บทกวีไม่มีกรอบ - จากฟากฟ้าจากข้าพเจ้า

ลำดับตอนที่ #3 : จน เครียด ด้นกลอน! (cry for nothing...)

แดดร้อนเปรี้ยง

หอสมุดตระหง่าน

ระบบการศึกษาแห่งมนุษยชาติ

จรรโลงโลก หรือ ทำลาย?

ผมรบกับพระราม อิเหนา ขุนแผน

และเหล่าฮีโร่อีกมากมาย

เครียดจัด ต้องด้นกลอนหาสาว แก้เครียด

ชีวิตช่างว่างเปล่า...

ก่อนเข้ามหาวิทยาลัย

การแสวงหาความจริงคือทุกสิ่งในชีวิต

ผมไม่แตะบันเทิงคดี เพราะเชื่อว่าใช้แค่เหตุผลก็เพียงพอ

แต่แล้วโลกก็เปลี่ยนไป

แม่สอนวรรณคดี เพื่อนเรียนวรรณคดี สาวที่ชอบเรียนวรรณคดี

ในที่สุดก็ถูกกระชากลงจากหอคอยงาช้าง

การแสวงหาความจริงช่างว่างเปล่า

การถกเถียงไม่เคยมีข้อยุติ

โสเครติสบอกว่า

“I know that I know nothing”

พอโตขึ้น ความจริงก็เป็นเพียงแค่มายา

ทฤษฎีก็เป็นเพียงแค่ “ทิฐิ”

ข้ออ้างที่ใช้ตรรกะชุดหนึ่ง ถูกล้มล้างได้ด้วยตรรกะอีกชุดเสมอ

ผมถอยออกมาจากอาณาจักรแห่งเหตุผล

ภาพยนตร์ ดนตรี ศิลปะ นวนิยาย ต่างหากที่เยียวยาจิตใจ...

(นี่ชีวิตเราเปลี่ยนไปตั้งแต่เมื่อไรกัน... - -“)

ปล. ตอนม.ปลาย แต่งกลอนแปดจีบสาวทางเพจเจอร์

ตั้งแต่หลงรักสาววรรณคดีอังกฤษ เลยเปลี่ยนมาแต่ง poem แทน 555

Cry for Nothing…

You are the light & the darkness.

You fulfill my heart and vanish the whole world.

You make me strong, you make me weak.

You make me laugh, you make me cry.

You are both God & Satan.

You are everything & nothing

You are the beginning & the end.

You own me, I own my word.

You see me through, I see only your face.

Listen, the silence is whispering the emptiness.

This meaningless world is singing.

And I’m crying for nothing but thou!