คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : วันธรรมดาที่ไม่ธรรมดา
“ทำไมวันหยุดมันสั้นจังวะ = =” ผมพูดกับตัวเองหลังจากที่ออกจากบ้านพร้อมกับบิดขี้เกียจไปด้วย โอ๊ยยยยยย!!ง่วงเว้ยยยยย! อยากนอนจริงจริ๊ง! = =
จะว่าไปผมไม่ได้บอกสินะว่าผมเป็นใคร ผมไม่ใช่เบสหรอกนะครับ แต่ผมคือเจมนั่นเองเพราะว่าในบทนี้คือตอนของผมนั่นเอง ถึงแม้ว่าตอนที่อยู่ในบทของเบสผมจะดูเป็นคนนิ่งๆก็เถอะ แต่ที่จริงแล้วผมเป็นคนอารมณ์ดี๊~ดี~นะ(ทำไมต้องเสียงสูง:writer) ไอ้ตอนนั้นไม่ได้นั่งข้างๆพี่พลอยตามที่คาดหวังก็เลยซึมไปนิดหน่อยอ่ะครับ ผมก็อายุเท่าๆกับเบส,ออมนั่นแหละครับแต่เรียนอยู่ชั้นเดียวกับเบสนะขอบอกไว้ก่อน เดี๋ยวจะหาว่าผมแก่เสียงยิ่งแก่ๆอยู่ด้วย = =
“ขนาดพึ่งเป็นเช้าวันจันทร์ ยังอุตส่าห์ตื่นเช้าได้อีกนะ เจม”
ฮึ! เสียงใครฟะ ฟังดูคุ้นๆหู แต่ถ้าไม่หันกลับไปมองแล้วกูจะรู้ได้ไงวะ มัวแต่เดาอยู่ทำไมให้เสียเวลา(ได้ข่าวว่ายังไม่เห็นว่าแกจะเดาตอนไหนเลยนะ:writer)
“อ่าว นึกว่าใคร ที่แท้ก็อั้มเองหรอ” ผมทักทายผู้ที่มาทักผมก่อนด้วยอารมณ์ที่งัวเงีย(ก็บอกแล้วว่าง่วง = =:เจม) ก่อนที่ผมจะหยิบiphon5ในกระเป๋ากางเกงแล้วมากดดูเวลา อ่า...พึ่งจะ06.30น.อยู่เลย ตื่นเช้าเกินไปจริงๆนะแหละ กว่าจะเข้าเรียนก็อีกตั้งชั่วโมงครึ่ง -.-
“เจม เมื่อวานแกแพ้กี่ตาวะ”
อั้มพูดขึ้นหลังจากที่อยู่ในความเงียบมา2นาทีกว่าๆ ทำไมถึงพูดว่าแพ้วะ คนอย่างเจมต้องชนะไม่ใช่หรอ พูดแบบนี้เหมือนกับดูถูกกันเลย = =
“พูดแบบนี้ อยากจะไฟ่PBกันอีกรอบสินะ ได้~คราวนี้จะเอาให้ไม่กล้ามาเล่นอีกเป็นครั้งที่2เลย - -*”
“ไม่ใช่ เราแค่อยากรู้เฉยๆว่าแพ้กี่ตา ก็คำว่าแพ้มันน่าจะนับได้มากกว่าคำว่าชนะนี่นา ^^;” อั้มพูดแก้ตัว(เขาพูดเรื่องจริงต่างหาก -o-:writer)ในขณะที่ผมกำลังจะของขึ้น รีบเอาตัวรอดเลยนะมึง - -
“อา... ก็แพ้พี่พลอยกับมึงแค่2คนเท่านั้นล่ะมั้ง ส่วนแพ้กี่ตาไม่รู้หรอก รู้แต่ว่าสอยออมได้เกือบทุกตาอ่ะ” ผมพูดพลางกลั้นหัวเราะไปด้วย ก็ออมเล่นไม่เก่งเลยนี่นา ขนาดหลบแล้วก็ยังโดนยิงใส่ได้อีกจะเล่นกากก็ให้มันมีขอบเขตหน่อยเถอะ........แต่ว่าออมก็อุตส่าห์killผมได้เหมือนกัน แต่แค่3ครั้งเท่านั้นแหละ นอกนั้นไม่โดนผมสอยก็ต้องโดนคนอื่นจัดการ -.-
“อืม...แต่คราวนี้ออมเก่งขึ้นเยอะนะ อุตส่าห์killคนอื่นได้ตั้งหลายครั้งแต่ก็ตายมากกว่าเหมือนเดิม 555”
อั้มพูดพลางหัวเราะออกมา จะว่าไปก็เก่งขึ้นจริงๆอ่ะนะ ยังอุตส่าห์killเราได้อีกทั้งๆที่เราก็ย่อ+กระโดดหลบได้แล้วแท้ๆ (ทีกษะการเล่นชนิดหนึ่ง...มั้ง:writer)
ผมเดินคุยกับอั้มมาเรื่อยๆจนเดินเลยโรงเรียนไปจนถึงเซเว่นที่อยู่หน้าปากซอย ถึงได้รู้ตัวว่าเดินเลยโรงเรียนมา พวกเราก็เลยต้องเดินย้อนกลับไปอีก คนมันคุยเพลินอ่ะแล้วไอ้คนอ่านก็ไม่เคยจะเรียกทักนะ เอาแต่อ่านอย่างเดียวอยู่ได้ = =
โรงเรียนที่ผมเรียนอยู่ อยู่ในซอยที่มีถนนกว้างอยู่พอควรและมีครบทุกระดับชั้นไม่ว่าจะเป็นอนุบาล ประถม มัธยม หรือมหาลัยก็มี แต่จะแยกไว้เป็นโซนๆ อนุบาลกับประถมก็อยู่อีกฝั่งนึง มัธยมต้น-มัธยมปลายก็อยู่อีกส่วนนึง ส่วนมหาลัยก็อยู่ฝั่งตรงข้ามกับโรงเรียนที่ผมเรียนอยู่เลย เพราะแบบนี้ทุกคนที่จบหรือยังไม่จบก็สามารถแวะเวียนมาหามาคุยกันได้ พล่ามมายาวแล้ว เข้าโรงเรียนก่อนดีกว่าเดี๋ยวเดินเลยโรงเรียนอีก ถ้าคราวนี้เดินเลยอีกนะผม(กู)ว่ากลับบ้านไปนอนตีพุงไม่ต้องมาเรียนเลยดีกว่า
.....
ครืด....
ผมเลื่อนประตูห้องที่ทุกคนมักจะอยู่กันเป็นประจำก่อนที่จะก้าวเท้าเข้าห้อง แต่มีสิ่งหนึ่งทำให้ผมหยุดชะงักทันทีที่เดินเข้ามาได้แค่3ก้าว
“หวาดเด~ เจม! มาเช้าจัง ^O^” เด็กสาวที่สูงไม่ถึง150ซม.(เอ๊ะ! ทำไมมันคุ้นๆ - -;:writer)กระโดดกอดท้องผมทันทีที่ผมก้าวเข้ามาในห้อง
“...อาม่า”
“ไม่ใช่อาม่า! ออมต่างหากโว้ย~ -3-”
ออมพูดพร้อมกับทำหน้าไม่พอใจ ก็ชื่อนี้เป็นชื่อที่เบสมันเปลี่ยนมาจากllAommaRllเป็นอาม่าแทน ผมก็เลยเอามาเรียกใช้มั่ง ก็เวลาพูดแบบนี้แล้วมันสนุกดีเวลาที่เห็นยัยเตี้ยนี่ต่อต้าน แม่งฮาดี ^^
“เอ้าๆ มาทำแบบนี้ต่อหน้าแฟนไม่ดีนะครับ ออม ^^”
ทันทีที่มีเสียงหนึ่งดังมาจากข้างหลังผม ออมก็เบิกตาโพลงพร้อมกับค่อยๆชะเง้อไปมองคนที่อยู่ข้างหลังผมก่อนที่จะ............คือ มันก็อธิบายไม่ค่อยถูกอ่ะ อาการของออมในตอนนี้เหมือนกับเห็นของที่ไม่อยากเห็นสุดๆยังไงยังงั้น -.-
“ค.....ใครเป็นแฟนอั้ม มั่วแล้ว ^^;” ออม
“อ่าวหรอ เมื่อวานยังเห็นออมพิมว่า‘ออมรักอั้มนะ<3’บนหน้าแชทในเกมPointBlankอยู่เลย ^^” อั้ม
“อ..อั้นนั้นเราโดนทำโทษหรอกนะ ถึงได้พิม ถ้าไม่โดนเราก็ไม่พิมหรอก” ออม
“พูดแบบนี้เหมือนกับจะบอกว่า ถึงจะไม่โดนทำโทษเราก็จะพิมพ์อยู่แล้วใช่มั้ยล่ะ ^^” อั้ม
“ไม่ใช่น๊า~~~~ TOT” ออม
“จะสวีทกันถึงไหนเนี่ย คนจะเข้าห้อง ออมก็เลิกกอดได้แล้วมันเดินไม่ได้นะ - -:” ผมพูดขึ้นหลังจากที่ฟังไอ้2ตัวนี้ต่อล้อต่อเถียงกันไม่ยอมหยุดซะที เรื่องที่ออมพิมพ์มันก็เป็นเรื่องจริงอ่ะนะ แต่เป็นเพราะไปให้สัญญาว่าถ้าโดนอั้มkillใส่ตอนจบออมจะพิมพ์บอกรักอั้มให้ดู หลังจากนั้นผ่านไปไม่ถึงนาทีก็โดนอั้มkillใส่แล้ว รู้ทั้งรู้ว่าตัวเองกากก็ยังไปท้าทายอีกนะ - -
“แง~~ พลอยนะพลอยถ้าปกป้องเราดีๆเราก็คงไม่โดนอั้มkillหรอก โดนคนอื่นkillใส่ยังพอว่า แต่ทำไมต้องโดนอั้มkillใส่หลังจากที่ท้าไปไม่ถึงนาทีด้วยล่ะ ได้ข่าวว่าอยู่กันคนละห้องแชทไม่ใช่หรอ TOT” ออม
“พอดีตอนนั้นกำลังอัดคลิปอยู่ พออัดเสร็จก็เลยดูคลิปที่ตัวเองอัดแล้วไปเห็นเข้าน่ะว่าออมพิมพ์ ตอนแรกก็ไม่รู้เรื่องหรอกว่าทำไมถึงได้พิมพ์ แล้วหลังจากนั้นพี่พลอยถึงมาบอก” อั้ม
“พลอยนะพลอย~ จะไปบอกอั้มทำไมเนี่ย! TOT” ออม
.......ไอ้ตัวนี้ก็มัวแต่กอด ไอ้ตัวนั้นก็มัวแต่แหย่อยู่ได้ แล้ววันนี้กูจะได้เข้าห้องมั้ยเนี่ย = =
“อ่าว มาทำไรกันอยู่ตรงนี้เนี่ย”
ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหนที่พวกผมยืนอยู่ที่หน้าประตู จนในที่สุดก็มีบุคคลหนึ่งปรากฏตัวขึ้น เสียงเคะๆแบบนี้มีแต่ไอ้เบสคนเดียวนั่นแหละครับ ฟันธงเลย ถ้าไม่เชื่อผมหันไปดูให้ก็ได้
“มาแล้วหรอเบส มาช่วยกันหน่อยดิ - -” ผมพูดพลางทำหน้าแบบว่ากูจะไม่ไหวแล้วให้ไอ้เบส และดูเหมือนว่าเบสมันจะเข้าใจสถานการณ์ได้อย่างรวดเร็ว มันถึงได้เดินไปแกะออมออกจากท้องผมแล้วลาก(อุ้ม)ไปนั่งกับเก้าอี้ที่อยู่ใกล้ๆ
“เบส~ มาแล้วก็ดีเลยกำลังเศร้าอยู่พอดี T^T” ออม
“อ่าๆ ไปทำไรมาถึงเศร้าล่ะ” เบส
“โดนอั้มล้ออ่ะ เราไม่ใช่แฟนอั้มจริงๆนะ Q^Q” ออม
“คร๊าบๆ เดี๋ยวไปเรียกพลอยมาให้ละกัน” เบส (อ่ะจะอ่ะ มึงแถเร็วจัง :เจม)
“เอ๊ะ! พลอยมาแล้วหรอ ไปหาพลอยดีกว่า!!” ออม
พูดเสร็จปุ๊บเจ้าตัวก็ลุกพรวดแล้ววิ่งออกจากประตูหายไปกับลม.... วิ่งเร็วจุงวุ้ย ผู้หญิงจริงป่ะเนี่ย วิ่งอย่างกับนักแข่งทีมชาติ = =
จะว่าไปพี่พลอยก็มาแล้วนี่นา ไปหาหน่อยดีกว่า ยิ่งอยากเจอหน้าอยู่ด้วย^^
หลังจากที่จบปัญหาเมื่อครู่จบ(ไม่ได้จบหรอก แต่มันตัดจบเองช่วยไม่ได้ :P)ผมก็เอากระเป๋าไปวางแล้วไปหาพี่พลอยที่ห้องเรียนอีกห้องทันที พอไปถึงปุ๊บ ก็พบกับปัญหาที่2ทันที
“มึงนั่นแหละเอาไป!”
“ก็กูบอกแล้วว่ากูไม่ได้เอาไปน่ะ!”
“แน่ใจ ถ้าไม่ใช่มึงแล้วจะเป็นใครล่ะ คนที่ไปบ้านกูเมื่อวานก็มีแต่มึงคนเดียวอ่ะ”
“กูไปบ้านมึงก็จริงแต่กูไม่ได้เข้าห้องมึงเลยนะเว้ย!”
= =....
รีบออกจากที่นี่ก่อนที่จะมีเรื่องที่ไม่เต็มใจช่วยมากูก่อนดีกว่า ดูจากบรรยากาศแล้วไม่น่าเข้าไปสุดๆ ถึงจะอยากเจอหน้าพี่พลอยก็เถอะ......
ผมออกจากห้องนั้นแล้วเดินตามทางเดินมาจนถึงห้องของผม ซึ่งพอผมเข้าไปปุ๊บก็เจอกับปัญหาที่3...
“อ่าวเจม มาได้จังหวะพอดีเลย”
หัวหน้า(พี่ทาม)พูดขึ้นก่อนที่จะเดินมาทางผม แล้วส่งสมุดหนังสือการ์ตูนเล่มหนึ่งมาให้ผม ทำไมรู้สึกเหมือนกับต้องเจอภารกิจอะไรซักอย่างเลยวะ = =
“เอ่อ...นี่คือ...” ผมพูดพร้อมกับชี้ไปที่หนังสือเพื่อจะสื่อว่าจะให้ทำยังไงกับไอ้นี่ดี แล้วก็ดูเหมือนพี่ทามจะเข้าใจสิ่งที่ผมสื่อออกไป
“เอามันไปคืนให้ไอ้อ๊อดที เมื่อวานมันลืมไว้ที่บ้านพี่แล้วมันลืมเอากลับ”
นั่นไงกูว่าแล้ว เมื่อกี๊พึ่งจะเจอไอ้คุณอ๊อดกับไอ้คุณเมลทะเลาะกันอยู่เลย ที่แท้ปัญหาก็มาจากหนังสือเล่มนี้นี่เอง แต่...จะให้คุณกูเอามันไปคืนเจ้าของท่ามกลางสงครามน้ำลายของไอ้คุณอ๊อดกับไอ้คุณเมลหรอครับ!!
“เอ่อ...พี่ทามผมไม่...” ผมหันไปหาพี่ทามอีกเพื่อจะพูดปฏิเสธ แต่เมื่อผมหันไปปุ๊บเจ้าตัวก็หายไปแล้ว....คุณ(มึง)เป็นสเลนเดอร์แมนหรอครับ!! คิดจะมาก็มาคิดจะไปก็ไปเหมือนวาร์ปได้แบบนี้!!
“เฮ้อ~ นี่สรุปกูต้องเอาไปคืนให้เองสินะ” ผมถอนหายใจพลางเดินถือหนังสือการ์ตูนเดินกลับไปที่ห้องที่ผมพึ่งจากมาเมื่อกี๊ นี่พึ่งจะตอนเช้าเองนะ ทำไมปัญหามันเยอะแยะขนาดนี้วะ = =;
.....
ครืด....
ผมเปิดประตูห้องเรียนที่ไอ้คุณอ๊อดอยู่ซึ่งเป็นเพราะว่าผมเปิดประตู เสียงที่แว๊ดๆอยู่เมื่อกี๊ก็เงียบกริบลงแล้วหันมามองที่ผมเป็นตาเดียวกัน ถึงจะบอกว่าหันมามองผมก็เถอะ แต่คนที่หันมาก็มีแต่ออม พี่พลอย คุณอ๊อด กับคุณเมลเท่านั้นแหละครับ ถ้าทั้งห้องหันมาหาผมกันหมด ผมก็คงรีบแจ้นหนีออกจากห้องนี้ไปแล้ว
“เอ่อ..คือ..นี่” ผมพูดพร้อมกับยกหนังสือการ์ตูนขึ้นมาไว้ตรงหน้าระดับหน้าอก ซึ่งสิ่งที่ผมทำไปทำให้คุณอ๊อดถึงกับอ้าปากค้าง ผมจึงรีบอธิบายต่อกลัวว่าจะเกิดความเข้าใจผิดขึ้น
“หัวหน้าฝากมาให้อ๊อดน่ะ เมื่อวานเห็นลืมไว้ที่บ้านหัวหน้า เขาก็เลยเอามาคืน” ผมพูดจบแค่นั้นก็ยื่นหนังสือไปให้อ๊อดทันที ก่อนที่คุณเมลจะพูดออกมา
“เห็นมั้ย กูบอกแล้วว่ากูไม่ได้เป็นคนเอาไป มึงก็เอาแต่รั้นไม่เชื่อกูอยู่ได้!”
“ก..กูขอโทษ ก็กูไม่นึกว่า...จะลืมไว้...” อ๊อดก้มหน้าแล้วพูดด้วยเสียงสั่นนิดๆ
“หึ! ทีหลังก็หัดคิดซะบ้าง ไม่ใช่เอาแต่โทษคนอื่นเขาไปทั่ว ที่มึงหาว่ากูเอาไปน่ะรู้มั้ยว่ากูเสียใจแค่ไหนทั้งๆที่กูไม่เคยคิดที่จะเอาของมึงไปเลย!”
“กู...ขอโทษ”
อ่า...ไม่รู้ทำไมตอนนี้ผมรู้สึกสงสารไอ้คุณอ๊อดจังแฮะ แต่ก็เป็นความผิดของมันเองนั่นแหละดันไม่ยอมคิดให้ดีก่อน - -;
“อ...เอาล่ะ ไหนๆก็หาเจอแล้ว อย่ามัวแต่โทษกันเลยนะ คืนดีกันเถอะ ^^;” พี่พลอยพูดขึ้นหลังจากที่เงียบมานาน
“.....” เมล
“.....”อ๊อด
อ่า....บรรยากาศน่าหดหู่จริงวุ้ย = =
“จะว่าไปก็ใกล้เข้าเรียนแล้วนี่นา กลับห้องของตัวเองกันเถอะ” ออมพูดพร้อมกับลากแขนผมออกจากห้องทันที เฮ่ย! เดี๋ยวดิกูยังไม่ได้คุยกับพี่พลอยเลยนะเว้ย!
“อาม่าปล่อยดิ! เรายังไม่ได้คุยกับพี่พลอยเลย” ผมพูดพลางแกะมือออมออกจากแขน
“อะไรเล่า! อุตส่าห์ช่วยพาหนีจากบรรยากาศอึมครึมน่าหดหู่แบบนั้นแล้วนะ ส่วนเรื่องคุยกับพลอยคุยกันตอนไหนก็ได้ทั้งนั้นแหละ ไม่ได้คุยวันนี้ก็ไม่ขาดใจตายหรอก” ออมพูดพร้อมกับล็อกแขนผมไว้แน่นกว่าเดิม ก็กูจะคุยอ่ะ คุณมึงจะมายุ่งอะไรด้วยเนี่ย!
สุดท้ายผมก็โดนออมลากมาจนถึงห้องเรียนของตัวเองจนได้ ตอนเข้ามาในห้องเรียนก็เห็นไอ้เบสกับไอ้อั้มนั่งคุยกันสบายใจเลย ทำไมมีแต่กูคนเดียวที่เจอปัญหาวะ = =
จากนั้นชั่วโมงเรียนก็เริ่มขึ้น ผมขอตัดไปตอนกลางวันเลยละกันเพราะว่าช่วงเวลาเรียนมันน่าเบื่อมาก แล้วก็ไม่มีเหตุการณ์อะไรที่น่าสนใจเกิดขึ้นด้วย จะเกิดก็แค่ผมหลับในชั่วโมงเรียนแค่นั้นแหละ ก็มันน่าเบื่ออ่ะ = =
.....
“อ๊า~ หิวชะมัดเลย~”
ออมพูดขึ้นหลังจากที่จบคาบที่3......ว่าแต่เสียงนำหน้าเมื่อกี๊โคตรฟินเลย!
“ออม...ขออีกรอบดิ” อั้มเดินมาหาออมพร้อมกับพูดขอร้องออมซึ่งออมก็ยัง งงๆอยู่เบสจึงมาอธิบายให้ฟัง
“อั้มมันหมายถึงให้อาม่าร้องเสียง อ๊า ใหม่อีกรอบน่ะ” เบส
“หะ! จะบ้าหรอไม่ทำหรอกน่าอายจะตาย -//-” ออม
“นะๆออม ขออีกรอบ กำลังฟินเลย” อั้ม
“เราก็เห็นด้วย” เบส
ไอ้พวกนี้ แม่งหื่นกันจริงๆเลย ก็นะ เสียงออมมันฟินนี่หว่าเวลาร้องทีอย่างกับเสียงเด็กในการ์ตูนโดจินที่กำลังโดนxxxอยู่เลย(ว่าแต่คนอื่นหื่น แกก็หื่นเหมือนกันละวะ:writer)
“ไม่เอาแล้ว เดี๋ยวเสียงแหบ ไว้ค่อยทำอีกทีตอนหลุดแล้วกัน-v-” ออม
พูดเสร็จก็หิ้วกระเป๋าของตัวเองแล้วเดินออกจากห้องไปเลย จะว่าไป...ออมกับอั้มมันมาอยู่ที่นี่ตั้งแต่เมื่อไรวะ!!??
“อั้ม กูได้ข่าวว่ามึงเป็นรุ่นพี่กูไม่ใช่หรอ ทำไมมึงถึงมาเรียนห้องนี้ได้วะ = =”
“อ้อ! จะว่าไปเรายังไม่ได้บอกเจมนี่ ว่าวันนี้อาจารย์ประจำวิชาคาบที่3ห้องกูไม่มา แล้วอาจารย์ก็ให้ทำไรก็ได้แต่อย่าไปรบกวนการเรียนของคนอื่นกูก็เลยมาอยู่เรียนกับห้องนี้นี่แหละ ก็หลักสูตรเทอมแรกของชั้นมึงก็เหมือนกับของกูอยู่นิดหน่อยละวะ”
ตกใจหมดนึกว่าวาร์ปได้เหมือนพี่ทาม ถ้าอั้มกับออมวาร์ปได้ล่ะก็ กูจะไปขอพี่ทามเป็นศิษย์ด้วยคนเลย จะได้วาร์ปไปไหนได้สะดวก อีกเหตุผลนึงจะได้วาร์ปไปหาพี่พลอยด้วย ^^
“งั้นกูไปก่อนล่ะ โดนอาจารย์ยึดตัวไว้เยอะและ หิวข้าวจนจะกินคนได้คนนึงและ บาน”ผมพูดพลางโบกมือให้อั้มเป็นสัญญาณว่าจะไปแล้ว ทำไมวันนี้กูส่งซิค(สัญญาณ)เยอะจังวะ = =
ผมเดินลงบันไดไปเรื่อยๆจนสะดุดเท้าหมาตัวไหนไม่รู้ที่ยื่นมาขวางทางไว้จนหน้าผมเกือบทิ่มลงไปจูบกับบันได โชคดีที่จับราวบันไดทันไม่อย่างนั้นมีหวัง หน้าหล่อๆของเจมคนนี้ได้เสียโฉมแน่(ถุ๊ย! หล่อตายล่ะ:writer)ว่าแต่หมาตัวไหนที่มาสกัดขาตูฟะ เกือบเสียจูบแรกซะและ = =
“เฮ่ย! หมาตัวไหนยื่นเท้ามาขวางบันได้ไว้วะ หน้า(กู)เกือบทิ่มลงกับพื้นปูนซีเมนต์เลย =[]=*”ผมพูดเสียงดัง(ตะโกน)ออกไป ส่งผลผลิตให้กับชาวนาเพื่อแลกกับเงิน.....ไม่ใช่และ writerมึงเล่นมุขอะไรเนี่ย!(ก็อยากลองเล่นมุขแป๊กดูบ้าง -3-:writer)ต้องบอกว่า ส่งผลให้ไอ้หมาที่กินแบรนด์ซุปไก่สกัดขาผมโผล่หน้าออกมา
“ใช้คำว่าหมาเลยเหรอวะไอ้เจม! นี่กูเป็นรุ่นพี่มึงนะเว้ย!” คนที่ผมพึ่งจะตะคอกใส่ไปเมื่อกี๊ ตะคอกตอบกลับมาแบบอารมณ์เสียนิดๆ(ประมาณว่าเหมือนคนกำลังงอนอ่ะ)
นึกว่าใคร ที่แท้ก็ไอ้(พี่)แจ็คสุดเกรียนเองหรอ ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมถึงได้มาขัดขาตูได้ ก็มันเกรียนนี่หว่าไม่ใช่แค่นิสัยนะ หัวก็เกรียน -v-
“ก็ไม่รู้ว่าเป็นใครนี่หว่า เลยเรียกหมาไปก่อน ก็ดันมาขัดขา(กู)ทำไมล่ะ มันอันตรายนะเว้ย!”ผมไม่อยากยอมรับว่ามันเป็นรุ่นพี่ผมหรอกนะ ถึงมันจะเรียนมากกว่า2ปีแต่นิสัยมันแม่งอย่างกับเด็กอายุเท่าผมเลย(เหมือนกำลังด่าตัวเองอยู่เลยนะเจม = =:?)
“กูไม่ได้เล่นอะไรซะหน่อย กูก็วางขาของกูไว้อย่างนี้ตั้งนานแล้ว คุณมึงต่างหากที่เดินมาสะดุดเอง -v-”แจ็คพูดพร้อมกับทำหน้ากวนบาทาอย่างแรงใส่ผม เอ๊ะ! ทำไมรู้สึกคันมือจัง คันมือ2ข้างอยากต่อยหน้าคนอ่ะ เผลอๆคันตีนด้วย แต่ช่างเถอะเดี๋ยวเอาไว้ระบายอารมณืทีหลังตอนนี้หิวข้าวมากกกกกกกก =A=
“เออๆ กูขี้เกียจคุยด้วยแล้ว ไปกินข้าวดีกว่า” ผมพูดจบก็เดินมาจากที่ตรงนั้นทันที เฮ้อ~เวลาเสียไปอย่างไร้ประโยชน์อีกและ รีบไปดีกว่าเดี๋ยวชั่วโมงพักหมดซะก่อน แต่พอผมมาถึงโรงอาหาร ผมก็เจอกับอีก1ปัญหาของวัน...
“.....เจมมันของกูต่างหาก”เอก
“ไม่ใช่!.....เจมมันของกูต่างหาก”เบส
เฮ่ย!เดี๋ยวนะ กูไปเป็นของพวกมึงตั้งแต่เมื่อไรวะ ไม่ถงไม่ถามสุขภาพกูซักคำ กูมีพี่พลอยอยู่แล้วเว้ย!(พลอยของเราต่างหาก!:ออม)
“มึงมั่วและ เมื่อวานเจมมันให้กูก่อนแล้วมึงก็มาแย่งไป”เอก
“มึงนั่นแหละที่มั่ว ก็มันหันมาทางเราแล้วส่งมาให้ต่างหาก”เบส
“เหรอ ก็กูเป็นคนขอก่อนกูก็ต้องได้ก่อนดิวะ!”เอก
“ไม่รู้ไม่สน ก็มันให้กูอ่ะ”เบส
“เดี๋ยวนะ นี่พวกมึงพูดอะไรกันอยู่เนี่ย = =”
ผมพูดขึ้นหลังจากที่แหวกฝูงชนที่มารุมอยู่ที่เดียวกันในโรงอาหารเพื่อดูไอ้เอกไอ้เบสทะเลาะกัน พวกมึงไปทะเลาะกันอีท่าไหนวะท่า69รึไง(ไม่ใช่ละ)ทำไมคน(เกือบ)ทั้งโรงอาหารถึงได้มารุมเป็นไทยมุงเนี่ย ทั้งๆที่ก็ไม่ได้ทำอะไรรุนแรงนี่หว่า ถ้าต่อยกันก็พอว่าแต่นี่แม่งมาทำสงครามน้ำลายกันเนี่ยนะ = =
“เจม! มึงมาได้จังหวะมาก มากับพวกกูหน่อย” เอกพูดจบมันก็ไม่รอฟังคำตอบจากผม มันจัดการล็อกคอผมแล้วลากแหวกฝูงคนออกมาจากโรงอาหารซึ่งเบสก็ตามมาติดๆ เฮ่ย!กูจะแ(ด)กข้าวนะเนี่ย ไอสาสสสสส!!
แล้วสุดท้ายมันกากผมมาที่ใกล้ๆสนามบาสสมใจมัน แล้วมันก็มายืนเก๊กท่ากอดอกทำหน้าตาซีเรียลเอ้ย!ซีเรียสใส่ผม กูต่างหากที่ต้องทำใส่มึง เล่นผิดบทและไอ้เอก =.=
“พวกมึงจะคุยอะไรกับกูวะ! รีบๆพูดมาเลย กูจะได้ไปกินข้าว - -*”ผมพูดพลางกระทืบเท้าแล้วหักนิ้วมือไปด้วย กูยังคันมือเรื่องไอ้แจ็คไม่หายเลยนะเว้ย! นี่ถ้าไม่ใช่ในโรงเรียนนะ ป่านนี้มึงโดนกูซัดน่วมไปและ - -*
“เมื่อวานมึงให้กูใช่มั้ย!”
หะ!กูให้อะไรมึงวะไอ้เอก จะพูดก็พูดให้มันจบๆไปเลยดิ อย่ามาพูดกำกวมให้กูคิดเปลืองสมองเล่น ยิ่งโมโหหิวอยู่ - -**
“ไม่ใช่ เจมมันให้กูต่างหาก”เบส
“เดี๋ยวๆ! กูให้อะไรพวกมึงวะ”ผม
“ก็ให้ปืนkiss super vในเกมPBไง มึงจำไม่ได้หรอ”เอก
ใช่!กูจำไม่ได้ว่ากูให้ปืนพวกมึงตั้งแต่เมื่อไหร่ แล้วพวกมึงเอาปืนกูไปตั้งแต่เมื่อไหร่!!
“กูให้ตอนไหนวะ แต่ถ้าเป็นปืนที่กูทิ้งอ่ะกูทิ้งปืนkiss super v-.-”ผม
“เออ ก็ไอ้ปืนที่มึงโยนลงกับพื้นแล้วมาตกที่กูพอดีอ่ะ”เบส
อ๋อ ที่แท้ก็เป็นปืนkiss super vที่กูทิ้งไปนี่เอง ก็แค่ปืนในPBพวกมึงเถียง(แย่ง)กันจะเป็นจะตายทำไมวะ ชอบทำให้เรื่องเล็กเป็นเรื่องใหญ่กันจังนะพวกมึง = =
“ก็แค่ปืนพวกมึงจะแย่งกันทำไม ไอ้ปืนอันนั้นมันใกล้จะพังแล้วก็ก็เลยโยนทิ้งไปเฉยๆ เพราะกูก็ไม่มีPointไปซ่อมด้วย แล้วใครที่เก็บได้ก่อนก็เอาไปเลย ไม่ต้องมาเถียงกันให้ยุ่งยาก มันน่ารำคาญ!” ผมเริ่มเสียงดังในช่วงท้ายๆเลยทำให้ ไอ้เอกกับไอ้เบสสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะ..........................จะอะไรต่อ พวกคุณคนอ่านก็คิดกันเองละกันwriterมันขี้เกียจคิดแล้ว ส่วนผมก็เดินกลับไปที่โรงอาหารเพื่อแ(ด)กข้าวอีกครั้ง.....
.....
เฮ้อ~!กว่าจะได้กินข้าว,กว่าจะกินข้าวเสร็จก็ล่อซะจนจะหมดชั่วโมงพักเที่ยงอยู่และ ยังไม่ได้คุยกับพี่พลอยเลยอ่า~ T^T
“เฮ้อ~แล้ววันนี้กูจะได้คุยกับ..พลอยมั้ยเนี่ย”
“กูว่าไม่น่าจะได้คุยว่ะ”
เอ๊อะ! เสียงใครฟะคุ้นๆหูจังวุ้ย แล้วกูจะมัวแต่คิดทำไมทั้งๆที่มันก็ยืนอยู่ตรงหน้ากูแท้ๆ - -
“มึงรู้ได้ไงไอ้เอ” เอคนที่ผมหมายถึงMr._A_นะครับ เพราะว่าเอที่ผมรู้จักมี2คนคือเอMr._A_กับเอAkung
“ก็ขนาดวันนี้กูยังไม่ได้คุยกับพลอยเลย สงสัยต้องรอไปคุยในGarenaอย่างเดียวซะและ” มันพูดจบแค่นั้นแล้วมันก็เดินไปทางทิศไหนก็ไม่รู้เพราะผมไม่ได้มอง ขอถอนหายใจอีกรอบ เฮ้อ~~ แล้วผมก็เดินไปเดินมาอยู่อย่างนั้นจนหมดชั่วโมงพัก............................................
ยังไม่จบหรอกนะ!อย่าพึ่งตัดจบนะเว้ยไอ้writer!ยังเหลือตอนเย็นอีก (ฮะ!ยังเหลือตอนเย็นอีกหรอ:writer)
ตอนเย็น..........(เอ๊อะ!มึงตัดมาตอนเย็นเฉยเลยนะไอ้writer:เจม)(กูขี้เกียจ รึมึงจะไม่ให้กูแต่งต่อ!:writer)(เชิญแต่งต่อเลยครับ_ _:เจม)(งั้น!มาเข้าสุ่เนื้อเรื่องกันต่อเลยจ้า~^O^:writer)
\/
\/
“โว้ย~~!เลิกเรียนแล้วเว้ย!ไปเล่นเกมกัน~~”นักเรียนในห้องผมคนหนึ่งพูดขึ้นแล้วหันไปชวนเพื่อนที่อยู่ข้างๆตัวเอง........แล้วกูพากย์ทำห่าไรเนี่ย ไม่ใช่เรื่องเกี่ยวกับตูซักหน่อย
“เฮ้อ~”
“ถามจริง วันนี้ถอนหายใจกี่รอบแล้วอ่ะ เจม” เสียงเล็กๆของคนตัวเตี้ยๆทักผมที่ตอนนี้กำลังฟุบหน้าลงกับโต๊ะเพื่อดมกลิ่น........ไม่ใช่! ไอ้writerอย่าแกล้งกันดิวะ!(แหะๆ โทษจ้า~:writer)
“ก็....ตั้งแต่เช้า~มั้ง - -” ผมบอกกับออม แล้วคุณเธอก็นิ่งไปสัก3วิก่อนที่จะไปนั่งที่เก้าอี้ตัวข้างๆผม
“...แค่ไม่ได้คุยกับพลอยแค่นี้ ถึงกับจะตายให้ได้เลยใช่มั้ย?”
เหอะ!ถามมาตอบให้ แต่ถ้าตอบแบบสั้นๆห้วนๆก็อย่าว่าใจร้ายหรือโหดละกัน ตอนนี้ไม่ค่อยมีอารมณ์อยากคุย
“ใช่!มันจะตาย”
“ว้า~เจมจะตายซะละ กะจะชวนกลับบ้านด้วยกันกับเราแล้วก็‘พลอย’ซะหน่อย”
หะ!เมื่อกี๊ว่าไงนะ กลับบ้านกับพลอย(ตูด้วยเว้ย!:ออม)หรอ ยังไม่ตายตอนนี้ดีกว่า เดี๋ยวพลาดโอกาสดีๆที่นานๆทีกว่าจะมี ^^
“OK เรายังไม่ตาย ว่าแต่พลอยอยู่ไหนอ่ะ” ผมพูดพร้อมกับหันซ้ายหันขวามองข้างบนแวก็มองข้างล่าง(จะไปมองทำไมข้างล่าง พลอยไม่อยู่ตรงนั้นหรอก = =:writer)ทำให้คนที่อยู่ผมหลุดขำออกมานิดหน่อย น่าขำมั้ยเนี่ย -.-
“55 พลอยอยู่ข้างหลังต่างหาก”
“แล้วไม่เคยจะบอกกันนะอาม่า! ให้เราหาอยู่ตั้งนาน” ผมพูดแล้วหันไปมองข้างหลังตัวเอง อยู่จริงๆด้วย! เย้~ในที่สุดก็ได้เจอ TvT
“ก็ไม่ได้ถามนี่นา....แล้วจะกลับด้วยกันมั้ยเนี่ย ช้าอยู่ได้เดี๋ยวปั๊ดหนีกลับก่อนซะเลย -o-”ออมบ่นพร้อมกับท้าวเอว แหม~น่ารักจังเนาะ(ประชด)
“เออๆ แป๊บดิ เก็บของแป๊ป!” แล้วผมก็ก้มหน้าก้มจาเก็บของเข้ากระเป๋าแบบเร็วๆรัวๆ(ทีแบบนี้เร็วจัง -o-:writer) ถึงแม้ว่าวันนี้จะไม่ได้คุยกับพี่พลอยทั้งวัน แต่ก็ได้กลับบ้านพร้อมกัน คุ้มซะยิ่งกว่าคุ้มซะอีก...............สำหรับผมนะ ^^
The END
แหม่~~ กว่าจะจบได้ล่อเอาซะwriterคนนี้เหนื่อยเลย เพราะในช่วงที่กำลังแต่งบทนี้อยู่มันเฮิร์ทสุดๆ!กว่าจะแต่งได้ก็ปาไปเกือบหลายวัน ต้องขอโทษจริงๆที่ลงช้านะเจ้าคะ นักอ่านทุกท่าน ^^
••Theme•• vintage darkblue
(C) copyright by : ••Free Theme ธีมบทความ•• | my.dek-d.com/nuenghae
: โค้ดเฮดบทความ :
(ให้นำไปใส่ในช่องแทรกโค้ด HTML นะค่ะ)
<SCRIPT>document.images[0].src =
"http://img241.imageshack.us/img241/1381/3head.gif";
document.images[0].width =500; document.images[0].height =70 </SCRIPT>
. . .
ธีมแนววินเทจน์อีกแล้ว ! 5555 5
ธีมเรียบง่าย ๆ แบบซ๊อฟ ๆ ~ ~~ :)
มืดมนแต่แอบแฝงไปด้วย .. . ? ฮ่าฮ่าฮ่า
' ชอบก็นำไปใช้ได้เลยนะค่ะทุกคน . >w<
nu
ความคิดเห็น