คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ✤ INTRO
เสียงเพลง เสียงพูดคุย หรือแม้แต่เสียงวัตถุสีใสที่ภายในบรรจุน้ำสีอำพันก็ไม่อาจดึงดูดความสนใจจากผู้ชายร่างสูงได้เลย แม้ว่าวันนี้จะเป็นวันสำคัญของตัวเองแต่ดูเหมือนเขาจะไม่ค่อยมีอารมณ์ร่วมกับมันเท่าไหร่เลย เค้กก้อนโตที่ถูกเป่าไปก่อนหน้านี้ถูกปล่อยทิ้งไว้อย่างไม่ใครสนใจเช่นเดียวกับกล่องของขวัญเล็กใหญ่มากมายที่เหมือนจะไม่ค่อยได้รับความสนใจจากเจ้าของมันเช่นกัน
“เฮ้ย.. เป็นไรวะไอ้จุน นั่งหน้าหงอยเป็นหมาเลยมึง” เพื่อนที่นั่งข้างๆหันมาถาม ก็เห็นนานละว่าตั้งแต่มามันไม่พูดอะไรเลยสักคำทั้งที่วันนี้เป็นวันเกิดตัวเองแท้ๆ จะว่าไม่สบายก็ไม่น่าใช่เพราะถ้าเป็นอย่างนั้นจริงๆมันคงไม่มานั่งหัวโด่ทำหน้าเซ็งโลกอยู่อย่างนี้หรอก
จุนฮยอง’ หรือไอ้จุนเดือนคณะสถาปัตย์ สายหน้าเล็กน้อยคำตอบก่อนที่ลุกขึ้นยืนเต็มความสูง สอดส่ายสายตาไปยังผู้คนมากหน้าหลายตาที่มารวมตัวกันอยู่ในงานวันเกิดที่เขาไม่ได้อยากจะจัดขึ้นมาสักเท่าไหร่ ขายาวพาร่างตัวเองเดินเลี้ยงขึ้นไปยังชั้นสองของร้านที่ครึ่งหนึ่งเป็นระเบียงเปิดโล่ง แม้ลมเย็นๆจะพัดมากระทบใบหน้าแต่มันไม่ได้ทำให้เขารู้สึกสดชื่นขึ้นมาเลย สายตาที่มองเหม่อของร่างสูงมองตรงไปยังทิวทัศน์เบื้องหน้าอย่างไร้จุดหมาย
ณ ระเบียงที่ไร้ผู้คนเหมือนวันนี้ของเมื่อสามปีก่อน จุนฮยองจูงมือชายหนุ่มร่างบอบบางคนหนึ่งขึ้นมาบนนี้อย่างร้อนรนเพื่อมาคุยกันตามลำพัง
“ที่นายพูด.. จริงเหรอ?” จุนฮยองพยายสมควบคุมสติของตนเองที่เหมือนจะขาดหายไปเพราะฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ที่ดื่มเข้าไปมากมายตั้งแต่หัวค่ำ
“อืม พึงไปตรวจมาเมื่อกลางวันนี้เอง” ร่างบางพูดก่อนที่จะถอนหายใจออกมาอย่างหมดแรง ความจริงเขาเองก็ไม่อยากให้เรื่องราวมันเป็นแบบนี้ ทั้งเขาและจุนฮยองต่างก็เป็นแค่นักศึกษาด้วยกันทั้งคู่ ยังดูแลตัวเองกันไม่ได้เลยแล้วอีกหนึ่งชีวิตที่กำลังจะเกิดมาละจะดูแลกันยังไง
“ตั้งใจ? ปล่อยให้ท้องแบบนี้เพราะจะจับกันอย่างงั้นสิ” ร่างบางเบิกตาด้วยความตกใจกับประโยคที่เขาไม่คิดจะได้ยินมันจากปากคนที่เขารัก.. ถ้าจะไม่รับผิดชอบกันเขาก็ไม่ว่าแต่ทำไมต้องดูถูกกันขนาดนี้
ใช่ คงไม่แปลกหรอกถ้าใครจะคิดแบบนั้น เพราะใครๆต่างก็รู้ว่าทางบ้านของจุนฮยองนั้นฐานะดีเพียงใด แล้วยิ่งมาเป็นแฟนกับนักเรียนทุนอย่างเขาด้วยแล้วทุกคนต่างก็มองว่าเขาต้องการที่จับจุนฮยอง แต่ไม่คิดเลยว่าจุนฮยองเองก็จะมีความคิดแบบนั้นเช่นกัน
ฮยอนซึง’ ไม่ได้ตอบอะไรออกไป เขาทำเพียงมองใบหน้าของชายอันเป็นที่รักผ่านดวงตาที่เต็มไปด้วยหยาดน้ำตาที่ไหลออกมาตั้งแต่ที่ได้ยินประโยคร้ายกาจนั้น สุดท้ายฮยอนซึงก็ตัดสินใจหันหลังแล้วเดินกลับลงไปด้านล่างเงียบๆ จุนฮยองเองก็แค่มองตามแผ่นหลังบางที่ค่อยๆหายไปจนพ้นสายตา เขาไม่ได้ตั้งใจจะทำร้ายคนรักด้วยคำพูด เขาเองก็รู้สึกเสียใจที่พูดเหมือนดูถูกฮยอนซึงแบบนั้น เขาอยากจะขอโทษแต่สุดท้ายเขาก็ไม่มีโอกาสที่จะได้พูดมัน เพราะตั้งแต่วันนั้นฮยอนซึงก็หายไป หายไปพร้อมๆกับความรู้สึกผิดบาปที่เกาะกินหัวใจของของเขาตลอดมา
“ลูกของเรา.. นายยังเก็บเขาไว้ใช่ไหมฮยอนซึง”
**
“น้องจุน ดึกแล้วนะครับมานอนกับมาม๊าดีกว่านะ” ร่างบางส่งเสียงเรียกลูกชายที่เอาแต่ยืนเกาะกระจกมองเม็ดฝนที่ตกกระหน่ำลงมาอย่างไม่ขาดสาย เด็กเล็กวัยเพียงสามขวบเดินมาหาคนเป็นแม่อย่างว่าง่าย เท้าเล็กพาตัวเองเข้าสู้อ้อมกอดของคนเป็นแม่ที่รอรับอยู่ก่อนแล้ว เสียงหัวเราะคิกคักของเด็กน้อยดังขึ้นเมื่อปากหยุ่นของแม่แตะลงบนแก้มนุ่มของตัวเอง
“มาม๊า..” เสียงเล็กๆเอ่ยเรียกมารดา
“ว่าไงครับคนเก่ง”
“ป๊ะป๋าน้องจุนอยู่ไหนฮับ”
------------------------------------------
TBC.
ความคิดเห็น