คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : CHAPTER 4* ::: NOW WHAT?
CHAPTER 4*
ฉันเดินต่อกแต่ก ๆ ไปโรงเรียนตามปกติ ฉันก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน ทั้ง ๆ ที่พ่อกับแม่ก็ซื้อรถไว้ให้ฉันกับโอขับคนละคัน แต่ทำไมฉันถึงชอบเดินไปโรงเรียนก็ไม่รู้ สงสัยเพราะโรงเรียนอยู่ไม่ไกลด้วยล่ะมั้ง เหอ ๆ
เห้อ~ ไม่น่าเชื่อเลยแฮะว่าผู้ชายที่ชื่อเคลียร์คนนั้นจะเป็นคนที่ร้ายกาจขนาดนั้น ฉันล่ะเสียดายคนหล่อ ๆ แบบนั้นจริง ๆ T_T มันไม่ได้หากันง่าย ๆ นะเนี่ย โหย แล้วดูตอนแรกฉันจะเอาผู้ชายคนนี้เป็นเหยื่อ ตอนหลังกลายเป็นว่าฉันเป็นเหยื่อของไอ้บ้านั่นซะได้ ! มันน่าเจ็บใจนักทั้ง ๆ ที่ฉันน่าจะได้ลงมือก่อนนะเนี่ยเชอะ ~(อ่าว?)
“ควีน L มาแล้ว ๆ กรี๊ดดดดดดด !!!”
แค่ฉันเดินเลี้ยวเข้ามาหน้าประตู เสียงอันน่ารำคาญของพวกนักเรียนในโรงเรียนก็ดังขึ้นเหมือนปกติทุกวัน หุบปากพวกเธอบ้างก็ได้นะ -*- รู้สึกมันเป็นเสียงที่เป็นภัยต่อหูของฉันจริง ๆ แต่ก็นั่นแหละ มีคนชอบดีกว่ามีคนเกลียดล่ะนะ เหอ ๆ
ฉันมุ่งหน้าเดินไปที่ห้องชมรมตามปกติทุกเช้า เพราะกลุ่มเพื่อน ๆ ของฉันเรามักจะมารวมตัวกันที่นี่ทุกวันนั่นแหละ
~ I'm Dancing With Tears In My Eyes just fighting to get through the night ~
ระหว่างที่ฉันกำลังเดิน ๆ อยู่เสียงโทรศัพท์ฉันก็ดังขึ้นอย่างขัดใจ -*- เอ้ ใครมันโทรมาไม่ดูล่ำเวลาบ้างเลย ฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูปรากฏว่ามันเป็นเบอร์ตู้สาธารณะ เพื่อนฉันคนไหนมันจะใช้ตู้สาธารณะโทรมาล่ะเนี่ย ? มันก็มีมือถือกันทุกคนไม่ใช่หรอ - -a
“ฮัลโหล~” ฉันหรอกเสียงลงไปอย่างเซ็ง ๆ คอยดูนะถ้าเป้นพวกโทรมากวน เดี๋ยวแม่จะด่าให้แหลกเลย เหอะ ๆ
(สวัสดีแอล ฮิ ๆ) เสียงที่ตอบกลับมาเป็นเสียงของผู้หญิง ทำให้ฉันยิ่งงงเข้าไปใหญ่ มันรู้จักชื่อฉันด้วยอ่ะ =[]=!
“ใครน่ะ ?”
(จะใครก็ไม่สำคัญหรอกนะ ฮิๆ)
เอ๊ะยัยนี่? ชักวอน ๆ
(ที่ฉันโทรมาเนี่ย เพราะฉันอยากจะเตือนอะไรเธอหน่อยนะ)
“เตือน ? เตือนอะไร ? ฉันไปเหยียบหางเธอเข้ารึไงเธอถึงต้องมาเตือนคนอย่างแอลคนนี้น่ะ -*-” เหอะจะมาบอกว่าเตือนคนอย่างแอลมันเร็วไปล้านปีย่ะ !
(กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด)
ชะอุ๊ย หล่อนจะกรี๊ดใส่โทรศัพท์ทำไมยะ -*- หูฉันจะแตกว้อย !
(แกนะแก !)
“ใครคือแกหรอ ? เกิดมาบนโลก 17 ปีฉันยังไม่เคยได้ยินคนชื่อนี้เลย O.O”
(กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด)
โอเคเยี่ยม -*- ยัยนี่กรี๊ดเก่งจริง ๆ ดีนะที่รอบนี้ฉันดึงโทศัพท์ออกจากหูทัน เหอ ๆ
“บ้านเธอเป็นแชมป์นักกรี๊ดรึไงยะ - -^”
(แก!)
“เอ๊ะ ๆ ก็บอกแล้วไงว่าแถวนี้ไม่มีคนชื่อแกหรอกนะจ๊ะ” ฮ่า ๆ สนุกแฮะการได้แกล้งคนเนี่ย >_<
(เหอะ ! งั้นฉันจะพูดสั้น ๆ ง่าย ๆ แต่ได้ใจความแล้วกัน) ปลายสายเริ่มทำเสียงฮึดฮัด แต่ฉันไม่แคร์หรอก ก็การกวนคนอื่นมันเป็นความสุขของฉันนี่ โห๊ะ ๆ ๆ -.-
“จ้ะ ๆ รอเธอพูดนานแล้วจ้ะ ไอ้สั้น ๆ ง่าย ๆ แต่ได้ใจความเนี่ย”
(เลิกยุ่งกับคิง N ซะ)
โอ๊ะ โอ่ ~ ที่แท้ก็แฟนคลับนัดหรอกหรอ เหอะ ๆ น่ารำคาญดีจริง ๆ ยัยพวกนี้ ผู้ชายเค้าไม่ได้รู้จักด้วยซ้ำยังจะชอบมาทำตัวเป็นเจ้าของอีก น่าเบื่อจริง ๆ
“เอ๋ แล้วทำไมฉันต้องเลิกเอ่ย ?”
(ไม่รู้แหละ ! เธอต้องเลิก ไม่งั้นอย่าหาว่าฉันไม่เตือน)
“โอ๊ย ๆ ๆ กลัวจังเลย ๆ ฮ่า ๆ”
(เหอะ ! หัวเราะไปเถอะย่ะ ระวังตัวไว้แล้วกัน)
“จ้า~ ขอบใจที่เตือนนะ จุ๊บ ๆ ^3^”
แล้วปลายสายก็ตัดสายไป เห้อ ! ฉันล่ะสงสัยจริง ๆ ว่ายัยพวกนี้สติเต็มเต็งรึเปล่าเนี่ย - -* ฮ่า ๆ แต่มันก็ตลกดีเหมือนกันแฮะ ช่างเถอะ รีบไปห้องชมรมดีกว่า ^_______^~
“หวัดดี ^^”
ฉันเปิดประตูเข้าห้องชมรมทักทายเพื่อน ๆ ตามปกติ ฉันคิดว่าพวกเขาคงรู้เรื่องเมื่อคืนกันทุกคนแล้วล่ะมั้ง เพราะมีแต่คนมาถามว่าเป็นไงบ้าง? ดีขึ้นรึยัง? ฉันรักพวกเธอก็ตรงนี้แหละ ><!!
หลังจากทักทายกับเพื่อน ๆ ไปพอประมานแล้ว ฉันก็ลุกไปหาโจ้กับนัดที่นั่งทำท่าหยิ่ง ๆ อยู่ตรงที่ประจำของพวกเขานั่นแหละ ก็มีแค่ไอ้บ้า 2 คนนี้เท่านั้นแหละที่ไม่ยอมเดินมาทักฉัน - -”
“นี่”
เงียบ~
“นี่!”
เงียบ~
“เห้ย ! สนใจกันหน่อยดิ๊ -*-+”
ในเมื่อพวกเขาทำท่าไม่สนใจ แถมยังเชิดใส่อีกฉันเลยจัดการดึงที่คาดผมของโจ้ออกจากผมแล้วกระชากแขนนัดให้หันกลับมา
“เย้ย ! ทำอะไรของเธอเนี่ย เอาที่คาดผมฉันคืนมานะเว้ย !”
โจ้เริ่มโวยวาย แต่ฉันล่ะแปลกใจนัดจริง ๆ ที่คราวนี้เขานิ่งมาก ๆ ทั้ง ๆ ที่มันต้องเป้นเขาสิที่ร่าเริงเกิดเหตุกว่าคนอื่นเขาน่ะ แต่ช่างมันเถอะ มันไม่ได้เกี่ยวอะไรกับฉันนี่ -.-*
“นายจะโวยวายไปทำไมกับอีแค่ที่คาดผม ไม่ใส่ก็ไม่ตายหรอกย่ะ”
“ตายดิทำไมจะไม่ตาย ! แบบนี้หมดหล่อกันพอดี T^T หงิง ๆ” โจ้เริ่มครวนคราง
“ถ้าแค่ไม่ใส่ที่คาดผมแล้วจะหมดหล่องั้นวันนี้แอลคนนี้ขอดูหน้าคนที่ไม่หล่อหน่อยแล้วกันนะ J” ฉันก้มหน้าลงไปหาโจ้ที่นั่งอยู่บนโซฟาแล้วยิ้มให้ ส่วนตัวโจ้เองก็ทำท่าเหมือนจะขาดใจตายให้ได้ยังไงยังงั้นแหละ
“แอลครับ โจ้ขอที่คาดผมคืนเถอะนะ T^T หงิง ๆ” โจ้เริ่มเกาะแขนฉันแล้วเขย่า ๆ อ้อนวอนอย่างน่าสงสาร
“อ่ะ ๆ วันนี้แอลใจดีวันนึงละกัน” ฉันส่งยิ้มน่ารัก ๆ ไปให้แล้วใส่ที่คาดผมของโจ้กลับเข้าที่เดิมก่อนจะยืดตัวยืนขึ้น “อ้อแล้วเรื่องเมื่อคืนขอบคุณนะ ทั้ง 2 คน ^^”
กึก
ระหว่างที่ฉันกำลังหมุนตัวจะเดินกลับไปหาพวกเพื่อนผู้หญิง ก็มีคนคว้าข้อมือฉันไว้ก่อนทำให้ฉันต้องหันไปมองอย่างงง ๆ ปรากฏว่าคนที่คว้าเอาไว้คือนัด
“มีอะไรรึเปล่า ?” ฉันถามออกไปอย่างแปลกใจ
“เอ่อ.. ไม่เป็นไรแล้วใช่มั้ย ?”
“หืม ? ถ้าหมายถึงเรื่องเมื่อคืน ตอนนี้ฉันไม่เป็นไรแล้ว ^^”
“อื้อ.. ดีแล้ว ๆ ^________^”
แล้วนัดก็ยิ้มกว้าง ๆ ให้กับฉัน แบบนี้สิค่อยสมเป็นนัดหน่อย ! ไม่ใช่มานั่งทำหน้าเครียด - -*
“มองไรวะ -0- ไปทางนู้นได้แล้วไป ชิ้ว ๆ”
เอ๊ะยังไง -*- เมื่อกี้ยังทำตัวน่ารัก ๆ อยู่เลย ทำไมตอนนี้มาไล่ฉันซะงั้นล่ะ ชิ ไอ้บ้าเอ้ย
ฉันแลบลิ้นใส่นัดแล้วหันหลังเดินกลับไปหาเพื่อน ๆ ที่อยู่อีกฟากของห้อง แล้วยิ้มน้อย ๆ ให้กับตัวเอง..
“เคนโด้กับแอลจ้ะ ช่วยยกหนังสือกองนี้ไปเก็บที่ห้องพักครูหน่อยสิ” ครูสอนภาษาอังกฤษบอกฉันกับเคนโด้หลังจากที่เจ๊แกสอนเสร็จ - -;
มันช่างเป็นวิชาที่น่าเบื่อซะจริง ๆ ดีนะเนี่ยที่ฉันไม่โผล่นั่งหลับ ไม่งั้นป่านนี้ได้ดดนให้ไปยืนคาบไม้บรรทัดอยู่หน้าห้องแล้ว T.T
“ค่ะ ๆ”
ฉันกับเคนโด้ลุกขึ้นไปหยิบกองหนังสือเรียนอย่างเซ็ง ๆ ฉันล่ะอยากจะบ้าตายแค่เล่มเดียวก้อปาไป 300 กว่าหน้า แล้วนี่ห้องฉันมี 20 กว่าคน -*- โอ้ แขนน้อย ๆ ของฉัน
“แบ่งมานี่อีกก็ได้ เดี๋ยวช่วยถือ ^^” เคนโด้บอกระหว่างที่ฉันกำลังแบ่งหนังสือออกเป็น 2 กองให้มันเท่า ๆ กัน
สุภาพบุรุษตัวจริงต้องคนนี้แหละ ! ถ้าผู้ชายทั้งโลกเป้นแบบเคนโด้ฉันคงดีใจมาก ๆ เลยล่ะ นิสัยก็ดี เรียนก็เก่ง กีฬาก็เยี่ยม เสียอย่างเดียว หมอนี่มันจีบสาวไม่เป็น - -^ ถึงจะจีบเป็นยังไงฉันก็คงสงสารแฟนหมอนี่มาก ๆ แน่ ก็เล่นใจดีไปซะกับทุกคนเลยนี่นา ฟู่ ~
“อ่ะ หนักป้ะ ?”
“ไม่อ่ะ เบาจะตาย ถ้ายกไม่ไหวก็เอามาอีกก็ได้นะ”
พูดแบบนี้เดี๋ยวก็เอาให้ยกคนเดียวหมดซะนี่ -.-!
“ไม่เป็นไรหรอก แค่นี้ก็เกรงใจจะแย่”
“เกรงใจอะไร คนกันเองน่ะแอล”
“เออน่า แค่นี้ฉันถือเองได้ ๆ”
เรา 2 คนช่วยแบกหนังสือไปห้องพักครูซึ่งอยู่ชั้นล่าง แต่พอขากลับนี่สิ มีอาจารย์คนหนึ่งเรียกเคนโด้เอาไว้ก่อน ฉันเลยบอกเขาว่าจะรออยู่แถว ๆ ข้างนอกนั่นแหละ
ฉันเดินไปยืนรอเคนโด้แถว ๆ ระเบียง ซึ่งชั้นนี้เป็นชั้นเดียวที่มีระเบียงเพราะมันเป็นชั้นของพวกอาจารย์อ่ะนะ แล้วมองลงไปข้างล่าง บังเอิ๊ญบังเอิญห้องที่กำลังเรียนพละเป้นห้องของนัดกับโจ้พอดีซะด้วยสิ ฉันยืนเท้าคางกับระเบียงมองเจ้าเพื่อน 2 คนเล่นวอลเลย์ ดูท่าจะสนุกกันจริง ๆ เลยแฮะ เห้อ~ อยากให้เพื่อน ๆ กลุ่มเรากลับมาเรียนรวมห้องเหมือนเดิมจริง ๆ
ไม่นานนัดกับโจ้ก็เงยหน้าขึ้นมา ทำให้เห็นฉันที่ยืนอยู่ตรงระเบียง แล้วเจ้า 2 คนนั้นก็ยิ้มแป้นโบกไม้โบกมือให้ฉันใหญ่ ฉันขำออกมาเล็กน้อยกับท่าทีบ๊อง ๆ ของเพื่อน 2 คนนั้นก่อนจะโบกมือกลับไป
“เห้ยแอลระวัง !!!!”
อยู่ ๆ นัดกับโจ้ก็ตะโกนขึ้นมาพร้อมกับชี้ขึ้นไปข้างทำให้ฉันเงยหน้าขึ้นไปก่อนจะได้ยินเสียงกรี๊ดกร๊าดจากพวกผู้หญิงข้างล่าง
เพล้ง !!
“แฮ่ก ๆ ๆ ไม่เป็นไรใช่มั้ยแอล”
เสียงเคนโด้ดังขึ้นข้าง ๆ หูของฉัน ทำให้ฉันที่กำลังหลับตาปี๋ค่อย ๆ ขยับเปลือกตาลืมตาขึ้นทีละนิด
(>_<) (o_<) (O_<) (O_O)
ปริบ ๆ
ฉันมองตรงไปข้างหน้าแล้วก็ต้องอึ้ง ๆ กับเศษกระถางต้นไม้กับดินที่กระจายไปทั่วบริเวณที่ฉันยืดอยู่เมื่อกี้ ก่อนจะก้มลงมามองตรงเอวของฉันซึ่งแขนทั้ง 2 ข้างของเคนโด้ยังคล้องอยู่รอบ ๆ แล้วสมองของฉันก็เริ่มประมวลสถานการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อกี้อย่างรวดเร็ว
ระหว่างที่ฉันเงยหน้าขึ้นไปมองก็เห้นอะไรก็ไม่รู้สีดำ ๆ กำลังตกลงมาด้วยความเร็วสูง ซึ่งมันก็คือกระถางต้นไม้นี่สินะ ฉันหลับตาปี๋ลงแทบจะทันทีแต่ฉันก็รู้สึกเหมือนกับถูกฉุดจากข้างหลังอย่างแรงจนล้มลง ถ้าเมื่อกี้เคนโด้ไม่มาฉุดฉันทันเวลาป่านนี้ฉันได้หัวแตกนอนชัก แหง่ก ๆ อยู่โรงบาล หรือเตรียมโลงไว้นอนตาย ไปแล้ว T T
นี่มันเป็นช่วงดวงตกของฉันรึไงฟะ ! เมื่อวานก็จะโดนลากไปข่มขืนมาทีนึงและ วันนี้ยังจะมาหวิดตายเพราะกระถางต้นไว้เวรนี่อีก
“แอล!”
เสียงฝีเท้ากับเสียงเรียกประสานของนัดกับโจ้ทำให้ฉันกับเคนโด้หันไปมอง แล้วทั้งคู่ก็วิ่งมาช่วยกันดึงฉันกับเคนโด้ให้ลุกขึ้น
“เป็นอะไรรึเปล่าแอล” นัดถามแล้วปัดฝุ่นที่เปื่อนตามเนื้อตามตัวของฉันออก
“แอล .. เฮ้ แอล” โจ้เรียกแล้วตีแก้มฉันเบา ๆ
ฉันได้แต่กระพริบตาปริบ ๆ อย่างงง ๆ กับสิ่งที่เกิดขึ้น พูดไม่ออกบอกไม่ถูก พูดได้แค่ประโยคเดียวคือ งง งงจริง ๆ นะ มันเกิดขึ้นรวดเร็วจนแทบไม่ได้ตั้งตัวเลยด้วยซ้ำ
“แอล ได้ยินรึเปล่าแอล” โจ้เรียกฉันอีกครั้ง
“อื้อ.. O_O”
“เฮ้ไม่เป็นไรนะ สีหน้าเธอไม่ดีเลย”
“อ่ะ..เอ่อ.. ไม่เป็นไรหรอก.. มั้ง - -;” ฉันพูดติด ๆ ขัด ๆ
“เอางี๊ เดี๋ยวฉันจะพาแอลไปห้องพยาบาลเอง” เคนโด้เสนอ
“เออ ..งั้นเดี๋ยวพักเที่ยงเจอกันนะเว้ย” โจ้บอกแล้วเดินออกไป “เห้ยนัดรีบ ๆ มาดิวะ เดี๋ยว*จารย์ ด่า” มันยังอุตส่าห์ย้อนกลับมาเรียกเพื่อนไปด้วยเนอะ = =
ฉันถูกเคนโด้ทิ้งเอาไว้ที่ห้องชมรมFREE STYLEแทนที่จะเป็นห้องพยาบาล จริง ๆ ไม่ใช่เคนโด้ที่พาฉันมาไว้ในห้องนี้แหละ แต่เป็นฉันที่ขอเคนโด้มานี่เอง ก็ฉันไม่อยากไปห้องพยาบาลนี่ ยัยครูห้องพยาบาลน่ะโหดจะตาย -*- ใครมันจะอยากไปฟะ อีกยอ่างมาอยู่ห้องชมรมก็สบายกว่าตั้งเยอะ เรียกว่าห้องนี้น่ะพวกกลุ่มฉันเหมือนยกบ้านหลังนึงมาไว้เลยด้วยซ้ำมีมันทุกอย่างตั้งแต่ห้องครัวยันห้องนอน - -; เอาง่าย ๆ เลยนะเวลาพวกฉันอยากโดดเรียนก็มาหมกตัวอยู่ในนี้แหละ ฮ่า ๆ ๆ มันสบายดี
กึก แกร๊ก
ฉันกระเด้งตัวลุกขึ้นจากโซฟาที่กำลังนอนเกลือกกลิ้งทันทีที่ได้ยินเสียงคนเปิดประตูห้องชมรมเข้ามา พร้อมกับเสียงแว้ด ๆ ๆ ของน้องสาวฝาแฝดฉัน
“ว๊าย แอลลลลล~ เป็นไงบ้าง” โอแทบจะถลาหน้าทิ่มเข้ามาในห้องทันทีที่เปิดประตูเสร็จ
ตุ้บ !
แล้วเธอก็สะดุดหกล้มลงมากองตงหน้าฉันพอดี
“อุ๊บ ฮ่า ๆ ๆ” เสียงหัวเราะดังขึ้นอจากหน้าห้องทำให้ฉันหันไปมองทางประตูอีกรอบนึง มันบังอาจขำตัดหน้าฉันค่ะ=[]=! แต่สิ่งที่ฉันเห็นหน้าประตูกลับทำให้ฉันอึ้งยิ่งกว่าเดิม เพราะเสียงหัวเราะมันดังมาจาก..
“ขำอะไรยะมิ้นท์”
“ฮ่า ๆ ๆ ๆ”
“มิ้นท์ ! หยุดขำเลยนะ มันน่าตลกขนาดนั้นเลยรึไง !”
“ฮ่า ๆ อึก โอเค ๆ หยุดแล้ว ๆ ฮ่า ๆ”
“เอ้ ! บอกให้หยุดไง ( .\ /. )” โอพยุงตัวเองลุกขึ้นมา แล้วยืนเท้าสะเอวมองหน้ามิ้นท์เจ้าแม่จอมโหดอย่างเอาเรื่อง
“เน้ ๆ ตกลงพวกเธอจะมาทะเลาะกันหรือจะมาเยี่ยมฉันยะ”
“โอ๋ แอล ~ โอก็ต้องมาหาแอลอยู่แล้วสิ (ปิ๊งๆ)” จากการยืนเท้าสะเอวมองหน้ามิ้นท์โอก็รีบวิ่งกลามานั่งบนโซฟาข้าง ๆ ฉันแล้วทำท่าอ้อน ๆ ใส่ ฉันขำออกมาเล็กน้อยกับความน่ารักของน้องตัวเอง
“นี่แล้วแอลรู้รึเปล่าว่าใครเป็นคนทำ เรื่องกระถางต้นไม้น่ะ”
มิ้นท์ปิดประตูแล้วลากเก้าอี้มานั่งตรงข้ามกับฉัน
“เอ๋ ? ไม่ใช่ว่าลมมันแรงแร๊งแรงจนกระถางมันปลิววิ้ว ๆ ตกลงมาหรอกหรอ ?”
“โอ๊ย ยัยพี่ปัญญาอ่อน -*- กระถางหนักเท่าหลังคาบ้าน มันจะโดนลมพัดลอยละล่องลงมาแตกเองรึไงยะ”
โอเค ฉันโง่เอง - -^
“เธอไปมีปัญหาอะไรกับใครรึเปล่าแอล?” มิ้นท์ถามเสียงเครียด
“เย้ย จะไปมีได้ไงอ่ะ ไม่มี๊ไม่มี ฉันอยู่อย่างสันติ พวกแกก็รู้”
“เออ ไอ้รู้น่ะรู้อยู่ แต่ไม่ใช่แกเผลอไปเหยียบหางใครเข้ารึไง”
“ตลกแดกละมิ้นท์”
“เห้ย ไม่ขำนะเว้ย ๆ นี่ซีเรียส ๆ แกลองนึกดี ๆ”
“นั่นสิแอลไปมีปัญหากับใครเค้ารึเปล่า?” แอลเสริม
ฉันพยายามนั่งคิดทบทวนดู แต่นึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออกว่าฉันไปมีเรื่องอะไรกับใครไว้ เพราะปกติวัน ๆ นึงฉันก็แทบจะไม่ทำอะไรนอกจากมาโรงเรียนอยู่กับเพื่อน ๆ กลับบ้านนอน ถ้าเป็นยัยโอนี่ว่าไปอย่าง เพราะยัยนี่ออกจากบ้านแทบทุกวันไปปาร์ตี้กับเพื่อนคุณเธอนั่นแหละ เอ๊ะ..แต่ถ้าพูดถึงเกี่ยวกับเรื่องที่ฉันมีปัญหาอะไรกับใครก็มีแค่เคลียร์ล่ะมั้ง *-*
“ไม่รู้ดิ ฉันนึกออกแต่ปัญหาเมื่อคืนกับเคลียร์อ่ะ”
“no no ไม่มีทางเป็นไอ้เลวนั่นได้หรอก มันอยู่คนละโรงเรียนกับเรา ตัดมันออกไปได้เลย ชับ ๆ ๆ - -+” โอรีบปฏิเสธทันที แล้วดูท่าทางเจ้าตัวก็ไม่ค่อยจะปลื้มใจกับชื่อเขาซักเท่าไหร่ด้วยแฮะ - -;;
“ลองนึกดูใหม่ดี ๆ แอล ฉันว่า..”
ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด~
“ใครมันส่งข้อความมาตอนนี้วะ- -^” ฉันบ่นอย่างหัวเสีย
ทำไมเวลาฉันกำลังอยู่ในอารมณ์ซีเรียสชอบโดนขัดจังหวะด้วยไอ้โทนศัพท์เวรนี่ทุกทีเลย เดี๋ยวแม่ปาทิ้งซะหรอก ! ฉันกดโทรศัพท์ยิก ๆ ๆ เพื่อเปิดอ่านข้อความ โดยมีอีก 2 คนยื่นหน้าเข้ามาเตรียมอ่านด้วยอย่างเต็มที่ - -; เอ่อ.. มันโจ่งแจ้งเกินไปมั้ยว่าอยากอ่านเนี่ย?
‘หวิดตายจากกระถางต้นไม้มาได้ เก่งนี่ ! ฉันบอกแล้วไงว่าอย่าหาว่าฉันไม่เตือน’
อ๋อออ ! ฉันรู้และไอ้โทรศัพท์เมื่อเช้านี่เอง เห้อ.. มีเรื่องน่ารำคาญอีกแล้วสิเนี่ย
“ข้อความมันหมายความว่ายังไงอ่ะแอล - -+ ไหนเธอบอกว่าไม่ได้มีปัญหาอะไรกับใครไง” โอหันขวับมามองอย่างเอาเรื่อง ฉันเลยส่งยิ้มแหย ๆ ไปให้
“แล้วใครส่งมาล่ะนั่น ?” มิ้นท์ถามเสียงเครียดกว่าเดิม
ยัยนี่จะเครียดไปถึงไหนเนี่ย ? ขนาดฉันที่โดนเองยังไม่เครียดเท่าคุณเธอเลย
“ไม่รู้สิ มันขึ้นว่าส่งผ่านเว็บอ่ะ”
“เชอะ ไอ้พวกนี้ไม่แน่จริงนี่หว่า.. แล้วตกลงมันเป็นใครอ่ะแอล?” นี่ก็อีกคน เป็นเดือดเป็นร้อนแทนฉันซะทุกเรื่อง ฮ่ะ ๆ แต่ก็ดีแล้วที่รู้ว่าเพื่อน ๆ พวกนี้รักฉันซะขนาดนี้ T_T แอลซาบซึ้งใจจริง ๆ ค่ะ ~
“ไม่รู้ดิโอ เมื่อเช้ามันก็โทรมา ตอนแรกฉันก็คิดว่ามันแค่ขู่ ๆ ไปงั้นเฉย ๆ ไม่นึกว่ามันจะเอาจริง - -;”
“เธอก็เลยกวนประสาทไปตามนิสัยของเธอ ว่างั้นเถอะ”
“เอ่อ.. ก็ประมาณนั้นแหละมิ้นท์ -.,-”
“คงไม่ประมาณมั้งแอล นั่นแหละถูกเผงเลย -0-!”
“แฮ่ ๆ ใช่เลยแหละโอ”
ป๊าป !
แล้วโอก็ตบหัวฉันงาม ๆ ไปรอบนึง มันเจ็บนะแง้ ~ T^T ฉันคลำหัวตัวเองป้อย ๆ แล้วมองหน้าโอแบบหมาหง๋อย ประมาณว่า ผมผิดไปแล้วคร้าบ หงิง ๆ
“แล้วมันโทรมาขู่ว่าอะไรล่ะ ?”
แต่ก่อนที่โอจะได้จับฉันไปทรมานมากกว่านี้ มิ้นท์ก็ถามขัดขึ้นมาก่อน ทำให้ฉันมีชีวิตรอดต่อไปได้อย่างหวุดหวิด ขอบคุณนะที่รัก จุ๊บ ๆ~ T3T
“ก็มันบอกว่า อย่าไปยุ่งกับนัดอีกไม่งั้นอย่าหาว่ามันไม่เตือน”
“แฟนคลับนัดงั้นหรอ ?”
“ก็ไม่รู้เหมือนกันอ่ะ ตอนแรกฉันก็คิดว่าคงเป็นแค่แฟนคลับนัดโทรมา ไม่ได้เอาจริงอะไร”
“ก็นั่นน่ะสิ.. ดูจากคำพูดก็น่าจะไม่มีอะไร แต่นี่ถ้ากระถางโดนหัวแอลขึ้นมามันถึงตายได้เลยนะ!” แล้วโอก็เริ่มเดือดขึ้นมาอีกครั้ง
“แล้วเธอจะเอายังไงแอล.. จะบอกนัดมั้ย?” รู้สึกว่ามิ้นท์จะใจเย็นที่สุดในกลุ่มเรา 3 คนตอนนี้แล้วนะเนี่ย เยือกเย็นได้ใจจริง ๆ
“ไม่อ่ะ เอาเป็นว่าเรื่องนี้ เรารู้กันแค่ 3 คนนะโอเค๊ ?”
หึ.. เรื่องนี้ฉันไม่มีวันยอมยัยเสียงนกหวีดยังอายนั่นแน่ คอนดูนะ..ฉันจะลากคอมันมาเอาคืนเป็น 10 เท่ากับที่มันทำฉันเลย J
“เธอมีแผนอะไรดี ๆ แล้วหรอ O.o?” โอยื่นหน้าเข้ามาถามใกล้ ๆ ฉัน ส่วนฉันก็แสยะยิ้มเย็นยะเยือกไปให้ออยกับมิ้นท์ จนทั้ง 2 คนพากันสะดุ้งไปตาม ๆ กัน เพราะปกติไม่ค่อยจะเห็นฉันทำหน้าเป้นนางมารร้ายตัวจริงเสียงจริงซะขนาดนี้
หึ ! ฉันมันพวก ใครดีมาก็ดีตอบ ใครร้ายมาก็อย่าหวังว่าจะได้ยืนอยุ่บนแผ่นดินเดียวกันอีกเลย !!
“แผนหรอ.. หึ ๆ ยังไม่มีหรอก ^0^!(แป่ว)”
“เอ้า แล้วทำเหมือนจะมี -*-”
“เออน่า เรื่องทุกเรื่องมันต้องมีทางออก แต่สงสัยงานนี้คงต้องให้พวกเธอช่วยเรื่องสนุก ๆ หลาย ๆ เรื่องแล้วล่ะ J”
“งั้นโอเคตกลง !”
แหมยัยพวกนี้ พอบอกว่าเป็นเรื่องสนุกนี่ตอบตกลงแทบจะทันทีเลยนะยะ - -^ ตกลงพวกนี้ห่วงฉัน หรือหวังจะหาเรื่องสนุก ๆ ทำกันแน่เนี่ย ???
ความคิดเห็น