รักนายนะ...นายสุดโหด...

ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่1......โรงเรียนเปิดเทอมซะแล้ว.......

ตอนที่1......โรงเรียนเปิดเทอมซะแล้ว.......

                วันนี้เป็นวันเปิดเทอมวันแรกของชั้น   ชั้นคิดว่ามันต้องสนุกแน่นอนโรงเรียนของชั้นมีชื่อว่าโรงเรียนมัธยมโยซอน  อย่าแปลกใจไปนะคะที่โรงเรียนชั้นมีชื่อเป็นภาษาญี่ปุ่น ก็เพราะเจ้าของโรงเรียนนี้เป็นคนญี่ปุ่นไงค่ะ  แต่เหตุผลที่ชั้นเลือกเรียนที่นี้ไม่ได้เป็นเพราะเจ้าของโรงเรียนหรอกนะคะ แต่เป็นเพราะว่าชุดนักเรียนโรงเรียนนี้มัน................น่ารักไงค่ะ

                “นักเรียนทุกคนจ้ะวันนี้ครูมีเพื่อนใหม่มาแนะนำให้รุจักจ้ะ พลอยชมพูแนะนำตัวให้เพื่อนๆรู้จักหน่อยสิจ้ะ” ครูแพรวนภาพูดกับเพื่อนๆแล้วหันมายิ้มให้ชั้นเป็นการบ่งบอกว่าชั้นรีบแนะนำตัว

                “สวัสดีค่ะ เราชื่อพลอยชมพู   พลอยชมพู วิริยะไพบูลย์ เรียกเราว่าชมพูเฉยๆๆก้อได้นะ”

            “พลอยชมพูเธอไปนั่งข้าง นายดนตรีพอดีที่นี่เค้าให้นักเรียนหญิงชายนั่งคู่กันเพื่อสร้างสัมพันธ์ไมตรีจ้ะ”ครูแพรวนภาพูดพร้อมชี้นิ้วไปที่โต๊ะหลังห้อง

                “นี่นายสวัสดีจ้ะ เราชื่อชมพูนายชื่อไรหรอ” ไม่มีเสียงตอบรับจากหมายเลขที่ท่านเรียก ชั้นทักชายคนนึงที่อยู่ช้างชั้นแต่เค้าไม่สนใจกะคำพูดที่ชั้นพูดเลยเอาแต่นอนอยู่นั้นแหละไม่เคยนอนรึไงห๊า...............

                “นี้เทอชมพูใช่ปะ เราขอเตือนนะอย่าไปยุ่งกะนายนี่ดีกว่าถ้ายังไม่อยากมีเรื่อง เออลืมไปเราชื่อ นัฐ เป็นเพื่อนกันหน้า ยินดีที่ได้รู้จักเทอจิงๆ“ชั้นพยักหน้าตอบรับและส่งยิ้มหวานๆไปให้กับ นัฐ เพื่อนใหม่ของชั้นแต่ชั้นก้อยังไม่วายที่จะสงสัยว่าอีตานี่เป็นใครกันแน่ทำไมถึงยุ่งไม่ได้ แต่ชั้นก้อยังไม่กล้าถามอ่ะก้อเกรงๆอยุ่เหมือนกัน

อ๊อดดดดดดดดดดดดดดดดดดด.......................ให้ที่สุดเสียงสวรรค์ก้อดังขึ้น

                “ชมพูพักเที่ยงแล้วไปกินข้าวกัน เทอยังไม่รู้จักโรงอาหารที่นี้ไม่ใช่หรอเดี๋ยวชั้นพาไป” นัฐพูดพร้อมยิ้มอย่างสดใสร่าเริง

                โรงอาหารที่นี้กว้างและสะอาดมาก มีนักเรียนเป็นพันคนที่มาโรงอาหารแห่งนี้ในเวลาเที่ยงอย่างนี้พร้อมๆกันทำให้ พวกเทอหาที่นั่งยากมากกกกก

                “นัฐเรานั่งไหนกันดีอ่ะ  นั่นไงๆๆโต๊ะนั้นว่างทั้งโต๊ะเลย เราไปนั่งนั้นกันเหอะ” ชั้นรีบเดินไปที่โต๊ะโดยไม่สนใจคำพูดของนัฐเลย     .....โครม!.....     ชั้นรู้สึกเหมือนกับว่าชั้นชนแล้วล้มทับอะไรบางอย่าง  ชั้นเงยหน้าขึ้นมามองแล้วก้อพบกับเทพบุตรสุดหล่อ

                “ขอโทดค่ะๆ เป็นไรมากรึป่าวค่ะ” ชั้นรีบขอโทดขอโพยกับเทพบุตรสุดหล่อ

                “นี่เทอเดินยังไงอ่ะ  ไม่ดูทางบ้างเลยรึไง” นายนั้นมองชั้นด้วยสายตาอาฆาต ยังกะชั้นทำเรื่องอย่าใหญ่หลวง

                “นี่ชั้นเดินชนแค่นี้ หายโกดชั้นขนาดนี้เลยหรอห๊าแล้วอีกอย่างชั้นก้อขอโทดนายแล้วด้วย จะเอาไงก้อว่ามา” ชั้นถามนายนั่นที่ตอนนี้จ้องมองชั้นเขม็งเลย (ชั้นกลัวนายนะ)

                “เอาไงหรอ?????   เทอก้อมาเปนคนรับใช้คนสิ เปนเวลา 3 เดือน แค่นี้เทอทำได้ป่ะล่ะ” นายนั่นทำท่าคิดแล้วก้อจ้องมาที่ชั้น

                “อะไรกันแค่เดินชนแค่นี้ถึงกลับต้อง ไปเป็นคนรับใช้นายถึง 3 เดือนเชียวหรอ มันจะไม่มากไปหน่อยหรอ” ชั้นมองนายนั่นอย่างไม่เข้าใจกะสิ่งที่เค้าทำ

                “เห้ยชมพู ชินเค้าให้ทำไรก้อทำๆไปเหอะ ถ้าอยากอยู่โรงเรียนนี้อย่างสงบสุขอ่ะ” นัฐที่เดินเข้ามาพูดกับชั้นเกรงกลัวนายนี่มาก

                “ทำไม อ่ะนัฐทำไมเราต้องกลัวนายนี่ด้วย เราไม่ได้ทำผิดมากมายขนาดนั้นเลยนะ” ชั้นมองหน้านัฐที่ทำตัวไม่กล้าแม้กระทั่งจะหายใจ

                “เทอคงยังไม่รู้สินะว่า ชินเค้าเป็นหัวหน้าแก้งค์บอยคลับอ่ะ เทอก้อยังไม่รู้จักแก้งค์บอยคลับอยู่ดี เอาเป็นว่าเทอรับๆชินเค้าไปก่อนละกัน แล้วชั้นจะเล่าเรื่องทั้งหมดให้ฟัง ถือว่าชั้นขอร้องนะๆๆชมพูนะ” ยัยนัฐอ้อนวอนแล้วยังทำท่าเหมือนจะร้องไห้ทั้งๆที่ไม่ใช่เรื่องของมันเลย มันต้องมีอะไรไม่ดีแน่ๆเลย เอาเป็นว่ารับไปก่อนละกัน

                “ก้อได้ เป็นคนรับใช้ก้อเป็นแต่แค่ 3 เดือนเท่านั้นนะ เห็นแก่ยัยนัฐหรอก แล้วก้อไม่อยากมีเรื่องด้วย” ชั้นพูดใส่หน้านายชอนอะไรนั่นไป แล้วก้อทำหน้าเชิ่ดๆใส่เพื่อบอกให้รู้ว่าชั้นไม่ได้กลัวนายเลย

                “ก็ดี เอาเป็นว่าพรุ่งนี้เทอเตรียมตัวเป็นคนรับใช้ได้เลย” พูดจบนายชินก้อเดินไปที่โต๊ะแล้วนั่งกินข้าวอย่างสบายใจ น่าหมั่นไส้มิใช่น้อย

                ระหว่างที่กินเรียบร้อยแล้ว นัฐก้อเล่าเรื่องทั้งหมดที่เอรู้เกี่ยวกับนายชินแล้วก้อแก้งค์บอยคลับ ก้อประมาณว่าแก้งค์นี้เป็นแก้งค์ที่ใหญ่ที่สุดในโรงเรียน แม้แต่อาจารย์ก้อยังไม่กล้าแตะเพราะนายนี่เป็นลูกเจ้าของโรงเรียน แล้วที่ผ่านก้อยังไม่มีใครสามารถล้มแก้งค์บอยคลับได้เลย ทั้งๆที่แก้งนี้พึ่งตั้งได้ไม่นานแต่ก้อเป็นที่เกรงกลัวที่สุดในโรงเรียน

อ๊อดดดดดดดดดดดดดดดดดดด.......................ได้เวลาลง......อีกแล้วววววววว

                ชั้นเดินมาถึงห้องเรียนก้อถึงกลับสะดุ้งโหย้งเลย เมื่อรู้ว่าคนที่นั่งข้างชั้นไม่ใช่ใครที่ไหนแต่เป็นนายชินนั้นเอง หน้าชั้นตอนนี้ถึงกะซีดเป็นไก้ต้มเลยเมื่อนึกคำพูดที่นัฐเล่าให้ฟังเมื่อกี้ ชั้นจะตายมั๊ยเนี่ยชั้นรำพึงอยู่ในใจ ชั้นพยายามข่มใจและเดินไปที่นั่งของตัวเอง แต่แปลกอ่ะนายชินไม่มีทีท่าว่าจะเอาเรื่องหรือพูดกะชั้นเลย ตลอดเวลาที่เรียนคาบบ่าย นายชินก้อเอาแต่นอนโดยที่ไม่สนใจชั้นเลยมันก้อทำให้ชั้นสบายใจ

                 ...................และในที่สุดก้อหมดเวลาของวันนี้พรุ่งนี้ชั้นจะเป็นยังไงยะชั้นคิดอยู่ในใจ................

                                               คอมเม้นให้หน่อยน้า  จาได้รู้ว่ามีคนอ่านเรื่องที่เราแต่ง......น้า