คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : :::: >TaeRi< restrain oneself love you(♥) รักนี้เกินห้ามใจ [three]
restrain oneself love you(♥)
รักนี้เกินห้ามใจ..
Episode 3
คะ คุณแทยัง!! ทะ ทะ ทำไมคุณแทยังถึงมาทำเรื่องแบบนี้
ร่างกำยำของชายหนุ่มที่ยืนหลบมุมอยู่ในซอกตึกโดยมีหญิงสาวกำลังนั่งคุกเข่าอยู่ตรงหน้า แค่มองจากระยะไกลก็ยังสามารถบอกได้เลยว่าพวกเขากำลังทำอะไรกัน
ใบหน้าที่แสดงถึงอารมณ์วาบวามและเสียงจังหวะการหายใจที่รุนแรง เพียงแค่ประเมินจากสายตาก็รู้ได้ว่าจุสิ้นสุดของอารมณ์กำลังจะเกิดขึ้นมาในไม่ช้า
แชะ!!
“ว้าย!! ตายแล้ว”
ทะ ทะ ทำไงดีเราดันเผลอกดชัดเตอร์ไปแล้ว เราจะทำยังดี.. ตายแน่ซึงรีแกตายแน่ ToT อยู่ไม่ได้แล้วเผ่นดีกว่า
“ขอโทษด้วยนะครับ เมื่อกี้ผมไม่เห็นอะไรเลยแล้วผมจะรีบลบให้นะครร้าบบบ บ” ไม่อยู่แล้วครับ
“เดี๋ยว!! ซึงรีหยุดก่อน!!!”
โอ้ยแม่เจ้า! ตามมาทำไมเนีย
“ฉันบอกให้หยุดไงไม่ได้ยินเหรอ!!”
หมับ!!!!
แงๆ ชีวิตของคนน่ารักๆอย่างซึงรีต้องมาจบลงเท่านี้เหรอ? ไม่นะ! มันต้องไม่ใช่แบบนี้สิ.. เมื่อกี้คิดว่าจะหนีรอดแล้วเชียว ไม่คิดเลยว่าเห็นขาสั้นๆแบบนั้นจะวิ่งเร็วขนาดนี้
“ทำไมมองหน้าฉันแบบนั้นละ” แทยังถามถึงเมื่อสายตาแปลกๆที่ซึงรีส่งมาให้ตน
“ปะ ปะ.. เปล่าฮะ ผมไม่ได้มองหน้าคุณสักหน่อย”
“เฮ้อ! ก็นะ.. งั้นฉันจะพูดกับนายตรงๆเลยแล้วกัน ฉันนะเป็นพวกที่ต้องพึงเรื่องพวกนั้นนะ”
“เรื่องพวกนั้น? ระ เรื่องอะไรเหรอฮะ” โอ้ย!! ทำไมเสียงต้องสั้นด้วยเนีย
“ก็เรื่อง.. ก็เรื่องนายเห็นนั้นแหละ”
“ผมไม่เห็นอะไรเลยนะ!!” ไม่ได้ๆ ห้ามยอมรับเด็ดขาด ไม่งั้นมีหวังโดนคุณแทยังฆ่าหมกส้วมแน่
“ถามจริง??”
“อืม!! ผมมะ มะ ไม่เห็นอะไรทั้งนั้นแหละ” แงๆ อย่าทำหน้าไม่เชื่อผมแบบนั้นสิ ผมงัดวิชาแสดงละครตอนประถมมาแสดงอย่างเต็มที่แล้วนะ เชื่อสักนิดก็ได้ ToT
“ถ้านายบอกว่าไม่เห็นงั้นก็ช่างเถอะ แต่ที่ฉันต้องการจะบอกให้นายเข้าใจก็คือ.. ที่ฉันต้องพึงเรื่องแบบเนียก็เพราะตอนที่ฉันเกิดอารมณ์แบบนั้นมันทำให้ฉันไม่มีสมาธิและก็เป็นอุปสรรคกับงาน ฉันเลยต้องให้มืออาชีพเขาช่วย”
“เอ๋! มะ มืออาชีพเหรอฮะ” คนที่มีอาชีพอย่างว่านะเหรอ?
“มาเจอสถานการณ์แบบนี้คงตกใจแย่ล่ะสิ ขอโทษด้วยนะ”
“อะ เอ่อ.. ไม่เป็นไรหรอกฮะ ไม่ต้องขอโทษผมก็ได้” จริงสิ! ถูกคนอื่นเห็นตอนแบบนั้นคุณแทยังคงจะอายมากๆแน่เลย ถ้าเป็นเราคงเอาหัวมุดดินหนีไปแล้ว “ผมยังไม่ทันเห็นอะไรมากคุณแทยังไม่ต้องคิดมากนะครับ เรื่องแค่นี้เอง” ว๊าก!! พูดอะไรออกไปเนีย อย่างนี้ที่โกหกว่าไม่เห็นตอนแรกก็ไม่มีประโยชน์อะไรเลยนะสิ โง่จริงๆเลยซึงรี
“ไหนนายบอกว่าไม่เห็นอะไรไง - -+”
“เหอะๆ เอ่อ.. คือว่าผม” ทำไงดีๆ จะแก้ตัวยังไงดี
“ช่างเถอะ! ไงก็ขอบคุณมากนะที่นายไม่ถือสาฉัน”
“ฮะ ขอโทษนะฮะที่ผมโกหกคุณตอนแรก”
“ไม่เป็นไรหรอก.. นายกลับเองได้ใช่ไหมฉันไม่ไปส่งนะ เออ.. ออกไปแล้วรบกวนนายช่วยปิดประตูให้ด้วยนะ”
20 นาทีผ่านไป
ทำไงดีทำไมเราลืมสีหน้าของคุณแทยังตอนนั้นไม่ได้สักที สีหน้าที่แตกต่างจากที่เราเคยเห็นอย่างมากมาย ขนาดตอนนั้นที่อธิบายเรื่องต่างๆให้เราฟังสีหน้ายังไม่เปลี่ยนแปลงไปเลย ทำไงดี เรา เรา..
“อยากเห็นอีกจัง”
“อ่าว! นายยังไม่ไปอีกเหรอแล้วเมื่อกี้นายพูดว่าอะไรนะ”
“ว๊าก!! คะ คุณแทยัง! เมื้อกี้ผมพูดอะไรเหรอฮะ” มาตอนไหนเนีย
“ก็ที่นายบอกว่าอยากเห็นอีก นายอยากเห็นอะไรเหรอ - -?”
“อ๋อ.. ละครนะฮะ ละครที่มันกำลังจะมาฉายซ้ำเร็วนี้นะฮะ เหอะๆ” ฟู่!! เกือบไม่รอดแล้ว
“ถ้างั้นนายกลับตอนไหนล่ะ ให้ฉันไปส่งไหม”
“.......”
“ซึงรี”
“.......”
ถ้าถึงขนาดข้อร้องมือโปรช่วย แต่ถ้าเป็นเรา? ถ้าเป็นเราคุณแทยังเขาจะยอมให้ช่วยไหมนะ อ๊ะ!! คิดบ้าอะไรของแกเนียซึงรี แกต้องบ้าไปแล้วแน่ๆเลย ว๊าก!!! (กำลังจมอยู่ในความคิดตัวเอง)
“ซึงรี!”
“แต่ถ้าเราเอารูปที่ถ่ายมาขู่ล่ะก็ หึๆ”
“ขู่อะไรเหรอ? นายเป็นอะไรของนายเนียซึงรี!!!”
ง่า! ทำไงดีดันเผลอหลุดปากออกไปจนได้
“ว่าไง? นายจะขู่อะไรเหรอ”
“มะ ไม่ใช่นะ! ผะ ผมไม่ได้จะเอารูปถ่ายมาข่มขู่เพราะอยากเห็นหน้าคุณแทยังหรอกนะฮะ ผมไม่ได้พูดอะไรแบบนั้นชักหน่อย”
“นะ นายว่าอะไรนะ?? -///-“
อุ๊บ!! หลุดปากไปอีกแล้ว ตายๆ ตายแน่ซึงรี แกตายแน่ ToT// แต่ว่า.. เมื่อกี้คุณแทยังเขินเหรอ?
“คะ คุณแทยัง.. ?”
“ไม่มีอะไร.. -///- นายจะกลับรึยังเดี๋ยวฉันไปส่ง”
คุณแทยังหน้าแดง.. หน้าแดงเหรอ?? อย่าบอกนะว่าคุณแทยังเขิน
“คุณแทยัง! ทำไมต้องหน้าแดงด้วยล่ะฮะ หรือว่า... ที่จริงแล้วคุณอยากโดนผมข่มขู่”
โครม!!!
“คุณแทยัง!! เป็นอะไรมากรึป่าวฮะ”
--------------------------------------------------------
ค้าง!! ค้างครับ 5555555
วันนี้มาลงตอนที่สามให้แล้วนะ มาเร็วใช่ไหมล๊ อิอิ ^^
ดีไม่ดียังไงอย่าลืมเม้นๆบอกกันด้วยนะ ไปแล้ว ปย๊ง ปย๊ง ~
ความคิดเห็น