Short Fic BIGBANG

ลำดับตอนที่ #11 : :::: >G-Ri< Heartbroken love back เผลอใจรักหลังอกหัก[three]

Cry .Q

Heartbroken love back เผลอใจรักหลังอกหัก
story wiht :: Leeseunghyun&Kwonjiyong
by :: nasagi_zagi
......................................................................................................

*โปรดอ่านมันมาจากใจำรเตอร์คนนี้จริงๆครับ*

ผมไรเตอร์ซากิจอมขี้เกียจเองครับ  ผมต้องกราบขอโทษ "เอฟซี"  (ก้มลงกราบ)ทุกคนด้วยนะครับ ที่ผมละทิ้งหน้าที่ของตัวเองแบบว่านานสัดๆมาก  ทุกคนจะด่ารึจะทารุณกรรมผมยังไงก็ได้นะครับผมยินดีรับโทษครับผม  ผมรู้ตัวว่าผมผิดอย่างมากมาย  แต่ขอผมพูดอะไรสักนิดก่อนที่ผมจะจมคาบาทาของพวกคุณ จะหาว่าผมแก้ตัวก็ได้นะครับ  แต่ที่ผมหายไปนั้นมันมีเรื่องเยอะมากมายจริงๆครับ ทั้งเรื่องเรียนที่จัดแจงยังไงๆมันก็ไม่ลงล็อคสักที ไหนจะเรื่องสภาพจิตใจของผมที่ถูกทำลายอย่างรุนแรง (ขอโทษที่เอาเรื่องส่วนตัวมาปะปนกับหน้าที่นะครับ) ผมต้องขอโทษจริงๆนะ กรุณายกโทษให้ไรเตอร์น่ารักๆคนนี้สักครั้งนะครับ ผิดไปแล้วจริงๆครับ   TT0TT 







ตึก ตึก ตึก ตึก ตึก ตึก....

อะไรกัน จียงเนียเท่เหมือนกันนะ แต่ว่า"ความรักครั้งหน้า" จิตนาการไม่ออกหรอกถ้าถูกหักหลังอีกละ? เรากลัวจัง... ในโลกนี้จะมีผู้ชายที่จะ... ที่จะบอกว่าเราเป็นที่หนึ่งสำหรับเขามั้ยนะ...
.
.
.
.
.
.
.
.
.











อะไรกัน.. ตกลงนี้มันทัวร์อดอาหารรึมาบำเพ็ญประโยช์เพื่อส่วนรวมกันแน่เนีย   ไอ้จียงบ้า.. จะให้ฉันกวดไปถึงไหนเนีย กวาดจนไม่มีอะไรจะให้กวาดแล้วนะ  อ๊ะ!!  นั้นนะไรอะ..
 
นี้มัน...  ถุงขนมโปเตโต้ชิบนิ มาอยู่ที่นี้ได้ไงนะ ทางทัวร์เค้าสั่งห้ามเอาของพวกนี้เข้ามานี่นา   เอาไปให้จียงดูดีกว่า....


          


          "อ๋า...ไม่เห็นจะผอมลงเลยว่ามั้ยแก"

          " นั้นสิ อุสาห์มาถึงที่นี้แท้ๆ แต่ไม่เห็นจะมีอะไรเปลี่ยนแปลงสักนิดเลย"

"นี้.. พวกเธอค่าเข้าร่วมทัวร์ที่ต้องจ่ายก่อนนะยังไม่เลยจ่ายเลยนะ รีบจ่ายมาเลย"


          "เอ๋.. ก็ไม่เห็นมันจะผอมลงเลยนิ นายนะคิดจะมาหลอกเอาเงินกันใช่มั้ยละ"

          "ใช่ๆๆ ต้มตุ๋นกันชัดๆเลยนิน่า"

"อ่าวป้า! ทำไมพูดจาแบบนั้นละครับ ผมไปต้มตุ๋มพวกป้าตอนไหน อดอาหารก้อดเหมือนกันทั้งทัวร์ ทำกิจกรรมก็ทำเหมือนกันหมด คนอื่นเค้าอดกันตั้งเยอะ มีแต่ป้าสองคนนั้นแหละ.."

          "เรียกใครป้า  กรี๊ด... หยาบคายที่สุดเลย"

เสียงอะไรนะ..  นั้นควอนจียงนี่นา แล้วทำไมผู้หญองสองคนั้นถึงได้ส่งเสียงดังแบบนี้นะ

"จียง มีอะไรกันเหรอเสียงดังมากๆเลย"

"ก้ยายป้าคนนี้อะดิหาว่าผมต้มตุ๋นพวกเรา เบียวจะไม่จ่ายเงินค่าทัวร์สะงัน"

           "ก็มันจริงมั้ย ฉันกับเพื่อนมาทัวร์อดอาหารของนาย แต่ทำไมน้ำหนักมันถึงไม่ลดลงสักนิดถ้าไม่เรียกว่าต้มตุ่มแล้วจะให้เรียกว่าอะไรละ"

"อ่าวป้า..  ผมก็บอกไปแล้วไงครับว่าไม่ต้มตุ๋น ฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องหรือไงครับ - - "

"ผมว่าจียงพูดถูกนะครับ ทุกคนที่มาทัวร์เค้าไม่เห็นจะมีปัญหาอะไรเลย แต่ที่พวกคุณบอกว่าไม่ผอมลงนะ เป็นเพราะว่พวกคุณแอบทานขนมพวกนี้ใช่มั้ยละครับ"

             "ว้าย.. ตายแล้ว  ไหนเธอบอกว่าเอาไปทิ้งไกลๆแล้วไง (ซุบซิบๆ)"

             "ก็เอาไปทิ้งแล้วนะ ไม่รู้นายหน้าหวานนั้นไปเจอมาได้ยังไง (ซุบซิบ)"

"เป็นของพวกเธอจริงๆด้วย  ตัวเองเป็นคนผิดเองแท้ๆ แล้วยังจะมาต่อว่าคนอื่นเค้าอีก นิสัยไม่ดีเลยนะ มีสิทธิอะไรมาต่อว่าควอนจียงแบบนี้ ห๊า..."

"พอได้แล้วซึงรี  เดี๋ยวที่เหลือฉันจัดการเอง"

"พอได้ไงละ ยายสองคนนี้หาว่านายเป็นนักต้มตุ๋นเชียวนะ ฉันยอมไม้ได้หรอก"  (ไม่ค่อยจะออกหน้าเลยเนอะ นายเอกเรา -*-)

              "อะไรละ.. ยัยผู้ชายปากจัด ฉันต่อว่าควอนจียงแล้วมันเกี่ยวอะไรกับนายไม่ทราบ อย่างนายนะต่อให้ผอม หรือดูดียังไงก็ไม่ใช่อย่างที่ผู้ชายเค้าชอบอยู่ดีนั้นแหละ  อย่ามาทำเป้นปากดีหน่อยเลย.. "

              "ใช่แล้วละ... ที่นายมาที่นี้ก็เพราะว่าถูกผู้ชายทิ้งมาไม่ใช่เหรอ  สมน้ำหน้า วิ! "






    อึก.......  !!!

ทำไม  ทำไมคำพูดแค่นี้ถึงทำไมให้เราจุไปหมดแบบนี้ 

ใช่...   เรามาที่นี้ก็เพราะว่าถูกผู้ชายคนนั้นหักอก  ถูกผู้ชายคนนั้นทอดทิ้งอย่างไม่ใยดี

ทั้งๆที่ตอนแรกคิดว่าลลืมเรื่องราวทั้งหมดได้แล้ว  ทั้งที่คิดว่าทำใจได้แล้ว  แต่..   แต่ทำไมตอนนี้ถึงรู้สึกเหกมือนอยากจะร้องไห้

ไม่เอานะ..  อย่าร้องไห้ออกมาตอนนี้นะอีซึงรี  ไม่อยากให้คนอื่นเห็นใบหน้าที่อ่อนแอของเราตอนนี้เลย





ควับ...


"อาจไม่ใช่อย่างที่ป้าสองคนคิดก็ได้นะ..  ไปที่อื่นกันเถอะ "




มือนั้น...   ควอนจียงเอามือมาบังหน้าที่อ่อนแอของเราเอาไว้    แล้วพาเราเดินออกมาจากตรงนั้น

เค้ารู้เหรอ?   เค้ารุ้ว่าเราไม่อยากให้คนอื่นเห็นเราตอนนี้เหรอ?





" ควอนจียง  เดี๋ยว!!  หยุดก่อน..  เมื่อกี้คืออะไร ที่นายพูดหมายความว่าไง  นายจะเล่นตลกอะไรกันแน่.."

"เล่นตลกงันเหรอ.."

"ใช่.. เล่นตลก  อีกอย่างนายพาฉันมาในที่แบบนี้ทำไม ต้องการอะไรจากฉันกันแน่" 

"เปล่า  ไม่ได้ต้องการอะไร แค่คิดว่า.. ถ้าเป็นที่นี้ คงไม่มีใครเห็นน้ำตาที่นายไม่อยากให้ใครเห็นก็เท่านั้น ขอโทษที่วุ่นวาย.."





เขารู้...   เขารู้ว่าเมื่อกี้เรากลั้นน้ำตา   เขารู้.........





"ตะ..แต่ว่า นายก็ยังอยู่ที่นี้  ไม่ใช่ไม่มีใครอยู่สักหน่อย... ฮึก! "

"มันก็จริง.. นายจะให้ฉันไป..."

"ฮือๆๆๆๆๆๆ   ฮึก..... "




ความขุ่นหมองในใจเรา....       ตอนนี้มัน     จางหายออกไปมหดแล้ว..



ควอนจียง  .........



เขานั้งรอเรา    นั้งรอเราจนเราหยุดร้องไห้..


"อา...  สดชื่นจังเลย    เมื่อกี้   ขอโทานะจียง"

"  ^^   ม่เป็นไรหรอก  ฉันเข้าใจนาย"

 

แย่แล้ว..   ทำไงดีอาการใจเต็นแบบนี้...


ทั้งที่กลัวความรัก จรไม่อยากรักใครอีกแล้ว...

ทั้งที่  ถูกพี่ชายเขาทิ้ง แล้วจะไปหาน้องชายมันเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้....

จะทำไงดี..

เรา...


หลงรัก..   ควอนจียงคนนี้เข้าสะแล้ว..





...........................................................................................................


มาอัพต่อให้แล้วครับผม  ขอโทษจริงๆนะครับที่ละเลยหน้าที่ไปซะนาน  ขอโทษจริงๆนะครับ
ก็ไม่มีอะไรจะพูดมากมายหรอกนะครับ  นอกจาน้อมรับความผิดด้วยความเต็มใจ
ยังไงก้อย่าพึงทิ้งกันไปไหนนะครับ...   -/l\-