คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : CHAPTER 2* ::: THE TWO TWINS
CHAPTER 2*
“เห้อ.. ว่ามั้ยว่าโรงเรียนมันน่าเบื่อ - -” ฉันบ่นกัโอ หลังจากที่เรียนมาได้ครึ่งวัน
“ก็จริงของแอล” แน่นอนว่าความเห็นของฉันกับโอมักจะตรงกันเสมอ ๆ เราถึงได้ไม่ทะเลาะกันไงล่ะ
“หาอะไรทำกันมั้ยโอ *0* ?”
“เหอะ ๆ ไม่เอาอ่ะ คราวที่แล้วที่เธอพูดแบบนี้ ก็ทำฉันเกือบซวยไปแล้วรอบนึง= =” เอ๊ะ ตรงจริงรึเปล่าเนี่ย -*-
“อ่ะนะ ก็มันน่าเบื่อนี่ ! อยู่โรงเรียนไม่เห็นจะมีอะไรทำเลยอ่ะ วัน ๆ ก็มีแต่เรียน ๆ ๆ”
“เอ้า ชื่อก็บอกอยู่ว่าโรงเรียน มันก็ต้องมีไว้ให้เรียนสิ ไม่งั้นจะมีไว้ให้ทำอะไรล่ะห๊ะ ?”
“ก็ ๆ ๆ..” ก็ อะไรดีล่ะ ฉันไม่คิดไม่ออกแล้วสิ
“เอาน่า ๆ ทน ๆ เรียนไปเหอะ เดี๋ยวก็หมดไปวัน ๆ นึงแล้ว เดี๋ยวหลังเลิกเรียนเราไปเที่ยวกันก็ได้นี่ ^^” แล้วโอก็ส่งยิ้มน่ารัก ๆ ตามฉบับคุณหนูที่คุณเธอไปฝึกยิ้มอยู่หน้ากระจกกว่า 3 ชม. ! มาให้ฉัน
“ไปจริงนะ O.O !”
“อื้อ”
“โอ๊ะ อะไรกัน ๆ 2 แฝดจะไปเที่ยวไหนกันเอ่ย ?” เสียงเจ้าเล่ห์ที่มักจะคุ้นหูพวกฉันเพราะได้ยินอยู่ทุกวัน ขัดจังหวะบทสนทนาของเรา ทำเอาฉันกับโอหันขวับไปมองแทบจะทันที
“สะ-เอือก !”
“อูย = = โหดร้ายจริงนะแอล”
“แอลเค้าพูดถูกแล้วล่ะโจ้ -*-”
“อะไรฟะ ผิดอีกดิ”
“ผิดตั้งแต่เกิดแล้วนายน่ะ”
“เกิดมาหล่อแล้วยังจะผิดอีกหรอ T T” แล้วโจ้ก็ทำหน้าหงอย ๆ
“สำหรับฉันน่ะ แค่คำว่าหน้าตาผ่านมาตรฐานยังไม่ได้เลยเหอะ”
“ฮ่า ๆ เป็นไงล่ะ นายชอบว่าฉันโหดร้าย ฉันเคยบอกนายแล้วว่าแอลโหดร้ายกว่าฉันเยอะ”
ฉันกับแอลยืนขำกันทั้งคู่ กับท่าทางเซ็งอารมณ์ของโจ้ ส่วนโจ้ฉันมั่นใจว่าเขาต้องแอบสาปแช่งพวกฉันในใจแหง๋ม ๆ แต่ใครจะสนล่ะ ฮ่ะ ๆ มันเป็นความสุขพวกฉันอยู่แล้วการได้แกล้งคนอื่นเนี่ย -.,-
“ขำกันเข้าไปนะ ๆ คอยดูเหอะ เย็นนี้ฉันจะไปป่วนการเที่ยวของพวกเธอ - -+”
“บ่นไรอีกวะน่ะ จะไปไหนก็ไปไป๊”
“ใช่ ๆ ไปเลยไป๊ ชิ้ว ๆ แบร่ ๆ”
โจ้ทำหน้ามุ่ย แล้วพึมพำ ๆ ก่อนจะสะบัดตูดหนีไป (เอ่อ.. ตกลงมันเป็นเกย์ใช่มั้ย ? - -;;)
“เห้อ.. ตกลงจำเอาไงเปลี่ยนแผนมั้ยโอ?”
“ไม่อ่ะ จะแคร์ทำไม ? เราก็หนีไปอย่าให้โจ้ตามทันสิ หึ ๆ”
“แล้วเธอมั่นใจหรอว่าโจ้หาพวกเราไม่เจอ?”
“ก็คอยดูละกัน เย็นนี้สนุกแน่ ^^+”
โอ้ว้าว ! น้องสาวฝาแฝดฉัน นาน ๆ ทีจะได้เห็นรอยยิ้มอันชั่วร้ายจากเธอคนนี้ แสดงว่าเย็นนี้คงมีเรื่องไม่น่าเบื่อเกิดขึ้นแล้วล่ะสิ หึ ๆ ๆ (?!!)
คาบเรียนพละอันสุดแสนจะน่าเบื่อทำให้ฉันต้องไปนั่งพักอยู่ใต้ต้นไม้ต้นหนึ่งริมสนาม ส่วนพวกเพื่อนร่วมห้องก็พากันเล่นวอลเลย์อย่างสนุกสนาน จริง ๆ ฉันก็ไม่ใช่พวกโดนแดดโดนลมไม่ได้หรอกนะ แต่ที่ฉันเซ็งเนี่ย เพราะพอถึงคาบนี้ทีไรฉันต้องถอดเครื่องประดับทั้งหลายแหล่ของฉันหมดน่ะสิ แถมยังต้องมาเปลี่ยนชุดให้วุ่นวายเสียเวลาอีก ! เห้อ~ เซ็งเป้นบ้า
“อ่าว ทำไมควีน L มานั่งอยู่ตรงนี้คนเดียวได้ล่ะเนี่ย ?”
“หยุดเลย ๆ อย่ามาเรียกฉันแบบนั้นนะโด้ .\ /.”
“ฮ่ะ ๆ โอเค ๆ”
แล้วเคนโด้ก็หย่อนก้นนั่งลงข้าง ๆ ฉัน
“นายเคยขอบ้างมั้ยเนี่ย ?”
“ขออะไรหรอ ?”
“ก้อขออนุญาตนั่งข้าง ๆ ฉันไง”
“แล้วทำไมฉันต้องขอด้วยล่ะ เธอติดป้ายเอาไว้รึไง - -?”
“อ่ะนะ ปกติตามนิยายพวกพระเอกต้องขอนางเอกก่อนไม่ใช่รึไงล่ะ ?”
“นั่นมันนิยายยุคไหนของเธอเนี่ย = = แล้วอีกอย่างฉันก็ไม่ใช่พระเอกซะด้วยสิ ฮ่ะ ๆ”
“ก็จริงของนาย เพราะถ้าฉันเป็นนางเอกฉันก็ไม่เอานายมาเป้นพระเอกหรอก ฮ่า ๆ”
แล้วเราทั้งคู่ก็นั่งขำกัน ฉันล่ะอยากรู้จริง ๆ ว่าถ้าในห้องนี้ไม่มีเคนโด้อยู่ ฉันว่าฉันต้องเป็นโรคเบื่อตายแหง๋ ๆ เห้อ ~ ฉันล่ะไม่เข้าใจโรงเรียนนี้จริง ๆ ทั้ง ๆ ที่พวกเรา 8 คน เคยได้เรียนห้องเดียวกันมาตั้งแต่อนุบาล แต่พอเปลี่ยน อาจารย์ใหญ่กลับมีการแยกระดับคะแนนสอบนักเรียนออกเป็นห้อง ๆ ซะงั้นน่ะ ! กลุ่มเราเลยได้กระจายกันไปซะทุกทิศทุกทางเลย T T
ครืด ครืด ~
โทรศัพท์สีชมพูปรี๊ดที่ห้อยคอของฉันอยู่สั่น บ่งบอกว่ามีข้อความเข้า ฉันเลยกดเปิดดู
::O::
‘ เย็นนี้เจอกันตรงตึกร้างชั้น 2 นะ แยกกันไปจะดีกว่า แล้วคอยระวังอย่าให้ใครตามมาล่ะ ! ’
โอ๊ะ ! เป็นฝาแฝดฉันเองแหละที่ส่งมา
“ใครส่งอะไรมาหรอกแอล O.o?” เคนโด้ถามอย่างสงสัย ทำเอาฉันสะดุ้งก่อนจะรีบกดปิดหน้าจอโทรศัพท์ทันที
ลืมไปเลยนะเนี่ย ว่ามีคนนั่งอยู่ข้าง ๆ - -;;
“อ๋อเปล่าอ่ะ แค่พวก ลุ้นทอง อะไรพวกนั้นอ่ะ แหะ ๆ ^^;”
“อ่ะนะ”
“ช่างเหอะ ๆ ไปเล่นวอลเลย์กัน ๆ ^__________^;;”
แล้วฉันก็รีบลุกเดินหนีจากต้นไม้ก่อนจะส่งข้อความกลับไปหาโอ ก็ถ้าโด้เห็นก็ต้องเอาไปบอกโจ้น่ะสิ ! แบบนี้ฉันกับโอก็หมดสนุกกันพอดี
‘ จัดไปอย่าให้เสียเลยน้อง ไว้เจอกันนะจ๊ะจุ๊บ ๆ ^3^ ’
อ่อดดดดดดดดดดดดดด~
ออดบอกเวลาเลิกเรียนดังขึ้นพร้อม ๆ กับเสียงเฮของเหล่านักเรียน ก็มันถึงเวลาปล่อยผีแล้วยังไงล่ะ หึ ๆ ๆ ฉันรีบไปเปลี่ยนชุดกลับมาเป็นชุดปกติของฉัน แล้วคว้าเอากระเป๋าเป้สีชมพูซึ่งมีที่ห้อยอะไรก็ไม่รู้เยอะแยะเต็มไปหมด ก่อนจะรีบใส่เกียร์หมาวิ่ง ฟิ้ว ~ ออกจากโรงเรียนทันที
ฟึ่บ !
“แอ่ก !”
แต่ยังไม่ทันที่จะวิ่งพ้นขอบรั้วโรงเรียน ฉันกลับโดนคว้าคอเสื้อเอาไว้ก่อนซะงั้น
“จะรีบไปไหน ^^?”
“แค่ก ๆ ๆ มันเจ็บนะไอ้บ้าเอ้ย = =^ เกี่ยวมาได้ ถ้าคอฉันหลุดจะทำยังไงฮะ ?” ฉันบ่นพร้อมกับลูบคอป้อย ๆ
“เธอตอบไม่ตรงคำถามอยู่นะแอล”
“จะไปไหนมันก็เรื่องของฉันน่ะนัด จะมายุ่งอะไรเล่า ?”
“แล้วเพื่อนป้ะล่ะหื้ม ?
อ่ะโหย ดูมันถาม -*- แล้วฉันจะตอบว่ายังไงล่ะเนี่ย เอาซะฉันเดินไม่ถูกเลยนะ
“เอาน่า ๆ ฉันก็กลับบ้านตามปกติไง ไม่เห็นต้องถามเลย”
“ใช่กลับบ้านอยู่หรอ ?”
เอ๊ะ ไอ้นี่นิ = = ชักจะยุ่งไม่เข้าเรื่องซะแล้วสิ
“ก็เอออ่ะดิ -*- ไม่งั้นฉันจะไปไหนล่ะ จริงมั้ย ๆ ?”
“อ้อหรอ~ เห็นไอ้โจ้มันบอกว่าควีน 2 ใน 4 จะแอบไปหาอะไรเล่นสนุก ๆ กัน แล้วไม่บอกพวกเรานี่นา เอ้~ ควีนที่สนิท ๆ แล้วไปด้วยกัน 2 คน บ่อย ๆ ก็มีแค่ฝาแฝดไม่ใช่รึไงน้า คิ ๆ”
เออ ไอ้แสนรู้ -*-+
“ไม่ใช่แล้ว ๆ โจ้มันตอแหลแล้วล่ะ -.-” เราก็เนียน ๆ กันต่อไป
“หรอ?”
“อื้อ^^”
“หรอ?”
“อื้ม^^;”
“หรอ?”
“อื้อ^^;;”
“หรอ?”
“โว้ยยย ! พอแล้วมันเสียแรงคนพิมพ์ไม่รู้รึไง -0-+”
“จะไปรู้เรื่องคนพิมพ์หรอ? ก็ช่างหัวมันไปดิ ตอนนี้เอาเรื่องของเธอก่อน”
โอยยยย~ แล้วฉันจะหนีพ้นไอ้บ้านี่ยังไงเนี่ย อ้าก ๆ ๆ help me please โอ๊ะ ! ฉันนึกอะไรดี ๆ ออกแล้วล่ะ หึ ๆ ๆ นายตายแน่นัดเอ๋ยยย ^___^+
“แหม นัดก็.. อยากรู้เรื่อยอะไรเกี่ยวกับแอลหรอ =]” แล้วพูดเสียงอ่อนเสียงหวาน แล้วอมยิ้มพยายามให้เหมือนโอมากที่สุด
นัดเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยแบบงง ๆ เพราะปกติฉันไม่ใช่คนแบบนั้น แต่ก็นั่นแหละที่ฉันต้องการ หึ ๆ ฉันค่อย ๆ ก้าวเข้าไปใกล้ ๆ นัด แต่นัดก็ไม่ได้ถอยหลังไปไหนน่ะนะ เพราะเขามัวแต่ทำท่างง ๆกับท่าทีของฉัน ฉันใช้แขน 2 ข้างคล้องคอนัดเอาไว้แล้วส่งยิ้มหวานให้อีกครั้ง ส่วนนัดเองก็ยังทำหน้ามึนไม่หาย ฉันจึงใช้จังหวะนั้นดึงคอนัดลงมาประกบปากก่อนจะถอนออกแล้วมองหน้านัด ถึงเรื่องการจูบกันกลุ่มเราจะไม่ถืออยู่แล้วก็เหอะนะ
“นายเสร็จฉันล่ะ J”
นัดทำตาโตอย่างตกใจ ส่วนฉันก็จัดการกระทืบเท้าลงใส่เท้านัดอย่างเต็มแรง แล้วก็ใช้จังหวะนั้นวิ่งให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ แต่ก็ยังไม่วายหันไปตะโกน
“ถ้าใครอยากรู้ความสัมพันธุ์ระหว่างควีน L กับ คิง N ก็ให้ไปถาม คิง N เองเลยน้า~”
ฉันวิ่งโดยไม่เหลียวหลังอีกเลย เพราะเสียงเด็กผู้หญิงแถว ๆ นั้นกรี๊ดกันซะลั่นหลังจากที่ฉันประกาศออกไปแบบนั้น และฉันก็มั่นใจว่า นัดคงจะโดนรุมล้อมอยู่แน่ ๆ ฮ่า ๆ สะใจจริง ๆ :P
“แฮ่ก ๆ ๆ”
“ต๊ายยยย นี่สภาพพี่สาวฝาแฝดฉันหรอเนี้ยะ =[]=!! อย่างกับหมาหอบแดก - -;;”
นี่คือคำทักทายของน้องสาวฝาแฝดอันเป็นที่รักของฉันยิ่ง = = โอย ให้ตายเถอะ ไม่ได้รู้บ้างเลยว่ากว่าฉันจะติดสปีดวิ่งมาถึงนี่ได้มันต้องลำบาก เหนื่อย ยากเย็น แสนเข็ญ
“แฮ่ก ๆ ขอบคุณ แฮ่ก ๆ”
“ไม่เป็นไร ๆ ไปพักให้หายเหนื่อยก่อนเถอะ อยู่ที่นี่รับรองไม่มีใครหาพวกเราเจอหรอก ^^”
ฉันนั่งลงพิงเสาแถว ๆ นั้นให้หายเหนื่อย ก่อนจะหันไปมองหน้าโอที่ไม่ยอมนั่งซักที
“ทำไมไม่นั่งล่ะ ?”
“สกปรก -*-”
“เหอะ ๆ นั่ง ๆ ไปเหอะ ไม่ตายหรอก”
“ไม่เอาอ่ะ โอรับไม่ได้จริงจริ๊ง เดี๋ยวเดรสเปื้อนหมด”
“เหอะ ๆ ตามใจละกัน.. ว่าแต่ ทำไมถึงมั่นใจนักล่ะว่าจะไม่มีใครมาเจอเราที่นี่ ?” ฉันถามอย่างสงสัย ก็นะตึกร้างมันก็ไม่ได้อยู่ไกลจากโรงเรียนมากนักหรอก
“ก็เพราะที่นี่เป็นที่ ๆ คนอย่างโอจะไม่มีวันมาเหยียบไงล่ะ ! อย่าลืมว่าที่นี่มันสกปรกมากนะ ฉันอุดส่ายอมมาเหยียบที่นี่เพราะเธอเลยนะแอล - -+ สำนึกบุญคุณน้องสาวคนนี้ด้วยล่ะ”
เออเนอะ น้องสาวฉันนี่ช่างเป็นผู้หญิงที่สวย แถมยังฉลาดอีก เพอเฟ็กจริง ๆ (ชมกันเองก็เป็นเนาะ) นั่นแหละน้องเป็นยังไงพี่ก็เป็นแบบนั้นแหละ โห๊ะ ๆ ๆ (อ๋อมันเป็นแบบนี้สินะ -*-)
“ย่ะ พี่สาวคนนี้สำนึกบุญคุณน้องสาวอย่างแรง ! J”
“เหอะ ๆ ฟังดูจริงใจมากเลยเนอะ - -* แล้วนี่หายเหนื่อยรึยังล่ะ ?”
“หายแล้ว แต่.. เดี๋ยวก่อน ๆ บอกฉันมาก่อนว่าทำไมเธอถึงมั่นใจว่าโจ้จะไม่มีทางหาพวกเราเจอ ?”
“อยากรู้จริงหรอ ?”
“อื้อ มาก ๆ อ่ะ *0*”
“ก็.. ฉันเจาะยางรถโจ้หมดแล้วไงล่ะ J!!”
“O[]O”
“ฮ่ะ ๆ ถึงกับอึ้งเลยหรอ”
“ก็นะ.. ไม่คิดว่าเธอ..”
“ฉัน ?”
“จะฉลาดสมเป็นน้องสาวฉันไงล่ะ ^0^”
“ขอบคุณ แต่ฉันมั่นใจว่าฉันฉลาดกว่าเธอเยอะนะแอล”
เอ๊ะยังไง - -?
“อ่ะจ่ะ ๆ ว่าแต่.. ไหนลองบอกมาซิว่าแผนการท่องราตรีคืนนี้ของเธอคืออะไร ?”
“ก็... ไงล่ะ ^__________^”
“เยี่ยม !”
Omg ! ( oh my god ! ) ฉันก็เพิ่งจะรู้ว่าการไม่มีรถขับเหมือนคนอื่น จะทำให้เราเหนื่อยกับการที่ต้องใช้ขาน้อย ๆ ของเราเดินไปตามทางขนาดนี้ จริง ๆ ไม่ต้องเดินก็ได้อ่ะนะ แต่โอบอกว่าถ้าเดินมันจะปลอดภัยต่อชีวิตของเราทั้ง 2 ( พวกเธอไปออกรบกันหรอจ๊ะ ๆ )
โอ้ = = แอลรับบ่ได้จริง ๆ ค่า~ แค่เดินยังไม่พอ นี่ฉันยังต้องมาทำท่าทางลับ ๆ ล่อ ๆ แอบเข้าไปตามซอกตามหลืบอีก - -; ถ้าใครมาถามว่าอาชีพเสริมเป็นโจรรึเปล่า ? ตอนนี้ฉันคงตอบได้เต็มปากเต็มคำเลยว่า ใช่เลย !
“โอจ๋า ~ แอลยังต้องรออีกนานมั้ย ? ต้องรอให้ถึงอีกนานมั้ย ?”
“โธ่ที่รัก รีบ ๆ เดินไปอย่าบ่นเถอะจ้ะ เดี๋ยวก็ถึงแล้ว”
“ถรุ้ย ! ที่รัก - -;;”
“เหอะ ๆ ฉันก็ขนลุกพอ ๆ กับเธอนั่นแหละ”
“ฮ่ะ ๆ แล้วเมื่อไหร่จะถึงอ่ะโอ ?”
“เออน่า แค่พ้นซอยนี้แล้วแทรกเข้าตึกนู้นทะลุออกทางหลังตึก เลี้ยวซ้ายเข้าอีกซอย เดินไปก็จะเจอทางตัน เสร็จก็ปีนบันไดขึ้นไปบนดาดฟ้า ก่อนจะไปลงอีกฝั่ง แล้วก็เลี้ยวขวาออกไปถนนนู้น แล้วก็.. บลา บลา บลา”
“=[]=”
“ไม่ไกลเลยเนอะแอล ^^”
“จ้ะ ๆ ไม่ไกลเลย แค่ขาลากแล้วลากอีกก็แค่นั้นแหละ - -;;” แอลเครียดค่ะ ๆ
“เออน่า มันไม่ไกลอย่างที่คิดหรอก”
“ขอให้จริงอย่างที่พูดเหอะ ! ถ้าฉันขาใหญ่ขึ้นมารับผิดชอบด้วยนะเออ -*-+”
“ถ้าเดินแค่นี้ขามันใหญ่ ฉันก็ใหญ่เหมือนกันนั่นแหละ”
เรา 2 คนเดินกันต๊อกแต๊ก ๆ ลัดเลาะกันไปตามทางที่โอบอก รู้สึกตัวเองเหมือนสไบเดอร์แมนยังไงยังงั้นแหละ เหอะ ๆ และในที่สุดความพยายามอยู่ที่ไหนนรกอยู่ที่นั่น เอ้ย ! ความสำเร็จอยู่ที่นั่น ตอนนี้ฉันกับโอกำลังยืนอยู่หน้าคอนโดสูงสง่าตกแต่งงดงาม O.O!! หรูกว่าของพวกฉันเยอะอ่ะที่รู้ ๆ
“เอ่อ โอ นี่คอนโดเพื่อนเธอหรอ ?”
“ก็ใช่นะสิ ทำไมอ่ะ ?”
“คือ ๆ มันดูแบบว่าหรูหราอลังการมากมายอ่ะดิ”
“เอ้า ก็เพื่อนฉันเค้าแบบไฮโซ ๆ”
“งั้นจะบอกว่า นี่เป็นปาร์ตี้ไฮโซ ว่างั้นเถอะ O.o” โอ้แม่เจ้า ! ฉันมาผิดงานแล้วล่ะ เหอะ ๆ
“โอ้เยสส เข้าใจง่ายดีนี่”
“โอยยย แล้วแบบนี้เธอดูสภาพฉันซะก่อนสิโอ T T มันน่า worry มากเลยนะเธอ” ถ้าแบบเดินเข้าไปในงานมีแต่พวกคุณหนูใส่ชุดกระโปรงบานพลิ้ว ๆ จิบไวน์นี่ฉันคงกลายเป็นแกะดำแน่ ๆ
“ไม่ต้องworryมากมายหรอกน่า เพื่อนฉันแบบเฟรนลี่ ๆ ทั้งนั้นแหละ อ้อแล้วที่สำคัญเธออาจจะได้เจอพวกที่แต่งสไตล์เดียวกันด้วยนะ ^^” พูดจบโอก็ก้าวเดินเข้าไปในตึกอย่างคุ้นเคย ส่วนฉันก็เดินตามโอต้อย ๆ
ฉันว่านะยัยนี่ต้องมาที่นี่บ่อยแหง๋ม ๆ รู้สึกเหมือนพวกพนักงานจะรู้จักโอดีซะด้วยสิ ถึงเราจะเป็นฝาแฝดกันแต่เวลาส่วนตัวพวกเราก็มีอ่ะนะ แบบตัวใครตัวมัน ทางใครทางมัน
“จริงดิ ว้าว~ ถ้ามีนี่ก็เยี่ยมเลย”
เรามุ่งหน้าเดินไปที่ลิฟท์ แล้วก้าวเข้าไป โอกดลิฟท์ขึ้นไปที่ชั้น 8 ก่อจะเดินนำฉันไปที่ห้อง ๆ หนึ่งแล้วกดกริ่ง ไม่นานเจ้าของห้องก็เปิดประตูออกมาต้อนรับ
“Hey โอ กว่าจะมาถึงนี่นานเหมือนกันนะยะ”
โห ! เพื่อนโอน่ารักอย่างแรง O.O แบบว่าฝรั่งจ๋ามาก ตาโต ๆ สีฟ้ากับผมสีทองหยิก ๆ แต่ที่สำคัญคือ เธอใส่ชุดเดรสกระโปรงพลิ้วๆ อย่างที่ฉันคิดเอาไว้จริง ๆ
“พอดีเรามีปัญหากันนิดหน่อยเลยต้องเดินมาน่ะเจนนี่”
“ห๊ะ ! เดินจากโรงเรียนเธอมาถึงคอนโดฉันเนี่ยนะ O_O!! เธอบ้ารึเปล่าเนี่ย”
“ฮ่ะ ๆ พอดีพวกเรากำลังเล่นเกมส์ซ่อนแอบกับคนบางคนอยู่น่ะ”
เอ่อ.. เมื่อไหร่พวกคุณเธอเค้าจะทักทายกันเสร็จ แอลเมื่อยค่ะโปรดทราบด้วย !
“โอ้ ฟังดูน่าสนุกดีจังเลย”
สนุกกับผีน่ะสิ -*- ลองมาเดินแบบพวกฉันมั้ยล่ะ
“ว่าแต่ เธอเล่นซ่อนแอบกับใครหรอ ?”
“คิง J”
“ว้าวววว (ส่งสายตาปิ๊ง ๆ) คิง J หรอ~ ฉันอิจฉาเธอจริง ๆ ที่ได้อยู่ใกล้ชิดกับคนเท่ ๆ แบบนั้นน่ะ” แล้วเจนนี่ก็ทำท่าเพ้อ~ ฉันว่าหล่อนต้องบ้าไปแล้วแน่ ๆ - -;;
“เท่..หรอ” ฉันพึมพำเบา ๆ
“ห๊ะ ! เธอว่ายังไงนะ ? เอ๊ะ.. แล้วเธอเป็นใครล่ะเนี่ย” เจนนี่หันขวับมามอง แล้วมองไม่ธรรมดาซะด้วยสิ ก็คุณเธอเล่นมองซะตั้งแต่หัวจรดเท้าเลย แต่ก็ขอบคุณนะที่ในที่สุดก็เห็นการมีตัวตนของฉันซะที
“พี่สาวฝาแฝดฉันเองน่ะเจน”
“อ๋อ ที่เธอเคยเล่าให้ฟังน่ะหรอ ชื่ออะไรนะ.. อะ อะ”
“แอล - -” ฉันตอบไปอย่างเซ็ง ๆ เห็นเจนนี่ติดอ่างนานไปนิดนึง ฉันเลยตอบแทนซะเลย เหอๆ
“เออนั่นแหละ ๆ ฉันเจนนี่ เพื่อนโอ ยินดีที่ได้รู้จักจ้ะ ^^”
“อื้อ”
“มา ๆ เข้าไปข้างในกันก่อน ๆ จะได้ช่วยกันจัดของให้เสร็จก่อนเวลา”
โอ้ สวรรค์ ! ในที่สุดฉันก็จะได้พักเหนื่อยซะที คราวนี้ต้องขอบคุณเจ้าของห้องอย่างเธอแล้วล่ะเจนนี่ >.<
โอเคเยี่ยม ฉันขอเปลี่ยนจากคำขอบคุณเป็นคำสาปแช่งเธอแทนละกัน ! ไอ้เราก็นึกว่าจะให้เราเข้ามาพักเหนื่อยซักนิด แต่เปล่าเลย เข้ามาถึงก็ให้พวกฉันช่วยกันจัดห้องของเธอเลยซะงั้น แต่จริง ๆ มันก็ไม่ได้เลวร้ายขนาดนั้นหรอก เพราะตอนยกพวกอาหารกับขนมออกมาฉันแอบจิ๊กไปนิดนึง -.,- หุ ๆ อร่อยใช้ได้เลยล่ะ
“กี่โมงแล้วเนี่ย”
เจนนี่ถามใครซักคนในห้องหลังจากที่จัดห้องเสร็จเรียบร้อย แล้วก็มีเสียงตอบกลับว่าทุ่มกว่า ๆ
หวา ๆ ๆ นี่พวกฉันจัดห้องกันเพลินขนาดนั้นเลยหรอ แป๊ป ๆ ก็ทุ่มกว่าแล้วอ่า
“อื้อหึ ทำเวลากันได้เยี่ยมมากจ้ะสาว ๆ อ้อ แล้วต้องขอบคุณโอกับแอลด้วยนะที่มาช่วยจัดห้องก่อนปาร์ตี้จะเริ่มน่ะ ไม่งั้นพวกเราจัดกันไม่ทันเวลาแน่ ๆ เลย ><”
“แหม ไม่เป็นไรหรอกน่า เนอะแอลเนอะ”
“อื้อ เรื่องเล็กน้อยเอง” เล็กน้อยเพราะฉันจะได้กินของฟรีน่ะสิ อ่ะโห๊ะ ๆ (มันเป็นแบบนี้สินะ)
“เอาล่ะ ในเมื่อทุกอย่างพร้อมแล้ว เราก็มาจัดการเปิดปาร์ตี้กันเลยดีกว่า !! music on !”
จบคำพูดของเจนนี่ เพลงจังหวะแดนซ์ก็ถูกเปิดขึ้นอย่างดังกระหึ่มทันที พวกฉันกับเพื่อนของเจนนี่อีก 2-3 คนที่ช่วยกันจัดห้องก็พากันหยิบของกินมากินรอคนอื่น ๆ มา เพราะจริง ๆ ปาร์ตี้มันเริ่มตอนทุ่มครึ่ง
ตอนนี้คนก็เริ่มทยอยกันมาแล้ว โอ้แล้วแต่ละคนนะไฮโซแท้ ๆ เลยค่ะ = = น้องแอลรู้สึกว่าแกะดำจริง ๆ ก็มันเหมือนที่ฉันว่าไม่มีผิดเลยอ่ะ ผู้หญิงก็เดรสสีหวาน ๆ กระโปรงพลิ้ว ๆ ส่วนผู้ชายก็สูทซะเต็มยศกันเลย โอยยย ! ยัยน้องทรยศ ไหนบอกว่ามีพวกเดียวกับฉันด้วยไง กระซิก ๆ T T
แต่ไม่เป็นไร ฉันเจอสถานการณ์แบบนี้บ่อยละ แอลไม่แคร์สื่อค่ะ !
ฉันยืนกินอะไรของฉันไปเรื่อยเปื่อย ปล่อยให้โอคุยกับเพื่อน ๆ ของเธออย่างออกรส เห้อ! ที่นี่ไม่มีคนรู้จักของฉันเลยแฮะ ไม่รู้จักไปยืนอยู่กับใคร ไม่รู้จะไปคุยกับใคร ฉันถึงต้องมาหาอะไรกินตลอดเวลานี่ไงล่ะ ถ้าฉันอ้วนขึ้นนะ คอยดูเถอะ ! ฉันจะเอาคืนยัยโอให้สาสมเลย -_-+
“อ่าวโอ เปลี่ยนสไตล์การแต่งตัวให้เหมือนผมแล้วหรอครับ”
ทำไมยิ่งกินอาหารมัยยิ่งอร่อย -.,-
“เอ่อ โอครับ”
โอ๊ะ อันนู้นก็อร่อย แฮะ
ฟึ่บ ~
“คุณโอ”
“เห้ยยย นายจะมาดึงแขนฉันไว้ทำไมเนี่ย ไอ้โรคจิต =0=!!”
อะไรเนี้ยะ ! คนกำลังกินมาขัดจังหวะทำไม๊ อารมณ์เสีย ! ไหนขอดูหน้าคนที่มันบังอาจมาดึงแขนฉันไว้ก่อนเหอะ
ฉันหันขวับไปมองหน้าไอ้โรคจิตคนนั้นอย่างเอาเรื่อง ก่อนจะ..
หล่อ !!!!!
ความคิดเห็น