คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : [OS] About a Tie
Title: About Tie
Paring: JinyoungxMark
Author: cccccaramel.m
"นี่!!! ปาร์คจินยอง!!! ถ้ามันจะตลกมากนักก็ลุกขึ้นมาเลยเถอะ ไม่ต้องมานอนหลับตาอมยิ้มกลั้นขำอยู่นั่นแหละ" เสียงแหลมแหบแห้งตวาดใส่อีกคนที่นอนทอดกายอยู่บนเตียงกว้าง และหันหน้ามาทางเขาที่เขายืนอยู่และกำลังง่วนอยู่กับการผูกเนคไท ที่ตั้งแต่เกิดมาเขาไม่เคยผูกมันด้วยตัวเองเลยสักครั้ง ที่เคยใช้ก็มีแต่แบบสำเร็จรูป แต่ทำไมจะต้องมาพยายามผูกอยู่นี่น่ะหรอ ก็เพราะคนที่นอนสบายอยู่บนเตียงนั่นคือคนที่ซื้อเนคไทอันนี้เป็นของขวัญให้เขาที่ได้งานใหม่ จะไม่ใช้มันก็ยังไงอยู่
“ฮื่ย!!!” เสียงถอนหายและทิ้งแขนลงข้างตัวอย่างแรงเป็นอาการที่เรียกได้ว่าหงุดหงิดอย่างที่สุดของมาร์ค ที่ทำอย่างไรก็เหมือนว่าเนคไทเจ้าปัญหาจะไม่เข้าที่เข้าทางเสียที เดี๋ยวผูก เดี๋ยวแก้ มาร์คทำแบบนี้สลับไปสลับมาเป็นสิบๆรอบจนเขาเมื่อยแขนไปหมดแล้ว และยิ่งหงุดหงิดเข้าไปใหญ่ เมื่อเหลือบมองเห็นอีกคนที่นอนอยู่ กำลังจ้องมองเขาอย่างตั้งอกตั้งใจ
"ฉันผูกเป็นนะ ให้ช่วยมั้ย" จากที่นอนอยู่ก็ขยับกายเปลี่ยนอิริยาบถมานั่งแทน
"อืม.......ก็ได้" คิดได้เพียงอึดใจมาร์คก็ตอบรับออกไป จริงๆมาร์คก็ไม่อยากไว้ใจความหวังดีในน้ำเสียงนั้นสักเท่าไหร่ ก็คนที่พูดคือปาร์คจินยองน่ะสิ แล้วสีหน้าที่พยายามจะปกปิดความกรุ้มกริ่มแต่ไม่มิดนั่นอีก แต่มาร์คไม่มีทางเลือก เขาอาจจะเข้าทำงานวันแรกสาย มาร์คจึงตอบรับความหวังดีนั้นไป เพราะตอนนี้เขาทั้งเมื่อย ทั้งหงุดหงิดและรีบมาก
เมื่อเห็นว่าจินยองลุกขึ้นมาจากเตียง และกำลังเดินมาในตรงที่เขายืนอยู่ จากเดิมที่หันหน้าเข้าหากระจกบานสูง มาร์คหมุนตัวกลับมาอีกด้านเพื่อเผชิญหน้ากับจินยองที่เข้ามาประชิดตัวเขาพอดี
ปาร์คจินยองไม่รีบจัดแจงผูกเนคไทให้อย่างที่พูด แต่กลับจับที่ไหล่ของเขาแล้วออกแรงให้เขาหันหน้าเข้าหากระจกตามเดิม
"ฉันผูกให้แต่ตัวเองเป็น...แต่ผูกให้คนอื่นไม่เป็นหรอก"
"อ่าว แล้ว..." ยังไม่ทันจะได้ถามว่าแล้วจะยังไง อีกฝ่ายก็ใช้ท่อนแขนยาวโอบเขาจากด้านหลังเสียแล้ว
จินยองเลื่อนใบหน้าเข้าใกล้กว่าเดิมและสูดกลิ่นหอมที่แก้มใสนั่น ก่อนจะกระซิบเบาๆข้างหูมาร์ค
"ก็เลยต้องผูกท่านี้ นายคงไม่ว่าอะไรนะ..."
นั่นไง…มาร์คคิดแล้วว่าคนอย่างปาร์คจินยองไว้ใจได้ที่ไหน แต่ก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากยืนเฉยๆให้อีกฝ่าย ’ช่วย’ และ ’ฉวย’ โอกาสเล็กๆน้อยๆที่จะคิดค่าตอบแทนจากการช่วยเหลือครั้งนี้
“นี่….วันหลังไม่ต้องพยายามผูกแล้วนะ เดี๋ยวจะซื้อแบบสำเร็จรูปมาให้” เสียงนุ่มๆพูดอยู่ข้างๆหู
“ก็แล้วใครล่ะที่ซื้อมา ถ้าไม่ใช้เดี๋ยวนายจะโกรธ” จินยองให้รางวัลกับคำพูดน่ารักที่แสดงว่าคนตรงหน้าแคร์ความรู้สึกของเขามากแค่ไหนด้วยการหอมเข้าที่แก้มฟอดใหญ่
“แล้วใครบอกนายว่าจะให้ใส่ไปทำงานกัน”
มือเรียวยังคงคลอเคลียที่อยู่ลำตัวของมาร์คและปลายเนคไทที่เจ้าตัวได้จัดการผูกให้เข้าที่เข้าทางเรียบร้อยแล้ว
“ก็เส้นนี้….ฉันตั้งใจซื้อมาทำอย่างอื่น….”
END
ไม่มีอะไร แค่อยากเขียนฉากนี้ ฮ่า
ก็เลยเอามาลงแล้วนับเป็นฟิคแก้บนด้วยซะเลย อิ
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะคะ :)
ความคิดเห็น