
แต่โทรศัพท์สายนี้ทำให้เขาต้องตื่นเต็มตาและกลับมาที่นี่อีกครั้ง... ที่โรงพยาบาล
อิม แจบอม ถูกยิง ต้องเข้ารับการผ่าตัดด่วน........นี่คือสิ่งที่เขาได้ยินผ่านสายโทรศัพท์
อิม แจบอมเป็นตำรวจ คืนนี้เขามีงานสำคัญ แผนล่อซื้อยาเสพย์ติดรายใหญ่ แต่คงเป็นโชคร้ายของเขา
ที่อีกฝ่ายไหวตัวทันจึงเกิดการปะทะ และเขาถูกยิงได้รับบาดเจ็บ
ปาร์คจินยองกับอิมแจบอมรู้จักกันมานาน ตั้งแต่จำความได้พวกเขาทั้งสองคนก็รู้จักกันแล้ว
เพราะว่าแม่ของเขาทั้งสองเป็นเพื่อนสนิทกัน ไม่รู้เหมือนกันว่าเมื่อไหร่ที่ความสัมพันธ์ของพวกเขา
พัฒนาขึ้นเรื่อยๆจนถึงจุดที่ไม่สามารถให้คำนิยามได้แล้วว่าความสัมพันธ์แบบที่พวกเขาเป็นอยู่นี้
ถูกเรียกว่าอะไร แต่เขาทั้งสองก็พอใจในสิ่งที่เป็นอยู่จินยองเคยสรุปเอาไว้ว่าไม่ว่าจะสถานะอะไรก็ตาม
แค่ฉันรักนาย แล้วนายก็รักฉัน แค่นั้นก็พอแล้ว
ตอนนี้ปาร์คจินยองกำลังสติแตกอยู่หน้าห้องผ่าตัด มือทั้งสองค้างที่ยกขึ้นมากุมศีรษะแสดงให้เห็นว่า
เขาวิตกกังวลเป็นอย่างมาก เขากลัว กลัวว่าแจบอมจะเป็นอะไรไปและเขาเองคงทนไม่ได้
เขาลุกขึ้นเดินแล้วนั่ง แล้วก็เดินแล้วก็นั่งสลับกันไปมาครั้งแล้วครั้งเล่า
น้อยคนนักที่จะเห็นเขาในสภาพนี้ แพทย์หนุ่มมาดนิ่งที่ไม่ว่าสถานะการจะกดดันและตึงเครียดมากแค่ไหน
เขาก็ไม่เคยแสดงอาการออกมาแม้แต่น้อย ยกเว้นอยู่เรื่องเดียว เรื่องของอิมแจบอม... อิมแจบอมของเขา
การผ่าตัดผ่านไปสามชั่วโมง แพทย์ที่ทำการผ่าตัดให้กับแจบอมออกมายืนยันกับเขาว่าแจบอมปลอดภัยดี
กระสุนไม่ได้โดนจุดสำคัญของร่างกาย และได้ย้ายคนเจ็บให้ไปพักผ่อนยังห้องพักคนไข้ปกติแล้ว
นั่นทำให้จินยองโล่งใจเป็นอย่างมาก
จินยองเดินเล่นอีกสักพักเพื่อสงบสติอารมณ์ที่พุ่งพล่านเมื่อครู่ให้อยู่ในระดับปกติก่อนจะไปที่ห้องพักคนไข้
เขาเปิดประตูเข้าไป ค่อยๆนั่งลงที่เก้าอี้ข้างเตียง เฝ้ามองคนที่หลับอยู่พลางคิดว่า เขากับแจบอมผ่านเรื่องราวมาด้วยกัน
มากมายตั้งแต่เด็ก ทั้งสุขและทุกข์ และทำไมคนตรงหน้าช่างสำคัญกับเขามากขนาดนี้นะ นึกๆไปแล้วจินยองก็ยิ้มขึ้นมาคน
เดียวซะอย่างนั้น เมื่อไม่มีอะไรที่ต้องกังวลแล้วคงถึงเวลาที่เขาต้องพักผ่อนบ้างเหมือนกันก่อนจะฟุบศีรษะลงบนเตียงคนไข้
จับมือของแจบอมที่อยู่ใกล้ๆกับศีรษะเขาเอาไว้ แล้วหลับตาลง
เวลาผ่านไปสามชั่วโมงจินยองลืมตาขึ้น เขามองไปที่หน้าของคนที่ไม่กี่ชั่วโมงที่ผ่านมาทำให้เขาเป็นห่วงจนแทบคลั่ง
แจบอมยังหลับตาอยู่ จินยองค่อยๆยิ้ม อิมแจบอมตื่นแล้วแต่กำลังแกล้งหลับอยู่ เขาและแจบอมอยู่ด้วยกันมาตั้งหลายปี
ทำไมคนอย่างเขาจะไม่รู้หละ
จินยองเดินเข้าไปใกล้เตียงคนไข้มากขึ้น โน้มตัวลงเท้าแขนไว้กับเตียง เขามองหน้าคนเจ็บแกล้งหลับอย่างอารมณ์ดี
ริมฝีปากของจินยองสัมผัสเข้ากับอีกฝ่ายอย่างแผ่วเบา กดจูบนุ่มนวลเพื่อแสดงให้รู้ว่าเขาโล่งใจมากแค่ไหนที่อีกฝ่าย
ปลอดภัย ก่อนจะค่อยๆเพิ่มน้ำหนักที่ริมฝีปาก กดจูบย้ำๆ อยากจะลงโทษคนที่ทำให้เขาเกือบสติแตกกลางโรงพยาบาล
อิมแจบอมของเขาบ้าระห่ำเกินใคร ชอบทำให้เขาเป็นห่วงและกังวลใจอยู่เรื่อย
"อื้อ......" เสียงประท้วงจากคนด้านล่างทำให้จินยองละจูบออกมาอย่างเสียดาย เขายังไม่อยากฝืนใจคนเจ็บ
ถึงแม้จะฝืนไปแล้วหน่อยนึงก็เถอะ
"นายจะบ้ารึไง ฉันเจ็บอยู่นะเว้ย!!!" อิมแจบอมกำลังเขิน จินยองรู้ การที่นานๆครั้งเขาสองคนจะหวานใส่กัน
มันดูไม่ใช่เรื่องปกติเท่าไหร่ แล้วอีกอย่าง จูบที่ปาก มันจะไปเจ็บตรงแผลที่หัวไหล่ได้ยังไงกันอิมแจบอม
"นายก็รู้... ว่าฉันไม่เคยทำให้นายเจ็บ" นิ้วมือเกลี่ยที่ริมฝีปากเบาๆ ยกยิ้มและมองอย่างเจ้าเล่ห์
"ยกเว้นตอน...."
"โว้ยยยยย ไอ้จินยอง หุบปาก!!!" เสียงตะคอกดังของแจบอม ถ้าเป็นคนอื่นก็คงกลัว แต่สำหรับจินยองแล้วแจบอมก็แค่แมวที่ตัวใหญ่เสียงดังเท่านั้นแหละ
"ฮ่าๆๆๆ โอเค โอเคคค ฉันไม่กวนนายละ พักผ่อนเถอะ คืนนี้ฉันเฝ้านายเอง" เขารู้สึกว่าจะกวนคนเจ็บมากเกินไปแล้ว จินยองกระชับผ้าห่มขึ้นสูงให้กับแจบอม
"เออ เฝ้าอย่างเดียวนะเว้ย อย่าทำอย่างอื่น" พูดจบก็รีบหลับตาปี๋ เขาควรหลับจริงๆให้เร็วที่สุด จินยองไม่เคยไว้ใจได้โดยเฉพาะเรื่องถึงเนื้อถึงตัว อิมแจบอมรู้ดี
น้อยคนนักที่จะได้เห็นอิมแจบอมสภาพนี้ ไม่ว่าจะเรื่องยากหรือง่าย หรือต้องเจอกับใครหน้าไหนก็ตาม แจบอมถูกฝึกฝนให้รับมือกับทุกอย่างและเขาก็สามารถทำมันได้อย่างดี ยกเว้นอยู่อย่างเดียว ปาร์คจินยอง... ปาร์คจินยองของเขา
END
จบเถอะ 5555
เรื่องแรกค่ะ เรื่องแรกในชีวิต ;-;
เนื่องจากห่างหายจากการเขียนอะไรยาวๆมานานมากแล้วค่ะ
ด้วยอะไรหลายๆอย่างเช่นหน้าที่การงาน
ยังไงก็จะพยายามอีกในเรื่องถัดๆไปนะคะ (อีก 5 เรื่อง) 5555
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านกันนะคะ :) /กราบบบบ
ความคิดเห็น