ลำดับตอนที่ #7
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : กามเทพแผลงศร [25%]
ระหว่างทางกลับบ้าน
แสงสีทองสาดลงมาถนนสายเดิมมองไปไกลๆมีแต่ความมืดแต่ชั้นกลับรู้สึกอบอุ่น
เพราะคัตซึคาว่าเดินอยู่ข้างๆสองสามอาทิตย์ที่ผ่านมาชั้นมัวแต่เครียดกับงานแสดง
จนลืมไปเลยว่ายังไม่เคยบอกรักนายตาโตที่เดินอยู่ข้างๆนี่เลยแต่เอาเถอะ เสร็จจากงาน
แสดงเมื่อไหร่ชั้นจะบอกรักเค้าซักที
แสงสีทองสาดลงมาถนนสายเดิมมองไปไกลๆมีแต่ความมืดแต่ชั้นกลับรู้สึกอบอุ่น
เพราะคัตซึคาว่าเดินอยู่ข้างๆสองสามอาทิตย์ที่ผ่านมาชั้นมัวแต่เครียดกับงานแสดง
จนลืมไปเลยว่ายังไม่เคยบอกรักนายตาโตที่เดินอยู่ข้างๆนี่เลยแต่เอาเถอะ เสร็จจากงาน
แสดงเมื่อไหร่ชั้นจะบอกรักเค้าซักที
คนดูกลับกันหมดแล้ว เหลือแต่พวกเราที่ยังอยู่พี่มาริสั่งให้รุ่นน้องปีหนึ่งซื้อเบียร์กับ
ขนมมานั่งกินฉลองที่งานเสร็จ
เวลาเที่ยงคืนกว่าๆ ทุกคนก็นอนพิงกันหลับไปด้วยความเมาน้องบางคนก็กลับไปแล้ว
ตอนนี้เหลือเพียงรุ่นพี่ปีสามซึ่งส่วนมากเมาจนหลับไปกับเพื่อนสุดที่เลิฟของฉันทั้งสามคน
ตัวแทนจากคณะวิศวะที่ยังไม่กลับก็คือคัตซึคาว่ากับไอซาว่าที่ยังนั่งคุยกันอยู่
“ชั้นกลับก่อนนะคาเนน วันนี้เธอสวยมาก รู้เปล่า” ยูมีชม หน้าแป้น
“ขอบใจจ้ะนางฟ้า”
“ชั้นต้องรีบไปถอดชุดนางฟ้านี้ออกซะที มันหนักมากเลยไปกันเถอะเจ้าม้า เจ้าฟักทอง”
-_-‘ นั่นหมายถึงริวจิและซาโต้
“เฮ้...นั่นจะกลับกันแล้วเหรอ” เสียงไอซาว่าตะโกนมาจากบนเวที
พวกเขานั่งกันอยู่ริมเวที ข้างๆตรงที่พวกเขานั่งอยู่มีขวดเบียร์วางอยู่สองสามขวูด
ตรงนั้นมีแสงสปอร์ตไลท์ส่องลงมาพอดี ทำให้เจ้าชายของฉันดูเท่มากขึ้นกลางแสงสปอร์ตไลต์
วันนี้เจ้าชายแต่งตัวเป็นเจ้าชายส่วนชั้นก็อยู่ในชุดซินเดอเรลล่า
ความรู้สึกที่ถูกจูบเมื่อกี้ยังติดอยู่ที่ริมฝีปาก...เมื่อชั้นมองไปตามเสียงของไอซาว่า
สายตาก็เหลือบไปเห็นคัตซึคาว่ากำลังมองมาที่ชั้นอยู่พอดี
ไอซาว่าเดินเข้ามาที่กลุ่มเรา
“ชั้นกลับด้วยนะ” ไอซาว่าบอกกับยูมีแล้วหันมายิ้มเก้อๆกับชั้น
“กลับด้วยกันเหรอ” ชั้นงงทั้งซาโต้และริวจิก็ทำหน้างุนงงไม่แพ้กัน
“บ้านชั้นอยู่ทางเดียวกันกับบ้านของซาราดะซังน่ะ อ้อ ...แล้วส่วนเธอ เดี๋ยวเจ้ายูโตะ มันจะไปส่งเธอเอง”
“อ้อ ...เหรอ งั้นก็ไปเถอะ”
ชั้นรีบตัดบท เพราะรู้สึกว่าตอนนี้หน้าชั้นร้อนๆ ทุกคนคงเห็นว่าชั้นหน้าแดง
แล้วพวกเพื่อนๆก็เดินจากไปตอนนี้ก็เหลือแค่นางซินฯกับเจ้าชายสินะ
ชั้นหายใจเข้าแรงๆหนึ่งทีก่อนจะเดินไปหาเค้าที่หน้าเวทีวันนี้ชั้นตั้งใจว่าจะสารภาพรักกับเค้า ตื่นเต้นจัง
เค้ายังคงนั่งอยู่ที่เดิม มองตรงมาที่ชั้น >_< คนอะไรไม่รู้จักเขินเลยรึไง ... เนื่องจากสายตาของเค้ามองมาที่ชั้นตลอดชั้นเลยต้องมองไปทางอื่น
ชั้นหยุดตรงหน้าเค้า (แต่ตาก็ยังคงมองไปทางอื่น)
ตึกตึ่ก ตึก ตึ่ก ชั้นได้ยินเสียงหัวใจของตัวเองเต้นแรง >O< เค้าจะได้ยินเสียงหัวใจชั้นเต้นรึเปล่านะ
“จะกลับเลยมั้ย” เค้าถาม
ตอนนี้ชั้นยืนอยู่ที่พื้นข้างล่าง ส่วนเค้านั่งอยู่ที่ขอบเวทีทำให้ชั้นต้องเงยหน้าขึ้นมาตอบ
“คัตซึคาว่า”
“หืม”
“วันนั้นที่เธอเดินไปส่งชั้นที่บ้านน่ะ”
“...”
“เธอบอกว่าเธอจะดูแลชั้นใช่มั้ย”
“...”
เค้าไม่พูดอะไร แต่ยังคงมองจ้องมาที่ชั้น ให้ตายคนบ้าอะไรเนี่ยชั้นต้องเป็นฝ่ายหลบตาเค้าซะเอง
“คือตอนนี้ชั้นคิดว่า... ชั้นต้องการคนดูแลนะ”
ชั้นก้มมองนิ้วเท้าตัวเองขณะที่พูดพึมพำออกไปไม่แน่ใจว่าเค้าได้ยินหรือเปล่า
ตุ๊บเสียงเค้ากระโดดลงมาจากเวที ชั้นลอบมองหน้าเค้าแว่บนึงสาบานได้ว่าชั้นเห็นเค้าอมยิ้มนะ
“กลับกันเถอะคาเนโกะ”
“เอ๋? … คาเนโกะเหรอ”
“อื้มแล้วต่อไปเธอก็ไม่ต้องเรียกชั้นว่าคัตซึคาว่าอีก” เค้ายังคงไม่หุบยิ้ม
เค้าเอามือล้วงกระเป๋าแจ็กเก็ตแล้วเดินนำไป คนอะไรเดินเร็วจัง ^_^
“นี่แล้วเธอจะให้ชั้นเรียกว่าอะไร”
“ก็เรื่องของเธอสิ”
ชั้นกึ่งเดินกึ่งวิ่งตามเค้าไป
“เดี๋ยวชั้นก็เรียกเธอว่าพ่อไก่ซะหรอก”
“ก็ตามใจเธอยัยปู” เค้ายิ้ม
ชั้นหัวเราะออกมาเมื่อเห็นรอยยิ้มของเค้า
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ขณะที่เรากำลังเดินกันไป (วันนี้เราต้องเดินกลับบ้าน เพราะมันดึกมากแล้ว)
ผ่านถนนสายเดิม อีกเดี๋ยวเราจะผ่านร้านขนมทาร์ตสวีตบัน
วันนี้ชั้นอยากให้ทางกลับบ้านมันไกลกว่านี้จัง
“นี่เธอเดินช้าๆหน่อยได้ไหม” ชั้นจับแขนเสื้อเค้าไว้เพื่อให้เค้าเดินช้าลงมาหน่อย
(ที่จริงคือชั้นยังไม่อยากถึงบ้านเร็วนักน่ะ ^_^>)
“อย่าจับแขนเสื้อชั้น มานี่” แล้วเค้าก็กุมมือชั้นสอดเข้าไปในกระเป๋าเสื้อแจ็กเก็ตของเค้า
มือของชั้นอุ่นอยู่ในมือของเค้าแล้วมือของพวกเราก็อยู่ในกระเป๋าเสื้อแจ็กเก็ตของเค้าอีกที
เป็นวิธีจับมือกันที่ประหลาดมาก แต่มันช่าง..ดีเหลือเกิน
“เดี๋ยวเสื้อชั้นยับน่ะ” เค้าพึมพำโดยไม่มองหน้าชั้น
5555 เขินเป็นเหมือนกันแฮะเจ้าชายของชั้น
เราเดินกันไปช้าๆ ตลอดทางเค้าไม่ได้ปล่อยมือชั้นเลยระหว่างนั้นเราก็คุยกัน
เรื่องบทของพี่มาริเรื่องที่นายฟักทองพยายามแย่งซีนเจ้าชายด้วยการมายืนบังหน้าเวที
(แล้วนายซาโต้ก็ถูกพี่มาริด่าอยู่หนึ่งชั่วโมงหลังการแสดงจบลง)
จนในที่สุดก็มาถึงหน้าหอพักของชั้น
“ถึงแล้วขอบคุณนะที่มาส่ง”
“พรุ่งนี้ชั้นจะมารับเธอนะเธอมีเรียนตอนเช้ารึเปล่า”
“ชั้นมีเรียนตอนเก้าโมง”
“งั้นแปดโมงเจอกันห้ามสายล่ะ ไม่งั้น....”
เค้าทำท่าจะบีบคอชั้นแล้วมือของเค้าก็มาจับอยู่ที่คอชั้น
ชั้นหลับตาลง นึกว่าจะถูกเค้าบีบคอจริงๆซะแล้ว\>_</
แต่เค้าก้มหน้าลงมา แล้วแตะจมูกลงที่หน้าผากชั้น
“ฝันดีนะ” เค้าพูดเบาๆ ก่อนจะปล่อยมือออกจากคอชั้น
ชั้นค่อยๆลืมตาขึ้นมา
“ไปล่ะ” แล้วเค้าก็เอามือสองข้างยัดลงเสื้อแจ็คเก็ตแล้วเดินจากไป
นายตาโตนี่เวลาเขินจะต้องเอามือเข้าไปในกระเป๋าเสื้อทุกที อิ อิ
อย่างน้อยตอนนี้ชั้นก็จับได้แล้วว่าเค้ากำลังเขินอยู่เหมือนกัน
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น