ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ซินเดอเรลล่าจำเป็น
โตเกียว 2005
“ฮ้าว วววว” แสงสว่างที่ลอดออกมาจากผ้าม่าน ทำให้ฉันต้องตื่นขึ้นมา
นี่มันผ่านมาปีนึงแล้ว แต่ยังไงก็ยังไม่ชินกับการนอนในห้องเช่าแคบๆ ขนาดสี่เสื่อนี่เลย
เฮอะ ตอนที่มาหาห้องเช่านี่กับแม่ คุณป้าเจ้าของห้องก็อวดสรรพคุณซะมากมาย
“ค่าเช่าห้อง 30000 เยน แถวนี้ไม่มีแล้วนะค้า ห้องก็กว้าง แถมยังใกล้กับสถานีอีกด้วย”
ที่คุณป้าพูดมาวันนั้น ล้วนแต่โฆษณาเกินจริงทั้งนั้น ยกเว้นคำว่า “แถวนี้ไม่มีแล้วนะค้า”
นั่นแหละเป็นเหตุผลเดียวที่ทำให้ฉันต้องตื่นมาให้ห้องแคบๆ ที่มีวิวนอกหน้าต่างเป็นเสาคอนกรีตของสถานีรถไฟฟ้า
อ่า มัวแต่บ่นนอกเรื่อง ลืมแนะนำตัวเองไปเลย ชั้นชื่อมิมุระ คาเนโกะ ลักษณะเด่นของชั้นน่ะเหรอ
นอกจากสวยแล้วก็มีอีกเรื่องนึกก็คือเรียนเก่ง ไม่ค่อยจะอวดอ่านะ แต่ถ้าชั้นไม่เก่งจะสอบเข้าคณะวิทยาศาสตร์ของโตไดได้เหรอ
นี่น่ะเป็นเรื่องที่แม่ชั้นยังคุยไปทั่วตลาดอยู่จนทุกวันนี้เลยนะ
กริ๊งงงงงงงงงง …. เ สียงกริ่งโทรศัพท์ดังขึ้น ชั้นรีบเด้งตัวไปรับ
(ถ้าช้ากกว่านื้อีกนิดเดียว ยัยป้าเจ้าของบ้านที่อยู่ห้องข้างล่างนี่ต้องตะโกนผ่านระเบียงขึ้นมาแน่)
“ฮาโหล” ชั้นส่งเสียงแบบที่กลัวคนฟังไม่รู้ว่าเพิ่งตื่นออกไป
“ยัยคาเนโกะ นี่เธอเพิ่งจะตื่นเองเหรอ แล้วทำไมเธอยังไม่มาถึงที่คณะ นี่เธอรู้ไหมว่า ..”
น้ำเสียงตื่นเต้นตกใจตะโกนผ่านปลายสายออกมา
“ช้าๆได้ไหม แล้วนี่เธอเป็นใคร” ชั้นรีบขัดจังหวะคนพูดซะก่อนจะงงไปมากกว่านี้
“ชั้นยูมีเอง เฮ้อ ... นี่มันวันเปิดเทอมปีสองวันแรกนะเธอ เอาล่ะ ยังไงเธอรีบมาด่วน ห้ามช้ากว่าครึ่งชั่วโมง เข้าจั๊ย”
ตู้ด ตู้ด ตู้ด ตู้ด ...
นี่มันอะไรกันนี่ แล้วทำไมชั้นจะต้องตื่นแปดโมงตั้งแต่วันเปิดเทอมวันแรกด้วย TT_TT
ฮึ ยูมี นี่เห็นว่าเธอช่วยมาติววิชากีฎวิทยาให้เมื่อสอบปลายภาคตอนปีหนึ่งนะ จะยกโทษให้สักครั้งนึงก็แล้วกัน
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
โตได ห้องพักนิสิตปีสอง คณะวิทยาศาสตร์
เมื่อชั้นก้าวเข้าไปในห้องพักนิสิต แบบคนที่ยังไม่รู้ชะตากรรมตัวเองนั้น เพื่อนๆในห้องทุกคนหยุดพูดคุย
ได้ยินเสียง ยูมิโกะ พึมพัมออกมาว่า “เค้ามาแล้ว” นี่มันอะไรกันเนี่ย -_-“
ยูมี เพื่อนสนิทที่สุดของชั้นนั่งอยู่บนโต๊ะ เท้าของเธอวางอยู่บนเก้าอี้ ส่วนผู้ชายที่นั่งเก้าอี้อีกสองตัวที่เหลือคือ
ซาโต้(คนที่หัวแดงๆนั่น) กับริวจิ (หัวหยิกๆ)
จริงๆแล้วนิสิตปีสองภาคเรามีกันถึง 20 กว่าคน แต่คนอื่นๆนั้นเราจะเห็นพวกเค้าแต่ตอนสอบเท่านั้น
ส่วนเด็กที่สิงอยู่ที่ห้องพักนิสิตก็เห็นจะมีแต่พวกเรา 4 คนนี้เท่านั้น เวลาเราเจอกับเพื่อนคนอื่นๆ
พวกเราจะถูกเรียกว่า “พวกเด็กกิจกรรม” พวกเค้าไม่รู้จักแม้แต่นามสกุลของพวกเราด้วยซ้ำ
“เมื่อเช้ามีประชุมภาคนะ เรื่องงานกิจกรรมวันรับปริญญาน่ะ” ยูมี รีบพูดขึ้น ก่อนที่ชั้นจะโวยถึงเหตุผลที่เธอ
โทรไปปลุกชั้นขึ้นมาจากเตียงเมื่อเช้านี้
“อ๋อ ก็ดีหนิ แล้วปีนี้เค้าจะทำอะไรกันล่ะ”
“เธอต้องถามว่าเราจะต้องทำอะไรต่างหาก”
“เรา??? ทำไมต้องเป็นเรา” ชั้นงง
“ก็เพราะเธอไปสัญญากับพวกอาจารย์ไว้เมื่อปีที่แล้ว” ริวจิช่วยตอบ
ชั้นนึกไปถึงเรื่องปีที่แล้ว สัญญาอะไรหว่า แล้วมันทำไม O-O อ๋อ ชั้นจำได้แล้ว
ย้อนไปก่อนสอบปีที่แล้ว อาจารย์จูดี้ประกาศหน้าชั้น
“ขอความร่วมมือนักเรียนทุกคนไปช่วยงานนิทรรศการของโรงเรียนในวันพุธด้วย ไม่มีข้อยกเว้น”
พวกเรา … ชั้น ยูมี ริวจิ และซาโต้ มองหน้ากัน
“นั่นมันเป็นวันเดียวกับที่เราได้ตั๋วฟรีไปดิสนี่ส์แลนด์นี่นา ทำไงดี คาเนจัง”-_-+
“เออ ชั้นคิดอยู่เนี่ย”
....
กริ๊งงงงงงงง กระดิ่งหมดคาบ พร้อมๆกับสมองอันปราดเปรื่องของชั้นก็คิดทางออกให้เราทั้งสี่ได้
“อาจารย์คะ” ชั้นยกมือ
“ว่าไงจ๊ะ มิมุระซัง”
“หนูสี่คนขอไม่ไปร่วมงานนิทรรศการโรงเรียนค่ะ”
“หา!! คาเนโกะ” เจ้าเพื่อนทั้งสามของชั้นตะโกนขึ้นมาพร้อมกัน
“พวกหนูจะต้องเตรียมงานรับปริญญารุ่นพี่ที่จะมีขึ้นตอนเปิดเทอมน่ะค่ะอาจารย์”
“อ๋อ ... พวกเธอแก๊งสี่จั๊กจั่นน่ะเหรอ 5555 ดีเหมือนกัน ครูก็ว่าจะหาอาสาสมัครอยู่พอดี”
ตัดภาพกลับมาที่เวลาปัจจุบัน ชั้นยังอ้าปากค้างอยู่ในท่าเมื่อกี้หลังจากคิดได้ ซวยแล้ว!!!~
“เดี๋ยวแล้วปีนี้เราต้องทำอะไร” ชั้นถามหลังจากที่เริ่มเข้าใจสถานการณ์
เพื่อนๆไม่ตอบ ฉันมองตามสายตาของทุกคนไปที่กระดานไวท์บอร์ด
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
สรุปผลการประชุม
ปี 1 จัดฉาก และเตรียมเสื้อผ้า
ปี 2 แสดง
ปี 3 กำกับการแสดง และสนับสนุนค่าใช้จ่าย
รายชื่อตัวแสดง
นางฟ้า – ซาราดะ ยูมิโกะ
ม้า – คุโรดะ ริวจิ
ฟักทอง - ซูซูกิ ซาโต้
ซินเดอเรลล่า –มิมุระ คาเนโกะ
เจ้าชาย - คัตซึคาว่า ยูซาโตะ
ขอให้ผู้ที่เกี่ยวข้องทุกคนมาประชุมอีกครั้งในวันศุกร์นี้
ห้ามเบี้ยวเด็ดขาด
ลงชื่อ
ชิราอิ มาริ/ ปี3
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ชั้นกุมขมับทันทีเมื่ออ่านจบ ซินเดอเรลล่า – คาเนโกะ งั้นเหรอ -_-*
“แล้วทำไม ชั้นต้องเป็นซินเดอเรลล่าด้วย หา”
“ก็เพราะเธอมาช้าน่ะสิ”
ซาโต้หัวเราะร่วน นี่มันไม่ขำเลยสักนิดนะ!!
“แล้ว.. แล้ว .. แล้ว”
ชั้นพูดอะไรไม่ออก TTOTT ยูมีเลยช่วยอธิบายต่อ
“ปีนี้คณะเราต้องแสดงกับคณะวิศวะ แต่ทางนู้นน่ะ ได้ข่าวว่าไม่มีผู้หญิงเลย”
“แล้วคัทซึคาว่า ยูซาโตะ นี่คือใคร” ชั้นถาม
“คือเป็นคนที่พวกพี่ปีสามโหวตเลือกกันมาเอง เห็นเค้าว่าเหมาะกับบทเจ้าชายที่สุดแล้ว”
“ที่เลือกเค้าเพราะเค้าเหมาะสุด แต่เลือกชั้นเพราะชั้นมาสายเหรอ”
“...”
“เออ... งั้นชั้นกลับก่อนนะ ชั้นปวดหัวน่ะ”
“เดี๋ยว คาเนจัง”
“อะไรอีก....”
“เธอต้องไปตามตัวคัทซึคาว่า ยูซาโตะมาแสดงด้วย รู้สึกว่าเจ้าตัวเค้าจะยังไม่รู้ตัวนะ”
“หา... แล้ว ...แล้ว... แล้ว”
ชั้นติดอ่างอีก แต่ก็ไม่มีอะไรจะพูดแล้ว คงเป็นกรรมที่ทำมาแต่ชาติปางก่อน หรืออะไรก็ช่าง
รู้แต่ว่าถ้าขัดคำสั่งพวกพี่ปีสามอนาคตชั้นคงจบไม่ค่อยจะดีแน่
“พวกเราจะช่วยเธอนะ”
เพื่อนทั้งสามของชั้นเดินเข้ามาจับไหล่ชั้นไว้ ฮือๆ ซึ้งมาก ขอบใจมากเพื่อนบังเกิดเกล้าทั้งสาม
(นี่ชั้นประชดทั้งหมดเลย)
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
วันอังคาร
“คาเนจัง ริวจิได้ข้อมูลจากเพื่อนที่อยู่วิศวะมาเพียบเลย”
ริวจิขึ้นไปยืนบนเก้าอี้ ทำท่าเหมือนจะประกาศข่าว
“แฮะ แฮ่ม คัทซึคาว่า ยูซาโตะ อายุ 19 ปี เรียนอยู่วิศวะปีสอง นิสัยรักไม่ยุ่งมุ่งแต่เรียน
เรียนเก่งแต่ไม่ชอบทำกิจกรรม มนุษยสัมพันธ์ไม่ค่อยมี โมโหง่ายแต่หายเร็ว”
“เดี๋ยว ริวจิ ไม่ต้องอ่านแล้วล่ะ ชั้นว่าเค้าไม่มาแสดงซินเดอเรลล่าบ้าบอนี่กับเราหรอก”
“มันไม่ใช่ซินเดอเรลล่าบ้าบอนะ คาเนโกะ มันเป็นซินเดอเรลล่าภาคภาษาอังกฤษ”
อืม ... ตอนนี้ชั้นเพิ่งรู้ว่า ชั้นต้องแสดงเป็นซินเดอเรลล่า แล้วยังต้องแสดงเป็นภาษาอังกฤษด้วย –O-
ยูมีวิ่งไปข้างนอกห้อง หลังจากตะคอกใส่ชั้น
“ยูมีเค้าเป็นคนออกไอเดียเรื่องซินเดอเรลล่าน่ะ” ซาโต้ช่วยเฉลย
ชั้นมองไปที่ระเบียง ยูมีคงกำลังร้องไห้ ชั้นผิดรึเปล่าเนี่ยที่ชั้นไม่อยากแสดงเป็นซินเดอเรลล่าบ้าบอ
เอ๊ยซินเดอเรลล่าภาคภาษาอังกฤษ
“ยูมี...”
ชั้นเดินออกไปยืนข้างๆเธอ
“คาเนน ฮือ T_T ชั้นขอโทษนะ ชั้นเป็นคนคิด ชั้น ...”
“ไม่เป็นไรหรอก ยูมี ชั้นจะแสดงนะ แล้วชั้นจะไปตามเจ้าชายยูโตะมาให้ด้วย”
“เค้าชื่อยูซาโตะ”
“นั่นแหละ เข้าไปคุยกันต่อเถอะ”
“อื้ม” ^-^
นี่ชั้นคิดไปเองรึเปล่านะ รู้สึกว่ายูมีจะหยุดร้องไห้ได้เร็วมาก แถมยังร่าเริงแจ่มใสผิดปกติอีกด้วย
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
เที่ยงวันพุธ
เที่ยงวันพุธแล้ว ชั้นยังไม่ได้ไปตามหาตัวเจ้าชายของชั้นเลย
(ชั้นขอเรียกเค้าแบบนี้แหละ เพราะชั้นจำชื่อเค้าไม่ได้)
จากตรงระเบียงคณะวิทย์ที่ชั้นยืนอยู่นี้ ก็มองเห็นตึกคณะวิศวะได้ชัดเจน
ตามข้อมูลที่ริวจิให้มา ชั้นต้องไปหาเค้าที่ห้องปฏิบัติการไฟฟ้าควบคุม ที่อยู่ชั้น 4 ของตึกนั้น
=ดิ๊ง ดิง ดิ๊ง ดิ่งดิ๊ง ดิง ดิ๊ง ดิ่ง=
เสียงโทรศัพท์ชั้น (ริงโทนห่วยๆอันนี้ติดมากับโทรศัพท์ตั้งแต่ตอนที่ชั้นซื้อ แล้วชั้นก็ไม่ได้เปลี่ยนเลย)
[โทรเข้า : แม่-เกียวโต]
“แม่เหรอคะ มีอะไรรึเปล่า”
“คาเนน เป็นยังไงบ้างลูก”
“สบายดีค่ะแม่ ว่าแต่แม่มีอะไร”
“คือน้องต้องจ่ายค่าเทอม แม่ยังขาดเงินอีก 50000 เยน”
“เดี๋ยวหนูจะโอนไปให้แล้วกันค่ะ”
“แล้วลูกจะมีเงินใช้รึเปล่า”
“มีค่ะ แม่ไม่ต้องห่วง แค่นี้นะคะ”
แม่วางไปแล้ว แต่ชั้นโกหก ชั้นจะเอาเงินค่าขนมของชั้นให้น้องไปก่อน แล้วเดี๋ยวชั้นค่อยหางานพิเศษทำ
(งั้นพรุ่งนี้ชั้นค่อยไปตามหาเจ้าชายแล้วกัน)
ที่ข้างหอพักมีร้านเบเกอรี่มาเปิดใหม่ ถ้าไปขอทำงานพิเศษ จะได้ไหมนะ
เอาล่ะ คาเนจัง สู้ๆ ^-^V
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ร้านขนมทาร์ตสวีตบัน
“สวัสดีค่ะ”
“สวัสดีจ้ะ รับอะไรดีจ๊ะ”
พี่สาวท่าทางใจดีคนหนึ่ง ผิวเธอขาว และเธอก็แต่งชุดกันเปื้อนสีขาวสะอาดด้วย
“หนูอยากมาสมัครงานน่ะค่ะ”
“เอ ... ทำงานพิเศษน่ะหรอจ๊ะ” เธอเดินเข้ามาที่หลังแคชเชียร์ และถอดผ้ากันเปื้อนออก
ทำให้เห็นว่าชุดช้างในผ้ากันเปื้อนนั้นก็เป็นสีขาวสะอาดเช่นเดียวกัน
“ค่ะ คือหนูสามารถมาช่วยงานได้ตอนเย็นแล้วก็ช่วงดึกๆน่ะค่ะ ถ้าคุณจะกรุณา”
ฉันก้มหัวลงเกือบจะเป็นมุมฉาก และคงยังไม่ได้เงยหน้าขึ้นมาถ้าพี่สาวใจดีไม่พูดว่า
“อิ อิ เธอนี่น่ารักดีนะ ฉันชื่อโอยาม่า นานะ”
“ค่ะ คุณโอยาม่า เรียกฉันว่าคาเนโกะก็ได้ค่ะ”
“งั้นเธอก็ต้องเรียกชั้นว่านานะเหมือนกัน” เธอยิ้ม
“ค่ะ พี่นานะ”
“เธอสะดวกเมื่อไหร่ก็เริ่มงานได้เลยนะจ๊ะ ร้านเรามีชื่อเรื่องขนมทาร์ต ที่ขายดีก็คือทาร์ตบลูเบอรี่
เธอช่วยเสริฟ และก็จัดขนมในตู้นะจ๊ะ”
“ขอบคุณค่ะ” ^o^
“ตอนนี้ชั้นกำลังทำทาร์ตบลูเบอรี่อยู่พอดีเลย ไปดูมั้ยจ๊ะ”
“ไปค่า” ^o^
ตอนนี้ชั้นมีความสุขมาก ... อย่างน้อยชั้นก็คงไม่อดตายแล้ว 5555
ชั้นมีความสุขมากซะจนลืมเรื่องเจ้าชายของชั้นไปเลย
***********************************************************************************
จากผู้เขียน
Update สัปดาห์ละตอนนะคะ
*โตได คือมหาวิทยาลัยแห่งโตเกียว
“ฮ้าว วววว” แสงสว่างที่ลอดออกมาจากผ้าม่าน ทำให้ฉันต้องตื่นขึ้นมา
นี่มันผ่านมาปีนึงแล้ว แต่ยังไงก็ยังไม่ชินกับการนอนในห้องเช่าแคบๆ ขนาดสี่เสื่อนี่เลย
เฮอะ ตอนที่มาหาห้องเช่านี่กับแม่ คุณป้าเจ้าของห้องก็อวดสรรพคุณซะมากมาย
“ค่าเช่าห้อง 30000 เยน แถวนี้ไม่มีแล้วนะค้า ห้องก็กว้าง แถมยังใกล้กับสถานีอีกด้วย”
ที่คุณป้าพูดมาวันนั้น ล้วนแต่โฆษณาเกินจริงทั้งนั้น ยกเว้นคำว่า “แถวนี้ไม่มีแล้วนะค้า”
นั่นแหละเป็นเหตุผลเดียวที่ทำให้ฉันต้องตื่นมาให้ห้องแคบๆ ที่มีวิวนอกหน้าต่างเป็นเสาคอนกรีตของสถานีรถไฟฟ้า
อ่า มัวแต่บ่นนอกเรื่อง ลืมแนะนำตัวเองไปเลย ชั้นชื่อมิมุระ คาเนโกะ ลักษณะเด่นของชั้นน่ะเหรอ
นอกจากสวยแล้วก็มีอีกเรื่องนึกก็คือเรียนเก่ง ไม่ค่อยจะอวดอ่านะ แต่ถ้าชั้นไม่เก่งจะสอบเข้าคณะวิทยาศาสตร์ของโตไดได้เหรอ
นี่น่ะเป็นเรื่องที่แม่ชั้นยังคุยไปทั่วตลาดอยู่จนทุกวันนี้เลยนะ
กริ๊งงงงงงงงงง …. เ สียงกริ่งโทรศัพท์ดังขึ้น ชั้นรีบเด้งตัวไปรับ
(ถ้าช้ากกว่านื้อีกนิดเดียว ยัยป้าเจ้าของบ้านที่อยู่ห้องข้างล่างนี่ต้องตะโกนผ่านระเบียงขึ้นมาแน่)
“ฮาโหล” ชั้นส่งเสียงแบบที่กลัวคนฟังไม่รู้ว่าเพิ่งตื่นออกไป
“ยัยคาเนโกะ นี่เธอเพิ่งจะตื่นเองเหรอ แล้วทำไมเธอยังไม่มาถึงที่คณะ นี่เธอรู้ไหมว่า ..”
น้ำเสียงตื่นเต้นตกใจตะโกนผ่านปลายสายออกมา
“ช้าๆได้ไหม แล้วนี่เธอเป็นใคร” ชั้นรีบขัดจังหวะคนพูดซะก่อนจะงงไปมากกว่านี้
“ชั้นยูมีเอง เฮ้อ ... นี่มันวันเปิดเทอมปีสองวันแรกนะเธอ เอาล่ะ ยังไงเธอรีบมาด่วน ห้ามช้ากว่าครึ่งชั่วโมง เข้าจั๊ย”
ตู้ด ตู้ด ตู้ด ตู้ด ...
นี่มันอะไรกันนี่ แล้วทำไมชั้นจะต้องตื่นแปดโมงตั้งแต่วันเปิดเทอมวันแรกด้วย TT_TT
ฮึ ยูมี นี่เห็นว่าเธอช่วยมาติววิชากีฎวิทยาให้เมื่อสอบปลายภาคตอนปีหนึ่งนะ จะยกโทษให้สักครั้งนึงก็แล้วกัน
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
โตได ห้องพักนิสิตปีสอง คณะวิทยาศาสตร์
เมื่อชั้นก้าวเข้าไปในห้องพักนิสิต แบบคนที่ยังไม่รู้ชะตากรรมตัวเองนั้น เพื่อนๆในห้องทุกคนหยุดพูดคุย
ได้ยินเสียง ยูมิโกะ พึมพัมออกมาว่า “เค้ามาแล้ว” นี่มันอะไรกันเนี่ย -_-“
ยูมี เพื่อนสนิทที่สุดของชั้นนั่งอยู่บนโต๊ะ เท้าของเธอวางอยู่บนเก้าอี้ ส่วนผู้ชายที่นั่งเก้าอี้อีกสองตัวที่เหลือคือ
ซาโต้(คนที่หัวแดงๆนั่น) กับริวจิ (หัวหยิกๆ)
จริงๆแล้วนิสิตปีสองภาคเรามีกันถึง 20 กว่าคน แต่คนอื่นๆนั้นเราจะเห็นพวกเค้าแต่ตอนสอบเท่านั้น
ส่วนเด็กที่สิงอยู่ที่ห้องพักนิสิตก็เห็นจะมีแต่พวกเรา 4 คนนี้เท่านั้น เวลาเราเจอกับเพื่อนคนอื่นๆ
พวกเราจะถูกเรียกว่า “พวกเด็กกิจกรรม” พวกเค้าไม่รู้จักแม้แต่นามสกุลของพวกเราด้วยซ้ำ
“เมื่อเช้ามีประชุมภาคนะ เรื่องงานกิจกรรมวันรับปริญญาน่ะ” ยูมี รีบพูดขึ้น ก่อนที่ชั้นจะโวยถึงเหตุผลที่เธอ
โทรไปปลุกชั้นขึ้นมาจากเตียงเมื่อเช้านี้
“อ๋อ ก็ดีหนิ แล้วปีนี้เค้าจะทำอะไรกันล่ะ”
“เธอต้องถามว่าเราจะต้องทำอะไรต่างหาก”
“เรา??? ทำไมต้องเป็นเรา” ชั้นงง
“ก็เพราะเธอไปสัญญากับพวกอาจารย์ไว้เมื่อปีที่แล้ว” ริวจิช่วยตอบ
ชั้นนึกไปถึงเรื่องปีที่แล้ว สัญญาอะไรหว่า แล้วมันทำไม O-O อ๋อ ชั้นจำได้แล้ว
ย้อนไปก่อนสอบปีที่แล้ว อาจารย์จูดี้ประกาศหน้าชั้น
“ขอความร่วมมือนักเรียนทุกคนไปช่วยงานนิทรรศการของโรงเรียนในวันพุธด้วย ไม่มีข้อยกเว้น”
พวกเรา … ชั้น ยูมี ริวจิ และซาโต้ มองหน้ากัน
“นั่นมันเป็นวันเดียวกับที่เราได้ตั๋วฟรีไปดิสนี่ส์แลนด์นี่นา ทำไงดี คาเนจัง”-_-+
“เออ ชั้นคิดอยู่เนี่ย”
....
กริ๊งงงงงงงง กระดิ่งหมดคาบ พร้อมๆกับสมองอันปราดเปรื่องของชั้นก็คิดทางออกให้เราทั้งสี่ได้
“อาจารย์คะ” ชั้นยกมือ
“ว่าไงจ๊ะ มิมุระซัง”
“หนูสี่คนขอไม่ไปร่วมงานนิทรรศการโรงเรียนค่ะ”
“หา!! คาเนโกะ” เจ้าเพื่อนทั้งสามของชั้นตะโกนขึ้นมาพร้อมกัน
“พวกหนูจะต้องเตรียมงานรับปริญญารุ่นพี่ที่จะมีขึ้นตอนเปิดเทอมน่ะค่ะอาจารย์”
“อ๋อ ... พวกเธอแก๊งสี่จั๊กจั่นน่ะเหรอ 5555 ดีเหมือนกัน ครูก็ว่าจะหาอาสาสมัครอยู่พอดี”
ตัดภาพกลับมาที่เวลาปัจจุบัน ชั้นยังอ้าปากค้างอยู่ในท่าเมื่อกี้หลังจากคิดได้ ซวยแล้ว!!!~
“เดี๋ยวแล้วปีนี้เราต้องทำอะไร” ชั้นถามหลังจากที่เริ่มเข้าใจสถานการณ์
เพื่อนๆไม่ตอบ ฉันมองตามสายตาของทุกคนไปที่กระดานไวท์บอร์ด
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
สรุปผลการประชุม
ปี 1 จัดฉาก และเตรียมเสื้อผ้า
ปี 2 แสดง
ปี 3 กำกับการแสดง และสนับสนุนค่าใช้จ่าย
รายชื่อตัวแสดง
นางฟ้า – ซาราดะ ยูมิโกะ
ม้า – คุโรดะ ริวจิ
ฟักทอง - ซูซูกิ ซาโต้
ซินเดอเรลล่า –มิมุระ คาเนโกะ
เจ้าชาย - คัตซึคาว่า ยูซาโตะ
ขอให้ผู้ที่เกี่ยวข้องทุกคนมาประชุมอีกครั้งในวันศุกร์นี้
ห้ามเบี้ยวเด็ดขาด
ลงชื่อ
ชิราอิ มาริ/ ปี3
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ชั้นกุมขมับทันทีเมื่ออ่านจบ ซินเดอเรลล่า – คาเนโกะ งั้นเหรอ -_-*
“แล้วทำไม ชั้นต้องเป็นซินเดอเรลล่าด้วย หา”
“ก็เพราะเธอมาช้าน่ะสิ”
ซาโต้หัวเราะร่วน นี่มันไม่ขำเลยสักนิดนะ!!
“แล้ว.. แล้ว .. แล้ว”
ชั้นพูดอะไรไม่ออก TTOTT ยูมีเลยช่วยอธิบายต่อ
“ปีนี้คณะเราต้องแสดงกับคณะวิศวะ แต่ทางนู้นน่ะ ได้ข่าวว่าไม่มีผู้หญิงเลย”
“แล้วคัทซึคาว่า ยูซาโตะ นี่คือใคร” ชั้นถาม
“คือเป็นคนที่พวกพี่ปีสามโหวตเลือกกันมาเอง เห็นเค้าว่าเหมาะกับบทเจ้าชายที่สุดแล้ว”
“ที่เลือกเค้าเพราะเค้าเหมาะสุด แต่เลือกชั้นเพราะชั้นมาสายเหรอ”
“...”
“เออ... งั้นชั้นกลับก่อนนะ ชั้นปวดหัวน่ะ”
“เดี๋ยว คาเนจัง”
“อะไรอีก....”
“เธอต้องไปตามตัวคัทซึคาว่า ยูซาโตะมาแสดงด้วย รู้สึกว่าเจ้าตัวเค้าจะยังไม่รู้ตัวนะ”
“หา... แล้ว ...แล้ว... แล้ว”
ชั้นติดอ่างอีก แต่ก็ไม่มีอะไรจะพูดแล้ว คงเป็นกรรมที่ทำมาแต่ชาติปางก่อน หรืออะไรก็ช่าง
รู้แต่ว่าถ้าขัดคำสั่งพวกพี่ปีสามอนาคตชั้นคงจบไม่ค่อยจะดีแน่
“พวกเราจะช่วยเธอนะ”
เพื่อนทั้งสามของชั้นเดินเข้ามาจับไหล่ชั้นไว้ ฮือๆ ซึ้งมาก ขอบใจมากเพื่อนบังเกิดเกล้าทั้งสาม
(นี่ชั้นประชดทั้งหมดเลย)
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
วันอังคาร
“คาเนจัง ริวจิได้ข้อมูลจากเพื่อนที่อยู่วิศวะมาเพียบเลย”
ริวจิขึ้นไปยืนบนเก้าอี้ ทำท่าเหมือนจะประกาศข่าว
“แฮะ แฮ่ม คัทซึคาว่า ยูซาโตะ อายุ 19 ปี เรียนอยู่วิศวะปีสอง นิสัยรักไม่ยุ่งมุ่งแต่เรียน
เรียนเก่งแต่ไม่ชอบทำกิจกรรม มนุษยสัมพันธ์ไม่ค่อยมี โมโหง่ายแต่หายเร็ว”
“เดี๋ยว ริวจิ ไม่ต้องอ่านแล้วล่ะ ชั้นว่าเค้าไม่มาแสดงซินเดอเรลล่าบ้าบอนี่กับเราหรอก”
“มันไม่ใช่ซินเดอเรลล่าบ้าบอนะ คาเนโกะ มันเป็นซินเดอเรลล่าภาคภาษาอังกฤษ”
อืม ... ตอนนี้ชั้นเพิ่งรู้ว่า ชั้นต้องแสดงเป็นซินเดอเรลล่า แล้วยังต้องแสดงเป็นภาษาอังกฤษด้วย –O-
ยูมีวิ่งไปข้างนอกห้อง หลังจากตะคอกใส่ชั้น
“ยูมีเค้าเป็นคนออกไอเดียเรื่องซินเดอเรลล่าน่ะ” ซาโต้ช่วยเฉลย
ชั้นมองไปที่ระเบียง ยูมีคงกำลังร้องไห้ ชั้นผิดรึเปล่าเนี่ยที่ชั้นไม่อยากแสดงเป็นซินเดอเรลล่าบ้าบอ
เอ๊ยซินเดอเรลล่าภาคภาษาอังกฤษ
“ยูมี...”
ชั้นเดินออกไปยืนข้างๆเธอ
“คาเนน ฮือ T_T ชั้นขอโทษนะ ชั้นเป็นคนคิด ชั้น ...”
“ไม่เป็นไรหรอก ยูมี ชั้นจะแสดงนะ แล้วชั้นจะไปตามเจ้าชายยูโตะมาให้ด้วย”
“เค้าชื่อยูซาโตะ”
“นั่นแหละ เข้าไปคุยกันต่อเถอะ”
“อื้ม” ^-^
นี่ชั้นคิดไปเองรึเปล่านะ รู้สึกว่ายูมีจะหยุดร้องไห้ได้เร็วมาก แถมยังร่าเริงแจ่มใสผิดปกติอีกด้วย
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
เที่ยงวันพุธ
เที่ยงวันพุธแล้ว ชั้นยังไม่ได้ไปตามหาตัวเจ้าชายของชั้นเลย
(ชั้นขอเรียกเค้าแบบนี้แหละ เพราะชั้นจำชื่อเค้าไม่ได้)
จากตรงระเบียงคณะวิทย์ที่ชั้นยืนอยู่นี้ ก็มองเห็นตึกคณะวิศวะได้ชัดเจน
ตามข้อมูลที่ริวจิให้มา ชั้นต้องไปหาเค้าที่ห้องปฏิบัติการไฟฟ้าควบคุม ที่อยู่ชั้น 4 ของตึกนั้น
=ดิ๊ง ดิง ดิ๊ง ดิ่งดิ๊ง ดิง ดิ๊ง ดิ่ง=
เสียงโทรศัพท์ชั้น (ริงโทนห่วยๆอันนี้ติดมากับโทรศัพท์ตั้งแต่ตอนที่ชั้นซื้อ แล้วชั้นก็ไม่ได้เปลี่ยนเลย)
[โทรเข้า : แม่-เกียวโต]
“แม่เหรอคะ มีอะไรรึเปล่า”
“คาเนน เป็นยังไงบ้างลูก”
“สบายดีค่ะแม่ ว่าแต่แม่มีอะไร”
“คือน้องต้องจ่ายค่าเทอม แม่ยังขาดเงินอีก 50000 เยน”
“เดี๋ยวหนูจะโอนไปให้แล้วกันค่ะ”
“แล้วลูกจะมีเงินใช้รึเปล่า”
“มีค่ะ แม่ไม่ต้องห่วง แค่นี้นะคะ”
แม่วางไปแล้ว แต่ชั้นโกหก ชั้นจะเอาเงินค่าขนมของชั้นให้น้องไปก่อน แล้วเดี๋ยวชั้นค่อยหางานพิเศษทำ
(งั้นพรุ่งนี้ชั้นค่อยไปตามหาเจ้าชายแล้วกัน)
ที่ข้างหอพักมีร้านเบเกอรี่มาเปิดใหม่ ถ้าไปขอทำงานพิเศษ จะได้ไหมนะ
เอาล่ะ คาเนจัง สู้ๆ ^-^V
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ร้านขนมทาร์ตสวีตบัน
“สวัสดีค่ะ”
“สวัสดีจ้ะ รับอะไรดีจ๊ะ”
พี่สาวท่าทางใจดีคนหนึ่ง ผิวเธอขาว และเธอก็แต่งชุดกันเปื้อนสีขาวสะอาดด้วย
“หนูอยากมาสมัครงานน่ะค่ะ”
“เอ ... ทำงานพิเศษน่ะหรอจ๊ะ” เธอเดินเข้ามาที่หลังแคชเชียร์ และถอดผ้ากันเปื้อนออก
ทำให้เห็นว่าชุดช้างในผ้ากันเปื้อนนั้นก็เป็นสีขาวสะอาดเช่นเดียวกัน
“ค่ะ คือหนูสามารถมาช่วยงานได้ตอนเย็นแล้วก็ช่วงดึกๆน่ะค่ะ ถ้าคุณจะกรุณา”
ฉันก้มหัวลงเกือบจะเป็นมุมฉาก และคงยังไม่ได้เงยหน้าขึ้นมาถ้าพี่สาวใจดีไม่พูดว่า
“อิ อิ เธอนี่น่ารักดีนะ ฉันชื่อโอยาม่า นานะ”
“ค่ะ คุณโอยาม่า เรียกฉันว่าคาเนโกะก็ได้ค่ะ”
“งั้นเธอก็ต้องเรียกชั้นว่านานะเหมือนกัน” เธอยิ้ม
“ค่ะ พี่นานะ”
“เธอสะดวกเมื่อไหร่ก็เริ่มงานได้เลยนะจ๊ะ ร้านเรามีชื่อเรื่องขนมทาร์ต ที่ขายดีก็คือทาร์ตบลูเบอรี่
เธอช่วยเสริฟ และก็จัดขนมในตู้นะจ๊ะ”
“ขอบคุณค่ะ” ^o^
“ตอนนี้ชั้นกำลังทำทาร์ตบลูเบอรี่อยู่พอดีเลย ไปดูมั้ยจ๊ะ”
“ไปค่า” ^o^
ตอนนี้ชั้นมีความสุขมาก ... อย่างน้อยชั้นก็คงไม่อดตายแล้ว 5555
ชั้นมีความสุขมากซะจนลืมเรื่องเจ้าชายของชั้นไปเลย
***********************************************************************************
จากผู้เขียน
Update สัปดาห์ละตอนนะคะ
*โตได คือมหาวิทยาลัยแห่งโตเกียว
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น