กาลครั้งหนึ่งที่ฝนโปรยปราย

ลำดับตอนที่ #3 : ตอนที่ 3 เหตุผลของโชคชะตา

ตอนที่ 3 เหตุผลของโชคชะตา

ความมืดที่ปกคลุมนัยน์ตาที่ไม่สามารถรู้ได้ว่าจะลืมตาได้เมื่อไหร่ ความรู้สึกที่เจ็บปวดที่ศรีษะพยายามจะปลุกเขาให้ตื่นขึ้นมา กับเหตุการณ์ที่ไม่คาดฝันซึ่งเกิดขึ้นก่อนหน้านี้ ที่ทำให้เขาไม่ได้สติ ตอนนี้เขาพยายามลืมตาขึ้นมาอย่างช้าๆ แสงสว่างค่อยๆสว่างขึ้นพร้อมกับเสียงของน้องชายเขาที่กำลังพูดด้วยเสียงอันดังว่า

“พี่รักษ์ ฟื้นแล้วหรอ เป็นยังไงบ้าง”

เขาพยายามประคองสติคิดทบทวนเหตุการณ์ต่างๆ ที่เกิดขึ้นกับเขา พร้อมกับมองไปรอบๆมีคนมากมาย ก็เข้าใจได้ในทันทีว่าเกิดอะไรขึ้น ภาพที่เขาจำได้ก่อนที่เขาจะหมดสติคือ ภาพของหญิงคนหนึ่งที่วิ่งมาชนเขา จากนั้นเขาก็มานอนอยู่ตรงนี้

เคนเห็นพี่ชายเขาไม่ตอบอะไรด้วยความเป็นห่วงจึงเรียกอีกครั้ง

“พี่รักษ์ เป็นยังไงบ้าง”                          

เขาหันไปตอบ

“ไม่เป็นอะไรแล้ว แต่มันรู้สึกปวดๆที่หัว” พร้อมกับเอามือไปจับที่หัว

.โอ๊ย มะ มีผ้าพันแผล ด้วย อะไรเนี่ย” เขาพยายามคิดว่ามันเกิดขึ้นได้ยังไง

“อะตอนนั้น เหมือนจะไปชนกับอะไรแข็งๆก่อนจะไม่รู้สึกตัว”

เคนเห็นพี่ตัวเองกำลังสับสนเลยอธิบายให้ฟังตั้งแต่ต้นจบถึงตอนนี้ ตามที่ลุงแกบอก

“ก็เป็นอย่างนี้แหละพี่ ดีนะที่ลุงและคนแถวนี้เขาช่วยกัน”

“อ่อ เป็นอย่างนี้นี่เอง ผมขอบคุณทุกคนมากนะครับ” รักษ์พูดพรางยกมือขึ้นไหว้ขอบคุณทุกคนที่ช่วยเขา

เขากวาดสายตาไปรอบๆอีกครั้ง เพื่อจะหาคนที่ชนเขาให้ล้มลงไป

“คนที่ชนผม เขาบอกว่ารีบไป อาจจะมีธุระสำคัญจริงๆ แต่เขาบอกว่าจะมาใช่รึป่าวครับ”

“เขาบอกลุงว่าจะมานะ แต่นี่ก็นานมากแล้ว เขาอาจจะมีธุระสำคัญจริงๆนะแหละเห็นรีบร้อนขนาดนั้น”

รักษ์หันไปที่น้องชาย

“งั้น เคนเรากลับบ้านกันเถอะนี่ก็ออกมานานแล้ว ป่านี้แม่รอแย่เลย จะเที่ยงแล้วด้วย”

“อะ ลืมไปเลยพี่ แม่คงจะด่าแน่ คิดว่าหนีเที่ยวกันแน่ๆเลย”

“5555 นั่นสินะ”

เคนช่วยประคองพี่ตัวเองขึ้นมา พร้อมกับกล่าวขอบคุณทุกคนอีกครั้ง แล้วก็เดินออจากบ้านไปยังรถที่จอดไว้ เพื่อจะลับบ้าน

ระหว่างทางเดินกลับ เคนแอบถามด้วยความสงสัย

“พี่รักษ์ สาวที่ไหนกล้ามาชน พี่ขนาดนี้เลย นี่เขาว่าเป็นโชคชะตา เจอกันครั้งแรกก็เกือบตายแล้ว”

“โชคชะตาอะไร ผีผลักอะสิ เห็นไหมนิเจ็บอย่างที่เห็นเลย”

“แหม พี่บางทีพี่ควรจะยอมรับสิ่งที่โชคชะตาขีดให้บ้างนะ”

“ไม่เอาละ พี่ชอบเป็นคนกำหนดชีวิตเอง ไม่ยอมให้โชคชะตามากำหนดหรอก”

“อ่อ หรอ ไม่ยอมรับสินะ งั้นก็แล้วแต่พี่ ผมยังไงก็ได้อยู่แล้ว จะ  ผีผลัก คนผลัก เทวดาผลักยังไงก็ได้”

“เออ เรื่องของแก”

ขณะที่สองคนกำลังประคองกันไปพูดกันอยู่นั้นเอง กำลังจะถึงรถที่จอดไว้พอดีก็มีเสียงดังมาจากข้างหลังว่า

“เดี๋ยวก่อนคะ ทั้งสองคน รอก่อน”

สองพี่น้องหันไปพร้อมกันเพื่อที่อยากจะรู้ว่าเป็นเสียงของใคร หรือมีเรื่องอะไร

ภาพที่เห็นคือหญิงสาวคนหนึ่งกำลังวิ่งมา เธอไว้ผมยาวมัดไว้เป็นทรงเรียบร้อย ใส่เสื้อยืดสีขาวแขนสั้น นุ่งกางเกงขายาว ใส่รองเท้าผ้าใบสำน้ำเงิน ตาเธอกลมใส หน้าเรียวขาว ดูยังไงก็น่ารัก สำหรับคนทั่วไปที่มองเห็น รวมถึงรักษ์กับเคนด้วย

“มีอะไรหรอครับ” เคนถามไปก่อนเพราะเห็นพี่ชายตัวเองเหมือนจะตกใจหรืองงอะไรอยู่

“ก็ เอ่อ ก่อนหน้านั้นเราวิ่งไปชน” เธอหันไปมองที่รักษ์ซึ่งมองเธออยู่และพูดอีกว่า

“นาย เราวิ่งไปชนนาย”

“เอ่อ เธอหรอ วิ่งมาชนเราหรอ” รักษ์ตอบด้วยเสียงสั่น

“เราขอโทษนะ เรารีบจริงๆ เราไม่ได้อยู่ช่วยนายทิ้งนายเอาไว้”

“มะ ไม่เป็นไรหรอก เราไม่เป็นอะไรแล้ว”

“ไหนๆ นายเป็นไงบ้าง เธอพูดพรางเดินเข้ามา เอามือจับที่หน้าผาเหมือนจะตรวจดูอาการ โดยที่ไม่สนใจอะไร”

เคนยืนตะลึงอยู่ พร้อมกับหันไปมองพี่เขา รักษ์เองตะลึงอยู่เช่นกันพูดอะไรไม่ออก เหมือนโดนสะกดด้วยมนต์ที่ไม่สามารถคลายออกได้

“เง้อ ค่อยยังชั่ว นายไม่เป็นอะไรมาก เราคิดว่านายจะเป็นอะไรไปซะแล้ว”

“เอานี่ ยา แก้ปวดเราเอามาให้”

 เธอพูดพรางหยิบยาแก้ปวด ออกมาจากกระเป๋า ยื่นไปให้รักษ์

เขารับยามาโดยที่ปฏิเสธหรือพูดอะไรไม่ได้ มีแต่คำพูดว่า “ขอบคุณนะ”

เคนยืนมองสังเกตอยู่ เลยคิดว่า

“เอาเข้าให้แล้วไง นี่มันอาการประหม่าของคนที่กำลังจะตกหลุมรักใคร คิดแล้วขำที่เห็นพี่เป็นแบบนี้”

แล้วก็กระแอมขึ้นมาทีหนึ่ง “อือ อืม พี่ ยังปวดศรีษะอยู่ป่าว”

“ก็นะนิดหน่อย” รักษ์บอกว่านิดหน่อยแต่อันที่จริง มันเริ่มจะปวดมากขึ้น

เธอเห็นแบบนั้น เลยพูดว่า “ขอโทษนะ เป็นเพราะเราแท้ๆ เลยเป็นแบบนี้”

“ยังไงก็ขอให้นายหายไวๆนะ”

“ไม่ต้องเป็นห่วงครับ พี่ผมเจ็บแค่นี้ยังน้อยนะครับ ไม่นานก็หายแล้ว”

“ไม่เป็นไรมากแล้วละครับ”

“เราไม่มีอะไรจะให้แทนคำขอโทษ อืม เอานี่ก็แล้วกัน”

“รอแปบนะเดี๋ยวเรามาอย่าเพิ่งไปนะ เธอพูดเสร็จวิ่งไปที่ร้านค้าข้างๆ”

ทั้งสองพี่น้องยืนหันมองหน้ากันด้วยความสงสัย

“พี่”

“อะไรละ”

“ผมเห็นนะ เวลาที่พี่มองเขา 555+”

“เห็นอะไรของแก อย่ามาทำรู้ดี”

“555+ แหม ผมก็บอกแล้วว่าให้โชคชะตามันเขียนชีวิตให้เราบ้าง บางทีอาจจะมีอะไรดีๆก็ได้นะ”

“อืม”

“ก็อย่างนี้แหละคนเรา ปากไม่ค่อยตรงกับใจ จะทำอะไรก็ทำ ให้สบายใจนิ” พรางหัวเราะเพราะอดขำไม่ได้ที่พี่ตัวเองเป็นแบบนี้

สักพักหนึ่ง เธอก็เดินกลับมาพร้อมกับของในมือที่เธอซื้อมา เธอยื่นให้พร้อมกับบอกว่า

“อันนี้เป็นขนมคุกกี้เราซื้อมาให้แทนคำขอโทษนะ”

“เอ่อไม่ต้องทำขนาดนั้นก็ได้ครับ”

เคนเห็นแบบนั้น เลยชิงพูดว่า

“ขอบคุณมานะครับ พี่ผมคงจะหายเร็วในวันสองวัน”

“จริงหรอ ขอให้นายหายไวๆนะ” เธอยิ้มพูดพรางมองมาที่ตาของรักษ์

“กะ ก็ ครับ ขอบคุณนะ”

“ค่ะ ไปก่อนนะ วันหลังค่อยเจอกันใหม่”

เธอพูดแล้วก็เดินจากไป ทิ้งไว้ให้สองพี่น้องมองตามไปจนสุดสายตา

“พี่กลับบ้านกัน”

“อ่า อืม”

“ผมรู้นะ ว่าพี่อยากจะถามว่าเขาชื่ออะไร”

“แล้วทำไมแกไม่ถามละ”

“อยากรู้ก็ต้องถามเอาเองสิพี่ ผมไม่ได้อยากรู้นิ ชอบกำหนดชีวิตเองไม่ใช่หรอ ถามเองเลย”

“อยากถามก็จริงแต่เขาไปแล้ว”

“5555+ กลับไปกินแห้วที่บ้านกัน”

“กินไปคนเดียวเลย แล้วขำไรหนักหนานิ เล่นตลกให้ดูหรือไงก็เปล่า”

“เรื่องของผม แต่ผมมีลางสังหรณ์ว่าวันหนึ่งพี่จะได้พบกับเขาอีก เพราะคนที่ทำให้เราเจ็บได้ในตอนเจอกันครั้งแรก ไม่มีกี่คนหรอก และจะต้องได้พบกันอีกแน่นอน”

“ขอให้เป็นแบบนั้น บางทีเราก็ควรให้โชคชะตากำหนดชีวิตเราบ้างก็ดีนะ”

“นั่นมันคำพูดของผมนะพี่”

“เออนะ”  เขาพูดกับน้องชายพร้อมกับยิ้มเหมือนกับว่าไม่กี่วันข้างหน้า เขาจะได้พบเธออีก

จากนั้นสองคนพี่น้องก็ขับรถกลับบ้าน

ดึกคืนนั้น รักษ์นั่งเขียนสมุดบันทึก ถึงเรื่องราวที่ทำให้เขาเจอกับเหตุการณ์แปลกที่เขาไม่เคยเจอและไม่เคยรู้สึก

ภาพที่เกิดขึ้นทุกอย่าง เขาไม่อยากให้มันหายไป เลยนั่งเขียนเรื่องราวต่างๆในวันนี้

22 มีนาคม 2552 วันที่ฝนตก 

ดินสอที่เขียนในตอนนั้นกำลังเปลี่ยนเวลาให้กลับไปสู่ปัจจุบันซึ่งตอนนี้เขาอ่านมาถึงบรรทัดสุดท้ายของเรื่องที่เขียน ในวันที่ 22 มีนาคม 2552 ซึ่งมีข้อความว่า

ผมคิดว่าในอีกไม่กี่วันผมคงจะได้พบเธออีกในวันที่ฝนตก

เขาใส่การ์ดในสมุดเล่มนั้นตรงหน้าที่อ่านจบ แล้วปิดสมุดเล่มนั้นตั้งไว้ที่โต๊ะตัวเก่าที่เขานั่งเขียน พรางลุกขึ้นเดินไปยังเตียงแล้วก็นอนมองดูนกกระดาษที่ตอนนี้ก็ยังไหวไปตามแรงลมที่พัดเข้ามา แล้วเขาก็ปิดไฟนอน เรื่องจริงที่เคยเกิดขึ้นในครั้งก่อน ที่จะต่อความไปในอีกไม่กี่วันข้างหน้า

(อย่ากำหนดชีวิตของเราเองไปทุกอย่าง บางครั้งก็ควรจะปล่อยให้โชคชะตาเป็นตัวกำหนดบ้าง)