ประเมินลักษณะท่าทางการแต่งตัวของนางและสาวรับใช้แล้วแทยอนคาดว่าคุณหนูท่านนี้ต้องเป็นคุณหนูใน
ตระกูลใหญ่ไม่ตระกูลไดก็ตระกูลหนึ่งเป็นแน่ แล้วมีหรือที่เขาจะไม่รีบไขว่ขว้าโอกาสที่ลอยมาตรงหน้า ต่อให้
หญิงสาวคนนี้ให้มันเขาอะไรมันก็ยอมทั้งสิ้นขอแค่มีอาหารประทังชีวิตมีที่ซุกหัวนอนแค่นั้นก็เกินพอแล้ว นาง
เดินหลีกมันไปโดยไม่ได้พูดอะไร แทยอนก้มหนัาลงใจมันพลันห่อเหี่ยวคิดว่านางคงพูดเล่นเป็นแน่ ใครจะไว้ใจ
รับคนจรจัดอย่างมัเขาเข้าทำงาน แต่แล้วเด็กหนุ่มก็ต้องรีบเงยหน้าขึ้นแทบไม่ทันเมื่อจู่ๆหมั่นโถวร้อนๆหน้ากิน
ถูกยื่นมาตรงหน้ามัน "กินซะ แล้วตามขัามา" เห็นเด็กหนุ่มมัวอึ้งปากอ้าตาค้างอยู่นางจึงยัดหมั่นโถวใส่มือมัน
แล้วรีบสาวเท้าเดินออกมาจากโรงเตี้ยม ฮโฮยอนรู้หน้าที่ของตนรีบซอยฝีเท้าตามคณหนูของนางไป แทยอนที่
พึ่งตั้งสติได้รีบลุกขึ้นวิ่งจำ้อ้าวเร่งฝีเท้าตามคุณหนูหมาดๆของเขาไปเช่นกัน
แทยอนเดินตามหลังหญิงสาวทั้งสอง เด็กหนุ่มทิ้งระยะห่างเกือบสิบก้าวด้วยเจียมตัวกลัวเขานึกรังเกียจ จน
กระทั่งฝีเท้าคนด้านหน้าชะลอลงและหยุดที่หน้าบ้านใหญ่มหึมาหลังหนึ่ง ป้ายไม้แกะสลักขนาดใหญ่บนซุ้ม
ประตูทางเข้าถูกแต้มด้วยอัดษรสีทองตัวโตว่า"บ้านตระกูลฮวัง
………………………………………………………………………….
…………………………………………………….
……………………………………..
………………………….
………………….
…………….
……….
……
…
…
…
…..
….
ภาพที่เด็กหนุ่มผู้หนึ่งถูกคนกระชากลากถู รุมขัดเนื้อตัวจนแดงเถือก ปากก็ร้องตะโกนพอแล้วๆ คงเป็นที่ขำขัน
ไม่นัอยหากมีใครพบเห็นเข้า แต่ถึงจะตะโกนอย่างไรเสียงก็เหมือนจะไม่ได้เข้า โสตประสาทผู้รับฝังแม้แต่น้อย
เพราะชายฉกรรทั้งสี่เอาแต่ก้มหน้าก้มตาขัดคราบไคลให้เด็กหนุ่มตามคำสั่งของคุณหนู แม้จะสงสัยแต่ไม่มีใคร
กล้าปริปากถาม ว่าเด็กหนุ่มมอมแมมคนนี้เป็นใครมาจากไหน?
ก๊อก ก๊อก ได้ยินเสียงฝีเท้าเดินมาใกล้มิยองพลันละมือจากหนังสือใบหน้าสวยราวรูปปั้นไร้ผ้าคลุมหน้าปกปิด
เงยหน้าขึ้นมอง นัยตาเรียวสวยทอดมองใบหน้าเด็กหนุ่มที่เดินตามฮโยฮยอนเข้ามาในหัองโถง มิยองถึงกับ
ชะงัก ใบหน้าขาวเรียวได้รูป คิ้วคมเข้ม ดวงตากลมโตราวลูกกวางน้อย จมูกโด่งเป็นสันลับกับริมฝีบางแดงระ
เรื่อคล้ายผลอิงเถา นางนิ่งค้างหยุดอยู่ในผวังค์ จ้องเด็กหนุ่มด้วยสายตาเรียบเฉยแม้จะมิได้แสดงออกทาง
สีหน้าแต่ภายใต้ใบหน้าเรียบเฉยนั่น รู้สึกได้ถึงก้อนเนื้อที่อกด้านซ้ายเต้นผิดจังหวะอย่าไม่เคยเป็นมาก่อน นาง
นึกแปลกใจไม่น้อยเหตุไฉนหญิงสาวผู้เพียบพร้อมมีบุรุษมากมายตามล้อมหน้าล้อมหลังอย่างนาง ผู้ซึ่งไม่เคย
หวั่นไหวกับใครมาก่อน ถึงเกิดอาการแปลกๆเพราะเด็กหนุ่มคนนี้ได้นะ " เอ่อ..คือ..ว่า..เอ่อ.." เด็กหนุ่มถึงกับพูด
ตะกุกตะกักเมื่อได้เห็นใบหน้าหวานหยดที่ปราศจากผ้าคลุมหน้า ใบหน้าของเด็กหนุ่มปรากฏแถบสีชมพูจางๆ
ยามจ้องมอง คล้ายตกอยู่ในภวังชั่วครู่ นางใช่เพียงมนุษย์ธรรมดาแน่หรือ?หรือว่าเป็นเทพธิดาจำแลงกายมา?
ขณะที่เขากำลังอยู่ในผวังความคิดของตัวเอง เสียงหวานปานระฆังแก้วก็เรียกสติความนึกคิดของมันกลับมา
"เจ้าชื่ออะไร" ใบหน้านางยังคงสีหน้าเรียบนิ่งเฉยชา มันปลุกปลอบใจตนประสานมือตอบกลับด้วยเสียงไม่ค่อย
ไม่ดัง " ข้าชื่อแทยอน ขอรับคุณหนู"
ความคิดเห็น