คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : :::: >TaeRi< restrain oneself love you(♥) รักนี้เกินห้ามใจ [two]
restrain oneself love you(♥)
รักนี้เกินห้ามใจ..
Episode 2
“อะ เออ.. รุ่นพี่แทยังฮะ”
“หือ” แทยังที่กำลังวุ่นวายอยู่กับงานบนโต๊ะขานรับเบาๆ
“ผมมีเรื่องจะขอร้องรุ่นพี่นะฮะ เออ.. คะ คือเรื่อง..”
“เรื่องที่จียงไล่นายออกใช่ไหม?” ยังไม่ทันที่ซึงรีจะพูดจบ แทยังที่รู้ถึงเจตนาของการมาหาเขาของร่างบาง(?)ก็แหวกออกมาเสียก่อน
“ใช่ฮะ! รุ่นพี่ช่วยพูดให้พี่จียงยกเลิกคำสั่งบ้าๆแบบนี้ได้ไหมฮะ ไม่ยุติธรรมกับผมเลย” ซึงรีพยายามอธิบายทุกอย่างให้แทยังเข้าใจ และหวังว่าที่พึ่งสุดท้ายอย่างแทยังจะต้องช่วยเขาได้แน่
“แล้วทำไมฉันต้องทำแบบนั้นด้วยละ?” แทยังวางมือจากงานที่ทำอยู่แล้วหันมาสบตากับซึงรีอย่างจริงจัง
ทะ ทำไมต้องมองกันแบบนั้นด้วยเล้า!!! >< คนยิ่งเกร็งๆอยู่มองแบบนี้ก็ยิ่งเกร็งเข้าไปใหญ่นะสิ
“เอ้า! ว่าไงละ ไหนลองบอกเหตุผลมาสิว่าทำไมฉันต้องช่วยนาย”
“กะ ก็ผมไม่ได้รับความยุติธรรมนิ แล้วอีกอย่างพี่ก็เป็นเพื่อนรักของพี่จียงพี่ก็น่าจะรู้ว่าที่พี่เขาทำแบบนี้เพราะอะไร” ซึงรีก้มหน้าก้มตาตอบ ไม่กล้าเงยหน้าขึ้นไปสบตาแทยังตรงๆ
จะมองอะไรนักหนานะ!! ><
“เหรอ? ถ้าเหตุผมนายมีแค่นี้งั้นนายก็ไปพูดกับพี่ชายนายเองแล้วกัน เขาเป็นคนตัดสินเรื่องทุกอย่างนิ ขอโทษด้วยนะฉันต้องทำงานต่อแล้ว”
ไม่ช่วยจริงๆด้วยสินะ..
โหดร้าย!!
โหดร้ายเหมือนกันที่สุด ไม่น่าละถึงเป็นเพื่อนกันได้ เราไม่น่ามาขอร้องคนคนนี้เลย ไม่น่าเลยจริงๆ ทั้งที่ไม่ชอบหน้าแต่ก็คิดว่าอย่างน้อยน่าจะเป็นคนมีเหตุผลพอ แต่ไม่ใช่เลย.. ไม่ใช่เลยจริงๆ
“เป็นไงมั้งซึงรี คุณแทยังรับปากจะช่วยนายแล้วใช่ม๊า! ฮาๆ ถ้างั้นนายก็วางใจได้เลยพี่จียงของนายนะเกรงใจคุณแทยังจะตาย”
“ถ้าเป็นอย่างที่รุ่นพี่แดซองพูดก็ดีนะสิ”
“นายหมายความว่าไง? อย่าบอกนะว่า..”
“อืม! อย่างที่รุ่นพี่คิดนั้นแหละ คุณแทยังแสนดีของพี่เขาไม่ช่วยผม” ซึงรีตอบเศร้าๆ
“อ่าว! ทำไมเป็นงั้นอะ ปกติคุณแทยังจะคอยห้ามคุณจียงเวลาอาละวาดนินา แต่ทำไมคราวนี้ถึงปฏิเสธที่จะช่วยนายละ”
“ผมจะไปรู้คุณแทยังของพี่ไหมเล้า!!! ผมจะกลับบ้านแล้วไม่คุยด้วยแล้ว อารมณ์เสียโว้ย!!! ><”
อารมณ์เสียๆ ไม่ทงไม่ทำมันแล้วงาน..
มีพี่กับเค้าคนนึงก็งี่เง่า บ้าอำนาจไม่ลืมหูลืมตาทำน้องตัวเองเดือดร้อนเนีย รู้บ้างไหมห๊า!!
แพนด้าอารมณ์เสียโว้ยยย ย !!!!
“พี่น้องคู่นี้นิสัยไม่ต่างกันเลยเนอะ นายว่าไหมท็อป”
“ไม่รู้! ไม่ชอบยุ่งเรื่องชาวบ้าน”
“อะ อ่าว.. ไอ้นี้นิ ด่าตูว่า เสือกเรื่องชาวบ้าน!ว่างั้น”
“นายก็มีสมองนิ ไม่ลองคิดเอาเองละคังแดซอง”
“นี้นายสองคนนะ ซุบซิบอะไรกัน! อยากโดนประธานจียงคนนี้ไล่ออกเหมือนกันใช่ไหมห๊า!!!”
“เฮ้อ!!”
ทำไมชีวิตของคนหน้าตาน่ารักอย่างผม(โอ้มายกอต!!! 0o0>>ซากิ)ต้องมาเจอเรื่องร้ายๆแบบนี้ด้วยนะ
ไม่ว่าจะเป็นตอนเรียนมัธยม..
“ซึงรี ถอนเสี้อนักเรียนของนายมาให้พี่สิ พอดีเสื้อพี่เปื้อนไอติม”
“แต่ว่า..”
“ไม่มีแต่ รีบๆถอดออกมาเลยเร็วๆ”
ตอนผมเข้ามาทำงานที่บริษัทใหม่ๆ
“ซึงรี นายอย่าบอกใครนะว่านายเป็นน้องชายฉันนะ”
“ทำไมละฮะ”
“ก็ฉันไม่อยากให้ใครรู้นิว่าว่าที่ประธานอย่างฉันมีน้องชายเป็นแค่ เด็กเดินเอกสาร!”
“แล้วพี่ให้ผมทำตำแหน่งนี้ทำไมละ”
“อย่าเรื่องมากได้ไหม แค่ฉันให้งานนายทำก็ถือว่าบุญมากแล้วนะ!!”
เห็นไหมละชีวิตคนน่ารักๆ อย่างซึงรีคนนี้ช่างน่าสงสารเหลือเกิน T.T
เฮ้อ.. เศร้าไปก็เท่านั้นคิดในแง่ดีดีกว่า บางทีพระเจ้าคงอยากให้เราได้อยู่ในที่ที่ดีกว่านี้ ท่านอาจอยากให้เราหลุดพ้นจากพี่ชายที่วันๆเอาแต่บ้าอำนาจ เผด็จการ โหดร้าย เอาแต่ใจ และไม่เคยเห็นหัวน้องอย่างเราก็ได้
วิ้ว ~ วิ้ว ~
เอ๋! ผีเสื้อเหรอ? ผีเสื้อตอนเย็นเนียนะ แปลงจัง..
หรือว่า.. พระเจ้าจะส่งผีเสื้อมาให้กำลังใจเรา(ต๊องล๊!>>ซากิ)
อิอิ ถ่ายรูปเก็บไว้เป็นที่ระลึกดีกว่า
“เฮ้! เดี๋ยวก่อนเจ้าผีเสื้อ รอก่อน.. ขอถ่ายรูปหน่อยนะ”
วิ่งตามไปถ่ายรูปผีเสื้อ (ไปหมดแล้วสมองแกอีด้า - -+ >>ซากิ)
เอ๊ะ!! นั้นมัน.. คะ คุณแทยังนินา ทำไมถึง...
แชะ!!!
--------------------------------------------------------------------
มาแล้วๆ เสร็จเร็วกว่าที่คิดนะเนีย นึกว่าตอนที่สองจะอัพในอีกสองเดือนข้องหน้าซะอีก 55555..
เป็นไงกันมั้งครับ สนุกรึป่าวอ๊ บอกๆกันมั้งก็ได้นะ ผมไม่ดุหรอก (แฮ่ๆ)
ไปละๆ ไม่พูดมากแล้วดีกว่า เดี๋ยวโดนรีดเดอร์ทอดทิ้ง!! 555
สุดท้ายๆ อ่านไม่เม้นดองสิบปีครับ ว๊ากกก ก!!! ฮาๆ ล้อเล่น อ่านๆไปเถอะครับ เม้นไม่เม้นก็แล้วแต่ความกรุณาแล้วกัน ผมไม่รู้จะพูดไงแล้ว เหอะๆ ไปละอยู่นานเดี๋ยวโดนปาร้องเท้าใส่ ปย๊ง ปย๊ง !!~
ความคิดเห็น