คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ผู้กล้า
Chapter IV: The Braver
ตะวันสายโด่ง พ่อค้าร้องเรียกลูกค้าอึกทึก ผู้คนคับคั่งขึ้นกว่าช่วงเช้า เด็กสาวก้าวไปอย่างไร้จุดหมาย เลือดที่หน้าผากแห้งแล้ว แต่ขายังสั่นอยู่
‘เจ้าเคยคิดบ้างไหมว่าถ้าเลวียังมีชีวิตอยู่ แล้วได้มาเห็นสภาพเจ้าตอนนี้ เขาจะคิดยังไง’
รู้แล้วน่า โกไลแอต!
เซชิลต่อยรั้วไม้ดังโครม คนเดินผ่านไปมาตกใจหันมอง
เด็กสาวรู้สึกขอบคุณเพื่อนหนุ่มจากใจ แต่ในอกก็พลุ่งพล่านด้วยอารมณ์สุดระงับ ความโศกเศร้า ความชิงชัง อัดแน่นไม่มีที่ระบาย ดั่งปีศาจร้ายที่พร้อมทำลายทุกสิ่ง
“หยุดก่อน” เสียงดังจากข้างหลัง เซชิลทำเป็นไม่สนใจ
“เจ้านั่นแหละ ผู้หญิงกรีซีเรียผมสีฟ้า” เธอหยุดเท้า ในเมืองนี้ไม่มีใครนอกจากเธอที่ผมสีฟ้า
เซชิลหันกลับไปเห็นหญิงสาวร่างสูงโปร่งกับเหล่าทหารธีบีสหลายสิบนาย
เธอสวมมงกุฎและกำไลทองคำ ผมและดวงตาเป็นสีแดงเหมือนกับทับทิมเม็ดโตที่ประดับกลางมงกุฎ ผิวสีน้ำผึ้งเปล่งปลั่ง ใส่ชุดกระโปรงผ้าลินินสีขาว
“ใช่แม่สาวคนนี้จริงเรอะ” เธอหันไปถามทหารนายหนึ่ง
“พะยะค่ะ ไม่ผิดแน่นอน” ใบหน้าของผู้พูดปูดโปนด้วยรอยหมัด
หญิงผู้นั้นเท้าสะเอว เชิดหน้ามองเซชิล
“ทหารของข้าคงสร้างความเดือดร้อนให้สินะ”
“เปล่าเลย” เซชิลยักไหล่
“เจ้ามีนามว่าอะไร” เสียงนั้นวางอำนาจ
“ดูเหมือนชาวธีบีสจะไม่รู้จักมารยาทของกรีซีเรียนะ” เซชิลยิ้มหยัน “ก่อนจะถามชื่อคนอื่น ทำไมไม่บอกชื่อตัวเองมาก่อนล่ะ”
“นังนี่ บังอาจนัก!” ทหารคนเดิมตะโกนเกรี้ยว
หญิงผู้สูงศักดิ์ตวัดแส้ที่เหน็บอยู่ข้างเอว รัดคอทหารร่างยักษ์ แล้วกระชากใบหน้าลงมาคลุกฝุ่นแทบเท้า เธอมองอีกฝ่ายด้วยหางตาประหนึ่งจะบอกว่า ‘แพ้เขาแล้วอย่าพูดมาก’
“ใจเด็ดดีนี่ ข้าชอบ นามของข้าคือไอซิส เป็นธิดาคนโตของโอซิริส กษัตริย์แห่งธีบีส”
“ข้าชื่อเซชิล บุตรีแห่งเพริคลิส”
“เซชิล.. เจ้าคือ ‘เซชิล สัตว์ร้ายแห่งไซคลาดิส’ เรอะ เคยได้ยินข่าวลืออยู่เหมือน ไม่นึกว่าจะเป็นเด็กสาวตัวแค่นี้” ไอซิสตาเป็นประกาย “ข้าชอบคนเก่ง เจ้าจะมาอยู่กับข้าไหม”
“ท่านเข้าใจผิดแล้ว” เซชิลสวนทันที “ข้าไม่ได้ชกต่อยเพราะชอบหรอกนะ”
มุมปากของไอซิสเผยอขึ้น ดวงตาสีทับทิมคมกริบจับจ้องอีกฝ่ายดุจอสรพิษ “หึๆ ข้าดูคนไม่ผิดหรอก แววตาของเจ้าคือแววตาของหมาป่าที่กระหายการต่อสู้ เจ้าคงยังไม่รู้ตัวสินะ ว่าตัวเองคือนักสู้โดยจิตวิญญาณ”
เซชิลนิ่งงัน
“...หมดธุระแล้วสินะ งั้นข้าขอตัว” เด็กสาวหันหลังเดินจากไป
ทันใดนั้น เธอก็ได้ยินเสียงร้อง
“ท่านไอซิสโปรดเมตตาด้วย!”
เซชิลหันควับ ทหารธีบีสทั้งสามที่แพ้เธอ ถูกทหารคนอื่นๆ จับกดลงกับพื้น พร้อมกันนั้นก็มีคนชักดาบออกมา
“พวกเจ้าพ่ายแพ้ผู้หญิงตัวเล็กๆ แล้วยังมีหน้าร้องขอชีวิตอีกเรอะ ถ้ายังคิดว่าตัวเองเป็นทหารธีบีสอยู่ละก็ จงยอมตายอย่างสมศักดิ์ศรีซะ” ไอซิสกล่าวเฉียบขาด ยกมือให้สัญญาณ
“หยุดนะ!” เสียงนั้นมาจากเด็กสาว
องค์หญิงแห่งธีบิสหยุดมือ
“นี่เป็นเรื่องของเรา ไม่เกี่ยวกับเจ้า” น้ำเสียงของไอซิสเด็ดขาด ดวงตาคู่นั้นมีแรงกดดันมหาศาลผิดจากเมื่อครู่ลิบลับ
เด็กสาวกลืนน้ำลายอึกใหญ่ แต่ก็ไม่ยอมถอยง่ายๆ
“แค่นี้ถึงกับต้องฆ่ากันเลยเรอะ”
ไอซิสสบตาอีกฝ่ายนิ่ง ไม่โต้ตอบทันที
“สาวน้อย...เมืองของเจ้านี่ช่างสงบสุขจริงๆ นะ” เธอทอดสายตาไปไกล “แผ่นดินที่ข้าอยู่เต็มไปด้วยความสับสนวุ่นวาย ทั้งการเข่นฆ่าแย่งชิงอำนาจ ทั้งภัยพิบัติที่โหดร้ายเกินจินตนาการ หากไร้ซึ่งความเด็ดขาด อาณาจักรของเราคงไม่พ้นต้องล่มสลาย”
ไอซิสเหลือบตาลงต่ำ
“เจ้าไม่รู้หรอก กว่าธีบีสจะมาถึงตรงนี้ได้ เราต้องเสียอะไรไปบ้าง”
สายลมพัดชายผ้าสีขาวพลิ้วไหว ใบหน้าของเธอปราศจากอารมณ์ใดๆ
ถ้าเป็นเมื่อก่อนเซชิลคงไม่เข้าใจ แต่ตอนนี้เธอกลับสัมผัสได้... แม้จะมองไม่เห็น แต่สายลมก็ได้หอบหิ้วน้ำตาของคู่สนทนามาหยดลงกลางใจเด็กสาว
‘คนๆ นี้เคยสูญเสียบุคคลอันเป็นที่รักไป...’
เซชิลพยายามหยั่งเข้าไปในดวงตาสีทับทิมคู่นั้น
ทั้งที่เข้าใจความเจ็บปวดดียิ่งกว่าใคร ทำไมนางถึงยังคิดหลั่งเลือดอย่างไร้ความหมายอีก
“ช่วยด้วย...” ทหารธีบีสส่งสายตาวิงวอนมาทางเด็กสาว
เซชิลมองพวกเขาซึ่งตัวสั่นด้วยความหวาดกลัว ดูดีๆ แล้วยังหนุ่มกันอยู่เลย คงไม่แก่ไปกว่าเธอกับโกไลแอตสักเท่าไร
เด็กสาวระบายลมหายใจยาว
ไอซิสบอกว่านางต้องฆ่าพวกเขาเพื่อรักษาอาณาจักร แต่พวกเขายังไม่อยากตายสักหน่อย ไม่มีใครหรอกที่อยากตาย ไม่มีใครหรอกที่สมควรตาย...
เลวี...
ในอกของเด็กสาวไหวสั่น เมื่อนึกถึงชายหนุ่มผู้เป็นที่รัก พร้อมกันนั้น อีกความรู้สึกที่แรงกล้าก็ผุดขึ้นมา
การสูญเสีย ความปวดร้าว น้ำตา... ถ้าพวกเขาตายไป ก็ต้องมีคนเสียใจ เหมือนที่ข้าเคยเสียใจไม่ใช่เหรอ
ต้องมีใครสักคนหยุดชะตากรรมอันโหดร้ายนี้
เซชิลเงยหน้าขึ้น
“ต่อหน้าข้า จะไม่มีการเข่นฆ่าใดๆ ทั้งนั้น” เธอประกาศก้อง
ไอซิสนิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะฉีกยิ้ม ตาลุกวาว จนเด็กสาวสะดุ้ง
“น่าสนุก งั้นเรามาประลองกันดีกว่า... ถ้าเจ้าชนะ ข้าจะไว้ชีวิตพวกมัน แต่ถ้าเจ้าแพ้ ต้องมาเป็นลูกน้องข้า”
เลือดในกายเซชิลสูบฉีดพล่าน ไอซิสไม่เหมือนพวกอันธพาลกระจอกที่เธอเคยเจอ แววตานางทรงอำนาจสมกับที่ยืนอยู่เหนือผู้คนนับแสน เพียงถูกจ้องก็สัมผัสได้ถึงพลังคุกคามบีบให้ใจฝ่อ ท่วงท่าการเดิน และการใช้แส้ บ่งบอกถึงทักษะการต่อสู้ที่ฝึกฝนมาเป็นอย่างดี
นี่ข้าจะสู้นางได้เหรอ...
เด็กสาวมองท่าทีสบายๆ เปี่ยมด้วยความมั่นใจของอีกฝ่ายแล้วใจสั่น เม็ดเหงื่อผุดขึ้นบนใบหน้า เธอเผลอกำหมัดแน่นโดยไม่รู้ตัว
วินาทีนั้นเอง เธอก็ได้ยินเสียงสะท้อนจากวันวาน
‘ความกล้าหาญถือเป็นข้อดีของเซชิลอยู่แล้ว เพียงแต่ต้องใช้ให้พอดี หากไร้ความกล้าก็เป็นคนขี้ขลาด กล้ามากไปก็เป็นคนบ้าบิ่น ผู้กล้าคือผู้รู้เวลาที่ควรและไม่ควรกล้า’
รอยยิ้มอันอบอุ่นของชายหนุ่ม ดวงตาสีมรกตคู่นั้นที่มองเธออย่างเชื่อมั่น ช่วยให้มือของเด็กสาวหายสั่น
ขอบใจนะเลวี
“เอาสิ” เซชิลพยักหน้ารับคำท้า
นั่นเป็นชั่วขณะที่ย่านการค้าอันอื้ออึง เงียบกริบด้วยบรรยากาศหนักอึ้ง
ณ ตอนนั้น เด็กสาวไม่รู้เลยว่าการตัดสินใจในครั้งนี้ จะชักนำเธอเข้าสู่มหาสงครามแห่งชะตากรรม ซึ่งเปลี่ยนชีวิตเธอไปตลอดกาล
ความคิดเห็น