ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : เจ้าชายของชั้น (ไม่ใช่ของฟักทอง)
หอพักสี่เสื่อ 9:00 น.
เก้าโมงแล้ว นาฬิกาปลุกของชั้นที่ชั้นตั้งมันไว้ตอนหกโมง แต่ชั้นไม่เคยได้ยินเสียงมันเลย
เอาเถอะ ถ้ามัวแต่โทษนาฬิกา ก็คงสายไปกว่านี้ วันนี้เป็นวันสำคัญด้วย
ชั้นต้องไปพบกับ... กับ ... เอ่อ....(ชั้นลืมชื่ออีกแล้ว) -_-^
เอาเป็นว่าวันนี้ชั้นต้องแต่งตัวสวยๆ ชั้นเชื่อเรื่องความประทับใจแรกนะ
เสื้อมีปก... จะดูสุภาพไป
ตัวนี้ละกัน สรุปว่าชั้นจะใส่เสื้อสีชมพูคอกว้าง แต่พันช่วงคอด้วยผ้าพันคอสีขาวสะอาด
กระโปรงพีทก็เป็นสีขาวเหมือนกัน ผมของชั้นปกติก็จะไม่ได้ทำอะไรอยู่แล้วนอกจาก
หวีให้มันเรียบเท่านั้นเอง เมื่อคืนก็สระผมเรียบร้อยแล้วนี่นา
เอาล่ะ คาเนจัง สู้ๆ ^-^V
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ห้องปฏิบัติการวิศวกรรมไฟฟ้าควบคุม
“คัทซึคาว่า ยูซาโตะ คัทซึคาว่า ยูซาโตะ คัทซึคาว่า ยูซาโตะ”
ชั้นยืนท่องพึมพำอยู่หน้าห้องนั้น กลัวว่าจะลืมอีกน่ะสิ
อีตาริวจินะ หาข้อมูลมาให้มากมาย ทำไมถึงไม่มีรูปของหมอนี่นะ นี่ที่หน้าของเค้าจะมีคำว่า
เจ้าชาย แปะอยู่ที่หน้าผากไหมนะ พวกรุ่นพี่ถึงได้บอกว่าเค้าเหมาะกับบทเจ้าชาย
ก๊อก ก๊อก ชั้นเคาะที่ประตูเบาๆก่อนผลักเข้าไป
ในห้องนั้นมีโต๊ะทำงานอยู่ประมาณสิบตัว คนที่นั่งอยู่เป็นผู้ชายทั้งหมดเลย นี่มันทำให้ชั้น
ประหม่านิดหน่อย
“เอ่อ ชั้นมาหา คุณคัทซึคาว่า ยูซาโตะ”
ทันใดนั้น ชายหนุ่มที่นั่งอยู่มุมในสุดของห้องก็ยืนขึ้น
!! เจ้าชาย !!
นี่มันบ้าหรือเปล่า ที่หน้าเค้าไม่มีป้ายแขวนอยู่ แต่ทันทีที่ชั้นเห็นหน้าเค้า ชั้นก็รู้ได้ว่าเค้าเป็นเจ้าชาย –ของชั้น
คำว่า “ของชั้น” ชั้นเติมเอง ก็ชั้นเป็นซินเดอเรลล่านี่นา เจ้าชายคงไม่ได้เป็นของฟักทองแน่นอน ใช่มั้ย
เค้าเดินมาหาชั้นจากมุมห้อง ในขณะที่ชั้นแอบสำรวจหน้าตาท่าทางของเค้า
เค้าเป็นคนตาโต จมูกโด่ง หน้าตาไม่เหมือนคนญี่ปุ่นแฮะ คงเป็นลูกครึ่งอะไรซักอย่างๆแน่ๆ
ชุดที่เค้าใส่ดูคล้ายชุดเครื่องแบบสมัยเรียนอยุ่ไฮสคูล
ทำไมต้องเรียบร้อยขนาดนี้ด้วยเนี่ย แต่ถึงอย่างนั้นก็เถอะ เค้าดูเท่มากในชุดนี้นะ
“ครับ?”
ไม่ทันได้รู้ตัวเค้าก็มายืนตรงหน้าแล้ว >_<
“เอ่อ ...คุณคงทราบว่าคณะเราจะจัดงานฉลองรับปริญญาร่วมกันในปีนี้”
“ครับ”
นี่เค้าพูดเป็นอยู่สองคำหรือไงเนี่ย คือ ครับ? และ ครับ
“ในงานคืนนั้น กลุ่มตัวแทนนิสิตจะจัดการแสดงเรื่องซินเดอเรลล่าภาคภาษาอังกฤษค่ะ
และ เอ่อ... ชั้นขอสรุปล่ะ คุณได้รับเลือกเป็นตัวแทนให้แสดงในฐานะตัวแทนของคณะวิศวะ”
“ครับ?”
“...” -_-+
“ครับ ... คือ เอ่อ ... ผมคงต้องขอตัว”
อ้อ เค้าเพิ่งเข้าใจ และเค้าก็พูดคำอื่นนอกจากครับได้ด้วย แต่ ... เดี๋ยว!!! ว่าไงนะ ขอตัว!!!
เมื่อเค้าเห็นว่าชั้นเงียบไป เค้าก็หันหลังเดินกลับไปที่โต๊ะทำงานของเค้า
แล้วนี่ชั้นจะทำยังไง ยัยยูมีจ๋า ช่วยชั้นคิดหน่อย แล้วไหนชั้นจะต้องโดนพี่มาริด่าอีก
ระหว่างที่ชั้นก้มมองนิ้วเท้าตัวเอง พร้อมทั้งพยายามหาทางแก้วิกฤตนี้ ชั้นก็ตะโกนออกไป
“ไม่ได้นะ นายจะปฏิเสธงานนี้ไม่ได้”
ทันทีที่ชั้นพูดจบ ชั้นก็ค่อยๆลืมตาขึ้น ได้ผลแฮะ นายนั่นหยุดเดิน แล้วก็ค่อยๆหันหลังกลับมา
สายตาเค้ามีแววสงสัยปนรำคาญ ขณะที่เค้าเดินกลับมาทางชั้น ชั้นก็พยายามคิด คิด คิด แล้วก็คิด
ถึงเหตุผล (ว่าทำไมชั้นถึงได้ตะโกนไปอย่างนั้น และก็เหตุผลที่จะต้องตอบเค้าตอนนี้ด้วย)
“ทำไม” เค้าคาดคั้น
แล้วทำไมต้องทำหน้าตาดุขนาดนั้นด้วยเนี่ย ตาก็โตอยู่แล้ว ไม่ต้องพยายามทำให้มันโตขึ้นมาอีกหรอก
“เอ่อ” >_<”
“....”
“เพราะรุ่นพี่ทานากะ เค้าเลือกนาย” ตายแล้ว!! ชั้นมั่วไปได้ไง รุ่นพี่ทานากะเป็นรุ่นพี่วิศวะที่ทุกคนนับถือมาก
ถึงแม้ว่าจะตกใจกับสิ่งที่เพิ่งจะโกหกไป แต่ก็ดูเหมือนจะได้ผลแฮะ หมอนั่นอึ้งไป หน้าตาเปลี่ยนเป็นอารมณ์ต่างๆ
ไปประมาณ 7 แบบ ตอนแรกอึ้ง แล้วก็ตกใจ แล้วก็เปลี่ยนเป็นทำหน้าเหมือนกับปลง
“ถ้าอย่างงั้น ... ชั้นต้องทำอะไรบ้าง”
*^-^* ฮูเร่ สำเร็จ อืม .. แล้วเรื่องรุ่นพี่ทานากะที่ชั้นโกหกไป ค่อยคิดทีหลังแล้วกัน
“แล้วชั้นจะโทรบอกรายละเอียดนะ โทรมาที่แลปได้ใช่ไหม”
(- -)(_ _)(- -)(_ _) หงึก หงึก หนุ่มตาโตพยักหน้าสองที (แบบหมดอาลัยตายอยากสุดๆ)
ก่อนเดินกลับไปยังโต๊ะทำงานของเค้า
ในอารมณ์พ่ายแพ้ของเค้านั้น สำหรับชั้นแล้วมันช่างเป็นความสุขเสียเหลือเกิน
(เดี๋ยวยัยยูมีต้องไม่เชื่อแน่ว่าชั้นทำสำเร็จ)
“ชั้นชื่อมิมุระ คาเนโกะ ยินดีที่ได้รู้จักนะ” ชั้นตะโกนให้เค้าพร้อมรอยยิ้ม ก่อนคำนับรุ่นพี่คนอื่นๆ แล้วค่อยๆออกจากห้องไป
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ร้านขนมทาร์ตสวีตบัน
“วันนี้มีอะไรดีๆเหรอจ๊ะ ยิ้มใหญ่เชียว” พี่นานะทัก
“ป่าวค่ะ”
จริงๆแล้วชั้นก็ยังไม่รู้หรอกว่าชั้นเป็นอะไร รู้แต่ว่าวันนี้อากาศมันช่างดี ท้องฟ้าก็
ดูสวยเป็นพิเศษ ถึงมันจะดึกแล้วก็เหอะ ^-^
“คาเนโกะจ๊ะ” พี่นานะเรียกชั้นเบาๆ พร้อมส่งสายตาไปบนโต๊ะที่ชั้นนั่งทำงานอยู่
!!! ว๊าย น้ำตาลที่ชั้นเทลงขวดตอนนี้มันล้นออกมาจนท่วมขวดเล็กๆนั้นแล้ว!!!
“ตายแล้ว ... ขอโทษค่ะ ขอโทษค่ะ ชั้นจะทำความสะอาดเดี๋ยวนี้”
แล้วชั้นก็รีบวิ่งไปเอาที่ตักผงหลังร้าน นี่ชั้นใจลอยไปไหนเนี่ย ตั้งแต่ที่ชั้นกลับมาจาก
มหาวิทยาลัย ต้องเป็นเพราะนายคัตซึคาว่า ใช่! เป็นเพราะนายตาโตนั่นแน่ๆ
พรุ่งนี้เป็นวันประชุมเรื่องงานวันแรก แล้วชั้นก็จะได้เจอเค้าอีก ^_^*
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ตอนนี้เป็นเวลาสองทุ่มกว่าแล้ว ได้เวลาปิดร้าน พี่นานะเก็บของอยู่ในครัว
ส่วนชั้นมีหน้าที่เก็บโต๊ะ (เช็ดโต๊ะ จัดขวดเกลือ แล้วก็เอาเก้าอี้ขึ้นบนโต๊ะ)
ไฟส่วนใหญ่ในร้านปิดหมดแล้ว ชั้นนั่งลงที่เก้าอี้ตัวสุดท้ายที่ยังไม่ได้ยกขึ้น
ตาของชั้นจ้องที่โทรศัพท์มือถือของตัวเอง พลางตัดสินใจว่าจะโทรไปหาเค้ายังไงดี
(พี่มารินัดซ้อมบทพรุ่งนี้แล้ว)
ในข้อมูลที่ริวจิหามาให้ มีเบอร์โทรศัพท์มือของเค้าด้วย ... เอาล่ะ
ก่อนอื่นก็ต้องเริ่มจากการเซฟเบอร์เค้าเข้าไปในเครื่องก่อน
เบอร์เค้า 1290 xxxx แล้วก็ ... อืม ชื่อเค้า ชั้นตัดสินใจเซฟชื่อเค้าว่า “เจ้าชายของชั้น”
“เจ้าชายของชั้น” ชั้นพึมพัมอยู่กับตัวเองในความมืด นี่ชั้นต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ
เอาล่ะ!! ชั้นรวบรวมความกล้า ก่อนกดโทรออก
ตรู๊ดดดด ตรู๊ดดดด ตรู๊ดดดด
“ฮัลโหล” เสียงเค้า ><
“เอ่อ ...เอ่อ ...”
เมื่อกี้ชั้นน่าจะคิดก่อนนะ ว่าจะพูดว่าอะไร ไม่ได้เรื่องเลยจริงๆ (ชั้นมัวแต่มาด่าตัวเองทำไมเนี่ย)
“ถ้าไม่พูดชั้นจะวางล่ะนะ”
“เดี๋ยวก่อน ...ชั้นมิมุระ เองนะ ที่วันนี้เราเจอกันเรื่องการแสดงวันรับปริญญาน่ะ”
“มิมุระ? ......อ๋อ”
“พรุ่งนี้ตอนสี่โมงเย็นเรามีประชุมที่ห้องกิจกรรม ชั้นสี่อาคารเทคโนวิทย์นะ เธอต้องมาด้วย”
“...”
“เธอสะดวกมั้ย”
“ชั้นมีนัดคุยกับอาจารย์น่ะ”
“ไม่ได้นะ เธอไม่ไปไม่ได้นะ”
ชั้นรู้สึกเหมือนเคยพูดประโยคนี้มาก่อนแฮะ -_-“
“นี่ ... เธอนี่มัน...” -_-+
“เจอกันพรุ่งนี้ด้วยนะ นายไก่”
“เดี๋ยว ใคร”
ตรู๊ดดดดด ด
ชั้นวางไปเองแหละ นี่ถ้าเค้าคุยอยู่กับชั้นตรงนี้ เค้าคงอยากจะต่อยชั้นมากแน่ๆ
แต่ก็ไม่รู้อ่ะนะ ที่ชั้นทำแบบนี้ก็เพื่อยูมี เพื่อนสุดที่รักของชั้น เพื่อตัวชั้นเองด้วย
เพราะชั้นกลัวพี่ปีสามอ่า ขอโทษนะ
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ห้องกิจกรรม
ทำมั้ย ทำมั้ย มันต้องมีบทแบบนี้ด้วย
นางซินฯสวมรองเท้าได้พอดี เจ้าชายพอพระทัยมาก ดึงเธอเข้าไปกอดและประทับจูบที่ริมฝีปากของเธอ
“บทจูบปากนี่มันมาจากไหน หา” ชั้นถามพร้อมมองไปรอบๆห้อง (ก็ชั้นยังไม่รู้ว่าใครเป็นคนแต่งบทนี่)
“มันแสดงถึงความเป็นผู้ใหญ่นะ คาเนน นี่มันไม่ใช่ละครเด็กไฮสคูลนะ”
เป็นคำตอบจากรุ่นพี่มาริ
“แต่ชั้น ... เอ่อ”
“อย่าบอกนะว่าเธอยังไม่เคยจูบ”
แว่บนึงชั้นเห็นนายตาโตนั่นแอบอมยิ้ม ทำไมยะ ที่ชั้นอยู่มหาวิทยาลัยแล้ว
ชั้นยังไม่เคยจูบนี่มันแปลกมากรึไง
ยูมีเดินมาลูบหลังชั้น ทำหน้าเห็นใจ นี่ยิ่งทำให้คนอื่นๆเข้าใจผิด (จริงๆแล้วคือเข้าใจถูก) ไปกันใหญ่
“ไม่ใช่ๆ เอ่อ ... คือ ชั้นคิดว่าคัตซึคาว่าเค้าคงไม่สะดวกน่ะค่ะ”
พี่มาริหันไปทางเจ้าชาย ซึ่งขณะนี้กอดอกยืนพิงประตูแบบคนไม่ค่อยสนใจโลก
พลางเลิกคิ้วเป็นเชิงถาม
“ผมไม่มีปัญหาอะไร รีบซ้อมเถอะ ผมต้องไปพบอาจารย์ต่อ”
-O- หา ... นี่ไม่มีใครมีปัญหาอะไรงั้นเรอะ งั้นชั้นคนเดียวใช่มั้ยที่มีปัญหาน่ะ
ก่อนที่ชั้นจะได้คิดอะไรต่อ นายนั่นก็เดินเข้ามาดึงแขนชั้นเข้าไป
แล้วก็ ... แล้วก็ ...ตัวชั้นชนกับหน้าอกกว้างของเค้า ตอนนั้นเองที่ชั้นกำลังจะโวยวายอะไรออกมา
“นาย… อุ๊”
นายตาโตนั่นก้มลงมา สิ่งสุดท้ายที่ชั้นเห็นก็คือขนตายาวๆของเค้าในระยะประชิด
แล้วทำไมเค้าต้องหลับตาด้วย ในขณะที่ตาชั้นเบิกกว้างด้วยความตกใจ ริมฝีปากของเค้าก็
ประทับเข้ามาบนปากของชั้น
$#@#@#
แล้วชั้นก็ได้ยินเสียงเรียก
“คาเนโกะ ยัยคาเนโกะ”
“หืม...
เสียงยูมีนี่นา แล้วนี่ชั้นอยู่ไหนเนี่ย
“ตื่นเดี๋ยวนี้เลย ยัยบ้า เธอจะนอนถึงเที่ยงเลยรึไงหา แล้วประตูห้องก็ไม่ได้ล็อกอีก”
“หา กี่โมงแล้วเนี่ย” ชั้นกระเด้งขึ้นมาจากที่นอน นี่ชั้นฝันไปเหรอเนี่ย โธ่...จูบแรกของชั้น @_@
“จะเที่ยงแล้ว อ้อ...เย็นนี้มีซ้อมบทแล้วนะยะ แล้วก็มีเรียนวิชาภาษาอังกฤษตอนบ่ายด้วย”
ชั้นรีบลุกขึ้นแต่งตัว ไม่ลืมว่าจะต้องสระผมด้วย เมื่อคืนชั้นลืมสระน่ะ ^-^>
“แล้วเจอกันที่คณะนะ คาเนจัง ชั้นไปก่อนล่ะ” เสียงยูมีตะโกนที่หน้าประตู
“อื้ม”
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ห้องกิจกรรม เย็นวันศุกร์
เสียงพี่มาริกำลังทวนบทให้เราฟังอย่างคร่าวๆ
“เอาล่ะ สรุปว่าเรื่องจะเริ่มตั้งแต่ตอนที่นางซินขอพรจากนางฟ้า แล้วนางฟ้า เอ่อ ... เธอนะยูมิโกะ ก็ออกมา
เสกฟักทอง แล้วก็รถม้า ชั้นหมายถึงเจ้าหัวแดงกับหัวหยิกตรงนั้น”
พี่มาริค่อยๆชี้ไปทางตัวแสดงแต่ละตัว
คิก คิก ^_^ นายหัวแดงกับนายหัวหยิกงั้นเหรอ เจ้าซาโต้กับริวจิหน้าหงิกไปเลย
“แล้วก็ตัดไปที่ฉากเต้นรำนะ เธอสองคนเต้นรำกัน แล้วก็เที่ยงคืนเธอก็หนีไป ฉากที่สามเจ้าชายจะต้องมา
ตามตัวนางซินที่บ้าน แล้วเธอนะคาเนน ก็ใส่รองเท้าแก้วได้ แล้วอืม...”
ชั้นคิดถึงบทในฝันเมื่อคืน >_< หวาย หวาย
นางซินฯสวมรองเท้าได้พอดี เจ้าชายพอพระทัยมาก ดึงเธอเข้าไปกอดและประทับจูบที่ริมฝีปากของเธอ
“...แล้วก็จบ บทที่ชั้นแจกให้คือบทของแต่ละคน เอาไปท่องด้วย และวันนี้เราจะซ้อมฉากเต้นรำ”
พี่มาริพูดจบแล้ว ไม่รู้ว่าชั้นโล่งใจหรือเสียดายกันแน่ที่มันไม่มีฉากจูบ
นายคัตซึคาว่าที่ยืนพิงประตูเป็นคนเบื่อโลกอยู่ตั้งแต่แรก โดยไม่ได้พูดอะไรเลย พอถึงตรงนี้เค้าก็พูดขึ้นมา
“งั้นก็รีบซ้อมกัน ผมต้องไปหาอาจารย์ต่อ”
“งั้นคาเนจังมานี่ เธอเต้นรำได้ใช่ไหมจ๊ะ”
ชั้นพยักหน้า รู้สึกวูบๆ ลมหายใจติดขัด นี่ชั้นตื่นเต้นขนาดนี้เลยหรือนี่ นายตาโตนั่นเดินเข้ามา
แต่ชั้นรู้สึกหูอื้อ แล้วชั้นก็ไม่รู้สึกอะไรอีก
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
นี่ชั้นอยู่ที่ไหนเนี่ย ชั้นค่อยๆมองไปรอบๆ วิวรอบๆนี้คุ้นๆ อืมมันเป็นทางกลับบ้านชั้นเอง
แล้วนี้ชั้นกำลัง... กำลังอยู่บนหลังของคัตซึคาว่า (คือชั้นกำลังขี่คอเค้า)
แล้วเค้าจะรู้ไหมนะว่าชั้นรู้สึกตัวแล้ว... นี่ชั้นเป็นลมไปเพราะไม่ได้กินข้าวตั้งแต่เมื่อเย็นวาน
น่าอายจังเลย >_<*
แต่ชั้นจะไม่ให้เค้ารู้หรอกว่าชั้นรู้สึกตัวแล้ว ก็การที่ได้ขี่คอเค้าอยู่อย่างนี้มันมีความสุขมากเลยน่ะสิ
แผ่นหลังของเค้ากว้างแล้วอบอุ่น ตัวเค้าก็มีกลิ่นหอมอ่อนๆด้วย
“นี่... เธอใช้ยาสระผมอะไรน่ะ”
ตายแล้ว!! นี่เค้ารู้แล้วเหรอว่าชั้นรู้สึกตัวแล้ว
“....”
“นี่... ชั้นรู้แล้วว่าเธอตื่นแล้ว มิมุระ”
เค้ารู้ว่าชั้นรู้สึกตัวแล้วเหรอ ว้า งั้นชั้นก็ต้องลงแล้วสินะ
“เอ่อ... งั้นก็ขอบคุณ”
ชั้นพูดเบาๆ เพราะหน้าชั้นมันอยู่ใกล้กับหูเค้านิดเดียว
“เธอไม่ต้องลงหรอก เดี๋ยวชั้นแบกเธอไปส่งถึงบ้านเลย พี่มาริให้ที่อยู่ชั้นมาแล้ว”
ได้ยินเค้าหัวเราะในลำคอ เค้าคงตลกชั้นมาก บางทีเค้าอาจคิดว่าชั้นกลัว
การซ้อมบทนั่นจนเป็นลมล่ะมั้ง แต่ก็ดีกว่าให้เค้ารู้ว่าชั้นไม่ได้กินข้าวจนเป็นลมล่ะ
ทางไปหอชั้น ถนนเลนส์เดียวแคบๆ มีแสงไปจากเสาไฟข้างถนนส่องมาเป็นระยะทาง
ใบไม้เล็กๆร่วงลงมาจากต้นไม้ที่อยู่ข้างทาง ชั้นกลับบ้านทางนี้ทุกวัน แต่วันนี้ไม่รู้ทำไม
ถนนสายนี้จึงดูสวยผิดปกติ
“เธอป่วยรึเปล่า”
“ปล่าวนิ”
“คุณซาราดะบอกชั้นว่าเธอไม่ได้กินข้าว จนเป็นลม”
“...”
ยัยยูมี พรุ่งนี้เธอตาย!!
“ปล่าว”
“ท้องเธอร้องตลอดทางตอนที่ชั้นแบกเธอมา”
“...” -_-“
หมดกัน นี่เค้ารู้ว่าชั้นเป็นลมเพราะหิวข้าว แล้วชั้นก็ท้องร้องมาตลอดทาง ทำไมชีวิตชั้นมันเศร้าจัง
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
หน้าหอพัก
“ขอบคุณนะ คัตซึคาว่า”
“อืม... ไม่เป็นไร” เค้าก้มหน้า พึมพัมอะไรบางอย่าง
“อะไรนะคะ”
“ทำไมเธอไม่กินข้าว มิมุระ”
“เอ่อ”
“เธอควรกินอะไรบ้างนะ เอ่อ...ชั้นหมายถึงเธอน่าจะอ้วนกว่านี้ ชั้นไปล่ะ”
แล้วเค้าก็เดินกลับไปทางเดิม
ชั้นควรจะกินอะไรมั่งงั้นเหรอ แล้วนี้ชั้นผอมไป? เอ่อนะ ถ้าชั้นมีเงินมากกว่านี้ก็จะได้กินมากขึ้นแหละ
ก็ชั้นยังไม่ได้เงินเดือนจากร้านพี่นานะเลยนี่ แต่อย่างไรก็สู้ๆ คาเนโกะ ^_^V
***************************************************************************
จากผู้เขียน
ตอนนี้จบแล้วค่ะ ลุ้นความรักของคาเนโกะต่อ ตอนหน้าจะมีการสารภาพกันด้วยน้า อิอิ
*เบอร์โทรศัพท์ของญี่ปุ่นจะมี 8 หลัก แล้วจริงๆต้องกดรหัสพื้นที่อีก 3 ตัวด้วย
เก้าโมงแล้ว นาฬิกาปลุกของชั้นที่ชั้นตั้งมันไว้ตอนหกโมง แต่ชั้นไม่เคยได้ยินเสียงมันเลย
เอาเถอะ ถ้ามัวแต่โทษนาฬิกา ก็คงสายไปกว่านี้ วันนี้เป็นวันสำคัญด้วย
ชั้นต้องไปพบกับ... กับ ... เอ่อ....(ชั้นลืมชื่ออีกแล้ว) -_-^
เอาเป็นว่าวันนี้ชั้นต้องแต่งตัวสวยๆ ชั้นเชื่อเรื่องความประทับใจแรกนะ
เสื้อมีปก... จะดูสุภาพไป
ตัวนี้ละกัน สรุปว่าชั้นจะใส่เสื้อสีชมพูคอกว้าง แต่พันช่วงคอด้วยผ้าพันคอสีขาวสะอาด
กระโปรงพีทก็เป็นสีขาวเหมือนกัน ผมของชั้นปกติก็จะไม่ได้ทำอะไรอยู่แล้วนอกจาก
หวีให้มันเรียบเท่านั้นเอง เมื่อคืนก็สระผมเรียบร้อยแล้วนี่นา
เอาล่ะ คาเนจัง สู้ๆ ^-^V
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ห้องปฏิบัติการวิศวกรรมไฟฟ้าควบคุม
“คัทซึคาว่า ยูซาโตะ คัทซึคาว่า ยูซาโตะ คัทซึคาว่า ยูซาโตะ”
ชั้นยืนท่องพึมพำอยู่หน้าห้องนั้น กลัวว่าจะลืมอีกน่ะสิ
อีตาริวจินะ หาข้อมูลมาให้มากมาย ทำไมถึงไม่มีรูปของหมอนี่นะ นี่ที่หน้าของเค้าจะมีคำว่า
เจ้าชาย แปะอยู่ที่หน้าผากไหมนะ พวกรุ่นพี่ถึงได้บอกว่าเค้าเหมาะกับบทเจ้าชาย
ก๊อก ก๊อก ชั้นเคาะที่ประตูเบาๆก่อนผลักเข้าไป
ในห้องนั้นมีโต๊ะทำงานอยู่ประมาณสิบตัว คนที่นั่งอยู่เป็นผู้ชายทั้งหมดเลย นี่มันทำให้ชั้น
ประหม่านิดหน่อย
“เอ่อ ชั้นมาหา คุณคัทซึคาว่า ยูซาโตะ”
ทันใดนั้น ชายหนุ่มที่นั่งอยู่มุมในสุดของห้องก็ยืนขึ้น
!! เจ้าชาย !!
นี่มันบ้าหรือเปล่า ที่หน้าเค้าไม่มีป้ายแขวนอยู่ แต่ทันทีที่ชั้นเห็นหน้าเค้า ชั้นก็รู้ได้ว่าเค้าเป็นเจ้าชาย –ของชั้น
คำว่า “ของชั้น” ชั้นเติมเอง ก็ชั้นเป็นซินเดอเรลล่านี่นา เจ้าชายคงไม่ได้เป็นของฟักทองแน่นอน ใช่มั้ย
เค้าเดินมาหาชั้นจากมุมห้อง ในขณะที่ชั้นแอบสำรวจหน้าตาท่าทางของเค้า
เค้าเป็นคนตาโต จมูกโด่ง หน้าตาไม่เหมือนคนญี่ปุ่นแฮะ คงเป็นลูกครึ่งอะไรซักอย่างๆแน่ๆ
ชุดที่เค้าใส่ดูคล้ายชุดเครื่องแบบสมัยเรียนอยุ่ไฮสคูล
ทำไมต้องเรียบร้อยขนาดนี้ด้วยเนี่ย แต่ถึงอย่างนั้นก็เถอะ เค้าดูเท่มากในชุดนี้นะ
“ครับ?”
ไม่ทันได้รู้ตัวเค้าก็มายืนตรงหน้าแล้ว >_<
“เอ่อ ...คุณคงทราบว่าคณะเราจะจัดงานฉลองรับปริญญาร่วมกันในปีนี้”
“ครับ”
นี่เค้าพูดเป็นอยู่สองคำหรือไงเนี่ย คือ ครับ? และ ครับ
“ในงานคืนนั้น กลุ่มตัวแทนนิสิตจะจัดการแสดงเรื่องซินเดอเรลล่าภาคภาษาอังกฤษค่ะ
และ เอ่อ... ชั้นขอสรุปล่ะ คุณได้รับเลือกเป็นตัวแทนให้แสดงในฐานะตัวแทนของคณะวิศวะ”
“ครับ?”
“...” -_-+
“ครับ ... คือ เอ่อ ... ผมคงต้องขอตัว”
อ้อ เค้าเพิ่งเข้าใจ และเค้าก็พูดคำอื่นนอกจากครับได้ด้วย แต่ ... เดี๋ยว!!! ว่าไงนะ ขอตัว!!!
เมื่อเค้าเห็นว่าชั้นเงียบไป เค้าก็หันหลังเดินกลับไปที่โต๊ะทำงานของเค้า
แล้วนี่ชั้นจะทำยังไง ยัยยูมีจ๋า ช่วยชั้นคิดหน่อย แล้วไหนชั้นจะต้องโดนพี่มาริด่าอีก
ระหว่างที่ชั้นก้มมองนิ้วเท้าตัวเอง พร้อมทั้งพยายามหาทางแก้วิกฤตนี้ ชั้นก็ตะโกนออกไป
“ไม่ได้นะ นายจะปฏิเสธงานนี้ไม่ได้”
ทันทีที่ชั้นพูดจบ ชั้นก็ค่อยๆลืมตาขึ้น ได้ผลแฮะ นายนั่นหยุดเดิน แล้วก็ค่อยๆหันหลังกลับมา
สายตาเค้ามีแววสงสัยปนรำคาญ ขณะที่เค้าเดินกลับมาทางชั้น ชั้นก็พยายามคิด คิด คิด แล้วก็คิด
ถึงเหตุผล (ว่าทำไมชั้นถึงได้ตะโกนไปอย่างนั้น และก็เหตุผลที่จะต้องตอบเค้าตอนนี้ด้วย)
“ทำไม” เค้าคาดคั้น
แล้วทำไมต้องทำหน้าตาดุขนาดนั้นด้วยเนี่ย ตาก็โตอยู่แล้ว ไม่ต้องพยายามทำให้มันโตขึ้นมาอีกหรอก
“เอ่อ” >_<”
“....”
“เพราะรุ่นพี่ทานากะ เค้าเลือกนาย” ตายแล้ว!! ชั้นมั่วไปได้ไง รุ่นพี่ทานากะเป็นรุ่นพี่วิศวะที่ทุกคนนับถือมาก
ถึงแม้ว่าจะตกใจกับสิ่งที่เพิ่งจะโกหกไป แต่ก็ดูเหมือนจะได้ผลแฮะ หมอนั่นอึ้งไป หน้าตาเปลี่ยนเป็นอารมณ์ต่างๆ
ไปประมาณ 7 แบบ ตอนแรกอึ้ง แล้วก็ตกใจ แล้วก็เปลี่ยนเป็นทำหน้าเหมือนกับปลง
“ถ้าอย่างงั้น ... ชั้นต้องทำอะไรบ้าง”
*^-^* ฮูเร่ สำเร็จ อืม .. แล้วเรื่องรุ่นพี่ทานากะที่ชั้นโกหกไป ค่อยคิดทีหลังแล้วกัน
“แล้วชั้นจะโทรบอกรายละเอียดนะ โทรมาที่แลปได้ใช่ไหม”
(- -)(_ _)(- -)(_ _) หงึก หงึก หนุ่มตาโตพยักหน้าสองที (แบบหมดอาลัยตายอยากสุดๆ)
ก่อนเดินกลับไปยังโต๊ะทำงานของเค้า
ในอารมณ์พ่ายแพ้ของเค้านั้น สำหรับชั้นแล้วมันช่างเป็นความสุขเสียเหลือเกิน
(เดี๋ยวยัยยูมีต้องไม่เชื่อแน่ว่าชั้นทำสำเร็จ)
“ชั้นชื่อมิมุระ คาเนโกะ ยินดีที่ได้รู้จักนะ” ชั้นตะโกนให้เค้าพร้อมรอยยิ้ม ก่อนคำนับรุ่นพี่คนอื่นๆ แล้วค่อยๆออกจากห้องไป
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ร้านขนมทาร์ตสวีตบัน
“วันนี้มีอะไรดีๆเหรอจ๊ะ ยิ้มใหญ่เชียว” พี่นานะทัก
“ป่าวค่ะ”
จริงๆแล้วชั้นก็ยังไม่รู้หรอกว่าชั้นเป็นอะไร รู้แต่ว่าวันนี้อากาศมันช่างดี ท้องฟ้าก็
ดูสวยเป็นพิเศษ ถึงมันจะดึกแล้วก็เหอะ ^-^
“คาเนโกะจ๊ะ” พี่นานะเรียกชั้นเบาๆ พร้อมส่งสายตาไปบนโต๊ะที่ชั้นนั่งทำงานอยู่
!!! ว๊าย น้ำตาลที่ชั้นเทลงขวดตอนนี้มันล้นออกมาจนท่วมขวดเล็กๆนั้นแล้ว!!!
“ตายแล้ว ... ขอโทษค่ะ ขอโทษค่ะ ชั้นจะทำความสะอาดเดี๋ยวนี้”
แล้วชั้นก็รีบวิ่งไปเอาที่ตักผงหลังร้าน นี่ชั้นใจลอยไปไหนเนี่ย ตั้งแต่ที่ชั้นกลับมาจาก
มหาวิทยาลัย ต้องเป็นเพราะนายคัตซึคาว่า ใช่! เป็นเพราะนายตาโตนั่นแน่ๆ
พรุ่งนี้เป็นวันประชุมเรื่องงานวันแรก แล้วชั้นก็จะได้เจอเค้าอีก ^_^*
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ตอนนี้เป็นเวลาสองทุ่มกว่าแล้ว ได้เวลาปิดร้าน พี่นานะเก็บของอยู่ในครัว
ส่วนชั้นมีหน้าที่เก็บโต๊ะ (เช็ดโต๊ะ จัดขวดเกลือ แล้วก็เอาเก้าอี้ขึ้นบนโต๊ะ)
ไฟส่วนใหญ่ในร้านปิดหมดแล้ว ชั้นนั่งลงที่เก้าอี้ตัวสุดท้ายที่ยังไม่ได้ยกขึ้น
ตาของชั้นจ้องที่โทรศัพท์มือถือของตัวเอง พลางตัดสินใจว่าจะโทรไปหาเค้ายังไงดี
(พี่มารินัดซ้อมบทพรุ่งนี้แล้ว)
ในข้อมูลที่ริวจิหามาให้ มีเบอร์โทรศัพท์มือของเค้าด้วย ... เอาล่ะ
ก่อนอื่นก็ต้องเริ่มจากการเซฟเบอร์เค้าเข้าไปในเครื่องก่อน
เบอร์เค้า 1290 xxxx แล้วก็ ... อืม ชื่อเค้า ชั้นตัดสินใจเซฟชื่อเค้าว่า “เจ้าชายของชั้น”
“เจ้าชายของชั้น” ชั้นพึมพัมอยู่กับตัวเองในความมืด นี่ชั้นต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ
เอาล่ะ!! ชั้นรวบรวมความกล้า ก่อนกดโทรออก
ตรู๊ดดดด ตรู๊ดดดด ตรู๊ดดดด
“ฮัลโหล” เสียงเค้า ><
“เอ่อ ...เอ่อ ...”
เมื่อกี้ชั้นน่าจะคิดก่อนนะ ว่าจะพูดว่าอะไร ไม่ได้เรื่องเลยจริงๆ (ชั้นมัวแต่มาด่าตัวเองทำไมเนี่ย)
“ถ้าไม่พูดชั้นจะวางล่ะนะ”
“เดี๋ยวก่อน ...ชั้นมิมุระ เองนะ ที่วันนี้เราเจอกันเรื่องการแสดงวันรับปริญญาน่ะ”
“มิมุระ? ......อ๋อ”
“พรุ่งนี้ตอนสี่โมงเย็นเรามีประชุมที่ห้องกิจกรรม ชั้นสี่อาคารเทคโนวิทย์นะ เธอต้องมาด้วย”
“...”
“เธอสะดวกมั้ย”
“ชั้นมีนัดคุยกับอาจารย์น่ะ”
“ไม่ได้นะ เธอไม่ไปไม่ได้นะ”
ชั้นรู้สึกเหมือนเคยพูดประโยคนี้มาก่อนแฮะ -_-“
“นี่ ... เธอนี่มัน...” -_-+
“เจอกันพรุ่งนี้ด้วยนะ นายไก่”
“เดี๋ยว ใคร”
ตรู๊ดดดดด ด
ชั้นวางไปเองแหละ นี่ถ้าเค้าคุยอยู่กับชั้นตรงนี้ เค้าคงอยากจะต่อยชั้นมากแน่ๆ
แต่ก็ไม่รู้อ่ะนะ ที่ชั้นทำแบบนี้ก็เพื่อยูมี เพื่อนสุดที่รักของชั้น เพื่อตัวชั้นเองด้วย
เพราะชั้นกลัวพี่ปีสามอ่า ขอโทษนะ
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ห้องกิจกรรม
ทำมั้ย ทำมั้ย มันต้องมีบทแบบนี้ด้วย
นางซินฯสวมรองเท้าได้พอดี เจ้าชายพอพระทัยมาก ดึงเธอเข้าไปกอดและประทับจูบที่ริมฝีปากของเธอ
“บทจูบปากนี่มันมาจากไหน หา” ชั้นถามพร้อมมองไปรอบๆห้อง (ก็ชั้นยังไม่รู้ว่าใครเป็นคนแต่งบทนี่)
“มันแสดงถึงความเป็นผู้ใหญ่นะ คาเนน นี่มันไม่ใช่ละครเด็กไฮสคูลนะ”
เป็นคำตอบจากรุ่นพี่มาริ
“แต่ชั้น ... เอ่อ”
“อย่าบอกนะว่าเธอยังไม่เคยจูบ”
แว่บนึงชั้นเห็นนายตาโตนั่นแอบอมยิ้ม ทำไมยะ ที่ชั้นอยู่มหาวิทยาลัยแล้ว
ชั้นยังไม่เคยจูบนี่มันแปลกมากรึไง
ยูมีเดินมาลูบหลังชั้น ทำหน้าเห็นใจ นี่ยิ่งทำให้คนอื่นๆเข้าใจผิด (จริงๆแล้วคือเข้าใจถูก) ไปกันใหญ่
“ไม่ใช่ๆ เอ่อ ... คือ ชั้นคิดว่าคัตซึคาว่าเค้าคงไม่สะดวกน่ะค่ะ”
พี่มาริหันไปทางเจ้าชาย ซึ่งขณะนี้กอดอกยืนพิงประตูแบบคนไม่ค่อยสนใจโลก
พลางเลิกคิ้วเป็นเชิงถาม
“ผมไม่มีปัญหาอะไร รีบซ้อมเถอะ ผมต้องไปพบอาจารย์ต่อ”
-O- หา ... นี่ไม่มีใครมีปัญหาอะไรงั้นเรอะ งั้นชั้นคนเดียวใช่มั้ยที่มีปัญหาน่ะ
ก่อนที่ชั้นจะได้คิดอะไรต่อ นายนั่นก็เดินเข้ามาดึงแขนชั้นเข้าไป
แล้วก็ ... แล้วก็ ...ตัวชั้นชนกับหน้าอกกว้างของเค้า ตอนนั้นเองที่ชั้นกำลังจะโวยวายอะไรออกมา
“นาย… อุ๊”
นายตาโตนั่นก้มลงมา สิ่งสุดท้ายที่ชั้นเห็นก็คือขนตายาวๆของเค้าในระยะประชิด
แล้วทำไมเค้าต้องหลับตาด้วย ในขณะที่ตาชั้นเบิกกว้างด้วยความตกใจ ริมฝีปากของเค้าก็
ประทับเข้ามาบนปากของชั้น
$#@#@#
แล้วชั้นก็ได้ยินเสียงเรียก
“คาเนโกะ ยัยคาเนโกะ”
“หืม...
เสียงยูมีนี่นา แล้วนี่ชั้นอยู่ไหนเนี่ย
“ตื่นเดี๋ยวนี้เลย ยัยบ้า เธอจะนอนถึงเที่ยงเลยรึไงหา แล้วประตูห้องก็ไม่ได้ล็อกอีก”
“หา กี่โมงแล้วเนี่ย” ชั้นกระเด้งขึ้นมาจากที่นอน นี่ชั้นฝันไปเหรอเนี่ย โธ่...จูบแรกของชั้น @_@
“จะเที่ยงแล้ว อ้อ...เย็นนี้มีซ้อมบทแล้วนะยะ แล้วก็มีเรียนวิชาภาษาอังกฤษตอนบ่ายด้วย”
ชั้นรีบลุกขึ้นแต่งตัว ไม่ลืมว่าจะต้องสระผมด้วย เมื่อคืนชั้นลืมสระน่ะ ^-^>
“แล้วเจอกันที่คณะนะ คาเนจัง ชั้นไปก่อนล่ะ” เสียงยูมีตะโกนที่หน้าประตู
“อื้ม”
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ห้องกิจกรรม เย็นวันศุกร์
เสียงพี่มาริกำลังทวนบทให้เราฟังอย่างคร่าวๆ
“เอาล่ะ สรุปว่าเรื่องจะเริ่มตั้งแต่ตอนที่นางซินขอพรจากนางฟ้า แล้วนางฟ้า เอ่อ ... เธอนะยูมิโกะ ก็ออกมา
เสกฟักทอง แล้วก็รถม้า ชั้นหมายถึงเจ้าหัวแดงกับหัวหยิกตรงนั้น”
พี่มาริค่อยๆชี้ไปทางตัวแสดงแต่ละตัว
คิก คิก ^_^ นายหัวแดงกับนายหัวหยิกงั้นเหรอ เจ้าซาโต้กับริวจิหน้าหงิกไปเลย
“แล้วก็ตัดไปที่ฉากเต้นรำนะ เธอสองคนเต้นรำกัน แล้วก็เที่ยงคืนเธอก็หนีไป ฉากที่สามเจ้าชายจะต้องมา
ตามตัวนางซินที่บ้าน แล้วเธอนะคาเนน ก็ใส่รองเท้าแก้วได้ แล้วอืม...”
ชั้นคิดถึงบทในฝันเมื่อคืน >_< หวาย หวาย
นางซินฯสวมรองเท้าได้พอดี เจ้าชายพอพระทัยมาก ดึงเธอเข้าไปกอดและประทับจูบที่ริมฝีปากของเธอ
“...แล้วก็จบ บทที่ชั้นแจกให้คือบทของแต่ละคน เอาไปท่องด้วย และวันนี้เราจะซ้อมฉากเต้นรำ”
พี่มาริพูดจบแล้ว ไม่รู้ว่าชั้นโล่งใจหรือเสียดายกันแน่ที่มันไม่มีฉากจูบ
นายคัตซึคาว่าที่ยืนพิงประตูเป็นคนเบื่อโลกอยู่ตั้งแต่แรก โดยไม่ได้พูดอะไรเลย พอถึงตรงนี้เค้าก็พูดขึ้นมา
“งั้นก็รีบซ้อมกัน ผมต้องไปหาอาจารย์ต่อ”
“งั้นคาเนจังมานี่ เธอเต้นรำได้ใช่ไหมจ๊ะ”
ชั้นพยักหน้า รู้สึกวูบๆ ลมหายใจติดขัด นี่ชั้นตื่นเต้นขนาดนี้เลยหรือนี่ นายตาโตนั่นเดินเข้ามา
แต่ชั้นรู้สึกหูอื้อ แล้วชั้นก็ไม่รู้สึกอะไรอีก
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
นี่ชั้นอยู่ที่ไหนเนี่ย ชั้นค่อยๆมองไปรอบๆ วิวรอบๆนี้คุ้นๆ อืมมันเป็นทางกลับบ้านชั้นเอง
แล้วนี้ชั้นกำลัง... กำลังอยู่บนหลังของคัตซึคาว่า (คือชั้นกำลังขี่คอเค้า)
แล้วเค้าจะรู้ไหมนะว่าชั้นรู้สึกตัวแล้ว... นี่ชั้นเป็นลมไปเพราะไม่ได้กินข้าวตั้งแต่เมื่อเย็นวาน
น่าอายจังเลย >_<*
แต่ชั้นจะไม่ให้เค้ารู้หรอกว่าชั้นรู้สึกตัวแล้ว ก็การที่ได้ขี่คอเค้าอยู่อย่างนี้มันมีความสุขมากเลยน่ะสิ
แผ่นหลังของเค้ากว้างแล้วอบอุ่น ตัวเค้าก็มีกลิ่นหอมอ่อนๆด้วย
“นี่... เธอใช้ยาสระผมอะไรน่ะ”
ตายแล้ว!! นี่เค้ารู้แล้วเหรอว่าชั้นรู้สึกตัวแล้ว
“....”
“นี่... ชั้นรู้แล้วว่าเธอตื่นแล้ว มิมุระ”
เค้ารู้ว่าชั้นรู้สึกตัวแล้วเหรอ ว้า งั้นชั้นก็ต้องลงแล้วสินะ
“เอ่อ... งั้นก็ขอบคุณ”
ชั้นพูดเบาๆ เพราะหน้าชั้นมันอยู่ใกล้กับหูเค้านิดเดียว
“เธอไม่ต้องลงหรอก เดี๋ยวชั้นแบกเธอไปส่งถึงบ้านเลย พี่มาริให้ที่อยู่ชั้นมาแล้ว”
ได้ยินเค้าหัวเราะในลำคอ เค้าคงตลกชั้นมาก บางทีเค้าอาจคิดว่าชั้นกลัว
การซ้อมบทนั่นจนเป็นลมล่ะมั้ง แต่ก็ดีกว่าให้เค้ารู้ว่าชั้นไม่ได้กินข้าวจนเป็นลมล่ะ
ทางไปหอชั้น ถนนเลนส์เดียวแคบๆ มีแสงไปจากเสาไฟข้างถนนส่องมาเป็นระยะทาง
ใบไม้เล็กๆร่วงลงมาจากต้นไม้ที่อยู่ข้างทาง ชั้นกลับบ้านทางนี้ทุกวัน แต่วันนี้ไม่รู้ทำไม
ถนนสายนี้จึงดูสวยผิดปกติ
“เธอป่วยรึเปล่า”
“ปล่าวนิ”
“คุณซาราดะบอกชั้นว่าเธอไม่ได้กินข้าว จนเป็นลม”
“...”
ยัยยูมี พรุ่งนี้เธอตาย!!
“ปล่าว”
“ท้องเธอร้องตลอดทางตอนที่ชั้นแบกเธอมา”
“...” -_-“
หมดกัน นี่เค้ารู้ว่าชั้นเป็นลมเพราะหิวข้าว แล้วชั้นก็ท้องร้องมาตลอดทาง ทำไมชีวิตชั้นมันเศร้าจัง
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
หน้าหอพัก
“ขอบคุณนะ คัตซึคาว่า”
“อืม... ไม่เป็นไร” เค้าก้มหน้า พึมพัมอะไรบางอย่าง
“อะไรนะคะ”
“ทำไมเธอไม่กินข้าว มิมุระ”
“เอ่อ”
“เธอควรกินอะไรบ้างนะ เอ่อ...ชั้นหมายถึงเธอน่าจะอ้วนกว่านี้ ชั้นไปล่ะ”
แล้วเค้าก็เดินกลับไปทางเดิม
ชั้นควรจะกินอะไรมั่งงั้นเหรอ แล้วนี้ชั้นผอมไป? เอ่อนะ ถ้าชั้นมีเงินมากกว่านี้ก็จะได้กินมากขึ้นแหละ
ก็ชั้นยังไม่ได้เงินเดือนจากร้านพี่นานะเลยนี่ แต่อย่างไรก็สู้ๆ คาเนโกะ ^_^V
***************************************************************************
จากผู้เขียน
ตอนนี้จบแล้วค่ะ ลุ้นความรักของคาเนโกะต่อ ตอนหน้าจะมีการสารภาพกันด้วยน้า อิอิ
*เบอร์โทรศัพท์ของญี่ปุ่นจะมี 8 หลัก แล้วจริงๆต้องกดรหัสพื้นที่อีก 3 ตัวด้วย
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น