คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Princess On My Mind : มายังไม่ถึงวัน ก็มีเรื่องซะแล้ว!?
[ 1 ]
ณ โลกมนุษย์
"มิคุริโอ้เร็วๆสิ" เสียงทุ้มของสเลย์เอ่ยเร่งคนที่ได้ขึ้นชื่อว่าเพื่อนสมัยเด็กที่มีชื่อว่า
มิคุริโอ้ที่เดินตามหลังตนมา
"อย่ารีบนักจะได้มั้ย" เสียงใสของมิคุริโอ้เอ่ยออกมาอย่างเหนื่อยๆกับร่างสูงตรงหน้า
"เร็วเข้าๆ" สเลย์ไปคว้ามือบางของมิคุริโอ้แล้วจุงเดินไปข้างหน้า
เมื่อเข้ามาในเมือง...
"ว๊าววววววว!!! *0* "
" ว้าว... *o* " ทั้งสองอึ่งทันทีเมื่อเข้ามาในเมืองแห่งนี้ และแน่นอนภาพที่เห็นนั่นมีความสวยงามและความสนุกปนกันในที่ๆเดียว
" สเลย์ซัง มิคุริโอ้ซัง!!! " ทั้งสองคนละจากภาพตรงหน้าหันไปหาต้นเสียงที่เอ่ยเรียกชื่อทั้ง2
"ไลล่าห์!" สเลย์เอ่ยเรียกชื่อของหญิงสาวนามไลล่าห์แล้ววิ่งไปหาทันที
"ไม่เจอกันนานนะคะสเลย์ซัง มิคุริโอ้ซัง" ไลล่าห์เอ่ยทักทันทีเมื่อทั้งสองคนมายืนอยู่ตรงหน้า ทั้ง2คนพยัคหน้าเป็นนัยว่า เช่นกัน
"ขอโทษนะคะที่เรียกมากระทันหัน แต่ว่าฉันอยากให้ทั้ง2มาเรียนที่โลกมนุษย์เพื่อเรียนรู้เพิ่มเติมคะ" ไลล่าห์เอ่ยออกมาแล้วกล่าวขอโทษซึ่งสเลย์ รีบตอบว่าไม่เป็นไรด้วยท่าทีกระวนกระวายจนมิคุริโอ้รู้สึกเหนื่อยใจx2 และเมื่อคุยกันได้ซักระยะ
ไลล่าห์ก็ให้ทั้ง2คนไปเดินเที่ยวรอบเมืองเพื่อรอตนที่ทำการไปสมัครโรงเรียนให้ทั้ง2(แม่ดีๆนี่เอง - -*)ซึ่งพอทั้ง3คนตกลงกันสเลย์และมิคุริโอ้ก็ได้ขอตัวออกไปเดินในตัวเมืองกัน และเมื่อเดินไปเที่ยวได้เพียงไม่กี่ร้านก็เกิดเสียงดังแถวๆที่ที่สเลย์กับมิคุริโอ็เดินไป
ตุบ !?
สเลย์และมิคุริโอ้หันไปตามต้นเสียงด้วยความสงสัย และด้วยความที่สเลย์เป็นคนดี จึงทำให้สเลย์รีบเดินไปทางต้นเสียงท่าไม่ติดที่มิคุริโอ้ห้ามไว้ซะก่อน
"นายจะไปไหนนะ สเลย์นายจำที่ท่านปู่บอกไม่ได้รึไงว่าไม่ให้ก่อเรื่อง" มิคุริโอ้รีบไปคว้างคนตรงหน้าเพื่อเรียกสติเมื่อเห็นสเลย์ทำท่าจะเข้าไป
"ไม่ได้ก่อนะแค่จะไปช่วย" สเลย์ยังคงดื้อดึง
"มันอาจจะเป็นปัญหาส่วนตัวก็ได้นะ" มิคุริโอ้พูดเพื่อให้อีกฝ่ายเชื่อและหยุดแต่มันกลับกับเสียนี่สิ
"ขอไปดูก่อนได้มั้ยล่ะถ้าเป็นปัญหาส่วนตัวจริงฉันจะไม่ไปยุ่ง" สเลย์ยังคงดื้อดึงจนทำให้มิคุริโอ้ใจอ่อน
"ก็ได้งั้นฉัน-"
"นายอยู่นี่แหละ" ในขนาดที่มิคุริโอ้กำลังพูดอยู่นั้นก็ถูกสเลย์พูดแทรกซะก่อน..
"หา!!??" มิคุริโอ้ร้องออกมาแต่ยังไม่ทันได้บ่นอะไรสเลย์ก็หายไปซะแล้ว...
"ให้ตายเถอะ..." มิคุริโอ้บ่นอุบอิบแล้วยอมยืนรออยู่ตรงนั้นจนกว่าสเลย์จะกลับมา
" ใครจะเชื่อลงกัน..... "
( ตัดมาที่สเลย์ )
[ สเลย์ ]
เมื่อผมแอบชิ่งหนีมาจากมิคุริโอ้ได้ผมก็วิ่งมาตามเสียงทันที ผมว่าผมพอเดาได้นะว่ามิคุริโอ้คงรู้อยู่แล้วว่าผมจะไปช่วยไม่เพียงแค่ไปดู
: ก็เป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เด็กนี่... :
"เอาล่ะแม่สาวน้อยมีเงินมาเท่าไหร่เอามาให้หมด" สเลย์หลุดจากภวังค์ทันทีเมื่อได้ยินเสียงรีดไถเงินจากที่ใกล้ๆและสเลย์ก็ไม่รอช้ารีบเร่งฝีเท้าเข้าไปทันที
"หยุดนะ!!!!" ผมตะโกนเสียงดังทันทีเมื่อเดินเข้ามาใกล้กับจุดเกิดเหตุ และด้วยเสียงที่ดังทำให้อีก2คนที่อยู่ก่อนหน้านี้หันมามองผมด้วยความสงสัย
"แกเป็นใคร" ผู้ชายผู้มีผมสีดำตรงปอยผมหน้ามีสีแดงเอ่ยถามผมด้วยน้ำเสียงห้วนๆ
"ฉันเป็นนักบวชชื่อ สเลย์" ผมตอบอีกฝ่าย
"..นักบวช" อีกฝ่ายพรึมพรัมออกมาเสียงเบาแต่ผมก็ยังคงได้ยิน
"หึ..." อีกฝ่ายหัวเราะในลำคอแล้วค่อยๆใช้สายตาเหลือบมามองที่ผม..ไม่สิข้างหลังผมต่างหาก
"แล้วคนข้างหลังนายละ?" ผมหันหลังเพื่อไปมองดูว่าคนที่อยู่หลังผมนั่นเป็นใคร...และคนที่อยู่ข้างหลังผมนั่นไม่ใช่ใครอื่น...มิคุริโอ้...
"ทำไมฉันต้องบอกชื่อกับนายด้วยมิทราบ" ในขนาดที่ผมกำลังตกใจในการมาของมิคุริโอ้อยู่นั่นมิคุริโอ้ก็ตอบอีกฝ่ายด้วยเสียงห้วนๆพร้อมกับสายตาที่เยือกเย็น
"ว้า~ เย็นชาจัง"
พรึ่บ
แล้วจู่ๆคนที่เคยอยู่ข้างหน้าจู่ๆก็ได้โพล่ไปอยู่ด้านหลังของผม หรือข้างหน้าของมิคุริโอ้ด้วยความเร็ว และเมื่ออีกฝ่ายไปอยู่ตรงหน้าอีกฝ่ายก็คว้าข้อมือของมิคุริโอ้แล้วจุมพิษที่มือเบาๆ1ที เลยทำให้มิคุริโอ้แก้มแดงน้อยๆ
"ออกห่างจากมิคุริโอ้เดี๋ยวนี้นะ!!" ผมวิ่งไปหาทั้ง2คนด้วยความโกรธที่ผมก็ไม่เข้าใจว่าทำไมถึงต้องโกรธ
"หึหึ..." อีกฝ่ายยังคงหัวเราะในลำคอแล้วแสยะยิ้มออกมา
"ไปล่ะ...อ้อ!จริงสิฉันชื่อแซคนะไว้เจอกันใหม่ เจ้าหญิง" หมอนั้นพูดจบก็เดิยหายไปทันที แถมยังไม่ลืมที่จะเน้นย้ำคำที่ทำให้ผมกำมือแน่น
_________________________________________________________________
จบบบบบบแบ้วค่าาาาาาาา *U*
บทนำนี่มาอย่างงงๆเลย 555
เจอกันใหม่ในบทที่1นะคะ บาย
ความคิดเห็น