คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : CHAPTER 5* ::: WHAT IS THE PLAN ?
CHAPTER 5*
“จ๊ะเอ๋ สาว ๆ คุยอะไรกันอยุ่จ๊ะ ท่าทางน่าสนุกเชียว ^^”
“เห้ย !” << มิ้นท์
“แว๊กกก !” << ฉัน
“กรี๊ด !” << โอ
เสียงของโจ้ที่ขัดจังหวะการคุยของฉัน โอ กับมิ้นท์ ทำให้พวกเราร้องตกใจออกมาซะเสียงหลงกันไปเป็นแถบ ๆ ก็เล่นมาซะไม่ให้ซุ่มให้เสียงอะไรกันเล้ยยย แค่ไม่หัวใจวายตายกันนี่ก็บุญโขแล้ว
“ชะอุ๊ย ตกใจขนาดนั้นเลย?”
“แน่ล่ะย่ะ แล้วนี่หอบอะไรมาเยอะแยะอีกล่ะเนี่ย”
น่าน~ การเปิดฉากระหว่างโอกับโจ้เริ่มอีกแล้วไง ฮ่ะ ๆ ถ้า 2 คนนี้เจอหน้ากันครั้งแรก ไม่ว่าจะตรงไหนไม่เคยได้เริ่มคุยกันดี ๆ เล้ยยยย แต่เวลาดู 2 คนนี้คุยกันแล้วตลกดีแฮะ
ฉันกับมิ้นท์หันมามองหน้ากัน ก่อนจะหัวเราะเบา ๆ เป็นเชิงรู้กันเองว่า มันจะเริ่มอีกแล้ว ๆ
“ก็ของตกแต่งห้องอีกนิดหน่อย แค่นั้นเอง -.-”
“ของแต่งห้องอีกแล้วหรอ ? ทีหลังไม่แบกบ้านทั้งหลังมาไว้นี่เลยล่ะยะ”
“ทำได้ก็ทำไปแล้ว -*-” แล้วโจ้ก็หอบข้าวของพะรุงพะรังทีถือมา ไปวางบนโต๊ะกลางห้อง ก่อนจะเดินไปทิ้งตัวลงนอนบนโซฟาอีกตัวที่อยู่หน้าทีวี(สงสัยมันจะเป็นบ้านจริง ๆ แฮะ)
ส่วนโอก็ได้แต่นั่งบ่นพึมพำ ๆ อยู่คนเดียว ถ้าฉันฟังไม่ผิดฉันได้ยินโอพูดประมาณว่า ไอ้บ้าเอ้ยห้องรกจะตายอยู่แล้วยังจะหาของมายัดเพิ่มอีก แล้วก็อะไรไม่รู้ ฮ่า ๆ
“ว่าแต่ เพื่อน ๆ นายไปไหนหมดซะล่ะ ?” ฉันตะโกนถามโจ้
“กำลังแบกของที่เหลือ กับยกกับข้าวของพวกเธอมานั่นแหละ เดี๋ยวมันก็ตามมาแล้ว”
“แล้ววันนี้ไปซื้อของที่ไหนกันมาล่ะเนี่ย กลับเข้าโรงเรียนมาซะช้าเลย” พอดีว่าโรงเรียนฉันเวลาพักเที่ยงจะปล่อยให้นักเรียนออกนอกโรงเรียนได้ เพราะพวกเราพักเที่ยงกัน 2 ชั่วโมง แต่ก็ต้องเซ็นชื่อออกแล้วก็เซ็นชื่อเข้าด้วยล่ะนะ
“หิวแล้วรึไง -0- กินเยอะ ๆ เดี๋ยวก็อ้วนหรอกแอล”
“ไอ้หยาบคาย =[]=^”
“ไอ้บ้าเอ้ย ! พี่ฉันไม่อ้วนหรอกย่ะ ไม่เคยส่องกระจกดูหุ่นตัวเองรึไงพุงเริ่มย้วยแล้วน่ะโจ้ = =+ (ชิ้ง)”
คำพูดของออยทำเอาโจ้ที่กำลังนอนเกลือกกลิ้งอยู่บนโซฟาลุกขึ้นมาวิ่งเข้าไปในห้องน้ำแทบไม่ทัน ฮ่า ๆ ๆ ดูหน้าโจ้สิทำอย่างกับว่าโลกจะแตกแหน่ะ
“nice job โอ” มิ้นท์ยกนิ้วโป้งให้โอแล้วกระตุกยิ้มที่มุมปากตามฉบับของเธอ
“แน่นอน โห๊ะ ๆ”
“แอล เธอเองก็อย่าลืมคิดแผนไว้ด้วยละกัน จะให้ฉันช่วยอะไรก็บอก”
“เค ๆ ไว้เดี๋ยวคืนนี้ฉันจะไปคิดแผนการกระชากหน้ากากยัยกระถางต้นไม้นั่นละกัน”
J
วันนี้โอก็ออกไปปาร์ตี้กับเพื่อน ๆ ของเธออีกตามเคย ทิ้งให้ฉันอยู่บ้านคนเดียวอีกแล้ว ทั้ง ๆ ที่ฉันเพิ่งจะเจอเรื่องร้าย ๆ มา 2 วันติด ก็แทนที่จะอยู่เป็นเพื่อน แต่นี่เปล่าเลย ! = =^ ฉันก็นึกว่ายัยน้องคนนี้จะห่วงฉัน แต่ตอนนี้ฉันไม่คิดว่างั้นและ - -* ยัยนี่เห็นเรื่องสนุกดีกว่าทุกทีสิน่า ฟู่ ๆ แอบน้อยใจ ๆ T3T
ฉันนั่งคิด นอนคิด แผนการที่จะล่อยัยนกหวีดปรอทแตกนั่นให้ออกมาติดกับ รู้มั้ย ? ยัยนั่นทำให้ฉันถึงกับแอบจิตตกเล็กน้อยถึงปานกลางเลยนะเนี่ย เดินไปไหนมาไหนก็แทบจะต้องหมุนตัว 360 องศา ทุกก้าวที่เดิน = = ไม่พอ ฉันยังต้องคอยก้ม ๆ เงย ๆ อยู่แทบจะตลอดเวลา ! ก็คนมันกลัวอ่ะ หงิง ๆ แต่ฉันคิดเท่าไหร่ก็คิดไม่ออกว่าจะทำยังไงให้ยัยนั่นเผยตัวออกมา เห้อ ~ ตอนนี้ทุกอย่างมันติดแค่ตรงที่ว่า ฉันไม่รู้ว่ายัยนั่นเป็นใคร ? หน้าตาเป็นยังไง ? อย่าให้ฉันเจอเธอนะ ไม่งั้นเธอเละแน่ ! - -+
กิ๊ง ก่อง~
ใครมันมากดกริ่งหน้าบ้านฉันตอนนี้วะเนี่ย นี่มันเวลากี่โมงกี่ยามแล้ว - -^
ฉันเดินไปเปิดประตูอย่างเซ็ง ๆ เพราะมันไม่มีทางเป็นโอแน่นอน ยัยนั่นมีกุญแจไขเข้ามาเองได้อยู่แล้ว
กิ๊ง ก่อง~
“มาแล้ว ๆ ๆ ๆ หยุดกดได้แล้วน่า.. นัด !”
พอฉันเปิดประตูออกไปก็ต้องอึ้ง ทึ่ง เสียว ! เอ๊ะอันหลังนี่ชักจะไม่ใช่และ ๆ -.,- เพราะคนที่เป็นตัวต้นเหตุที่ทำให้ฉันเกือบนอนโลงวันนี้มายืนตัวเป็น ๆ อยู่หน้าประตูบ้านฉัน O.o
ปัง !
ฉันรีบปิดประตูแทบจะทันทีเพราะฉันคิดว่าฉันคงฝันไปแน่ ก็เพื่อนคนไหนบ้างล่ะที่มันจะมาหากันตอนค่ำ ๆ มืด ๆ แบบนี้ แต่เดี๋ยว ! แล้วถ้าเขามาจริง ๆ ล่ะ
ฉันสูดหายใจเข้าลึก ๆ ก่อนจะนับ 1 2 3 แล้วเปิดประตูอีกครั้ง
ฟึ่บ ~
แล้วฉันก็ต้องถอนหายใจออกมาเบา ๆ เมื่อพบว่าหน้าประตูมันว่างเปล่า แฮ่ ~ นี่ฉันจิตตกขนาดเห็นภาพหลอนคิดไปเองแล้วหรอเนี่ย เป็นเอามากนะนิเรา - -a ฉันจึงตัดสินใจดึงบานประตูปิดกลับเข้าที่ แต่ก็ยังไม่ทันจะสนิทก็โดนกระชากออกอีกครั้ง
“เห้ยยยยย ! ผีประตูหลอก กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด !!!”
โฮฮฮฮฮฮอออ ~ ไม่เอานะ ๆ ไอ้ผีบ้าเอ้ยยย แกอย่ามาหลอกมาหลอนฉันเลยนะ ๆ บ้านฉันรวยนะแกจะเอาเท่าไหร่ก็เอาไปเลยฉันยกให้ เอ้ยไม่ใช่ดิ บ้านฉันมีพระเยอะนะเว้ย !!
ฉันพยายามกระชากประตูบ้านให้ปิด แต่ไอ้ผีข้างนอกมันก็ยื้อเอาไว้ แง้~ ฉันกลัวจนฉี่จะราดแล้วนะเว้ย มือก็ไม่กล้าปล่อยออกจากประตู ส่วนเท้านี่ก็ยันพื้นเอาไว้ซะเต็มแรง
“ฮ่า ๆ ๆ ๆ”
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด”
ผีมันหัวเราะได้ด้วยอ่ะ แง้ ๆ ๆ ท่าทางจะเฮี้ยนมาก T_T ฉันยิ่งเพิ่มแรงถีบกับแรงดึงประตูมากขึ้นไปอีก จนกระทั่งมือที่จับลูกบิดประตูเริ่มลื่นแล้ว..
ตุ้บ กึก กึก กึก ตึ่ง !
“เห้ยยยย !!”
โอ๊ยยย เจ็บอ่ะเจ็บ T^T เมื่อกี้มื่อฉันลื่นออกจากลูกบิดทำให้ตัวฉันล้มตึงกลิ้งลงกับพื้น 108 ตลบ ดีนะคอฉันไม่หัก - -^ แต่เจ็บก้นชะมัดเลย ฮือ ๆ ว่าแต่ไอ้เสียงเห้ยเมื่อกี้มันเสียงใครล่ะ ? อย่าบอกนะว่า.. ไอ้ผีบ้ามันเข้ามาในห้องฉันได้แล้วอ่ะ O[]O!
“เป็นอะไรมั้ยแอล?”
“อ่ะโช๊ะ ! อย่าเข้ามานะเว้ย ฉันมีพระนะ ๆ >_<” ฉันหลับหูหลับตาหยิบสร้อยพระที่มักจะห้อยคอเอาไว้ขึ้นมาชูสุ่มสี่สุ่มห้าไปรอบทิศ เอ๊ะแต่เดี๋ยวนะ.. เมื่อกี้ผีตัวนี้มันเรียกชื่อฉันหรอ
O.O!!
“แอล เป็นไรรึเปล่า ?”
พอฉันลืมตาแค่นั้นแหละ - -^ สิ่งที่ฉันเห็นคือสิ่งมีชีวิตตัวเป็น ๆ ที่เรียกว่าคน แล้วมันก็ไม่ใช่ใครที่ไหนหรอก เพราะมันคือไอ้คนที่ฉันเห็นอยู่หน้าห้องตอนเปิดประตูครั้งแรกไงล่ะ ไอ้บ้าเอ้ย เล่นอะไรพิเรน ๆ ไปได้
“เห้ย แอล ๆ”
นัดตบหน้าฉัน 2 ข้างเบา ๆ เหมือนเป็นการเรียกสติฉันอีกครั้ง
“เล่นบ้าอะไรของนายเนี่ย ?!”
“โทษที ๆ ไม่นึกว่าเธอจะตกใจขนาดนี้ ..มานี่มา” นัดยื่นมือข้างหนึ่งมาตรงหน้าฉัน เหอะอย่าหวังว่าฉันจะยื่นมือฉันไปให้นายจับหรอก เชอะ ( - -)
“อย่าเล่นตัวหน่าแอล”
“เชอะ ( -.-)”
แอ่ก อูยเจ็บ ๆ สงสัยจะเชิดแรงไปหน่อย - -; คอฉันจะหักมั้ยเนี่ย
“จะยื่นมือมาดี ๆ หรือจะให้ฉันอุ้ม”
“นายอุ้มฉันไม่ขึ้นหรอก -.-+” คราวนี้ฉันจึงค่อย ๆ เชิดเบา ๆ เดี๋ยวมันจะหักจริง ๆ
“ได้ เอางั้นใช่มั้ย -0-”
ชิ จะพูดอะไรก็พูดไปเลย ที่ฉันมั่นใจว่านัดจะไม่อุ้มฉันเพราะว่าเวลาอยู่ที่โรงเรียนชอบหาว่าฉันอ้วนอยู่เรื่อย ! ทั้ง ๆ ที่ฉันไม่ได้อ้วนเลยนะ เหอะ ๆ
ฟึ่บ ~
“ว๊ายยย ! ปล่อยฉันลงนะนัด !!” ฉันร้องอย่างตกใจ เมื่อรู้ว่าตัวฉันถูกยกขึ้นสูงอยากพื้นดิน
“เรื่องดิ -0-”
“เอ๊ะ ปล่อยนะ!”
ฉันเริ่มดิ้นขลุกขลัก ๆ อยู่ในอ้อมแขนนัด ทั้งผลักทั้งทุบ ถึงจะตกลงไปฉันก็ไม่กลัวเจ็บหรอก - -+ เพราะมันดีหว่าที่ให้ไอ้บ้านี่มันมาอุ้มฉันแบบนี้ไงล่ะ !
“เอางั้นหรอ J ”
“เออ ปล่อ.. เห้ยยยย !!”
ตุ้บ !
“โอ๊ะ หลุดมือ J”
“โอ๊ย เจ็บ ๆ ๆ ๆ ๆ ไอ้บ้าเอ้ย ! วางดี ๆ ไม่เป็นรึไงนึกจะปล่อยก็ปล่อยซะเฉย ๆ เนี่ยนะ ! ถ้าก้นฉันยุบฉันเอานายตายแน่ =[]=^” ฉันลูบก้นตัวเองป้อย ๆ
วันนี้ก้นฉันกระแทกพื้นมา 2 รอบแล้วนะ ! เจ็บบบบ T T
“ก็แอลบอกให้นัดปล่อยแอลไม่ใช่หรอครับ นัดก็ทำตามแล้วนี่ไง J” นัดนั่งยอง ๆ ข้างหน้าฉันแล้วยิ้มแบบเด็ก ๆ ให้
น่ารักตายแหละ เชอะ -*-+
ฉันลุกขึ้นยืนก่อนจะปัดฝุ่นตามตัวออกอย่างหงุดหงิด (บ้านตัวเองแท้ ๆ ยังจะมีฝุ่นอีก) ส่วนนัดก็ลุกขึ้นยืนตามฉันแถมยังยักคิ้วข้างเดียวมาให้เป็นของแถมอีกด้วย !
“ถ้าจะมากวนก็กลับไปเลยไป๊” ฉันออกปากไล่
เชอะ ไอ้บ้าเอ้ย ! ไอ้ตัวซวย ! เรื่องที่ฉันเจอซวย ๆ มามันก็เพราะไอ้บ้านี่ทั้งนั้นเลย เหอะ ! ทั้งซวยทั้งเจ็บตัว - -^ แอลหงุดหงิดค่ะ !
“อ่ะโห -0- ฉันอุตส่าห์มาหาเธอ แต่นี่เธอกลับไล่ฉันเลยหรอแอล”
“เออ -*-”
“ไม่มีปฏิเสธเลยเนอะ - -*”
“ไปไป๊ กลับบ้านนายไปได้แล้ว ฉันจะไปนอนแล้ว” ฉันไล่นัดอีกครั้ง ก่อนจะหันหลังเดินไปเปิดประตูห้องนอน เตรียมจะเข้าไปนอน
“นอนด้วยดิ *0*” แต่นัดก็ยังตามมาไม่เลิก แถมยังแทรกตัวเข้าไปนั่งเล่นในห้องนอนฉันก่อนที่ฉันจะก้าวเท้าเข้าห้องตัวเองซะอีก -*-
“ตลกแดกละไง ออกไปได้แล้ว - -^” ฉันยืนเท้าสะเอวมองหน้านัดอย่างเซ็ง ๆ
“ไม่เอาอ้ะ”
“นัด !”
“จ๋า”
“นัด !”
“จ๋า”
“ออก-ไป-ได้-แล้ว !” ฉันเน้นทีละคำพูดให้ได้ยินชัด ๆ ให้รู้ว่าฉันชักจะโมโหแล้วนะ
“ไม่เอา” นัดตอบแทบจะทันที ก่อนจะกระโดดขึ้นไปนอนบนเตียงของฉัน แล้วยิ้มแป้นมาให้
“นัด - -^ นายจะออกไปดี ๆ มั้ย ?”
“โหย แอลอ่ะ ตอนเด็ก ๆ ก็ออกจะนอนด้วยกันบ่อย ๆ คืนนี้มานอนด้วยกันน้า~”
-///- ดูพูดเข้า
“จะบ้าหรอ ก็นั่นมันตอนเด็ก ๆ แต่นี่โต ๆ กันแล้วนะ ไปลุกได้แล้ว -///-”
ฉันเดินไปกระชากแขนนัดที่นอนอยู่บนเตียงให้ลุกขึ้น แต่เข้าเป็นผู้ชายอ่ะนะ ! แรงผู้หญิงอย่างฉันจะไปฉุดขึ้นได้ไง
“ไม่เอา ไม่ลุกหรอก แบร่ :P” แล้วนัดก็แลบลิ้นใส่ฉัน ที่กำลังพยายามฉุดเขาให้ลุกขึ้น
“เอ๊ะ นัดนิ ! พูดดี ๆ ไม่รู้เรื่องใช่มั้ย ?”
นัดก็ยังแลบลิ้นแบร่ ๆ ให้ฉันไม่เลิก ส่วนฉันก็พยายามจะดึงแขนนัดให้ลุกออกจากเตียงของฉันอย่างเอาเป็นเอาตาย อยู่ ๆ นัดก็กระตุกแขนฉันทำเอาฉันล้มหน้าทิ่มหัวปักลงเตียงซะอย่างนั้น
“นิ่งได้รึยัง ?” เสียงของนัดดังขึ้นข้าง ๆ หูฉัน ทำให้ฉันรีบหันหน้ากลับไปมองอย่างรวดเร็ว
จุ๊บบบบ
O.O!
O.O!
เราทั้ง 2 อยู่ในอาการเงียบ หลังจากที่ปากของนัดมาอยู่ติดแนบกับแก้มขาว ๆ ของฉันโดยบังเอิญ
ยัยบ้าแอลเอ้ย ! แกจะรีบหันหน้าแกไปทำไม๊ T T โฮฮฮฮฮ แก้มฉันนน !
“นัดปล่อยดิ..” ฉันขยับปากพูดออกไปเบา ๆ -///-
นัดเองก็รีบปล่อยแขนฉันแล้วกระเถิบออกห่างไปเล็กน้อย เรา 2 คนลุกขึ้นมานั่งนิ่ง ๆ เงียบ ๆ แม้แต่เสียงหายใจก็ยังไม่ได้ยิน ฉันรู้สึกว่าหน้าตัวเองต้องแดงแน่ ๆ เพราะมันร้อนซะขนาดนี้ แล้วแบบนี้ฉันจะมองหน้านัดยังไงล่ะเนี่ย >//<;
“เอ่อ.. ฉันว่าฉันกลับดีกว่า” นัดบอกแล้วลุกจากเตียงเดินไปที่ประตูห้องนอนของฉัน
“อ่ะ อื้อ”
“อีกอย่าง ดูแลตัวเองดี ๆ ด้วยล่ะ ฉันรู้สึกสังหรณ์ใจไม่ดีถึงได้มาหา ไปนะ” เขาโบกมือให้ฉันนิดนึงแล้วก้าวออกจากห้องนอนฉันไป
เอ๊ะ.. เขามาหาฉันเพราะเรื่องแค่นี้หรอ O.o แล้วนี่ฉันเป็นอะไรไปเนี่ย ไปใจเต้นกับคำพูดแบบนั้นของเขาทำไมกัน >//< นั่นมันเพื่อนนะเว้ยแอล !
แต่ยังไงก็ ขอบคุณนะ..
นัด.. เอ๊ะเดี๋ยวนะ นัดงั้นหรอ O.O! หึ ๆ ๆ ฉันคิดอะไรดี ๆ ได้แล้วสิ ยัยกระต้นไม้หวีดปรอทแตก งานนี้สนุกแน่ J
เช้าวันต่อมาฉันรีบแหกขี้ตาตื่นแต่เช้าไปโรงเรียนอย่างกับว่าฉันเตรียมไปช่วยลุงยามเปิดประตูโรงเรียนเลยด้วยซ้ำ เล่นเอาลุงยามงงกันเลยทีเดียว
หึ ๆ ที่ฉันต้องรีบมาเช้าแบบนี้ เพราะฉันมีเรื่องที่ไม่อยากพลาดน่ะสิ ฮั่นแน่ ~ อยากรู้ล่ะสิว่าเรื่องอะไร เรื่องอะไรฉันจะบอกล่ะ แบร่ ^w^
ฉันเดินต่อกแต่ก ๆ ไปเปิดห้องชมรมเหมือนปกติ ถึงเวลามันจะไม่ค่อยปกติเท่าไหร่ก็เหอะนะ ก่อนจะทำตัวเป็นเพื่อนดีที่โดยการจัดไอ้ห้องรก ๆ นี่ให้เข้าที่เข้าทางเป็นระเบียบเรียบร้อยมากกว่าเดิม เพื่อรอการมาเยือนของคนบางคนน่ะสิ
กึก แกร๊ก ~
โอ๊ะ นั่นไงพูดถึงก็มาพอดีเลย > <
“ห้าว ~ มีไรอ่ะแอล โทรไปปลุกให้มาแต่เช้าเลย _ _;” มิ้นท์ซึ่งอยู่ในอาการงัวเงีย ๆ เดินโซซัดโซเซเข้ามาในห้องแบบอึน ๆ
“แผนนั่นน่ะ ฉันคิดออกแล้วล่ะ”
“โอ๊ะ จริงดิ O.O” แหมทีแบบนี้ตื่นเลยนะยะ - -^
“แต่งานนี้ฉันทำคนเดียวไม่ได้อ่ะ คงต้องให้เธอช่วยหน่อยแล้วล่ะ”
“ว่ามาเลย ขอให้บอกเดี๋ยวมิ้นท์คนนี้จัดให้”
“ก็... ซุบซิบ ๆ ๆ”
“เธอคิดได้ยังไงอ่ะแอล O.O ปราดเปรื่องมากเพื่อนฉัน”
“แน่นอน ^ ^”
ฉันกับมิ้นท์ยิ้มให้กับแผนการที่ฉันปิ๊งไอเดียขึ้นเมื่อคืน เธอเสร็จฉันแน่ยัยกระถาง J
~ I'm Dancing With Tears In My Eyes just fighting to get through the night ~
:: Mintty Calling ::
“ฮัลโหล”
(แอล เป้าหมายมาแล้ว วันนี้เข้ามาทางหน้าโรงเรียน)
“โอเค แต้งกิ้ว”
คลิ๊ก
หึ.. สงครามจะเริ่มล่ะนะ It’s show time!
ฉันเปิดประตูห้องชมรมก่อนจะก้าวออกไปด้วยความมั่นใจเต็มร้อย เพราะสถานที่ที่ฉันต้องไปเปิดตัวก็คือหน้าประตูโรงเรียนไงล่ะ หึ ๆ ๆ ฉันมองหาเป้าหมายที่กำลังเดินเข้ามาในโรงเรียน แล้วเดินลัลล้าตรงเข้าไปหาเขา
“ที่รัก มาแล้วหรอคะ ^^”
พอเดินเข้าไปถึงฉันก็จัดการควงแขนเป้าหมาย แล้วพูดเสียงอ่อนเสียงหวานอย่างน่ารักใส่เขา แต่เขากลับทำหน้ามึน ๆ งง ๆกับท่าทีประหลาด ๆ ของฉันแทน
“เป็นอะไรอ่ะ ไม่สบายรึเปล่า -*-”
แต่เขากลับพูดแบบนี้ =[]=^ แล้วยังเอามือมาแตะหน้าผากฉันอีก
“แหมที่รักก็ เป็นห่วงเค้าขนาดนั้นเลยหรอตัว> <” ฉันพยายามกระแซะ ๆ เอาหัวไปถู ๆ กับไหล่เขา ทำประหนึ่งว่าเรา 2 คน รักกันปานจะกลืนกินยังไงยังงั้น
“อุ๊ย ๆ เธอดูนั่นสิคิง N กับ ควีน L อ่ะ O.O”
“นั่นมันหมายความว่ายังไงน่ะ ?”
“พวกเขาคบกันหรอ ?”
“ต้องใช่แน่เลย ๆ แบบนี้ ต้องถ่ายรูปไว้ ๆ เอาไปอัพในเว็บบอร์ดโรงเรียนแล้วแหละ”
แชะ ๆ ๆ
เสียงพวกนักเรียนรอบ ๆ ข้างเริ่มพากันพูดไปต่าง ๆ นา ๆ บางคนก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดถ่ายรูปแชะ ๆ ๆ บางคนก็ถึงกับกรี๊ดกร๊าด จนทำท่าเหมือนจะเป็นลม หึ.. แต่นี่แหละที่ฉันต้องการ ในเมื่อคนที่ยัยกระถางไม่ให้ฉันเข้าใกล้คือนัด ฉันก็จะทำในสิ่งตรงข้ามกับที่หล่อนอยากให้เป็น โดยการทำให้เหมือนว่าเราคบกันนี่แหละ ไม่ช้าก็เร็วยัยนั่นต้องเริ่มลงมืออะไรบางอย่างอีกแน่ หึ แล้วถึงตอนนั้นมันก็คงต้องโผล่หัวโผล่หางที่มันรวบเก็บเอาไว้ในกระดองอย่างมิดชิดนั่นออกมาจนได้นั่นแหละหน่า
ลองมาดูซิว่าหล่อนจะทนได้อีกนานแค่ไหนกัน ^ ^
“หืม ? เล่นอะไรของเธอน่ะแอล - -?” นัดเองก็ยังทำท่ามึน ๆ อยู่ ฉันเลยเขย่งไปกระซิบเบา ๆ ข้าง ๆ หูนัด
“ชู่ ! เล่นเป็นบทคู่รักเป็นเพื่อนฉันหน่อยสิ”
จุ๊บบบ ^3^
แล้วฉันก็หอมแก้มนัดไป 1 ที โดยที่มีเสียงกรี๊ดของสาว ๆ ดังสนั่นไปทั่วบริเวณนั้น
จุ๊บบบ
“งั้นขอนี่เป็นค่าตอบแทนถ้าจะให้ฉันร่วมด้วยละกัน ^___^!”
เสียงกรี๊ดรอบด้านดังขึ้นกว่าเดิมอีกครั้ง ฉันทำท่าอึ้ง ๆ นิด ๆ กับการขโมยแก้มฉันไปดื้อ ๆ ของนัด แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ ได้แต่ทำท่ายิ้มหวาน ๆ ต่อไป
หึ่ย ! ถ้าไม่ใช่เพราะจะล่อยัยนั่นออกมา ฉันจะไม่ยอมเปลืองเนื้อเปลืองตัวขนาดนี้เลยนะ -*-+ นายแน่มาก นัด !
ความคิดเห็น